Het is zwaar bewolkt en regenachtig als ik ’s morgens door het raam naar buiten kijk. Aan de waterplassen te zien is er reeds behoorlijk wat liters water gevallen. Ik heb mij deze dag wel heel anders voorgesteld. Op het afgesproken uur zit ik aan het ontbijt. De tafel is rijkelijk gedekt met verschillende soorten brood en beleg. De koffie is heerlijk en de aardbeien zelfs voortreffelijk. De gastvrouw houd me gezelschap en wil alles weten over het verloop van mijn tweede dag. Mijn trektocht brengt mij vandaag tot in Stekene. 16 km van hier. Maar…bij de voorbereiding vond ik de afstand te kort. Ik wil niet te vroeg op mijn volgende gastverblijf aanbellen. Daarom wordt mijn tocht vandaag 22 km. Ik stap eerst naar De Klinge, een klein dorp dat een deelgemeente is van Sint-Gillis-Waas. Goed voor 10,3 km. Daar in het centrum iets eten en rond slenteren om dan nog 11,9 km wandelen tot in Stekene. Dat is het  plan voor vandaag.

Om 08:55 wandel ik door de Fruithoflaan naar de Beekstraat. Het is net terug beginnen regenen. Ik heb mijn regenjas aan en wandel dapper verder met de grote paraplu boven mijn hoofd. De grote van mijn regenscherm heb ik speciaal gekozen om mijn rugzak mee droog te houden. Maar het begint wat op te klaren. Het is nog rustig in de straten van Vrasene. Het verwonderd mij, het is toch een gewone werkweek? Ik wandel even over een asfaltbaan die overgaat in beton. Rechts enkele boerderijen, links een groen landschap van weiden en landbouwgrond. Aan een kruispunt van vier straten bemerk ik dat ik fout zit. Ik bewandel de Kouterweg en dat is niet volgens plan. En natuurlijk geen kat op straat. Even verder toch iemand die reeds in de tuin werkt. Hij stuurt mij terug tot het kruispunt. Ik moet kiezen tussen twee straten en besluit om de naderende auto te laten stoppen en de weg te vragen. Moeder en dochter willen me echt helpen, maar hun GPS laat het toevallig afweten. Ze vertellen me dat ze van Sint-Gillis-Waas komen, dus sturen ze me die richting uit. Ik wandel op een smalle baan. Net breed genoeg voor één auto. Links en rechts weiden met koeien en schapen. Vlak voor het centrum beland ik weer in een verkeerde straat en begint het ook nog eens te regenen. Het is ondertussen 10u geworden en loop een beetje in een kringetje rond. Ik weet niet waar naar toe. Ik begin te twijfelen over mijn tocht naar De Klinge. Met dit weer is het misschien raadzaam om ineens naar Stekene te stappen in plaats van een omweg te maken. Ik weet niet waar ik ben en er is niemand op de weg. Met dit weer kan ik ze geen ongelijk geven.

Ik nader een T-splitsing en mijn wegbeschrijving geeft dat niet aan. Mijn hart zegt naar De Klinge te stappen, maar mijn gezond verstand laat niet toe in deze omstandigheden een omweg te maken. Mijn rechtervoet speelt voor jury. Ik stap rechtstreeks naar Stekene wat weer een dilemma geeft. Nu klopt mijn routeplan helemaal niet meer. Ik stap in ieder geval naar het centrum van St-Gillis. In de Kerkstraat reist de kerk hoog boven mij uit. De Sint- Egidiuskerk is van 1875, gebouwd op de grondvesten van een veel te klein geworden kerkje uit de 13de eeuw. Het omliggende kerkhof werd reeds een tijd geleden vervangen door autostaanplaatsen. Het politiebureel was vroeger het gemeentehuis en van oorsprong uit 1742. Even verder aan het kruispunt met de Pompstraat staat de parochiepomp die vroeger ook dienst deed als schandpaal. Sinds 1997 is ze gerestaureerd. Aan de Burgemeester Omer De Meyplein staat het statige gemeentehuis. Het vroegere Hof Sanders. Na een grondige restauratie werd de woning ingericht voor de gemeente diensten. Sinds 1961 kan je hier terecht voor alles en nog wat. Een parkeerplaats moet je niet zoeken. Hier is plaats zat.

In de Bosstraat zie ik een auto staan van de post. De bestuurder zit achter zijn stuur, maar rijdt verder voor ik tot bij hem ben. Uiteindelijk kan ik dan toch iemand vragen om mij de weg te wijzen naar Stekene. Toevallig ben ik zelfs nog op het goede pad. Voorbij de Doornstraat wandel ik op een Heerweg. Zo beland ik dan in Kemzeke. Een landelijke gemeente waar ik zelfs tussen fruitbomen stap. Allemaal peren zo ver ik kan zien. Het begint harder te regenen.

Voor de fusie van 1975 was Kemzeke een zelfstandige gemeente. Nu is ze een deelgemeente van Stekene. Ik beland allereerst bij de 17de eeuwse Twistkapelletjes op het kruispunt met de Heirweg. Bijna identieke kapelletjes met de voorzijde naar elkaar gekeerd. Ze staan op een ovaal pleintje met twee zitbanken omringt door lindebomen. Gebouwd om een einde te maken aan een langdurige ruzie tussen de kerkmeesters van Sint-Pauwels en Kemzeke, omtrent de eigendom van de offergiften in het boomkapelletje op die plaats.

Om 11:30u kom ik in het hart van Kemzekedorp op het parkeerterrein rond de kerk. De mooie St-Jacobuskerk, met een oorlogsmonument uit de Eerste en de Tweede Wereldoorlog. De arduinen gemeentepomp uit de 19de eeuw tegen de zijgevel van het gemeentehuis is van 1750. Het was hier in Kemzeke dat Eddy Merckx zijn allerlaatste wedstrijd reed tijdens de Waasland omloop in 1978. Voor ik verder stap naar Stekene wil ik eerst eten en drinken. Sinds mijn vertrek heb ik zelfs nog geen rustpauze genomen. Hier rond de kerk zijn alle winkeltjes gesloten. Ook de plaatselijke horeca is hier vandaag dicht. Dikke pech. Het stopt met regenen en het klaart wat op. Ik zie geen richtingsaanwijzer of plaatselijke bevolking waar ik de weg kan vragen. Achter de hoek heb ik meer geluk. Een jonge man is ongeveer 100m verder de koffer van een auto aan het laden. Ik vraag hem de weg en hij wijst me gewoon verder te gaan. Kan ik ergens een broodje eten is dan mijn volgende vraag? En, ja hoor. Op de hoek van de volgende straat is een broodjeszaak met alles erop en eraan. Ik ontdoe mij van 8 kilo en zet mij aan een tafeltje in de hoek van de zaak. Het broodje smaakt heerlijk en ik kan wat uitrusten. Mijn rechtervoet brandt. Ik blijf een uur zitten en vertrek dan weer. Vanaf hier staan borden richting Stekene. Heel ver is het niet meer en ik heb tijd zat nu. Het stopt met regenen en de zon dringt door de wolken door. In de Bormtestraat zet ik mij op een bank voor een kapelletje "Koningin van de rozenkrans".

Mijn gastadres bevind zich buiten het centrum van Stekene, maar ik besluit om toch eerst naar het centrum te wandelen. Iets drinken om dan tegen een uur of vier naar mijn slaapadres te gaan. Den boog moet niet altijd gespannen staan. Prima idee, toch? De zon verdwijnt terug achter de wolken en het wordt winderig. Enkele minuten later regent het opnieuw. Ik loop voorbij het gemeentehuis van Stekene. Het is een neogotisch gebouw uit 1882-83. Rechthoekig gebouwd met in het midden een uitgewerkte vierkante toren met spietorentjes. Aan het marktplein staat de opvallende waterpomp. Het oude gietijzeren ding is van 1873 en grasgroen geschilderd. De Heilige Kruiskerk staat in het midden van de dorpskom. Op de plaats van het kerkhof is een grote parking aangelegd. Aan de andere zijde van de kerk te midden van een plantsoen staat de schandpaal uit 1774 en 2 arduinen grensstenen. Op de Polenlaan stap ik een taveerne binnen om te genieten van de rust en een frisse pint. Op een groot TV-scherm volg ik het tennis, maar het boeit me niet echt. Dag twee was voor mij al zo goed als afgelopen. Hopelijk is het morgen beter weer en heb ik voldoende gerust om verder te trekken.

Ik weet echt niet meer hoelang ik er gezeten heb. Ik wil gewoon weer verder. Al is het dan door de regen. Ik ben net buiten als ik me realiseer dat ik heb nagelaten om de weg te vragen. Dan maar iemand anders lastig vallen. De volgende persoon stuurt mij naar het toeristen bureeltje voorbij het gemeentehuis. Daar krijg ik een stratenplan mee. Ik moet hier niet zijn. Ik moet naar Klein-Sinaai. Nog ongeveer 6km. Langs de oude spoorlijn Moerbeke - St. -Niklaas. De spoorlijn is sinds 1964 stopgezet en reeds enkele jaren een veel gebruikt fietspad.

Bon, door de wind. Door de regen. Dwars door alles heen. Met het stratenplan in de ene hand en de paraplu in de andere stap ik over de oude spoorweg naar Klein-Sinaai. Aan het volgende kruispunt sta ik ineens terug op de Bormtesteenweg. Ik ben in een kringetje gelopen. Ik probeer me te oriënteren, maar dat lukt me niet direct. Aan de overkant roept een oud moedertje. Ik had haar al wel opgemerkt. Met haar loopkarretje strompelde ze wat vooruit en wilde haar dan ook niet lastigvallen. Nu ze zelf aanbood om te helpen, aarzelde ik toch nog. Ze was echter nog heel pienter. Ze wil weten waar ik naar toe wil. Oh… Klein-Sinaai? Dat ken ik. Daar woont mijn zuster. Ik blijf geduldig naar haar verhaal luisteren.

Een tijd later wandel ik over de Spoorwegwegel. Ondanks het natte weer rijden er nog behoorlijk wat fietsen. Een groot kwartier later ben ik omgeven door weilanden met koeien en schapen. Het begint harder te regenen en er steekt een strakke wind op. En als dat nog niet genoeg is, krijg ik ook nog diarree. Maar heel ver is het niet meer. Ik heb trouwens geen WC-papier bij. Om 15:15u wordt ik omgeven door bos. Als ik me nu eens hier neerzette? Neen, te veel fietsers. Op de koop toe rijden hier heel wat kinderen met hun fietsje van school naar huis. Maar heel ver is het niet meer. Ik moet nochtans heel dringend. In de verte een kruispunt. Is daar Klein-Sinaai? Had ik in Stekene maar niet zolang blijven zitten dan was ik er al geweest. Aan het kruispunt moet ik nog verder rechtdoor. Maar ik houd het niet meer. Ik ga zo ver mogelijk van het pad af en tussen de bomen. Ik scherm me nog af met mijn paraplu en gebruik het papier van mijn route. Dat klopt toch helemaal niet meer. Alleen het laatste stuk. Het adres waar ik moet zijn houd ik nog bij.

Aan knooppunt 66 zie ik een kerktoren. Het is de kerktoren van Klein-Sinaai. Ik wandel langs het oude stationsgebouw dat nu dienst doet als scoutslokaal. Tien minuten later word ik verwelkomt door mijn gastvrouw Irene. Ze is nog heel actief voor haar ouderdom. Vooral in de tuin. Vangt nog dagelijks haar kleinkinderen op en kookt als de beste. Irene heeft zelf vier kinderen, tien kleinkinderen en reeds één achterkleinkind. Mijn slaapplaats is op de bovenverdieping die bijna geheel voor mij is. Blijkbaar heeft één van haar kinderen hier nog een tijdje gewoond. Mijn beide voeten hebben nu een blein. Voor ik ga slapen verzorg ik ze zo goed mogelijk. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten   Foto’s: Rina Meurs.