Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
20-03-2007
ARVIE
Even voorstellen. In Amerika spreekt men niet van motorhomes, maar van "Recreational Vehicles" of kortweg RV (spreek uit "arvie"). Je hebt die daar in alle maten, met de nadruk op XXL, dingen die je bij ons alleen maar op de Sinksenfoor ziet staan, en dan nog enkel bij de eigenaars van supergrote attracties. De motorhome waar wij 6 maand in gaan rondtrekken is er een van +/- 8 meter; op Vlaamse wegen tamelijk indrukwekkend, maar in de US een minuskuul "arvietje". Het model waar wij voor gekozen hebben is een "cabover - slide-out". Dit betekent dat er zich boven de cabine een slaapcompartiment voor twee volwassenen bevindt (zie fotootjes linksboven ). "Slide-out is interessanter : door de druk op een knop schuift het eet- en salongedeelte uiteen, zodat de ruimte relatief veel groter wordt. Van het salongedeelte kan je bovendien nog een -zij het klein-tweepersoonsbed maken, geschikt voor 2 kinderen of een vurig verliefd koppel. Tenslotte is er achteraan nog een afgesloten slaapkamer, met groot tweepersoonsbed, klerenkast, romantische verlichting ed... (zie indeling rechts boven )
Dus een RV voor 4 volwassenen en 2 kinderen... en wij zijn maar met 2 ! ! Toch is dit geen uiting van amerikaanse grootheidswaanzin die aan mijn spilziek brein is ontsproten. Twee mensen die altijd denken dat zij gelijk hebben kan je gewoon geen 6 maand op een handdoek groot bij mekaar zetten : dat is vragen om boel, en dat willen we niet (te dikwijls). De echte reden is veel sociaal-economischer : we hebben aan vrienden gevraagd of ze een stukje willen meereizen en daarvoor hebben we 4 x 14 dagen gereserveerd. Dit betekent dus dat we een kleine 2 maand met 4 of soms met 5 personen rondreizen, telkens wel met een kleine tussenpauze om op adem te komen en de schade te herstellen. De mensen worden door ons afgehaald op de dichtsbijzijnde luchthaven en na 14 dagen gedropt op weer een andere luchthaven. Er moet natuurlijk een prijs betaald worden om te kunnen genieten van deze unieke mogelijkheid om met een mobiel hotel (vlaamse directie) door de mooiste streken van de US te trekken.
Door omstandigheden zijn er terug 2 weken vrijgekomen, enkel in de maand juni. We zitten dan ergens langs de Rio Grande in Big Bend National Park (www.nps.gov/bibe) en ruime omgeving. Als je goesting hebt, laat maar iets horen.
Als je als Belg langer dan 90 dagen door de Verenigde Staten wil trekken, dan heb je een visum nodig. Geen probleem dacht ik, eventjes bellen naar de Amerikaanse ambassade in Brussel. Prompt kreeg ik een audiobandje te horen dat me vertelde dat doorschakeling met een medewerker 15$ kost en dat ik visakaart en reispas moest klaarhouden. Ik schakelde mezelf door en kreeg een nederlandssprekende dame aan de lijn, die zeer vriendelijk in eerste instantie mijn visanummer vroeg en pas daarna informeerde wat de bedoeling van mijn telefoontje was. Voor een visum moest ik een afspraak maken op de ambassade en een uitgebreid formulier invullen dat ze me per e-mail zou doorsturen. Toen vroeg ze of ik alleen naar de VS zou gaan. "Neen" zei ik, "mijn vrouw gaat ook mee" "Aha, u bent gehuwd" constateerde ze goedkeurend. Blijkbaar was het lang geleden dat ze dergelijke uiting van vlaamse burgerzin had gehoord. "Nee, toch niet" moest ik toegeven "maar we wonen wel samen" Na een pijnlijke stilte was ze er terug : "Ooh...tsja... dat kost u dan nog eens 15$ .... mag ik uw visakaartnummer nog even." Een kwartier later belde ik trots naar mijn vrouw met de mededeling dat ik voor 30$ een afspraak voor ons beiden heb kunnen maken bij de Embassy of the United Stetes of America. "Wanneer?" vroeg ze. "16 februari om kwart voor tien, maar we moeten er een kwartier vroeger zijn, zonder camera's, gsm's, pakjes, boekentassen, opnametoestellen ed., maar wel met 85$ per persoon, onze reispassen en propere sokken want we moeten onze schoenen uitdoen. " "Maar allee jongen". Een merkwaardige uitspraak voor iemand die 25 jaar jonger is dan ik, maar die zij geregeld hanteert als ik weer eens een stommiteit heb gedaan. "Maar allee jongen, we vertrekken de 16de naar Dubai om afscheid te nemen van onze kleinzonen. Daar geraken we toch niet zonder reispassen !!" Ze had gelijk natuurlijk en dus belde ik een kwartier later terug naar de Amerikaanse ambassade in Brussel. Na het obligate bandje werd ik weer vriendelijk nederlandstalig doorverbonden en voor de mevrouw haar openingsvraag naar mijn visamummer kon formuleren riep ik : "Nee, hallo.. mevrouw, ik heb al een afspraak, ik wil ze gewoon even verzetten : wij kunnen niet op die ...." "Geen probleem" antwoordde ze lieftallig "dat kan iedereen overkomen, maar het kost u wel 15$, ... mag ik even uw visakaartnummer?" Binnen de dertig seconden had ik een nieuwe afspraak en ik was juist aan het berekenen hoe winstgevend buitenlandse ambassades wel kunnen zijn toen het mens aan de andere kant van de lijn vroeg : "Enne...moet er voor uw...euh uw partner ook een nieuwe afspraak gemaakt worden?" "Vanzelfsprekend" zei ik, terwijl ik stilletjesaan nattigheid begon te voelen. "Geen probleem"antwoordde ze "mag ik nog even uw visakaartnummer....."
Ik denk er sterk aan om in Las Vegas de eerste de beste wedding chapel binnen te springen, dat spaart me de volgende US reis toch al 30$.
We wasten olifanten op Sri Lanka, achtervolgden de silverback in het inpenetrable forest tussen Oeganda en Congo, spotten walvissen in Ijsland en zagen zeeschildpadden hun eieren begraven op het strand van Oman. We hebben de Molombolo rivier in Madagascar afgevaren, de levende kippen en eenden tussen onze benen in de kano, de krokodillen achter ons in de rivier. In Nieuw Zeeland werden we begroet door geelkuif pinguins en blauwvoet Jan van Genten. We beklommen er gletsjers en verdronken bijna tijdens de afdaling in verschrikkelijk stormweer. In Yemen werden we beschoten, in Mongolië dronken we zure thee met paardenmelk en verdwaalden in de Gobi woestijn tijdens een zandstorm. We fietsten door de rijstvelden van Vietnam, "rappelden" tijdens canyonings in de Spaanse Pyreneën en mixten coctails van Russische wodka en plaatselijke frambozen in de Trans Siberia Express van Moskou naar Peking. We vierden de "Semana Sancta" in Guatemala,klommen op Mayatempels in Tikal en vonden de brandende braamstruik in het St Catharinaklooster in Jordanië. In Mali sliepen we onder de blote hemel, op de daken van de lemen huizen van de Dogons of in onze slaapzak in de woestijn ten noorden van Timbouktou.
Het waren stuk voor stuk fysiek zware reizen, met heel wat ontberingen op gebied van logies en catering, maar we vonden ze allemaal even fantastisch. En iedere keer vroegen we ons af hoelang we dit soort reizen nog konden volhouden en wat we dan wel zouden doen als het fysiek echt te zwaar werd. "Amerika" zeiden we dan, "Yellowstone in een grote motorhome. Eén van de mooiste stukken ongerept natuurschoon in een airco omgeving met een gekoeld drankje binnen handbereik." Maar het bleef een droom, een droom die op iedere reis groeide : Mesa Verde, Bryce Canyon, Big Bend, Canyon de Chelly, Grand Canyon met de nieuwe suspension bridge (skywalk).... Of naar het (zuid)-oosten van de US : de Everglades, Shenandoah, Orlando met Disneyworld en Universal, jazz in New Orleans, Elvis in Memphis Of misschien alles samen......??
En nu is het bijna zover: een droom wordt werkelijkheid : we gaan dwars door de US en bezoeken zogoed als alle belangrijke nationale parken en we nemen er de tijd voor : 6 maanden, 180 dagen van oost naar west. I HAVE A DREAM, and it's about to come true
). "Slide-out is interessanter : door de druk op een knop schuift het eet- en salongedeelte uiteen, zodat de ruimte relatief veel groter wordt. Van het salongedeelte kan je bovendien nog een -zij het klein-tweepersoonsbed maken, geschikt voor 2 kinderen of een vurig verliefd koppel. Tenslotte is er achteraan nog een afgesloten slaapkamer, met groot tweepersoonsbed, klerenkast, romantische verlichting ed... (zie indeling rechts boven 
)
