Stamreeks Leysen Lichtaart

De stamreeks Leysen Lichtaart is in stand gekomen dank zij HUGO VAN DE WATER specialist genealoog van Lichtaart.

De reeks begint met Petrus Leysen, overleden te Lichtaart op 24 oktober 1788.

Hij was gehuwd met Catharina Van Herck, overleden te Lichtaart op 8 januari 1782.

Kinderen:

1. Petrus Leysen, geboren te Lichtaart op 6 november 1762, overleden te Lichtaart ( Stenenstraat) op 2 april 1826.

Hij is getrouwd te Herentals op 17 januari 1786 voor de kerk met Joanna CatharinaVerwerft, geboren te Itegem op 23 december 1761, overleden te Kasterlee ( Terlo) op 12 december 1841.

2.Maria Elisabeth Leysen, geboren te Lichtaart op 4 februari 1765.

3.Joanna Catharina Leysen geboren te Lichtaart op 3 december 1767, overleden te Lichtaart op 8 mei 1812.

Zij is getrouwd te Lichtaart op 3 mei 1810 met Laurentius Soontiens, geboren te Lichtaart op 10 augustus 1759, overleden aldaar op 22 mei 1819, zoon van Joannes Soontiens en Maria Van Den Broeck.

4. Jacobus Leysen, geboren te Lichtaart op 31 juli 1770, overleden te Lichtaart (Hukkelbergen) op 23 maart 1843.

Hij is gehuwd te Lichtaart op 27 mei 1793 voor de kerk met Anna Carharina Peenen, geboren te Poederlee 26 augustus 1773, overleden te Lichtaart (Hukkelbergen) op 9 november 1864, dochter van Petrus Peenen en Anna Jacobs

Wordt vervolgd

07-01-2006, 09:22 geschreven door Ludo

Verlorenmaandag

In Turnhout heeft men aan dit aloudgebruik een nieuwe start gegeven. Op de markt zijn er dan worstenbroden en appelbollen te verkrijgen.

Dit alles wordt opgeluisterd door muziek en drank.

Weet men wel vanwaar dit gebruik komt?

Het feest is ouder dan men denkt. Het stamt uit de tijd van de Germanen die jaarlijks een volksvergadering inrichten om een nieuw bestuur te kiezen. Dit jaarlijks gebruik is afgeschaft door de Franse overheersing en is wel blijven voort bestaan in de gilden.

Jaarlijks op de maandag na het jaarbeging of de maandag na Driekoningen kwamen de gegoede burgers van een dorp of gemeenschap in de voormiddag bijeen om een nieuw bestuur te kiezen.

De plaats van bijeenkomst was bij goed weer op het marktplein onder de lindebomen en bij slecht weer in het genechthuis of bij gebrek aan dit laatste een herberg.

De vergadering begon met het voorlezen van de grenspalen en het keurboek. Dit gebeurde omdat de grenspalen voor iedereen duidelijk zou zijn en het keurboek bevatten de wetten waaraan ieder inwoner van de gemeenschap onderworpen was.

Daarna stelden de drossaard al vertegenwoordiger van de Heer drie schepenen aan, die op hun beurt de vier andere aanduiden.

De burgemeesters van de verschillende gehuchten werden door de aanwezigen gekozen. Dit was een ambt dat niemand graag deed omdat de burgemeester instond om de belastingen optehalen en hij was ook verantwoordelijk voor dat bedrag, kwam hij te kort dat moest hij het verschil uit eigen zak bij passen. Daar tegen stond wel dat hij vijf procent kreeg van de opgehaalde gelden.

De zavelmeesters werden ook door het volk gekozen. Hun taak bestond erin van de wegen te laten onderhouden.

Het laatste punt van de vergadering bestond uit een mogelijkheid van geschillen op te lossen die er tussen de burgers leefden.
Zoals het bepalen dat men niet over iemands erf mocht komen.

Verder werd er die dag navergaderd in de herbergen van het dorp en van werken kwam er die dag niet veel meer in huis. Vandaar de benaming Verloren maandag.

05-01-2006, 19:38 geschreven door Ludo

Ons gezin Staf Van Wuytswinkel en moeder Maria Van Ostade, Frieda Van Wuytswinkel en Magda Van Wuytswinkel en in de kinderwagen Ludo Van Wuytswinkel. Vader en moeder zijn in de rouw wegens het afsterven van de moeder van vader Antonia Gladines

De dag dat mijn vader vrolijk was!

Staf Van Wuytswinkel was niet de vrolijkste van de klas, maar met nieuwjaarsdag was hij steeds goed gezind. Het “stuurs” kijken ligt in de aard van de Van Wuytswinkels. Ze waren en zijn in de omgang anders best te genieten, we hebben dat kijken in onze aard en daar kunnen we ook niets aan verhelpen.

Maar die dag even niet, vader kleden zich morgens op zijn zondags en vertrok naar zijn schildersbaas. Deze was Van Houtven in de Paterstraat in Turnhout en daar werden de gasten verwacht voor hun nieuwjaar en een borreltje.

Vader kwam middags thuis eten en in de namiddag na zijn dutje moesten we mee naar zijn broer en zusters. Wij de kinderen en moeder deden dat niet zo graag omdat we die kant van de familie niet gewoon waren. Moeder trok haar familie voor. Langs haar kant kenden we de achterneven en nichten allemaal met naam en toenaam. De kant van vader werd enkel bezocht op nieuwjaar, niet dat het niet boterde tussen de familie maar dat was zo.

De eerste statie was bij tante Tres ( Maria Van Wuytswinkel) en nonkel Oscar (Oscar De Coster). Zij hadden een winkel op de hoek van de Grimstestraat en de Herentalsestraat. Gegoede middenstanders en brave mensen, de tafel was rijkelijk versiert en wat op tafel kwam was niet mis.

Na een uurtje togen we naar nonkel Jan ( Jan Van Wuytswinkel) en tante Wisa (Wisa Jacobs). Zij bewoonden en klein proper huisje in de Appostelliekestraat in Turnhout op een boogscheut van Tante Tres.

Op een nette tafel stond de drank al te wachten. Dat was de gewoonte, de tafel werd morgens reeds klaar gezet om de bezoekers op een gepaste wijze te ontvangen.

Op een proper tafellinnen stond in het midden van de tafel een glazen serveerblad met daarop de drankflessen, zoals advocaat, witte jenever-Hertekamp, citoenjenever en voor de jonge gasten zoals ik boerenjongens, dit was porto met daarin krenten. Dit laatste en de advocaat werd met een lepeltje gedronken. Moeder dronk hier bij nonkel Jan haar jenevertje met daarin een klontje. Beter gezegd het klontje dopte ze in de jenever en dan zoog ze het vocht uit het suikerklontje.

Bij tante Wisa moesten we steevast de foto’s bekijken van haar zoon, Ernest Van Wuytswinkel als koloniaal in Congo.

Daarna trok het vrolijk gezelschap naar de lievelingszuster van mijn vader Tenne (Tante Anna Van Wuytswinkel) en naar nonkel Jan ( Jan Brenders). Hier werd er gegeten want ondertussen was het al vijf uur en de magen knorden. Samen met de koffie kwam de pekelharing met brood om tafel. Kwestie van even terug nuchter te worden ( vooral bij vader).

S’avonds gingen we naar de Christelijke Bond in de Korte Begijnenstraat eveneens in Turnhout waar vader en moeder een danspasje waagde. Mijn zusters konden eveneens niet blijven zitten bij die mooie muziek en ik verlaten aan een tafeltje dronk de overschotjes leeg van de glazen die nog op de tafel stonden. Zelf weet ik dat niet meer maar mijn oudste zuster heeft dat verhaaltje meermaals verteld, tot algemeen jolijt van haar kinderen.

Op een laat uur vertrokken we dan huiswaarts de kinderen eerst hand in hand gevolgd door vaderen moeder. Vader die al zingend op onze zenuwen werkte. We geneerden ons dood.

De dag daarop was hij weer vader zoals we hem kenden. Zwijgzaam en hard werkend voor vrouw en kinderen.

Een gelukkig en gezond 2006

31-12-2005, 14:05 geschreven door Ludo

27-12-2005, 18:34 geschreven door Ludo

27-12-2005, 18:27 geschreven door Ludo

26-12-2005, 18:06 geschreven door Ludo

Bijna is het Kerstmis en rond deze tijd dwalen mijn gedachten naar de tijd van mijn jeugd, noem het jeugdsentiment, maar in een warm nest uw jeugd doorbrengen maakt een mens gelukkig.

Mijn moederke leefde nog en op Kerstavond trokken mijn vader met zijn drie kinderen naar de middernachtmis. Voor mij klein ventje duurde de plechtigheid veel te lang en eindigde op vadersschoot, vechtend tegen de vaak. De kerk was koud maar warmingeduffefd konden we wat verdragen. Na de mis trokken vader en kroost blij gezind terug naar huis waar de geurige wafels en dito chocomelk ons stond op te wachten. Mijn moeder kon wafels bakken en dat samen met de warme en zelfgemaakte chocomelk…, geen kalkoen kon en kan er tegen op. Geld hadden we niet teveel maar die ogenblikken vergeet men niet zolang men leeft.

Iedereen die dit leest een Zalig Kerstfeest

16-12-2005, 12:58 geschreven door Ludo

De eerste auto’s verschenen in ons straatje en gezien de verdiensten van onze vader in het begin van de gouden jaren zestig niet onaardig uitviel. Voelden we ons verplicht van ook zo een blinken ding aan te kopen. Iedereen zetten op zondag zijn wagen voor de deur, tot zware ontgoocheling van de kinderen want op straat spelen was er niet meer bij. In de namiddag vertrok dan de ganse straat met hun karretjes, naar de familie of naar Scherpenheuvel. Men kwam is ergens.

Na lang zoeken en bekijken viel de keuze op een toen razend populaire DAF. Een verkoper kwam zijn waarde aanprijzen en een proefrit overtuigden onze vader om een dafke aan te kopen.

DAF staat voluit voor”Van Doorn Automobiel Fabriek”. Vier mensen konden er juist zich in bewegen. De officiële naam was Daffodil 30.

Zijn kleur was grijs en aan die kleur is een verhaal aan verbonden. Je moet weten dat onze overgebeur ook een daf had en krak in de zelfde kleur behalve dat het dak in het zwart was. Het was winter en een sneeuwtapijt bedekte de wagens die voor de deur stonden. Ik en mijn verloofde besloten om een ritje te maken. De auto werd in die periode niet afgesloten,wie zou hem meenemen? Bleek toen we ingestapt waren dat de autosleutel niet in het slot pasten, nogmaals geprobeerd en het lukte weer niet. Tot mijn meisje opmerkte dat de zetels een andere kleur hadden. Onze frank was gevallen we zaten in een verkeerde wagen.

Na tien jaar trouwe dienst hebben we het dafke met pijn in het hard moeten afdanken. De bodem bleek doorgeroest te zijn en het regende binnen. De kleinkinderen hebben er mee nog rondgetoerd op een bosdomein tot hij zijn geest gaf.

10-12-2005, 13:18 geschreven door Ludo

Het schilderijtje.

Het is een eenvoudig geschildert werkje en stelt een bosweggetje geflankeerd met dennen voor. De naam van het doekje getuigd van de eenvoud van het schilderijtje,’’In’t bosch’’, oude spelling. Heeft de schilder bewust de naam in de oude spelling op het schilderijtje geschreven, wel zullen het niet meer te weten komen. Het is gepenseeld rond de jaren dertig van vorige eeuw. Dus echt oud is het ding niet.

De maker heeft er ook zijn naam onder gezet. “P. van Tongerloo”. Ik heb altijd gedacht dat het was Pater van Tongerloo en dat mijn ouders beide zeer katholiek het gekregen hadden van een pater op een of andere missietentoonstelling. Een tombola had ook gekund.

De waarheid was helemaal anders dan ik het had voorgesteld.

Het schilderijtje lag bij ons thuis in een schuif van een kast, netjes verpakt in een gekleurde omslag. Op een dag kwam het werkje in mijn aandacht en vroeg aan mijn vader of ik het kreeg. Voor hem was het goed en meer vertelden mijn vader er niet over, hij is steeds een man van weinig woorden geweest. Zo kwam het werkje in mijn bezit. Het verdween tussen mijn persoonlijke spullen op de zolder. En gebeurde het toch dat het met een grote kuisaktie te voorschijn kwam, en werd het eenvoudig ding geschat naar waarden, om het uiteindelijk het steeds terug teleggen bij de spullen die mochten blijven Ook als de jeugdbeweging jaarlijks rondkwam om hun Amerikaanse opbod te spijzen met afgedankte zaken, dacht ik even om het mee te geven, maar ergens zij een innerlijke stem om dat vooral niet te doen. Zo bleef het jaren ongemoeid op de zolder liggen. Tot op een dag ik en mijn vrouw werden uitgenodigd voor de jaarlijkse receptie bij te wonen van de plaatselijke kunstschilderskring. De tentoonstelling had als thema de” Oud Turnhoutse Kunstschilders”.Bleek dat Peter (Peer) Van Tongerloo in dit rijtje thuisoorden en dat hij een kunstschilder bleek te zijn met enig faam en naam. De dag daarop trok ik met het schilderijtje naar mijn iets oudere zuster die bleek er meer van te weten. Mijn vader heeft het doekje vroeger gekregen van Peer Van Tongerloo als precentje. Samen hebben ze jaren gewerkt bij eenzelfde schilderbaas.

Nu hangt het netjes ingekaderd al jaren in onze woonkamer. Voor mij is het van onschatbare waarde, eenvoudig doekje maar een van de weinige zaken die tastbaar nog van mijn vader zijn geweest.

04-12-2005, 14:42 geschreven door Ludo

Nakomelingen van Henricus Carolus Maria Van Wuijtswinkel

1 Henricus Carolus Maria Van Wuijtswinkel is geboren op 07-01-1871 om 23:00 in Mol-Postel, zoon van Petrus Franciscus Vanwuytswinkel en Catharina Bosmans. Van de geboorte is aangifte gedaan op 09-01-1871. Henricus Carolus Maria is overleden op 14-11-1951 in Tilburg Nederland, 80 jaar oud. Henricus Carolus Maria trouwde, 25 jaar oud, op 20-05-1896 in Tilburg Nederland met Maria Van Doorn, 21 jaar oud. Maria is geboren op 15-08-1874 in Tilburg Nederland, dochter van Gerardus Van Doorn en Antonia Vermeulen. Maria is overleden op 29-07-1918 in Tilburg Nederland, 43 jaar oud.

Kinderen van Henricus Carolus Maria en Maria:

1 Cornelia Francisca Maria Henrica Van Wuijtswinkel, geboren op 09-03-1897 in Tilburg Nederland Volgt 1.1.
2 Antonia Maria Henrica Van Wuijtswinkel, geboren op 27-03-1898 in Tilburg-Oerle Nederland Volgt 1.2.
3 Franciscus Johannes Carolus Van Wuijtswinkel, geboren op 20-06-1900 in Tilburg Nederland Volgt 1.3.
4 Wilhelmina Martina Van Wuijtswinkel, geboren op 27-07-1902 in Tilburg Nederland Volgt 1.4.
5 Carolus Gerardus Van Wuijtswinkel, geboren op 18-09-1904 in Tilburg Nederland Volgt 1.5.
6 Gerarda Maria Van Wuijtswinkel, geboren op 29-04-1906. Gerarda Maria is overleden op 28-03-1907, 10 maanden oud.
7 Gerardus Albertus Van Wuijtswinkel, geboren op 09-11-1907 in Tilburg Nederland Volgt 1.6.

1.1 Cornelia Francisca Maria Henrica Van Wuijtswinkel is geboren op 09-03-1897 in Tilburg Nederland, dochter van Henricus Carolus Maria Van Wuijtswinkel en Maria Van Doorn. Cornelia Francisca Maria Henrica is overleden op 25-09-1981 in Tilburg Nederland, 84 jaar oud. Cornelia Francisca Maria Henrica trouwde, 25 jaar oud, op 22-08-1922 in Tilburg Nederland met Cornelus Timmermans, 29 jaar oud. Cornelus is geboren op 28-07-1893 in Boxtel. Cornelus is overleden op 02-08-1964 in Tilburg Nederland, 71 jaar oud.

1.2 Antonia Maria Henrica Van Wuijtswinkel is geboren op 27-03-1898 in Tilburg-Oerle Nederland, dochter van Henricus Carolus Maria Van Wuijtswinkel en Maria Van Doorn. Antonia Maria Henrica is overleden op 13-04-1967 in Tilburg Nederland, 69 jaar oud. Antonia Maria Henrica trouwde, 35 jaar oud, op 18-10-1933 in Tilburg Nederland met Johannes Cornelius Antonius Van Trier, 36 jaar oud. Johannes Cornelius Antonius is geboren op 06-07-1897 in Tilburg Nederland, zoon van Peter Cornelis Van Trier en Anna Maria Francisca Jansen. Johannes Cornelius Antonius is overleden op 06-07-1962 in Tilburg Nederland, 65 jaar oud.

1.3 Franciscus Johannes Carolus Van Wuijtswinkel is geboren op 20-06-1900 in Tilburg Nederland, zoon van Henricus Carolus Maria Van Wuijtswinkel en Maria Van Doorn. Franciscus Johannes Carolus is overleden op 23-09-1987 in Tilburg Nederland, 87 jaar oud. Franciscus Johannes Carolus trouwde, 26 jaar oud, op 04-08-1926 in Tilburg Nederland met Adriana Johanna Van Bavel, 26 jaar oud. Adriana Johanna is geboren op 16-07-1900 in Tilburg Nederland, dochter van Johannes Van Bavel en Adriana Vermeer. Adriana Johanna is overleden op 12-04-1992 in Tilburg Nederland, 91 jaar oud.

Kind van Franciscus Johannes Carolus en Adriana Johanna:

1 Carolus Johannes Cornelis Van Wuijtswinkel, geboren op 27-08-1927 in Tilburg Nederland Volgt 1.3.1.

1.3.1 Carolus Johannes Cornelis Van Wuijtswinkel is geboren op 27-08-1927 in Tilburg Nederland, zoon van Franciscus Johannes Carolus Van Wuijtswinkel en Adriana Johanna Van Bavel. Carolus Johannes Cornelis is overleden op 04-02-1987, 59 jaar oud. Carolus Johannes Cornelis begon een relatie met Wilhelmina Jonkergouw. Wilhelmina is geboren op 01-01-1930 in Tilburg Nederland.

Kinderen van Carolus Johannes Cornelis en Wilhelmina:

1 Paul Alexander Van Wuijtswinkel, geboren op 17-06-1965 in Eindhoven.
2 Ronald Carolus Van Wuijtswinkel, geboren op 26-08-1966 in Best.
3 Charlotte Elisabeth Van Wuijtswinkel, geboren op 15-09-1967 in Veldhoven.

1.4 Wilhelmina Martina Van Wuijtswinkel is geboren op 27-07-1902 in Tilburg Nederland, dochter van Henricus Carolus Maria Van Wuijtswinkel en Maria Van Doorn. Wilhelmina Martina trouwde, 18 jaar oud, op 03-11-1920 in Tilburg Nederland met Bartholomeus Josephus Alphons Zebregts, 21 jaar oud. Bartholomeus Josephus Alphons is geboren op 03-03-1899 in Tilburg Nederland, zoon van Johannes Franciscus Alphonsus Zebregs en Anna Maria Lemmens.

Kind van Wilhelmina Martina en Bartholomeus Josephus Alphons:

1 Alphonsus Joannes Henricus Zebregts, geboren op 05-05-1921 in Tilburg Nederland.

1.5 Carolus Gerardus Van Wuijtswinkel is geboren op 18-09-1904 in Tilburg Nederland, zoon van Henricus Carolus Maria Van Wuijtswinkel en Maria Van Doorn. Carolus Gerardus is overleden op 01-12-1993 in Tilburg Nederland, 89 jaar oud. Hij is gecremeerd op 04-12-1993 te Tilburg Nederland. Carolus Gerardus trouwde, 27 jaar oud, op 06-07-1932 in Tilburg Nederland met Anna Maria Petronella Van Poppel, 25 jaar oud. Anna Maria Petronella is geboren op 21-10-1906 in Tilburg Nederland. Anna Maria Petronella is overleden op 17-05-1986 in Tilburg Nederland, 79 jaar oud.

Kinderen van Carolus Gerardus en Anna Maria Petronella:

1 Maria Cornelia Johanna Van Wuijtswinkel, geboren op 24-05-1933 in Tilburg Nederland.
2 Francisca Maria Antonia Van Wuijtswinkel, geboren op 14-01-1938.

1.6 Gerardus Albertus Van Wuijtswinkel is geboren op 09-11-1907 in Tilburg Nederland, zoon van Henricus Carolus Maria Van Wuijtswinkel en Maria Van Doorn. Gerardus Albertus trouwde, 23 jaar oud, op 21-04-1931 in Tilburg Nederland met Maria Johanna Cornelia Cuijpers, 23 jaar oud. Maria Johanna Cornelia is geboren op 31-10-1907 in Tilburg Nederland.

29-11-2005, 20:32 geschreven door Ludo

Het eerste klasje in het Sint Viktor

In de eerste klas zat ik bij broeder Trudo, een jonge beginnende broeder onderwijzer. Hij heeft ons het lezen, schrijven en rekenen bijgebracht.

Het lezen begon met het opzeggen van het alfabet. De letters met illustratie hingen boven het schoolbord. Het leren van het ABC bestond erin van het afdreunen van een rijmpje dat begon met A is een aapje enz.

Het leesboekje dat gebruikt werd om de eerste zinnen te leren lezen handelde over twee kabouters die allerlei avonturen beleefden.

Die verhalen zijn een start geweest voor een echte leeshonger die zou volgen, honderden boeken heb ik doorgenomen en een kleine bibliotheek aangelegd. Als ik twintig Frank gespaard had dan kocht ik een prismaboekje in de winkel “Eureka” in de Paterstraat.

Deze kwamen keurig te staan in een zelfgemaakte boekenkast. Nu nog kan ik r geen afscheid nemen van mijn jeugdkleinoden, als zitten ze in dozen op de zolder, regelmatig komt er een te voorschijn om het nog eens te voelen en te lezen..

Schrijven leerden we op een bordje met een griffel, er was ook een sponsje bij om de eerste mislukkingen snel te wissen. Lawaai waren we gewoon maar ik denk dat dit geschrijf op ons bordjes voor de nu lesgevende leerkrachten op hun zenuwen zal werken. Broeder Trudo bleef er uiterst kalm bij en verbeterde met veel overgaven de neer gekraste eerste foutjes.

Toen we naar enkele weken de techniek van het schrijven onder de knie hadden werd er over gestapt naar pen en inkt. Gelukkig was er kladpapier dat de rondspattende inkt netjes opzoog. Rond nieuwjaar schreven we dan onze eerste nieuwjaarsbrieven. De inhoud was niet belangrijk, mooi geschreven en foutloos voorgelezen daar kwam het op aan. Iedereen in de familie prees ons resultaat.

Rekenen oefende met behulp van een telraam Het was een kader met enkele rijen van verschuifbare bolletjes. De rijen bolletjes waren in verschillende kleuren. De broeder had de eerste reken sommetjes op het bord geschreven en samen dreunden de we ze af. Iedereen kent die techniek één plus één is twee enz. Daarna kwam de telraam er aan te pas om dat van buiten geleerd rekenen in de praktijk te brengen.

Tot tien tellen konden we naar het eerste studiejaar de rest zal nog volgen in de hogere jaren. Als ik nu hoor dat ze in de kleuterklas reeds leren tellen dan denk ik toch wel arme Einsteintjes. Laat de kinderen kind zijn.

Broeder Trudo zal wel niet meer bij de schare van de levende behoren, maar nu dat veel van de broeders van Liefde in een slecht daglicht geplaatst worden, wil ik aantonen met dit bijdrage dat de meerderheid van hun het met de jeugd goed voorhadden.

26-11-2005, 11:30 geschreven door Ludo

De parochie van het Goddelijk Kind beschikt over een grote en kleine parochiezaal, nu zijn deze omgetoverd tot een parochiecentrum. Een dikke proficiat voor de mensen die er aan gewerkt hebben. Het mag gezien worden.

De kleine parochiezaal werd vroeger gebruikt onder anderen om filmvertoningen voor de parochiale jeugd te brengen. Op donderdagnamiddag zat het zaaltje dan ook tot de nok gevuld met kinderen die met rode kopjes keken naar het machtig toestel dat een filmprojector toen toch wel was. Vooral de spoelen waren indrukwekkend. Als ze gemonteerd werden gaf het een kenmerkend geluid van plastiek dat langs en door radertjes loopt. Eindelijk kon het aftellen beginnen want op de filmdoek verschenen eerst cijfers en die werden door ons mee afgeteld. Op de filmdoek verscheen er wel eens een schaduw van een kinderhoofd en die werd door al de kindermonden aangemaand van te gaan zitten

De filmen in de jaren vijftig handelden over de riddertijd, cowboys en indianen, den dikke en den dunne en avonturenfilms die zich meestal afspeelden in het donkere Afrika. De filmsterren waren in onze ogen echte helden.

Een korte pauze werd gehouden want die was nodig om een nieuw spoel te plaatsen, het plaatsen volgden wij met grote ogen om niets van de techniek te missen en met ongeduld om snel het vervolg van de film te kunnen bekijken.

Na de film speelden we de film nogmaals na bij het naar huis gaan. De indianen schoten we met bosjes van hun paarden en de slechte ridder maaiden we neer met ons zwaard.

Thuis werden we tot rust gebracht en moesten we de film navertellen. Soms waren we zo vol van een film dat we bij het slapen gaan er nog mee bezig waren en in onze dromen bleven ze dan verder duren.

Bedankt Marcel Segers voor de vele uren van film plezier dat je de jeugd van het Goddelijk Kindje toen gegeven hebt.

20-11-2005, 13:22 geschreven door Ludo

De viering van Sinterklaas

De goede man is weer in het land, bij zijn intrede in Antwerpen hebben we kunnen zien dat er alleen maar lachende kinderen te zien zijn , dat was in mijn kindertijd niet het geval. Sinterklaas was streng maar rechtvaardig en werd gebruikt om ons kinderen kalm te houden.

Het volgende verhaal is daar een illustratie van.

Ik zal negen jaar geweest zijn en zat bij meester Smets in het tweede studiejaar. Rond de 6 december steeg de spanning in de lagere school want we wisten dat een van deze dagen Sinterklaas met zwarte piet de klas zal binnen vallen, dit vallen moet u letterlijk opnemen want zwarte piet stormden de klas in.

De meesters en de broeders van het Sint Viktor bereiden ons voor met helse verhalen over kinderen die in de zak moesten en tikken kregen van de stok van zwarte piet, die kerel moesten we niet, gelukkig dat Sinterklaas steeds zalvend werd voorgesteld.

De dag van zijn bezoek kondigde zich aan met veel spanning in de klas, veel werd er die dag niet geleerd. Een klaas liedje werd nog gauw ingeoefend, we waren er met onze gedachten niet bij. De zenuwen waren gespannen en we reageerden op elk vreemd geluid.

Plots hoorden we gestommel in de klas voor ons en nu wisten we dat wij de volgende waren. Na een half uur vloog deur open en zwarte piet sprong de klas binnen en wipten gezwind over een bank, roepend “ waar zijn hier de stoute kinderen”. Later hoorden we dat het de turnleraar was van de middelbare school die ieder jaar voor die stunt zorgden en er prat op ging van een ganse klas de stuipen op het lijf te jagen. De meeste van ons waren onder hun bank gekropen en er was een sussende meester nodig van ons er onder uit te halen.

Gelukkig stapten met veel gratie de goede sint de klas binnen, direct zwarte piet aan manend van bij hem te komen en zeggent dat het met die stoute kinderen nogal mee viel in deze klas. De sint vlei zich in de klaarstaande stoel met de meester, de piet en broeder bestuurder naast zich. Een voor een moesten de leerlingen bij hem komen en werd er gekeken in een groot boek welke goede en slechte punten er in stonden over ons. Gebeurde het toch dat er meer slechte dan goede punten waren en de Sint een vermaning uitsprak om het slachtoffer in tranen te laten uitbarsten, op koop toe dreigde zwarte piet met een geopende zak. Gelukkig was er dan de meester om toch een klein voorvalletje aan te halen van een goed cijfer. De sint gaf zijn volmondige goed keuring, de zak verdwijn en de tranen verdwenen met een laatste snik.

Als we deze marteling hadden doorstaan brulden we het aan geleerde Sint liedje uit volle borst, de zenuwen van ons af zingend.

Met een laatste zegening verdwenen de gasten uit onze klas om een volgende met hun bezoek te “vereren”.

De tijden zijn gelukkig veranderd nu bestaat dat gezelschap alleen maar uit lieve mensen. Die al de kinderen veel geven, soms teveel als ik de bergen speelgoed hier thuis aanschouw dat reeds klaarligt voor één kleinkind.

15-11-2005, 09:05 geschreven door Ludo

07-11-2005, 10:02 geschreven door Ludo

04-11-2005, 11:31 geschreven door Ludo

Nu staat het schooltje er verlaten en verkommerd bij, ik begrijp wel er moeten kinderen zijn om een school te hebben en met een grotere school als het Sint Pietersinstituut in de nabije omgeving is het voor een klein schooltje moeilijk om te overleven

Eens was er een tijd dat er joelende kinderen er in rond liepen, gemengd wat toen uitzonderlijk was. Men kon er les volgen van peuter tot dat men veertien jaar werd en zo de leeftijd had dat men kon gaan werken.

Het schooltje lag aan de Zonneweg, echt een naam om alles plezant te zien. De tucht stond toen nog hoog in het vaandel van al de scholen en dat was in dit schooltje natuurlijk ook het geval. Om een voorbeeld te geven; de moeder moesten op ongeveer honderd meter van de school wachten op hun kroost, die ’s avonds al marcherend onder begeleiding van een juffrouw over rode steentjes naar hun wachtende moeders liepen. De armen gekruist over de borst en de knieën werden hoog geheven. Dit schouwspel vonden de moeders geweldig.

Laten we een dag een bezoek brengen aan mijn kleuterschool.

’s Morgens vertrokken we goed ingeduffeld en voor zien van een boterham en een appel in ons blikkentrommel naar de schoolpoort. Dat goed ingeduffeld bestond uit een grote gebreide sjaal die gekruist over de borst was vastgemaakt met een veiligheidsspelt op onze rug.

Steeds werd ik geflankeerd door mijn beiden veel oudere zussen, die de ganse dag als volleerde waakhonden zich over mij, de veel jongere broer ontfermden.

De eerste kleuterklas was ook het eerste klaslokaal van de schoolgang. In deze gang werden onze jas en sjaal aan een kapstokje gehangen. Wat direct in elke klas opviel was de reusachtige kachel en dito afvoerbuizen, deze kachel stond in het midden van het vertrek en werd omringd door een gesloten hek, zodat de kinderen zich niet konden verbranden aan de stoof. De zandbak was ook een attribuut dat ogenblikkelijk opviel, het was een tafel vergelijkbaar met een biljarttafel maar dan voorzien van zand en meestal had de juffrouw er iets prachtig in gemaakt. Op het grote schoolbord stond een tekening die naargelang de tijd van het jaar veranderde, achter de wegklapbare luifel van het bord stond een geheimzinnige tekening die als ze met een zwier tevoorschijn kwam van al de kindermondjes een ha en ho ontrukten. Wat ik mij nog herinner is het zakje dat aan de zijkant van onze bank hing met diertjes van de boerderij, van elk dier een stuk en toen ik op een bepaald ogenblik in het bezit bleek te zijn van twee koeien, was dat voor de juffrouw het sein om deze jongen te overladen met alle zonden van Israël.

Wat nu denk ik onmogelijk is en door ons met stijl werd opgevolgd was het slaapmoment.

De hoofdjes van de kleuters werden op de armen gelegd en we sliepen of we deden dat we sliepen. Zeker is dat het stil was.

Op de speelplaats speelden we ons jongensspel. De jongens plaagde de meisjes door hun keurig gevouwen strik van hun schort los te trekken. De collectieve straf volgden, we moesten met zen allen tegen de muur gaan staan. gekruiste armen en hoofd tegen de muur. De ogen van de wakende juf hield ons op onze plaats.

Lang duurde de straf niet en op haar teken stoven we juichend de speelplaats weer rond.

Misschien duurde de straf niet zo lang omdat mijn beide zussen, gealarmeerd over het feit dat ik daar zo zielig stond, de juffrouw er op attent maakte dat de straf nu al lang genoeg geduurd had. Wat ze anders niet zouden gedurfd hebben, de juffrouw aanspreken.

Wat we ook geleerd hebben is de techniek van het weven, papieren strookjes werden eerst keurig uit gekleurd papier geknipt en dan onder en boven door elkaar gestoken en zo bekwamen we een mooi gekleurd papieren matje.

De lieve juffrouwen zijnéén voor één reeds gestorven behalve juffrouw bestuurster .Juffrouw Croenen, deze kranige dame van ver in de tachtig breng ik met dit artikel hulden en met haar ook de andere lieve juffrouwen van het schooltje van het Goddelijk Kind.

01-11-2005, 09:20 geschreven door Ludo

23-10-2005, 22:14 geschreven door Ludo

21-10-2005, 13:45 geschreven door Ludo

21-10-2005, 13:43 geschreven door Ludo

21-10-2005, 13:42 geschreven door Ludo