Het krabbelaartje. Gedichten schrijven is voor mij een uitlaatklep een vorm van communiceren naar de buitenwereld toe zonder te moeten praten.
Over de dagdagelijkse dingen van wat ik zie, hoor, meemaak en meegemaakt heb, in het leven
Daarom druk ik mijn gedachtes en gevoelens uit in mijn gedichten zonder iemand anders lastig te vallen...
18-10-2007
De levensboom...
De boom van uw leven liet haar nog jonge bloesems vallen de knoppen stierven af en de bruine verschrompelde blaadjes bedekken nu uw graf. Niets blijft er nu nog over van uw levensboom oh! het doet zo pijn van binnen wetend dat je nooit meer terug zal komen. Op een morgen was plots uw stem verdwenen verstomd voor eeuwig en altijd door een ongeval een boogscheut hier vandaan er blijven nu alleen nog maar die mooie herinneringen. Buiten hoor ik nog altijd het fluisteren van uw levensboom dat wij ooit eens terug samen zouden komen maar in een andere wereld heel ver hier vandaan... Hilda 05/04/1995
Toentertijd... als ik afstudeerde legde mijn pleegmoeder haar beide handen op mijn schouders en zei onthoud dit goed mijn kind dit is je eerste en belangrijkste levensles wanneer je ooit eens helpende handen nodig hebt voor iets of wat dan vind je die wel aan de uiteinde van je beider armen en gelijk had zij...
Citaat : Dat wil zeggen dat als je problemen hebt gij ze zelf moet proberen op te lossen andere mensen kunnen en zullen dat niet in uw plaats doen het enigste wat ze kunnen doen is u steunen en goede raad geven... Hilda 20/02/1996
Donder en bliksem zitten mekaar in het haar iets wat ik vol ontzag aanstaar niet dat ik het kan waarderen maar denk dat de natuur ons een lesje wil leren
Ook de wind doet zijn best tussen de takken alsof die wil zeggen ik ga je pakken de regen zal zich in zijn element voelen en de modder doet de straten overspoelen.
Maar nu is de vrede hersteld ik heb de donderslagen niet geteld al is het leven nog zo donker als de nacht t' is de zon die ons gemoed opnieuw verzacht... Hilda 16/06/2005
Dromen van vervlogen tijden kwamen voorbij zowat is niet te vermijden. het is niet voor herhaling vatbaar het was mij duidelijk en ben er helemaal mee klaar.
Hersenspinsels vliegen heel ver van mij vandaan ik zucht eens diep en denk dan bij mijzelf laat je niet gaan normaal gezien is dit mijn motto van de dag dat ik weer in betere tijden geloven mag.
Omarmen wil ik die met een blij gemoed nieuwe dingen proeven dat doet goed want diep was de put waar ik uit moest klimmen maar kan nu in de armen van een nieuwe liefde glimmen Hilda 06/01/2005
Gezang tegen de angst niet bang zijn voor een zachte melodie die de zoete ondertoon verlicht de duisternis. Het geluid van mijn willen "My beating heart" zal mij leiden voet voor voet stap voor stap traag heel op mijn gemak naar daar waar ik wil wezen... Hilda 26/06/2000
Jaloezie haat en nijd het zit allemaal op je geschreven jaloezie, haat en nijd je spieren zijn verkrampt handen gekromd chagrijn is van je gezicht af te lezen.
Andere personen sleept gij met u mee in je jaloerse vernietigingsdrang ze geloven je in alles wat je verdraaid gaan in alles mee wat gij met uw woorden ten gronde richt.
Maar op een dag zal er inzicht komen dan krijg je van het zelfde laken een broek... Hilda 05/10/1996
Heel traag ga ik dood van binnen van verdriet en niemand die dat ziet alleen ik zie het heel diep van binnen in mij het gaat niet om mij te uiten omdat ik altijd denk dat niemand mij zal begrijpen en ik doe veel mensen verdriet door zo afgezonderd te leven... Hilda 05/01/2000
Die vragen 'Kan ik u vertrouwen ' Zal je mij niet van mijn jonge jaren beroven mag ik dan ' ik ' zijn wil je mij dat beloven. Zal je tevens mijn nare dromen verwoesten zal je mij dan eeuwig toebehoren tot in mijn laatste dagen. En mag ik zelf kiezen en je zeggen waar ik vreugde aan beleef. Mag ik het je zegen als ik verdriet heb Ook als mijn hart vanbinnen lacht. Ik smeek je help mij dan want dan zijn wij samen 'wij ' Hilda 17/09/1999
Elke dag schenkt het leven je een blanco bladzijde in je dagboek van het leven je verleden is reeds lang geschreven. Daar kan je niets meer aan veranderen op die bladzijden vind je uw verhaal. Sommige bladzijden hebben zachte tinten andere zijn weer aan de donkere kant. Soms zou je echt willen dat je de mooie herinneringen. en periodes van liefde en geluk er gewoon kon uit scheuren. Om die opnieuw te kunnen schrijven op de blanco bladzijde van vandaag... Hilda 25/09/2003
Waar zijn de verzen onzer jeugd die zingend op hun handen liepen. En danste in de maneschijn of tussen het hooi lagen te slapen.
Wij plukten bloemen in de wei zoals boterbloempjes en vergeet-mij-nietjes. En vlochten dan met handige handen een mooie bloemenkrans voor ons.
Op de leidingen van de telefoons kwetteren de zwaluwen en de mussen. Heel de noten van de notenbalk een zangspel mooi om aan te horen.
Voor ons was het toen altijd lente en zetten toen veel kattenkwaad uit. Wij hadden ook tien vogels in de handen en men leerde ons achter de jongens te fluiten... Hilda 09/05/1996
Vaarwel mijn geliefde vaarwel mijn mooie dromen vaarwel die uren van samen zijn wij hadden het samen zo fijn konden wij alles maar alles eens overdoen nu heb ik niets meer om voor te leven en niets meer om te geven mijn hart is leeg leeg zonder jou geen doel meer om te leven en geen doel meer om te streven ik heb niets meer om van te houden samen met jou verdween zelf de zomerzon die eens samen met jou begon ik voel die warmte niet meer om mij heen wat ik voel is alleen leegte en gemis en eenzaamheid in de duisternis ik ben bang zo alleen zal ik ooit nog een nieuw leven beginnen en terug gelukkig worden samen met iemand waar ik op kan bouwen en mijn hart kan toevertrouwen een iemand net zoals jij nu alleen heb ik nog die tranen in mijn ogen en mijn hart doet pijn steeds moet ik aan jou denken jij alleen kon mij die liefde schenken nu is mijn leven dood zonder jou ik ga u nu laten vaarwel mijn liefste vaarwel... Hilda 05/01/1990
Eens was ik een klein meisje verdrietig en alleen ik liep van huis weg en niemand wist waarheen. Ik weet het juist niet meer was toen nog zo klein en weet dat ik weer eens alleen was altijd alleen zijn dat deed zo'n pijn. Niemand hield van mij mijn ouders waren niet eens blij met mij ik liep toen heel hard weg en liep er maar op los plots stond ik voor het groot en donker bos. In dat groot en donder bos daar was ik al vaker gaan spelen soms even met mijn grote broers erbij maar de meeste tijd heel alleen. Het was op een bewuste dag ik weet het even niet meer en was zo'n jaar of zes kon het toen nog niet overzien. Vermoeid ging ik even zitten en keek triest om mij heen maar deze plaats kende ik niet en voelde mij alweer alleen. Met mijn knuffelbeertje angstig tegen mijn hartje gedrukt liet ik mijn traantjes de vrije loop en maakte mijn knuffeltje helemaal nat. Er was niemand die mij zag en niemand die mij hoorde ik had zo'n verdriet en weende bittere traantjes. Er werd toen naar mij gezocht ze liepen door heel het bos en doorkruisde elk pad ik hoorde ze mijn naam roepen en zochten zelf tussen het kreupelhout. Ik hoorde ze wel maar dacht ga maar weg laat mij hier maar achter zoek maar naar een ander kind een kind dat wel gewenst is... Tot een buurvrouw mij vond maar voor mijn ouders was ik beter weg gebleven even daarna werd ik uit huis gehaald en op een internaat geplaats tussen anderen kinderen die ik niet kende. Maar toen was ik beter af en kreeg wat ik hebben moest behalve de liefde waar ik al die jaren op wachten en tijdens mijn verblijf daar heb ik mijn ouders niet meer gezien. Nu vele jaren later is mijn geheime plekje waar ik mij als kleine meisje verstopte dat plekje waar niemand mij vond. Daar waar ik mij toendertijd verstopte als ik verdrietig en alleen was is nu voorgoed verdwenen ze hebben mijn plekje gevonden. daar op die plek staat nu een groot gebouw... Hilda 26/11/2002
Eenzaam en alleen kijk door het raam. En zie de mensen al lachend voorbij mijn raam gaan. Ik wou dat ik dat ook nog kon het lijkt me zo fijn. Maar neen ik ben eenzaam en alleen en dat bezorgd mij alleen maar verdriet en pijn.
Ben zo alleen geen mens nog om me heen en voel me triest. En vraag me soms af waarom is er niemand die mij nog beziet.
Is het omdat ik ziek ben en niet meer mee kan met de maatschappij. Dikwijls werd er met mij gelachen en ze zeiden uw ziekte zit alleen maar in uw gedachten.
Voel mij verdrietig en stel me dan de vraag Waarom wil er niemand mij nog te vriend zijn waaraan heb ik dit toch verdiend. Dit is geen leven een leven vol verdriet, pijn en eenzaamheid zonder vreugde en andere geneugden. Heb dikwijls de zin om dit allemaal op te geven.
Wie zou er wel om geven als ik niet meer verder wil gaan met dit leven ik kan het niet meer aan om alleen verder te moeten gaan zelfs niet meer voor even zwijg stil voor nog een heel leven... Hilda 18/04/2004
Ik heb gedachten kunt jij dat van mij verwachten ik heb er goede maar ook rotslechte maar deze dat zijn de echte.
Zo van die gedachten waarvan ge zou denken zou ze die niet even aan mij willen schenken dan moet ik zowat niet uit mijn eigen bedenken.
Ik heb zo van die gedachten waar ik lang op moest wachten. het zijn er geen acht maar veel meer dan verwacht
Zo van die gedachten die goed zijn maar ook die rotslecht zijn ge krijgt ze niet zomaar bij een gijn maar ook niet bij hartepijn.
Ik heb zo van die rare gedachten waarvan je zal denken hoe komt zij daar nu weer aan moet ik het u nu proberen uit te leggen maar 't is misschien beter te zwijgen... Hilda 25/02/1999
Ik ben Vanloffelt Hilde
Ik ben een vrouw en woon in In a little house with a garden (Belgie) en mijn beroep is staatsbediende.
Ik ben geboren op 11/12/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Pc & muziek .
Ben geboren Limburger.
en woon na 9 jaar terug in Limburg namelijk de oudste stad van Belgiê te Tongeren waar wij een huis hebben gekocht...
Ik ben Vanloffelt Hilde
