De deur van het nieuwe jaar staat nu open op een kier wat zullen wij dan vinden daar ? opnieuw wat vreugde en plezier ? nog onbekend, maar met stille hoop kijken we langs die open deur gevoelens gaan niet op de loop maar hopen op wat levensfleur nieuwjaar opent stil zijn poort en wijst ons weer een nieuwe weg ons lerend te leven zoals het hoort maar ongehinderd door veel levenspech lief jeugdig ongeschonden jaar neem ons mee op al uw dagen bevrijdt ons van lijden en gevaar en schenk ons louter welbehagen.
De Kerstnacht beleven als een uniek gedicht dat kan alleen maar in Maastricht de oude Basiliek zo sfeervol verlicht dat kan alleen maar in Maastricht het koor en symfonieorkest op ieders hart gericht dat kan alleen maar in Maastricht een stille traan op elk gezicht dat kan alleen maar in Maastricht ...
Als de zon laag schijnt op daken en gevels en de laatste dagen van het jaar omarmd worden door grijze nevels brengt dit een apart en mysterieus vredegevoel als december getooid is in kerstluister en elke dag bezoek krijgt van het vroege duister ontwaakt in mij, als een stille poel dat fijne, en speciale vredegevoel als de mensheid zou stoppen met zeuren hun harten zouden openen, als openslaande deuren de geboorte God's zouden gedenken zonder oorlogsgewoel was de wereld altijd zwanger, van een eeuwigdurend vredegevoel.
WIJ HOORDEN EN WIJ LAZEN DE WERELD VERDWIJNT IN DOEMENIS EN HET ZAL MENIGEEN NU NIET VERBAZEN ALS DAT DE HARDE WAARHEID IS ! HOE KOMT HET DAT EEN JONGE MOEDER DRIE KINDEREN KREEG NA BARENSNOOD EN HUN ALS EEN WREED EN KILLEND LOEDER KOUDBLOEDIG DE WEG WEES NAAR DE DOOD ? HOE KOMT HET DAT HET JONGE VOLK IN NOOD, EN RADELOOS WEGGEPEST UITERLIJK LEEFT, ALS OP EEN WOLK MAAR INNERLIJK IN EEN WESPENNEST ? EN VANDAAG DAN HET BERICHT DAT EEN DOLGEWORDEN MANIAK ZIJN MOORDMACHIEN OP KINDEREN RICHT EN VEEL LEVENSVREUGD WEER BRAK DE WERELD IS AL AAN 'T VERGAAN DAARVOOR HEBBEN WE GEEN MAYA'S NODIG WANT VOORGOED ZAL OP ONZE KALENDER STAAN : VREDE OP AARDE IS OVERBODIG.
We weten het allemaal het is een bende het is te eng, te vijandig, en te vol, op onze blauwgroene wereldbol het is haat en nijd mekaar de pas afsnijden en door de steden raast roekeloos geweld maar, of we vloeken vechten, vallen, lachen, lijden, er bloeien nog altijd boterbloemen in het veld.
er zijn nog immer die momenten van vervoering al lijkt ons bolleke nog zo negatief tussen de puinhopen schemert altijd nog ontroering van mensen die nog zachtjes zeggen: ik heb u lief.
Lampjes schijnen zacht hun licht door vensters, en op deuren de sfeer, waar ik opnieuw voor zwicht heet nog altijd Kerstgebeuren een mens heeft toch zo weinig nodig om te komen tot veel meer luxe, lijkt plotseling overbodig door die Kerstgebeurensfeer want lampjes verlichten ook ons hart en laten ons naar binnen kijken bevrijden ons van elke smart Kerstgebeuren, is innerlijk verrijken.
In een mooie wiegedroom verrijkt met fijne kant lag daar eens mijn kleine Zoon verbonden met mijn Moederband uw kleine lieve babyogen zachtblauw als koele meren hebben mijn hart zo vaak bewogen niet honderd, maar wel duizend keren maar dit alles is vervlogen tijd en zie ik u nog weinig meer krijgt u hiervan dan nooit eens spijt ? verdient een Moeder niet meer eer ? jaren zullen nu verstrijken wegvloeiend , in een wrang gemis en dan zal later voor u blijken dat uw Ma oud en versleten is.
Onwetendheid is geen gebrek aan inzicht en verstand en men vindt het echt niet gek als je hersenpan ooit eens verzandt men kan gewoon niet alles weten zo ver reikt niet ons verstand maar ondanks dit wijs gegeven zijn er veel betweters in ons land Onwetendheid is ten aller tijden van wat men zei of deed iets met stelligheid afwijzen maar men geen klap van weet .
Een hoedjerood met bloem opzij draagt zij op haar zwarte haren het maakt hem intens fier en blij hij zal dit beeld altijd bewaren en haar lange slanke benen gestoken in nog warmer rood boeien hem tot in zijn tenen en toch loopt ze daar niet bloot en haar kleine mooie handjes zijn niet langer blauw van kouw maar lekker warm in rode wantjes kleine zwartgelaarsde vrouw zij lijkt niet op roodkapje en ook niet op robin hood maar bij elk klein trippelstapje doet zij hem denken aan betty boop !
Als de dagen donker worden en de zon vroeg ondergaat dromen wij van gevulde borden en vooral van " vree op aard " kerstmis vraagt van ons die keuze en stille bezinning bij de haard maar deze mooie levensleuze blijkt opslag niet veel meer waard kerst wil ons die vrede geven en engelen blazen hun schalmei maar de wereld waarin wij leven lijkt één grote domme vechtpartij ...
Geef héél veel liefde en geluk aan die ene die naast u leeft voor u het weet is alles stuk en is uw hart met verdriet doorzeefd geef altijd aan die ene die lieve oprechte zoen want als hij of zij er niet meer is kunt u het nooit meer overdoen.
Toen onze wereld eens begon was er toen ook veel verdriet ? vraag het aan de zon want de maan die weet het niet waarom moeten zoveel dieren binnenkort weer gruwelijk lijden ? heeft de mens dan geen manieren nu niet, en in voorbije tijden ? vraag het niet aan de zon en ook niet aan de planeten vraag het aan uw eigen hart en u zal het antwoord weten.
Tussen vallend blad, goudgeel en geschilderd herfstig groen heeft hier een natuurpenseel iets in donkerrood geschilderd als een late zomerzoen mijn roos staat daar te bloeien als een welkom voor november de wind laat gouden blaadjes stoeien en lonkt flirtend met december als de zon haar bleke stralen schijnt, over mijn oktoberroos doet dat de winter toch wat dralen maar de wind waait koud en boos en in de herfstige nevels daar in het zachte ochtendlicht houdt mijn roos zich niet aan regels en bloeit daar laat, als een gedicht.
Gezondheid vinden wij maar al te vaak iets gewoons, dat bij het leven hoort en geven ons lichaam dan de taak maar voort te doen, heel ongestoord maar als gezondheid ons verlaat en niet meer vanzelfsprekend is een gat, in ons vertrouwde welzijn slaat beseffen we pas dat groot gemis maar gezondheid is niet zo gewoon en wat vaak zo smartelijk is : we betalen steeds een pijnlijk loon als gezondheid uit ons verdwenen is.
De laatste dagen wordt mijn tuin bezocht door een fazantenhen bevederd, in alle tinten bruin waar ik zo door betoverd ben en zorgvuldig strooi ik voer op de herfstige aarde en mijn mooie stille koer krijgt opslag meer vreugd en waarde maar ik weet het vantevoren dat mijn lieflijke fazantenhen geen lang leven is beschoren door de moordlust van de jagersclan dus, medogenloze jagersclan u zou eindelijk kunnen zwichten als mijn lieflijke fazantenhen een geweer op u zou kunnen richten.
Het is, of er al lange tijd iets op mijn schouder woont een macht, of een aanwezigheid die mij behoedt, en ook beloont soms voel ik een aanraking héél zacht, en ook héél licht het is dan of ik lach en zing steeds sterk op mijn gemoed gericht bent u de Engel die bewaard ? en telkens, keer op keer mij voor een erge ramp bespaard ? dan dank ik u, en God de Heer mysterieuze Hemelbewoner schenk mij steeds uw kracht mijn wereld wordt dan klaar en schoner en ik blijf dicht bij mijn serene kracht blijf steeds op mijn schouder wonen altijd, wat er ook gebeurd verlos mij ook van doemdenkdromen zodat alles, positief, blijft ingekleurd.
