Verhaal van een Bergbeklimmer “Wim Smets”

We waren met veel om te komen luisteren naar het verhaal van Wim Smets, pas terug van de beklimming van de Manaslu (8.163m.) in Nepal

Wim vertelde ons over wat er allemaal komt bij kijken,  vooraleer je kan starten aan een expeditie om een 8.000-der te overwinnen.

De kledij is van groot belang: dons en isolerende stoffen zijn onmisbaar : een onbedekte vinger bevriest bij -40° C. op een halve minuut!

Ook voldoende water is essentieel. De voeding is ook belangrijk, omdat je op grote hoogte zo’n 6.000 calorieën per dag verliest. Je  hebt dan  minder calorieën over voor de vertering van je voeding. Wim gebruikt een product voor bodybuilders, opgelost in water en melkpoeder : één liter daarvan bevat 1.500 calorieën!

Zeker zo belangrijk als voeding en kledij is de mentale weerbaarheid. Je moet ook een flinke portie geduld kunnen opbrengen, want dikwijls is het lang wachten in het kamp tot de weersomstandigheden voor het klimmen goed genoeg geworden zijn.

Ook de techniek om met al het materiaal goed overweg te kunnen is van levensbelang op die grote en extreem koude hoogte. Zo moet je op stijgijzers kunnen stappen als op je eigen schoenen, en moet je je steeds goed en op de juiste wijze aan de touwen vastmaken.

Eens boven op de top, geeft dat een geweldige kick! Je mag daar echter maar heel kort van genieten, want daarna komt het moeilijkste gedeelte, en dat is de afdaling. Vermoeidheid en concentratieverlies door het gebrek aan zuurstof doen je soms de foute beslissingen nemen.

Daarna schetste Wim ons het verloop van de beklimmingen die hij al op zijn palmares had staan. De mooiste , maar ook de moeilijkste was voor hem de beklimming van de Mount Everest. Op 8.800 m. heb je daar de “Hilary step”, de hoogte van een ladder, maar verdomd

gevaarlijk.

Bij zijn recentste overwinning, de beklimming van de Manaslu in Nepal, had Wim het vooral over de pech die hij persoonlijk had door zijn enkel te kwetsen, wat later gebroken bleek. Ook bij het tragische voorval met de lawine, waarbij een andere ploeg 12 mensen verloor, benadrukte hij nogmaals dat het wachten op de juiste weersomstandigheden van levensbelang is.

Voor  april- mei 2013 staat de beklimming van de Makalu (8481 m.) op zijn programma, en in juni, juli, augustus 2014 wil hij de K2 doen.

We genoten van zijn klare taal, en zijn begeestering voor zijn sport!

L.V.S.

Voor de foto’s klik op onderstaande link.

http://www.eerstebelgopk2.be/?page_id=1004&lang=nl

Bezoek aan het Eugeen Van Mieghem Museum.

We hadden het voorrecht dat Erwin Joos, conservator, zelf ons als geestheer heeft ontvangen.

Als voorgerecht kregen we een bijzonder boeiende video/film te zien over het leven van Van Mieghem.

We kregen dan een rondgang door het weelderig ontworpen stadpaleis. Dit paleis ontworpen in 1896 door architect Hertogs en decorateur Verbuecken gaf na de Wereldoorlog II onderdak aan het vermaarde museum La Rade (** Michelin).

De bovenzaal werd prachtig versierd met schilderijen op leder dat op de wanden werd gekleefd. Ongelooflijk mooi is het ‘Fin de siècle decor’. Een echte parel in Antwerpen. Een reactie van een geboeide deelnemer was: wij gaan altijd ver in het buitenland zoeken naar prachtige dingen maar dit is niet te evenaren.

Daarna werd het beschermde huis aangekocht door de Koninklijke Belgische Redersvereniging die het gelijkvloers ter beschikking heeft gesteld van dit museum. Er hangen meer dan 150 tekeningen, pastels en schilderijen van Van Mieghem.

Van Mieghem schilderde het leven zoals hij het zag: de rijke dames in de cafés op de De Keyserlei, de dokwerkers onder de hangars en op de kaaien, de straatboefjes op het Eilandje. Hij werd ook getroffen door de vele landverhuizers die hij in de stad zag. Met dit thema wordt dan ook de link gelegd naar het Red Star Line museum dat in 2013 de deuren opent.

Zeer interessant bezoek. De deelnemers waren zeer tevreden. Wij dus ook.

Romain

Onder een bewolkte hemel met de nodige regenbuien vertrokken we omstreeks 8 u. voor een trip van 270 km naar Zorgvlied - provincie Drenthe in Nederland. Alhoewel het gedurende de ganse rit regende ging het rijden tamelijk vlot zodat we omstreeks 11.15 u. bij onze "Villa" aankwamen. Hier kregen we om terug op krachten te komen een koffie met krentenbrood aangeboden door het huis. Na alleman begroet en ‘allevrouw’ gekust te hebben mochten we naar aloude traditie de sleutel voor onze kamer kiezen uit een mandje. Nu konden we beginnen onze koffers uit te laden en de kamer te keuren. Zoals steeds nette en voldoende grote kamers met genoeg bergruimte. Om 12.30 u. waren de 42 deelnemers paraat voor het eerste middagmaal; een lekkere broodmaaltijd. Eerst werden we allen begroet door Hugo die met zijn ‘ploeg’ weer alles in de puntjes had voorbereid. Hij stelde ons dan de uitbater Johan voor die met zijn familie ervoor zorgden dat we niets te kort kwamen. Hij had zelfs ook enkele wandelingen voor ons voorbereid. Tijdens het eten had het regenen opgehouden en deed de zon een schuchtere poging om de wolken te verdringen. Om 14 u. vertrokken we dan voor een eerste forse namiddagwandeling van 8 km. Voor de meeste onder ons was het een prettige terugkeer in, en voor de anderen een openbarende kennismaking met het Drentse landschap. Om het voor de eerste opwarmingswandeling niet te moeilijk te maken werd er al eens voor een binnenwegeltje door een aardappelveld gekozen. Meteen waren onze wandelschoenen ingelopen en één kg zwaarder. En de regen is weggebleven!! Bij aankomst aan het hotel werden we terug opgewarmd met een Obstler of een citroenjenever à la Roos. Na een verfrissende douche en een lekkere pint werden we om 19 u. aan tafel verwacht voor het driegangendiner. Met steeds keuze tussen vlees of vis was het alle dagen lekker tafelen. Na het eten was het tijd voor ontspanning: wat cocoonen voor de ‘open haard’, de laatste nieuwtjes delen (en dat zijn er wat!), enz.

Vandaag trokken we op verkenningstocht door het Nationaal Park: het"Drents-Friesche Wold". Langs de grens tussen Drenthe en Friesland wandelden we o.a. door het "Wapserveld" en het "Doldersummerveld". De namen alleen al zijn schilderachtig. Landschappen te vergelijken met onze Kalmthoutse Heide en de Hoge Venen. Dank zij het vochtige en zachte weer waren er honderden paddenstoelen te bewonderen in alle maten en gewichten. Onze fotografen lagen enkele malen op hun buik om de mooiste kiekjes te maken. André gaf hierbij ook wat uitleg zodat we weeral wat bijleerden over de mini wonderen in de natuur. Op een heide horen schapen thuis en die doken ook overal op.

In de voormiddag trokken ook 4 mannen op fiets-pad met gehuurde elektrische fietsen. Dit viel zo goed mee zodat ze 60 km op de teller zetten.

‘s Namiddags trokken één man (Paul) en negen vrouwen met twee auto’s (Paul en Roos)de grens over naar Oosterwolde in Friesland. In dit stadje kon men naar hartenlust shoppen enz. Dit alles onder herder Paul’s strenge blik die er voor zorgde dat zijn schaapjes mooi samen bleven.

Na het diner stond de beruchte jaarlijkse quiz op het programma. Luce en Willy zorgden weer voor een avondje plezier. De behaalde punten lagen zeer dicht bijeen zodat onze voorzitter Hugo besliste om iedereen een prijs te bezorgen: een ’tournee generale’. Tot in de late (of vroege?) uurtjes werd er nog nagekaart over de uitslag.

Tijd voor onze jaarlijkse ’schoolreis’. Met chauffeur Joop aan het roer vertrokken we onder een druilerige regen naar het uiterste noorden van Groningen: Pieterburen. Joop verkoos om de autosnelweg links te laten liggen om ons zo via smalle provinciebaantjes meer te laten zien van het prachtige Friesland. Onmetelijke groene weilanden, enorme hoeves, kleine woonhuizen met zeer verzorgde tuintjes ervoor. Dit alles met de deskundige en humoristische uitleg van Joop. De rit van 100 km was zo voorbij. In de zeehondencrèche Lenie ‘t Hart was iedereen gecharmeerd door de treurig kijkende zeehondjes. We kwamen in een documentaire film alles te weten over deze dieren, ook dat het wilde dieren zijn en flink kunnen bijten.

Terug de bus op voor een rit door drie provincies Groningen, Friesland en Overijssel.

De bestemming Giethoorn is gekend als het 'Hollands Venetië. Het dorp telt 2620 inwoners en is bekend door zijn bruggetjes, waterwegen en punters. Een Mekka voor onze fotografen. Na een boottocht van een uurtje kregen we nog voldoende tijd om wat souvenirtjes aan te schaffen. Anderen hielden eraan om de lokale biertjes zoals Duvel, Leffe e.d. te proeven. Op de terugweg nog een klein ommetje langs Borger - Drenthe om de grootste Hunebedden van Nederland te bewonderen. Het was weer een prachtige, leerzame dag met enkel regen als we in de bus zaten.

‘Mooie liedjes duren niet lang’ is een oud gezegde en maar al te waar. De voorbije dagen waren voorbij gevlogen. Het was tijd om de kamers leeg te maken. Alles terug in de auto gestouwd om te 10 u. te vertrekken voor een laatste wandeling. Nu was de zon reeds vroeg van de partij zodat in het bos de zonnestralen door de nevel priemden. Weer een dankbaar onderwerp voor de fotografen. We zijn benieuwd naar de resultaten. Na het driegangenmenu mét frietjes kwam onze gastheer met zijn crew afscheid nemen en hoopte ons volgend jaar weer te zien. Na een dankwoord van Hugo aan Johan en alle deelnemers kon de terugreis aangevat worden. Deze ging niet zo vlot. Van de ene naar de andere file rond de steden. Miss TomTom moest de aankomsttijd bijstellen van 17.20 u. naar 18.30 u.

Eind goed, al goed

Een dikke proficiat aan allen die van deze wandelmidweek weer een succes gemaakt hebben. Hartelijk dank.

Gunther

Havenrondvaart  FairTrade

8.30u, de Napoleonkaai aan het Willemdok.

De eerste passagiers, ontvangen door een vriendelijke gastvrouw, scheepten zich in aan boord van de “Festina Lente” en gingen op zoek naar de beste plaatsjes voor een veelbelovende havenrondvaart.

Stipt op tijd werden de trossen gelost en zwaaiden we, in de schaduw van het MAS, even later het Kattendijkdok binnen. Alleszins hadden we van hieruit een prachtig zicht op het vernieuwde “Eilandje”.

Na een snelcursus “zeevaarttermen”, gegeven door onze trouwens voortreffelijke gids, praatten we niet meer over “links “en “rechts” maar zoals het hoort op een schip over “bakboord” en “stuurboord”. Wat uitleg over de kaainummers en we konden ons perfect oriënteren.

We passeerden het Houtdok met het daarin afgemeerde kerkschip.

Het kerkschip is in de week vooral een ontmoetingsplaats voor al wie zich in de haven bevindt of werkt, havenpersoneel, dokwerkers, chauffeurs, bureelmensen, zeelieden, binnenschippers, kortom een bonte mengeling van mensen die hun brood in de haven verdienen. Er is een kantine en een grote zaal ter beschikking.

Na de Oosterweel- en Wilmarsdonkbrug voeren we in het Leopolddok. Hier, en in het verderop gelegen Hansadok zijn verdiepingswerken gepland die nodig zijn voor enkele nieuwe tankterminalprojecten voor de overslag en opslag van petroleumproducten en de bouw van een ecologische zinkterminal.

Vanuit het Hansadok hadden we een mooi zicht op de petroleumraffinaderijen en de droogdokken. We voelden ons “klein” bij de aanblik van de mastodonten, ter plaatse gebracht en aangemeerd met hulp van krachtige sleepboten. Pet af voor die mannen van de “boetjes”!

Het Kanaaldok B1 heeft aan zijn uitgestrekte lange kaden vele havenconcessies liggen. We voeren langs een lange muur van rijen containers,die tot vijf hoog opgestapeld waren en tot hier gebracht vanuit alle windstreken. De gids vertelde boeiend over het laden en lossen ervan en hoe “nen olifaant” zijn weg vond tot de juiste container. Voorbij de Lillobrug maakten we rechtsomkeer en hadden we zicht op de chemische industrie en de toren van het kerkje van Wilmarsdonk, stille getuige uit het verleden.

Vanuit de dokken gezien oogt onze haven toch geheel anders, het is alsof je middenin het kloppend hart zit!

Intussen werd het middag op de “Haast u Langzaam” en dus op naar het buffet voor een, het mag gezegd,  eerlijke en heerlijke fair trade maaltijd met bijhorend dessert.

Rond 13u lag de Festina Lente weer afgemeerd aan de Napoleonkaai en gingen we van boord, niet zonder een zakje met een assortiment fairtrade produkten.

Dit was zonder meer voor iedereen een geslaagde “Reis rond de wereld”!

Vic Goelen

Workshop Chocolade

Deze workshop kwam tot stand op initiatief van de Stad Antwerpen . Daarvoor werd beroep gedaan op OXFAM FAIRTRADE.

Twee afgevaardigden van OXFAM beladen met de nodige documentatie, reukkoffer, chocolade, voorbeelden van chocolade producten die te koop zijn in de OXFAM winkels.

Aan de hand van een educatieve PowerPoint werd een duidelijk beeld gegeven over de verschillende fasen van het productieproces van boon tot chocoladereep.

Ze gingen ook dieper in op de cacao-aroma’s met reukproef en we proefden van de specifieke smaak van verschillende soorten chocolade, van melkchocolade tot 80¨% bittere chocolade.

Fairtradechocolade is écht kindvriendelijk

Fairtrade legt aan boeren in het Zuiden een strikt verbod op op volgende vormen van kinderarbeid:

-        Alle vormen van slavernij, zoals het verhandelen van kinderen, lijfeigenschap of gedwongen arbeid.

-        Alle werk dat de gezondheid, veiligheid of moraal van kinderen aantast.

Fairtrade Labelling Organisation (FLO Cert) ziet streng toe op de naleving van de fairtradecriteria, en controleert de boeren ter plaatse.
Het is wel belangrijk om een onderscheid te maken tussen kinderwerk en kinderarbeid. Vader helpen op het land is in Afrika erg gewoon. In de strijd tegen kinderarbeid gaat het er niet om dit te verbieden. Op die manier dragen kinderen bij aan het inkomen van de familie en leren ze de technieken om cacao te telen. Het gaat erom die vormen van kinderarbeid te bestrijden die de ontwikkeling en het welzijn van kinderen schaden.
Fairtrade pakt ook de onderliggende oorzaak van kinderarbeid aan: de extreme armoede. Fairtrade betaalt de boeren een onderhandelde prijs voor hun cacao die hen een menswaardig inkomen geeft, en daarbovenop nog een fairtradepremie. Deze premie moeten de boerenorganisaties inzetten voor de sociale en economische ontwikkeling van de hele gemeenschap. Het is dus dankzij deze premie dat zij wegen aanleggen, magazijnen, scholen of ziekenhuizen bouwen…

Romain.

Zomerwandeling 3 Goten

De inschrijvingen voor deze wandeling kwamen maar langzaam binnen maar uiteindelijk waren we met 40 wandelaars. Mooi op tijd vertrokken we voor een voormiddagwandeling van 9 km. We volgden een hele tijd de 100 meter brede Beneden-Scheldestroom om vervolgend te wandelen langs de vele visvijvers.

Ons middagmaal in het Restaurant Driegoten was weer een voltreffer. Rond 14 uur gingen we de andere richting uit en volgden we de Durme. Aan het De Pillicijn monument werd onze traditionele groepsfoto gemaakt. We wandelden langs een zeer grote potpolder in aanbouw om tenslotte door het natuurgebied “den Bunt” te trekken. Een café halfweg was een aangename verrassing. Rond 17 uur bereikten we terug onze vertrekplaats. Weinigen gingen rechtstreeks naar huis.

Een  toffe groep, prachtige natuur en lekker eten ….. wat kan het toch zalig zijn.

Hugo 

Hoevehoppen

Het zou een dagje genieten en ontspannen worden in de West-Vlaamse Scheldestreek, een groene regio voor wandelaars, fietsers en dagjestoeristen.

Op het programma: 2 boerderijbezoeken en 37 deelnemers.

De ochtendkoffie dronken we in het oude pompgebouw van Bossuit, dat momenteel onderdak biedt aan de VVV West-Vlaamse Scheldestreek.

Het dorpje Bossuit is gelegen daar waar het kanaal vanuit Kortrijk uitmondt in de Schelde.

Het hoger gelegen kanaal werd via het oude pompgebouw voorzien van water. Het gebouw, intussen industriële archeologie, is tevens een infopunt en streekbezoekerscentrum. Van hieruit vertrekken verschillende fiets en wandelroutes.

De historische Bouvriehoeve, waar edelherten en aquitaine rundvee gefokt worden en ruim de tijd krijgen om op de weide uit te groeien tot slachtbare dieren, bevindt zich midden de vruchtbare velden van de Scheldevallei. Het kweken gebeurt extensief op een diervriendelijke en ecologische wijze.

De verkoop van het vlees gebeurt op de boerderij zelf wat een economische en sociale meerwaarde met zich brengt. Het is een voorbeeld van duurzame landbouw. We lieten ons alles vertellen over de herten, het rundvee en ook de manier waarop dit bedrijf geleid wordt.

De boer zoals we hem vroeger kenden, is niet meer, hij is bedrijfsleider geworden.

Bij een glaasje wijn konden we de hoeveprodukten proeven, een smakelijke ontdekking!

De lunch, een heuse pick-nick, namen we in open lucht gezeten op zware houten banken. Het boerenleven op z’n best!

Rond 14u en 3km verder, in St- Denijs, meldden we ons aan bij het “Hof t’Klokhuis”, een rustig gelegen fruitkwekerij met mogelijkheid om aan hoevetoerisme te doen.

Milieuvriendelijke productiemethodes worden hier aangewend. Eigen fruit wordt ter plaatse geperst en gebotteld. Een bakkersatelier, zelf appelen plukken, het oogsten van honing behoren hier tot de mogelijkheden. Zelfpluk kan, iedere zaterdag en zondag gedurende het plukseizoen.

Hier ook, zoals op de Bouvriehoeve, een bedrijfsleider die boeiend over het familiebedrijf vertelde. We leerden er hoe de nieuwste technieken in verband met insectenbestrijding en bevruchting toegepast worden in de geïntegreerde fruitteelt.

Tot slot konden we proeven van de verschillende soorten fruitsappen die er gebotteld worden en kennis maken met het gamma produkten die rechtstreeks aan particulieren te koop worden aangeboden.

Het werd een geslaagde dagtrip, te horen aan de reacties van de deelnemers.

Hoevehoppen in een prachtige omgeving, een geslaagde formule!

V. Goelen

Ontspannend en plezant no nonsens toneelstuk rond een gekend onderwerp in de Antwerpse voetbalmiddens. Namelijk de rivaliteit tussen twee voetbalclubs Antwerp AC en Beerschot VC.

Het geheel speelt zich af in de ‘Taverne’ waar Mitta Vandermaet als cafébazin optreed.

Heel wat hilarische cafegesprekken over de rivaliteit tussen beide clubs laaiden soms hoog op.

Het toneel werd succesvol aangevuld met zang al of niet via karaoke en ook een vleugje romantiek mocht niet ontbreken.

Plezante avond.

Citytrip Tallinn

We hadden er maandenlang naar uitgekeken (dixit G. Cox) en di 4 sept was het zover, bij het ochtendgloren waren we onderweg met 41 deelnemers naar Tallinn, doel van onze 4-daagse citytrip.

In Zaventem verliep de inscheping vlot en na een rustige vlucht  zetten we voet aan grond in de hoofdstad van Estland. We werden er opgewacht door Meriké, onze plaatselijke gids, zoals later zou blijken en zoals wij zeggen: een “toffe madame”.

Eerst  lunchen en dan al meteen met z’n allen de bus in voor een eerste kennismaking met de “highlights”van Tallinn en onze gids, we stelden al gauw vast dat ze zeer deskundig was en een meer dan behoorlijk mondje Nederlands sprak.

We verbleven in het “Meriton Grand Hotel”, op wandelafstand van de oude stad en dat heeft zijn voordelen. Vóór het avondeten, te voet de stad in was dan ook een must.

Op woensdagmorgen zette een flink ontbijt en een stralend zonnetje ons op weg om voluit de oude Hanzestad te verkennen. Langs de “paks Margareeta”, de “dikke Margareta”, een verdedigingstoren, genoemd naar het kanon dat deel uitmaakte van de verdediging  tegen aanvallen vanuit de zee, en de 38m hoge “Kiek in de Kök”, “Kijk in de Keuken”, een toren die zijn naam te danken heeft aan de soldaten die beweerden dat ze vanaf deze hoogte, via de schouwen, in de keukens van de omliggende huizen konden kijken, belandden we in de bovenstad.

De bovenstad is ommuurd en wordt beheerst door de ruïnes van het kasteel van Toompea met als blikvanger “pikk Herman”, de verdedigingstoren “lange Herman”.

Russisch-Orthodoxe pracht vonden we in de Alexander Nevsky kathedraal en in de kathedraal van St Mary geraakten we niet uitgekeken op het indrukwekkende orgel.

Werkelijk, deze stad ademt geschiedenis.

Langsheen oude Hanzehuizen, de St Nicolaaskerk en pittoreske straatjes en steegjes wandelden we naar het prachtige stadhuisplein met zijn vele terrasjes waar we, bij een drankje konden genieten van de gezellige drukte op het plein.

Na de lunch ging het richting “Rocca al Mare”, het openluchtmuseum dat het leven toont in Estland tussen de 18^e en de 20^e eeuw, met boerderijen, windmolens, een dorpsschool en een echte kroeg waar lekkere kruidendrankjes geschonken werden, dit om het hoofd te bieden tegen kwaaltjes in de komende winter.

De avond werd afgesloten met een diner in het restaurant “Peppersack”, we waren er daar zelfs  getuige van dat de degens gekruist werden in een duel om een schone jonkvrouw.

Op donderdag was in het programma een bezoek voorzien aan het nationaal natuurpark Lahemaa. Dit park, op een uurtje rijden van Tallinn en noordelijk gelegen langs de Estlandse kust, is een oase van rust en een pareltje van de natuur. We wandelden er via een knuppelpad doorheen het moeras tot bij de uitkijktoren met prachtig zicht over de omgeving. In dit park gaat de lokale bevolking vaak paddestoelen en bessen plukken. We zagen het rijke “kapiteinsdorp” in Käsmu en en keken onze ogen uit op het interieur van het geheel gerenoveerde Palmse landhuis (manor). De dag sloten we af in het restaurant “Olde Hanse” met een heerlijk middeleeuws banket bij kaarslicht.

Vrijdag, en alweer de laatste dag, wandelden we langs de prachtige tuin van het Kadriorg paleis. Het paleis, dat bezocht kan worden tot eind augustus, was ooit de zomerresidentie van tsaar Peter de Grote.

Interessant is ook de geschiedenis van het Piritaklooster. Gebouwd in de 15^e eeuw werd het bewoond door zowel monniken als nonnen van de orde der Birgittijnen en Birgittinessen.

Het klooster werd vernietigd tijdens de Lijflandse oorlog. De ruïne staat er nog als belangrijke toeristische attractie.

Het KUMU museum,  een afkorting voor het Estse "Kunstimuuseum" is het grootste en nieuwste van Estland. Het prachtige gebouw is van de hand van een Finse architect. Wij bezochten er, als afsluiter, de afdeling met Estlandse kunst, gemaakt tijdens de donkere Sovjet periode.

In de late namiddag namen we, niet zonder een dikke knuffel, afscheid van onze gids die ons gedurende 4 dagen had rondgeleid in deze gastvrije stad met z’n vriendelijke mensen.

Een tot weerziens? Wie weet?

Vic Goelen

Bezoek aan JAÏN Tempel

Na enkele wisselingen in de samenstelling van de groepen wegens misverstand omtrent het aanvangsuur, kon ons bezoek van start gaan.

Onze gids, mevr. De Lauwer, tevens conservator van de afdeling Indische Cultuur in het MAS, gaf ons in de ontvangstruimte van de tempel een korte uiteenzetting over het ontstaan van de tempel. Indische diamantairs, en tevens Jaïn volgelingen, zorgden voor het financieren en voor de realisatie ervan. Mevr. De Lauwer schetste ook waarvoor de Jaïn leer staat. Het is de oudste nog toegepaste religie met verrassend actuele waarden, nam. : geweldloosheid, respect voor de andersdenkende mens, en respect voor de natuur en alles wat leeft. De volgelingen zijn strikt vegetarisch.

Het embleem van het Jaïnisme is de Swastika, het teken van de levenscyclus. Zij geloven in de wedergeboorte.

Daarna bewonderden we de buitenzijde van de tempel. Hij is gebouwd in Noord- Indische  Putcherat stijl, uit de 10^e tot 15^e eeuw. De grote houten ingangsdeur toont de 4 vormen van leven waarin men kan herboren worden : mens, dier, god en hellewezen.

De beelden op de zijgevels tonen: duivels: staan voor woede; olifanten: staan voor ego en trots; paarden: staan voor energie en zelfdiscipline; en tot slot beelden van de mens: staan voor hebzucht. Ook versiering met  wielen met 16 spaken  komt veelvuldig voor: het symboliseert de levenscyclus en het wiel van de wet: de 4x4 te volgen wetten.

Boven op de massieve granieten toren staat een vlaggenmast. Die is het zinnebeeld van de overwinning van het spirituele op het wereldlijke. De vlag aan de mast wappert dag en nacht en wordt 1x per jaar, eind augustus, met grote feestelijkheden, vervangen.

Toen was de tempel zelf aan de beurt. Schoenen en handtassen bleven in de kleedkamer. Ook fotograferen in de tempelruimte was verboden.

De Jaïn religie kent geen priesters. We zagen wel 5 nissen met daarin Jinas, een soort Godheid. Van die 5 is de Moedergodin erg populair. Elke morgen worden de beelden ritueel gebaad, versierd en de ogen omringd met diamanten. De gelovigen raken de beelden aan met een soort pasta. Ze  houden een spiegeltje voor het beeld : zo kunnen ze via de godheid in de eigen ziel kijken.

Tot slot kwamen we op de bovenverdieping in de monumentale meditatiehal van 1.000 m2. Deze ruimte wordt vooral gebruikt om samen te mediteren en ook om te luisteren naar voordrachten van monniken of nonnen : zij zijn de gelovigen die de gelofte hebben afgelegd om de regels tot het uiterste, zelfs extreme toe te passen.   

Ook komen alle gelovigen daar samen om het einde van de vasten te vieren.( eerste week van september). De hal heeft heel mooie deuren met houtsnijwerk, en een marmeren vloer die prachtig inlegwerk in Pietra Dura techniek heeft, vooral van  bloem motieven.

We dankten onze gids voor haar uitstekende begeleiding bij dit bezoek.           

Zie ook aanvullend : verslag van 17-08-2011

LVS

Stadswandeling Venus & Madonna

Onze gids Hilde Eykens staat borg voor geslaagde wandelingen. Haar uitleg doorspekt met humor lijkt mij telkens een toneelstuk.

Deze keer ging het rond heiligen en mythologische figuren.

Generaties lang ging men met tandpijn naar de Heilige Apollonia, terwijl de Heilige Rochus aanroepen werd om zweren te genezen. Maar reeds lang voor er van onze christelijke heiligen sprake was, hadden de Grieken en de Romeinen hun eigen ‘idolen’: goden en godinnen, saters en bacchanten … ieder met hun eigen specifiek verhaal. Tijdens de wandeling gingen we op zoek naar de IDOLEN van vroeger. In de Carolus Borromeuskerk herkennen we de christelijke symboliek, voorgesteld in de beeldhouwkunst, geschilderd of geborduurd.

Na een hartelijke lunch in een typische taverne tussen engeltjes en heiligen zetten we onze tocht verder.

Tijdens deze stadwandeling ontdekken we een bonte mengeling van mythologische figuren en heiligen. Ze maken naast elkaar een vaste waarde uit in het Antwerpen van nu.

Aangekomen op de binnenplaats van het Rubenshuis las zij een boeiend mythologisch verhaal. .. de grote meester laat zich hier kennen door de keuze van de beelden!

Na deze kennismaking met heksen, duivels, heiligen en mythische figuren gingen we toch met een gerust gemoed naar huis.

Romain.

Ten Duinen en Atlantikwall

Geen laatkomers, dus stipt om 07.15 startte de bus richting “‘t Zeitje”. Onze chauffeur Dirk bracht ons zeer rustig naar onze eerste halte. Op het  zonovergoten terras van het Gasterietje kregen we een lekkere tas koffie of thee met een smakelijke koffiekoek.

Twee gidsen haalden ons op om 10.00 uur, en loodsten ons door de overblijfselen van Abdij Ten Duinen, blootgelegd vanonder 2 à 3 meter duinenzand, waaronder ze voor enkele honderden jaren begraven lagen. Wat zeker opviel waren de wel erg grote afmetingen van de kerk en de verschillende abdijgebouwen. Dit was wel uit noodzaak zo gebouwd, vermits op het hoogtepunt van de abdij er zo’n 122 monniken en 355 broeders samen leefden.

En, er was ook geen moeite gespaard om de resten goed te conserveren. 

Eén van de gidsen had een wel heel speciale band met de site, want hij was opgegroeid in het oude vissershuisje op de site,  waar nu het Gasterietje gevestigd is. Zijn vader was medewerker geweest bij de opgravingen in de jaren ’50, ’60 en ’70 van de vorige eeuw.

Onze tocht door het interactieve museum bleef beperkt tot enkele bijzondere items, aangewezen door de gidsen. We kregen een beter inzicht in  hetgeen de monniken als hun dagtaak beschouwden, en ook over de hiërarchie tussen de monniken in het klooster. Misschien een idee om tijdens een regenachtige dag aan zee nog eens richting Ten Duinen te rijden en wat langere tijd daar te spenderen. Een korte speelfilm met o.a. een piepjonge Jelle Cleymans  besloot ons bezoek bij de “paterkes”.

In De Panne bij restaurant Cajou was het (voor KVE50+ de derde keer op rij!) weer heel lekker, en de bediening verliep vlot en vriendelijk.

En dan verder naar het Provinciaal Domein Raversijde waar de openluchttentoonstelling Atlantikwall op ons wachtte. Het was even wachten aan de kassa vooraleer we onze

audiofoon kregen, want we waren daar kennelijk niet alleen, wegens het mooie weer!

We konden een lang parcours (1^ste + 2^de  wereldoorlog) van circa 2 uur volgen, of een korter parcours van 90 minuten, met enkel de verdedigingslinies die gebruikt werden tijdens de 2^de wereldoorlog. We kregen een goed zicht op de wijze waarop de soldaten daar moesten leven in die krappe ruimtes. Het  geschut, de kanonnen en de loopgraven waren knap gerestaureerd en nog in goede staat. Ook vertelde de stem in de  audiofoon ons alles over de wijze van oorlogsvoeren. Een filmevocatie in een laatste vissershuisje gaf ons nog wat geschiedenis mee over het verloop van W.O. II.

Na twee uur trap op, trap af, in onderaardse gangen en  in de loopgraven vertoefd te hebben onder een wel heel warme zon, waren alle kelen erg droog en zakte iedereen af naar het terras van het cafetaria van het domein. Daar konden we onze kelen smeren, of, zoals sommigen, genieten van een lekker ijsje.

Om half zes was iedereen present op de parking en kon de bus huiswaarts keren. ’t Was weer een mooie en leerrijke dag geweest!

L.V.S.

Alle deelnemers waren ruim op tijd. Even voor de start hebben de twee vrouwelijke gidsen (Ria Snykers en Inez Dechamps) zich aangemeld op de plaats van afspraak voor de museumshop. Daar werden twee groepen samengesteld, omdat de stad Antwerpen een maximum van 20 personen vooropstelt voor rondleidingen.

Het beeldenmuseum is vanaf dit jaar uitgebreid met de vroegere Rubenstuin aan de overzijde van de Middelheimlaan. Een aantal beelden kreeg een nieuwe standplaats en er werden twee nieuwe paviljoenen gebouwd. Het centrale paviljoen kreeg een nieuwe functie: men stelt er in het vervolg beelden tentoon die niet permanent staan opgesteld. Het museum verwelkomt in deze periode ook de Duitse kunstenaar Thomas Schütte die glazen en keramische werken selecteerde voor het nieuwe tentoonstellingspaviljoen ‘Het Huis’.

Thomas Schütte (1954) is één van de belangrijkste Duitse levende kunstenaars. Hij verwierf faam met een uitgebreid oeuvre dat bestaat uit installaties, sculpturen, maquettes, modellen, tekeningen en aquarellen. In het Middelheim exposeert hij fragiele werken in terracotta en glas die in de beschermende omgeving van ‘Het Huis’ perfect tot hun recht komen. Schütte is vooral gekend voor zijn architecturale modellen uit de jaren ’80, zoals bijvoorbeeld de ‘Bunker voor kunstenaars’. Zijn werk werd meermaals in het museum tentoongesteld en sommige creaties – waaronder ‘Duizend tongen’ (1993) maken ondertussen deel uit van de vaste collectie. Gedurende enkele weken krijgt de kunstenaar nu een platform voor een solotentoonstelling.

Onze gidsen bezochten met de twee groepen een zestal delen van het park en bespraken in elk deel enkele representatieve kunstwerken. Er was ruim tijd voor het stellen van vragen. Beide gidsen wisten boeiend te vertellen over het park, het museum, de beelden en de kunstenaars. Zij gaven blijk van visie en inzicht in de materie. Zo werd het een boeiende namiddag terwijl ook de weergoden ons gunstig gezind bleven. Naderhand kon worden nagepraat op het terras van het kasteel. Een rijk gevulde en leerzame namiddag!

De meeste deelnemers waren ruimschoots op tijd op Mariënborgh. Ook de bus was drie kwartier vóór de vertrektijd ter plaatse.

De heenreis verliep niet helemaal zoals gepland. Ter hoogte van Diepenbeek begon de bus te trillen en had de chauffeur moeite om te sturen. Hij heeft zich dan (met alarmlichten) op de pechstrook gezet en is stapvoets doorgereden naar de volgende uitwijkplaats, ± 500 meter verder. Daar heeft hij de bus geïnspecteerd en bleek dat er olie lekte uit het systeem voor stuurbekrachtiging. Met een dergelijk defect kon de reis niet worden voortgezet en heeft de chauffeur gebeld met zijn baas. Reizen Verhoeven heeft dan onmiddellijk contact opgenomen met een busmaatschappij uit Diepenbeek en die heeft in allerijl een chauffeur opgeroepen en een andere bus gestuurd. Ondertussen was de chauffeur nog 500 meter verder gereden over de pechstrook om de afrit Diepenbeek te nemen. Op die manier moesten de deelnemers niet op de autoweg overstappen.

Ondertussen hadden we contact opgenomen met de verantwoordelijke in Kanne, die onmiddellijk maatregelen nam om het programma aan te passen aan het verlate uur.

Bij aankomst werden eerst koffie en thee geserveerd met cake. Daarna leidde de gids het gezelschap door de deelgemeente Kanne en de groene zone buiten het dorp om te tonen waarvoor de mergel werd gebruikt bij de bouw van huizen, kastelen, kerken, omheiningmuren …  Hij liet niet na te wijzen op de specifieke eigenschappen van dit gesteente, maar had ook interessante weetjes over de architectuur, de natuur en de geschiedenis van de streek. Een toegevoegde waarde was dat hij ook elementen van de fysica, de scheikunde en van andere wetenschappen opnam in zijn uitleg, terwijl het toch voor iedereen begrijpelijk bleef.

Een deel van de verloren tijd werd teruggewonnen doordat de bus aan het einde van de wandeling stond te wachten en de terugweg dus niet te voet moest worden afgelegd. Het middagmaal was voortreffelijk en werd vlot en vriendelijk geserveerd. Om nog een deel van de verloren tijd in te halen, werd het dessert verschoven naar het tijdstip voor het vieruurtje.

Kort na de middag werden we dan naar de mergelgrotten gebracht waar de gids ons toonde hoe vroeger de steenblokken werden uitgekapt en getransporteerd. In de 16 km ondergrondse gangen is onder meer een feestzaal ingericht, een tentoonstelling over fossielen, een champignonkwekerij, een opslagplaats om het streekbier te laten rijpen en zijn talrijke muurschilderingen en bas reliëfs te bewonderen. De gids bracht haar verhaal met veel gevoel voor humor en debiteerde anekdotes in een sappige mengeling van Limburgs en Hollands.

Bij onze terugkeer in het Mergelhuis werd ons - naast het uitgestelde dessert van ijs en chocomousse - nog heerlijke Limburgse fruitvlaai geserveerd met een ruime keuze aan fruitsoorten. Er werd niet op een tasje koffie of thee meer gekeken. Na een gezellige babbel aan de koffietafel werd rond 17.00 uur de aftocht geblazen en kwam de vervangbus rond 18.30 uur aan in Mariënborgh.