Nu de zomer in aantocht is, beginnen de voeten weer te kribbelen. Dan willen ze weer de wijde wereld in. Een trektocht maken. Liefst in de zonneschijn. Langs kleine wandelpaden met vergezichten. Bivakken langs een sloot die door het landschap kronkelt. Na uren wandelen genieten van een landelijk dorpje met één enkel terras. Waar je gelukzalig kan neervlijen op een terrasstoeltje en genieten van een streekbiertje. Overnachten bij particulieren of desnoods in de stal van een boerderij.

Vooral de voorbereiding is van punctueel belang. Dat merkte ik enkele jaren geleden. Lees even mee…

DE VOORBEREIDING

De kogel is door de kerk. Ik stap te voet naar De Panne. De bekende badplaats aan de Franse grens. Jaren geleden had ik echt zin gekregen om een echte trektocht te maken van een paar weken of enkele dagen. Maar mijn conditie is niet echt top te noemen voor zulke grote maneuvers. Ik stelde het dan ook altijd maar uit met de woorden "Dat zal ik wel doen als ik in pensioen ben. Dan heb ik tijd om mijn conditie op te bouwen". Maar wat krijg ik te horen van onze nieuwe regering in het najaar van 2011? "Iedereen moet twee jaar langer werken". Voor velen een ijskoude douche. Ook voor mij natuurlijk. Daarom dat ik tot het besluit ben gekomen om het nu te doen. Liefst vandaag nog. Maar zo gemakkelijk is het niet. Er moet veel voorbereid worden. Ik weet zelfs niet hoe je aan zo iets begint. Wat ik wel weet: het moet mooi weer zijn. Het hoeft niet volop zomer te zijn, neen. Juni vind ik zelf de beste maand. Het is lente, alles staat in volle bloei, langer licht en last-but-not-least, de mensen zijn vriendelijker. Maar waar naar toe? Compostella spreekt mij wel aan, maar dat is veel te ver. Zoveel verlof heb ik niet. We spreken dan over een tocht van ongeveer 2500 kilometer, naargelang je woonplaats in Vlaanderen. Wat dan betekent dat je minstens 3 à 4 maanden onderweg bent. Naar Scherpenheuvel dan. Een tocht van amper 55,8 km. Te weinig ? Het hoeft niet per sé een bedevaartsoord te zijn. Tot aan de zee dan?

En plots was het idee geboren om naar het verste punt van onze kust te wandelen. Om te proberen. Om te proeven hoe dat smaakt. Maar hoelang doe je daarover? De routeplanner van Seniorennet vertelde me "147 km." Voila, peace of cake. Als je per dag 30km wandelt, ben je op vijf dagen ter bestemming. Ik maak de tocht alleen. Ons Rina kan z’n zware tocht niet aan. Ik weet zelf nog niet of ik deze trektocht aankan. Maar geen probleem. Ik ben het land niet uit. Als ik het moe wordt, of ik zie het niet meer zitten, stap ik op de bus of op de trein en rij gewoon terug naar ons Rina. " 30km. is wel veel" zegt ze. En ze heeft gelijk. Via de computer komen we te weten dat de echte doorwinterde stapper een goede 20 à 22 km per dag stapt. Vijf dagen worden ineens zeven dagen. Het is een haalbare dag etappe. Tot hier toe loopt alles op wieltjes. Ik weet waar ik naar toe ga. Ik weet hoeveel km ik moet doen en hoeveel km per dag ik moet afleggen. Nu komt het moeilijkste. Waar moet ik overnachten? In een tent? B&B? Hotel? Jeugdherberg? Of trekkershutten? Keuze genoeg. Maar voldoen ze wel aan mijn eisen. Een tent zie ik totaal niet zitten. Het kan misschien wel avontuurlijk zijn, maar het is niet mijn ding. Men mag trouwens in België niet in het wild kamperen. Of je moet de toestemming hebben van de landeigenaar. Jeugdherbergen spreken me dan wel aan maar de afstand tussen twee van deze herbergen bedraagt meer dan de voorschreven kilometers per dag, dus ook afgekeurd. De B&B’s tegenwoordig zijn ook niet meer wat we gewend zijn. Enkele jaren geleden hebben wij daar nog 30€ p.p. voor betaald plus ontbijt. Nu is dat op sommige plaatsen reeds het dubbele. Al dan niet met avondeten. Er komt dan nog een toeslag bij van 10€ als je alleen bent. En nog eens extra als je maar één nacht blijft. Daarom afgekeurd. Een hotel is al net hetzelfde. Afgekeurd. Blijft over! Trekkershutten. Idem, dito met jeugdherbergen. Veel te ver uiteen. En zo goedkoop is dat ook al niet. 39€ per nacht + 7€ voor een lakenset. Conclusie? Afgekeurd. Het probleem van overnachten hebben we dan even laten rusten en ons verdiept in het volgende: de rugzak. Wat neem ik mee en hoeveel? Ik heb totaal geen idee. Dan maar op de computer gezocht. Een rugzak van 50L inhoud leek mij ruim voldoende. Enkele lange broeken waarvan ik, door middel van ritssluitingen, de pijpen kan afdoen. Minstens voor elke dag twee T-shirts. Voldoende kousen, ondergoed en een warme trui. Scheergerei en een toiletzak met medicamenten, tandpasta en zeep. Leesbril. Drinkwater. Schrijfgerei natuurlijk. Dat moet allemaal zeker in de rugzak. Dat zal zo wat het belangrijkste zijn, denk ik.

Terug naar een slaapplaats. We nemen er de kaart van België bij en trekken een lijn van Ekeren tot aan De Panne. Elke twintig tot vijfentwintig kilometer verder opzoeken waar ik ben. In welke stad of dorp ik kan overnachten. Maar we komen er niet uit. Eerst moet ik adressen hebben waar ik kan overnachten. Van daaruit uitrekenen hoeveel kilometer naar het volgende adres enz. We besluiten er mee op te houden voor vandaag en te wachten tot in februari. Dan is er in de Nekkerhal te Mechelen een wandel en fietsbeurs. We zullen daar eens horen of ze mij kunnen helpen. Via E-mail vertel ik aan een kennis in Essen over dat overnachtingsprobleem. Hij stuurde mij een mailtje terug waardoor ik de zon terug door de wolken zag schijnen. In Nederland bestaat een vereniging met de naam "Vrienden op de fiets". Opgestart in 1986 en ondertussen verspreid over verschillende landen. Zij zorgen ervoor dat fietsers en wandelaars die meerdaagse tochten maken ook ergens kunnen overnachten. Voor een "vriendenprijsje" van € 19,00 per persoon per nacht kan je dus bij particulieren de nacht doorbrengen, meestal in hun eigen woning, met ontbijt. Je moet wel lid worden van de vereniging. Je krijgt een ID kaart thuis gestuurd, met een boekje waarin alle slaapadressen vermeld staan. Toevallig is er op de beurs in Mechelen ook een stand van "Vrienden op de fiets". Valt dat reuze mee.

Zondag 19 februari 2012. De Nekkerhal te Mechelen. De fiets en wandelbeurs. Het was nog vroeg, doch reeds tamelijk druk. Het is de eerste keer in Vlaanderen dat deze beurs wordt gehouden. In Nederland sinds enkele jaren een begrip. Enkele fietsers en wandelaars vertellen over hun eigen ervaringen aan een tafeltje met het nodige fotomateriaal of laptop. Er staan hier ruim 200 standen. Standen met fietsen, GPS en trekkersmateriaal. Op een afgesloten fietsparcour kan je verschillende modellen fietsen uittesten. Ook tandems zijn de laatste jaren in trek gekomen. Het vervoer van zo’n fiets is toch niet alles. De tandem wordt op een draagrek op de flank van de auto bevestigd. Wat het in en uitstappen niet handig tot zelfs onmogelijk maakt. Hoe zit dat dan met de veiligheid?  De internationale standen prijzen hun fiets en wandelkaarten aan. Voor alle leeftijden. De Grote Routepaden trekken ook veel aandacht. Ik heb er zowaar ook zin in gekregen. Je kan via de GR-route eveneens naar de Panne wandelen. Een trektocht van maar liefst 243 km. Uiteraard heb je dan alle mooie plaatsen gezien onderweg. Deze route vertrekt vanaf het St-Anneke op de linkeroever. Langs Hulst in Nederland. Daarna terug in ons eigen landje naar Maldegem. Verder langs Brugge tot Oostende om dan langs de zeedijk te wandelen tot de Panne. Misschien iets voor volgend jaar? Het buffet in de Nekkerhal is ook een succes. Voor sommigen althans. Mij kan het niet bekoren. Je moet lang aanschuiven voor de kassa. De kans is groot dat je warm eten ijskoud is voor je betaald hebt. Tafels en stoelen zijn ook bijna volzet. We drinken een biertje, dat kan niet kouder worden. Naderhand zijn we nog terug gewandeld naar de GR-stand. Na wat tekst en uitleg een boekje gekocht met de tocht van Antwerpen tot De Panne. We hebben ons uiteraard ingeschreven bij "Vrienden op de fiets". Nu is het wachten op het adressenboekje en mijn identiteitskaart. Dan kunnen we echt van start gaan.

Woensdag 07 maart 2012. Vandaag is alles door de post geleverd. We zijn onmiddellijk aan de slag gegaan. In België zijn niet zoveel gastadressen als in Nederland. Er is ook een kaart bij en dat maakt het een beetje gemakkelijker. Na drie uur waren we eruit. Ik had zeven slaapgelegenheden, verspreid van oost naar west. Ongeveer twintig kilometer per dag. Mijn eerste slaapplaats wordt: Vrasene, dan Koewacht, Sas van Gent in Zeeland, stad Eeklo, daarna een dorpje met de mooie naam Oedelgem, dan Ichtegem en als laatste wordt het Slijpe, een deelgemeente van Middelkerke. Dit alles nog wel onder voorbehoud. We moeten de mensen nog contacteren. Liefst een week of uitzonderlijk veertien dagen op voorhand. Ik ga het toch nu proberen. Een neen heb ik, een ja kan ik krijgen. Ik laat het weten.

Woensdag 21 maart 2012. Na het avondeten bel ik naar mijn eerste overnachting in Vrasene. Nadat ik mij had voorgesteld vertelde ik de man aan het andere eind van de telefoon dat ik in juni een trektocht maak van Antwerpen naar De Panne. Ik maak deze tocht helemaal alleen. Omdat ik op 10 juni in hun gemeente passeer zou het aangenaam zijn dat ik bij hun kon overnachten, indien mogelijk. Ik had onmiddellijk prijs. Deze mensen maakten er geen enkel probleem van dat ik enkele maanden te vroeg bel. Ik dank de mensen hartelijk en nadat ik de hoorn opleg sla ik een grote zucht van opluchting. Vanaf nu is het officieel. Er is geen terugweg meer. Met bonzend hart bel ik naar mijn tweede slaapgelegenheid. Koewacht in Zeeland. Tegenslag. Niemand nam de hoorn van de haak. Wat nu? Uit nieuwsgierigheid bel ik naar het derde adres. Sas van Gent in Zeeland. Hier nam een aangename vrouwenstem op. Ik deed mijn verhaal maar kreeg een njet. De familie ging in juni zelf op vakantie. Niets aan te doen. Maar wat nu? Verder bellen had totaal geen zin. Ik besliste om nog even af te wachten en na enkele dagen terug te bellen naar Koewacht. Als dat in orde kwam, moest ik mijn route terug aanpassen. Ik geef de moed nog niet op. Er is nog tijd. We bergen alles op voor een paar dagen.

Zaterdag 31 maart 2012. Die enkele dagen werden eigenlijk 10 dagen. Druk, druk, druk. Na ons ontbijt gingen we weer van start. Ons Rina besloot om niet terug naar Koewacht te bellen, maar een slaapplaats te zoeken in Stekene. Hier had ik vier keuzes. Ik belde naar het eerste adres en dat was een goede keuze. Slaapplaats twee was in orde.

Voor mijn derde overnachting maakte ik een grote fout. Ik keek in het boekje van "Vrienden op de fiets" slechts naar het nummer en niet naar het land. Ik telefoneerde naar een gezin in Overpelt. Dat ligt in de Limburg, maar daar had ik nog geen erg in. Ik gaf de route op via Routeplanner. Van Stekene naar Overpelt bedroeg de afstand meer dan 140 km dit kon dus niet. Terug bellen naar het gastgezin met de nodige excuses. Ze begrepen het gelukkig wel. Vergissen is menselijk. Zucht. Mijn derde overnachting werd dan Westdorpe in Zeeland. Weer pech, niemand thuis, maar wel een antwoordapparaat. Daarop zette ik dan mijn verhaal en telefoonnummer. In de hoop dat men mij terug belde. Om kort te gaan ’s Anderendaags heeft deze gastvrouw mij geboekt voor één nacht op 12 juni. Yes.

De vierde slaapgelegenheid in Eeklo kon ik per telefoon niet bereiken. Dan maar een E-mail gestuurd. Dat kwam ook niet goed. De naam was verkeerd geschreven. Maar ook dat is de dag daarop in orde gekomen. Weer een Yes.

Op donderdag 14 juni kan ik overnachten in Oedelem, een deelgemeente van Beernem. Voor mijn volgende slaapplaats moet ik eerst 30,4km wandelen. In Kortemark en niet in Ichtegem zoals oorspronkelijk was meegedeeld. Ook mijn 7de en laatste overnachting zal niet in Slijpe zijn. Het gastkoppel had slechts een dubbele slaapplaats ter beschikking. Dat hebben we dan veranderd naar Pollinkhove. Dit wordt dan ook tevens mijn laatste overnachting. De dag daarna, zondag 17 juni komt dan ons Rina naar de Panne. Ofwel spreken we af aan de kerk of aan het station. Daar zijn we nog niet uit. De bedoeling is dat we De Panne gaan verkennen.

Zover deze voorbereiding. Alles is in orde voor mijn trektocht naar De Panne. Het liep niet allemaal volgens plan. Maar dat hoort er dan ook bij. Nu is het afwachten tot zondag 10 juni. De dag van mijn vertrek. Het enige wat me zorgen baart is het weer. Kon ik dat maar bestellen. Ik zou toch nu al de mensen willen danken die mij tot hier toe gesteund hebben. Onder andere mijn zonen en mijn schoondochters. Schoonbroers en zussen. De collega’s op het werk. Onze vrienden uit Essen die mij "Vrienden op de fiets" leerden kennen. Ook de mensen die mij lieten overnachten zonder mij eigenlijk te kennen. Maar vooral mijn echtgenote, Rina, die mij van het eerste uur gesteund heeft. Vanaf de eerste dag alles mee gepland heeft. Die me moed gaf bij een njet en mee juichte nadat alles was vastgelegd. De enige die het niet begrijpt is onze kleinzoon van 5 jaar oud. Onzen Joey. Waarom gaat bompa alleen op reis? Kan ik dan niet met bompa spelen? Wanneer komt hij terug? Ik ben er zeker van dat hij het later zal begrijpen. Misschien dat we dan samen kunnen gaan. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten.