Lang geleden toen deed ik mijn boodschappen altijd met de fiets .
Het gebeurde op een warme zonnige dag in het midden van de zomer . Ik kom de plaatselijke GB uit met twee plastieken tassen vol met winkelwaar en begaf me naar de fietsenstalling. Er stonden wel twintig of misschien wel dertig fietsen ... maar de mijne zag ik niet .. Ik kon mijn eigen ogen niet geloven ....
Ik heb er zeker vijf minuten "onnozel" staan kijken totdat het tot me doordrong ... mijne fiets was gepikt ... ! ! ! (In die tijd stonden op fietsen nog geen slot )
Ik, behoorlijk over mijn toeren ,en met mijn twee plastieken tassen met winkelwaar hup , naar het Politiekantoor aan de overkant van de parking .
Daar deed ik mijn verhaal en al vertellend werd ik steeds bozer over het feit dat ze " mijn gerief " zomaar hadden gestolen ... en het strafste van al vond ik , dat de dief er vandoor was met de fiets van een jonge moeder ... ! Dat kon je toch zien aan dat kinderzitje dat er op zat .! En ik had die fiets nodig om te gaan werken ...! En om mijn dochtertje naar school te brengen ... ! En om boodschappen te doen ... ! En om ... alles eigenlijk ... dat was toen immers mijn enige vervoermiddel !
Na de aangifte kon ik te voet naar huis . Nog steeds behoorlijk uit mijne hum deed ik de deur van de garagepoort open en wie stond daar binnen ... ??? Mijne fiets !
Toén viel mijne frank pas ... Omdat het goed weer was , en helemaal tegen mijn gewoonte in , had ik mijn boodschappen eens te voet gedaan .
Helemaal van mijn melk ben ik vlug terug naar het Politiekantoor gegaan om daar met rode kaken mijn stommiteit op te biechten .
BLUNDERS ... die hebben we allemaal en sommige zijn daar echt goed in . Wil je graag jouw blunder voor altijd kwijt ...? Laat hem hier achter via Reageer .
Genietend van het voorjaar liep ik vanmorgen door de tuin . De geur van de Viburnum lokte me naar hem toe ... ik begroef mijn neus in een tros bloemen en besloot prompt om zo voor altijd te blijven staan .
Toen ging de bel ... wég was ik met mijn goede voornemen .
Aprilse grillen. Meestal lijken die grillen erger dan de Maartse buien die ons nog een afwachtende houding doen aannemen in de tuin. Maart heeft het voordeel om ontluikend te mogen zijn. Maart is als het eerste zaadje dat in het kweekteiltje de kop opsteekt en nog alle kanten uit kan het eerste kiemplantje dat ondergronds naar boven friemelt en de grond met een groen stipje kleurt. Maart is het probeerseltje, de oefening naar de grote triomf. Maart schetst met schuchtere potloodveegjes de eerste contouren en zet hier en daar een accentje neer: klinkt het niet, dan botst het maar. Diegene die na mij komt zal wel de brokken lijmen, zo meent Maart terwijl hij met een stevige nachtelijke vrieskou alle nieuwe rozenscheutjes in de tuin velt. Maart mag de eerste wankele stapjes zetten, mag oefenen in ontwikkeling.
April mag niet meer oefenen. Hij moet zich reppen, want alles moet tijdig klaar zijn om de feestmaand Mei te verwelkomen. April kán niet talmen. Hij moet resultaat boeken, het goede voorbeeld geven, en hoge verwachtingen inlossen. April moet kleur bekennen in de tuin en hij heeft het er zwaar mee. Het ene moment zucht en kreunt April onder een bulderende wind met striemende regen en felle hagelbuien. Een tel later straalt hij in een weldoend zonnetje en loopt hij met flinke groene passen in het rond. April lengt de dagen in sneltreinvaart en laat de roep van de koekoek halverwege de maand horen. Hij wrijft de slaperige ogen uit van alle winterslapers die nog rustig bleven doordutten. Hij wenkt naar de trekvogels die volgens de biologische klok, instinctief, terug de oude vertrouwde plek opzoeken. April levert primeur met de onovertroffen bloesem van rijke boomgaarden en bloeiende krentenstruiken. April heeft het ontzettend druk en kan niet rekenen op bestendig mooi weer. Hij loopt nerveus heen en weer zoals een overactieve jongeling die duizend en één dingen tegelijk wil doen en niets afwerkt. Hij doet het allemaal in zijn eentje en krijgt de schuld wanneer het spaak loopt door tegenslag. Er wordt beschuldigend naar hem gewezen wanneer zijn dagen gevuld zijn met slecht weer en vrieskou, als waren het verdorven kameraden waar hij steeds mee optrekt. Hij heeft het ongeluk niet te beschikken over ijsheiligen zoals in Mei, die samen broederlijk op pad gaan en daardoor Mei onbezoedeld laten.
Mei werkt af waar april zo druk mee bezig was. Mei zet de puntjes op de i en wordt met lof en eer onthaald. Mei wordt de hemel in geprezen. Groeizame buien zegt de tuinier in Mei, en wanneer die groeizame buien te lang duren wordt weer een verwijtende vinger naar April opgestoken: " verschaft April mooie dagen, dan pleegt de Mei de last te dragen " zegt een oud spreekwoord dat de schuld legt bij April wanneer Mei somber is en kil.
April Of hoe steeds weer dezelfde de pineut is ...
Als je die op 1 Mei krijgt , dan brengt het geluk , zo zei mijn buurvrouw altijd .
Ieder jaar schonk ze me trouw een boeketje , vers geplukt uit haar tuin . Met hun stengeltjes verpakt in een stukje huishoudfolie, werden ze me met een brede glimlach overhandigd . Dankbaar zette ik de bloemen in een vaas met water en terwijl wij wat aan het keuvelen waren ,vervulde hun geur bijna de helehuiskamer .
Ieder jaar ook was ik er door gecharmeerd , zowel van het gebaar , als van de Meiklokjes zelf . Dat zijn immers één van mijn lievelingsbloemetjes ... Niet alleen omdat ze zo lekker geuren , maar omdat ze, zo lijkt het me toch , helemaal geen moeite doen om op te vallen . Bescheiden zitten ze tussen hun grote groene blaadjes en voelen zich daar waarschijnlijk héél veilig . Wantzien er op hun dunne stengeltje niet teer en breekbaar uit ... ? Eigenlijk verbaasd het me, dat er uit zo een fragiel lijkend bloempje, zo een sterke , welriekende geur kan komen ...
Wanneer in mijn tuin de witte seringen bloeien , waar buurvrouw dan weer zo van houdt , schenk ik haar een geurig boeketje terug .
Al lachendzeiden we soms dat we al méér dan 10 jaarde verkeerde bloemen in onze eigen tuin hadden staan .
Ditjaar ging de bel niet op 1 Mei ...of hoorde ik geen koekoeeeeeeek ofeenJoehoeee ...ik ben het ...! door de keuken galmen .
Mijn buurvrouw is namelijkhals over kop verhuisd naar andere oorden en hun huis werd nog maar net verkocht .De nieuwe eigenaars wonen er nog niet en ik heb ze nog niet gezien .
Vandaag staan er dus alleen seringen in ons huis ...
Wat raar toch dat een mens pas de volle waarde van een klein gebaar gaat beseffen als het er niet meer is ... en het dan ook nog mist .
Denk dat ik eerst maar eens even ga telefoneren nu ...
Een Tweeling is pienter , sportief en levendig en kan in de regel uitstekend met mensen opschieten . Tweelingen hebben dan ook meestal een grote vrienden en kennissenkring om zich heen .Maar hun intieme vriend - vriendinnen zijn doorgaans op de vingers van één hand te tellen .Hoe dat komt ... ?Omdat veel mensen niet het geduld kunnen opbrengen om een Tweeling goed te leren kennen . Echte tweelingen zijn namelijk vrij moeilijk te doorgronden .
Zo laten ze nauwelijks merken , dat ze vanbinnen soms behoorlijk zenuwachtig zijn .Dat vinden ze helemaal niet nodig .Ze lossen liever hun eigen problemen op en slagen daar meestal ook zélf in . Tweelingen zijn namelijk uiterst soepel van geest en redden zich daardoor moeiteloos uit de meest netelige situaties. Eigenlijk is dat maar goed ook , want een Tweeling wil gewoon genieten , nieuwe dingen ontdekken , reizen ... leven ! Ze houden beslist niet van gezapigheid en sleur , dat betekent , dat je leven nooit saai zal zijn met een tweeling in de buurt .
Dat je je een beetje zult vermaken als je toch moet werken wens ik je een fijne werkdag ben je ziek : ik wens je beterschap en ben je jarig : van harte gefeliciteerd zit je niet lekker in je vel of ben je treurig , dan hoop ik dat je snel je dipje uit zult zijn heb je pijn , dan hoop ik dat ik die een beetje kan verzachten heb je zorgen , dan hoop ik dat je die nu even kan vergeten ...
Vriend Boom en ik hadden weer een gesprek. "Heb je dat ook niet af en toe," vroeg ik hem, "dat je bepaalde dingen aan jezelf zou willen veranderen ?" Boom schudde zijn takken heen en weer, een teken dat hij nadacht. Een paar bladeren vielen op de grond. "Je bedoelt dat ik zou willen dat m'n takken wat dunner of dikker zouden zijn of dat mijn bladeren een andere vorm zouden moeten hebben ?", vroeg hij uiteindelijk. "Inderdaad, zoiets." Hij schudde bedachtzaam het hoofd.
"Ik kan me niet herinneren dat ik daar ooit bij heb stilgestaan," zei hij. "Maar er bestaat een verhaal van een boom die dat soort gedachten wel had. Hij leefde in een bos hier niet zo ver vandaan en toen hij van twijg was uitgegroeid tot een flinke boom, kreeg hij op een dag een slanke berk in de gaten die aan de overkant stond. Vanaf dat moment leek het wel alsof hij bezeten was van de mooie vormen van de berk, hij zaagde maar door over de slanke vormen en de elegante bewegingen. We werden er allemaal nogal moe van, kan ik je vertellen." Boom zweeg.
"Ja, en toen ?" vroeg ik ongeduldig, "wat gebeurde er verder ?"
" We probeerden hem allemaal ervan te overtuigen dat hij goed was zoals hij was, dat het nou eenmaal niet de bedoeling is dat we er allemaal precies hetzelfde uitzien."
"Dat had zeker geen effect?" vroeg ik. Boom keek mij even aan en ik kon hem bijna horen denken. "Dat klopt," vervolgde hij zijn verhaal. "Het werd nog erger toen hij op een gegeven moment zichzelf kon zien in het beekje dat zich vlak naast hem bevond. De hele dag maakte hij zich druk over zijn buitenkant waardoor hij als het ware vergat te leven. Het gevolg was dat hij er steeds slechter uit ging zien, zijn bladeren verloren langzaam hun glans en kleur."
"Wat is er van hem geworden?" vroeg ik nieuwsgierig.
"Het werd herfst en zijn bladeren vielen van hem af. De bladeren bedekten het beekje en hij kon zichzelf niet langer zien. Hij werd tegen wil en dank geconfronteerd met de naakte waarheid: zichzelf. Zijn aandacht verplaatste zich van de buitenkant naar de binnenkant, want het zou niet lang meer duren voordat de winter zijn intrede zou doen en hij moest zien te overleven. Dat zat nou eenmaal in zijn natuur."
Ik kon als het ware de wijze glimlach zien die door de woorden van Boom heenklonk.
" Toen het weer lente werd, was hij de berk allang weer vergeten. Hij was trots op de hernieuwde kracht van zijn grove takken en op zijn glanzend groene bladeren. Vanaf dat moment stond hij alleen maar zichzelf te wezen in dat bos."
"Mooi verhaal," zei ik peinzend. Boom grinnikte . En hij strooide vrolijk nog wat bladeren in het rond . Claudia Mulder.
Wat is er toch veel veranderd ... wat ging er een massa teloor gelukkig dat ik in mijn gedachten nog altijd mijn levenslied hoor een lied van een rijk kinderleven van een fijne gezellige jeugd een schooltijd om nooit te vergeten vol liefde en vol kindervreugd.
Op de straat daar waren de kooplui met groenten , fruit en met zuur en achter een sleperskar rennen was haast onze tweede natuur auto's die waren nog niet met zoveel de veldwachter reed op de fiets wij hadden het ruim om te spelen en werden gehinderd door niets .
De velden die lagen nog open het bos en het duin waren vrij wij konden er dwalen en spelen en moe worden was er niet bij nu is alles veranderd de ruimte en vrijheid verdween voor kinderen is het leven onzeker het is allemaal " té snel " om hen heen .
In de wereld van de puntige vierkantjes werd eens een vijfhoekje geboren. Vijfhoekjes waren jammer genoeg niet gewenst bij de puntige vierkantjes. De vierkantjes zeiden : We breken er wel een hoekje af, dan is het ook een vierkantje. Dat ging niet zo makkelijk als ze dachten. Ze timmerden erop los, maar het lukte niet om er een vierkantje van te maken. Het vijfhoekje was nu flink beschadigd. De puntige vierkantjes waren teleurgesteld over het resultaat. Ze gaven het kapotte vijfhoekje dan maar een grote plank, een houten vierkant, met twee kijkgaten erin. Het vijfhoekje moest voortaan altijd die plank voor zich uit dragen, om op een vierkant te gelijken. Zo kon het zich jarenlang in de wereld van de vierkantjes bewegen. Dat vonden de vierkantjes best aanvaardbaar.
Het vijfhoekje werd doodmoe van altijd met die grote zware plank te zeulen. Het bleef maar zoeken en zoeken naar een oplossing om ooit echt een vierkantje te worden. Na lange tijd kwam het uitgeputte vijfhoekje een paar wijze afgeronde vierkantjes tegen. Die zagen er veel vriendelijker uit dan de puntige vierkantjes.
Hoe kan ik ooit nog een echt vierkantje worden? vroeg het vijfhoekje. Jij? Een vierkantje? Maar je bent gewoon een vijfhoekje! zei één van de afgeronde vierkantjes. Leg die plank eens even neer De andere afgeronde vierkantjes zagen het nu ook. Ja! Jij bent gewoon een vijfhoekje! Jij hoeft toch niet te doen alsof je een vierkant bent! Je hebt alleen maar een hoekje meer dan wij, daar is niks mis mee. Wij kennen er nog zulke, hoor!
Bij de afgeronde vierkantjes mocht het kapotte vijfhoekje dat zware stuk hout eindelijk weggooien. Een paar puntige vierkantjes hadden dat van ver gezien en zeiden: Oei, nu gaat het heel erg slecht met het vijfhoekje, het lukte altijd zo goed met die plank! Maar het vijfhoekje wist wel beter .
Als je een andere site wil bezoeken raad ik aan om deze muziek uit te zetten anders hoor je steeds de muziek van het blog en NIET van de WEBSITE . Hoe zet je de muziek juist af ??? Klik op de eerste knop ( met twee streepjes) in onderstaande balk om te onderbreken en dan op de tweede knop ( vierkantje ) om volledig te stoppen ! Veel surf plezier !
KLIK op de AFBEELDING hieronder om naar KLAVERKE' S WEBSITE te gaan . VERGEET NIET om de MUZIEK UIT TE ZETTEN anders hoor je steeds de muziek van het blog EN NIET VAN DE WEBSITE ! ! !
