Deel door ons uw liefde uit
aan wie honger heeft en pijn.
Laat ons waar verdeeldheid is
uw vredestichters zijn.
Ons verlangen is alleen,
Heer, maak ons hart bereid,
dat door heel ons leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Deel door mij uw liefde uit,
aan een medemens die lijdt.
Leer mij meer vervuld te zijn
met uw bewogenheid.
Mijn verlangen is alleen,
Heer, maak mijn hart bereid,
dat door heel mijn leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(2x)
Deel ons door uw liefde uit
tot de einden van de aard'.
Dat zich waar de dood nu heerst
nieuw leven openbaart.
Maak ons als uw werkers klaar
en sterk ons in de strijd,
tot wij mogen oogsten waar
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(6x)
Deel door ons uw liefde uit,)
maak ons hart bereid. )4x
Deel door ons uw liefde uit,)
ja wij zijn bereid. )2x
Deel door mij uw liefde uit )
ja ik ben bereid. )2x
Wat ogen zien dringt binnenin het hart. Het kan ons blij maken of ook heel verdrietig. Het kan ons soms zo diep raken, dat we er ziek van zijn. Ogen zijn de vensters van ons hart. Wie ze opent voor het licht, voor de zon overdag, voor de mooie dingen en voor de sterren in de nacht, is een blij en gelukkig mens. Met licht en meer moois in onze ogen komt er kleur in ons anders zo grijze leven. Want onze ogen weerspiegelen de liefde van Jezus. Een liefde, door Hem gegeven!
Uit het hart
Jouw Hemelse Vader die je heeft geschapen, die zoveel van je houdt, weet alles wat er zich in jouw hart afspeelt. Hij begrijpt en kent jou volkomen, Hij vraagt je om de juiste keuzes te maken! Hij verlangt niets liever dat Hij fier zou zijn op jou, dat je het pad der wijsheid zou blijven volgen! Het is niet altijd gemakkelijk, en je hebt vooral lef & doorzettingsvermogen nodig, maar dit alles is niet te vergelijken, met het liefdevolle geschenk dat je zal verkrijgen! Hij weet nu wat je denkt & wat je nog zou willen 'plannen'... Daarom vraag ik je : ook voor mij komt de tijd dat ik het aardse zal verlaten. Maar zou je dan niet blij & verheugd zijn als je weet, dat ik in het Hemelse paradijs zal blijven wachten op... jou !!! Filip V. (26-09-04)
IK BEN DE ALFA EN DE OMEGA GEBED IS DE SLEUTEL VAN DE OCHTEND
EN DE GRENDEL VAN DE AVOND.
21-08-2007
Het laatste van die mens wordt erger dan het eerste.
Het laatste van die mens wordt erger dan het eerste.
Je leven op orde brengen is een goede zaak. Alle vuiligheid er uit. Met een schone lei beginnen. Maar één vraag is dan wel van wezenlijk belang: is alleen de buitenkant schoongemaakt of ben je ook van binnen veranderd? Je kunt alleen je gedrag veranderen, bijvoorbeeld omdat je een goede indruk op iemand wilt maken. Of omdat het je een bepaald voordeel of status oplevert. Maar de Heer vergelijkt je dan met een schoongeveegd huis dat leeg staat. Vroeg of laat komen de onreine geesten terug. Je kunt alleen werkelijk schoon blijven als de Geest van God in je hart komt wonen. Dan verander je van binnenuit!
Voor een vriend heb je wat over. Een verzoek van een vriend leg je niet zomaar naast je neer. Zelfs als hij in het holst van de nacht langs komt, omdat hij met iets omhoog zit, help je hem. Ja toch? Of laten we het dan afweten? De Heer veronderstelt dat we hem toch opendoen en geven wat hij nodig heeft: is het niet uit vriendschap dan toch om de brutaliteit (en dan zit er toch ook een nood achter). Bedenk dan, zegt de Heer, dat je zo altijd bij je hemelse Vader mag aankloppen. Geen tijdstip is Hem te gek. Hij heeft altijd een luisterend oor. Hij geeft wat we nodig hebben. Wat een voorrecht zo'n Vader te hebben!
Machtig is zijn goedertierenheid over wie Hem vrezen.
Machtig is zijn goedertierenheid over wie Hem vrezen.
Goedertierenheid is een kernbegrip in deze psalm. Andere woorden hiervoor zijn: gunst, vriendelijkheid, medelijden.
In vers 4 lezen we dat de Heer ons wil kronen met goedertierenheid. Wij hadden zelf een heel pak zonden (of: ongerechtigheden) op ons gestapeld. Maar God wil die van ons afnemen, ze ons vergeven. In plaats daarvan krijgen we een kroon van zegeningen die Hij ons in zijn gunst wil geven. Het is soms moeilijk voor ons om ons dat goed voor te stellen: God wil ons kronen met zijn vriendelijkheid. Hij geeft zoveel dat we er meer dan voldoende aan hebben. God kan en wil ons zoveel geven, omdat Hijzelf rijk is aan goedertierenheid (vers 8). Hij wordt niet moe om te geven, Hij heeft altijd nog meer. En zijn bewogenheid met ons blijkt steeds weer groter te zijn dan wij ons kunnen voorstellen.
Zijn goedertierenheid is ook ontzettend groot. Het is als een grote macht om ons heen die ons beschermt (vers 11). Die bescherming hebben we ook nodig. Zonder Gods goedertierenheid zou zijn toorn ons treffen. Dan zou Hij onze zonden straffen en ons vergelden naar de schuld die we op ons geladen hebben. Maar dat doet Hij niet, integendeel: Hij vergeeft ons. Hij doet onze zonden van ons weg, zo ver als maar kan.
Die goedertierenheid is er ook altijd (vers 17). Wij zijn mensen die hier maar even zijn. Maar ons hele leven lang wil God ons zegenen. En ook onze kinderen en de generaties na hen. Hij zorgt voor iedereen, in elke tijd en overal, die eerbied en ontzag heeft voor Hem.
Als we zo Gods goedertierenheid hebben leren kennen, sluiten we van harte aan bij de lofzang waar de psalm mee begint en eindigt: 'Loof de Here, mijn ziel.'
Het verhaal vande barmhartige Samaritaan vertelde Jezus toen er op een dag een godsdienstleraar kwam die wilde onderzoeken of Jezus' ideeën wel zuiver waren. 'Meester', vroeg hij, 'wat moet ik doen om eeuwig leven te krijgen?' Jezus vroeg: 'Wat zegt de wet van Mozes daarover?' Hij antwoordde: 'U moet van de Here, uw God houden met heel uw hart, heel uw ziel, heel uw kracht en heel uw verstand. En u moet net zoveel van uw naaste houden als van uzelf.' 'Goed!' zei Jezus. 'Doe dat en u zult eeuwig leven krijgen.' De man voelde zich aangesproken. Om zich te rechtvaardigen, vroeg hij: 'Wie is eigenlijk mijn naaste?'
Als antwoord gaf Jezus hem dit voorbeeld: 'Een man reisde van Jeruzalem naar Jericho. Onderweg werd hij door rovers overvallen. Zij rukten hem de kleren van het lijf, sloegen hem bont en blauw en lieten hem halfdood langs de weg liggen. Toevallig kwam een priester langs. Maar toen hij de man zag liggen, ging hij aan de overkant van de weg voorbij. Een tempeldienaar die voorbijkwam, deed hetzelfde en liet de man gewoon liggen.
Gelukkig kwam er ook iemand langs die medelijden kreeg toen hij hem daar zag liggen. Het was een Samaritaan. De Samaritaan knielde naast hem neer, verzorgde zijn wonden met olie en wijn en legde er verband om. Daarna tilde hij hem op zijn ezel en ging er zelf naast lopen.
Zij kwamen bij een herberg, waar hij hem verder verzorgde. De volgende morgen gaf hij de herbergier twee zilveren munten en zei: 'Zorg goed voor hem. Mocht dit geld niet genoeg zijn, dan betaal ik de rest de volgende keer wel.'
Wat denkt u? Wie van deze drie was de naaste van het slachtoffer van de roofoverval?' 'De man die medelijden met hem had', was het antwoord. 'Precies', zei Jezus. 'Volg zijn voorbeeld dan.'
Bent u wel eens in een winkelcentrum op een bankje gaan zitten om te kijken naar al die mensen die voorbij lopen? Zietu dan alleen de buitenkant of beset u ook dat daar mensen met een ziel rondlopen? En raakt dat u wel eens?
In dit verhaal zien alle drie de passanten de gewonde man. Het is duidelijk dat hij hulp nodig heeft. Maar ze kijken verschillend. De eerst twee hebben alleen oog voor de situatie. Ze willen er niet in betrokken raken, ze gaan voorbij. Maar de derde ziet meer: hij ziet een mens in nood. Dat doet hem wat. Daarom stopt hij en gaat hij de man helpen. Kijken wij ook zo? Dán zijn wij volgelingen van Jezus, dé barmhartige Samaritaan.
Verblijdt u dat uw namen staan ingeschreven in de hemelen.
Verblijdt u dat uw namen staan ingeschreven in de hemelen.
De mannen waren er op uitgestuurd met het gezag van de Heer. Vol van wat ze hebben meegemaakt komen ze terug. Zelfs de demonen moesten hen gehoorzamen omwille van de naam van de Heer. Als ze zo bij de Heer komen, doet Hij er nog een schepje bovenop. Immuun zullen ze zijn voor giftige beesten en 'giftige' mensen. De Heer deelt hun enthousiasme. Maar, zegt Hij, laat dat niet de basis van je blijdschap zijn. De basis is dat men je kent in de hemelen. Daar staan de namen ingeschreven van ieder die Jezus als Heer wil erkennen. Hebt u zich al laten inschrijven? Geloof in Hem!
De oogst is wel groot, maar de arbeiders zijn weinig.
De oogst is wel groot, maar de arbeiders zijn weinig.
Er is werk voor de Heer te doen. Er is een oogst die moet worden binnengehaald. Er zijn mensen aan wie het Evangelie verkondigd moet worden en die het koninkrijk van God binnengebracht moeten worden. In het Westen zijn we het perspectief op die oogst een beetje kwijtgeraakt. Wij denken: mensen bekeren zich niet meer. Maar de Heer zegt iets anders: het ligt niet aan de oogst, maar aan de arbeiders. Geloven u en ik nog dat de Heer mensen tot Zich wil trekken? Laten we dan het blijde nieuws vertellen: we zullen verbaasd staan over wat God dan doet.
Zijn wij bereid om de Heer Jezus te volgen? Het is goed om Hem te willen volgen, waar Hij ook heengaat. Maar de Heiland maakt wel duidelijk dat Hijzelf op aarde geen thuis heeft. Hij, de Schepper van het heelal, moet een zwervend bestaan leiden. Er is voor Hem geen vaste plaats om het hoofd neer te leggen. Had zijn hemelse Vader daar niet voor kunnen zorgen? Jawel, maar er zit een diepere betekenis achter. De Heer Jezus kan niet echt rusten voordat zijn werk volbracht is. Voordat Hij óns in de rust gebracht heeft. Hij ziet uit naar de rust in de hemel die Hij zal genieten met alle geredde mensen.
Een schip was in nood gekomen en stond op het punt te zinken. Er kwam een reddingsboot en die bracht de hele bemanning in veiligheid. Alleen de kapitein wilde niet meegaan. Hij bleef aan boord. Hij vond dat hij zich altijd nog in veiligheid kon brengen door middel van de sloep. Tot het laatste ogenblik bleef hij aan boord. Toen het schip begon te zinken, stapte hij in de sloep. Toen pakte hij een mes en wilde daarmee het touw doorsnijden waarmee de sloep vast zat aan het schip. Maar tot zijn ontzetting merkte hij toen pas dat de kabel van staaldraad gemaakt was. Toen was het voor hem te laat om gered te worden. Voor iedere zondaar is er de mogelijkheid gered te worden. Maar hij moet het niet uitstellen, want er kan een tijd komen dat het ook voor hem te laat is. De Bijbel zegt: 'In de aangename tijd heb Ik u verhoord en op de dag van de behoudenis heb Ik u geholpen; zie, nu is het de welaangename tijd, zie, nu is het de dag van de behoudenis' (2 Kor. 6:2).
De Heer Jezus heeft zijn discipelen kracht en macht gegeven over alle demonen (Lucas 9:1). De vader van de zieke jongen heeft dus terecht bij hen hulp gezocht. Maar zij kunnen het niet. Dus gaat de vader het aan de Meester Zelf vragen. En de Heer geneest de jongen. Eigenlijk is het natuurlijk altijd de Heer die geneest. Ook als de discipelen genezen, dan is dat toch in de naam van de Heer Jezus! Maar door hun ongeloof kunnen zij niet ingeschakeld worden en moet de Heer het Zelf doen.
De Heer Jezus zegt: 'Je moet naar het licht van God: dat is deze kant op. Houd Mij maar in het oog!'
En dat probeert een christen dan te doen.
De één neemt een weg door een bos, de ander volgt een pad dat over een berg loopt en weer een ander neemt een route via de brug over een rivier. En allen roepen: 'Dit is de juiste weg!'
Zo zegt de één: 'Je moet trouwen, dat is wat God wil.' De ander roept: 'Je moet alleen blijven, dat is wat God wil.'
De één zingt alleen maar oude psalmen, omdat God daardoor al eeuwenlang behaagd zou zijn en Hij het vast niet anders wil, terwijl de ander juist ervaart dat gospelsongs hem dichter bij God brengen. Wat is dan de juiste weg?
Misschien is er in die zin geen 'enige juiste weg'. Er is wel een juiste koers. Als Jezus de weg is, dan mogen we die 'weg' gaan zoals wij denken dat hij voor ons begaanbaar is. Juist omdat Jezus 'de weg' Zelf is, gaat het niet om één bepaalde vooraf geplaveide weg of brug of pad, maar is het met Hem steeds weer zoeken. Want deze 'weg' ligt niet van te voren vast, maar Hij ontrolt zich als je 'op weg' gaat.
En zo is die weg ook niet voor iedereen hetzelfde.
Voor de één zal het beter zijn om over de brug te gaan en voor een ander is het pad over de berg meer geschikt. Sommige mensen moeten zo lang uitrusten onderweg dat het wel lijkt of ze helemaal geen pad volgen. Misschien hebben die mensen dat wel hard nodig, bijvoorbeeld na een ruzie in de kerk of zo.
We mogen hen in liefde groeten, of ze nu mee oplopen of niet. Misschien kunnen we iets delen onderweg. Daarna gaat ieder weer zijn eigen weg, de enig juiste weg.
Het volk dat geschapen zal worden, zal de HERE loven.
Het volk dat geschapen zal worden, zal de HERE loven.
Veel psalmen gaan over de Heer Jezus. Geen wonder: Hij is Gods Zoon. Hij is Degene door Wie de Vader zijn plannen waar maakt. De Heilige Geest spreekt eeuwen van tevoren over het lijden van de Heer Jezus en de heerlijkheid die daarop volgt. Ook de gevoelens, gedachten en gebeden van de Heiland zijn kostbaar voor God en worden hier opgetekend voor ons. Zo krijgen wij een idee van wat er in Hem is omgegaan, toen Hij omringd was door tegenstanders. Toen Hij aan het kruis hing. Vanzelf groeit onze liefde en bewondering als wij zien wat het Hem heeft gekost om ons te bevrijden. Er is nog een reden waarom wij kennis mogen nemen van het gebedsleven van de Heer. En dat is omdat de Heer Jezus de Volmaakte is. Hij is zowel volkomen God als volkomen mens. Hij is de volmaakte mens, zonder zonden. Daardoor is Hij voor iedereen een volmaakt voorbeeld. Wij kunnen niet beter doen dan letten op zijn voorbeeld en dat navolgen. Ons afvragen: 'Wat zou de Heer Jezus doen?'
Deze psalm zou het tweegesprek kunnen zijn tussen de Heiland en de engel die Hem in Getsemane kwam versterken. Op dat moment, zo vlak voor zijn lijden en sterven, zijn zijn gedachten bij ons, het volk van God dat Hij zou scheppen. Prachtig.
'Hoe hebt u schaatsen geleerd?' vroeg iemand eens aan de winnaar van een wedstrijd. 'Door telkens op te staan als ik viel,' was het antwoord. Het leven van een christen bestaat ook uit vallen en opstaan. Als we struikelen, denken we soms: 'Ik heb weer gefaald, ik kan het net zo goed opgeven.' Maar God is een God van opnieuw beginnen. Hij vergeeft niet alleen onze zonden, maar Hij gebruikt ook ons falen om ons wijzer te maken. In Ps. 25 kunnen we lezen hoe David met een ootmoedig hart om vergeving vraagt. Hij vraagt God om de zonden van zijn jeugd te vergeven (vers 7) en hij is blij dat God zondaars onderwijst (vers 8) en ootmoedigen zijn weg leert (vers 12).
John Newton, de dichter van 'Amazing Grace', drukt het zo uit: 'Hoewel ik niet ben wat ik zou moeten zijn noch wat ik wens te zijn en nog niet wat ik hoop te zijn, kan ik oprecht zeggen dat ik niet ben wat ik eens was. Door de genade van God ben ik wat ik ben!' Voelt u zich een mislukking? Hebt u een nieuwe start nodig? Ga met belijdenis naar de Heer en Hij zal u laten zien dat Hij de God is van een nieuw begin.
Wat zijn we allemaal druk. Met het gezin, met het werk, met de kerk... druk, druk druk. Gelukkig hebben we ook af en toe vrij. Vakantie. Tijd om tot rust te komen. Tijd om stil te staan bij de dingen waar God druk mee is - in alle eerbied gesproken.
Het bijzondere is dat wij mensen helemaal niet de indruk krijgen dat de Heer zo druk is. Neem nu bijvoorbeeld Abraham. U kent zijn geschiedenis wel: zijn roeping om uit het huis van zijn vader te gaan, op weg naar een onbekend land. Hij was toen 75 jaar. Hij was al 86 toen hij Ismaël als zoon kreeg. Hij was 100 jaar oud, toen zijn door God beloofde zoon Isaak kwam. Echt haast lijkt de Heer niet te hebben... Wat doet de Heer in Abrahams leven? Als Lot het beste deel van het land Kanaän heeft gevraagd, bevestigt de Heer aan Abraham dat hij heel het land zal krijgen en een groot nageslacht. Als Abraham weigert geschenken aan te nemen van de koning van Sodom, opdat die niet kan zeggen dat hij Abraham rijk heeft gemaakt, ook dan bevestigt God zijn beloften aan Abraham door Zich persoonlijk voor die beloften garant te stellen (zie Genesis 15). Toch ziet Abraham nog niets van die beloften in vervulling gaan. Het is dan ook zo logisch om de Heer maar eens een handje te gaan helpen, en via Hagar nageslacht te verwekken. Op het laatste nippertje, toen het menselijkerwijs nog kon. Want als de Heer Abraham opzoekt als hij 99 jaar oud is, schiet Sara in de lach. Het is immers veel te laat voor Abraham en haar om nog een kind te krijgen (Genesis 18:12).
Maar het wonder gebeurt toch, en het beloofde kind komt!
Eind goed, al goed zou je denken. Maar dan gaat God verder. Hoe oud zal Abraham zijn geweest toen de Heer hem vroeg om zijn geliefde zoon te offeren? Honderdtien? Honderdtwintig? Isaak was in ieder geval oud genoeg om zelf al het offerhout de berg op te dragen.
In al die jaren was er toch wat bij Abraham veranderd. Want in Hebreeën 11:17,18 lezen we: 'Door het geloof heeft Abraham, toen hij verzocht werd, Isaak ten offer gebracht ... hij tot wie gezegd was: door Isaak zal men van nageslacht van u spreken. Hij heeft overwogen, dat God bij machte was hem zelfs uit de doden op te wekken.' Abraham had inmiddels geleerd dat de Heer echt helemaal te vertrouwen is: Hij doet wat Hij zegt en Hij kan datgene doen wat boven ons denken uitgaat.
Abraham had God leren vertrouwen, op een manier zoals alleen heel kleine kinderen dat kunnen: Hem compleet vertrouwen op zijn woord. De Heer is er druk mee dat ook aan ons te leren. Hij is te vertrouwen, altijd.
De spreker bedoelt het goed. Het meisje is al gestorven. Het heeft nu toch geen zin meer om de Heer Jezus om hulp te vragen. De dood is immers onherroepelijk. Maar wat geen van de aanwezigen beseft: hier is Iemand aanwezig die het leven Zelf is. Die de sleutels van de dood en het dodenrijk heeft. Die met kracht zal bewijzen dat Hij Gods Zoon is, door Zelf uit de dood op te staan. Deze Persoon spreekt een machtswoord en de dood moet zijn prooi teruggeven. De dood is een overwonnen vijand. Wie in Christus ontslaapt, komt veilig in Jezus' armen. Dat is verreweg het beste.
Van Henoch staat geschreven (Gen. 5:22,24) dat hij wandelde met God. En in afwijking van al zijn tijdgenoten die in datzelfde hoofdstuk vermeld staan, eindigt de geschiedenis van Henoch niet met de woorden 'en hij stierf'. Henoch is niet overleden zoals de anderen, God heeft hem opgenomen. Een wandeling met God eindigt nimmer met de dood, maar altijd met het leven. Wie in de Here gelooft en met Hem wandelt, heeft het eeuwige leven. De Heer Jezus heeft ons uitdrukkelijk die belofte gegeven. En Hij heeft ook gezegd dat in het huis van zijn Vader vele woningen zijn. Hij is heengegaan om ons daar plaats te bereiden. En Hij beloofde: 'Als Ik ben heengegaan en u plaats heb bereid, kom Ik weer en zal u tot Mij nemen, opdat ook u zult zijn waar Ik ben.' Wat heerlijk om met die hoop door dit leven te kunnen gaan. Hoe moeilijk onze weg hier op aarde ook mag zijn, die weg eindigt in het Vaderhuis!
David spreekt met God. David houdt van God en weet dat God ook van hem houdt. Dat maakt hem zo blij dat hij wel kan zingen. David wil graag het goede doen, dat wat God fijn vindt. Hij wil in zijn dagelijkse leven geen fouten maken. Eerlijk zijn tegenover God en medemensen.
Maar dat valt niet mee. Voor David niet en voor ons niet. Elke keer mislukken we. Hoe harder we het proberen, hoe minder het lukt. Elke keer moeten we bij God komen en erkennen: 'Heer, ik heb zus en zo gezondigd. Wilt U mij alstublieft vergeven?'
Moet dit zo altijd maar doorgaan? Gelukkig is God een God van liefde. Gelukkig heeft Hij zijn Zoon gegeven als offer voor onze zonden. Gelukkig wil God en kan God ons elke keer weer vergeven op grond van het bloed van Jezus.
Maar gelukkig heeft God nog meer gedaan. Hij kan de macht van de zonde in ons hart breken. Als wij maar onze oude natuur voor dood houden, en als wij maar het nieuwe leven leven dat Hij ons heeft gegeven. Wat betekent dat? Dat wij moeten erkennen dat wij het zelf niet kunnen, en ophouden met het zelf te proberen. Wij moeten God smeken om de kracht van de Heilige Geest, die wel in staat is om ons de overwinning over onze zonden te geven.
De eerste keer dat ik er een zag, was in de auto van mijn broer. Hij had aan het dashboard een paar van die kleine dingetjes geplakt. Een thermometer, als ik me niet vergis, en een klokje. En een klein fotolijstje met daarin een foto van zijn verloofde. Hij vertelde me dat ze hem dat lijstje had gegeven. Kijk maar eens wat er op staat, zei hij. En inderdaad, toen viel het me pas op dat er op het lijstje een spreuk stond. Met wat moeite ontcijferde ik de woorden: 'Rijd voorzichtig'. Hij heeft me toen het nut daarvan uitgelegd. Telkens wanneer hij in de auto stapte, zag hij die foto. En dan herinnerde hij zich dat hij niet alleen meer voor zichzelf leefde. Dat ze op hem wachtte en dat hij dus voorzichtig moest zijn.
Een paar jaar later zag ik naast het lijstje van zijn vrouw er een met twee foto's: van zijn beide kinderen. En er stond iets bij als: 'Wij houden van je'. Zelf was ik toen ook al wat ouder en snapte ik de betekenis beter. Je moet er als mens steeds weer aan herinnerd worden dat je er niet alleen voor jezelf bent. Je leeft voor anderen. Dat is het geheim van een gelukkig leven. Mensen die geen rekening met anderen willen houden, zijn in feite diep ongelukkig.
Pas geleden werd ik weer eens herinnerd aan die fotolijstjes. Ik reed op een doorgaande weg en passeerde een reclamebord. Nu eens worden we gewezen op de geneugten van een goede sigaret en dan weer wordt ons van rijkswege verteld dat we vooral niet de gevaren van het vrijen moeten onderschatten. Of de een of andere stichting brengt de noden van verre hongersnoden onder onze aandacht. Ik weet niet of het allemaal zo nuttig is, want we rijden er met grote snelheid langs en het gevaar bestaat dat we er alleen maar van leren dat we er geen aandacht aan moeten besteden. Want je moet op het verkeer letten. Nu is dat bij de tabaksreclame geen probleem. Het roken is een gevaar voor de gezondheid en dus maakt het niet uit dat mensen leren er geen aandacht aan te besteden. Maar met die hongersnoden en die vluchtelingen zit het anders. Die mogen we nooit vergeten en daarvoor mogen we niet afstompen. Maar goed, daar gaat het nu eigenlijk niet om. Ik reed daar en ineens zag ik weer, nu op zo'n reclamebord, twee van die lijstjes. Met foto's van een lieve vrouw en een klein kind. Het glas was gebroken en de lijst lag slordig op de ondergrond. Onder de foto stond: 'Alcohol maakt meer kapot dan je lief is.'
Hoeveel mensen die met een glaasje te veel op achter het stuur kruipen, weten dat ergens iemand op ze wacht? Maar dat weerhoudt hen er niet van toch dingen te doen waarvan ze weten dat het verkeerd is. De risico's nemen ze op de koop toe, omdat ze niet willen afgaan voor hun omgeving. Veel mensen weten heus wel dat je geen alcohol moet drinken als je nog moet rijden. Maar ze hebben de moed niet in gezelschap fris te drinken. Wat zullen de vrienden wel zeggen? De kans dat het mis zal gaan, schatten ze niet zo groot in. Tenslotte doen ze het al voor de zoveelste keer. En iedereen van de club doet het. Ze zijn heus wel voorzichtig.
Dat het inderdaad mogelijk is dat hun vrouw of hun kind met de brokken blijft zitten, schuiven ze maar van zich af.
Ineens voelde ik me niet meer gemakkelijk. Niet dat ik op dat moment gedronken had. Ik gebruik maar zelden alcohol. Nee, het drong plotseling tot me door dat het wel heel gemakkelijk was in je gedachten af te geven op al die onverantwoordelijke lieden die zich niets aan de liefde van en de verantwoordelijkheid voor hun familie gelegen lieten liggen. Maar er was Iemand die eens tegen mij gezegd had dat Hij van me hield. Jezus, heeft Zijn leven voor mij gegeven. Vaak dacht ik daar niet meer aan. Ik was eraan gewend geraakt dat ik leefde. Ik was eraan gewend geraakt dat Hij voor mij gestorven was. Maar Hij had me gevraagd Hem niet te vergeten en in mijn leven Zijn herinnering levend te houden. Want voor veel mensen was Hij niet meer dan iemand die eens gestorven was voor zijn idealen. Natuurlijk, ik wist heel goed dat Hij niet dood gebleven was. Hij was uit de dood weer opgestaan. Hij leefde bij God en zou eens in zijn volle macht en majesteit aan iedereen zichtbaar worden. Maar tot die tijd, tot dat moment van Zijn openbaring, was Hij voor het gros van de mensen onzichtbaar en dood. Zijn leven moest zichtbaar worden in mijn houding, in mijn levensstijl, in mijn leven.
Wat had ik Hem vaak teleurgesteld. Omdat ik eenvoudig niet aan Hem dacht. Omdat ik veel te veel bezig was met mijn eigen zaakjes. Omdat ik eigenlijk alleen maar niet af wilde gaan voor mijn vrienden. Terwijl ik zo wat ongemakkelijk in mijn auto zat te schuiven, nam ik me weer voor me meer bewust te zijn van Gods liefde voor mij. En sinds dat moment herinnert dat bord langs de weg me steeds weer aan mijn voornemen echt werk te maken van mijn geloof.
De discipelen hadden al eerder wonderen van Jezus gezien. Zij kenden Hem als meester, leraar, de beloofde koning van Israël, ja als de Christus, de Zoon van de levende God. Maar wat dat allemaal betekende, wisten ze niet. Zij hebben verbijsterd toegekeken hoe zelfs de natuurkrachten aan het woord van deze bijzondere Persoon onderworpen zijn. Als zij Gods Woord beter gekend hadden, dan zouden zij niet zo verbaasd zijn geweest. God heeft immers ook bij de schepping gesproken en het was er. Of was het toch nog niet voldoende tot hun hart doorgedrongen Wie Hij was?
Ons geloof ontstaat als een zaadje waarin een toekomstige plant zit opgeborgen. Het Woord van God begint heel klein in ons hart te werken en gaat groeien. Maar soms is er in ons hart hardheid, zodat het woord geen vrucht kan dragen. Gelukkig is de landman er ook nog. Hij verwijdert stenen, kapt dorens weg en ploegt de aarde om. Zo bewerkt hij de grond om haar vruchtbaar te maken. Als God in ons hart werkt, dan kan dat best eens pijn doen. Maar wij zijn achteraf blij als wij daardoor voor Hem meer vrucht gaan dragen.
Er ging geen dag voorbij of er werd door gemeenteleden gebeden of de Here God mensen wilde binnenbrengen, zodat zij de evangelieboodschap konden horen. Op een dag kwam hij in de samenkomst, een antwoord op ons gebed: een heel bijzonder mens. Slecht geschoren, lang vet haar, geen tanden in zijn mond en enigszins haveloos gekleed. Maar hij had een tegenovergestelde houding, op het arrogante af. Hij stond daar in de deuropening en overzag een beetje geringschattend de gemeente. De 'dorpelwachters' ontvingen hem zeer vriendelijk en hem werd een beetje vooraan een plaats gewezen. Genadiglijk ging hij zitten. Geen wonder, want hij kwam om van dat gezeur van zijn zuster af te zijn, die hem steeds weer vroeg om asjeblieft toch eens één keertje mee te gaan. Nou, ze moesten hem dan maar nemen zoals hij was, voor God waren toch alle mensen gelijk? Nou dan! Hij hoorde de boodschap en begreep er niet veel van, maar hij bleef toch regelmatig komen, want waar ter wereld zeiden de mensen elke keer als hij binnenkwam: 'Ha, die Otto, fijn dat je er weer bent!' Nergens! Plotseling bleef hij weken achtereen weg. Zijn zuster zei dat hij uit huis was gezet en ergens in Den Haag zwierf. Toen we hem weer zagen, was het niet goed met hem. Hij had veel last van maagpijn en zag er grauwer uit dan ooit. 'Otto,' vroeg ik, 'heb je al een onderkomen?' Hij deed een vaag verhaal over een vriend, maar ook over op het station slapen. In een opwelling bood ik hem onderdak aan, maar dat wilde hij beslist niet. 'Otto,' zei ik, 'de winter komt eraan, je kunt niet buiten blijven zwerven!' Hij verzekerde mij dat hij tegen die tijd wel een huisje in een hofje had. Daar stond hij voor ingeschreven en hij maakte een heel goede kans. 'Otto, als dat niet doorgaat, kom je dan een poosje bij ons wonen?' Hij beloofde het. Het werd november en er kwam voor hem geen woning in het hofje. En zo stond op een dag Otto voor de deur met een vuilniszak met een beetje kleren erin en wat prullaria. We hadden een gezellige kamer voor hem van ongeveer drie bij drie meter en vroegen hem of hij zich aan enkele huisregels kon houden, zoals om zes uur binnen voor de warme maaltijd, roken alleen op zijn eigen kamer, elke dag scheren en regelmatig onder de douche. Met elke dag scheren had hij moeite, dus na enig onderhandelen werd het: op woensdag en op zondag. Beide dagen beloofde hij ook mee te zullen gaan naar de samenkomst. Tegen de douche maakte hij geen bezwaar, maar ik kreeg in de loop van de tijd wel het vermoeden dat de douche goed liep, maar Otto er niet onder stond. Hij bleef uiteindelijk toch nog vijf maanden bij ons en het was een groot succes. Hij werd wat gezonder, wat dikker en wat schoner. Hij ging naar de kapper en liet dat dikke steile haar van hem kortwieken, waardoor er een nog olijker gezicht tevoorschijn kwam. We kregen hem eindelijk weer terug in het ziekenfonds en we spaarden samen met hem van zijn uitkering voor spulletjes en meubeltjes, voor in het huisje in het hofje. Als men in de gemeente hem een compliment maakte over zijn uiterlijk, dan zei hij: 'Dat komt door mijn nieuwe moeder.' Notabene, hij was van dezelfde leeftijd als ik: 55 jaar! In zijn hele doen en laten, inclusief de smoesjes, was het net een groot kind. Op een dag kwam hij trots en blij met een fiets aan. 'Hoe kom je daar aan, Otto?' Hij deed een verhaal over een vriend op de markt, die van de dokter niet meer mocht fietsen, enz. Het leek mij geen zuivere koffie, maar ik liet het maar zo. Hij vroeg of de fiets aan de trapleuning kon worden gehangen. Maar dat ging niet. Wij hadden zelf onze fietsen met een dikke ketting aan het hek van de kade vastgemaakt, dus moest hij dat ook maar doen. Ik vertelde hem dat die ketting niet afdoende was, want er waren al twee fietsen van ons gestolen. 'Maar,' zei ik, 'ik las een hele poos geleden in de Bijbel, dat God ons beschermengelen heeft gegeven, dus bid ik al heel lang om beschermengelen bij mijn fiets en volgens mij helpt het echt, Otto!' 'Echt waar?' vroeg hij. 'Echt waar!' zei ik. Hij trok zijn jas weer aan en ging naar beneden. Nieuwsgierig volgde ik van tweehoog zijn verrichtingen aan de overkant aan het hek. En wat deed hij? Hij maakte de fietsketting los en ketende vervolgens zijn fiets aan de mijne! Toen hij weer boven kwam, vroeg ik waarom hij zijn fiets aan de mijne had vastgemaakt. 'Moeder,' sprak hij plechtig, 'jij kunt beter bidden dan ik.' Ach en daaruit volgde een heerlijk gesprek over een Vader in de hemel, die iedereen hoort en zijn oor juist neigt naar de stamelende gebeden, want bidden is gewoon heel eerbiedig praten met God. Otto kon voor zijn fiets zelf een plek aan het hek kiezen en zelf bidden, want voor God zijn alle mensen toch gelijk?
We hebben Otto niet bij ons kunnen houden, de verzameling prullaria werd erg groot en het gespaarde geld was plotseling verdwenen en hijzelf verdween ook wel eens dagenlang, ons in grote ongerustheid achterlatend. En daarna kwam de dag dat hij weg bleef. Wij hebben uiteindelijk zijn kamer leeggemaakt: twaalf grote volle vuilniszakken brachten we weg en de niet kapotte spullen mochten in de kelder van zijn zuster. We hebben geen engel gehuisvest, maar gewoon de herbergzaamheid niet vergeten. En dan 'waakt er wat' over je huis! Veel meer dan we ooit hebben kunnen beseffen.
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.
Ik ben een man en woon in Moorsele (belgie) en mijn beroep is RUST........
Ik ben geboren op 30/12/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computer,,Muziek Fietsen en proberen niet mijn wil te doen maar deze van de Heer.
ben gehuwd met fabienne
De Geest van God is geen spookbeeld of hersenschim. Hij is onder ons aanwezig, voelbaar en tastbaar. Hij spreekt soms uit de blik in onze ogen. Je ziet hem in de mensen die verdraagzaam zijn en respectvol omgaan met elkaar. Je voelt hem in dat liefdevolle gebaar of die hartelijke handdruk. De Geest van God is de scheppende kracht die bruggen slaat over de diepste kloven, die mensen bij elkaar brengt en conflicten ombuigt in begrip en verzoening. Het is de energie die bergen kan verzetten en mensen boven hun kleinheid uittilt - de levensadem van God die mensen bezielt en in beweging zet.
Afscheid nemen is verdrietig, afscheid nemen is niet fijn afscheid nemen is iemand verlaten bij wie je graag zou willen zijn.
Afscheid nemen is die blik vol liefde en die aai over je bol afscheid nemen zijn die tranen je schiet er helemaal van vol.
Afscheid nemen zijn die woorden "Ik hou van jou, dag lieve schat. Je bent altijd bij me, want jij zit hier, diep in m'n hart."
Soms is het afscheid maar voor even soms voorgoed of voor een lange tijd maar wat je samen hebt mogen beleven dat raak je echt, nee nooit meer kwijt.
Parel
Je bent een parel, die zeer kostbaar is je naam staat onuitwisbaar in Mijn hand geschreven. Ik heb je zelf gemaakt om tot Mijn eer te leven je bent een parel, die zeer kostbaar is.
En eens zal Ik je roepen aan Mijn zij Mijn kind die roeping is zo hoog verheven. Uit liefde gaf ik jou Mijn eigen leven, ja, eenmaal zul je stralen aan Mijn zij.
Je bent nu nog op reis, het einddoel is in zicht, houd Mij maar stevig vast en luister naar Mijn stem. Aan d’einder gloort het nieuw Jeruzalem, daar zul je eeuwig leven in Mijn licht.
Je bent een parel, die zeer kostbaar is.
Dit gedicht is voor jou! Als je je alleen voelt je hart gebroken is of bezeerd als je bang bent voor wat komen gaat als je lief hebben hebt verleerd als je jezelf niet durft te zijn als je verteerd wordt door verdriet dan is dit gedicht voor jou want God vergeet je niet Hij wacht op je hij kent je vragen Hij zegt: “geef mij je last, dan kunnen we het samen dragen”. En langzaam zul je merken daar kun je van op aan, dat jij alleen nog je rugtas vasthoudt de inhoud is naar Hem overgegaan Als je je bedrogen voelt eenzaam en heel klein als je door de bomen het bos niet meer ziet en er misschien zelfs niet meer wilt zijn als je verstrikt zit in de netten van de zonde en niet weet hoe je daar uit moet geraken dan is dit gedicht voor jou Jezus zal het in orde maken Hij weet als geen ander hoe pijn voelt en wat een mens soms moet doorstaan Voor jou en mij is Hij uit liefde door enorm zware beproevingen gegaan Hij kijkt naar jou met een bewogen hart en een liefdevolle blik in Zijn ogen en wacht tot je Hem vragen zult je tranen te gaan drogen Dit gedicht is voor jou. Waarom? Is misschien je vraag. omdat God ontzettend van je houdt, grijp toch Zijn uitgestoken hand vandaag….
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.