Wie tot nu toe niet begrepen heeft hoe schrikbarend de islaminvasie, die door onze eigen politiekers in de hand wordt gewerkt, in Europa is, moet eens op bezoek gaan bij Politicalli Incorrect en bij Akte Islam-Für Europa-Gegen Eurabien-Nachrichten.
In Vlaanderen is er maar één partij die deze invasie wil stoppen en dat is het Vlaams Belang. Normalerwijze zou men van een bepaalde andere partij die de C van Christelijk in haar vaandel heeft verwachten, dat zij onze Christelijke waarden en normen zou verdedigen, maar zij doet alles behalve dát. Daarom kan ik de Vlamingen die aan deze laatste partij hun stem geven enkel nog als verraders van hun eigen cultuur en Volk betrachten.
Daar de islam geen ras is, maar een gerafinneerd ideologisch systeem in het mantelje van een godsdienst is de strijd tegen deze invasie geen rascisme maar een rechtvaardige strijd voor het behoud van onze eigen cultuur en waarden.

Als ik almachtig zou zijn, zou ik alle mensen van hele wereld die van goede wil zijn gelukkig en blij maken. Ik zou er voor zorgen, dat ze allemaal genoeg te eten en te drinken hebben en zonder zorgen kunnen leven. De bozen echter, dezen die erbarmingsloos hun medemensen uitbuiten, doden, bestelen en voortdurend onrecht aandoen zou ik zonder erbarmen bestraffen en aan hun kuiperijen een einde maken. Als almachtige zou ik dat met absolute almacht kunnen en als ik dat niet zou doen, zou ik mij schuldig maken door geen hulp te verlenen aan mensen die in gevaar zijn.

Als almachtige zou ik niet toelaten, dat charlatans in mijn naam allerlei fabeltjes verzinnen om daardoor macht uit te oefenen over hun medemensen. Ik zou ze te schande maken voor de ogen van de hele mensheid.

Als almachtige zou ik alle wapenfabrieken in puin laten vervallen en elke oorlog onmogelijk maken.

Als almachtige zou ik ervoor zorgen, dat alle kinderen tijd krijgen om kind te zijn en een onbezorgde jeugd hebben en niet door haatzaaiers als kindsoldaten misbruikt worden.

Maar, ik ben niet almachtig en ik geloof niet meer dat er een almachtige is, want hij maakt geen einde aan al het onrecht in deze wereld, en daar hij het niet doet, is hij niet almachtig en gewoonweg een verzinsel.

Lieve lezers, ik hoop dat ik met mijn mening niemand heb pijn gedaan, dat is zeker niet mijn bedoeling want ik zou werkelijk willen dat alle mensen die het goed menen gelukkig zijn en dat wij samen in een vredevolle wereld kunnen leven. Maar ik ben onmachtig.

Vroeger heb ik op school geleerd, dat men nooit een brief of een bericht met ik begint, de ezel noemt zichzelf altijd eerst. Vandaag maak ik op deze regel een uitzondering.

Ik ben altijd aangenaam verrast als lezers op mijn onprofessionele berichten reageren. Ik probeer dan op mijn beurt mijn dank daarvoor tot uitdrukking te brengen en dat doe ik vandaag voor een lieve vriendin uit het Antwerpse Sint Andrieskwartier. Het moet niet altijd politiek zijn, de wereld is al grijs genoeg.

In de vijftiger jaren was ik chiroleider in Sint Andries, de parochie had toen een pastoor, de E.H.Bloqau, ik hoop dat ik de naam juist schrijf, en, voor de moderne mensen van nu amper te geloven, vijf onderpastoors. Enkele namen van deze onderpastoors heb ik onthouden, de E.H. Verschuren, die toen onze proost was, en de E.H. Vervoort, deze laatste was reeds tamelijk bejaard en sommige parochianen waren ervan overtuigd, dat hij zo goed als doof was. De pastoor verlangde van de onderpastoors, dat zij elke zaterdag van 14 tot 17 uur in de kerk voor hun biechtstoel zaten om de rouwmoedige zondaars te ontvangen. Sint Andries was in die tijd tamelijk rood getint en de eerwaarde heren waren dan ook meestal werkloos, behalve de oude heer Vervoort, die had altijd wel wat te doen, bij een dove biechtvader kon men zonder rood te worden zijn zonden biechten. Uit pure verveling liepen dan de overige onderpastoors maar een beetje in de kerk rond. Nu stond er vooraan in de kerk een offerblok met de vermelding: hier offert men broden voor Sint Antonius" wie het niet geloofd kan gaan kijken, de offerblok staat er nog steeds, maar nu wel achteraan in de kerk. Ik heb altijd al graag grapjes gemaakt, en zo had ik op deze offerblok een oud brood gelegd. Bij zijn zaterdag wandeling door de kerk, had één van de onderpastoors dat brood ontdekt en, hij had het in biechtstoel van de E.H. Verschuren gelegd, toen dan een rouwmoedige zondaar bij de heer Verschuren kwam biechten, zette de nietsvermoedende heer Verschuren zich tot zijn grote schrik op het brood. Het is geen grapje, de heer Verschuren heeft het op de leiderskring van de chiro zelf verteld, hij wist natuurlijk niet van wie dat brood kwam.
Ik zei reeds dat Sint Andries in die tijd tamelijk rood getint was, dat was heel begrijpelijk, er was veel armoede en de enige politieke partij waarvan deze mensen wat te verwachten hadden, was de socialistische, toen waren er nog echte socialisten, niet te vergelijken met de kaviaarsocialisten van nu.

Ik heb in die tijd op Sint Andries vele goede en fijne mensen leren kennen zoals Janneke van de frituur in de Aalmoezenierstraat, die als de centjes te krap waren voor stoofvlees bij de frieten, er met een moederlijk lachend gezicht toch een schepje stoofvlees bij deed. En zo waren er vele joviale moeders in Sint Andries, als jongknapenleider heb ik er bij huisbezoeken heel wat leren kennen, ik had in mijn afdeling veertig jongknapen (van zeven tot negen jaar) voor mij waren zij als mijn kleine broertjes en voor hen was ik de grote broer en elke zondag van 14 tot 18 uur waren wij samen, als we dan soms door het rode Sint Andrieskwartier naar de kleine tunnel gingen op weg naar de linkeroever, veertig jonge knapen in chirouniform en hun leider, begroette de rode vaders en moeders mij respectvol. ik  betrachtte het ook als mijn plicht  de ouders van deze jongens te leren kennen. Meestal traf ik alleen maar de moeders aan, de vaders waren doorgaans niet thuis. Ze lazen dan wel de volksgazet van kop Van Einde, maar hun kinderen waren in de chiro. Het was een mooie tijd, maar toen hoorde Antwerpen nog de Antwerpenaren. Ik geloof, dat vele oudere mensen met weemoed aan die tijd terugdenken, onze pastoors en onderpastoors waren soms ook wel rare kwasten, maar zij preekten geen haat tegen andersgelovigen of ongelovigen. Over de bisschoppen uit die tijd wil ik mij hier niet uitlaten, die geloofden toen nog iedereen te moeten dreigen met eeuwige hellestraffen als zij niet voor de CVP zouden stemmen. De tjeven zijn tot nu toe niet veranderd.
Klik tweemaal op de foto voor een extra vergroting van de Sint Andrieskerk. Deze foto heeft mijn broer Frans voor mij gemaakt, zij is zeer recent. Laten we hopen, dat dit nooit in moslimhanden komt.

Na de dood van vier verdere Bundeswehrsoldaten in Afghanistan is Bondskanselier Merckel van oordeel, dat de Bundeswehr verder in Afghanistan moet blijven, "vieleicht bis sie alle todt sind Frau Merckel?" Terwijl Duitsland door Islamisten overspoeld wordt, sneuvelen Duitse soldaten in Afghanistan. Terwijl bij ons de Aghanisische deserteurs door de belgische belastingbetalers onderhouden worden. Wie begrijpt het nog?

De Eurodweil Van Rompuy heeft zijn Haikubundel voorgesteld, de man schijnt als president van de reus op lemen voeten, Europa,nog over veel vrije tijd te beschikken en wil nog wel een extra centje bijverdienen. Hopelijk koopt niemand het kunstwerk.

Afgezien van een beetje vulkaanas blijft de lucht over Europa vandaag zuiver, geen vliegtuigen over het Europese luchtruim. Hopenlijk komen nu niet enkele gekken, je weet maar nooit, op de idee, dat de vervuiler moet betalen, ze mogen in dat geval de rekening naar de vulkaan sturen.

Voorlopig nog geen nultollerantie in Broekzele, er zijn nog niet genoeg doden gevallen en er worden nog te weinig politiecommisariaten en politieautos aangevallen.

Het valt allemaal nog wel mee, als we de vreemdelingen met een dubbele nationaliteit mogen meetellen, zijn onze gevangenissen maar met 70% vreemdelingen bevolkt een paar procentjes meer belasting op dit en dat en dan kunnen we die extra kosten nog wel betalen. Juicht Belgen juicht in vreudevolle akkoorden, het kan niet meer op! Werk jullie maar verder krom om nadien met een armoedig pensioentje je oude dag te slijten. De haikukunstenaars zullen er niet van wakker liggen, zij hebben met jullie belastingcentjes hun zakken goed gevuld. Wees toch tevreden domme klootzakken en geef jullie stem bij de volgende verkiezingen weer aan de tjeven, de blauwe rovers, de groene belastingheffers en het rode crapuul. Dan kan het allemaal verder gaan zoals het tot nu toe was.

Ja, lieve lezers zo is dat nu in Absurdistan, het vroegere Europa, de vraag is; hoe lang nog?
Ik wens jullie niettegenstaande dát alles een prettige dag en, geef de moed niet op!
Bedankt Lies voor de prettige dag die jij mij wenste. Fijn, dat er ook iemand aan mij denkt.

Ik heb me enkele dagen onthouden, omdat ik misselijk werd bij het lezen van de nieuwsberichten, ik vond gewoonweg geen woorden meer om mijn verontwaardiging tot uitdruk te brengen, maar ik zal wel niet de enige zijn.
De schietpartijen in Brussel heb ik met gemengde gevoelens geregistreerd, het valt op, dat er geen enkele echte belg bij betrokken was, nochthans zou ik in de plaats van de Turkse juwelier ook zoo gereageerd hebben.
Het ventje Pascal Smet voelt zich in het kruis geschoten door enkele uitlatingen van  enkele  eveneens Vaticaanse oude mannen die totaal wereldvreemd zijn en vergeet daarbij, dat als de moslims het hier eenmaal voor het zeggen hebben, hij van de hoogste gebouwen naar beneden zal worden geworpen wegens zijn homosexueele geaardheid. Echte rode pocowijsheid! Het is wel een feit, dat homoxualiteit en Pedofilie niet ver van elkaar verwijderd zijn, een oude bok lust nu eenmaal ook af en toe  een groen blaadje, of wil Pascalletje dat ontkennen?  Hou nu eindelijk eens op met die schijnheiligheid! Ik zou de mannen die met geile blikken naar jonge meisjes en jongetjes kijken de kost niet willen geven. Neen, ik ben nu eenmaal niet wereldvreemd!
De mediageile dief en leugenaar, het blauwe konijn, Verhofstadt heeft ook weer eens van zich laten horen, vooral het belgische volk zou deze aartsleugenaar moeten aanklagen wegens bedrog en diefstal van gemeen goed. Deze creatuur heeft het land financieel aan de rand van de afgrond gebracht.
Over de geldzak van Vilvoorde wil ik mij voorlopig nog niet uitlaten, ik wacht even af tot het zo ver is.
Dat was het dan voor vandaag, er is natuurlijk nog veel meer, maar het neusje van de zalm vinden mijn lezers bij Angeltjes, die zijn beter geinformeerd als ik, ik heb ja ook geen juffrouw Ellen.
Niettegenstaande alle miserie wens ik alle lezers een prettige dag.

Alhoewel de islaminvasie in Europa schrikbarend toeneemt, verlier ik de hoop niet, ik ben ervan overtuigd, dat het Christendom de overwinning zal behalen op de speudogod allah omdat het Christendom humaan, vredelievend en mensvriendelijk is in tegenstelling tot de islam die haat en verderf preekt tegen alle mensen die zich niet aan de islamistische waanzin willen onderwerpen.

Het verbaast mij, dat er opeens zovele bompas zijn, die zich plots herinneren dat zij in hun jeugd door een of andere pastoor, pater of ordensbruder misbruikt werden en hun leven lang daaronder geleden hebben. Zij hebben wel ergens het belletje van de schadevergoeding horen rinkelen, ja, voor geld danst de beer. Het probleem is echter, dat de meeste beschuldigden reeds lang in de hemel of in de hel zijn en zich niet meer kunnen verdedigen.

Nigel Farage heeft in het Europees palement weer eens nagels met koppen geslagen, de man is onbetaalbaar. Het miese ventje, dat op echte tjevenmanier, tegen vorstelijke betaling europese president speelt en danst als de echte machthebbers aan de touwtjes trekken zat er weer maar een beetje belabbert bij. Het kan niet vaak genoeg gezegt worden, deze marionet is door geen enkele Europeaan gekozen. Het Europa dat deze huichelaars propageren is niet ons Europa, dit Europa willen wij niet! Nigel Farage heeft dat begrepen en wij ook.

En, het wordt nu hoogste tijd, dat er in het federaal parlement ook eens nagels met koppen geslagen worden, de commedie van de de belangen, der walen, duitstaligen en franstaligen moet nu eindelijk eens voorbij zijn, de grondwet moet gerespecteerd worden en BHV moet gewoon gesplitst worden. Of, Belgistan moet gesplist worden.

Voor een groter beeld, clic tweemaal op de foto die symbool is voor de overwinning van het Christendom op pseudogod allah.

Het is toch de morele plicht van elke burger, wanneer hij een dief of een inbreker op heterdaad betrapt heeft, zijn medemensen voor dit crapuul te waarschuwen zodat zij niet op hun beurt door hem bestolen worden. Filip Dewinter heeft aan deze burgerplicht voldaan door de videobeelden van dit stuk crapuul bekend te maken.
Natuurlijk past dit niet in het kraam van de pseudodemocraten, want in de vidiobeelden is duidelijk te herkennen uit welke bevolkingsgroep dit stuk crapuul afkomstig is, de groep van de saccochentrekkers, de halskettingtrekkers en de SMGtrekkers en steuntrekkers.
Een marokkaan die met een koevoet op pad gaat, gebruikt dit voorwerp niet alleen als inbrekerswerktuig maar als het erop aan komt ook als eventueel moordwapen.
Natuurlijk heeft het ventje, dat op het ogenblik door kiezersbedrog in Antwerpen burgemeester speelt niet graag dat deze beelden aan het licht komen, maar dank zij het Internet heeft iedereen ze kunnen zien.
De pseudodemocraten zijn op het ogenblik als de dood zo bang voor het het Vlaams Belang, omdat het gewone volk Filip Dewinter meer als 100 % gelijk geeft en zegt, dat hij steeds gelijk had. Zij zullen dan ook alles in het werk stellen om als het mogelijk was het Vlaams Belang te nekken, maar dat zal niet meer lukken.
Ik verwacht bij de volgende verkiezingen een geweldige aardverschuiving, het volk is de leugens en de intrigen van deze pseudodemocraten grundig beu.
Niet alleen in ons land, maar in heel Europa gaat het dagelijks van kwaad naar erger. Europa is overspoeld met het groene gif islam, in moskeen die met ons belastingeld betaald werden wordt door godsdienstwaanzinne imams gepredigt, dat alle niet moslims ongelovige honden en varkens zijn die men in de naam van allah mag bestelen en doodslagen.
Het is nu zover gekomen, dat vooral oudere mensen zich zelfs in hun eigen woning niet meer veilig voelen, ook in Nederland en bij ons.
Het is nu wel hoogste tijd dat we de noodklok gaan luiden, het is allerhoogste tijd!
Wat de veiligheid betreft, ik ben als Kartuizer een vredelievend mens met groot respect voor de menselijke waardigheid maar ik heb wel naast mijn huisdeur een zeer scherpe bijl staan die ik bij ongewenst bezoek zonder aarzelen zou gebruiken.
Een prettige dag nog.

De aanleiding tot deze bijdrag was het filmpje uit Cavalleria Rusticana, Regina Caeli laetare Alleluia, bij Angeltjes. De beelden raakten in mij een zeer gevoelige snaar en het is niet de eerste keer dat de vrijzinnige Ray mij bij katholieke feestdagen aangenaam verrast met prachtige Gregoriaanse hymnen, daardoor stijgt mijn bewondering voor hem steeds meer.
Toen ik met mijn blog begon, heb ik bewust voor de schuilnaam Kartuizer gekozen. Sinds mijn zestiende levensjaar heb ik voor de Kartuizers een grote bewondering gekoesterd, het is dan ook de enige orde binnen de Katholieke kerk, die nooit een reformatie gekend heeft, omdat deze gewoonweg niet nodig was.
Natuurlijk ben ik geen echte Kartuizer, maar ik leef al wel eenentwintig jaar als een moderne Kartuizer, niet achter kloostermuren, maar midden in deze steeds meer verwarrende wereld. Toen ik 1989 met vervroegd pensioen ging, heb ik mij in een oud boerenhuis teruggetrokken waar ik sindsdien in rust en vrede leef. De mooiste plaats in mijn huis is mijn private huiskapel, clic op de foto. In deze kapel trek ik mij terug als de moderne waanzin van deze wereld mij teveel wordt. En bij de machtige orgelklanken van J.S Bachs Tocata & Fuge of het Ave Verum van Mozart of andere Gregoriaanse gezangen kom ik dan weer tot rust. Nu weten de lezers van mijn blog ondertussen, dat ik geen lid meer ben van de Rooms Katholieke kerk en sommigen verbazen zich waarschijnlijk en zij vragen zich terecht of in mijn bovenkamer alles nog wel in orde is. Ik kan in alle oprechtheid zeggen, dat alles nog in orde is.
Ik heb in het verleden theologie, kerkgeschiedenis en moraaltheologie gestudeerd, en vooral de laatste eenentwintig jaren heb ik verder en verder gestudeerd, uiteindelijk ben ik tot de slotsom gekomen, dat ook het Christendom een sprookje is, maar het is dan wel een mooi sprookje. Niettegenstaande ik nu weet, dat het een sprookje is, voel ik in mijn hart een diepe liefde voor de Katholieke eredienst. En, dat de Heer waarlijk uit de doden is opgestaan, is in theorie waar. Sinds meer als tweeduizend jaar, heeft zijn leer Europa gevormd tot dat wat het kortgeleden, voor de Islaminvasie, was. Een leer van verdraagzaamheid en naastenliefde.
Nu kunnen enkele lezers van mijn blog de vraag stellen; hoe is dat met de sexualiteit bij Kartuizer, natuurlijk heb ook ik sexuele gevoelens, want ik ben een levend wezen, ook nog op mijn leeftijd, maar deze gevoelens kan men sublimeren door zich te concentreren op andere dingen.
De voornaamste taak die we nu hebben, is, ons met man en macht te weren tegen de islamistische invasie en niet het instituut Katholieke Kerk, niettegenstaande de misbruiken van sommige priesters, verder af te breken. Onze cultuur is Christelijk-Joods en blijft het ook!

Ik wens alle bezoekers van mijn blog een vrolijk en vreedzaam paasfeest.
Voral, Franske uit Deurne, Leo en Ivonne uit Wommelgem en mijn goede vriend Jean, die de weg naar Angeltjes teruggevonden heeft. En, Lies van Sint Andries (hopelijk krijg ik nu weer een dikke knuffel) en de sinjoor Pieter. En, natuurlijk alle Vlaamse vrienden van Angeltjes, Senior, Regus Patoff, de Fikke en alle anderen, het zijn er werkelijk teveel om ze allemaal op te noemen. Ik ben het weliswaar niet altijd met allen helemaal eens, maar dat moet kunnen,de meningen zijn verschillend maar het doel is hetzelfde.  En, natuurlijk ook de motor van Angeltjes, mijn goede vriend Ray. Volhouden Ray, niet opgeven!
We zijn allemaal mensen met verschillende karakters en uiteenlopende godsdienstige en vrijzinnige meningen, maar naar één doel streven we gemeenzaam, een vrij en onafhankelijk Vlaanderen, ieder van ons uit dat op zijn manier, met zijn woorden en zoals hij of zij gebekt is, maar we menen allemaal hetzelfde: "Vlaanderen moet vrij onafhankelijk en gezuiverd worden van alle volksvreemde invloeden, de Vlaming moet zich weer kunnen thuisvoelen in het eigen Vlaamse huis. Dat doel kunnen we bereiken als we eensgezind sterk blijven. Ik hoop, dat we pasen 2011 al een stapje verder zullen zijn, ik geef de hoop niet op, en jullie hopelijk ook niet!

Het is nu al zover gekomen, dat Moslimextremisten in ons land een staatsgreep prediken. Wij zouden het helemaal niet erg vinden dat de geitenboer Leterme en de Coburgers van het toneel zouden verdwijnen, maar dan wel op een democratische en beschaafde manier. En zeker niet zoals deze godsdienstwaanzinnigen, die we trouwens nog veel liever zouden kwijt zijn, met geweld. De vraag is nu, wanneer gaan de verantwoordelijke politiekers eindelijk iets ondernemen om deze volgelingen van de kindervriend Moha uit onze contreien te verwijderen, wij hebben hier werkelijk geen behoefte aan religieuse gekken. Dat deze godsdienstwaanzinnigen in Antwerpen ongestraft een voordracht kunnen verstoren gaat werkelijk alle begrip te boven. We hebben in het verre verleden al genoeg te doen gehad met klerikale potentaten zoals de Vlamingenhater Kardinaal Mercier, die zich ook met alles wilden bemoeien en die met de eeuwige hellestraffen dreigden als wij niet naar hun pijpen dansten. Die tijden waren nu eindelijk voorbij en nu komt daar een bende voormalige woestijnbewoners in naam van een pseudogod, die in werkeijkheid een duivels wezen, is ons hun wil  opdringen. Merkwaardig is, dat de rode rakkers, die in het verleden, en nog, papenvreters bij uitstek waren  nu op de knieen liggen voor deze middeleeuwse woestijngekken, natuurlijk in de hoop kiesvee te winnen. Ze zullen gewis bedrogen uitkomen, als ze niet rechttijdig wakker worden, vóór er in Bergen een burgemeester van het hoogste gebouw  geworpen wordt.
En, het zijn niet alleen de politiekers die slapen en met oogkleppen rondlopen, onze nieuwe aartsbisschop Mgr. Leonard, moet werkelijk wereldvreemd zijn, zoals Angeltjes het stelde. Als de man nu nog niet begrepen heeft dat in Kuregem zelfs een gewapende politieagent niet meer veilig is, dan moet hij werkelijk wereldvreemd zijn. Anderzijds siert het hem, dat hij zich niet zoals zijn voorganger, met een auto met chauffeur van de ene residentie naar de andere laat rijden, maar als een gewone sterveling met de trein van Mechelen naar Brussel reisdt. Vervelend is nu wel, dat binnenkort mischien iedereen zou weten in welke kledij een kerkvorst te bed gaat. Wat ik van deze aartsbisschop verwacht, is, dat hij niet op de idee zal komen de God van de bijbel op gelijke voet te stellen met de pseudogod van de Koran. Ik weet wel, dat ook het Christendom op een sprookje opgebouwd is, maar het is dan wel een mooi sprookje vergeleken bij de gruwel van de Islam. Ik verwacht, en ik hoop, dat hij de moed zal hebben, de Christelijke waarden en normen waarop Europa is opgebouwd te verdedigen.
    

De aprilgrap van het jaar, de Franskiljonse nazileider Maingain noemt de beslissing van minister Bourgeois, de drie bezetters van Vlaams gebied niet tot burgemeester te benoemen nazipraktijken.
De Vlamingen zeggen vriendelijk "Goedendag"

De zomertijd is begonnen, we hebben de klok een uur vooruitgezet, tegennatuurlijker kan het niet. Maar het schijnt goed te zijn voor de economie, en daarvoor moet alles wijken. Maar dat maar even nevenbij.
Ik heb iets tegen veralgemeningen:
Er zijn goede, mindergoede en slechte politieagenten, maar niet alle politieagenten zijn slecht, er zijn er werkelijk heel wat die hun taak naar behoren willen uitoefenen.
Er zijn luie Walen, maar niet alle Walen zijn lui, er zijn er ook die hard werken, bovendien zijn er ook heel wat Vlamingen die de kantjes eraflopen, er zijn nu eenmaal overal goede en mindergoede en slechte mensen, zo is de wereld. De grootste vijanden van Vlaanderen zijn trouwens  geen Walen, maar Vlamingen, nietwaar CD&Vers, NVAers, blauwe, groene en rode narren?
Er zijn goede, mindergoede en slechte priesters, maar niet alle priesters zijn kinderliefhebbers, er zijn er ook vele anderen, en zoals ik het reeds in mijn blog duidelijk maakte, mijn moeder zei het in eenvoudige woorden:"Onze Lieve Heer had maar twaalf apostelen en onder deze twaalf was er al één verrader, waarom zouden er onder die duizenden geen verraders zijn?" Nu heeft men onder die duizenden er een paar honderd gevonden, die zich misdragen hebben en van het misbruik van deze paar honderd maakt men nu misbruik om het hele instituut te besmeuren. En nogmaals, voor alle duidelijkheid, ik ben geen lid meer van de Rooms Katholieke Kerk, niet omdat ik iets tegen het instituut Rooms Katholieke Kerk heb, maar omdat ik tot de overtuiging gekomen ben, dat het Christendom een sprookje is. Maar dit sprookje is echter wel een mooi sprookje, "wie zonder zonden is mag de eerste steen werpen, behandel alle mensen zoals je zelf behandeld wil worden, gij zult niet stelen en bedriegen." Dat is het wat de Katholieke Kerk ons leerde, zij zegt ons niet, dat alle andersgelovigen of niet gelovigen honden en varkens zijn, zoals de islam dat doet, zij zegt ons ook niet dat we alle niet Rooms Katholieken moeten doden, zoals de Islam dat doet. In tegenstelling van het Christelijke sprookje is de leer van de Islam een gruwel.
Het is walgelijk, hoe men nu alle Katholieke priesters in een slecht daglicht wil plaatsen, zoals reeds gezegd, er zijn er goeden, minder goeden en slechte, maar men moet ophouden te veralgemenen.En, wie werkelijk zonder fouten is mag de eerste steen werpen ik in elk geval voel mij daar niet toe geroepen, wie wel? Europa is op deze Christelijke principen opgebouwd men probeert nu met man en macht deze principen te ondermijnen, de gevolgen daarvan worden van dag tot dag duidelijker. Als wij Europa willen redden, moeten wij aan deze principen vasthouden.

Voor Lies van het Sint Andrieskwartier, die mij als reactie op mijn jeugdherinneringen (Beelden uit mijn kinderjaren) een dikke knuffel gestuurd heeft, die mij goedgedaan heeft. Danke Lies!
Een foto van de chirogroep Sint Andries in de vijftiger jaren. Toen hoorde Antwerpen nog de Sinjoren en Sint Andries was nog Sint Andries!
Clic op de foto.

Hopelijk hebben enkele mijn boodschap van gisteren begrepen, ik liet mij insprireren door Guido Gezelle.
Nu ter zake:
Het wordt van dag tot dag erger, bejaarden worden in hun woning overvallen en half of helemaal dood geslagen voor een paar euro.
Saccochentrekkers, halskettingtrekkers en GSMtrekkers maken onze steden en ook reeds de dorpen onveilig. Het gespuis vermeerd zich van dag tot dag.
Er is maar één taal die dit gespuis verstaat: "Goedendag" het parool is nu: " Te wapen!"

Vlaamse volk waar zijn de dagen?
eeuwen is´t geleen,
dat wij als een donderwagen,
kwamen Kortrijks velden vagen,
dat wij den vijand vallen zagen,
bij den slag van "Goedendag"
Goedendag!
Goedendag!

----------------
Guido Gezelle

Na de dood van mijn moeder volgde het afscheid van onze vertouwde omgeving. Mijn broer Michel kon bij tante Mit gaan wonen en Gerardin vond een kleinere woning. Mijn broer Frans en ik kwamen als vijf en tienjarigen in Niel in het jongenstehuis van de E.Heer Ivo Cornelis. Ik zou nog een boek kunnen schrijven over het verdere verloop, maar dat ga ik nu niet doen. Eén gebeurtenis, die zich twee jaar later afspeelde wil ik hier toch nog vertellen. Ik zat toen als twaalfjarige in het zesde studiejaar, onze leeraar liet ons het gedicht van Guido Gezelle vanbuiten leren:

Moederken
*********
´t En is van u
hiernederwaard
geschilderd of
geschreven,
mij, moederken,
geen beeltenis,
geen beeld  van u
gebleven

Geen tekening,
geen lichtdrukmaal,
geen beitelwerk
van steene,
´t en zij dat beeld
in mij, dat gij
gelaten hebt,
alleene.

o Moge ik, u
onweerdig, nooit
die beeltenis
bederven,
maar eerzaam laat
ze leven in
mij, eerzaam in
mij sterven.

Toen het mijn beurt was om het gedicht voor te dragen, rolden de tranen mij over de wangen. Onze leeraar, die merkte dat er iets mis was, kwam naast mij staan maar liet mij het gedicht ten einde opzeggen, dan lei hij zijn arm om mijn schouders "verontschuldiging,ik wist niet.." verder kwam hij niet, want toen barste ik in snikken uit, voor de ogen van de hele klas weende ik aan de borst van onze leeraar voor de eerste keer na de dood van mijn moeder mijn verdriet uit. Het was heel stil in de klas, en enkele jongens weenden mee. Niet één van mijn klasgenoten heeft mij daarvoor uitgelachen, maar ik heb het gedicht nooit meer moeten voordragen.

Nu de Duitsers vertrokken waren kwam een nieuw gevaar op ons toe, de zogenaamde "Wunderwaffe" de V1 en de V2 brachten nu dood en vernieling.
Niettegenstaande dat, ging bij ons in de Kerkstraat 72 het leven normaal verder. Mijn broer Michel en mijn nicht Gerardin, die in de glasblazerei werkten, waren de enige kostwinners. Schraalhans was dan ook meestal keukenmeester, maar ons moeder  verrichte toch met het weinige huishoudgeld soms ware wonderen, gewoon met aardappelen, worteljes en een paar uien toverde zij toch een lekkere maaltijd op tafel.
Die keukentafel bij ons diende voor alles, het was een grote massieve houten tafel, zaterdags stond de hele dag een grote koperen ketel water op de leuvense stoof. ´s avonds werd dan op de tafel een groot zinken bad gezet en met het warme water gevuld, daarin werden dan mijn broer Frans en ik door ons moeder grondig gewassen en daarna kregen we dan schoon ondergoed en een fris gewassen hemd aan.
Toen het erger werd met de vliegende bommen, durfden we niet meer boven slapen, we sliepen dan allen op matrassen op de grond in de keuken onze Frans en ik lagen dan onder de keukentafel, daar waren we het best beschermd, meende ons moeder.
Einde 1944 viel er in de tuin van de pastorij, Wolffaertshof, in Aartselaar een V1, het huis van tante Mit, dat direct daarnaast stond werd daarbij ook zeer zwaar beschadigt als de bom toen een paar meter verder links was gevallen zou ze direct op haar huis terrecht gekomen zijn. Gelukkig was er niemand thuis en waren er dus ook geen doden of gewonden. De pastorij was wel helemaal vernietigd, zij werd, zoals het huis van tante Mit , later weer opgebouwd. Na de wederopbouw van Wolfaertshof kreeg het een nieuwe bestemming als gemeentehuis. 
Midden 1945 werd ons moeder ziek, ze probeerde dat aanvankelijk wel te verbergen, maar we merkten het toch, ze begon steeds meer te sukkelen, maar dan ging het weer een poosje beter. Begin 1946 echter had zij niet meer de kracht om op te staan. We hebben toen haar bed in de keuken gezet en zo leerde ik ook nog koken, ze zei mij precies wat ik moest doen, en als dan Gerardin en Michel van het werk naar huis kwamen, stond er toch een lekkere pan hutsepot op de stoof. Dan ging het echter snel bergaf met ons moeder, Dr. Dumortier kwam haar wekelijks bezoeken en verschreef haar steeds weer blauwe pillen. De dokter heeft daar nooit ook maar één frank voor in rekening gebracht. Op
twee Juni 1946 ging het zo slecht met haar, dat Dr. Dumortier besloot haar naar het ziekenhuis van Hoboken te brengen. Het was de eerste keer, dat het rolluik van de cafédeur naar omhoog ging, want zij had niet meer de kracht door het "gangeske" naar buiten te gaan. Het was de laatste keer dat ik haar gezien heb, op vijf juni is zij in het ziekenhuis gestorven. Ik heb haar niet meer mogen zien en ik mocht ook niet mee naar de begrafenis. Zoals ik later vernomen heb, was die teraardebestelling ´s morgends om acht uur, er ging wel een priester mee naar het kerkhof van Hoboken, maar er was geen mis. Er was immers geen geld!
Dat is nu bijna vierenzestig jaar geleden, en nog voel ik pijn in mijn hart bij het neerschrijven van deze regels.
Morgen wil ik nog vertellen, hoe we afscheid moesten nemen van de Kerkstraat nr. 72 en hoe dan voor mijn broer Frans en voor mij onze, niettegenstaande de droevige oorlogsjaren, onbezorgde kindheid eindigde.

Rond de middag op 4 september rolden de Engelse en Canadese tanks Hemiksem binnen. Mijn vader was in burgerkleren op weg naar huis, maar door enkele mannen werd hij herkend en die gaven hem een behoorlijk pak slaag. Hij is dan binnenvlucht bij onze huisarts, Dr.Dumortier die in de Saunierlei woonde. Hij wist al enkele jaren, dat Dr. Dumortier lid was van de "witte brigade" en hij had hem ook enkele keren gewaarschuwd voor een eventuele huiszoeking. Laat in de avond als het reeds donker was kwam hij dan tamelijk toegetakeld naar huis met op zijn hoofd een hoed van de dokter.
De volgende morgen was ik door al dat spektakel al vroeg uit mijn bed, Dr. Dumortier was boven bij mijn vader. Ik stond in de keuken, toen de deur van het "koerke" naar de keuken opengetrapt werd en vier of vijf mannen in burgerkleren met een witte band om hun arm, gewapend met Mausergeweren  binnen kwamen. Ik was toen acht jaar en nu nog na zovele jaren zie ik dat beeld voor mij alsof het eerst gisteren gebeurd was. De dokter riep dan "Jansen kom maar naar boven" Jansen zal wel de aanvoerder van dat groepje geweest zijn. Een poosje later kwamen ze dan naar beneden, mijn vader had zijn uniform moeten aantrekken en zo werd hij meegenomen. Ik zou hem eerst enkele jaren later terugzien. Hij werd veroordeeld tot negen jaar dwangarbeid in de kolenmijnen van Eisden. Ik zei reeds in een vorige bijdrag, dat mijn vader in onze kindheid geen grote rol speelde, mijn broers en ik hebben nooit een hechte band met hem gehad, ook later niet. Hij was geenzins bij de Fabriekswacht gegaan uit idealisme of uit Vlaamse overtuiging maar wel met het uitzicht op een goede job. Meer wil ik over hem in deze herinneringen niet schrijven.
In 1942 was ook mijn nicht Gerardin bij ons komen wonen, zij was de dochter van een zuster van mijn moeder die gestorven was toen Gerardin zestien jaar oud was. Gerardin was dan tot haar éénentwintigste in Antwerpen, ik meen bij de Dames Van Liefde, in het pensionaat geweest en vanaf haar éénentwintigste woonde zij bij ons. Zij werkte in de glasblazerei die maar een paar honderd meter van ons huis verwijderd was. Mijn broer Michel die nu veertien was ging dan ook in de glasblazerei werken. Zij waren nu de enige kostwinners. Ik was nu acht jaar en mijn broer Frans drie.
Nu de Duitsers weg waren, was opeens den dikke pastoor ook over dag zichtbaar, hij paradeerde overal rond met een driekleurige belgische band om zijn arm, de champetter, die tijdens de oorlogsjaren op non actief was geweest was nu politiecommisaris, hij paradeerde viermaal per dag triomfantelijk in zijn ouderwetse uniform, samen met zijn zoon voorbij ons huis, ´s morgends op weg naar het gemeentehuis, ´s middags op weg naar huis voor het middageten en om twee uur en om vijf uur nogmaals hetzelfde. Hij was een vreselijke hatelijke man, toen ik eens met mijn driejarig broertje Frans voorbij het politiecommisariaat, dat onder het gemeentehuis was, kwam stond hij in de deur, en sloeg hij met een regel op het hoofd van mijn broer, terwijl hij "zwartzak" zei. Onze Frans die begon te huilen had een flinke buil op zijn hoofd. Mijn moeder is toen als een slagschip dat ten aanval overgaat naar het politiecommisariaat gestoven,en ik met haar mee, de champetter die triomfantelijk achter zijn bureau zat grijnsde ons toe, mijn moeder heeft maar één woord gezegd, "smeerlap" en gaf daarbij de champetter met haar rechterhand  een draai rond zijn oren, dat zijn hoge pet naar links vloog, "kom" zei ze dan, nam me bij de hand en we gingen naar buiten.  Ja, zo was ons moeder. We hebben er nooit meer iets van gehoord.Mijn respect voor mijn moeder was daardoor enorm gestegen.   Die champetter bovenaan is natuurlijk niet de echte, van die smeerlap heb ik geen foto.
Morgen, "Het leven gaat verder"

Trouwens, ik wil mij bij de lezers van mijn blog bedanken voor de vele goede punten die ik tot nu toe kreeg bij de "Beelden uit mijn kinderjaren." Het geeft mij de moed en de kracht om door te gaan tot 1946 want het leed is nog niet geleden, het ergste moet nog komen.

Met het dagelijks brood was het toen niet zo eenvoudig. Er waren wel bakkers, maar er was maar weinig meel, het meeste en het beste werd naar Duitsland vervoerd. Alles was gerantsoeneerd en brood kreeg men niet alléén met geld, men moest ook broodzegeltjes hebben, voor ons gezin kregen wij toen broodzegeltjes voor één brood per dag. Als men dus geld en zegeltjes had en men op tijd bij de bakker was kon men met een brood naar huis.
´s Morgends om zes uur ging mijn broer Michel aanschuiven bij de bakker op de Gemeenteplaats, om zeven uur ging ik hem aflossen en om half acht kon ik dan eindelijk met een nog warm brood naar huis. Natuurlijk kon men dat warme brood niet snijden, de bovenste korst werd er dan afgetrokken en Michel en ik kregen daar elk de helft van, besmeerd met margarine en dikke siroop en dat was alles, want de anderen moesten ook wat hebben en zo gingen we dan vaak met een hongerige maag naar school.
Met de zondenvergeving was dat eenvoudiger, ik moest toch die appeldiefstal uit de tuin van de pastoor gaan biechten, maar natuurlijk niet bij de pastoor. We hadden ook een onderpastoor, de E.Heer Verboven, en ik schrijf nu nog nadrukkelijk de eerwaarde heer, want deze priester was werkelijk een erenswaardige man. Hij woonde in een huis tegenover de kerk, direkt naast het gemeentehuis. Toen ik enkele jaren geleden in Hemiksem was, was het huis er nog, nu is het weg. Bij hem ging ik dus mijn zonden biechten, de priester was wel aan het biechtgeheim gebonden, maar ik niet, dus kan ik zonder gewetensbezwaren vertellen hoe dat afliep. Hij vroeg mij of de pastoor mij gezien had, ik antwoordde neen, maar dat ik wel de pastoor gezien had daar liggend in korte broek en hemd onder die boom, lag hij daar werkelijk zo? Vroeg hij, ja antwoordde ik, het was de eerste en de laatste keer, dat ik een priester in de biechtstoel lachen hoorde. Hij zei mij toen, dat dat met die appels geen zonde was, maar een kwajongensstreek, maar hij gaf mij de raad dat toch niet meer te doen en zeker niet bij de pastoor. Kom af en toe bij mij maar een mandje appels halen, voegde hij er aan toe, mijn tuin is wel niet zo groot als die van de pastoor maar die appels kan ik alleen toch niet allemaal eten. Toen ik enkele dagen later met een mandje naar hem toeging deed hij het vol met blozende appels, "maar de pastoor mag het niet weten" zei hij. Enkele weken later begon ik te begrijpen waarom de pastoor het niet mocht weten maar daar kom ik nog op terug.
Hier wil ik even blijven stilstaan bij de actualiteit. Er wordt de laatste weken in de kranten nogal wat geschreven over priesters en lekenbroeders die kinderen en jongeren misbruikt hebben, het lijkt er wel op alsof men een complot gesmeedt heeft om de Katholieke Kerk te vernietigen. Voor alle duidelijkheid, ik ben geen lid meer van de Rooms Katholieke Kerk, maar ik kan geen onrecht verdragen. In mijn kinder-en jongelingsjaren ben ik veel in contact gekomen met priesters en lekebroeders, maar niet één van hen heeft mij ooit op een onzedelijke manier benaderd. Toen ik eens tegenover mijn moeder mijn ongenoegen uitte over den dikke pastoor zei ze mij: "jonge, O.L.Heer had maar twaalf apostelen en bij die twaalf was er één verrader, waarom zouden er dan onder die duizenden priesters geen verraders zijn?"
Men heeft er nu tussen die duizenden een paar honderd gevonden die zich misdragen hebben. Het is walgelijk, hoe het misbruik van deze paar honderd nu misbruikt wordt.
Tot daar, het moest er even af.
Mijn broer Michel was lid geworden van het NSJV, ik was daar nog te jong voor, maar ik mocht wel mee naar de vergaderingen. Het lokaal was in de muziekschool, we deden daar allerlei spelletjes, maar het voornaamste was, het was er altijd lekker warm en we kregen er telkens een paar dikke duitse boterhammen met leverworst. 
Toen begreep ik op een zondag ook waarom de pastoor niet mocht weten dat ik van de E.Heer Verboven appels kreeg. Mijn broer en ik waren samen naar de mis gegaan, Michel in NSJV uniform, toen we naast elkaar aan de communiebank zaten, ging de pastoor ons gewoon voorbij alsof we lucht waren. We zijn daarna altijd naar de mis van de E.Heer Verboven gegaan van hem kregen we wel de communie.
 

Een beetje moedeloos begin ik aan deze bijdrag voor de tweede keer, toen ik er bijna mee klaar was heb ik een verkeerde toets gedrukt en mijn hele tekst was verdwenen.

In September 1943 mocht ik naar de grote school, ik kwam dan in het eerste studiejaar in de school van de broeders van Jean Baptist de la Salle in de Lindenlei. Natuurlijk leerden wij er lezen en schrijven, maar ook hier speelde het godsdienstige de hoofdrol. Er werd van ons ook verlangd, dat we ´s morgends om acht uur de mis bijwoonden in de parochiekerk waar natuurlijk ook de broeders bij tegenwoordig waren. Ik zie het beeld nog vóór mij, uit de Lindenlei kwamen, twee aan twee, de broeders, zedig met de handen in de mouwen, op kop broeder overste, van de andere kant kwamen de nonnen, ook twee aan twee en zedig met de handen in de mouwen, op kop moeder overste. Als beide groepen elkaar kruisten, nikte moeder overste beleefd naar broeder overste en broeder overste nikte beleefd terug.
Daar ik nu, volgens de kerkelijke leer, tot de jaren van verstand was gekomen, en daardoor ook een zondaar was geworden, werd ik in de klub der zondaars opgenomen, die geleid werd door mijn broer Michel. Mijn eerste zondige daad was, appels stelen in de tuin van de pastoor. De naam van de pastoor heb ik nooit gekend, want iedereen die ik kende noemde hem "den dikke pastoor". De man was ook niet mager, maar buiten de kerkdiensten kreeg men hem nooit te zien, voor de rest van de dag was hij onzichtbaar zoals de lieve God zelf. Maar zoals ik hem eens gezien heb, zal wel nooit iemand anders hem te zien gekregen hebben en dat kwam zo. De pastoor had ook een grote tuin die omringd was met een haag. In die tuin stonden vele appelbomen en daar wij vaak met een lege maag rondliepen omdat er maar weinig te eten was, keken wij dan verlangend naar die blozende appels. Mijn broer en zijn vrienden hadden in die haag een gat gemaakt en omdat ik de kleinste en de smalste was moest ik dan door dat gat naar binnen kruipen en zoveel mogelijk appels aanbrengen. Dat ging enkele keren goed, maar op zekere dag ging het mis. Ik was weer naar binnen gekropen, maar toen ik een beetje verder de tuin in ging zag ik daar den dikke pastoor in korte broek en hemd op een deken onder een boom liggen, en hij snurkte. Toen ik die dikke behaarde benen zag, moest ik onwillekeurig aan Satan denken, waarover zuster Veronika zo vaak verteld had. Vliegensvlug ben ik terug gelopen en mijn broer en zijn vrienden hebben mij nooit meer door dat gat naar binnen gekregen. Sindsdien bekeek ik de pastoor tijdens de mis met andere ogen, ik keek in mijn verbeelding dwars door de misgewaden heen en zag steeds weer die dikke behaarde benen.
Vanaf 1943 begon het steeds erger te worden, nacht voor nacht vlogen de Amerikaanse en Engelse bommenwerpers op weg naar Duitsland over Hemiksem we werden dan wakker van het gedreun. Het werd nog erger als dan het duitse luchtafweergeschut aan de Sint Bernardsesteenweg in aktie kwam, met zoekstralen zochten zij de lucht af en beschoten zij de vliegtuigen. We waren dan echt bang en als het te erg werd en mijn vader niet thuis was, kropen wij drie jongens bij ons moeder in het grote bed, die dan, als een kloek over haar kuikens, bezorgd haar armen om ons heen sloeg.
Over mijn vader heb ik tot nu toe nog niets gezegd, hij speelde in onze kindheid geen grote rol. Hij was ook niet veel thuis, kort voor we naar de Kerkstraat verhuisden was hij lid geworden van de Fabriekswacht en hij deed zijn dienst in de "Depo" de Sint Bernardusabdij die toen een duitse kazerne was, het huidige gemeentehuis van Hemiksem. Ik kom later nog wel eens op hem terug, maar we zijn nu eerst in 43.