Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
16-06-2007
BLACK FRIDAY
White Sands was zo betoverend dat we de tegenslag van het gat in de flank van onze strijdwagen al zo goed als vergeten waren. De verkreukelde deur lag ver weggestoken in de koffer, te wachten op maandag, want zaterdag en zondag werken de RV repairs niet (tenzij voor het driedubbele van de prijs). Dus tijd zat om een beetje te rommelen in de stoffige witte koffers en om een wasje te plegen in de "coins laundry" (dag en nacht open, werkt met kwart-dollarstukken. Dientje sprong met een grote zak vuile was op haar UMO (de zwarte) en kwam 2 minuten later te voet terug : "Mijn ketting der af" zei ze beschuldigend tegen mij. "Gooit 'em mor bij de kapotte deur " antwoordde ik, maar ondertussen sprong ik toch maar op mijn UMO (de zilvergrijze), gewapend met al ons gereedschap, dat gemakkelijk in één broekzak kan. Toen ik aan maximum snelheid de eerste bump van de camping nam, viel mijn zaal eraf, finaal afgebroken. En dat is niet voor te lachen, want als je spontaan terug wil gaan zitten en er rest alleen nog maar een piek... Amaai mijn .... De ketting was vlug gemaakt en ditmaal goed aangespannen, de zaal was perte total. Maar we lieten het niet aan onze hartjes komen, trokken ons zwempak aan en liepen joelend Hofstade Bad in. Terug van een verfrissende duik, in zwembroek en teensleffers, wou ik in onze badkar stappen, maar de deur was op slot. Niet ongewoon, want Dien doet altijd alle deuren en vensters dicht van het moment dat ze één voet buiten zet. "Krijg ik de sleutels eens" vroeg ik "Maar jongen toch, gij hebt de sleutels" antwoordde zij "In mijn teensloeffen zeker" enz...enz... De sleutels lagen binnen op de salontafel en alle deuren en vensters waren op slot. Na mekaar een halfuurtje beschuldigd te hebben begonnen we constructief na te denken en algauw vond ik een mogelijkheid. Er stond namelijk een dakvenstertje open (10 bij 10 cm, en bekleed met heel fijn vliegengaas.) "Maar daar kunnen wij niet door" opperde Dien. En gelijk had ze, maar weer kwam ik op een lumineus idee. "De vislijn ligt in de kofferbak naast de verfrommelde deur en die staat open. Als we op het dak kruipen en het vliegengaas kapot snijden, dan kunnen we naar de sleutels vissen." Zo gezegd zo gedaan. Dien als eerste het dak op, met mijn zwitsers legermes (dat ik altijd bij heb op reis) in aanslag. Het gaas was vlug en vakkundig weggesneden, en Dien begon, plat op haar buik te vissen. Het dak van onze woonkar was uiteraard nog nooit gewassen en er lagen zo'n 7 lagen stof op, in 6 verschillende kleuren. Na een halfuur vissen zag Dien er uit als een oude indiaan die met zijn oorlogskleuren te lang in de zon heeft gezeten. Maar buiten een schoen, een lege plasticzak en 2 keer mijn tabletpc had ze niets gevangen. En hier kwam mijn ervaring met professionele vissers uit Dubai uitstekend van pas. Na 15 minuten wentelen in het door zweet ontstane slijk op het dak had ik de sleutels te pakken. Ons huisje leek eens zo mooi. We draaiden uit pure vreugde een blik Swanworstjes open, aten hot dogs met mosterd en kropen doodmoe en vuil in ons nestje. Mijn grote teen zag blauw en klopte nog pijnlijk, nadat ik hem had gestoten aan een luchtpijp op het dak. Morgen is het zaterdag...
De dag begon schitterend. Midden in een testgebied van de geleide raketten, bevindt zich een opmerkelijk wereldwonder: 'The White Sands National Monument'; een stuk woestijn (niks speciaal aan) met verschuivende duinen (ook nog geen wereldwonder) met spierwit zand. Om kompleet gek van te worden. Je rijdt uren door een sneeuwachtig landschap in een temperatuur van 100 °F. en meer. Er zijn enkele routes uitgestippeld die je te voet kan alleggen; er zijn plekken waar je plastieken sleden kan kopen en de berg afrijzen en er zijn pic-nicplaatsen allemaal met eigen bbq, shelter, vuilbak ... en alles is er spierwit. Het is een onaards aandoend landschap dat moeilijk te beschrijven is. Foto's zeggen wellicht meer. Nog sterk onder de indruk reden we naar onze camping waar we onze huifkar ontplooiden...
Stel je Hofstade bad voor op een zeldzaam mooi zomerweekend met honderden Brusselaars uit de Marollen, die om één of andere reden niet tot aan de zee geraken en hun strandgeneugten opeengepakt botvieren in en om het slijkerige meer. Vervang de schupjes en ponderkes door jetski's en de fietsen door zware pickup trucks en vermenigvuldig alles met 20. Resultaat : "Elephand Butte Lake State Park" Met enige verbeelding en na 5 zelfgemaakte margherita's kon je inderdaad een olifant synthetiseren uit de rotspartij die midden in het gelijknamige meer lag. Het was vrijdagavond en we hadden een formidabele dag achter de rug in de "White Sands National Monument" en wilden in het olifantenpark overnachten. Ja watte !! Meer dan 500 full hook ups voor RV's, en allemaal bezet ! Na enig aandringen en het uitspelen van onze verre afkomst, mochten we, omdat het maar voor één nacht was, gaan zoeken naar een vrije plaats, gelijk de welke. En we vonden d'er een : "handicaps only", een prachtige plaats, vlakbij alle voorzieningen en rolstoel toegankelijk. We hadden ons amper aangeloten op electriciteit, water en kaka, ons compartiment uitgeschoven en de airco op max gezet of er komt een klein vrouwtje naar me toe, klembord in de hand en koperen plaatje "volunteer" op het rechterborstje, bekijkt me van onder tot boven en vraagt: "Are you handicaped?" "Somewhat mentally" antwoordde ik guitig, maar ze kon er niet mee lachen. "You've gotte leave mister, it's the law" Nu moeten jullie weten, dat ieder state park één of soms meerdere "campsite hosts" heeft : vrijwilligers die gratis mogen kamperen, maar daarvoor orde op zaken moeten stellen en bepaalde beslissingen mogen nemen als de rangers er niet zijn. Blijkbaar had men hier een volledig nonnenklooster omgeschoold tot camphosts die mekaar de loef probeerden af te steken en ijverig met klembord en cellphone van de ene RV naar de andere renden. Lange discussie, niets aan te doen, er moest zomaar eens toevallig deze avond iemand een handicap krijgen. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, we 've gotte move". Maar de redding was nabij : één van de nonnen was niet komen opdagen met haar rijdende kapel (da's nog een gat in de markt : een kerkRV, die van camping naar camping trekt) en daar mochten we zeer uitzonderlijk op staan. Uiteraard ook een goeie plaats, 3 sites (=30 meter) van mijn huidige standplaats verwijderd. Licht geïrriteerd trokken we alle verbindingen terug los, schoven ons compartiment terug in en kraaak.... Er stond nog een deurtje open van een laadbak onder de slide-out en dat werd door het insliden compleet vermorzeld. Ik heb uren gewerkt, liggend op de grond in plassen zweet om het eronder uit te krijgen en de restanten af te vijzen. In de RV naast de onze ging de klembordnon wandelen met haar hond aan de korte les. Het beest kwam tot boven haar koperen naamplaatje en mocht even mee naar de hondewei. Toen ik de laatste vijs uit de verhakkelde deurlijst had gedraaid waren ze al terug. "We're so glad to have you amongst us" zei ze, terwijl ze de staart van haar hond omhoog trok en zijn gat afveegde met een doekje hacklé-vochtig...
Toen we in de buitenwijken van Roswell halt hielden aan een "Liquor Store" om onze bierkelder te spijzen met imitatie Belgisch bier, viel ons oog op een minifietsachtig object, dat werd aangedreven door een oplaadbare batterij, en voorzien was van reglementaire lichten, knipperlichten en een leuke claxon. Het ding wordt geklasseerd onder fiets, rijdt 15 mijl per uur en heeft een actieradius van 10 mijl. Prijs, $199. We kochten er twee, om de vieze smaak van UfoRoswell weg te spoelen. Plezant mannen!!
Het moet zowat middernacht geweest zijn toen ik naar buiten ging om mijn laatste sigaret op te steken. Het was een heldere nacht en dromerig blies ik een rookwolkje naar de miljoenen sterren boven mijn hoofd. Tot plots mijn aandacht getrokken werd door een fel schitterende ster, die daar niet hoorde te schitteren. Terwijl ik er naar keek schoot ze plots met enorme snelheid langs de grote beer naar de poolster. Te snel voor een vliegtuig, te horizontaal voor een vallende ster. Ineens stond ze stil, om dan in een rechte hoek naar beneden te vliegen... Een helder witgeel licht verbleekte alle ander sterren... het werd intenser... niet meer te verdragen... kwam recht op me af... vlak over mijn hoofd... verblindend licht... een gonzend geluid... Toen bleef het hangen, misschien 500 voet hoog... een explosie... niets meer Zo begon de getuigenis van een boer uit Roswell die in 1947 de eerste UFO had waargenomen. En daarmee maakte hij van het slaperige dorpje Roswell het wereldcentrum van de ufologie, de enige echte plaats in de wereld waar kleine marsmannetjes met een groot hoofd en lange armen onze aarde hebben bezocht. Ondertussen is Roswell uitgegroeid tot een middelgrote stad, die volledig leeft van dit buitenaards bezoek (en vele andere die erop volgden). De stad is vergeven van de UFO musea, ruimtecafés, space walks, UFO souvenirshops ed. De straatverlichting bestaat uit lichtgroene marsmannetjes. We hebben één museum bezocht : het " International UFO Museum and Research Center". Mocht er iemand twijfelen aan het bestaan van UFO's, dan is dit een absolute aanrader. Je komt er gegarandeerd ontnuchterd buiten : zoveel onzin in één museum is nauwelijks te imiteren. Bovendien rij je voor en na Roswell door het grootste testgebied ter wereld, waar het Amerikaanse leger experimenteert met geleide projectielen en ander vliegend oorlogstuig. Ik heb uit goede bron vernomen dat het leger in 1947 dwergen had opgeleid om als techniekers mee te vliegen, omwille van plaatsgebrek. Eén daarvan is inderdaad neergestort en verbrand. Dus geen marsmannetjes, maar een verbrande dwerg... Alhoewel... Toen ik daarnet buitenging om mijn laatste sigaret te roken, werd mijn aandacht getrokken door een fel schitterende.....
Texas wuifde ons uitg met nog een laatste schittering van zijn "Lone Star". Vlak voor de grens met New Mexico ligt het "Guadalupe Mountain National Park" met de hoogste piek van Texas (2670 meter) en "El Capitan", het grootste kalksteenrif ter wereld. Alhoewel we niet tot op de piek zijn geraakt, was het een zware klim voor onze dorstige huifkar, met een rekordverbruik van 40 liter per 100 km. Lang zijn we niet gebleven, want het natuurpark kent geen grenzen en loopt in New Mexico verder, waar het rimpelloos maar bergrijk overgaat in het "Carlsbad Caverns National Park" : één van de grootste grottenstelsels ter wereld, die in 1900 door een cowboy zijn ontdekt (hij was er met paard en al ingevallen). Er zijn diverse ondergrondse wandelmogelijkheden, we kozen er twee uit. De populairste is "self-guided" en leidt naar de Big Room, een zaal van 4 ha en 25 verdiepingen hoog. Een kollosale zaal dus. De tweede wandeling was in kleine groepjes onder leiding van een Rangeres : we zijn tot 250 meter diep geweest ! Indrukwekkend ! Ik herinner me de grotten van Han niet zo goed meer, maar als deze caverns niet even spectaculair waren, dan is het toch een "close second" Maar de Caverns hadden nog een leuke verrassing in petto : in de grotten wonen namelijk tussen de 800.000 en 1 miljoen vleermuizen, die tegen zonsondergang allemaal uitvliegen om in de woestijn voedsel te zoeken. De Rangers hadden er een complete en gratische attractie van gemaakt. Rond de enige natuurlijke opening was een cirkelvormig auditorium gebouwd. We moesten stipt om 19.15 uur aantreden voor een onderhoudend en interactief praatje met met een stel Rangers, om de vijf minuten onderbroken door de klassieke verboden (niet roken, geen alcohol, absolute stilte, geen foto's, bleirende babies onmiddellijk verwijderen, blijven zitten en dergelijke onzin) En dan, rond 8 uur zweeg ook de laatste Ranger en hoorde je het aanzwellend geluid van duizende vleugeltjes uit de grot opstijgen.... en daar waren ze.... nooit gezien. Meer dan een kwartier lang stegen vlak voor onze ogen wolken vleermuizen op, mooi afgetekend tegen de donkerblauwe avondlucht, om hoger op te lossen in het niets, en plaats te maken voor nieuwe wolken vleermuizen. Verbazingwekkend ! We bleven 2 dagen ter plaatse, 2 dagen pure verbazing en extase. Wat is de wereld toch mooi !!
Laatste halte in Texas, niet ver van NEW MEXICO. Balmorhea ligt in de 'desert Flatlands': een eentonig landschap, een dorre vlakte met hier en daar een groepje lage cactussen en daartussen een rechte weg, die zinderend in de verte verdwijnt in een fatamorganazee. En dan! 'Balmorhea State Park'; a desert Oasis met middenin één van de grootste bronnen van de US.1 miljoen gallon per uur fris (20°) water borrelt er op uit een put die 25 voet diep en 100 voet breed is. het water vormt de 'desert wetlands', die, in de duizende jaren van hun separaat bestaan, 2 vissoorten hebben voortgebracht die nergens anders ter wereld meer voorkomen. De rangers hebben een venster onder de waterlijn gemaakt, waardoor je die unieke specimen (en vele andere ordinaire vissen en schildpadden) kan bewonderen. In de bron zelf mag je zwemmen en duiken ( er is een duikersschool) maar het water is nogal aan de frisse kant. De romantische naam Balmorhea heeft een prozaïsche verklaring. De eerste kolonisten die zich hier 'settlenden' waren Balcom, Moore en Rhea. Zoja! New Mexico, here we come!
Nog nagenietend van een uiterst geslaagde rustdag reden we noordwaarts naar Fort Davis. Een typisch Amerikaans dorp, gebouwd rond 1 kruispunt : twee stenen huizen; het stadhuis en de bibliotheek, en een reeks huiten huizen, waarvan er 2 zich uitriepen tot restaurant (hier café genoemd). De kaart beperkt zich daar gewoonlijk tot gevulde sandwiches (roastbeef, kip of bliktonijn) en fritten of warme chips, met water, koffie (gratis refill) of frisdrank. We kozen het tweede uit, omdat je daar bovenop nog gratis kon wifiën, en dat was hard nodig want we hadden ettelijke dagen niets meer van ons laten horen. Het dorp dankt zijn naam aan het Fort, dat hier in 1850 gebouwd werd halfweg de route San Antonio -El Paso, om settlers, reizigers, de US mail en vracht te beschermen tegen de Apache en Comache indianen, die hier hun jachtvelden hadden die ze vruchteloos wilden vrijwaren van indringers. De meeste van deze mensen zijn trouwens deskundig naar de eeuwige jachtvelden gezonden door de meer dan 1000 US soldiers (9th en 10th Cavalry, onder leiding van Jefferson Davis). Nu is Ford Davis een 'National Historic Site' met enkele gerestaureerde barakken, een hospitaal en officierswoningen. Om het half uur klinkt hier trompetgeschal over het uitgestrekt oefenterrein en galoppeert er een volledig uitgedorste Cavalery sergeant van het ene fototoestel naar het andere. Het 'Ford Davis State Park' waar we 2 nachten verbleven, was andere koek: immens groot, puur natuur, prachtig gelegen en vol wild: raccoons, roadrunners, een stinkdier waar ik bijna op trapte, herten die ons contnu zaten te bespeuren en 2 javelinas (een soort everzwijnen) die alsmaar dichter rond onze kampwagen cirkelden. Dien zat toen al in het bovenste compartiment met borstelsteel in aanslag te waken over Jean die na een overvloedige maaltijd (of was het de bijhorende drank?) zijn roes lag uit te slapen.
Fort Davis had nog een attractie: het 'Mc Donald Observatory' gelegen in de Davis mountains met de grootste telescoopspiegel ter wereld. Nu is daar 's zaterdags toch een 'starparty' + twilight program dat loopt van zonsondergang tot middernacht: educatief, interactief en spectaculair. Niet te missen dus! Toen we goed en wel in het openluchtamfitheater zaten, brak er een 'thunderstrom' van formaat los, zodat we holder de bolder in een classroom moesten gaan schuilen. Dit was een van de weinige nahcten dat we geen enkele (echte) ster gezien hebben, maar we weten nu wel perfect hoe ze er op video uitzien. Toen ik 's nachts nog even een toertje rond onze camper maakte, scheen ik recht in de ogen van eeen javelina: rood en helder als 2 sterren...
Onze "Hot Spring" hike was duidelijk een hike te ver. Diezelfde avond nog kreeg Dien een rash op haar beide onderbenen en we kropen alletwee in ons bed met een zeurende hoofdpijn. De volgende morgen was de uitslag op haar benen onrustwekkend toegenomen en we besloten advies te vragen aan de Rangers. Op de rangerspost werd onmiddellijk een medisch geschoolde collega opgetrommeld, die 15 minuten later arriveerde, maar ook hij wist, na onderzoek geen duidelijke diagnose te stellen. Vermits er 200 mijl in de omtrek geen dokter of ziekenhuis te vinden was, stelde de man voor om naar Lajitas (La-chi-tas) te rijden. Daar was een degelijke infirmerie met een "physicians assistent". Nu is Lajitas een onooglijk dorpje, aan de rand van het nationaal park, op een 40tal mijl van de rangerspost verwijderd. De (overigens zeer schilderachtige ) weg daarnaartoe loopt dood op enkele barakken en op de Rio Grande. Geen brug, geen overzet, niks, "the end of nowhere" Maar veel keus hadden we niet, dus wij naar Lajitas. We kwamen aan de 2 huizen, 1 trading post en een weggetje dat zich in een bocht te pletter liep op de Rio. Verrek, dacht ik, dan rijd ik maar los de rivier in. Ik nam toch maar de bocht net voor de rivier en reed recht een schitterend resort binnen. Een ***** hotel met volledig nagebouwd cowboy dorp, een 18 holes golfterrein, een sterrenrestaurant, fitness, massage, spa, eigen vliegveld met Learjets, manege en..... een infirmerie met een "physicians assistent", die juist zijn siesta deed toen we d'er aankwamen. Maar de man was 'k weet niet hoe blij om eindelijk eens al zijn medische apparatuur op Dien te kunnen uittesten : bloed- en urineonderzoek, perifere zuurstof- en bloeddoorstroming, kniepeesreflexen, oto- laryngo- en stetoscoop.... enfin een volledige checkup. En omdat hij toch niedt veel te doen had, heeft hij mij d'er gratis bijgenomen. Diagnose: Dien had een "heath rash" en we waren allebei ernstig gedehydrateerd Therapie : een volledige dag rust en minstens 4 liter water bovenop de normale vochtinname. En een cortisonebehandeling voor de benen van Dien. Prijs : $30, follow-up de volgende dag en medicatie inbegrepen. "Nice" zei ik, "but we don't stay in the hotel, we're camping with an RV" "No problem man" antwoordde hij " we've got some fully equiped campsites for $80 a nite, but wait a second..." Na zijn telefoontje kregen we een plaats op de meest luxueuze en volledig verlaten camping, vlak naast een mooi gebouwtje , opgetrokken in Mexicaanse stijl, sfeervolle meubeltjes en verlichting, airco, super sanitair en een prachtig zwembad helemaal voor ons alleen, voor maar $30 per nacht, Financial Times 'smorgens aan de deur ! We voelden ons al direct beter, maar toch hebben we er nog een tweede nacht bijgekregen, aan dezelfde prijs, omdat we patiënten waren van de "physicians assistent". En we hebben gerust, gezwommen, gezond, gedronken (5 liter per kop) en ons zeer deskundig laten masseren (Agave full body massage). 'sAvonds zijn we uit eerlijke schaamte goed opgetut sjiek gaan eten : Bij de margherita's kregen we Merxicaanse hapjes, net niet tè hot. Als voorgerecht koos Dien een trio van wild (fazant, jackrabbit en javelina = een soort everzwijn) in getomateerde spirelli's en ik wou absoluut de echte rattlesnake proeven (licht pikant, met maisaardappeltjes : ten zeerste aanbevolen) Als hoofdgerecht nam Dien een Buffalofilet met brocolli en Mexicaanse aardappeltjes en ik een jackrabbitrug (= wild konijn dat hier massaal rondhuppelt) met groentenkrans. Het advies van onze "physicians assistent" indachtig hebben we ieder onze fles wijn uitgedronken. Een ding is zeker : toen we (of liever ik) meezongen met de (alleen voor ons) guitarspelende cowboy naast het haardvuur, een nieuwe drambuie in onze hand, waren we absoluut niet meer gedehydrateerd...
We waren er helemaal klaar voor : vroeg gaan slapen, goed uitgerust, vroeg uit de veren, stevig ontbijt, bergschoenen aan, lange broek, lange mouwen, zonnecrème, huissandwiches en 4 liter water. De hike die we hadden uitgekozen was 7 mijl (een goeie 11 km) en leidde langs de Rio Grande stroomopwaarts naar een warmwaterbron (117° F). De bron lag vlak naast de rivier, in de ruines van een "bath house" dat hier tot 1950 had gestaan, in een schuchtere poging om het harde boerenleven iets menselijks te geven. De muren waren ongeveer 1 meter hoog, en dat was dan ook meteen de diepte van de hot spring. Het leuke was, dat je over het muurtje direkt in de Rio Grande kon springen, waar je door de sterke stroming een 10tal meter werd meegesleurd, tot je vaste voet aan de grond kreeg. De weg daarheen (dus een goeie 3,5 mijl) was zwaar, maar te doen. Het pad liep niet langs de rivier (stijle rotsen), maar over en door de canyons die in de rivier uitkwamen. En het waren er veel, tè veel, en ze werden alsmaar hoger en in de diepe dalen, waar geen zuchtje wind te bespeuren viel werd de hitte ondraaglijk! Al spoedig zaten we door ons rantsoen van 2 liter water, terwijl het bijlange nog niet het heetst van de dag was. Maar goed, we zijn in "Hot Spring" geraakt en het was er heerlijk. Echt een paradijs, met een zandstrandje, enkele schaduwrijke palmbomen, de ontspannende warmwaterbron en de verkoelende rivier : "The Garden Of Eden". Ik wou hier echt niet weg, maar ieder kwartier langer betekende een slok water minder en gevaar voor uitdroging op de terugweg. Het was ondertussen al 13 uur geworden en onmenselijk heet. Buiten de lommerrijke palmbomen waar we onder zaten, was er op de terugweg geen schaduw noch mogelijkheid om ons te verfrissen in de rivier. Dus, direkt vertrekken en hopen dat we het halen, of wachten op de koelte van de avond en zonder water door de bergen naar onze camping. Onder druk van mijn licht panikerende achterban kozen we voor een derde mogelijkheid. Er was nog een ander pad, weg van de Rio Grande naar de enige rijweg die door dit natuurgebied liep. Tot aan de rijweg was het een kleine 4 km bergopwaarts. Dat konden we halen, en als we dan geluk hadden om een (zeldzame) auto tegen te komem.... We vulden 3 flessen met ondrinkbaar rivierwater (voor noodgevallen en om ons hoofd en lichaam nat te houden) en met nog 1 liter drinkwater begonnen we eraan. We hebben het gehaald : we hadden -volledig uitgeput - de hoofdweg amper bereikt of er kwam een pick-up aan die op weg was naar het enige benzinestation, vlak bij onze camping.
"OK guys, hop in the back". We kropen in de laadbak en dronken de laatste slok van het allerbeste water dat er bestaat en lieten ons maar ons huisje voeren. Later op de dag, toen we ons wedervaren aan de ranger/kruidenier/pompbediende vertelden vielen diens ogen zowat uit hun kassen :
"Today" zei hij " has been the hottest day in years. Now y'all look a here" en hij toonde zijn klein weerstationnetje dat ieder rangerpost bezit. Het was 4 uur in de namiddag en de termometer stond op 111 F in de schaduw (zowat 43 C)
"Ye know, we cancel all hikes in the park if the temperature rises over a 100 F. You folks 've been lucky"....
"Howdy , how ye doin this daiyy" riep hij, terwijl hij met zijn o-benen, stetsonhoed en pilotenzonnebril uit de tweede verdieping van zijn superbus stapte : "M'name 's Sherman 'n this here 's mi wife Marge" vervolgde hij, terwijl hij waggelend tussen twee verbaasde roadrunners naar ons toebeende. Marge stapte koket uit de bus, een ketting achter zich aansleurend waar de obligate hond aan bleek vast te zitten. "Oohw yeeh, this 's our dog Cindy. Say ellow Cindy" 'Warf, warf" Ze waren juist de "Rio Grande Village RV Park" binnengereden in hartje Big Bend en wilden weten of er hier ergens een boom stond die enige schaduw op hun gevaarte kon werpen. Stomme vraag dacht ik nog, sequoia's groeien alleen in Californie. Maar kom, we doken al snel in een geanimeerd gesprek, dat eindigde in het uitwisselen van elkaars geliefde bieren. De zijne waren Duitse (niet slecht volgens mijn bierproever Dien), de onze zeldzame Belgische. Een paar uur later, we begonnen juist te aperitieven, klop, klop aan ons deurtje (we zaten onderkoeld met de airco op max, buiten was het nog te warm) : de Sherman. "Hay Djien", handig dacht ik, hij heeft een unisex naam voor ons bedacht. "What 'bout us havin a margherita sunset drivin party?... "Well,... we don't know... euch..." "Fine, we'll be pickin' ye up in 'bout twenny minets. Marge makes the best margrita's in town" "Dat kan ik geloven" zie ik in't vlaams tegen Dien, "hier staat maar 1 barak met 2 geheelonthoudende Rangers" Tien minuten later stonden ze voor onze oprit met hun prachtige Chevrolet 4 x 4, die met een speciaal stuursysteem achter hun bus wordt meegetrokken. (Dat zie je hier courant, en regelmatig daar achter nog een trailer met een zeilboot en 2 jetski's erop) Zij zat nog koketter achter het stuur, met in de rechterhand een volle tumbler margherita, hij ernaast met de hond op zijn schoot en het glas in de ene hand, een kommetje drank voor Cindy in de andere. (Ik denk dat het water was maar ik ben niet zeker) We namen plaats op de achterbank, een open bar tussen ons in en bedienden ons. Uit eerlijke schaamte hadden we een fles witte en een fles rode wijn meegeracht. Tegen 10 mijl/uur reden we langs een zandweg de bergen in, op zoek naar de zonsondergang, maar door de frequente stops omwille van refills hebben die niet gevonden. Maar de sterren flonkerden helderder dan ooit....
In het zuidwesten van Texas ligt het meest verlaten en wildste stuk land van heel de US. Dat stuk is groter dan België, met slechts enkele grote ranchen en een paar kleine dorpjes, één bereidbare weg, enkele stoffige zandwegen en verschillende trails, die vroeger door de beroemde postkoetsen en kolonisten werden gebruikt, op weg naar de farwest. Een paar moedige kolonisten hebben zich in deze streek proberen te vestigen, om meloenen en mais te kweken, maar zonder veel succes. In dit onherbergzame land is het grootste nationaal park van de US gevestigd : Big Bend National Park, een streek van 500.000 ha zonder inwoners (buiten de rangers en af en toe border patrols langs de grens met Mexico). Het park omvat drie gebieden : * Een verschrikkelijk heet canyonland langsheen de Rio Grande, die zich hier tussen massieve rotsen perst en zelf een zeer mooie canyon heeft uitgehold (Santa Elena Canyon). De rio krijgt in het regenseizoen een enorme massa water uit de bergen te verwerken, dat via prachtige canyons naar beneden stroomt (nu stonden de meeste hiervan droog). Als je je leven moe bent kan je die canyons doorwandelen : het weer kan hier in 10 minuten omslaan in een zware "thunderstorm with severe rainfall" die de droge canyons in kolkende stromen doet veranderen die alles meesleuren. We hebben het zelf meegemaakt, weliswaar van op veilige afstand, maar toch nog erg beangstigend. Het water blijft één nacht stromen, de volgende dag is er niets meer te zien, behalve een laag slijk en afgerukte struiken op de weg. * Een bergland; de Chisos mountains (7918 voet) : grillige pieken vulkanisch gesteente, met tal van warmwaterbronnen (alsof het hier nog niet warm genoeg is). Op een hoog plateau ligt een lodge, annex primitieve camping, helaas onbereikbaar voor onze RV. Enkel te voet (2 dagen) of per 4 x 4 kan je tot daar geraken. * Een woestijngebied, droog en warm enkel bereikbaar via stoffige zandwegen, die we wel gedaan hebben alhoewel het ten stelligste wordt afgeraden voor RV's boven de 20 voet. Op zich was dat ook al een avontuur : we rijden nu in een okerkleurige RV met roodbruine camoeflagevlekken. In totaal zijn we 4 dagen en nachten in dit prachtige woeste gebied gebleven. Twee nachten op de enige camping die voor RV's toegankelijk is, de "Rio Grande Village RV Park", met 25 staanplaatsen, waarvan er 4 bezet waren. Het woord village betekent in dit geval 1 houten huis met 2 rangers, waar je water, brood, bonen, ijs en benzine kon kopen + 1 ruine van een meloenkweker die het hier in 1960 voor gezien hield. De Rio is hier niet zo Grande, toch niet in dit seizoen. Je kan gewoon naar Mexico wandelen zonder je borst nat te maken. Op je terugweg loop je wel het risiko om gevat te worden door de Border Patrol wegens illegale grensoverschrijding. De enkele mensen die we op onze diverse tochten zijn tegengekomen deden het allemaal, dus wij ook. Trouwens aan de overkant zit hier en daar een Mexicaan op zijn muilezel schorpioenen en zeldzame kristallen te verkopen (en ook drugs, maar dat hebben we niet gezien) De 4 dagen Big Bend waren puur genot : luieren (voeten in het water), zwemmen (in de rio, niet ongevaarlijk), wandelen, koken (diepvries en blikjes), slapen (heel de nacht met airco op max) zonnen, birdwatchen, slangen ontwijken en rondlopen achter de "roadrunners". Die roadrunners (renkoekoeken) zijn wel de meest gekke vogels die we ooit hebben gezien hebben. We stonden nog niet stil op onze campsite, of d'er sprong er al een op onze motorkap om de meest recent verpletterde insekten op te eten (er was trouwens keuze in overvloed). Die dieren kunnen wel vliegen, maar voelen zich veel veiliger op de grond. Ze lopen op een zeer koddige manier, maar aan een enorme snelheid als het nodig is. Als je ze achternaloopt houden ze zich gelukkig voldoende in, zodat je ze van heel nabij kan observeren. Wat het wandelen betreft : meestal waren dat korte gedocumenteerde natuurwandelingen (self-guided tours). Je gaat gewoon naar het startpunt van zo'n wandeling, neemt een brochuurtje uit een brievenbus en steekt er $1 voor in de plaats en je krijgt een uitgebreide omschrijving van de route en de wetenswaardigheden. Geen mens die eraan denkt om te poteren (alhoewel de gedachte wel even door mijn hoofd speelde) Er zijn natuurlijk ook zware hikes : we hebben er één van gedaan : HOT SPRING...
Verder westwaarts langs de interstate 90, met rechts van ons the Pacific Railroad - die nog altijd bestaat uit één spoor in zijn originele bedding (Enkel de houten bruggen zijn ondertussen vervangen.) - naar Marathon, het laatste stadje boven het Big Bend National Park. Een station, enkele houten huizen, een trading post met benzinepomp, een bank en een motel. That's it. De trading post was goed voorzien, zodat we onze voorraad blikvoeding, melk en brood optimaal konden aanvullen. De benzine kost hier 3,65 dollar per gallon, maar keuze hadden we niet. Het motel verhuurde campsites met elektriciteit en water op een wei achter de kamers en vlak voor de Pacific Railroad. En vermits er in het stadje ook een onbewaakte spoorwegovergang was, kwamen dekilometerslange treinen met 4 diesellocomotieven (2 voor en 2 achter) met loeiende sirenes aangedenderd. Maar dat zijn we ondertussen al gewoon. Met de airco op max, want het was heel de dag heet geweest, viel Dien al spoedig islaap, terwijl ik nog eventjes de planning voor de komende dagen doornam. Plots, zonder de minste aanleiding werd onze RV hevig door mekaar geschud. Het leek wel een aardbeving, of een ontspoorde trein aan onze voordeur. "Onze luifel" dacht ik, "onze luifel staat nog open. Ik sprong in mijn onderbroek (mijn zwarte Homme) naar buiten, werd 2 meter meegesleurd door een hevige windhoos en kon me nog net optrekken aan de uitgeklapte luifel, waarvan de ijzeren houders begonnen te verbuigen. Ik kreeg het ding onmogelijk ingeschoven en riep om Dien, die zich onder de dekens afvroeg wat ze had misdaan om zo te moeten sterven. Terwijl ik daar half aan de luifel hing te wapperen, vlogen onze 2 stoelen als projectielen langs mijn hoofd, gevolgd door onze tafel, die zomaar anderhalve meter werd opgetild en recht op me afvloog. Gelukkig voor het grootste gedeelte tegen de ijzeren bar van de luifel. Dien was ondertussen bijgesprongen en samen kregen we de luifel ingeschoven terwijl de regen met bakken naar beneden gutste. We gooiden de stoelen in onze schommelende woonwagen, lieten de tafel onder de Rv liggen voor wat ze was en vluchtten ijlings naar binnen. Toen ik de deur wou dichttrekken, kreeg ik ze maar half dicht en werd vervolgens met deur en al terug naar buiten gezogen. Gelukkig had Dien me in een snelle reactie kunnen beetpakken aan mijn Homme (onderbroek). Of ik was in een slijkrivier terechtgekomen, die zich aan onze voordeur vormde. Uren hebben we mekaar verdwaasd aangekeken, terwijl we door elkaarr geschud werden als een notedopje op de wilde zee! Toen we 's morgens wakker werden, scheen de zon en was er niets meer te zien, ook niet van de 9 tenten, die één of andere jeugdgroep de vorige avond had opgesteld aan de andere kant van de wei...
Van de monding van de Pecosrivier westwaarts naar Langtry is maar een (Amerikaanse) boogscheut. Het dorp zelf is een zakdoek groot maar wereldberoemd door één man: Judge Roy Bean; the law west of the pecos. 't Was in zijn achtertuin aan "Dead man's Gulch" dat de westelijke arm van de Transcontinentale spoorlijn (vanuit San francisco) en de oostelijke (vanuit New Orleans) mekaar ontmoetten. Een feit dat beklonken werd met een gouden spijker die een uur later al gestolen bleek. Duizenden werkloosgeworden spoorwegarbeiders, met in hun kielzog honderden gangsters, dieven, pokeraars en vrouwen van lichte zeden, vestigden zich langs die spoorlijn, liefst op plaatsen waar de met hout gestookte lokomotieven water bijtankten. Roy Bean, die in Langtry een saloon annex biljartzaal uitbaatte en nog een oude kopie van een wetboek had liggen vanuit zijn studententijd, zag zijn kans schoon. Hij interpreteerde het wetboek op zijn manier en werd al snel berucht. Van heinde en ver bracht men (al of niet vermeende) misdadigers aan, die door hem berecht werden. Vermits hij geen gevangenis had, werden ze aan zijn bar geklonken tot hij 12 klanten in zijn saloon had. Dan deed hij zijn schort uit, benoemde een jury en sprak recht. Zware misdadigers werden opgehangen, rijke kregen een boete die hij op zak stak en arme stakkers moesten voor hem werken. Roy werd tijdens zijn leven een legende en zijn drastische rechtsspraak heeft de wetteloosheid ten westen van de Pecos letterlijk aan banden gelegd. Het saloon en het operahuis 'Jersey Lilly', zoals hij zijn woonhuis achter zijn saloon noemde, staan er nog steeds en zijn te bezichtigen. Hij was hopeloos verliefd op een Engelse actrice, Lillie Langtry; internationaal bekend als de Jersey Lilly. Zijn talloze brieven met smeekbede om haar te doen overkomen naar zijn operahouse, waren vruchteloos. Na zijn dood heeft ze het dorpje wel bezocht (dat trouwens Langtry werd genoemd naar één van de voormannen van de Pacific Railroad...) Lunchen konden we in Langtry niet, maar in een volgend dorpje Sanderson (ook weer een voormalige spoorweglegger) hadden we prijs. Peggy's café had volgens het uithangbord 'the best T-bones West of the Pecos'. Dat was trouwens het enige dat ze hadden, en als drank enkel eigen putwater met of zonder ijsblokjes en eventueel een lepeltje ijsthee in poedervorm. Maar de steaks waren subliem, met weer zo'n gele halfgesmolten vetrand errond. De 10 frieten die we erbij kregen, waren een exacte kopie van de gouden klinknagel, die volgens kwatongen door Judge Roy Bean himself gestolen was...
Del Rio ligt aan de Rio Grande en daarmee is het belangrijkste over dit stadje gezegd. Maar in de nabijheid, zo'n 25 mijl westwaards ligt het "Seminole Canyon State Park", een uitgestrekt gebied, waar de "Devil's River" en de "Pecos River" zich via diverse canyons in de Rio Grande storten. Beide rivieren hebben in de loop der eeuwen een aantal grotten uitgesleten, die ideale woonplaatsen bleken voor het Seminole volk. In deze grotten bevinden zich de oudste grottekeningen van de US ( 4000 jaar oud!). Helaas zijn ze moeilijk te bezoeken : niet alleen is de voet- en klimtocht zwaar maar in de meeste grotten mag je niet in en kan je alleen met een verrekijker genieten van de prachtige tekeningen. (Er zijn wel replica's in het visitor center) We hebben 1 tocht ondernomen, dit keer goed uitgerust en met het nodige water, vanaf onze campsite naar de monding van de Pecosrivier. Een uiterst mooie, niet te moeilijke tocht van 6,5 mijl, met op het verste punt prachtige 'pictographs" van panters, die hier nu nog voorkomen (enkel te bekijken met de verrekijker, zowel de echte als de tekeningen) Het volk, de Semonole Indianen, de makers van deze prehistorische kunstwerken, die zijn totaal verdwenen...
We reden van San Antonio langs highway 90 naar DEL RIO, toen we in een pietluttig dorp met de ambitieuze naam BRACKETVILLE een lunchpauze hielden : zelfbereide huissandwiches met sla, tomaten, een snee hesp en kaas, met voor mij daar nog een klodder "light mayo' bovenop. Lekker, fris uit de ijskast en goedkoop. Tussen twee happen door viel mijn blik op een reklamebord : " Visit the real Alamo". "Dat hebben we al gehad" zei ik tegen Dien, "wat staat dat hier te doen?' 'Maar nee, jongen," antwoordde ze, "Ze bedoelen hier de filmset, waar de film 'THE ALAMO" is opgenomen, met John Waine!"... Dat was voldoende, wij daar naartoe. En inderdaad, op de gronden van een ranch was hier heel San Antonio, Alamo incluis, nagebouwd, zoals het er in 1836 had uitgezien. De rancher had niet alleen een stuk van zijn grond ter beschikking gesteld, maar bovendien nog eens 1 miljoen dollar gesponserd, op voorwaarde dat de filmset met degelijk materiaal werd gebouwd en na de opnamem niet werd afgebroken. Goed gezien, want het geheel was echt de inkomprijs van $20 waard. Er liepen echte acteurs rond (cowboys en barmeiden) en in het saloon werd op regelmatige tijdstippen een "gunfight" opgevoerd. Helemaal echt, behalve het (nieuwe) bordje boven de bar : " NO ALCOHOL" Ik heb dan maar een "diet coke' van links naar rechts over het koperen barblad geschoven...
Een pracht van een stad, die buiten het beroemde "The Alamo" nog heel wat te bieden heeft. Het is de mooiste en veruit de populairste stad van Texas. Zuiders, warm, charmant en overzichtelijk. Het riviertje, dat langs The Alamo loopt, stroomt kronkelend door heel het centrum van de stad. Het is amper 10m breed, en langs beide zijden loopt een wandelpad (the riverwalk), volledig bebouwd met restaurantjes, cafés en terrasjes, al of niet gezegend met een Mexicaans muzikaal trio. Op regelmatige afstand zijn er schattige wandelbruggetjes, er is een openluchtteater (de rivier stroomt tussen de zitplaatsen en het podium) en er is het oude mexicaanse centrum (La Viletta), dat door kunstenaars is ingenomen.( Brol-ceramiek-brol, maar de huisjes zijn mooi in hun oorspronkelijke staat hersteld) Een uitschieter op "culinair !" gebied daarentegen mochten we niet missen. "The Rainforest Café" langs de Riverwalk. Om knotsgek van te worden. Je loopt 3 verdiepen hoog in een regenwoud rond, met stomende planten, watervallen, papegaaien en overal tussenin halfverborgen aquaria, met een volledig kleurenpalet aan tropische vissen. Maar dat is nog niet alles : overal, te pas en te onpas, zwieren er apen door de bomen (mechanische weliswaar), trommelt een gorilla op zijn borstkast en beginnen olifanten met hun oren te wapperen. Maar dat is nog niet alles : om de 10 minuten beginnen die dieren hun respectieve geluiden te produceren. Akkoord, je wordt dat gewoon, maar ik ben toch bijna gestikt in 2 grote ijsblokken uit mijn aperitief, toen er naast mijn linkeroor( = mijn goei, of beter gezegd : was mijn goei) een brulaap uit de lianen dook en luidruchtig zijn liefde begon te verklaren (wat ik goed kan begrijpen) Maar dat is nog niet alles : om de 30 minuten breekt er op alle 3 de verdiepen een tropisch onweer los ! (En ik had toch wel juist soep besteld zeker) Het wordt aardedonker, de bliksem slaat langs alle kanten in, de donder rolt door het plafond en je hoort de regendruppels roffelen op de vegetatie. Nat word je niet, t.t.z., de meeste mensen niet : ik wel. ik lepelde namelijk juist van mijn bord jungle minestrone, toen een felle bliksemflits, gevolgd door een oorverdovende donderslag mijn fragiel evenwichtsgevoel verstoorde zodat ik overstag ging en me nog net kon vasthouden aan de staart van een poema met lichtgevende ogen. Maar het euv el was gebeurd. De rode vlekken op mijn hemd misstonden niet echt in deze prachtige omgeving en toen ik even later in mijn hemdzakje voelde, constateerde ik met genoegen dat er ook bonen in de soep zaten Maar dat is nog niet alles : het eten was goed . Naast de bodem Minestrone soep aten we een gemengde bbq ; een ribeye steak, een voet ribbetjes en 6 grote shrimps, met 3 sausen (pikant, heel pikant en niet te vreten) en (weeral) fritten, ditmaal in blokken van 5 cm². Het vlees en de shrimps waren echt uitstekend, de rest was amerikaans. De hele dag gekuierd, gedronken, een museum bezocht, en als afsluiter met de lift naar de top van de "Tower of America" voor een adembenemend panorama. Terug naar de RV camping met de bus 24, tussen Afro-Amerikanen, Latijns-Amerikanen, "native" Amerikanen en enkele illegale Mexicanen. Een ervan vroeg of er in België voldoende psychiatrische opvang was, want hij wou eens op bezoek komen. Ik heb hem gerustgesteld. Onze camping is een KOA (de betere...) maar daar zijn we ondertussen niet meer zo zeker van, toch niet in het zuiden : lawaaierig, vol kinderen en pets, niet zo schilderachtig gelegen en geen al te grote sites. Geef ons maar de state parks, immens groot, stil, zuiver en eenvoudig en mooi(zowat mijn evenbeeld)
In 1718 stichtten Spaanse missionarissen "La Mision de San Antonio de Valero" en begonnen de Comache Indianen te bekeren, wat niet altijd van een leien dakje liep. Trouwens, ze zijn er nooit in geslaagd het dak op hun kerkje te leggen en moesten de hulp inroepen van een Spaans detachement, dat er een fort van maakte en het, naar zijn stad van oorsprong "El Alamo" noemde. In de loop der jaren is de missiepost/fort toch uitgegroeid tot een stadje, dat een schuilplaats werd voor de Mexicaanse vrijheidsstrijders en een (eerste) Spaans hospitaal. Tijdens de onafhankelijkheidsstrijd van Texas, in 1835, werd het door een handvol Texanen ingenomen. Maar niet voor lang : de Spanjaarden kregen versterking van de Mexixanen en met meer dan 1500 soldaten vielen ze het fort aan, dat werd verdedigd door 189 Texanen. 13 dagen en nachten lang (februari 1836) hebben die stand gehouden, zich nooit willen overgeven en zijn tot de laatste man blijven vechten. 188 man zijn gesneuveld, één, die juist voor de finale als boodschapper werd uitgestuurd om versterking te halen heeft het overleefd. De versterking kwam 3 dagen te laat... Alle 188 namen staan in brons gegoten naast een schrijn met overblijfselen (van geweren, kogels, lege kruitzakjes en enkele dagboeken) Enkele bekende gesneuvelden : Jim Bowie ; berucht messenvechter die zijn eigen mes had ontworpen en David Crocket, woudloper en scout en op dat moment kandidaat voor het gouverneursschap van Texas. "Remember The Alamo" was en is nog steeds voor iedere Amerikaan een strijdkreet van betekenis. Zoiets als "Vlamingen gedenk de Guldensporenslag" of "Walen, gedenk de 600 Franchmontezen", maar dan met iets meer overtuigde vaderlandsliefde. De missiepost/fort ligt nu in het centrum van San Antonio en wordt met respect betreden...
"Bitte einmahl Sauerkraut un einmahl Bratwurst, zwei Munich und noch ein Schwarzbrot zum mitnehmen" Als het in New Braunsfels "Hochzeit" is, dan dansen de heren in "Lederhosen" en de dames lopen erbij als "Dirndeln", de borsten fier in het witte kanten bloesje boven het zwaar aangereigde korset, afgeboord met edelweisjes. (Dat laatste enkel in Jeans dromen, ik heb enkel amerikaanse 'joggingstenukes -large en extra large - gezien) Het stadje, op een (Amerikaanse) boogscheut van San Antonio bestaat volledig uit Duitse emmigranten . Eind 19de eeuw had de Duitse baron von Braunsfels hier een enorm stuk land gekocht, waar hij trouwens zijn kasteel uit Braunsfels (Duitsland) wou heropbouwen. Dat is hem nooit gelukt, maar hij heeft wel een lading streekgenoten naar hier gebracht die hier aardig geboerd hebben (het waren trouwens boeren). Leuk is wel dat je in de straten en vooral de huizen zeer duidelijk de Duitse degelijke bouwstijl herkent. Iedereen die die min of meer op een toerist lijkt wordt hier aangesproken : "Are you German??" "Nein" zei ik "Ich bin Belgier"
Houston, Mission control... we have a lift off... Ground control to Major Tom, Ground control to Major Tom, Take your protein pills And put your helmet on....
Het Johnson Space Center in Houston is het verlengstuk van Cape Kennedy. Van zodra een shuttle gelanceerd is wordt de controle overgenomen door Houston. Ook hier staan modellen van alle mogelijke raketten die de Amerikanen ooit in de ruimte geschoten hebben, en ook hier word je met een treintje het uitgestrekte terrein opgejaagd. Maar er is wel een belangrijk verschil : hier mag je bijna overal binnen, je kan een echte ruimtemodule bekijken, het volledige ruimtelab is hier nagebouwd en er wordt uitvoerig getoond hoe astronauten gewichtloos eten, slapen, douchen, sporten en hun behoeften doen (met zuigsysteem incluis, zodat er geen faecalieën door het lab zweven). Indrukwekkend is de grote hall, waar een duplicaat staat van elke ruimtesonde, volledig uitgerust, zoals het origineel in de ruimte. Als er zich in de ruimte een probleem voordoet, wordt het hier door een ploeg ingenieurs nagespeeld en wordt er een mogelijke oplossing gezocht. De astronauten staan rechtstreeks in videocontact met de hall en hoeven reparaties enkel na te spelen. Voor één of andere Apollo-missie was deze procedure levensreddend. (Ben vergeten dewelke).
Verder is Houston een moderne stad met een ietwat verwarrend stratenpatroon en helaas tamelijk veel files. We hebben buiten de stad, in San Felipe een state park opgezocht, waar we helemaal alleen tussen de herten en de raccoons tot rust zijn gekomen. De nachtwandeling, vergezeld van duizende vuurvliegjes was verlichtend...
