Dag 4 vrijdag 16 september 2011. We worden wakker om 07:00 uur. Eigenlijk veel te vroeg, maar de zon schijnt en we willen er volop van genieten. We ontbijten en maken een picknick klaar. We trekken vandaag naar het Titisee. Daar willen we aan de oever van het meer onze middagpauze nemen met een romantische picknick. Hopelijk wil "Lucy" dat ook, als je begrijpt wat ik bedoel.

Onze GPS brengt ons zonder problemen op de parking naast het station van het meer. Het centrum is geheel autovrij. De parking kost € 3 voor een hele dag. Het is net 09:30u en het is nog heel rustig. We staan hier praktisch alleen. Een bordje wijst ons naar rechts voor het meer. Na de parking komen we op het voetpad en weten niet waar we naar toe moeten. Vermits we van links zijn gekomen en het meer niet gezien hebben nemen we aan dat we naar rechts moeten. Dat doen we dan ook maar na tien minuten ben ik er niet gerust in. We vragen aan een plaatselijke bewoner waar het meer is. Hij stuurt ons terug en zegt ons de bordjes "centrum" te volgen. Gelukkig kunnen we er mee lachen. Het moet niet altijd de GPS zijn die ons verkeerd stuurt.

Het is zalig wandelen door het centrum. Heel veel souvenirwinkeltjes, restaurants en hotels. Het meer zelf is nog niet volledig te zien. Boven het oppervlak hangt nog dikke mist. Enkele mannen poetsen de bootjes en de watertrappers droog, in afwachting van de eerste toeristen.

Wij gaan rond het meer wandelen. Een tocht van ongeveer 7 kilometer. Deze keer zijn we onze wandelschoenen niet vergeten. Titisee; een gletsjermeer van twee kilometer lang en veertig meter diep heeft een oppervlakte van 1,3km². We houden het water aan onze rechterzijde. Het is een tijdje klimmen en dan gaat het gewoon plat. Een half uurtje later is de mist volledig verdwenen en kunnen we mooie foto’s maken. Na een camping verdwijnt het meer achter de bomen. Goed dat er bordjes zijn die ons de weg wijzen. Al is het soms niet duidelijk. Maar kom, de zon schijnt, we wandelen, we hebben eten en drinken bij en we hebben een zee van tijd. Toch zijn we na twee uur rond. Terug bij het meer houden we onze picknick op een bankje. Het uitzicht is schitterend. Bootjes varen af en aan. Grotere toeristenboten varen rond het meer. Door een megafoon praten de gidsen in verschillende talen tot de toeristen. Na ons middagmaal schuimen we langs de winkeltjes op zoek naar een geschenk voor de kleinkindjes. Het is er ondertussen heel druk geworden. Het is 12:30u als we in de auto stappen en "Lucy" afstellen op Feldberg.

De hele streek rond het Feldberg massief is sinds 1950 beschermd natuurgebied. Onderweg stoppen we nog een paar keer om mooie panorama foto’s te maken. Er groeien overwegend naaldbomen. Aan de loofbomen is het reeds te merken dat de herfst is aangebroken. Om 13u rijden we Feldberg binnen. De gemeente is genoemd naar de dichtbij gelegen hoogste berg van het zwarte woud. Na een steile klimming met de auto staan we op de grote parking, die bijna volledig bezet is. De buitentemperatuur bedraagt 21° C. Het Museum laten we links liggen en stappen naar de gondels die ons naar het hoogste punt van de berg brengt. Op 1450 meter hoogte stappen we uit. Honderd meter verder staat een uitzichtplatform. De lift doet er 20 seconden over om ons naar de elfde verdieping te brengen. Het is de moeite waard. We hebben een fantastisch uitzicht. Het uitstekende weer leent zich ertoe de bergtoppen tot aan de Vogezen en zelfs de Alpen te zien. Drie kwartier later staan we terug met beide voeten op de Feldberg. We wandelen rond de puntige steenhoop die als nagedachtenis is gebouwd aan Bismarck. Een 19de eeuwse staatsman. We genieten daar nog van de uitzichten. Aan de oostzijde zien we tussen steile rotsen en dichte dennenbossen in een trechtervormige diepte de Feldsee. Een donker meer op een hoogte van 1100 meter. Het meer is alleen te voet bereikbaar. We gaan te voet terug naar beneden. Het is een steile en niet ongevaarlijke afdaling. We zijn blij dat we een half uur later zonder kleerscheuren terug beneden zijn. Aan de cafetaria drinken we nog een stevige pint voor we terug naar de auto gaan. Dat is sneller dan we dachten. We worden namelijk geplaagd door wespen. En op deze hoogte zijn de beestjes precies nog agressiever. Om 15:00u rijden we door met bestemming Freiburg. We rijden de stad binnen langs de St. Martinspoort. Rond het jaar 1900 vernieuwd en verhoogd. Een spitsboog van 63 meter hoog. Lucy, onze GPS, brengt ons veilig naar een bovengrondse parking aan de Bertholdstrasse. We gaan een wandeling maken door het centrum van Freiburg. De hoofdstad van het zwarte woud. Ze is eveneens het culturele en historische hart van de streek. Met zijn 200.000 inwoners en haar ligging op 210 meter hoogte behoord Freiburg tot de charmantste en levendigste stad. Deze universiteitsstad ligt vlakbij de Zwitserse en Franse grens.

We starten onze stadswandeling in de Bertholdstrasse over een afstand van ongeveer 2,3 km. We wandelen zo richting centrum om wat verder aan de rechterzijde de oude synagoge voorbij te stappen. Het gebouw is van 1987. We wandelen tot bij het oude en nieuwe stadhuis. Twee gebouwen uit de 16de eeuw. Het nieuwe raadhuis ontstond rond 1900 door de samenvoeging van twee huizen met renaissance gevels. In het torentje op de middenvleugel hangt een carillon of beiaard, dat rond het middaguur te horen is. Op het plein staat het standbeeld van Berthold Schwarz, de uitvinder van het buskruit. We gaan rechts de Gauchstrasse in, stappen rechtdoor en kruisen de Kaiser-Josephstrasse. Dit is een straat met grote warenhuizen. We slaan links af, de kleine Marktgasse in. We komen aan het imposante Munsterplaats, wat vroeger een kerkhof was rond de O.L.Vrouwkathedraal, opgetrokken in de 13de eeuw. Een toren van 116 meter hoog. Een deel van kerk en toren staat steeds in de steigers, omdat het behoud veel zorg vraagt. We kunnen de kerk niet binnen. Er is een dienst bezig. In het portaal onder de toren bewonderen we de beeldhouwwerken met bijbelse figuren en voorstellingen. Aan een gezellig restaurantje nemen we een avondmaal met schnitzel en frieten. Het sloeg wat tegen. Het was veel te zout. We hebben meer dan de helft laten liggen. Geef ons maar de Belgische keuken.

Een klein uur later staan we voor het Kaufhaus. Het sierlijke gebouw van 1520 was eigenlijk bedoeld voor het bestuur van de markten. Nu doet het gebouw dienst als ruimte voor tijdelijke tentoonstellingen en allerhande feestjes. Op het einde van het plein gaan we naar links. We wandelen voorbij de grote beek tot aan de grote ring waar de Schwabentor staat. Eén van de drie stadspoorten van Freiburg die oorspronkelijk diende als vestiging. De eerste toren werd gebouwd in de 13de eeuw. De aanpalende gebouwen dateren van vorige eeuw. Opvallend zijn de schilderingen aan de binnenzijde van de poort. Een andere bezienswaardigheid zijn de zogenaamde Bachle; goten in het oude centrum waar water door heen loopt. De vroegere riolering die nu regenwater afvoert. Ondertussen zijn we aan het Museum für Neue Kunst.

Even verder zijn we terug aan Martinstor waar onze wandeling eindigt. Het begint te schemeren. Het is 19:00u. Ik wou graag uit de stad zijn voor het donker is. Maar ook hier is het vrijdagavond en we zitten meteen met het verlaten van de parking in de file. Dan begint het ook nog te regenen. Dan maar rekenen op "Lucy" dat ze ons zonder problemen uit de stad krijgt. Een half uur later rijden we op de snelweg richting Langenschiltach. Tot morgen! Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.