Zondag 10 juni 2012. Eindelijk is het zo ver. De dag van mijn vertrek. Ik heb er maanden naar uitgekeken. Soms uren wakker gelegen. Ik was er alle dagen mee bezig. Een week duurde een maand. Een maand leek een eeuwigheid. Gisteren hebben we mijn rugzak gevuld en gewogen. 8,4kg. Nadien de route voor de zoveelste keer gecontroleerd en op tijd naar bed. We zijn vanmorgen om 07:30 u opgestaan na een goede nachtrust. Eerst een stevig ontbijt en een picknick voor vanmiddag. Ons Rina stapt mee tot aan Linkeroever. Een tocht van 12km. Daar nemen we afscheid van elkaar, en stap ik alleen verder tot mijn eerste slaapplaats in Vrasene. Goed voor 24 km. Het is stralend weer. Geen bewolking te zien aan een helder blauwe hemel. Dat geeft een boost.

Om kwart voor negen vertrekken we. Links naast het Veltwijck kasteel dat werd aangekocht door de gemeente Ekeren in 1930. Aan de restauratiewerken werd in 1980 begonnen. Achter het kasteel staat het arduinen standbeeld van de Godin Flora. Dit beeld staat voor een legende van een jonkvrouw die door haar vader in het torenkamertje werd opgesloten wegens haar liefde voor een simpele knecht. Van verdriet sprong ze door het raam en verdronk in de omliggende vijver van het kasteel. Haar vader plaatste het beeld naar aandenken van zijn geliefde dochter.

Door een hekwerk stappen we het domein Oude Landen in. Een 90ha groot natuurgebied dat wordt beheerd door Natuurpunt. In 1968 verkocht de militaire overheid het domein aan de Stad Antwerpen. In 1972 verlieten de laatste soldaten het domein en sindsdien is er hard gewerkt om er een toegankelijk natuur domein van te maken. Met een kronkelende Oudelandse Beek, wilde graslanden en wilgenbosjes. Talrijke rietvogels waaronder de karewiet en de rietgors broeden hier reeds enkele jaren. Ook is het mogelijk om wilde fazanten te spotten. We wandelen hier graag waarbij we telkens op zoek zijn naar de Schotse Galloway-runderen die hier grazend een handje helpen bij het beheer.

We gaan rechtdoor om de modder heen. Het heeft de laatste weken herhaaldelijk geregend. Er blijven op de wandelpaden talrijke plassen hemelwater staan dat in de grond moet trekken of verdampen in de zon. Het bladerdek is te dik om zonnestralen door te laten. Hoe dan ook, er ligt hier veel modder. Met onze broekspijpen in de sokken valt het nog goed mee. Langs de Oudelandse Beek wandelen we door een prachtig bos. We worden omringd door het gekwetter en gefluit van verschillende vogels. Zouden ze elkaar verwittigen dat er mensen in de buurt zijn? Of laten ze zo horen waar hun territorium is? Mij om het even, ik houd van hun ochtend gezang. Er is nog steeds geen wolkje aan de lucht en bijna geen wind. Toen ik hier in maart wandelde was hier alles overzichtelijk. Nu kwam de beplanting tot onze lippen. Alles zag er anders uit. Met moeite zag je nog het topje van de kerktoren rechts van ons. Het gras was nog behoorlijk nat van de dauw. Links hoorden we reeds het geraas van de auto’s over de A-12 rijden.

Een klein uur later eindigde het bospad op de Ekersesteenweg op ongeveer 100m van de Noorderlaan. Voorbij het politiebureau, aan de Manhattanlaan, draaien we rechts en dwarsen de Noorderlaan om langs de Korte Wielenstraat verder te stappen. Bij het benzinestation hangt een thermometer en die wijst 20° aan. Mijn rugzak begint precies ook 20kg te wegen.

Van op de Straatsburgbrug hebben we ons eerste panoramazicht over de stad Antwerpen. Ontelbare torentjes toornen boven de stad uit. Als eerste opvallende gebouw is het M.A.S. met op de achtergrond de Kathedraaltoren. Links daarvan de Boerentoren en rechts de nieuwe zilveren en gouden wolkenkrabbers aan de Kattendijkdok op het Eilandje. De torens zijn beiden 55m hoog. We stoppen ook even aan restaurant "Villa des roses". Streng bewaakt door enkele camera’s. Het is een rustig gelegen Brasserie met een Franse keuken. Een populaire eetplaats in de haven. Voor de ingang staat een bronzen beeld van een reiger.

Over de Londenbrug stappen we in een nieuwe wereld. In oktober 2010 is men begonnen met de heraanleg van de Londen- Amsterdamstraat. De aannemer startte de werken ter hoogte van de Kattendijkdok- Westkaai. De werken hebben twee jaar geduurd en ik moet zeggen, het ziet er prachtig uit. De brede kasseiweg is veranderd in een groene stadsboulevard. Er liggen brede voet- en fietspaden in beide richtingen. In de toekomst kan hier ook de tram rijden. Er wordt een trambedding met platanen voorzien. We zetten ons neer op een bank aan het einde van de Amsterdamstraat en drinken een beker koffie. Onze eerste rustplaats sinds ons vertrek. Na het ophalen van oude herinneringen slaan we links af en wandelen langs de hangar van A.T.V. Een regionale televisiezender die opgericht is in 1993. Aan de Ernest van Dijckkaai beklimmen we om 11:30u het Zuiderterras. Het is gebouwd tussen 1884- 1887. Een geasfalteerde wandelweg met gietijzeren leuning. Op de helling een bronzen beeld van Minerva dat hier opgesteld staat sinds 1958. We werpen een blik achterom naar de Suikerrui.

De Suikerrui dankt haar naam aan de suikerzieders en de bakkers die er destijds woonden. De Ruien zijn kanaaltjes of waterlopen. In het voorjaar werd de straat heraangelegd en omgevormd tot een verkeersluwe wandelboulevard met mozaïek keien. De plaatselijke Horeca kan dit project enkel toejuichen en er volop van profiteren. Ontelbare tafels en stoelen staan op de stoep of straat uitnodigend te wachten op hongerige en dorstige mensen. We vervolgen onze weg over het Zuiderterras. Alle zitbanken zijn bezet. Kinderen kijken door de plaatselijke verrekijkers naar Linkeroever of naar een schip dat op de Schelde vaart. Aan het Café- Restaurant gaan we links af en via de trappen naar beneden. We zijn bij de Sint- Annatunnel aangekomen. We gaan langs twee authentieke roltrappen 31,57 meter onder de grond. Een lift die geschikt is voor 40 personen vervoert meestal fietsers en mindervaliden. Beneden is het gevoelig frisser. De voet- en fietstunnel is gebouwd in 1931 en opengesteld in 1933. 572 meter later komen we op Linkeroever terug bovengronds. En we worden prettig verrast door onze twee kleinkindjes die ons met hun papa staan op te wachten. Joeyke komt onmiddellijk aangelopen en klemt zich vast aan mijn been om mij duidelijk te maken dat ik hier moet blijven. Ook ons Yuna klemt haar armpjes rond mijn nek en wil op mijn arm zitten.

Ze hadden thuis een tekening gemaakt naar een voorbeeld van hun papa. Hun Bompa die op de weg naar De Panne wandelt. Ik steek ze in mijn rugzak en zeg dat ik ze zal laten zien aan de mensen bij wie ik ga logeren. Een hartverscheurend tafereel dat door verschillende mensen wordt gadegeslagen. We worden naar het nabijgelegen speeltuintje getrokken. Hier eten we dan onze picknick op terwijl de kindjes op een houten boot piraatje spelen. Er komt bewolking op. Enige tijd later doen we de plaatselijke horeca aan om iets fris te drinken en om gebruik te maken van het toilet. Om 13:00u begint het dan toch tijd worden om verder te trekken. Na uitvoerig afscheid te hebben genomen stap ik langs het zebrapad over om op de Blancefloerlaan mijn weg te vervolgen. Linkeroever behoorde vroeger tot Zwijndrecht. Vanaf 1923 werd het bij Antwerpen gevoegd. Aan het volgende kruispunt wordt ik opgeschrikt door geroep. Het is de familie die vanuit de wagen nog "dag Bompa" roepen voor ze rechts afslaan om langs de "Konijnenpijp" terug naar Ekeren te rijden.

Rechts op de Blacefloerlaan, de N70 die gaat van Antwerpen tot Gent, bevindt zich het natuurgebied "Middenvijver". Het is op een boogscheut van het centrum en je kan er een wandeling maken naar het natuurgebied "Blokkersdijk" en via de oevers van de Schelde langs het Sint- Annabos weer terug naar dit punt komen. Ik stap voorbij "De Gazet van Antwerpen"

Over het viaduct van de E17 aan de halte van tram 3 nader ik een complex zonder ramen en heeft de vorm van een omgekeerde boot. Met de kiel naar boven. Het heeft een zinken dak en een deur die is ondergespoten met graffiti. Het hoogste punt schat ik zo op 15 meter. Heeft het iets te maken met de tram? Rechts van mij passeer ik een ontmoetingscentrum van de stad Antwerpen "Top Hat". Ik ben ongeveer 40 minuten alleen onderweg als ik Zwijndrecht binnenstap. Zwijndrecht ligt tegen de Provincie Oost- Vlaanderen. Tevens de geboorteplaats van Leo Tindemans. In de bebouwde kom sta ik voor de "Oude Pastorie". Gebouwd rond 1780 en is een vrijstaand dubbel huis met een bepleisterde en beschilderde gevel. Het verdiep is van jongere leeftijd. Het gebouw werd in 2008 gerestaureerd en doet nu dienst als vergaderruimte. Hier verdwijnt de tram naar rechts maar komt even verder naast de kerk terug te voorschijn. De parochiekerk "Heilige Kruisverheffing" werd oorspronkelijk opgetrokken in Romaanse stijl van de 12de eeuw. De kerk is toegewijd aan Sint- Amandus. In de kerk wordt nog steeds de H. Machutus vereerd tegen kinderverlamming. Tegenover de kerk staat het gemeentehuis met vierkante toren, dat gebouwd werd tussen 1931- 35. Tot april 2002 werden hier de gemeentediensten ondergebracht. De raadzaal is nog in gebruik voor huwelijken en gemeenteraadszittingen. De overige lokalen worden particulier verhuurt.

Ondertussen komt er meer bewolking opzetten. Toch wandel ik nog in de zon. Ik wandel precies vlugger nu ik alleen ben. Ik hoef alleen mezelf in ’t hoog te houden. Algauw ben ik uit het centrum van Zwijndrecht en stap nog steeds langs de N70 tot het centrum van Melsele waar ik om 14:30u toekom. Melsele ligt in Oost- Vlaanderen en is een deelgemeente van Beveren. Ik stap tot aan Onze-Lieve-Vrouwekerk. Deze kerk werd reeds vermeld in 1055. Het gebouw waar ik nu voorsta is gotisch en werd van de 13de tot de 17de eeuw opgetrokken. In 1995 werden originele schilderingen uit de 15de eeuw ontdekt. De kerk bezit nog het oorspronkelijke orgel uit de 18de eeuw. Voorbij de bebouwde kom kan ik op een bank mijn rugzak afdoen en een paar minuten rusten. Ik moet nog ongeveer 6 kilometer stappen. Om 15:10u ben ik in Beveren en sta voor de oude molen zonder wieken. De molen dateert uit 1822 en is opgetrokken in rode baksteen. Hij is sinds 1919 buiten gebruik en wordt enkel nog gebruikt als opslagplaats. Beveren is de tweede grootste gemeente van het Waasland. Even verder sta ik voor een 3m hoge vierkante arduinen sokkel. Het bronzen beeld erop oogt groter dan de werkelijke grote van een normaal mens. Het is of was Eximius Jan Frans van de Velde. Geleefd van 1743 tot 1823 en was dokter in godgeleerdheid en Professor aan de Universiteit van Leuven. Mijn volgende halte is de Grote Markt met zijn Parochiekerk Sint- Martinus een pseudo- basiliek. Mijn inziens de mooiste kerk tot hiertoe. Zij komt hier op het plein tot haar recht. Ze is in drie stijlen gebouwd, gotiek, neogotiek en romaans. Het is in deze kerk dat de oudste dochter van Jean- Marie Pfaff getrouwd is. Debby en Nicolas gaven elkaar het ja-woord op 26 mei 2012 onder veel belangstelling van de pers en andere kijklustigen. Voorbij de kerk staat de oude gemeentepomp. Een arduinen constructie met een vierkante romp. Een zware siervaas als bekroning. Voorbij de schandpaal bereik ik de Warande, waar ik achter de fontein de Vrasenestraat insla. De winkelstraat van Beveren. Het wegdek is in Chinese gevlamde graniet gelegd. De straat is volledig autovrij, wat alleen maar ten goede komt tijdens het winkel- en wandelgebeuren. Vandaag is het zondag en zijn de winkels dicht.

Ik verlaat het centrum van Beveren- Waas en wandel over de Zillebeek, een gehucht in de gemeente Beveren, over een lengte van 2km. Vanaf nu wandel ik tussen de polders. Weilanden met vee, landbouwgronden met zijn verschillende gewassen. Af en toe een hoeve met of zonder silo. Meer moet dat voor mij niet zijn. Een omgedraaide driehoek met een rund op verzekerd me dat ik op den boeren buiten ben. Back to basics? Ik wandel links van de baan op het fietspad. Het is heel rustig. Af en toe een auto waarvan de bestuurder een hand opsteekt in het voorbij rijden. In de verte de kerk van Vrasene. Nog een paar kilometer tot mijn eerste slaapadres. Ik ben zenuwachtig en moe. Vooral de rugzak is zwaar. Mijn voeten branden als ik in het centrum aankom. Ik wil eerst iets drinken. Ik kom voorbij de kerk van Vrasene waarvan reeds sprake was in 1183. Sindsdien zijn er vele verbouwingen de revue gepasseerd. De huidige vierkante westertoren is gebouwd tussen 1450 en 1455. Ik kom geen terrasje tegen om iets te drinken. Dan maar naar mijn gastadres waar ik verwelkomt wordt door twee dames met wit haar. Het zouden zussen van elkaar kunnen zijn, maar ze zijn vriendinnen. Ik wordt vriendelijk uitgenodigd om mijn verhaal te doen. Ik mag zelfs blijven eten. Honger heb ik echter niet, maar neem het aanbod vriendelijk aan. Nadien wordt er nog wat bij gekletst en om zeven uur wordt ik naar mijn kamertje gebracht waar ik heerlijk en voldaan in slaap val. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten   Foto’s: Rina Meurs.