Roald Engelbregt Garvning Amudsen (16 juli 1872-18 juni 1928)
gaf zijn carrierè als genees- kundige op om zijn leven te kunnen wijden aan het pool onderzoek. Hij was een noorse ontdekkingsreiziger in de poolgebieden.Hij was de eerste mens die ooit de zuidpool bereikte. Amudsen werd geboren te Borge,even buiten Sarpsborg in het zuidoosten van Noorwegen in een familie van scheepseigenaars en kapiteins.
Hij voegde zich bij de Belgische Antarctische Expedietie geleid door Adrien De Gerlach In 1903 leidde Amudson de eerst expedietie om de Noord-westverbinding over te steken. Tijdens deze reis bestudeerde hij de noordelijke volkeren daar,en nam snel hun kledingsstijl over.
Frederick Cook. Amerikaans ontdekkings- reiziger,die beweerde in 1908 als eerste de noordpool te hebben bereikt.
Frederick Albert Cook werd op 10 juni 1865 geboren in Hortonville, een plaats in de Amerikaanse staat Wisconsin. Hij volgde opleidingen aan de universiteiten van Columbia en New-York en behaalde in 1890 zijn artsendiploma..
Als arts reisde hij mee op verschillende pool-expedieties. Zo was hij lid van Robert Peary's expedietie van 1991-1992. Tijdens de Belgische-Antarctische expedietie geleid door Adrien De Gerlache had hij veel werk te verrichten nadat het schip de Belgica was komen vast te zitten in het ijs. Tijdens deze expeditie maakte hij kennis met een andere beroemde ontdekkings- reiziger Roald Amudsen. De twee ontwikkelden een vriendschap.
Oud straatje in Pittem
Bij de eerste hete- luchtballons blijft het vuur op de grond waar- door de ballon onderweg niet meer verwarmd kan worden.Hierdoor duren de eerste vaarten niet lang.
Moeder en kind.
Vrees niet voor de toekomst, die begint altijd pas morgen!
Je moet niet bang zijn om terug te kijken naar het verleden. Het verleden heeft je gemaakt tot wat je nu bent.
Heden en verleden
Mooie beelden van vroeger en nu.
07-12-2009
Het Treurend Ouderpaar in Vladslo.
Diep getroffen door de dood van haar zoon,maakte Käthe Kollwitz het wereld beroemde beeldhouwerk "Het treurende ouderpaar".Uit het verbeten leed van de vader en het door smart gebroken hart van de moeder,spreekt een universeel verdriet.
Na de wapenstilstand waren er 670 Duitse soldatenkerkhoven waarvan de Duitse oorlogsgravencommisie er na de concentratie van de meeste kleine begraafplaatsen 120 overhield.Tot 1954,want toen verliep de huurpacht van de meeste percelen.In tegenstelling met de Commonwealth War Graves waren de gronden met de Duitse oorlogsgraven niet voor eeuwig verworven.Ze werden ontruimd en de resten werden verzameld op vier plaatsen.
Een van deze overgebleven rustplaatsen ligt in Vladslo, de sfeer is er ingetogen en sereen Daar draagt "Het Treurend Ouderpaar"van de Duitse kunstenares,Käthe Kollwitz in sterke mate toe bij.De twee beelden vormen een sterke aanklacht tegen de oorlog.Käthe Kollwitz maakte de beelden voor haar zoon Peter die in 1914 sneuvelde aan het Vlaamse front en nog altijd aan de voet van de beelden begraven ligt.Begin 1996 wilde de kleinzoon van Käthe Kollwitz de beelden naar Berlijn halen.Hij vond ze te waardevol om hier blootgesteld te worden aan weer en wind en wilde in Vladslo kopieën plaatsen.Maar de Vlaamse overheid weigerde op het Duitse aanbod in te gaan.
"In't Praetbos buiten Vladslo, op dat massagraf van soldaten staan nu Käthe Kollwitz'beelden, van God en mens verlaten en ik ken geen heviger wereld, geen menselijker bede dan die twee donkere stenen die diepe schreien om vrede."
Te Ekeren staat een kapelleke in de Veltwijcklaan,schuin tegenover het hoofdgebouw van de 'Antwerp International School' of het vroegere hof van Moretus.Op het einde van de 19e eeuw werd dit kapelleke naar hier overgebracht van zijn oude standplaats nabij het spoorwegstation te Ekeren,aan de samenloop van de Veltwijcklaan en de O-L-Vrouwestraat.Men noemde het 'Bistkapelleke' naar de plaatsbenaming 'De Bi(e)st'.P.C. Boutens schrijf in zijn werk Maria's Antwerpen,uitgegeven in 1878,dat de mensen van Ekeren en de omgeving eertijds in het Bistkapelle bij O.-L.-Vrouw bescherming kwamen afsmeken vooral tegen 'de koorts'.Met 'de koorst' wordt hier bedoeld een speciale soort van koorts,namelijk de polderkoorts.
'Polderkoorts' was vroeger in de Antwerpse polders de volkse benaming voor de malaria-epedemie,de benaming is bij ons uitgestorven,nadat de malaria zo goed als verdwenen is in onze polderdorpen,nadat men in het begin van de 20e eeuw de strijd heeft aangevat tegen de polderkoorts door de vernietiging van de malariamuggen.Op onze dagen kent men in onze Polder de polderkoorts haast niet meer
Herentalsenaren worden"Klokkenververs" of "Pee stekers" genoemd. De eerste bijnaam hebben ze te danken aan het feit of legende dat er een aantal snuggere voorvaders (notabelen van de stad)de klokken in het belfort zouden hebben laten schilderen,om deze te beschermen tegen de roest....... Uiteraard verloren daarmede de klokken hun mooie klank.
"Pee stekers"Zou aan een oudere legende te danken zijn. Een poortwachter,die toen hij de grendel van de stadspoort niet vond en er een vijandig leger de stad wilde binnenstormen,er niet beter op vond om de stadspoort snel te vergrendelen met een grote wortel tot hij de verloren grendel zou terugvinden. Ondertussen wandelde daar vee voorbij,en die vraten de wortel smakelijk op. Voor deze legende danken wij Leo van der straeten.
Bent u geboeid door trams en bussen? Ga dan eens langs in het Vlaams Tram- en Autobusmuseum (VlaTAM). Daar kunt u naar hartelust herinneringen ophalen over de bussen en trams uit zowel ver vervlogen tijden als het recente verleden.
Een geklasseerde tramloods uit 1912 herbergt meer dan 55 voertuigen van 1873 tot nu: de eerste elektrische tram van Antwerpen, de stoomtram, de laatste gyrobus ter wereld en nog veel meer. In het VlaTAM reist u terug in de tijd. Een fototentoonstelling maakt u wegwijs in de geschiedenis van de Vlaamse bus en tram: welke modellen reden rond in Antwerpen in 1933? Waarom was een tram geblindeerd in 1943? Welk uniform droeg een buschauffeur in 1960? Het VlaTAM heeft een antwoord op al uw vragen over de geschiedenis van het openbaar vervoer.
Het hotel Falligan wordt beschouwd als het meesterwerk van het Gentse rococo. Opmerkelijk zijn de grote sierlijke beelden van Apollo, god van de poëzie en muziek en Diana, godin van de jacht.
Sinds 1804 is het gebouw eigendom van de letterkundige kring "Club des Nobles". In de volksmond wordt dit gebouw "'t Ezelkot" genoemd.
Anekdote: In 1884 werden deze beelden herkapt maar Diana kreeg de harp van haar broer Appolo,en Appolo kreeg de boog van Diana.
Niemand weet hoe dit verhaal in elkaar zit.Of toch?
"Hij is als een boom geplant aan het water, zijn wortels reiken tot in de rivier. Hij merkt de komst van de hitte niet op, zijn bladeren blijven altijd groen. Tijden van droogte deren hem niet, steeds weer draagt hij vrucht." (Jer. 17,8)
Al wordt zijn wortel in de aarde oud, al gaat zijn stronk dood in de grond, zodra hij water ruikt, bot hij weer uit en vormt twijgen, als een jonge scheut.
Vroeger werden de inwoners van Tisselt begraven op grondgebied van Willebroek. Toen zij eindelijk bekomen hadden dat hun overleden parochianen rond hun eigen kapel mochten begraven worden, bleek bij de eerstvolgende begrafenis echter dat de grond van het kerkhof nog niet gewijd was. Een inwoner van Tisselt (ene De Maeyer) kwam op het idee om op het kerkhof van Willebroek een beetje gewijde grond te gaan halen. Hij gooide dit in de open put, zodat de dode toch op gewijde grond zou liggen. Vervolgens groeven ze een lijk boven te Willebroek en brachten het naar hun eigen (nieuw) kerkhof.
Sindsdien worden ze door de Willebroekenaars - die hierover enorm ontstemd waren - verweten voor "Kraaien" of "Lijkenstelers".
Opmerkelijk : in het wapenschild van Tisselt staat - naast de distel waaraan de dorpsnaam ontleend is - ook een kraai afgebeeld .
Tot slot : het Groot Synoniemenboek Woordenboek van van Dale vermeld als synoniem voor kraai : begrafenisondernemer .
Wij danken hiervoor Paul Verbruggen welke ons deze legende toegestuurd heeft.
Bekend beeld in de Kruidtuin... Kunstenaar: Rik Van Perck Het verhaal dat de hond het meisje redde uit het water is uit de lucht gegrepen
De Kruidtuin of Jardin Botanique van Mechelen doet dienst als Stadspark en als (beperkte) Botanische Tuin.
Er is ook een echte Kruidentuin aanwezig, alwaar zich een standbeeld bevindt van Rembert Dodoens.
Ter hoogte van de huidige ingang van de kruidtuin stond vroeger de kapel van de commanderij.Zij was in 1277 gebouwd en in 1451 aanzienlijk vergroot in Gotische stijl. Kardinaal Perrenot de Granvell werd er in 1561 plechtig ontvangen alvorens hij in de Sint-Romboutskathedraal de troon van het in 1559 nieuw opgerichte aartsbisdom Mechelen ging bezetten. Verbeurd verklaard tijdens het Franse bewind,werd de kapel in 1822 verkocht en volledig gesloopt.Aldus ontstond een nieuwe toegang tot het park van het oude domein.
Aangekocht door de stad in 1827,werden de acht hectaren in bruikleen gegeven aan de Société Royale d'Horticulture,die er een Engelse tuin aanlegde met vijvers en dreven,met uitheemse boomsoorten,een kruidentuin,en een Orangerie met glazen serre.
Zo ontstond de Jardin Botanique.Na de eerste wereldoorlog werd het definitief een openbaar park voor alle Mechelaars.
Het dorpje Boekhoute had tot 1952 een heuse vissershaven. Dankzij de zeegeul De Braakman die het dorp met de Westerschelde verbond bloeide en groeide de visserij in Boekhoute. De verzanding van die geul, de baggerwerken die werden verwaarloosd tijdens de Tweede Wereldoorlog en de steeds verdergaande indijkingen leidden er echter toe dat deBoekhoutse haven definitief van de zee werd afgesloten.
"De Arendonkse Tsjoeker",de wever die met hard labeur thuis achter het weefgetouw kousen moest weven om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. De "Tsjoeker" kwam van het tsjoekend geluid dat werd geproduceerd door de weefgetouwen
Toen dit ambacht zo rond de jaren tachtig verdween,moest worden gedacht aan een andere typerende scheldnaam.Het werd "Den Arendonkse Teljorenlikker". Waar men het vandaan haalde,of wie de originele bedenker van deze bijnaam ooit was zal men wellicht nooit kunnen achterhalen.
Vooral de bewoners van de buurgemeenten legden daarbij de nadruk op het schaarse,armoedige maal dat de Arendonkenaar voorgeschoteld kreeg en die uit grote armoede,niets maar dan ook niets van het schamele voedsel kon overlaten en die dus zijn bord aflikte, om toch maar niets verloren te laten gaan.
Pater Damiaan wordt geboren als Jozef De Veuster(1840)en groeit op in Tremelo,als zevende van een gezin van acht kinderen.Eigenlijk is hij door zijn vader voorbestemd om de graanhandel over te nemen.Maar Jozef heeft een roeping.Hij wil net zoals zijn broer Auguste(pater Pamphile) in het klooster van de picpussen treden,in Leuven.Het is niet gemakkelijk zijn ouders te overtuigen,maar in 1859 wordt hij kloosterling.Zijn ultieme droom is missionaris worden.En weer ondervind hij tegenstand.Zijn leerachterstand is te groot.Maar hij vecht voor zijn droom en wordt zelfs naar Parijs gestuurd om Frans,Grieks en Latijn te studeren.Eind 1863 zou zijn broer naarHawaï gestuurd worden,maar die wordt ziek.Jozef,intussen Damiaan neemt zijn plaats in en vertrekt als missionaris naar Hawaï.Omdat er een tekort aan priesters is wordt hij direkt priester gewijd Hij is negen jaar op Hawaï gebleven.
Toen Damiaan in 1873 hoorde over de onmenselijke toestanden op Molokaï was hij de eerste die zei: "ik ga".
Damiaan wou de melaatsen met alles helpenHij zorgde ervoor dat ze meer eten en betere kleren kregen.Stilaan kregen de melaatsen het gevoel dat ze meetelden.Dankzij zijn werk kregen mensen over de hele wereld meer aandacht voor Molokaï en lepra. Er kwamen veel bezoekers,zelfs de koningin van Hawaï! Ze wilden zien wat Damiaan daar allemaal deed.In de kranten werd veel over hem geschreven.Er kwam zelfs een dokter op het eiland wonen. Damiaan werkte rustig verder.Hij bouwde een tehuis voor melaatse weesmeisjes,één voor jongens,een nieuwe kerk en een school.Hij heeft ook het hospitaal hersteld.Uiteindelijk wordt het leven onder de melaatsen Damiaan fataal.In 1889 sterf hij aan de gevolgen van Lepra,hij was toen 49 jaar oud.
Hij werdt in 1995 door paus Johannes Paulus II zalig verklaart.Tijdens een gewoon consistorie te Rome op 21 februari 2009 werd de heiligverklaring van pater Damiaan vastgesteld op zondag 11 oktober 2009.Hij zal zowel de patroonheilige van de melaatsen als van de aidspatiënten worden.
De demonstratie van de heteluchtballon bij Versailles
Op 4 juni 1783 gaven de gebroeders Montgolfier een eerste demonstratie met de heteluchtballon. De vlucht duurde tien minuten en de ballon legde een afstand van 2 kilometer af.
Het verhaal wil dat Joseph op een dag de rok van zijn vrouw ziet opbollen terwijl deze hangt te drogen bij het haardvuur. De waarheid van dit verhaal is niet te achterhalen maar wat wel zeker is,is dat de opstijgende rook vanuit het haardvuur Joseph het inzicht geeft dat rook lichter moet zijn dan lucht.Hij verteld deze ontdekking aan zijn broer Etienne en samen besluiten ze van dit idee gebruik te maken om een lang gekoesterde wens van de mensheid in vervulling te laten gaan:loskomen van de aarde!
De twee broers beginnen te experimenteren met een papieren ballon ze stoken een vuurtje van wol en stro onder de ballon en zien dat de ballon inderdaad opstijgt!Hoewel de gebroeders nog onwetend zijn van het feit dat niet de rook maar de warmte de ballon doet stijgen,doen ze een aantal succesvolle experimenten met steeds groter wordende, maar nog steeds onbemande ballons.
Omdat nog niet bekend is hoe mensen hoog in de lucht reageren,besluiten ze eerst een aantal dieren de lucht in te sturen.En zo gebeurt het dat op 19 september1783,onder toeziend oog van Lodewijk XVI,vanuit Versailles een ballon opstijgt met aan boord een haan,een eend en een schaap.De ballon bereikt een hoogte van zo'n 500 meter en landt acht minuten later in de bossen vanVaucresson,zo'n 3.5 km verder.De vlucht kwam tot een einde doordat een scheur ontstond als gevolg van een flinke windstoot.De passagiers bleven ongedeerd,hoewel er ook verhalen de ronde doen dat de haan zich licht blesseert.Maar dit zou eerder te maken gehad hebben met een klunzige actie van het schaap dan met de landing zelf....Het schaap werd beloond en mocht zijn/haar leven slijten in de koninkrijke dierentuin.
Op 15 Oktober van hetzelfde jaar werd de eerste bemande vlucht uitgevoerd met de inzittende Jean-Francois Pilatre de Rozier,een natuurkundige.Op 7 Januari 1785 was de eerste overtocht per ballon over het kanaal een feit.Gepresteerd door Jean-Pierre Blanchard.
Dit monument op het plein voor de pastorij werd in 1976 opgericht als hulde aan alle inwoners van St Lenaerts die in de baksteennijverheid werkten.
Vele jaren geleden was de bron van inkomsten van de inwoners van St Lenaerts geheel verbonden met de steennijverheid.Er waren vele steenbakkerijen,die meestal gelegen waren aan het kanaal Dessel-Schoten.In de vroegere jaren was het nog allemaal handenarbeid,van het ontginnen van de klei tot de stenen klaar waren voor transport. Het is aan dit manueel ontginnen van de klei dat de inwoners hun spotnaam dragen: 'De Kleipikkers'
De eerste plannen voor de bouw van het opleidingsschip 'Mercator' dateren uit 1931.Deze barkentijn is ontworpen door de poolreiziger Adrien De Gerlache als opleidingsschip voor de koopvaardijvloot.Het werd in Leith schotland gebouwd en te water gelaten in 1932.Op 5 september 1932 vertrok de Mercator op haar eerste reis. Aan boord kregen de officieren van de Belgische koopvaardijvloot hun opleiding.Het zeilschip met een tonnenmaat van 770 ton is voorzien van een hulpmoter.Het schip is 57.90 m lang en 10.61 m breed. Kort na de oplevering blijkt dat het schip topzwaar was.De masten waren te zwaar en de ballast te licht waardoor het schip kon kantelen.Dit werd verholpen door een deel van het ruim vol te storten met beton. Na deze verbetering was het schip klaar voor zijn opdracht. Eind jaren '50 was het schip aan vervanging toe.Het schip was te oud geworden en de veiligheid van de kadetten kon niet meer gegarandeerd worden.Er gingen stemmen op om het schip te slopen.Anderen stelden voor om het schip te verkopen aan het buitenland.Uiteindelijk werd in 1961 beslist het schip uit de vaart te nemen en het in te richten als museumschip,en vanaf 1964,naar aanleiding van de feestelijkheden rond 1000 jaar Oostende,ligt het in de jachthaven voor het stadhuis van Oostende. Pater Damiaan. Op 3 mei 1936 brengt het schoolship Mercator de stoffelijke resten van Pater Damiaan over naar Antwerpen in aanwezigheid van koning Leopold III. ...
Begin 2008 vertoefden bijna honderd Belgen in Antarctica. Hun doel: het spoor van de Belgische poolreiziger volgen en aan land gaan op de vier 'Belgische' eilanden. Samen zetten ze als eerste mensen ooit voet aan wal op Gent Eiland.
Adrien de Gerlache de Gomery (1866-1934) leidde tussen 1897 en 1899 de eerste puur wetenschappelijke expeditie in Antarctica. Hij ontdekte er de Gerlache Straat en tal van eilanden. De Belgica-expeditie was ook de eerste die overwinterde in het pakijs. Aan boord waren bovendien de Noor Roald Amundsen en de Amerikaan Frederick Cook, die later zelf een belangrijke rol zouden spelen in de geschiedenis van de poolgebieden.
De expeditie van de Gerlache heeft nog tot op de dag van vandaag een gunstige invloed op het imago van België. Adrien de Gerlache gaf in totaal 87 namen aan zijn geografische ontdekkingen. Vooral sponsors, familieleden en bekende personen werden op deze manier vereeuwigd. En zo komt het dat de ruim 25.000 toeristen die jaarlijks naar het Antarctische Schiereiland reizen, niet om België heen kunnen. Ze varen onder meer langs Luik Eiland, Brabant Eiland, Gent Eiland, Antwerpen Eiland en door de Vlaanderen Baai.
Heel zijn leven op water,horend het knarsend tuig, bewegend op krakend hout,de wereld tig keer rond,een ruim vol handelsgoed,het landleven gelaten, gehad buiken vol met scheur,breuken zelf gezet,gevochten tegen wind,mes en drank, gewikkeld in doek met ballast vast, de laatste vaart eindigd over reling omgeven door zilt zweet,als leven voor krab en vis.
door Marrik
De beste manier om je toekomst te voorspellen is haar zelf te creëren. Stephen R. Covey
Keer je gelaat niet anders naar het verleden dan om te leren hoe je de toekomst moet ontmoeten.
Wie vooruit gaat mag af en toe eens wenken naar het verleden;als men er maar niet op blijft wachten.
