Bert Dewilde, de vroegere conservator van het Kortrijkse Vlasmuseum is nog altijd begaan met "kant".

Hij maakte dit ludieke gedicht.
Naar eigen zeggen is hij vereerd omdat ik het op mijn blog wil plaatsen maar eigenlijk moeten wij : Dank je, zeggen voor deze leuke rijmelarij!!!

Tegen de kant zijn, raakt kant noch wal !!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ze was al jaren aan ’t klossen toe.

Hij werd steeds meer het kussen moe.

’t Speldengeprik en ’t eentonig geklos

sloegen bij hem de draden los.

Plots groeide bij haar een verdacht idee:

Vanaf morgen begin ik er mee!

Ik maak mijn man van kant,

Want zo’n spanning is toch niet plezant

en ruzie komt nooit van één kant!

Ze koos zijn mooiste foto uit de lade

en ging bij een ontwerpster te rade.

Kanttekeningen moet ik er niet bij maken

je zou er toch niet wijs uit geraken!

Het snode plan werd een evenement!

Ze prikte alles vast op perkament.

Ze haalde al haar kantgerief weer boven.

Haar man kon zijn ogen niet geloven.

Na uren zag hij in gevlochten lijnen

zijn gezichtstrekken in kant verschijnen.

Bij ’t zien van die gekloste kop

nam hij stilaan de vredesdraad weer op.

Van haar kant toonde zij zich verliefd bij ’t kussen.

Hij zoende haar en ondertussen

werden geen speldenprikken meer gewisseld.

Zij had het wonderwel bedisseld!

Nu stoorde ’t geklots der klossen hem plots niet meer.

Hij genoot weer van haar kantwerk als weleer.

Hij was uiterst fier op zijn geslaagd portret.

Zijn hoofd werd op de tafel gezet

net zoals bij een Middeleeuws banket.

Alle genodigden waren opgezet

het koppel bij het kussen te zien zoenen

en zich voor eeuwig met het kantwerk te verzoenen!

Zij was nu overgelukkig van haar kant

En hij was nooit meer tegen kant gekant!!!

Bert Dewilde – augustus 2005



Kantwerk van Nicole Nuyttens