Woensdag 20 november 2013. We worden wakker om 07:45u. Het is al licht buiten. Het regent niet, maar er hangt wel een beetje mist. Het ontbijtbuffet is beneden. Er zit een jong koppeltje aan de ontbijttafel vlak naast de deur. Een wat oudere dame aan een tafeltje bij het raam. Dat is het, zeker zes tafels zijn vrij. We hebben niet veel honger. Het buffet is nu niet echt een hoogvlieger, maar we klagen niet. Om 09:30u pakken we op de kamer alles in. Nadat we de rekening betaald hebben, gaan we terug naar de auto. We willen hier nog een wandeling maken, maar ze zijn beiden te lang. Een wandeling van 10,5km en van 12km. Dat is teveel van het goede. Dat overleven we niet vandaag. We zijn nog stijf in de benen van gisteren.
Ons Rina wil op weg naar huis even halt houden in Durbuy. Het kleinste stadje van de wereld. We kijken op de kaart en blijkt dat Durbuy in het noordoosten ligt. Wij moeten naar het noordwesten. De temperatuur wijst 2°C aan. Kans op gladheid. Ik stel Ciney voor. 36 minuten rijden over een afstand van 48km. We rijden langs het dorp van Smuid. Na ons avontuur van gisteren zullen we dit dorpje niet gauw meer vergeten. Voorbij het centrum rijden we te midden van een dennenbos. Rechts de altijd groene den en links de gele Japanse Lork. We rijden hier helemaal alleen op de grote brede baan. Het is een beetje heuvelachtig. We genieten van de rit. Het volgende dorp is Transinne. Een deelgemeente van Libin. Vooral bekend door het Euro Space Center. In augustus 1914 werd er in deze buurt zwaar slag geleverd tussen Franse en Duitse troepen. Transinne werd een verpleegpost voor Duitse gewonden. We rijden er voorbij. We rijden langs de E411. Hier hangt een dikke mist. De temperatuur daalt tot +1°C. Bij de afrit 22 van Rochefort blijft de mist hardnekkig hangen. Nog 14km te gaan. Allee, te rijden, bedoel ik.
We nemen afrit 20, Ciney. Hier komt zowaar de zon piepen. Ciney is vooral bekend omwille van het gelijknamige bier dat in de brouwerij van Alken-Maes wordt gebrouwen. Deze stad is omringd met groene valleien, kastelen en panoramische vergezichten. Zeven kilometer verder stop ik op de Place Monseu, naast de kiosk in het centrum van Ciney. De stad vierde in het jaar 2006 haar duizendste verjaardag. Het is betaald parkeren. Het parkeerautomaat werkt niet. Ik weet niet goed wat ik in die situatie moet doen. Er is slechts één automaat. Andere parkeerders laten hun auto gewoon staan. Dus wij ook. Het plein is enkele jaren geleden opnieuw aangelegd, namelijk in 2009. We gaan rond de collegiale St-Niklaaskerk. Alle deuren zijn afgesloten. Vele brand geschilderde ramen zijn stuk. De toren is van voor de 10de eeuw. Het bouwwerk werd vroeger al een aantal keer vernield en weer opgebouwd. Ook nu is, drie jaar geleden, in juli 2010 de torenspits ingestort door een zwaar onweer. Er werd een tijdelijk dak gebouwd in afwachting van de restauratie. Ook ruim 180 woningen werden toen zwaar beschadigd en tientallen voertuigen waren total loss. Even verder staan we voor het stadhuis van Ciney. Gebouwd in 1878. Boven de ingang prijkt trots het wapen van de stad, waarop 5 vrouwenhoofden afgebeeld zijn. Op de tweede verdieping was vroeger de rechtbank van eerste aanleg gevestigd. In augustus 1944 werd het stadhuis door de Duitsers in brand gestoken. Alle archieven gingen in de vlammen op. Het gebouw werd opnieuw gerenoveerd . De rode baksteen staat in schril contrast met de grijze siersteen. Drie treden en een glazen deur scheidden ons van de inkomhal. We wandelen terug naar het plein. We blijven staan voor het monument van de gesneuvelden uit beide Wereld Oorlogen. De teksten op het monument zijn uitsluitend in het Frans gebeiteld. Ons drietalig landje blijkt niet overal meertalig te zijn. De enorme muziekkiosk op de parking is van 1896 en vervangt de eerste, die van hout was gemaakt. Onder het afdak hangen 8 medaillons van beroemde componisten zoals: Mozart, Wagner, Strauss… om de bekendste maar te noemen. De kiosk wordt beschouwd als één van de mooiste van Wallonië. Het plein wordt ook omringd door honderdjarige kastanjebomen. We houden het hier voor gezien. Om tijdens de zomer een terrasje te doen is het hier de place to be. Rondom het plein is bijna elk gebouw van de Horeca. Ik vertrouw het toch niet echt. Ik laat de auto liever niet op de parking achter. We vinden trouwens geen symbolen met wandelingen op.
We rijden naar Faulx-les-Tombes. Een klein dorp in de provincie Namen. 22 minuten rijden. De zon breekt door de wolken, we zien blauwe lucht. Het wordt plotseling iets positiever van temperatuur. We rijden langs bossen en weiland. De natuur domineert hier. We kunnen nergens stoppen om foto’s te nemen. Te gevaarlijk op de smalle banen. Bij onze volgende bestemming vinden we geen parkeer mogelijkheid. Ook geen wandelingen. Eén paal met een wandel symbool hebben we gezien. Dat kunnen we helaas niet doen. We weten niet hoelang ze is. We rijden steeds hoger en hoger, tot we in Haut-Bois belanden. Dit gehuchtje werd opgenomen in het parcours van de wielerklassieker “Waalse Pijl”. De noordzijde van de heuvel wordt dan beklommen. Aan een hele oude kleine kerk houden we halt. Weer afgesloten. Volgens een bordje voor de kerk is het gebedshuis honderd jaar oud. Voor de kerk heeft men een symbool geplaatst ter herdenking van een honderdjarige boom. Hij groeide hier maar werd te oud en te gevaarlijk. Stukken van de oude stam zijn tegen de gevel van het kerkje bevestigd. Nu de zon schijnt wordt de temperatuur eensklaps +6°C. Hier op het hoogste punt waait een fris windje. We rijden naar Profondeville. Het dorp in de provincie Namen ligt op een hoogte van 220 meter. Het is ongeveer een half uur rijden. Weer een stap dichter naar huis toe. Het is iets na half twaalf. We rijden langs Naninne. Een deelgemeente van Namen en gelegen op een heuvelrug. Ik stop aan de kant van de weg op een parkeerplaats. Vlak bij de kerk. Ons Rina neemt er een foto van. We vereren haar niet met een bezoek. Hier kan ons Rina mooie panoramafoto’s nemen. Zo goed en zo kwaad als dat kan. De zon zit niet echt mee. We zien wel. Omdat hier de streek een landelijk karakter heeft en weilanden, leent het uitzicht om foto’s te maken. Links en rechts situeert zich terug een bosrijk gebied met verschillende wandelpaden. We rijden verder slalommend naar beneden.
We parkeren ons in het centrum van Profondeville, het dorpje aan een bocht langs de maas. De plaats ligt op een hoogte van 220m boven de zeespiegel. Het is hier ook marktdag vandaag. Vlakbij de Saint-Remykerk, die we wel kunnen bezoeken. Eerst over het kleine marktje. Een tiental kramen staan er. Af en toe komt er wat volk op af. Het is er echt geen volkstoeloop. Ons Rina vraagt zich af of de verkoper van portefeuilles vandaag wel iets heeft verkocht? Misschien, zeg ik. Nu de feestdagen op komst zijn? Dan gaan we de kerk binnen. Het zonlicht schijnt langs de vele gebrandschilderde ramen binnen. De drie beuken hebben een donkere houten plafond. Er staan veel verschillende Heilige beelden, die kunnen aanbeden worden. Ze glimmen als een spiegel. Het zijn precies nieuwe aanwinsten. Boven de sacristie zijn drie langwerpige smalle ramen met gekleurd glas. Daarboven een ronde raam. Het doet me denken aan de zon.
We wandelen langs rustige straatjes door het centrum. Oude huisjes in de plaatselijke steen gebouwd zijn gerestaureerd met rode baksteen. We slenteren langs de maas. De wandelboulevard werd heringericht in 2007. Aan de overkant van de maas zien we de vele rotsformaties. Er staan ook enkele woningen. Op de maas zal tijdens de zomer duchtig gevaren worden. Ik denk aan kano’s, plezier rondvaarten, waterskiën. Misschien ook wel viswedstrijden. Langs de waterkant ontdekken we twee Egyptische eenden die elk op één poot staan. Het zijn net flamingo’s. We blijven ze van op een afstand observeren, maar ze verroeren geen vin. Ook de vele meeuwen langs onze wandelweg blijven rustig zitten.
De zon verdwijnt opnieuw en de wind wakkert aan. Tijd om iets te gaan drinken. Honger hebben we niet. Bij het monument van de gesneuvelden uit de beide Wereldoorlogen draaien we terug. Langs de brede weg stappen we terug richting centrum. Rechts van ons aan de overzijde van de straat staan nog de typische villa’s uit de 19de eeuw. We passeren het gemeentehuis met het toeristenbureel. In café Central gaan we iets warms drinken. Nu de zon verdwenen is wordt het gevoelig frisser. Ons Rina drinkt een Russ aux lait, en ik een pils. Het is klokslag 14:00u als we naar huis vertrekken. We willen nog wat inkopen doen. Het is nog anderhalf uur rijden. Een kwartier later rijden we op de snelweg richting Brussel. In Jambes is het heel druk. Het is dan ook een heel grote stad. Vanaf Overijsse zijn alle reclameborden terug in het Nederlands. We kunnen terug lezen. Vanaf de Antwerpse ring is het ook weer trager rijden. Maar deze keer geen files. Als we thuis zijn, na het winkelen, begint het te regenen. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.