Als je redelijk snel doorstapt dan ben je ongeveer anderhalf uur onderweg via het wandelpad,maar als je onderweg geconfronteerd wordt met dieren, die je pad kruisen, dan ben je langer onderweg, zoals deze hagedis, die mijn aandacht trok. Hij was schuw, maar toch gelukte het mij om hem in mijn lens te 'vangen', al moet je wel snel handelen.
Het Nationaal Park Krka is ook ornithologisch een belangrijk gebied, want tijdens de vogeltrek van Europa naar het nabije oosten strijken er talloze vogels neer om te rusten en te eten. Verder zijn er in dit park achttien soorten vleermuizen en evenveel vissoorten te bewonderen, al zul je de vleermuizen overdag niet kunnen zien. Het park heeft twee ingangen, maar die bij Skradinski buk, die gemakkelijk te bereiken is via Sibenik, geeft toegang tot het centrale en ook mooiste parkdeel.
Onderweg komt de rivier Krka door imposante uitgeslepen kloven met wanden, die op sommige plaatsen wel 150 meter boven het water uitrijzen. In totaal zakt de rivier van oorsprong tot de zee 240 meter naar beneden.
Op bijgaande foto is te zien dat de rivier terrassen heeft gevormd waar het water van het ene terras naar het andere naar beneden dendert.
Kroatië of Hrvatska, zoals het land in het Kroatisch heet, is terug van weggeweest. In de tijd, dat Kroatië deel uitmaakte van Joegoslavië trok dit gebied miljoenen toeristen per jaar.De oorlogen tussen 1991 en 1995 in deze regio gooiden roet in het eten: toeristen bleven weg.en de economie stortte in.
Inmiddels krabbelt het onafhankelijke Kroatië weer overeind en nemen de bezoekersaantallen hand over hand toe. De toeristen ontdekken dat dit land, dat aan de Adriatische Zee ligt één van de mooiste landen van Europa is. De oorlogshandelingen behoren definitief tot het verleden en Kroatië heeft het vizier gericht op de Europese Unie.
Bijna de gehele kust aan de Adriatische Zee valt binnen de grenzen van Kroatië, evenals de acht prachtige nationale parken, de groene en ruige bergketens en tal van historische stadskernen in steden als Split, Zadar, Dubrovnik, Korčula e.a.
Wij brengen een bezoek aan het nationale park Krka nabij de stad Sibenik. Dit park werd in 1985 ingesteld met de bedoeling om het fraaie stroomgebied van de rivier de Krka te beschermen. De 72 km. lange rivier ontspringt in het Dinarisch gebergte en stroomt van daar door het karstlandschap naar de kust. Op diverse plekken zijn stroomversnellingen en watervallen.
Vandaag nemen we afscheid van Pirovac om morgen de reis voort te zetten met een bezoek aan het Nationaalpark Krka van Kroatië. Evenals deze twee jonge mensen zoeken ook wij nog even de rust op aan de zeekant voor het opdoen van de nodige energie.
Zij hebben niet vernomen, dat ik de foto maakte, doordat ik een hogere ISO-waarde op mijn camera instelde om zonder blits te kunnen fotograferen. Door hun donkere gestaltes zijn ze onherkenbaar geworden en heb ik hun privacy gewaarborgd. Enige bewegingsonscherpte neem ik maar op de koop toe.
Pirovac is nu niet direct een toeristenplaats, waar veel bezienswaardigheden zijn te zien. Het hotel, waarin wij vertoefden ligt weliswaar aan de Adriatische Zee, maar in de directe omgeving is weinig of geen vertier. Er is wel een camping, waar caravans een plaatsje kunnen vinden, alsmede een aantal huisjes, die gehuurd kunnen worden, maar voor de rest ben je wel aangewezen op het bezit van een auto om naar steden en natuurparken te kunnen gaan, tenzij je van je rust wil genieten, want rustig is het er zeker.
Het vliegtuig van de Croatian Airways landde in Split, waarna we ongeveer 2 uur met de bus naar ons hotel in Pirovac reisden. Pirovac ligt ten noorden van Split in het district Zadar, ongeveer 20 km. van de stad Sibenic.
Foto: Aan de boorden van de Adriatische Zee in Pirovac
Terug in ons vertrouwde Nederland na een tiendaagse rondreis door Kroatië wordt het weer tijd om aan mijn dagelijkse blogwerkzaamheden te beginnen. Ik hoop in de komende tijd aandacht te kunnen besteden aan dit prachtige land, dat aansluiting zoekt bij de Europese Gemeenschap. Bijgaande foto: Avondstemming aan de Adriatische Zee.
Toen Groningen 950 jaar bestond zijn er langs de wegen die naar Groningen leiden aan de gemeentegrens kunstwerken geplaatst om de automobilisten er op te attenderen dat zij Groningen binnenrijden. In Groningen-Zuid is vanaf de A28 dit beeld te zien, dat verwijst naar de aardgasvondsten in onze provincie. Op elke dag van de week wordt er een 'gasvlammetje' ontstoken in de vorm van een elektrisch lichtje, zodat aan het einde van de week er zeven 'vlammetjes'branden. Je kunt dus zien welke dag van de week het is als je 's nachts de stad nadert. Of we dit nu een kunstwerk mogen noemen laat ik over aan mensen, die er voor gestudeerd hebben.
De komende tijd zal ik niet kunnen werken aan mijn blog, daar mijn vrouw en ik er een poosje tussen uitknijpen voor een korte buitenlandse reis naar Kroatië, waar ik hoop veel foto's te kunnen maken, die je hier t.z.t. tegemoet zal kunnen zien. Tot over twee weekjes!
Op mijn fietstocht zag ik deze wilg en verbaasde mij er over, dat ondanks een bijna vermolmde stam er toch nog takken met bladeren op de kruin zijn verschenen. Moeder Natuur geeft zich niet zo gauw gewonnen.........
Ik fietste zondagmiddag langs de boorden van het Hoornse- en Paterswoldse Meer op weg naar de molen 'De Helper' om deze in mijn molenarchief van de provincie Groningen vast te leggen. Deze watermolen uit 1863 is een achtkantige grondzeiler en is in 1998 gerestaureerd door de huidige molenaar L. Duym. Toch werd het ook een trieste tocht, want bij aankomst zag ik van afstand twee ambulances en vier politieauto's bij de molen staan en een traumahelikopter van het UMC Groningen. Na ik naderhand heb vernomen bleek een zesjarig jongetje boven in de molen door een plank te zijn gezakt en raakte twee meter lager bekneld tussen een tandrad en de wand. Met ernstige verwondingen is hij na behandeling door het traumateam per ambulance overgebracht naar het UMC Groningen.
Op de volgende foto's zijn de ambulances en de heli te zien.
Ik schreef gisteren over de kastanjeboom en mijn herinneringen daaraan. Bij mij op zolder hangt nog altijd de Vertelselplaat van Cornelis Jetses als een relikwie uit mijn beroepsverleden, waarop de kastanjeboom zo treffend wordt uitgebeeld. Ik denk dat veel van mijn leeftijdsgenoten zich deze plaat zullen herinneren, waarop alle figuren van de Leesplank Aap-noot-Mies voorkomen. Dank zij die methode is het mogelijk geworden om dit op mijn blog te kunnen vermelden en dat anderen het kunnen lezen.
Ik schreef reeds eerder, dat in de winter van 1944/'45 alle bomen in 'mijn' straat door de bewoners werden omgezaagd om zodoende brandstof te verkrijgen om de kamers te kunnen verwarmen. Die bomen waren kastanjebomen en ieder jaar als de kastanjebomen weer in bloei staan krijgt mijn geheugen weer een stroomstootje, die mij terugbrengt naar mijn jeugdjaren en zie ik alles weer helder voor mijn geest. Daarom bijgaande foto, die bovendien ook met mijn later gekozen beroep heeft te maken, want als onderwijzer leerde je toentertijd de kinderen lezen met behulp van de Vertelselplaat van Cornelis Jetses en de Leesplank met de beginwoorden "Aap - Noot - Mies". Op die Vertelselplaat stond namelijk ook een prachtige getekende kastanjeboom in bloei door de kunstenaar Cornelis Jetses. Hoe wonderlijk zijn toch onze hersenkronkels!
Het is al weer 62 jaar geleden dat op deze dag de algehele capitulatie van Duitsland plaatsvond en toch lijkt het ook weer niet zo lang geleden in mijn herinnering. Mijn gedachten gaan op deze dag elk jaar weer terug naar die feestelijke meidagen in onze stad. Hoe groot was de saamhorigheid tussen mensen, die elkaar soms nauwelijks kenden. Hoe blij waren we dat we eindelijk onze gedachten weer openlijk konden uitspreken zonder de angst dat we daarvoor op zijn minst gestraft konden worden. Eerst veel later besefte ik dat de verkregen vrijheid na vijf donkere jaren een groot goed is, dat we moeten koesteren, elke dag in ons leven.
Hoe gek het ook klinkt, maar Groningers vinden de afstand tussen hun provincie en het westen van ons land gemakkelijk te overbruggen, maar omgekeerd lijkt Groningen voor westerlingen het einde van de wereld. Aan één kant ook maar gelukkig, want waar in Nederland tref je nog zulke vergezichten aan. Hier heeft het virus van de verstedelijking zijn werk nog niet kunnen doen en daar zijn Groningers trots op! De foto is genomen op een van de meest noordelijke punten van ons land: Noordpolderzijl in het noorden van de provincie Groningen. Straalt hier niet een heerlijke rust van uit in onze hectische wereld?
