Gisteren belde ons Dagmar op, volledig over haar toeren en wenend. Of ik haar kwam halen. Dus ik in mijn auto. Al haar spullen had ze in zakken gedaan en stonden op de traphall in het appartementsgebouw waar ze tijdelijk bij haar vriend en zijn ouders was ingetrokken. Binnen een paar maanden gaan Leslie en zij samenwonen, dus het was maar voor een korte tijd. Nu had de moeder van Leslie gezegd dat ze een sleutel van hun (Dagmar en Leslie) appartement verwachtte te krijgen. En Dagmar had daar op geantwoord dat ze dat niet van plan was. Er zouden maar 2 personen zijn met een sleutel en dat was zij en Leslie. Dat blijkt in het verkeerde keelgat geschoten te zijn bij die moeder en ze had dan maar ons Dagmar op staande voet buiten gegooid. Ze was niet langer meer welkom. Toen ik met Dagmar de auto had volgeladen met haar spullen kwam de moeder naar ons toestappen, net of er was niets gebeurd. En toen ik vroeg of het nu inderdaad allemaal om die sleutel ging, antwoordde ze heel lakoniek "ja". Hoe ongeloofelijk dit ook klinkt, ik had het al zien aankomen van de allereerste keer dat ik die moeder had gezien. Zolang alles gaat zoals zij het wil, gaat het prima. Maar gaat niet tegen haar in, want dan wordt je meteen bij het huisvuil gedeponeerd. Ook ik kreeg van de veeg, alhoewel ik er toch niets mee te maken had. Ik hoop nu maar dat ze niet begint te stoken tussen Leslie en Dagmar want dat zou ik heel erg vinden. Die 2 zijn gek op mekaar. Hopelijk komt het appartement waar ze willen intrekken zo rap mogelijk vrij dat ze er in kunnen gaan wonen. En dat ze dan hun eigen leventje kunnen gaan leiden zonder dat moeder zich daar mee gaat bemoeien......
Amber is voor 2 dagen komen logeren. D.w.z. dat zij de pc voor 2 dagen volledig in gebruik genomen heeft en dan bedoel ik dat letterlijk. Van 's morgens tot 's avonds zit ze daar te tokkelen. Chatten met vrienden over de hele wereld, het internet afschuimen om tekeningen en ontwerpen te kunnen downloaden die ze op school kan gebruiken en ondertussen ook nog spelletjes spelen en vooral jigsawpuzzels leggen. Met haar babbelen ondertussen is zo goed als onmogelijk want ze heeft dan ook nog haar mp3 speler aanstaan en luistert ze naar muziek waar normaal gezien mijn luchters over en weer zouden van wiebelen. Niet moeilijk dat "de jeugd van tegenwoordig" zo'n slecht gehoor hebben. Niettemin ben ik blij haar weer even gezien te hebben. Hendrik moest werken vandaag. Jammer, anders had ik graag naar de plantenbeurs in Hombeek geweest. Vorig jaar hebben we dan in de gietende regen gedaan en dit jaar zou het prachtige weer een enorm verschil hebben gemaakt. Maar ja, hopelijk kunnen we volgend jaar weer gaan. De werken in ons tuintje gaan maar heel stilletjes vooruit. Hendrik gaat na het werk hier en daar nog wat klusjes opknappen, want hier is een stopcontact dat niet meer werkt en daar is een lamp kapot. En ondertussen blijft het werk thuis maar staan. Ikzelf kan er niet aan verder werken. Er moet nu een betonnetje gegoten worden om daar de bbq op te zetten en het muurtje van de plantenbak moet ook worden gemetseld. Eens dat gedaan is kan ik de bbq schilderen (in crèmekleur) en in de bloembak grond aanvullen en mijn plantjes neerzetten. Het siervijvertje kan ik er dan ook al in plaatsen. Maar dat zal voor volgend weekend zijn. Want ik moet woensdag weer aan het werk. Het zal weer enorm aanpassen zijn, zo na 6 weken thuis geweest te zijn.....
Zo, het bezoek aan de advocaat is achter de rug. Ze gaat beginnen met Kirsten uit te nodigen voor een gesprek. Ze hoopt daar een regeling te kunnen treffen voor het bezoekrecht voor Lisa-Marie. En nu maar hopen dat Kirsten reageert op die brief en wilt ingaan op dit verzoek. Want anders draait het toch uit op een rechtzaak en dat zou ik liever vermijden. Ik vind het zo erg dat ik het op deze manier moet doen. God, wat kunnen kinderen je verdriet aandoen.....
Vanmiddag gaan we naar de advocaat. Zien wat we kunnen doen om bezoekrecht over Lisa-Marie te krijgen. Normaal als grootouders heb je ook het recht om je kleinkinderen te zien, zeker als je ze jarenlang hebt grootgebracht. En hoe spijtig ik het ook vind dat ik op deze manier te werk moet gaan, kan het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Ik krijg mijn depressie niet onder de knie omdat ik mijn kinderen en kleindochter mis. En aan Kirsten zelf kan ik niets doen, zij besliste zelf om geen contact meer met mij te hebben. Maar Lisa-Marie heeft die keuze niet zelf gemaakt en ik weet van mijn andere dochters dat zij mij enorm mist. Dus doe ik het voor haar en voor mij. Ik hoop alleen dat er geen rechtzaak van komt en dat de advocaat een bezoekregeling in der minne kan regelen. Kirsten gaat wel boos zijn, zij denkt immers dat ik als grootouder niks in de pap te brokken heb. Zij als moeder beslist! Maar de wet heeft mij die mogelijkheid gegeven en die ga ik gebruiken ook! Hopelijk lukt het....
We zijn zaterdag naar een lentefeest geweest. Een heel leuke dag, dat wel. Maar voor mij een dag zonder inhoud. Want wat is nu een lentefeest? Ik liep er onwennig bij en zocht iets maar vond niets. De kinderen konden zich dat niet aantrekken en hadden de grootste leute in het optreden van de clown. Nadien een welkome brunch. In de late namiddag naar een indoor-pretpark voor de kinderen en daar kregen we een lekker diner. Iedereen vond het gezellig. Ik ook, maar miste mijn Lisa-Marie enorm. Ze zou zich daar ook enorm geamuseerd hebben. Kirsten is met Lisa-Marie naar ons Vanja geweest, voor een hele week tijdens de paasvakantie. Ze zouden daar over de hele problematie gepraat hebben. Vanja weet dat ik doodgraag zou willen weten wat er nu bij Kirsten zo dwars ligt, dan kan ik misschien alles beter begrijpen. Maar ze laat me gewoon meer als een uur, als een onnozelaar aan de pc zitten zonder een woord te zeggen. Ik heb dan in volle collère een sms gestuurd. Dat ze dan zegt dat ze er met mij niet over wil praten ipv mij te behandelen als een onnozelaar. In ieder geval zit ik sinds zaterdag terug in een diepe put. Hendrik zegt steeds maar dat ik toch geleerd heb in de PRH hoe dit te verwerken, maar begrijpt niet dat de pijn en het verdriet daarmee niet verdwenen is. Ik weet met mijn verstand dat ik andere dingen heb om gelukkig te zijn, maar mijn gevoel schreeuwt om het gemis van mijn kinderen en kleindochter.....
Met dit zalige weer neem ik graag de fiets. Gisteren ben ik naar de stad gereden, heb daar enkele boodschappen gedaan en ben op een rustig tempo weer naar huis gefietst. Het zonnetje zalig in mijn gezicht, de wind door mijn haar. Heerlijk!! Jammer dat Hendrik niet kan fietsen. Ik zou zo graag met hem een paar fietstochtjes maken. Zo leer je de streek beter kennen, kan je alles beter zien en is het nog gezond ook. Zou er ergens een vereniging bestaan waar je kan leren fietsen? Want een kind kan ik dat wel aanleren, maar een man van 54 zie ik zo niet zitten. Hij heeft zich trouwens in het hoofd gehaald dat hij daar veel te oud voor is. Ik ga toch eens op zoek naar een leraar fietsen.....
Deze morgen ging ik een frisse neus halen in mijn tuintje en wat zag ik? Mijn nieuwe clematis had een open bloem!! Het is een paarse en gewoon prachtig! Het fleurt een mens helemaal op. Straks gaan we de klinkers en het klimrek halen. Dan kunnen we eindelijk beginnen aan het vernieuwen van ons tuintje, kunnen we het omvormen naar een kleine oase. Het prachtige weer kan toch niet verhelpen dat de gedachten aan ons Kirsten weer geregeld door mijn hoofd spelen. Steeds weer opnieuw dezelfde beelden, dezelfde woorden. Ze kan zich toch niet goed voelen bij deze situatie, net zo min als ik. Het is zo jammer dat zij, net als Robin en Amber, niet echt kunnen praten. Want dan kon het uitgepraat worden en konden we met een propere lei opnieuw beginnen. Maar al wat ik zeg is volgens hen alleen maar mijn manier om "gelijk te krijgen". Niets is minder waar maar vertel hen dat maar eens. Ook mijn ex laat me (zelfs na zijn dood) niet gerust. De laatste dagen spookt hij door mijn dromen. Het is net of gedeelten van ons leven samen herleef ik weer in mijn dromen. Deze nacht waren we samen op vakantie in een Spaans hotel. We hadden geboekt voor 14 dagen maar na een week gingen we al naar huis. Het was te warm. Dat was echt typisch mijn ex. Vorige week gingen we samen een huis kopen en ik liep hem alsmaar te vragen om de papieren in orde te brengen en mijn opmerking "kunnen we het allemaal wel betalen" liep als een rode draad door mijn droom. Gek he. De omstandigheden zijn anders maar waar het om ging zit er duidelijk in. Het hem continue vragen om zijn dossiers in orde te brengen; de alsmaar weerkerende vraag of ik de dagelijkse kosten plus zijn ondoordachte aankopen en uitgaven wel allemaal betaald zou krijgen; het feit dat we nooit ergens op verlof gingen, en zeker niet naar het zuiden want het was daar te warm, en als we dan toch eens weggingen kwamen we veel te vroeg terug naar huis want hij had er geen zin meer in. Waarom komt dat nu allemaal weer naar boven? Door de cursus misschien? Want ik loop hem echt niet te missen hoor! Of omdat ik weeral (en hopelijk voor de laatste keer) een schuld van hem zal mogen aflossen? Ik ben heel gelukkig met Hendrik, we hebben ons mooie huisje met straks een kleine oase als tuin, geen schulden, genoeg inkomen om rond te komen..... en toch loop ik rond met een zware bol op de plaats van mijn middenrif. En die bol wil maar niet weg. Ik mis mijn kinderen en mijn Lisa-Marie. Heel erg.....
Ik heb een heerlijk weekend gehad. Gisteren hebben we materiaal gekocht om ons tuintje te vernieuwen en vandaag samen met ons ma naar het tuincentrum om planten te kiezen. Zalig gewoon. Daar onze tuin zo goed als zuidwaarts ligt, zijn kochten we planten die tegen de volle zon bestand zijn. En dat is niet simpel. We hebben climatis, druivelaars, kamperfoelie, vijg, klimop en lavendel gekocht. De klimplanten zijn om tegen het klimrek of tegen de muur te zetten. De andere plantjes zijn voor in de bloembak. We hebben ook nieuwe tegels gekocht (kan dat lelijke grijze grint weg) en het klimrek. En dinsdag gaan we nog eens kijken naar een gemetste bbq die we dan in een hoekje kunnen plaatsen. Hendrik was ook volop aan het kijken naar fonteintjes e.d. om dat mee in de plantenbak te kunnen verwerken. Is voor de planten goed, voor de vogels goed en ik hoor heel graag het geluid van kabbelend water, net een kleine waterval of riviertje. Ik zie het al helemaal voor me. Onze kleine oase van rust.....
Het is vandaag een zalige dag geweest. Heb de bus naar Herentals genomen om een dag bij mijn zus door te brengen. We hebben lekker op het terras gezeten, ik met mijn kloswerk en zij met haar borduurwerk. En maar tetteren ondertussen Dat gaf me ook de gelegenheid om alle kopzorgen van me af te zetten. En het heeft me deugd gedaan. Lekker in het bos genieten van de zon en het gekwetter van de vogels. Morgen ga ik proberen mijn tuintje wat op orde te zetten zodat ik morgen dan ook buiten kan zitten met mijn klosjes onder de parasol. Ik heb daar wel geen bomen maar het gaat ook gezellig zijn en vogeltjes hoor ik hier in Mechelen ook.......
Alle moeite om er weer bovenop te geraken mogen blijkbaar niets uithalen. Deze morgen viel de zoveelste klap door de brievenbus. Een brief van een advocaat die het falingsdossier van mijn ex onder het stof heeft gehaald en besloot heeft om, na het overlijden van mijn ex, de hele zaak mijn kant uit te schuiven. Ze vraagt nu "een ernstig minnelijk regelingsvoorstel" te doen. God weet over hoeveel miljoenen (in bfr) het gaat. Het is net of ze blijven lijken uit de kast halen. Ik dacht echt dat na het overlijden van mijn ex alles achter de rug was, maar nee... dat zou te mooi zijn geweest. Natuurlijk maak ik een afspraak met mijn advocaat die de zaak dan maar moet opvolgen, ik geef me niet zomaar gewonnen. Maar ik ken genoeg van al die zakelijke dingen om te weten dat de kans op het van mij af te wijzen heel klein zijn. Trouwens, als het mij moest lukken gaan ze vermoedelijk naar de erfgenamen, en dat zijn mijn kinderen. Ik kan het hen toch niet aandoen dat ze miljoenen moeten gaan betalen voor de stommiteiten van hun vader. En de dokter zei gisteren nog dat ik mijn gedachten moest verzetten met leuke dingen...
Amber is net terug van een weekje Barcelona met de klas. Ze heeft daar massa's mooie foto's gemaakt met haar gsm (de mijne maakt zo'n mooie foto's niet). Op die manier kon ik ook een beetje van Barcelona genieten zonder daar ooit geweest te zijn. Mooie gebouwen, smalle straatjes met hun aparte sfeer, beelden en monumenten en prachtige vergezichten. Ook de musea werden niet vergeten. Picasso (volgens Amber was dat een viezerik) en Dali (ook weer volgens Amber was die zeker aan de drugs) als voornaamsten. Ook massa's trappen, ik denk dat alle gebouwen daar enkel te bereiken zijn als je eerst de hoge trappen op gaat. In ieder geval heeft ze samen met haar vrienden en vriendinnen genoten van de trip en wil ze het nog eens gerust overdoen.
5 dagen cursus samen met 1 vormingswerker en 7 vreemden + 1 zus. Een heel vreemde gewaarwording. Je kent mekaar niet en toch ga je beetje bij beetje alles vertellen wat je dwars ligt. Je geeft en krijgt steun en begrip. En na 5 dagen zijn dat geen vreemden meer maar vrienden, vrienden die meer van je weten dan je voor mogelijk had gehouden. Ook 5 dagen van intens en hard werken. Er komen zoveel vragen in je op, maar ook antwoorden op vragen die je nog niet eens gesteld hebt. Er komen ook heel veel emoties los, zelfs emoties waarvan je dacht dat die allang verwerkt en begraven waren. 5 dagen waarvan ik ten volle heb genoten, niettegenstaande de emoties, de tranen en het onverwerkte verdriet. De chaos binnen in mij die ik leerde te ordenen zodat ik niet meer zou verdrinken in ellende. Ik kreeg deze keer eindelijk werktuigen om te leren hoe mijn verdriet en pijn een plaats te geven. Eindelijk weet ik hoe ik in mezelf kan kijken, heb ik mijn eigenwaarde terug gevonden, weet ik welke andere capaciteiten ik heb. Dat weten was ik in de loop der jaren kwijt geraakt. 5 dagen waarin ik leerde mijzelf terug positief te bekijken en waarbij ik dan ook meteen de anderen anders zie. Ik heb nu terug de innerlijke kracht om verder te kunnen, niet als een wandelend wrak maar als een waardevol mens dat gelukkig mag zijn. Natuurlijk is er nog werk aan de winkel, het leren toepassen en er een levenswijze van maken. Maar dat gaat lukken, ik voel het. En op den duur ga ik het leven aankunnen zonder hulp van medicijnen, maar op eigen kracht met hulp en steun van mijn lieve Hendrik.....
Morgen begint de cursus/therapie. Om half9 moeten we er zijn om ons te installeren in onze kamers en om 9u begint de eerste "les". Ben echt benieuwd en ik heb er echt zin in om eraan te beginnen. Straks mijn koffer inpakken. Mijn cursusblok en pennenzak liggen al klaar, ook een paar leesboeken en mijn mp3-speler met luisterboeken. Want zonder leesvoer kan een mens niet vertrekken . Mijn zus gaat ook mee en haar koffer is nog nooit zo rap gepakt geweest zegt ze. In ieder geval gaat er hier de komende dagen niets geschreven worden. Volgende week donderdag hoop ik te kunnen zeggen dat die dagen mij deugd gedaan hebben en dat ik veel geleerd heb. En nu, strijken en inpakken.....
Dagmar stuurde mij vanmorgen een sms-je, ik was zelfs nog niet wakker. Ze vertelde het grote nieuws dat Leslie en zij gaan samenwonen binnen een paar maanden. Ze kennen mekaar nog maar een paar maanden, maar ik zie dat wel zitten tussen die twee. Het klikt daar evengoed als tussen Hendrik en mij. Zijn moeder heb ik tot nu toe nog maar één keer gezien en ze kwam mij ook sympathiek over. Alleen jammer dat de ouders van Leslie, en hijzelf misschien ook, overtuigde Blokkers zijn. Dat wist zijn moeder al te vertellen in de eerste 10 minuten dat we binnen waren. Heel jammer, want ik ben anti-Vlaams Belang en toen zijn moeder enige verhalen vertelde die haar overtuiging blijkbaar moesten staven, gingen mijn stekels meteen de hoogte in. Ik kon het niet laten om mijn visie erop te geven, zeer tot ergernis van Dagmar. Maar de moeder kon het zeker appreciëren dat ik voor mijn mening uitkwam en vond het dus niet erg. Ik heb Dagmar in ieder geval gezegd de moeder te verwittigen om in het vervolg dergelijk onderwerp te laten rusten in mijn bijzijn. Dit om eventuele ruzie te vermijden, je weet nooit. En dat zou voor de kinderen heel vervelend zijn. Ik ga in ieder geval al beginnen sparen voor een cadeau. Ook samenwoners zouden een cadeau moeten krijgen he. Weet alleen nog niet wat voor cadeau, daar zal ik nog eens diep over moeten nadenken......
Vanavond ben ik naar de laatste klosles voor de paasvakantie geweest. De fout in mijn werk (dat ik niet vond) heeft Rita, de lesgeefster, er direct kunnen uithalen. Dus ik kan weer verder. Ook heb ik een nieuwe prikking en technische tekening bij zodat ik tijdens het verlof verder kan werken. Ik heb trouwens ook nog een Winnie de Poeh om te klossen, een simpel werkje maar het gaat plezant zijn voor lisa-marie. We hebben ook geleerd hoe je een kantje aan een stof kunt zetten. Dat was eigenlijk spotgemakkelijk, vooral voor iemand die al 40 jaar borduurt en al 50 jaar naait. Vanmiddag heb ik nog wat boodschappen gedaan.2 paar wandelschoenen, 2 broeken en 2 t-shirts voor mijn cursusdagen in Ranst. Ik moet stillaan beginnen met mijn koffers te pakken want zaterdagmorgen ten laatste half9 moeten we er zijn. Ik kijk er echt naar uit.....
Ik ben het beu om alsmaar depressief te zijn. Dit duurt nu al jaren, toch al minstens 13 jaar) dat ik leef volgens het principe bergop en bergaf. Altijd maar vechten tegen de zwarte momenten om een beetje normaal leven te kunnen leiden. Het is ook niet leuk voor Hendrik want die wordt ermee opgezadeld. Trouwens de zwarte momenten komen niet door hem, God nee. Ik heb een fantastische man en ik hou zielsveel van hem. Ik zou gelukkig moeten zijn. Maar telkens slagen de kinderen erin om de demonen op te roepen.
Volgend weekend ga ik naar een cursus annex therapeutische bijeenkomst "Wie ben ik", samen met mijn zus (die heeft ook kinderen die continu zwarte momenten bezorgen). Daar (hopen we althans) te leren hoe we onszelf kunnen wapenen tegen die teleurstellingen, die opdoffers en al die andere minder fraaie zaken die je naar je hoofd geslingerd krijgt. Ik verheug me erop weerbaar te zijn en niet bij elk woord van de kinderen een inzinking te krijgen. Alle dagen weer kunnen genieten van mijn man, ons huisje, onze Fix en de mooie momenten die we samen kunnen doorbrengen. Terug dat gevoel van gelukkig zijn dat ik had in de maanden na ons huwelijk. Dat was een fantastisch gevoel en dat wil ik terug.
Maar nog eerst een gevecht tegen de spoken en demonen en dat gaat nog een moeilijke periode worden. En ik hoop echt dat ik na die oorlog mijn oude ik ga terugvinden....
Lisa-Marie en ik hebben een zalige dag gehad. We zijn boodschappen gaan doen en hebben alles gekocht om een verjaardagsfeestje te houden en een taart te maken. Het was zo leuk om te zien met hoeveel ernst ze de garnituren bekeek om een keuze te maken met wat ze haar taart zou versieren. Thuis gekomen gingen we in de keuken aan de slag. Ze schepte de bloem, suiker en boter om beurt op de weegschaal en ze wist heel goed tot welk streepje het wijzertje mocht gaan. Eens alles in de bakvorm en in de oven zat, zat ze vol ongeduld te wachten tot het belletje "ping" deed, want dan was de taart klaar. Een teleurstelling was wel dat de taart nog moest afkoelen alvorens we ze konden versieren, maar dat loste ik op met haar cadeautje. Dat moest ze nog uitpakken! De taart was inderdaad vergeten. En met de nieuwe rollerblades aan haar voeten liepen, of rolden we liever, met veel gelach de living op en neer. Ik achter haar aan met mijn handen onder haar oksels en zij meer hangend dan rechtopstaand. Ze gierde van het lachen, zo leuk vond ze het. De rollerblades gingen niet meer van haar voeten. Een nieuwe dvd van Dora werd met rollerblades aan bekeken en later ook de taart versierd. Eerst de taart doormidden snijden en slagroom tussen de twee helften doen. Dan de hele taart met slagroom bekleden en versieren met aardbeien, nicnacs, paaskuikentjes en als laatste de kaarsjes. Met de roze bekertjes en Dora-servietjes werd de tafel gedekt en zongen we happy birthday en lang zal ze leven. De kaarsjes moesten wel 5 keer opnieuw worden uitgeblazen en dan pas kon de taart worden aangesneden. Ze zat daar lekker te smikkelen en ik kon alleen maar genietend naar haar kijken.
Toen uiteindelijk mijn dochter binnenstapte (veel te vroeg) was mijn living en keuken een slagveld. Overal speelgoed en de tent stond midden in de living opgezet. Het was of ik had aangevoeld wat er ging komen. Want toen ik 1 enkel vraagje stelde over het volgende bezoek van Lisa-Marie, was het hek van de dam. Allerhande zaken werden naar mijn hoofd geslingerd. Het ene verwijt naar de andere. En na een half uur pakte ze de klein op en zonder boe of ba liep ze de deur uit. Die gezellige en leuke dag eindigde in een avond met tranen. Het is onbeschrijfelijk wat er dan door je heen gaat. Hendrik kwam thuis een half uur nadat ze vertrokken waren en ik heb ook nog met twee van mijn andere dochters gepraat. En ik ben tot een schokkende conclusie gekomen. Mijn dochter voelt zich achteruit geschoven en verwaarloosd!! Ze denkt dat ze al die jaren voor mij niks betekende en ik alleen maar de voorkeur gaf aan Lisa-Marie!! Lieve deugd, als dat echt zo is, hoe moet ik dat uit haar hoofd praten? Want dat is toch helemaal niet het geval!!
Zelfs op de leeftijd van 25 jaar blijft men toch een kind van zijn moeder.....
Lisa-Marie zit hier achter me in de living, te spelen in haar tentje. Ondertussen is Dora op tv aan het babbelen. Ze verdeelt haar tijd tussen Dora en de tent. Jammer dat ik mijn fotocamera heb uitgeleend aan mijn broer, ik had zo graag stapels foto's van haar gemaakt.
Om 4u komt haar moeder haar alweer ophalen. Haar belofte dat ze om de 14 dagen het weekend bij mij mag doorbrengen is al teruggedrongen naar 1 of zelfs maar een halve dag zo nu en dan. Blijkbaar reageert Lisa-Marie na een bezoek aan mij heel er slecht en dat kan volgens haar moeder enkel maar opgelost worden met zo weinig mogelijk contact met mij. Het dringt blijkbaar niet tot haar door dat het wel eens een vorm van protest zou kunnen zijn, dat Lisa-Marie heimwee heeft naar haar oma en haar thuis. Ze had mijn advies moeten opvolgen en Lisa-Marie moeten voorbereiden op haar vertrek. Maar nee, dat was niet nodig. Ik moest er niet zoveel eitjes onder leggen. Zo'n kind is flexibel en heeft zich na 14 dagen aangepast. Ja, dag Jan... zo werkt het immers niet. Een kind is geen hondje dat je zomaar kan verplaatsen!!
Ondertussen wordt ik hier overladen met "koffie" in piepkleine tasjes. Er wordt "suiker" en "melk" bij gedaan en we klinken net of het is champagne.
God, wat hou ik van dat kind...
Straks komt Lisa-Marie, mijn oogappel. Ze is 5 jaar en het zonnetje in huis. Ik heb haar grootgebracht vanaf de geboorte tot vorig jaar oktober. Toen besliste haar moeder van de ene moment op de andere haar mee naar huis te nemen. Ik was en ben er nog altijd kapot van. Maar van de weinige keren dat mijn schattekind komt, geniet ik met volle teugen van haar. Ze is heel levendig, babbelt de oren van mijn hoofd en wil altijd maar meehelpen, vooral als ik aan het koken ben. Ze heeft dan zo haar vaste klusjes zoals de papiertjes van de bouillonblokjes halen en de aardappelen wassen. Ze kan ook al heel aardig pannenkoekenbeslag maken. Ze roert dan met alle heftigheid de klonters uit het deeg terwijl de bloem alle kanten uitvliegt. En haar pannenkoeken smaken dan ook dubbel zo lekker als ze verdrinken in kandijstroop. Als ze dan nadien met haar buikje rond in haar zitzak voor de tv naar een tekenfilm kijkt, kuis ik ondertussen het slagveld op Straks komt ze en dan gaan we morgen taart bakken, dat had ik haar de vorige keer beloofd. En ik weet heel zeker dat geen enkele bakker zo'n lekkere taart kan maken als zij.....
Amber is voor 2 dagen komen logeren. D.w.z. dat zij de pc voor 2 dagen volledig in gebruik genomen heeft en dan bedoel ik dat letterlijk. Van 's morgens tot 's avonds zit ze daar te tokkelen. Chatten met vrienden over de hele wereld, het internet afschuimen om tekeningen en ontwerpen te kunnen downloaden die ze op school kan gebruiken en ondertussen ook nog spelletjes spelen en vooral jigsawpuzzels leggen. Met haar babbelen ondertussen is zo goed als onmogelijk want ze heeft dan ook nog haar mp3 speler aanstaan en luistert ze naar muziek waar normaal gezien mijn luchters over en weer zouden van wiebelen. Niet moeilijk dat "de jeugd van tegenwoordig" zo'n slecht gehoor hebben. 
Deze morgen ging ik een frisse neus halen in mijn tuintje en wat zag ik? Mijn nieuwe clematis had een open bloem!! Het is een paarse en gewoon prachtig! Het fleurt een mens helemaal op. Straks gaan we de klinkers en het klimrek halen. Dan kunnen we eindelijk beginnen aan het vernieuwen van ons tuintje, kunnen we het omvormen naar een kleine oase. 
Ik ben het beu om alsmaar depressief te zijn. Dit duurt nu al jaren, toch al minstens 13 jaar) dat ik leef volgens het principe bergop en bergaf. Altijd maar vechten tegen de zwarte momenten om een beetje normaal leven te kunnen leiden. Het is ook niet leuk voor Hendrik want die wordt ermee opgezadeld. Trouwens de zwarte momenten komen niet door hem, God nee. Ik heb een fantastische man en ik hou zielsveel van hem. Ik zou gelukkig moeten zijn. Maar telkens slagen de kinderen erin om de demonen op te roepen.
Volgend weekend ga ik naar een cursus annex therapeutische bijeenkomst "Wie ben ik", samen met mijn zus (die heeft ook kinderen die continu zwarte momenten bezorgen). Daar (hopen we althans) te leren hoe we onszelf kunnen wapenen tegen die teleurstellingen, die opdoffers en al die andere minder fraaie zaken die je naar je hoofd geslingerd krijgt. Ik verheug me erop weerbaar te zijn en niet bij elk woord van de kinderen een inzinking te krijgen. Alle dagen weer kunnen genieten van mijn man, ons huisje, onze Fix en de mooie momenten die we samen kunnen doorbrengen. Terug dat gevoel van gelukkig zijn dat ik had in de maanden na ons huwelijk. Dat was een fantastisch gevoel en dat wil ik terug.
Maar nog eerst een gevecht tegen de spoken en demonen en dat gaat nog een moeilijke periode worden. En ik hoop echt dat ik na die oorlog mijn oude ik ga terugvinden....
