Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
31-05-2007
THE ALAMO
In 1718 stichtten Spaanse missionarissen "La Mision de San Antonio de Valero" en begonnen de Comache Indianen te bekeren, wat niet altijd van een leien dakje liep. Trouwens, ze zijn er nooit in geslaagd het dak op hun kerkje te leggen en moesten de hulp inroepen van een Spaans detachement, dat er een fort van maakte en het, naar zijn stad van oorsprong "El Alamo" noemde. In de loop der jaren is de missiepost/fort toch uitgegroeid tot een stadje, dat een schuilplaats werd voor de Mexicaanse vrijheidsstrijders en een (eerste) Spaans hospitaal. Tijdens de onafhankelijkheidsstrijd van Texas, in 1835, werd het door een handvol Texanen ingenomen. Maar niet voor lang : de Spanjaarden kregen versterking van de Mexixanen en met meer dan 1500 soldaten vielen ze het fort aan, dat werd verdedigd door 189 Texanen. 13 dagen en nachten lang (februari 1836) hebben die stand gehouden, zich nooit willen overgeven en zijn tot de laatste man blijven vechten. 188 man zijn gesneuveld, één, die juist voor de finale als boodschapper werd uitgestuurd om versterking te halen heeft het overleefd. De versterking kwam 3 dagen te laat... Alle 188 namen staan in brons gegoten naast een schrijn met overblijfselen (van geweren, kogels, lege kruitzakjes en enkele dagboeken) Enkele bekende gesneuvelden : Jim Bowie ; berucht messenvechter die zijn eigen mes had ontworpen en David Crocket, woudloper en scout en op dat moment kandidaat voor het gouverneursschap van Texas. "Remember The Alamo" was en is nog steeds voor iedere Amerikaan een strijdkreet van betekenis. Zoiets als "Vlamingen gedenk de Guldensporenslag" of "Walen, gedenk de 600 Franchmontezen", maar dan met iets meer overtuigde vaderlandsliefde. De missiepost/fort ligt nu in het centrum van San Antonio en wordt met respect betreden...
"Bitte einmahl Sauerkraut un einmahl Bratwurst, zwei Munich und noch ein Schwarzbrot zum mitnehmen" Als het in New Braunsfels "Hochzeit" is, dan dansen de heren in "Lederhosen" en de dames lopen erbij als "Dirndeln", de borsten fier in het witte kanten bloesje boven het zwaar aangereigde korset, afgeboord met edelweisjes. (Dat laatste enkel in Jeans dromen, ik heb enkel amerikaanse 'joggingstenukes -large en extra large - gezien) Het stadje, op een (Amerikaanse) boogscheut van San Antonio bestaat volledig uit Duitse emmigranten . Eind 19de eeuw had de Duitse baron von Braunsfels hier een enorm stuk land gekocht, waar hij trouwens zijn kasteel uit Braunsfels (Duitsland) wou heropbouwen. Dat is hem nooit gelukt, maar hij heeft wel een lading streekgenoten naar hier gebracht die hier aardig geboerd hebben (het waren trouwens boeren). Leuk is wel dat je in de straten en vooral de huizen zeer duidelijk de Duitse degelijke bouwstijl herkent. Iedereen die die min of meer op een toerist lijkt wordt hier aangesproken : "Are you German??" "Nein" zei ik "Ich bin Belgier"
Houston, Mission control... we have a lift off... Ground control to Major Tom, Ground control to Major Tom, Take your protein pills And put your helmet on....
Het Johnson Space Center in Houston is het verlengstuk van Cape Kennedy. Van zodra een shuttle gelanceerd is wordt de controle overgenomen door Houston. Ook hier staan modellen van alle mogelijke raketten die de Amerikanen ooit in de ruimte geschoten hebben, en ook hier word je met een treintje het uitgestrekte terrein opgejaagd. Maar er is wel een belangrijk verschil : hier mag je bijna overal binnen, je kan een echte ruimtemodule bekijken, het volledige ruimtelab is hier nagebouwd en er wordt uitvoerig getoond hoe astronauten gewichtloos eten, slapen, douchen, sporten en hun behoeften doen (met zuigsysteem incluis, zodat er geen faecalieën door het lab zweven). Indrukwekkend is de grote hall, waar een duplicaat staat van elke ruimtesonde, volledig uitgerust, zoals het origineel in de ruimte. Als er zich in de ruimte een probleem voordoet, wordt het hier door een ploeg ingenieurs nagespeeld en wordt er een mogelijke oplossing gezocht. De astronauten staan rechtstreeks in videocontact met de hall en hoeven reparaties enkel na te spelen. Voor één of andere Apollo-missie was deze procedure levensreddend. (Ben vergeten dewelke).
Verder is Houston een moderne stad met een ietwat verwarrend stratenpatroon en helaas tamelijk veel files. We hebben buiten de stad, in San Felipe een state park opgezocht, waar we helemaal alleen tussen de herten en de raccoons tot rust zijn gekomen. De nachtwandeling, vergezeld van duizende vuurvliegjes was verlichtend...
Texas, the lone star, grootste staat van Amerika. We doen hem van oost naar west, zo'n 1500 km, van drassig moerasland in Beaumont en Lumberton naar de woestijngebieden boven El Paso. Texas, het overgangsland van dichtbevolkte steden naar eenzame verlaten nederzettingen, van klamme warmte vol muggen naar droge zinderende lucht, stof en ratelslangen. Onze eerste stop in Texas was Village Creek, nog een uitloper van de Bayous, waar we een dag rust namen om te bekomen van het Boergondische Cajun country. Dat betekent, kleine reparaties aan onze duiventil, olieverversen, wassen en strijken enz... Vermits we in een state park stonden ; prachtig van natuur, enorme campsites, maar geen wifi, wilde ik me nog nuttiger ( ! ) maken door enkele lekkere zelfgevangen vissen op de bbq te bakken. De state park winkel had alles : een keuze uit vislijnen (heb er maar 1 gekocht), een volledige collectie aas, vliegen, wormen, insecten dobbers, haken en 75 soorten levend voeder. Enfin, je kon er alles kopen, behalve geduld. En dat was volgens insiders nu juist het enige dat ik nog niet bezat. Ondertussen al 2 dagen gevist, niets gevangen, maar we hebben nog 4 maanden, en ik ben volledig voorbereid. Spijtig dat we nu de woestijn intrekken... misschien een woestijnvis??
