De aanleiding tot deze bijdrag was het filmpje uit Cavalleria Rusticana, Regina Caeli laetare Alleluia, bij Angeltjes. De beelden raakten in mij een zeer gevoelige snaar en het is niet de eerste keer dat de vrijzinnige Ray mij bij katholieke feestdagen aangenaam verrast met prachtige Gregoriaanse hymnen, daardoor stijgt mijn bewondering voor hem steeds meer.
Toen ik met mijn blog begon, heb ik bewust voor de schuilnaam Kartuizer gekozen. Sinds mijn zestiende levensjaar heb ik voor de Kartuizers een grote bewondering gekoesterd, het is dan ook de enige orde binnen de Katholieke kerk, die nooit een reformatie gekend heeft, omdat deze gewoonweg niet nodig was.
Natuurlijk ben ik geen echte Kartuizer, maar ik leef al wel eenentwintig jaar als een moderne Kartuizer, niet achter kloostermuren, maar midden in deze steeds meer verwarrende wereld. Toen ik 1989 met vervroegd pensioen ging, heb ik mij in een oud boerenhuis teruggetrokken waar ik sindsdien in rust en vrede leef. De mooiste plaats in mijn huis is mijn private huiskapel, clic op de foto. In deze kapel trek ik mij terug als de moderne waanzin van deze wereld mij teveel wordt. En bij de machtige orgelklanken van J.S Bachs Tocata & Fuge of het Ave Verum van Mozart of andere Gregoriaanse gezangen kom ik dan weer tot rust. Nu weten de lezers van mijn blog ondertussen, dat ik geen lid meer ben van de Rooms Katholieke kerk en sommigen verbazen zich waarschijnlijk en zij vragen zich terecht of in mijn bovenkamer alles nog wel in orde is. Ik kan in alle oprechtheid zeggen, dat alles nog in orde is.
Ik heb in het verleden theologie, kerkgeschiedenis en moraaltheologie gestudeerd, en vooral de laatste eenentwintig jaren heb ik verder en verder gestudeerd, uiteindelijk ben ik tot de slotsom gekomen, dat ook het Christendom een sprookje is, maar het is dan wel een mooi sprookje. Niettegenstaande ik nu weet, dat het een sprookje is, voel ik in mijn hart een diepe liefde voor de Katholieke eredienst. En, dat de Heer waarlijk uit de doden is opgestaan, is in theorie waar. Sinds meer als tweeduizend jaar, heeft zijn leer Europa gevormd tot dat wat het kortgeleden, voor de Islaminvasie, was. Een leer van verdraagzaamheid en naastenliefde.
Nu kunnen enkele lezers van mijn blog de vraag stellen; hoe is dat met de sexualiteit bij Kartuizer, natuurlijk heb ook ik sexuele gevoelens, want ik ben een levend wezen, ook nog op mijn leeftijd, maar deze gevoelens kan men sublimeren door zich te concentreren op andere dingen.
De voornaamste taak die we nu hebben, is, ons met man en macht te weren tegen de islamistische invasie en niet het instituut Katholieke Kerk, niettegenstaande de misbruiken van sommige priesters, verder af te breken. Onze cultuur is Christelijk-Joods en blijft het ook!

Ik wens alle bezoekers van mijn blog een vrolijk en vreedzaam paasfeest.
Voral, Franske uit Deurne, Leo en Ivonne uit Wommelgem en mijn goede vriend Jean, die de weg naar Angeltjes teruggevonden heeft. En, Lies van Sint Andries (hopelijk krijg ik nu weer een dikke knuffel) en de sinjoor Pieter. En, natuurlijk alle Vlaamse vrienden van Angeltjes, Senior, Regus Patoff, de Fikke en alle anderen, het zijn er werkelijk teveel om ze allemaal op te noemen. Ik ben het weliswaar niet altijd met allen helemaal eens, maar dat moet kunnen,de meningen zijn verschillend maar het doel is hetzelfde.  En, natuurlijk ook de motor van Angeltjes, mijn goede vriend Ray. Volhouden Ray, niet opgeven!
We zijn allemaal mensen met verschillende karakters en uiteenlopende godsdienstige en vrijzinnige meningen, maar naar één doel streven we gemeenzaam, een vrij en onafhankelijk Vlaanderen, ieder van ons uit dat op zijn manier, met zijn woorden en zoals hij of zij gebekt is, maar we menen allemaal hetzelfde: "Vlaanderen moet vrij onafhankelijk en gezuiverd worden van alle volksvreemde invloeden, de Vlaming moet zich weer kunnen thuisvoelen in het eigen Vlaamse huis. Dat doel kunnen we bereiken als we eensgezind sterk blijven. Ik hoop, dat we pasen 2011 al een stapje verder zullen zijn, ik geef de hoop niet op, en jullie hopelijk ook niet!

Het is nu al zover gekomen, dat Moslimextremisten in ons land een staatsgreep prediken. Wij zouden het helemaal niet erg vinden dat de geitenboer Leterme en de Coburgers van het toneel zouden verdwijnen, maar dan wel op een democratische en beschaafde manier. En zeker niet zoals deze godsdienstwaanzinnigen, die we trouwens nog veel liever zouden kwijt zijn, met geweld. De vraag is nu, wanneer gaan de verantwoordelijke politiekers eindelijk iets ondernemen om deze volgelingen van de kindervriend Moha uit onze contreien te verwijderen, wij hebben hier werkelijk geen behoefte aan religieuse gekken. Dat deze godsdienstwaanzinnigen in Antwerpen ongestraft een voordracht kunnen verstoren gaat werkelijk alle begrip te boven. We hebben in het verre verleden al genoeg te doen gehad met klerikale potentaten zoals de Vlamingenhater Kardinaal Mercier, die zich ook met alles wilden bemoeien en die met de eeuwige hellestraffen dreigden als wij niet naar hun pijpen dansten. Die tijden waren nu eindelijk voorbij en nu komt daar een bende voormalige woestijnbewoners in naam van een pseudogod, die in werkeijkheid een duivels wezen, is ons hun wil  opdringen. Merkwaardig is, dat de rode rakkers, die in het verleden, en nog, papenvreters bij uitstek waren  nu op de knieen liggen voor deze middeleeuwse woestijngekken, natuurlijk in de hoop kiesvee te winnen. Ze zullen gewis bedrogen uitkomen, als ze niet rechttijdig wakker worden, vóór er in Bergen een burgemeester van het hoogste gebouw  geworpen wordt.
En, het zijn niet alleen de politiekers die slapen en met oogkleppen rondlopen, onze nieuwe aartsbisschop Mgr. Leonard, moet werkelijk wereldvreemd zijn, zoals Angeltjes het stelde. Als de man nu nog niet begrepen heeft dat in Kuregem zelfs een gewapende politieagent niet meer veilig is, dan moet hij werkelijk wereldvreemd zijn. Anderzijds siert het hem, dat hij zich niet zoals zijn voorganger, met een auto met chauffeur van de ene residentie naar de andere laat rijden, maar als een gewone sterveling met de trein van Mechelen naar Brussel reisdt. Vervelend is nu wel, dat binnenkort mischien iedereen zou weten in welke kledij een kerkvorst te bed gaat. Wat ik van deze aartsbisschop verwacht, is, dat hij niet op de idee zal komen de God van de bijbel op gelijke voet te stellen met de pseudogod van de Koran. Ik weet wel, dat ook het Christendom op een sprookje opgebouwd is, maar het is dan wel een mooi sprookje vergeleken bij de gruwel van de Islam. Ik verwacht, en ik hoop, dat hij de moed zal hebben, de Christelijke waarden en normen waarop Europa is opgebouwd te verdedigen.
    

De aprilgrap van het jaar, de Franskiljonse nazileider Maingain noemt de beslissing van minister Bourgeois, de drie bezetters van Vlaams gebied niet tot burgemeester te benoemen nazipraktijken.
De Vlamingen zeggen vriendelijk "Goedendag"

De zomertijd is begonnen, we hebben de klok een uur vooruitgezet, tegennatuurlijker kan het niet. Maar het schijnt goed te zijn voor de economie, en daarvoor moet alles wijken. Maar dat maar even nevenbij.
Ik heb iets tegen veralgemeningen:
Er zijn goede, mindergoede en slechte politieagenten, maar niet alle politieagenten zijn slecht, er zijn er werkelijk heel wat die hun taak naar behoren willen uitoefenen.
Er zijn luie Walen, maar niet alle Walen zijn lui, er zijn er ook die hard werken, bovendien zijn er ook heel wat Vlamingen die de kantjes eraflopen, er zijn nu eenmaal overal goede en mindergoede en slechte mensen, zo is de wereld. De grootste vijanden van Vlaanderen zijn trouwens  geen Walen, maar Vlamingen, nietwaar CD&Vers, NVAers, blauwe, groene en rode narren?
Er zijn goede, mindergoede en slechte priesters, maar niet alle priesters zijn kinderliefhebbers, er zijn er ook vele anderen, en zoals ik het reeds in mijn blog duidelijk maakte, mijn moeder zei het in eenvoudige woorden:"Onze Lieve Heer had maar twaalf apostelen en onder deze twaalf was er al één verrader, waarom zouden er onder die duizenden geen verraders zijn?" Nu heeft men onder die duizenden er een paar honderd gevonden, die zich misdragen hebben en van het misbruik van deze paar honderd maakt men nu misbruik om het hele instituut te besmeuren. En nogmaals, voor alle duidelijkheid, ik ben geen lid meer van de Rooms Katholieke Kerk, niet omdat ik iets tegen het instituut Rooms Katholieke Kerk heb, maar omdat ik tot de overtuiging gekomen ben, dat het Christendom een sprookje is. Maar dit sprookje is echter wel een mooi sprookje, "wie zonder zonden is mag de eerste steen werpen, behandel alle mensen zoals je zelf behandeld wil worden, gij zult niet stelen en bedriegen." Dat is het wat de Katholieke Kerk ons leerde, zij zegt ons niet, dat alle andersgelovigen of niet gelovigen honden en varkens zijn, zoals de islam dat doet, zij zegt ons ook niet dat we alle niet Rooms Katholieken moeten doden, zoals de Islam dat doet. In tegenstelling van het Christelijke sprookje is de leer van de Islam een gruwel.
Het is walgelijk, hoe men nu alle Katholieke priesters in een slecht daglicht wil plaatsen, zoals reeds gezegd, er zijn er goeden, minder goeden en slechte, maar men moet ophouden te veralgemenen.En, wie werkelijk zonder fouten is mag de eerste steen werpen ik in elk geval voel mij daar niet toe geroepen, wie wel? Europa is op deze Christelijke principen opgebouwd men probeert nu met man en macht deze principen te ondermijnen, de gevolgen daarvan worden van dag tot dag duidelijker. Als wij Europa willen redden, moeten wij aan deze principen vasthouden.

Voor Lies van het Sint Andrieskwartier, die mij als reactie op mijn jeugdherinneringen (Beelden uit mijn kinderjaren) een dikke knuffel gestuurd heeft, die mij goedgedaan heeft. Danke Lies!
Een foto van de chirogroep Sint Andries in de vijftiger jaren. Toen hoorde Antwerpen nog de Sinjoren en Sint Andries was nog Sint Andries!
Clic op de foto.

Hopelijk hebben enkele mijn boodschap van gisteren begrepen, ik liet mij insprireren door Guido Gezelle.
Nu ter zake:
Het wordt van dag tot dag erger, bejaarden worden in hun woning overvallen en half of helemaal dood geslagen voor een paar euro.
Saccochentrekkers, halskettingtrekkers en GSMtrekkers maken onze steden en ook reeds de dorpen onveilig. Het gespuis vermeerd zich van dag tot dag.
Er is maar één taal die dit gespuis verstaat: "Goedendag" het parool is nu: " Te wapen!"

Vlaamse volk waar zijn de dagen?
eeuwen is´t geleen,
dat wij als een donderwagen,
kwamen Kortrijks velden vagen,
dat wij den vijand vallen zagen,
bij den slag van "Goedendag"
Goedendag!
Goedendag!

----------------
Guido Gezelle

Na de dood van mijn moeder volgde het afscheid van onze vertouwde omgeving. Mijn broer Michel kon bij tante Mit gaan wonen en Gerardin vond een kleinere woning. Mijn broer Frans en ik kwamen als vijf en tienjarigen in Niel in het jongenstehuis van de E.Heer Ivo Cornelis. Ik zou nog een boek kunnen schrijven over het verdere verloop, maar dat ga ik nu niet doen. Eén gebeurtenis, die zich twee jaar later afspeelde wil ik hier toch nog vertellen. Ik zat toen als twaalfjarige in het zesde studiejaar, onze leeraar liet ons het gedicht van Guido Gezelle vanbuiten leren:

Moederken
*********
´t En is van u
hiernederwaard
geschilderd of
geschreven,
mij, moederken,
geen beeltenis,
geen beeld  van u
gebleven

Geen tekening,
geen lichtdrukmaal,
geen beitelwerk
van steene,
´t en zij dat beeld
in mij, dat gij
gelaten hebt,
alleene.

o Moge ik, u
onweerdig, nooit
die beeltenis
bederven,
maar eerzaam laat
ze leven in
mij, eerzaam in
mij sterven.

Toen het mijn beurt was om het gedicht voor te dragen, rolden de tranen mij over de wangen. Onze leeraar, die merkte dat er iets mis was, kwam naast mij staan maar liet mij het gedicht ten einde opzeggen, dan lei hij zijn arm om mijn schouders "verontschuldiging,ik wist niet.." verder kwam hij niet, want toen barste ik in snikken uit, voor de ogen van de hele klas weende ik aan de borst van onze leeraar voor de eerste keer na de dood van mijn moeder mijn verdriet uit. Het was heel stil in de klas, en enkele jongens weenden mee. Niet één van mijn klasgenoten heeft mij daarvoor uitgelachen, maar ik heb het gedicht nooit meer moeten voordragen.

Nu de Duitsers vertrokken waren kwam een nieuw gevaar op ons toe, de zogenaamde "Wunderwaffe" de V1 en de V2 brachten nu dood en vernieling.
Niettegenstaande dat, ging bij ons in de Kerkstraat 72 het leven normaal verder. Mijn broer Michel en mijn nicht Gerardin, die in de glasblazerei werkten, waren de enige kostwinners. Schraalhans was dan ook meestal keukenmeester, maar ons moeder  verrichte toch met het weinige huishoudgeld soms ware wonderen, gewoon met aardappelen, worteljes en een paar uien toverde zij toch een lekkere maaltijd op tafel.
Die keukentafel bij ons diende voor alles, het was een grote massieve houten tafel, zaterdags stond de hele dag een grote koperen ketel water op de leuvense stoof. ´s avonds werd dan op de tafel een groot zinken bad gezet en met het warme water gevuld, daarin werden dan mijn broer Frans en ik door ons moeder grondig gewassen en daarna kregen we dan schoon ondergoed en een fris gewassen hemd aan.
Toen het erger werd met de vliegende bommen, durfden we niet meer boven slapen, we sliepen dan allen op matrassen op de grond in de keuken onze Frans en ik lagen dan onder de keukentafel, daar waren we het best beschermd, meende ons moeder.
Einde 1944 viel er in de tuin van de pastorij, Wolffaertshof, in Aartselaar een V1, het huis van tante Mit, dat direct daarnaast stond werd daarbij ook zeer zwaar beschadigt als de bom toen een paar meter verder links was gevallen zou ze direct op haar huis terrecht gekomen zijn. Gelukkig was er niemand thuis en waren er dus ook geen doden of gewonden. De pastorij was wel helemaal vernietigd, zij werd, zoals het huis van tante Mit , later weer opgebouwd. Na de wederopbouw van Wolfaertshof kreeg het een nieuwe bestemming als gemeentehuis. 
Midden 1945 werd ons moeder ziek, ze probeerde dat aanvankelijk wel te verbergen, maar we merkten het toch, ze begon steeds meer te sukkelen, maar dan ging het weer een poosje beter. Begin 1946 echter had zij niet meer de kracht om op te staan. We hebben toen haar bed in de keuken gezet en zo leerde ik ook nog koken, ze zei mij precies wat ik moest doen, en als dan Gerardin en Michel van het werk naar huis kwamen, stond er toch een lekkere pan hutsepot op de stoof. Dan ging het echter snel bergaf met ons moeder, Dr. Dumortier kwam haar wekelijks bezoeken en verschreef haar steeds weer blauwe pillen. De dokter heeft daar nooit ook maar één frank voor in rekening gebracht. Op
twee Juni 1946 ging het zo slecht met haar, dat Dr. Dumortier besloot haar naar het ziekenhuis van Hoboken te brengen. Het was de eerste keer, dat het rolluik van de cafédeur naar omhoog ging, want zij had niet meer de kracht door het "gangeske" naar buiten te gaan. Het was de laatste keer dat ik haar gezien heb, op vijf juni is zij in het ziekenhuis gestorven. Ik heb haar niet meer mogen zien en ik mocht ook niet mee naar de begrafenis. Zoals ik later vernomen heb, was die teraardebestelling ´s morgends om acht uur, er ging wel een priester mee naar het kerkhof van Hoboken, maar er was geen mis. Er was immers geen geld!
Dat is nu bijna vierenzestig jaar geleden, en nog voel ik pijn in mijn hart bij het neerschrijven van deze regels.
Morgen wil ik nog vertellen, hoe we afscheid moesten nemen van de Kerkstraat nr. 72 en hoe dan voor mijn broer Frans en voor mij onze, niettegenstaande de droevige oorlogsjaren, onbezorgde kindheid eindigde.

Rond de middag op 4 september rolden de Engelse en Canadese tanks Hemiksem binnen. Mijn vader was in burgerkleren op weg naar huis, maar door enkele mannen werd hij herkend en die gaven hem een behoorlijk pak slaag. Hij is dan binnenvlucht bij onze huisarts, Dr.Dumortier die in de Saunierlei woonde. Hij wist al enkele jaren, dat Dr. Dumortier lid was van de "witte brigade" en hij had hem ook enkele keren gewaarschuwd voor een eventuele huiszoeking. Laat in de avond als het reeds donker was kwam hij dan tamelijk toegetakeld naar huis met op zijn hoofd een hoed van de dokter.
De volgende morgen was ik door al dat spektakel al vroeg uit mijn bed, Dr. Dumortier was boven bij mijn vader. Ik stond in de keuken, toen de deur van het "koerke" naar de keuken opengetrapt werd en vier of vijf mannen in burgerkleren met een witte band om hun arm, gewapend met Mausergeweren  binnen kwamen. Ik was toen acht jaar en nu nog na zovele jaren zie ik dat beeld voor mij alsof het eerst gisteren gebeurd was. De dokter riep dan "Jansen kom maar naar boven" Jansen zal wel de aanvoerder van dat groepje geweest zijn. Een poosje later kwamen ze dan naar beneden, mijn vader had zijn uniform moeten aantrekken en zo werd hij meegenomen. Ik zou hem eerst enkele jaren later terugzien. Hij werd veroordeeld tot negen jaar dwangarbeid in de kolenmijnen van Eisden. Ik zei reeds in een vorige bijdrag, dat mijn vader in onze kindheid geen grote rol speelde, mijn broers en ik hebben nooit een hechte band met hem gehad, ook later niet. Hij was geenzins bij de Fabriekswacht gegaan uit idealisme of uit Vlaamse overtuiging maar wel met het uitzicht op een goede job. Meer wil ik over hem in deze herinneringen niet schrijven.
In 1942 was ook mijn nicht Gerardin bij ons komen wonen, zij was de dochter van een zuster van mijn moeder die gestorven was toen Gerardin zestien jaar oud was. Gerardin was dan tot haar éénentwintigste in Antwerpen, ik meen bij de Dames Van Liefde, in het pensionaat geweest en vanaf haar éénentwintigste woonde zij bij ons. Zij werkte in de glasblazerei die maar een paar honderd meter van ons huis verwijderd was. Mijn broer Michel die nu veertien was ging dan ook in de glasblazerei werken. Zij waren nu de enige kostwinners. Ik was nu acht jaar en mijn broer Frans drie.
Nu de Duitsers weg waren, was opeens den dikke pastoor ook over dag zichtbaar, hij paradeerde overal rond met een driekleurige belgische band om zijn arm, de champetter, die tijdens de oorlogsjaren op non actief was geweest was nu politiecommisaris, hij paradeerde viermaal per dag triomfantelijk in zijn ouderwetse uniform, samen met zijn zoon voorbij ons huis, ´s morgends op weg naar het gemeentehuis, ´s middags op weg naar huis voor het middageten en om twee uur en om vijf uur nogmaals hetzelfde. Hij was een vreselijke hatelijke man, toen ik eens met mijn driejarig broertje Frans voorbij het politiecommisariaat, dat onder het gemeentehuis was, kwam stond hij in de deur, en sloeg hij met een regel op het hoofd van mijn broer, terwijl hij "zwartzak" zei. Onze Frans die begon te huilen had een flinke buil op zijn hoofd. Mijn moeder is toen als een slagschip dat ten aanval overgaat naar het politiecommisariaat gestoven,en ik met haar mee, de champetter die triomfantelijk achter zijn bureau zat grijnsde ons toe, mijn moeder heeft maar één woord gezegd, "smeerlap" en gaf daarbij de champetter met haar rechterhand  een draai rond zijn oren, dat zijn hoge pet naar links vloog, "kom" zei ze dan, nam me bij de hand en we gingen naar buiten.  Ja, zo was ons moeder. We hebben er nooit meer iets van gehoord.Mijn respect voor mijn moeder was daardoor enorm gestegen.   Die champetter bovenaan is natuurlijk niet de echte, van die smeerlap heb ik geen foto.
Morgen, "Het leven gaat verder"

Trouwens, ik wil mij bij de lezers van mijn blog bedanken voor de vele goede punten die ik tot nu toe kreeg bij de "Beelden uit mijn kinderjaren." Het geeft mij de moed en de kracht om door te gaan tot 1946 want het leed is nog niet geleden, het ergste moet nog komen.

Met het dagelijks brood was het toen niet zo eenvoudig. Er waren wel bakkers, maar er was maar weinig meel, het meeste en het beste werd naar Duitsland vervoerd. Alles was gerantsoeneerd en brood kreeg men niet alléén met geld, men moest ook broodzegeltjes hebben, voor ons gezin kregen wij toen broodzegeltjes voor één brood per dag. Als men dus geld en zegeltjes had en men op tijd bij de bakker was kon men met een brood naar huis.
´s Morgends om zes uur ging mijn broer Michel aanschuiven bij de bakker op de Gemeenteplaats, om zeven uur ging ik hem aflossen en om half acht kon ik dan eindelijk met een nog warm brood naar huis. Natuurlijk kon men dat warme brood niet snijden, de bovenste korst werd er dan afgetrokken en Michel en ik kregen daar elk de helft van, besmeerd met margarine en dikke siroop en dat was alles, want de anderen moesten ook wat hebben en zo gingen we dan vaak met een hongerige maag naar school.
Met de zondenvergeving was dat eenvoudiger, ik moest toch die appeldiefstal uit de tuin van de pastoor gaan biechten, maar natuurlijk niet bij de pastoor. We hadden ook een onderpastoor, de E.Heer Verboven, en ik schrijf nu nog nadrukkelijk de eerwaarde heer, want deze priester was werkelijk een erenswaardige man. Hij woonde in een huis tegenover de kerk, direkt naast het gemeentehuis. Toen ik enkele jaren geleden in Hemiksem was, was het huis er nog, nu is het weg. Bij hem ging ik dus mijn zonden biechten, de priester was wel aan het biechtgeheim gebonden, maar ik niet, dus kan ik zonder gewetensbezwaren vertellen hoe dat afliep. Hij vroeg mij of de pastoor mij gezien had, ik antwoordde neen, maar dat ik wel de pastoor gezien had daar liggend in korte broek en hemd onder die boom, lag hij daar werkelijk zo? Vroeg hij, ja antwoordde ik, het was de eerste en de laatste keer, dat ik een priester in de biechtstoel lachen hoorde. Hij zei mij toen, dat dat met die appels geen zonde was, maar een kwajongensstreek, maar hij gaf mij de raad dat toch niet meer te doen en zeker niet bij de pastoor. Kom af en toe bij mij maar een mandje appels halen, voegde hij er aan toe, mijn tuin is wel niet zo groot als die van de pastoor maar die appels kan ik alleen toch niet allemaal eten. Toen ik enkele dagen later met een mandje naar hem toeging deed hij het vol met blozende appels, "maar de pastoor mag het niet weten" zei hij. Enkele weken later begon ik te begrijpen waarom de pastoor het niet mocht weten maar daar kom ik nog op terug.
Hier wil ik even blijven stilstaan bij de actualiteit. Er wordt de laatste weken in de kranten nogal wat geschreven over priesters en lekenbroeders die kinderen en jongeren misbruikt hebben, het lijkt er wel op alsof men een complot gesmeedt heeft om de Katholieke Kerk te vernietigen. Voor alle duidelijkheid, ik ben geen lid meer van de Rooms Katholieke Kerk, maar ik kan geen onrecht verdragen. In mijn kinder-en jongelingsjaren ben ik veel in contact gekomen met priesters en lekebroeders, maar niet één van hen heeft mij ooit op een onzedelijke manier benaderd. Toen ik eens tegenover mijn moeder mijn ongenoegen uitte over den dikke pastoor zei ze mij: "jonge, O.L.Heer had maar twaalf apostelen en bij die twaalf was er één verrader, waarom zouden er dan onder die duizenden priesters geen verraders zijn?"
Men heeft er nu tussen die duizenden een paar honderd gevonden die zich misdragen hebben. Het is walgelijk, hoe het misbruik van deze paar honderd nu misbruikt wordt.
Tot daar, het moest er even af.
Mijn broer Michel was lid geworden van het NSJV, ik was daar nog te jong voor, maar ik mocht wel mee naar de vergaderingen. Het lokaal was in de muziekschool, we deden daar allerlei spelletjes, maar het voornaamste was, het was er altijd lekker warm en we kregen er telkens een paar dikke duitse boterhammen met leverworst. 
Toen begreep ik op een zondag ook waarom de pastoor niet mocht weten dat ik van de E.Heer Verboven appels kreeg. Mijn broer en ik waren samen naar de mis gegaan, Michel in NSJV uniform, toen we naast elkaar aan de communiebank zaten, ging de pastoor ons gewoon voorbij alsof we lucht waren. We zijn daarna altijd naar de mis van de E.Heer Verboven gegaan van hem kregen we wel de communie.
 

Een beetje moedeloos begin ik aan deze bijdrag voor de tweede keer, toen ik er bijna mee klaar was heb ik een verkeerde toets gedrukt en mijn hele tekst was verdwenen.

In September 1943 mocht ik naar de grote school, ik kwam dan in het eerste studiejaar in de school van de broeders van Jean Baptist de la Salle in de Lindenlei. Natuurlijk leerden wij er lezen en schrijven, maar ook hier speelde het godsdienstige de hoofdrol. Er werd van ons ook verlangd, dat we ´s morgends om acht uur de mis bijwoonden in de parochiekerk waar natuurlijk ook de broeders bij tegenwoordig waren. Ik zie het beeld nog vóór mij, uit de Lindenlei kwamen, twee aan twee, de broeders, zedig met de handen in de mouwen, op kop broeder overste, van de andere kant kwamen de nonnen, ook twee aan twee en zedig met de handen in de mouwen, op kop moeder overste. Als beide groepen elkaar kruisten, nikte moeder overste beleefd naar broeder overste en broeder overste nikte beleefd terug.
Daar ik nu, volgens de kerkelijke leer, tot de jaren van verstand was gekomen, en daardoor ook een zondaar was geworden, werd ik in de klub der zondaars opgenomen, die geleid werd door mijn broer Michel. Mijn eerste zondige daad was, appels stelen in de tuin van de pastoor. De naam van de pastoor heb ik nooit gekend, want iedereen die ik kende noemde hem "den dikke pastoor". De man was ook niet mager, maar buiten de kerkdiensten kreeg men hem nooit te zien, voor de rest van de dag was hij onzichtbaar zoals de lieve God zelf. Maar zoals ik hem eens gezien heb, zal wel nooit iemand anders hem te zien gekregen hebben en dat kwam zo. De pastoor had ook een grote tuin die omringd was met een haag. In die tuin stonden vele appelbomen en daar wij vaak met een lege maag rondliepen omdat er maar weinig te eten was, keken wij dan verlangend naar die blozende appels. Mijn broer en zijn vrienden hadden in die haag een gat gemaakt en omdat ik de kleinste en de smalste was moest ik dan door dat gat naar binnen kruipen en zoveel mogelijk appels aanbrengen. Dat ging enkele keren goed, maar op zekere dag ging het mis. Ik was weer naar binnen gekropen, maar toen ik een beetje verder de tuin in ging zag ik daar den dikke pastoor in korte broek en hemd op een deken onder een boom liggen, en hij snurkte. Toen ik die dikke behaarde benen zag, moest ik onwillekeurig aan Satan denken, waarover zuster Veronika zo vaak verteld had. Vliegensvlug ben ik terug gelopen en mijn broer en zijn vrienden hebben mij nooit meer door dat gat naar binnen gekregen. Sindsdien bekeek ik de pastoor tijdens de mis met andere ogen, ik keek in mijn verbeelding dwars door de misgewaden heen en zag steeds weer die dikke behaarde benen.
Vanaf 1943 begon het steeds erger te worden, nacht voor nacht vlogen de Amerikaanse en Engelse bommenwerpers op weg naar Duitsland over Hemiksem we werden dan wakker van het gedreun. Het werd nog erger als dan het duitse luchtafweergeschut aan de Sint Bernardsesteenweg in aktie kwam, met zoekstralen zochten zij de lucht af en beschoten zij de vliegtuigen. We waren dan echt bang en als het te erg werd en mijn vader niet thuis was, kropen wij drie jongens bij ons moeder in het grote bed, die dan, als een kloek over haar kuikens, bezorgd haar armen om ons heen sloeg.
Over mijn vader heb ik tot nu toe nog niets gezegd, hij speelde in onze kindheid geen grote rol. Hij was ook niet veel thuis, kort voor we naar de Kerkstraat verhuisden was hij lid geworden van de Fabriekswacht en hij deed zijn dienst in de "Depo" de Sint Bernardusabdij die toen een duitse kazerne was, het huidige gemeentehuis van Hemiksem. Ik kom later nog wel eens op hem terug, maar we zijn nu eerst in 43.

De eerste winter in de Kerkstraat  in 1942 was een zeer strenge winter. Het was ijzig koud en de kolen waren raar, het meeste werd naar Duitsland gevoerd. Ook de voedselvoorraden waren zeer schaars, maar daar kom ik later nog op terug in een volgende beidrag.
Maar ook die winter ging voorbij, en toen ik in de lente van 1943 zeven jaar was geworden, werd ik tot de eerste communie toegelaten, volgens de kerkelijke leer was ik nu tot de jaren van verstand gekomen, alhoewel ik meen, dat dat eerst enkele jaren na mijn 65. gebeurd is, en dan nog! Maar daar ik nu volgens de kerkelijke leer dus tot de jaren van verstand gekomen was, kon ik nu ook zondigen. En zondaars moeten regelmatig hun zonden biechten, en zo moest ik nu ook enkele dagen voor de eerste communie de biechtstoel in, zuster Veronika, die mee met ons naar de kerk was gegaan, hield het heel precies in de gaten, we konden aan die biechtstoel niet ontsnappen. Wat ik daar precies allemaal verteld heb weet ik niet meer, het kan niet veel geweest zijn, want ik was eerst enkele weken in staat te zondigen.
Maar dan kwam de grote dag, daar gingen echter nogal wat voorbereidingen aan vooraf, die mijn moeder kopzorgen maakte. Ons moeder was een zeer vlijtige vrouw, in de keuken stond naast het venster haar Singer, en op deze naaimachiene naaide zij eigenhandig onze kleren. Van oud maakte zij nieuw, want het was haar hele trots, dat wij er steeds ordelijk gekleed bijliepen. Zo had ze dan ook voor de dag van de eerste communie voor mij een nieuwe korte broek, want lange broeken droegen toen de kleine jongens niet, en een zeer mooi hemd genaaid. Haar probleem echter waren de schoenen, wij jongens en natuurlijk ook de meisjes, hadden toen geen schoenen, wij droegen allemaal klompen, "blokken" zeiden we toen. Nu was mijn moeder van mening, dat ik toch niet op blokken mijn eerste communie kon doen. En hoe ze het voor mekaar gekregen heeft weet ik niet, maar de dag voor de grote plechtigheid kwam ze met een paar splinternieuwe schoentjes naar huis, precies mijn maat. Ik was zo fier als een gieter, toen ik `s avonds in bed lag, keek ik vreugdevol naar de nieuwe schoentjes die met mijn beste kleren op de stoel naast mijn bed lagen.
De plechtigheid in de kerk, de volgende dag was voor ons kinderen zeer indrukwekkend, de pastoor in prachtig ornaat, de indrukwekkende orgelklanken en, het lied dat zuster Veronika ons geleerd had en dat ik tot de dag van vandaag nog met alle strofen ken, de eeste stroofe was:

                              Jezuke liefste vriend,
                  waar hebben wij het toch verdiend
                   Dat gij in ons hartje komt wonen?
                    Gij die in de hemel moet tronen,
                     welkom, welkom Jezuke zoet,
                            kom toch alle dagen,
                     zie hoe vurig, hoe welgemoed
                         al uwe kindjes het vragen.
En de kerk was helemaal vol, maar dat was tijdens de oorlogsjaren altijd zo. En ik, zo fier als een pauw met mijn nieuwe schoentjes, maar de meeste andere jongens hadden ook schoenen aan, maar die waren wel allemaal een paar maten te groot en zeker niet nieuw.
Na de plechtigheid kregen we thuis een boterham met margarine en bruine suiker.
De volgende dag ging ik met ons moeder op bezoek bij Tante Mit. Tante Mit was de oudste zuster van mijn moeder, zij was de vorige dag niet gekomen, omdat er toch niets te feesten viel. Zij woonde in Aartselaar in de Hoevelei nr. 2. In de Hoevelei nr.26 was ik op de eeste mei 1936 ook ter wereld gekomen. Als ik toen geweten had in wat voor een wereld ik terrecht gekomen was, en de mogelijkheid had gehad, was ik snel teruggekropen, maar dat zou voor mijn moeder niet aangenaam geweest zijn, want zij was blij dat ze eindelijk van mij verlost was, ik woog bijna vier kilo.
Natuurlijk gingen we te voet naar Aartselaar, dat was wel een lange weg, en we hadden pech, het regende. Ik had mijn nieuwe schoentjes aan, want die moest ik toch aan tante Mit laten zien. Maar als we bijna in Aartselaar waren, kreeg ik natte voeten en toen we bij tante Mit aankwamen, waren er bijna geen zolen meer onder mijn schoenen. Dan stelden we vast, dat de zolen uit geprest karton waren. Tante Mit is toen in de blokkenwinkel voor mij een paar nieuwe klompen gaan kopen, ook precies op maat en zo kon ik dan tenminste met droge voeten terug naar huis.
Morgen wil ik berichten over de bange oorlogsjaren, toen nacht voor nacht de zware Amerikaanse en Engelse bommenwerpers op weg naar Duitsland over Hemiksem vlogen en wij niet meer rustig konden slapen. 
Bovenstaande foto van de kerk in Hemiksem is recent, maar het gebouw ziet er nog precies zo uit als toen.                                                                             

Zoals ik gisteren in mijn bijdrag reeds zei, verhuisden wij dus in 1942 van de Nieuwstraat in Hemiksem naar de Kerkstraat 72. Dat huis was eigenlijk een café, en eigendom van Pilsor Lamot, maar zo lang wij er woonden tot Juni 1946 bleef het café gesloten. De foto bovenaan, is een recente foto, zo ziet het huis er nu uit, maar toen was er voor de ingangsdeur een rolluik tot op de dorpel, en voor het venster rechts van de deur was er ook een rolluik, zo lang wij er gewoond hebben bleven deze beide rolluiken naar beneden. Wij gingen naar binnen door het "gangeske" rechts, dat is er nu nog. Achter in het "gangeske" links was er een deur en dan kwam men op het "koerke", daar was aan de rechterkant de WC. niet een WC zoals we die nu kennen, het was een houten plank, met in het midden een ronde opening en alles kwam rechtstreeks in de beerput daaronder terrecht. Er lag steeds een stapel op maat gesneden kranten want WC-papier hadden we toen niet. In de winter bleef men nooit langer in de WC als werkelijk nodig, want het was er onaangenaam koud. Er was op het "koerke" ook een regenput, onder het venster van de keuken en door de deur links kwam men in de keuken, waar zich eigenlijk ons hele leven afspeelde. Pronkstuk in de keuken was de leuvense stoof, het was de enige verwarming in het huis. Op deze leuvense stoof stonden steeds enkele echte ijzeren strijkijzers, waarmee ons moeder, in de winter, voor we gingen slapen ons bed warm streek. De gelagzaal van het café was nog helemaal in takt, de stoelen, tafels en banken waren er nog een ook te toog en de tapkast. Het was voor mijn broer Michel en voor mij de ideale speelplaats, we deden er de mannen na, die in het café aan de toog hingen en we bestelden een pint, ik moest altijd de klant spelen, mijn broer was de cafébaas, natuurlijk kon hij geen bier tappen, want het was nu een café zonder bier, maar de waterleiding van het spoelbekken functioneerde nog en dus kreeg ik telkens een glas water. Betalen moest ik met nagemaakte bankbiljetten. Later werd het interresanter toen nog een paar vrienden van mijn broer daarbij kwamen, niet iedereen had tenslotte een privaatcafé.
Het huis ligt tegenover de ingang van het kerkhof, nu heet dat begraafplaats, het verbaasd mij, dat de straat nog Kerkstraat heet. De slaapkamer van mijn oudere broer en mij was aan de voorkant van het huis, het venster aan de linker kant, boven de ingangsdeur, vanuit dat venster hadden we een uitzicht over het hele kerkhof, en dat was soms heel spannend. Als er een nieuw graf was, en het ´s nachts erg donker was, en dat was het toen altijd als het bewolkt was, want de straatverlichting mocht van de duitsers niet branden, die straatverlichting, waren toen nog gaslantaarns, die in normale tijden ´s avonds door een gasaansteker, zo noemde men de man, aangestoken werden. Als het dus ´nachts zeer donker was, kon men over een vers graf kleine blauwe vlammetjes zien, mijn broer probeerde mij wijs te maken dat dat geesten waren, maar mijn moeder zei mij, dat het een natuurlijk verschijnsel was, dat het gassen waren die uit de lichamen van de verstorvenen ontsnapten.
Ik kwam toen in de kindertuin bij de nonnen, ik weet niet welke zustercongregatie het was. Ik zat toen in een klas met ongeveer twintig andere zesjarige jongens, de kindertuin was echt geen speeltuin, we zaten in de klas in banken zoals in de grote school. Zuster Veronika was onze klaszuster, en zij vertelde altijd verhaaltjes over heiligen en over de paus, die volgens haar ook een heilige was. Af en toe mochten we ook een tekening maken, maar dan wel over heiligen enzv. Zuster Veronika bereidde ons ook voor op de eerste communie, zij legde er steeds weer de nadruk op, dat we in geen geval op de hostie mochten bijten, want dat Jezus dan zou bloeden. Ik ben ervan overtuigd, dat zuster Veronika dat in haar eenvoudig kinderlijk geloof ook echt geloofde.
Over die eerste communie, de pastoor en het kerkelijke gebeuren wil ik het morgen hebben. En over mijn communieschoentjes.

Sinds geruime tijd leeft in mij het verlangen, een aantal herinneringen uit mijn kindertijd neer te schrijven. De natuur heeft mij begiftigd met een olifantengeheugen, twintig jaar geleden zou ik gezegd hebben, de Schepper heeft mij begiftigd enzv., maar ik houdt het nu liever bij "de natuur" omdat ik hoe langer hoe meer begin te twijfelen aan al dat goddelijke. Dat wil echter niet zeggen, dat ik niet vasthoudt aan onze Christelijke waarden en normen, want dat is bij de Islaminvasie die we nu meemaken erg belangrijk.
Ik ben maar een amateur en geen schrijver, de herinneringen van 1942 tot 1946, zal ik dus in mijn eenvoudige bewoordingen neerschrijven. Het kan zijn, dat ik mij af en toe schuldig maak aan Germanisme, ik leef nu al eenentwintig jaar in de duitstalige gemeenschap en als goede Vlaming heb ik mij volledig aangepast aan de taalgemeenschap waarin ik woon, mijn dagelijkse omgangstaal is dus duits. En daardoor kan het zijn, dat er in mijn blog af en toe een duits woord voorkomt. Ik heb extra de Grote Van Dale in mijn computer geinstaleerd, maar er zijn nu eenmaal bepaalde duitse woorden die in het Nederlands ook bestaan, maar die dan wel een hele andere betekenis hebben. Ik ben de lezers van mijn blog steeds dankbaar als ze mij op deze Germanismen opmerksaam maken en zal dat zeker nooit als een belediging opvatten.
Mijn vader, die een geboren Antwerpenaar was, zoals zijn vader  zijn grootvader en overgrootvader, was in de schaduw van de Peperbus in Borgerhout geboren, maar woonde sinds het huwelijk met mijn moeder die uit Schelle stamde, eerst in Aartselaar, waar ik ook ter wereld kwam en later in de Nieuwstraat in Hemiksem, na de geboorte van mijn broer Frans in 1941 werd het benedenhuis in de Nieuwstraat te klein voor een gezin met drie kinderen, want daar was ook nog mijn zes jaar oudere broer Michel. En zo kwam het dat wij in 1942 verhuisden naar de Kerkstraat 72 in Hemiksem.
En daar wil ik morgen of overmorgen mijn verhaal beginnen.

Bij het lezen van de dagelijkse nieuwsberichten wordt ik de laatste tijd kotsmisselijk. Alles, maar ook alles, waar we vroeger, met weliswaar gemengd respect, naar opkeken wordt van dag tot dag ongeloofwaardiger. Het geheel herinnert mij aan de ondergang van het Romeinse rijk.
Ik wil nu een poosje afstand nemen van al deze schandalen en leugens, zo, dat ik weer een beetje tot rust kan komen.
In enkele volgende bijdragen wil ik "Beelden uit mijn kinderjaren" beschrijven. Ik wordt dit jaar 74 en zo lang ik nog helder van geest ben, en dat ben ik tot nu toe gelukkig nog, wil ik enkele herinneringen uit de jaren 1942 tot 1946 neerschrijven. Het waren geen vreugdevolle jaren, maar we konden toen toch nog wel veilig op straat komen, wat nu niet meer zo vanzelfsprekend is.
En, daar is nog wat, enkele maanden geleden heb ik mijn "gastenboek" uit mijn blog verwijderd, omdat ik daar regelmatig bezoek kreeg van bloggers die mij proficiat wensten met mijn "prachtig" blog, maar die nog nooit een letter in dit volgens hen "prachtig" blog gelezen hadden. Als ik een blog lees, dan lees ik ook aandachtig wat de blogger meent, en als ik mij geroepen voel daarop te reageren dan doe ik dat, anders laat ik het. Maar het ligt dan niet in mijn bedoeling reclame te maken voor mijn eigen blog. En, om daarbij te blijven, nu heb ik mij genoodzaakt gevoeld ook de reacties op mijn blog eerst te filteren alvorens ik ze laat verschijnen. Iedereen heeft het recht vrij zijn mening te zeggen, maar dat moet dan wel op een gecultiveerde en beschaafde manier gebeuren, sommige mensen schijnen dat niet te begrijpen. Vandaar deze maatregel.
In mijn volgende bijdrag begin ik met "Beelden uit mijn Kinderjaren." Natuurlijk blijf ik ook tussendoor het huidige politieke gebeuren volgen en zal ik zeker niet nalaten mijn persoonlijke mening daarover neer te schrijven.

De aprilgrappen beginnen dit jaar reeds zeer vroeg.
Onze Eurodweil, Van Rompuy, verklaarde in een interview met BBC, dat sinds Nigel Farage hem in het Europees Parlement voor schut zette, zijn populariteit in Vlaanderen groter is als ooit tevoren. De man wordt geloof ik knettergek, over welke Vlamingen zou hij het eigenlijk hebben? Aan eigen lof hangt steeds een kwalijk geurtje. Ik ben ervan overtuigd, dat de meeste Vlamingen aan deze vervroegde kiespropaganda der schijndemocraten geen geloof meer hechten. De partij van deze schijnheilige geniepige tjeef zal in 2011 een flinke trap krijgen.

Onze federale geitenboer, Leterme, die bij de gratie van Du Rupo weer in de Wetstraat 16 zit, vindt het normaal dat onze Coburger naar Congo gaat, natuurlijk in begeleiding van de geitenboer en zijn aanhang. De snoepreisjes op kosten van het Volk kunnen niet meer op, zelfs naar de meest mensenverachtende misdadige regimes. De graaiers gaan op bezoek bij de andere graaiers, de rode tante Onkelinx heeft het zo gewild!

De Brusselse zuiplap wil geld van Europa voor de veiligheid van zijn teritorium, alhoewel de situatie in Brussel volgens hem maar een fait divers is! Waarom roept hij de gevechtseenheid uit Luik niet ter hulp? Of heeft hij geld geroken om nog een derde privaatchauffeur te kunnen betalen?

Ik heb het in het begin van dit jaar gezegd, het wordt een spannend jaar, het land is zo goed als falliet en staat op de rand van de afgrond. Na de overwinning van Geert Wilders in Nederland krijgen onze pocopolitiekers langzaam last van diarree, ze beginnen te merken, dat de meerderheid van het Volk niet denkt zoals zij denken. En nu zullen ze alles in het werk stellen om de partij waarop hoe langer hoe meer Vlamingen hun hoop stellen, het Vlaams Belang, in een slecht daglicht te stellen, zij zullen met pauken en trompetten in de hun onderdanige kranten verkondigen dat het Vlaams Belang voorbijgestreeft is en dat de meerderheid van het Vlaamse Volk niet meer in die partij geloofd, dat is kiespropaganda. De werkelijkheid is echter anders, de meerderheid van het Vlaamse Volk heeft de leugens van deze schijndemocraten doorzien. Ik in elk geval verwacht  in Nederland en in Vlaanderen een grote verandering ten goede. Vlaamse broeders en zusters, laat jullie niet langer ringeloren door deze schijndemocraten. Geef ze bij de volgende verkiezingen een flinke trap onder hun volksverraderlijke kont. Vlaanderen is het huis van de Vlamingen en Europa is het huis van de Europeanen. Vreemde middeleeuwse ideologien hebben wij hier niet nodig.

Naast mijn klavier staat een lekkere Trappist uit Westmalle, neen, geen monnik, maar een bier, die staat er steeds als ik aan mijn blog begin. Ik wou bijna zeggen, dat die Trappist voor mij steeds het hoogtepunt van de dag is, maar dat is niet helemaal waar, het ware hoogtepunt is de dagelijkse lektuur van Angeltjes en het kommentaar van de lezers. Af en toe zeg ik daar ook al eens mijn mening en het is goed dat dát bij Angeltjes kan, op mijn blog kan dat ook, maar vergeleken met de grote broer Angeltjes is mijn blog maar een bescheiden blogje. Dat we niet altijd over alles en nog wat dezelfde mening hebben is normaal, het zou anders maar een saaie boel worden. Wat wel belangrijk is, is dat we allemaal hetzelfde doel nastreven, een vrij en onafhankelijk Vlaanderen, ieder van ons doet dat op zijn manier en ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Het is echter goed af en toe eens een beetje verder te kijken, de wereld houdt bij de grenzen van Vlaanderen niet op. Europa is veel groter, en om Europa gaat het. Ik kijk met spanning uit naar de parlementsverkiezingen in juni in Nederland en ik hoop uit de grond van mijn hart, dat Geert Wilders een daverende overwinning gaat halen. En, ik hoop dat deze overwinning het begin zal zijn van de bevrijding van Europa. Een Europa dat op het ogenblik besmet is met het groene virus Islam. Dit virus moet uitgeroeid worden. De grootste vijanden echter van het Europese Volk zijn de huidige politieke en geheime machthebbers, die er naar streven een dictatuur op te richten naar het voorbeeld van de vroegere Sowjetunie.
Voor de Vlamingen begint de strijd in Vlaanderen, het Vlaamse Volk moet eindelijk wakker worden en de strijd aanbinden tegen de knoeiers der zogenaamde "democratische" partijen. Het is hoogste tijd, dat de overgrote meerderheid van Vlaanderen zijn stem aan het Vlaams Belang gaat geven. Alléén het Vlaams Belang wil de onafhankelijkheid van Vlaanderen, en alléén een vrij en onafhankelijk Vlaanderen in een confederatie met het gezuiverde Nederland van Geert Wilders zal in staat zijn, de strijd aan te binden tegen de Europese graaiende ratten.
Het is duidelijk, dat de regiemepers de komende maanden alles in het werk zal stellen om het Vlaams Belang in miskrediet te brengen en belachelijk te maken. Ik hoop echter, dat de meerderheid der Vlamingen deze pocoleugens doorzien.
Vooral de Antwerpenaren moeten wakker worden, het is nu al zover, dat er voor hun eigen kinderen geen plaats meer is in de scholen omdat deze plaatsen worden ingenomen door vreemdelingen. Het wordt tijd, dat Antwerpen weer een burgervader als Jan Van Rijswijck krijgt, "hij vleidde geen groten ter wereld en wat recht was en schoon joeg zijn boezem in brand," welke jonge Antwerpenaar kent dit lied nog?

Het kan niet meer op, alle dakloze gelukzoekers van de hele wereld zijn in Belgostan hartelijk welkom, 500 Euro krijgen ze onmiddellijk bij aankomst. Er is wel geen geld om de putten in de wegen te vullen, maar zoals de Eurodweil, Van Rompuy, reeds zei, "het gaat om de mensen" mischien kan hij nu een beetje van zijn riant salaris in de armenkas storten maar daar zal de logemarionet zeker niet aan denken.
De andere schotelvod, Leterme vindt het afschuwelijk dat de staat nu zoveel aan deze arme sloebers moet betalen, de schijnheilige tjeef, die nu zijn laatste greintje verstand verloren schijnt te hebben, wordt wel helemaal dement, want hij weet niet meer dat hij deze chaotische toestanden zelf mee gecreert heeft.
De Coburgers vliegen nog steeds op kosten van de belastingbetalende, als citroenen uitgeperste burgers, met legervliegtuigen op vakantie. De arme sloebers kunnen natuurlijk hun uitstapjes niet zelf betalen.
Het wordt hoogste tijd, dat men het hele federale circus samen met de onverzadigbare Coburgers een flinke trap onder kont gaat geven, het heeft nu lang genoeg geduurd.
In mijn vorige bijdrag heb ik het opgenomen voor Geert Wilders, en hem als voorbeeld gesteld voor onze Vlaamse leiders, ik heb ook als Nederlandse vlag de Oranje Blanje Bleu vlag gebruikt en dat schijnt bij sommige van mijn lezers niet in goede aarde gevallen te zijn, soms krijg ik wel eens 8x5 op 5, maar deze keer was het maar éénmaal 5op5. Maar ik blijf erbij, alléén een vrij en onafhankelijk Vlaanderen in een Confederatie met een Vrij en gezuiverd Nederland kan toekomst hebben wij zijn het Volk der Lage Landen, samen met Nederland. Daarom zet ik nogmaals de Oranje Blanje Bleu Vlag boven deze bijdrag.
Trouwens, ik hoop, dat mijn lezers begrepen hebben, dat, dat met dat vasten een grapje was, ik wou er alleen maar de aandacht op vestigen, dat gedurende de ramadan de kranten vol staan met berichten daarover en de pocopolitiekers hun best doen om de volgelingen van de kinderliefhebber Moha hun sympathie te betuigen. Tijdens de veertigdaagse vasten van de Christenen hoort men echter niets.
Mijn dringende vraag blijft, waar blijft de Vlaamse leider die het evenbeeld van Geert Wilders wordt????