Om kwart voor negen wandel ik reeds in het zonnetje door het centrum van Eeklo. Het wordt een wandeling van exact 20 kilometer tot aan mijn volgende slaapadres te Oedelem in Beernem. Ik sla links af, de Zonnebloemstraat in. Ik had weer een fantastisch ontbijt. Met alles er op en eraan. Met een goed gevulde maag bereik ik de Sint-Vincentiuskerk met zijn 100 meter hoge toren. Dit heiligdom is in neogotische stijl gebouwd van 1878 tot en met 1883. In de schaduw van de kerk staat het Stadhuis met belfort uit de 17de eeuw. Het belfort is nochtans van 1932. De toren is 35 meter hoog en oorspronkelijk opgericht als symbool van de vrijheid en democratie, maar ook ter nagedachtenis van de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog. Dit pronkstuk staat op de Markt met een fontein ernaast. Rechtover het stadhuis staat een stalen sokkel van 7 meter hoog. Daar bovenop pronkt een bronzen beeld van de Eeklose "Herbakker". De legende van 1750 die verteld over een bakker die met zijn zoon naar deze stad kwam om een nieuw gebakken hoofd met krulharen. Hij kon ook kiezen tussen schele of loense ogen. Nadien stuurde de bakker zijn zoon naar Parijs om te studeren. Geloof het of niet, maar de zoon studeerde af als een aanzienlijk geleerd man. Het is markt vandaag. Het is enorm druk. Ik neem enkele foto’s en verlaat de markt. Ik steek de Markt over en ga verder door de Koning Albertstraat. Om 09:30u verlaat ik het centrum langs de Raverschootstraat. Deze straat eindigt aan de Raverschootbrug over het Schipdonkkanaal. De brug is in 1952 vernieuwd na oorlogsschade. Er moet, sinds 1992, een oorlogsgedenksteen staan met de lijst van gesneuvelden. Het kanaal is 56km lang en is officieel een afleidingskanaal van de Leie. Het graven en afwerken gebeurde tussen 1846 en 1860. Het Schipdonkkanaal vormt de natuurlijke grens tussen Eeklo en Maldegem. Over de brug staat een taverne-tea room "In ’t Stadhuis van Raverschoot". Anno 1846. Eind 1990 werd ’t Stadhuis gerestaureerd en heringericht. De herberg wordt vanaf dan een restaurant. Een paar stappen verder ben ik in Adegem. Eén van de oudste dorpen van Oost-Vlaanderen. Vanaf 1977 werd dit dorp bij Maldegem gevoegd. Daar was indertijd heel wat protest op gekomen, maar dat mocht niet baten.

Ik wandel links van de baan op het fietspad in het zonnetje. De temperatuur stijgt precies na elke stap. Ik heb nog chocoladekoeken in mijn rugzak zitten. Het zou zonde zijn moesten die smelten. Ik probeer dan zoveel mogelijk in de schaduw van de bomen te lopen. Op een zeker moment blijf ik stilstaan om te luisteren. Het enige wat ik hoor zijn vogels. Verschillende soorten die tegen elkaar op hun serenade ten berde brengen. Na de drukte van de markt in Eeklo is dit een welkomstgeschenk. Ik wandel tussen weilanden met paarden en tussen landbouwgrond, al dan niet beplant. Het is half elf als ik bij het Canada War Museum ben. Rechts van de baan staat een shermantank op een sokkel tegenover de ingang. Ik wandel langs de grote poort binnen. Dit museum werd opgericht door Gilbert van Landschoot naar de wens van zijn vader die iets wilde terug doen voor de Canadezen. Zijn vader hielp tijdens de Tweede Wereldoorlog vele soldaten onderduiken. Vijftig jaar later, in 1995, werd het museum officieel geopend. Er is ook een cafetaria, maar dat is nog niet open. Ik neem wat foto’s en ga binnen in de inkomhal. Alles is nog pikdonker. Normaal moet het museum open zijn. Ik ga dan maar terug naar de baan en vervolg mijn wandeling. Het is hier een bosrijk gebied. Rustig om te wandelen. Slechts nu en dan een auto. Sommigen groeten bij het voorbijrijden. Ik geniet van alles nu. Ik was na een tijdje toch verrast omdat ik mij plots in een industriepark bevond. Ik moest eigenlijk in het centrum van Maldegem zijn. Op de Krommeweg. Even later blijkt de straatnaam te kloppen. Ik wil toch zekerheid, maar voetvolk is hier niet. Uitsluitend zware vrachtwagens die kris kras van A naar B rijden. Na een tijdje kan ik dan toch een fietser staande houden. Hij bevestigd dat ik juist loop. Een paar minuten later bereik ik de Aalterbaan en sla rechtsaf. Aan de Expresweg moet ik rechtdoor maar er is geen verkeerslicht voor fietsers en voetgangers. Dan maar met de vrachtwagens meelopen, die de gevaarlijke baan ook dwarsen of oprijden. In de verte zie ik het logo hangen van een biermerk. Ik ben er aan toe. Ik heb geen water meer. Door de warmte zit ik door mijn voorraad. Ik zou ook wel iets willen eten. Het is al lang middag geweest. Het logo behoort inderdaad bij een etablissement, maar het is gesloten. Het is zelfs voorgoed gesloten. Het gebouw staat te huur en of te koop. De schuld van het rookverbod? Ik heb ondertussen een grote elf kilometer gewandeld zonder een café of taverne te passeren. Blijkbaar zijn het hier allemaal geheelonthouders. Een zitbank ben ik ook niet gepasseerd. Het zou nochtans een luxe zijn nu. Ik ga wat rustiger stappen. Aan een klein tankstation onderweg staat een drankautomaat. Ik dacht eerst aan een fata morgana. Toen ik er geld instak kwam er toch drank uit. Ik zet mij in het gras neer en doe mijn wandelschoenen uit. Ik houd een picknick langs de kant van de weg met mijn chocolade koeken en een overheerlijke koele frisse cola. Ik geniet er van alsof het een culinair diner in een vijf sterren hotel is. Passanten glimlachen als ze me zien zitten.

Om 13:30u stap ik terug verder. Het is nog ongeveer zeven kilometer tot Oedelem. Tijd zat. Ik stap nog steeds tussen natuur. Alleen de baan verplicht mij om voorzichtig te zijn. Er is echter heel weinig verkeer. Ik trek door de wijk Vossenhol. Om 15:00u houd ik weer een korte pitstop langs de kant van de weg. Deze keer uit de zon. In de verte zie ik de spits van de kerktoren van Oedelem. Het dorp is een deelgemeente van de gemeente Beernem. Ik ben zonder te merken in de Provincie West-Vlaanderen beland. Nog een half uur wandelen. Ik zet mijn pet op. Beter laat dan nooit. Ik heb gelukkig nog een flesje water uit de automaat meegenomen. Een half uur later bereik ik het centrum van Oedelem. Ik moet niet in het centrum zijn, doch ik wijk van mijn route af en ga toch eerst naar de Markt. Ik stap eerst naar het voormalige gemeentehuis of voormalig "schepenhuys". De Toeristische- en de Heemkundige dienst is hier gevestigd. De trouwzaal kan je bekijken en het geeft de sfeer weer hoe het er vroeger uit zag. Kaal, sober en eentonig. Zitplaatsen van afgedankte kerkstoelen. Voor kleine dienstverleningen kan je hier nog terecht. Er worden momenteel reparatiewerken gedaan aan het dak. Ik zet me neer op het terras van café "De Klimop" in het zonnetje. Ik bestel en geniet van een biertje. Op het Marktplein staat een kiosk die een bunker camoufleert uit de Eerste Wereldoorlog.

Om zes uur ben ik bij mijn gastgezin buiten het centrum. Een ouder koppel met twee kleinkindjes. Het is gezellig. Er wordt duchtig over en weer gepraat over wandelen en fietsen. Het echtpaar fietst per dag ongeveer 90km. Om zeven uur trek ik mij terug op mijn kamertje. Het was vandaag een fantastische, zonnige en warme dag. Eerst druk maar nadien kreeg ik een natuurstoot die me de rest van de dag is bijgebleven. Tot morgen. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.