White Sands was zo betoverend dat we de tegenslag van het gat in de flank van onze strijdwagen al zo goed als vergeten waren.  De verkreukelde deur lag ver weggestoken in de koffer, te wachten op maandag, want zaterdag en zondag werken de RV repairs niet (tenzij voor het driedubbele van de prijs).
Dus tijd zat om een beetje te rommelen in de stoffige witte koffers en om een wasje te plegen in de "coins laundry" (dag en nacht open, werkt met kwart-dollarstukken.  Dientje sprong met een grote zak vuile was op haar UMO (de zwarte) en kwam 2 minuten later te voet terug : "Mijn ketting der af" zei ze beschuldigend tegen mij.
"Gooit 'em mor bij de kapotte deur " antwoordde ik, maar ondertussen sprong ik toch maar op mijn UMO (de zilvergrijze), gewapend met al ons gereedschap, dat gemakkelijk in één broekzak kan. Toen ik aan maximum snelheid de eerste bump van de camping nam,  viel mijn zaal eraf,  finaal afgebroken. En dat is niet voor te lachen, want als je spontaan terug wil gaan zitten en er rest alleen nog maar een piek... Amaai mijn ....
De ketting was vlug gemaakt en ditmaal goed aangespannen, de zaal was perte total.
Maar we lieten het niet aan onze  hartjes komen, trokken ons zwempak aan en liepen joelend Hofstade Bad in.
Terug van een verfrissende duik, in zwembroek en teensleffers, wou ik in onze badkar stappen, maar de deur was op slot. Niet ongewoon, want Dien doet altijd alle deuren en vensters dicht van het moment dat ze één voet buiten zet.
"Krijg ik de sleutels eens" vroeg ik
"Maar jongen toch, gij hebt de sleutels" antwoordde zij
"In mijn teensloeffen zeker"
enz...enz...
De sleutels lagen binnen op de salontafel en alle deuren en vensters waren op slot.
Na mekaar een halfuurtje beschuldigd te hebben begonnen we constructief na te denken en algauw vond ik een mogelijkheid. Er stond namelijk een dakvenstertje open (10 bij 10 cm, en bekleed met heel fijn vliegengaas.)
"Maar daar kunnen wij niet door" opperde Dien. En gelijk had ze, maar weer kwam ik op een lumineus idee.
"De vislijn ligt in de kofferbak naast de verfrommelde deur en die staat open. Als we op het dak kruipen en het vliegengaas kapot snijden, dan kunnen we naar de sleutels vissen."
Zo gezegd zo gedaan. Dien als eerste het dak op, met mijn zwitsers legermes (dat ik altijd bij heb op reis) in aanslag. Het gaas was vlug en vakkundig weggesneden, en Dien begon, plat op haar buik te vissen.
Het dak van onze woonkar was uiteraard nog nooit gewassen en er lagen zo'n 7 lagen stof op, in 6 verschillende kleuren. Na een halfuur vissen zag Dien er uit als een oude indiaan die met zijn oorlogskleuren te lang in de zon heeft gezeten. Maar buiten een schoen, een lege plasticzak en 2 keer mijn tabletpc had ze niets gevangen.
En hier kwam mijn ervaring met professionele vissers uit Dubai uitstekend van pas. Na 15 minuten wentelen in het door zweet ontstane slijk op het dak had ik de sleutels te pakken.  Ons huisje leek eens zo mooi. We draaiden uit pure vreugde een blik Swanworstjes open, aten hot dogs met mosterd en kropen doodmoe en vuil in ons nestje.
Mijn grote teen zag blauw en klopte nog pijnlijk, nadat ik hem had gestoten aan een luchtpijp op het dak.
Morgen is het zaterdag...