Van een ver en vorig leven irrëel en vaag is niets mij gebleven geen herinnering geen bewijs slechts die honger naar geluk en rust dat heimwee naar het goede en een levensgrote vraag: waarheen gaat deze reis wat ben ik voor een ding en waar kom ik vandaan? Met daarbij een stil vermoeden dat eens in een vorig leven ik koos voor dit huidig bestaan met al zijn vreugden al zijn kommer al zijn pijn.
Ik koos uit vrije wil en zeer bewust vandaag die ene mens te zijn!
Daaraan wil ik denken in moeilijke dagen... Mijn last is daardoor minder zwaar om dragen en ik glimlach door mijn tranen heen, want ik koos voor dit leven, ik alleen!
Het was vandaag een fijne dag. De zon was van de partij en met onze Moby Dick waren we in Genk. In feite waren we gisteren in de namiddag al vertrokken en hadden we ons rijdend huisje op een mooi plaatsje gezet. Een beetje buiten het gewoel van de vele andere mensen die ook met hun mobilehome, caravan of bus naar het crossgebeuren waren afgezakt om een sportief en ontspannend week-end te beleven. Heerlijk om´s morgens tussen het groen wakker te worden en de frisse dennengeur te kunnen opsnuiven. Naarmate de dag vordert, verdwijnt de dennengeur en wordt de lucht bezwangerd door de geur van omgewoelde aarde vermengd met benzinedampen van de crossmotors. Maar zelfs die geur is me vertrouwd en heeft een zekere emotionele waarde. Het crossvolkje is een vredig volkje. Er heerst altijd een goede stemming. De renners leven zich uit in hun sport, de supporters schreeuwen hun longen uit hun lijf om hun "poulain" aan te moedigen en tussen de middag zitten de mensen allemaal lekker te smikkelen. Het is precies één grote familie. Natuurlijk, waar mensen zijn, wordt er gemenst en het zal best niet overal en altijd koek en ei zijn op dat crossgebeuren, maar ik ben een mensje dat zo ergens aan de buitenkant van dat crosscircuit bengelt en mijn neus liever in een mooie roos steekt dan in andermans zaken, dus veel gaat aan mij voorbij. Soms waag ik me dicht bij de omheining van het strijdgewoel en wanneer mijn zoon dan van start gaat, knijp ik mijn ogen toe..... Wanneer ik ze weer opendoe en mijn oren wat bekomen zijn van het motorgeronk, zie ik een enorme stofwolk en hoor ik in de verte het gebrom van de crossers die al tot aan de andere kant van het circuit zijn geraasd zijn. Soms ligt er één of andere renner in het zand van de startbaan te bijten, maar doorgaans loopt het goed af. En dan beginnen Klaartje en ik aan een lange wandeling door de bossen, of door de weiden, of ik doe gewoon zo maar zo´n beetje sight-seeing in een klein landelijk dorpje. Mijn zoon crosst nu al ongeveer zo´n 30 jaar, dus het crossen heb ik wel gezien. Niet dat ik al die 30 jaren erbij geweest ben! Oh nee, er waren perioden dat hij en ik het te druk hadden met andere dingen en dat we door allerlei omstandigheden minder kontakt met elkaar hadden. In menselijke relaties, ook tussen moeders en zonen, is het hetzelfde als in de natuur. Alles is in beweging, zoals eb en vloed in de zee, zijn er perioden van aantrekking en afstoting. Soms kom je prachtig overeen met een ander mens, en dan, boem patat, spat de vriendschap, de genegenheid of de liefde in gruzelementen. Toen ik heel jong was, was ik daar altijd heel erg van ondersteboven. Verdriet, spijt, wroeging, boosheid en verwondering streden dan om de voorrrang in mijn hart. Vragen zoals " wat heb ik verkeerd gedaan?" en "waarom loopt het nu zo verkeerd af?", bleven mij dan wekenlang of soms nog veel, veel langer kwellen...... Ik herinner mij nog goed de dag op de lagere school, dat in de tekenles, een jongen uit mijn klas, een ferme kras over mijn tekening haalde. Het tekenblad was zelfs gescheurd. Verstomd bleef ik zitten, niet begrijpend. En ik dacht: "Waarom doet die jongen dat? Ik doe dat toch ook niet!" Tja, jaloers zijn op andermans talenten, ik kende het niet. Ik maakte mooie tekeningen en ik kreeg altijd hoge punten. Het zal die jongen dwars gezeten hebben! Ondertussen is er wel meer gebeurd dan dat. Veel meer. Er staan ferme krassen op het papier van mijn levensloop. Het verknoeien van die tekening was nog maar het begin van mijn reis naar volwassenheid. Dat doet me nu denken aan de inhoud van de Tarotkaarten. De eerste kaart heeft als titel : de Zot en draagt het cijfer 0. Deze kaart is het begin van de levensreis die door de 22 volgende kaarten symbolisch wordt weergegeven en "Het Pad" wordt genoemd. Het pad dat leidt naar de wijsheid om het leven een klein beetje te gaan begrijpen en er in vrede mee te kunnen omgaan. Moesten meer mensen dit pad willen gaan, dan zouden de ziekenhuizen en de psychiatrische instellingen niet meer bomvol zitten en zou België in de statistieken van zelfmoorden niet bovenaan in de top tien staan! Maar ja, de mensen die het ver schoppen (!), en daardoor veel te zeggen hebben, kraken de spirituele wetenschappen af en daarmee ook de veerkracht van heel veel mensen. Het volk zou eens te wijs mogen worden! Dat is veel te gevaarlijk voor hun veel te dikke portemonnaies. Bovendien, de mensen die ondanks de tegenwind van de zogenaamde wetenschappers toch op het pad trachten te lopen, ondervinden dat die tocht lang niet gemakkelijk is. Het is een weg vol valkuilen en afgronden. Het is een pad van vallen en weer kreunend opstaan. En verder strompelen. Maar de inzichten en wijsheden en liefde die je onderweg vindt, zijn wel pareltjes. Je blijft er jong en gezond bij! Maar, het is al laat geworden. Ik ga mijn bedje opzoeken. Moby staat weer op zijn lugubere parking en morgen is het weer een nieuwe dag. Als het even kan zal ik morgen iets meer vertellen over "de Zot" die onvervaard, naïef en vol vertrouwen "op pad" gaat.
Hallo bloggers/ zonnekloppers en terraskesgenieters.
Hèhè, het is er eindelijk van gekomen. De lente heeft zijn blijde intrede gedaan. En reken maar dat ik er van geniet! Hopenlijk zijn er velen onder U, die zoals ik, even de huiselijke en dagelijkse beslommeringen opzij kunnen schuiven en profiteren van het heerlijke lenteweer. Ik heb vanmorgen vroeg mijn lugubere parking verlaten en ik ben met de bus naar Antwerpen gereden. Onderweg heb ik zitten genieten van alle mooie lentebloemen in al die mooi onderhouden tuinen van al die mooie villa's die langs de route lagen te pronken. Zoals U ondertussen wel weet, heb ik een dik jaar geleden mijn leven drastisch omgegooid en bezit ik nu geen huis en geen hof meer. Geen gewroet meer in de tuin, geen onkruid meer te wieden en geen huis meer om het spinnnenvolkje voor te zijn door gestadig alle hoeken en gaten te reinigen met stofdoek, borstel en zeepsop! Ik beschouw nu zo`n beetje alle tuinen als mijn tuin om van te genieten en ben heel erg blij dat er nog zo veel lieve en hardwerkende mensen zijn die trouw hun gazon afrijden en tulpenbollen in de aarde willen planten. Ik ben veel verhuisd, meer dan me lief is, en iedere keer als onze tuin mooi begon te worden, lag er weer een nieuw lapje grond op mijn werklust te wachten.....zodus, ik begin er niet meer aan! Ergens in de Kempen is er nu een stukje bosgrond waar ik straks mijn Moby op ga zetten. En dat was de reden dat ik naar Antwerpen toog. Ik ging er voor zorgen dat de waterleiding tot aan het bewuste stukje bosgrond werd doorgetrokken. Na een voorspoedige busreis nam ik op Linkeroever de tram die mij naar het centrum van Antwerpen zou voeren, maar dat viel tegen! Ik weet niet of het U is opgevallen, maar daar in Antwerpen weten ze niet van ophouden met de hele boel open te gooien! De Leien zijn zo goed als gereed om de verkeersstroom op te vangen, maar het gekke is dat er nog maar weinig verkeer is! Het is daar heel rustig geworden. Enfin, om kort te zijn, de tram die mij naar de Antwerpse watermaatschappij moest voeren, liet verstek gaan en op mijn nieuwe zomerschoentjes kon ik heerlijk een heel eind door het zand en steengruis baggeren. Ik was juist op tijd. 11u45. Ik naar binnen in vliegende vaart, moe en bezweet van het haasten en van de warme zonnestralen, om vast te stellen dat ik daar helemaal niet moest zijn. Kon ik weer dat hele eind terug door het zand en het steengruis! Onderweg besefte ik dat het waarschijnlijk te laat zou worden om nog naar het andere adres te gaan en jawel, een kort telefoontje (soms toch een prachtige uitvinding die GSM), liet me weten dat de kantoren om 12u zouden sluiten. Ik heb me dan maar op het eerste het beste terras gezet en de geplande taken uitgesteld. Morgen gaan we het weer proberen....Hopenlijk met meer sukses en met een tram die wel wil rijden. Verder heb ik daar op dat terras uren zitten genieten van de zon, van de koffie verkeerd en van een gesprek over medische astrologie met een mevrouwtje die daar graag meer over wilde weten. Niet direct de meest gemakkelijke kant van de astrologie, maar wel heel boeiend. Het is heel spijtig dat de mooie leer van de astrologie zo in het verdomhoekje is geduwd. Vroeger moest een arts een zekere basiskennis hebben van de dierenriemtekens. Nu haalt de wetenschap daar zijn neus voor op. Het zou prachtig zijn moesten de exacte wetenschappers vrede sluiten met de meer esoterisch gerichte wetenschappen. Tot mijn genoegen kan ik zeggen dat er af en toe toch wel eens advies gevraagd wordt. Enkele jaren geleden heb ik mijn toenmalige dokter kunnen helpen met een medisch vraagstuk. Er was bij een patient van hem, een hapering aan de galwerking gevonden, maar het bleef een raadsel wat er precies aan de hand was. Door in mijn medischgetinte astrologische boeken te gaan snuffelen, kon ik hem precies vertellen wat er schortte en de zieke kon genezen worden met de juiste behandeling. Dat geeft dan wel voldoening! De dierenriem telt 12 tekens die ieder 30 graden hebben, dus in totaal zijn er 360°. En iedere graad is op een zekere manier verbonden met een deel van het lichaam. Het maakt een groot verschil of een persoon in het begin van een teken wordt geboren, bijv. 23 juli, of in het midden, bijv. 5 augustus of 20 augustus. Zij hebben allen de Zon in het fiere teken van de Leeuw staan, maar er zijn verschillen in karakter, gezondheid en levensloop. Het dieenriemteken van de Leeuw is het hart van de dierenriem en hartklachten horen als het ware bij de Leeuwgeborenen. Iedere graad heeft zo zijn eigen beperkingen of juist het tegenovergestelde, zijn talenten. Bij het teken Leeuw horen de woorden warmhartig, barmhartig, hartelijk, groothartig, goedhartig, hartveroverend, hartverwarmend, hartstochtelijk, hartsvrienden, een groot hart hebben voor zijn medemens, Richard Leeuwenhart is zo´n voorbeeld, enz. Maar ja, ook kleinhartig komt voor, een klein hartje hebben enz. Dus scheer nooit de mensen over één kam. Iedereen is anders, iedereen is uniek. Iedere Leeuwgeborene, of Vissengeborene, of Weegschaalgeborene is een uniek wezen en je moet de hele horoscoop kunnen overzien alvorens iets te kunnen vertellen over het karakter en het levensverhaal.
Er zijn een paar dagen voorbijgegaan sinds ik de mijmeringen over het Paasfeest geschreven heb. Niet dat ik er geen zin in had, maar om mijn rekening op een normaal peil te houden. Omdat ik doorgaans in mijn mobile-home verblijf, heb ik ook een mobile internetverbinding en als ik over mijn limiet ga in verband met de gigabytes, dan krijg ik daar een rekening voor die niet mals is. Zodus ontving ik, als een dikke vijg na Pasen, zo´n rekening waar je een paar dagen niet goed van bent! De bijbehorende BTW slaat daar dan ook nog eens een slaatje uit, waarom mag Joost weten, maar het is nu eenmaal zo. We zijn met handen en voeten gebonden aan ons belastingsregelement. Soms denk ik wel eens dat we nog altijd slaven zijn van één of andere Pharao die zijn graftombe in de vorm van een immensgrote pyramide laat bouwen. Alleen is het geen Pharao meer, maar is het een zogenaamde democratische regering of een hoogmoedig stadsbestuur. Neem nu bijv. het nieuwe Justitiepaleis in Antwerpen. Tja, het is op een zekere manier een mooi gebouw, maar erg efficiënt lijkt het me niet met al die pieken en al dat glas. Zouden ze dossiers kunnen opstapelen in die pieken, of staan die gewoon leeg te staan wezen? En als je leest hoeveel zo´n onnuttig piekje kost, rijzen je de haren te berge. En dan te bedenken dat daar je gemeentebelasting naar toe gaat! Ik las vandaag in de krant dat er al een luchtje rondwaart in het gebouw. Ik citeer "Het Nieuwsblad" van vandaag: " Rioolgeur in Vlinderpaleis. Niemand weet waar stank in Antwerps gerechtsgebouw vandaan komt!" Tja, van dikke nekken misschien? Het klein studioke dat ik heb gehuurd omdat een mens een postadres moet hebben ligt in het centrum van Antwerpen, daar, waar eens het standbeeld stond van koning Leopold l, trots op zijn ros gezeten, en waaronder in de laatste 5 jaren een heel leger van menselijke mollen ondergrondse tunnels en gangen gegraven hebben. En trottoirs hebben aangelegd. Mensen, als je daar met je neus bovenop zit, krijg je het maagzuur als je ziet hoe ze daar met het belastinggeld omspringen. Hoeveel malen sommige trottoirs aangelegd zijn, opengebroken en weer aangelegd, is niet te tellen. Onlangs werd er weer een trottoir opengebroken op een hoek waar een gelegenheid wordt uitgebaat om iets te eten en te drinken. Na ongeveer 5 jaar was dan eindelijk het moment aangebroken dat de mensen rust aan hun oren kregen, en hun klanten weer fatsoenlijk konden ontvangen. Dit in tegenstelling tot vele anderen die van ellende hun zaak hadden moeten sluiten... De bergen stress die bij de uitbaters ondertussen tot ongekende hoogtes waren opgehoogd, konden zachtjes afnemen, maar..... dat was buiten de waard gerekend. Juist voor hun deur moest er zo nodig een openbaar waterfonteintje geplaatst worden. De zoveelste drilboor kwam er aan te pas, en nu na ongeveer een maand en na de zoveelste bewerking, werkt het ding. Het trottoir heeft wel zijn regelmatige structuur verloren, en de uitbaters zitten weer vol stress en....vol wrok, want wie komt er nu nog binnen voor een frisdrankje als er vlak voor de deur een fonteintje staat?! Soms denk je: "waar zit toch dat verstand van het gemeentebestuur?" of, "doen ze dat nou expres?" of "willen ze nou persé met ons belastinggeld smijten?" Enfin, het Leopoldplein heeft nu een piepklein fonteintje en een sokkel zonder Leopold, want bij het terugoptakelen van deze koninklijke figuur vloog alleen Leopold de lucht in en bleef het paard waar het stond: op het gras in het Middelheimpark! Ik stel voor dat ze er een paar ezels op die sokkel plaatsen.
Mijn minnaar moet zijn als de branding der zee, bruisend en stuivend, eindeloos schuivend zijn zilveren golvenrij. Met schouders vol schelpen en wangen vol wier. Zijn lippen doordrongen van zout en van zon, onstuimig mij nemend met de kracht van het dier op naar de toppen der branding van ´t komend getij, met lust niet te stelpen..... In zijn ogen een scherf van de maan en schilvers van stervende sterren. Hoog draagt hij mij, hoog en ver, zo ver, tot aan de rode horizon;
En ik, ik zal zijn als de bodem der zee, huilend en juichend, tijdloos mij buigend onder zijn grommend geweld. Met borsten vol bedding en heupen vol hoop. Mijn lichaam doordrongen van zout en van zand, op naar de toppen der branding; mijn lust wordt geveld! Zijn lust is mijn redding.... In mijn ogen weerspiegeld de scherf van de maan en de stervende sterren. Hoog draagt hij mij, hoog en ver, tot dat ik sterf, in zoete zomerbrand!
Geschreven eens, in een ver verleden, toen ik nog vreselijk verliefd kon worden.......
Hallo Bloggers, Tja, het Paasfeest is al weer bijna voorbij. Het is de tweede Paasdag en ik heb tijd en zin om een mijmering te schrijven. Het zijn voor mij eigenaardige, maar rustige Paasdagen. Ik zit heel alleen in mijn mobilehome en sta nog steeds op de lugubere parking. Het waterzonnetje dat af en toe doorbreekt belicht flauwtjes de grafitti-tekeningen op de muren rondom de parking. Op mijn piepklein tafeltje staan natuurlijk gele narcissen die een paastintje aan mijn mobilehome-interieur geven. Hoe anders waren de Paasdagen in de tijd van toen....het gezin, de kinderen, het paaseierengedoe, de paasrapporten, de vriendjes en vriendinnetjes, de familie die langskwam, en ik, moeder en huisvrouw en niet vergeten "echtgenote", het stralende middelpunt van heel dat drukke gedoe! Op die dagen, en in die jaren, weet een mens eigenlijk niet hoe gelukkig hij is met al die handen vol werk. Pas wanneer de stilte valt, weet je hoe mooi alles is geweest, ook al waren er soms onweders aan de huwelijkshemel en vroeg het moederschap soms (te) veel inspanningen. De kinderen groeiden voorspoedig op, trouwden en zitten nu zelf in die drukke periode van hun leven. De vaderfiguur verlangde naar een ander leven en vertrok en met dat vertrek viel ook de bodem uit het gezinsleven. Als verweesd bleef het gezin achter en moedig probeerden we de brokken te lijmen waar het ook maar mogelijk was..... Ik heb de stilte leren waarderen, ik heb ze lief gekregen en als de kosmos deze levensles voor mij in petto had, nu ja, dan is dat maar zo! Ik las zojuist in de digitale krant dat er een nieuwe stelling is geboren rond de figuur van Judas, de apostel die zo´n tweeduizend jaar geleden Jezus heeft verraden, en die, volgens de laatste opzoekingen, dit verraad gepleegd zou hebben omdat Jezus er zelf om verzocht had. Zonder dit verraad, zouden wij nu niet het Paasgebeuren kunnen beleven, de heropstanding na de kruisdood.... Ik bezie het gebeuren, het verhaal van de verrijzenis, door een astrologisch getinte bril. De 12 dierenriemtekens hebben allemaal een doel, een inhoud, een energie. De samenbundeling van die energieën laat de mens groeien tot een beter mens, een bewuster levend mens, een mens met meer liefde voor zijn medeschepselen, voor de mensen, de dieren, de natuur. Het kan natuurlijk ook de verkeerde kant opgaan.....de mens kan zich in verbittering hullen en zich afwenden van het positieve. Dat is dan een persoon die het Paasgebeuren voorbij laat gaan, uit zijn hart en handen laat glippen. Judas is verbonden aan het astrologische teken van de intens levende en emotioneelvolle SCHORPIOEN. Dit dierenriemteken is één van de meest geheimzinnige tekens van de dierenriem, ook wel zodiac genoemd. Personen die het teken SCHORPIOEN benadrukt hebben in hun persoonlijke geboorte-horoscoop, hebben tot taak het verkeerde handelen en denken van de mensen uit te roeien. Daarvoor heb je moed nodig en SCHORPIOEN-getinte mensen hebben veel moed. Onder negatieve omstandigheden lijden deze mensen heel diep, zo diep dat zij zichzelf en hun medemensen kunnen pijnigen met woorden en/of daden. Als de emotionele of lichamelijke pijn van het leven ondraaglijk wordt, kunnen zij zichzelf en anderen dodelijk verwonden.... Maar.....de mens moet door de pijn van het leven gaan, door de emotionele pijn vooral, je kunt die wel even verdoven door slaap, drugs, sex, en iedere verslaving die er maar bestaat, uiteindelijk MOET je door de pijn om be-vrij-ding te krijgen. Vrij te worden van emoties die je leven vergallen....zoals jalouzie, afgunst, boosheid, wraak, verdriet, spijt en schuldgevoelens enz. We kunnen de figuur van Judas bezien als het stukje SCHORPIOEN in ons allen. Wanneer we "onze Judas" eerlijk en oprecht in het gezicht durven kijken, kruisigen we onszelf, het doet pijn te ontdekken dat er jalouzie/afgunst en angst in ons hart wonen en intense emoties die onze gemoedsrust verstoren. En kijk, na de confrontatie, na de kruisging van ons diepste zelf, komt er de klaarte, de verrijzenis, een bevrijding, een stukje Pasen!
In de stilte van de nacht, lig ik stil en wacht. Ik wacht stil en zacht, en ja, wat ik heb verwacht wordt stil gebracht. Verwacht en toch onverwacht, wordt alles zacht, zo zacht in mij. Al wat ik overdag overdacht valt als een zachte vracht af van mij. Met milde macht wordt mijn wilde kracht zacht ontkracht tot ik lach, stil en zacht als het kind dat stil en zacht wacht in mij..... Marijcke.
Er is niet veel veranderd. De lente komt nog steeds maar moeilijk op gang. De wind komt door de dunne wanden van mijn Moby uitdrukkelijk binnen en laat hem op zijn grondvesten daveren. Maar het stoofke ronkt gezellig en houdt mijn holletje warm. Ik sta nog steeds op de lugubere parking, maar volgende week plannen we een kort reisje te maken. We zijn er nog niet uit of het de Ardennen worden, of een tripje naar de kust van Bretagne. We zullen wel zien, we hebben ons rijdend hotel immers bij ons! Frank, mijn oudste zoon, mijn chauffeur, stut en toeverlaat, zoals U al weet, is met zijn liefke naar de motorcross ergens in de Vlaanderen......meestal ga ik mee, maar om technische redenen kan dit niet dit week-end. Dus amuseer ik me op mijn manier, veel lezen, op de computer bezig zijn en straks een lange wandeling maken in het stadspark. Ondanks het gure weer, krijgen de bomen al een pril, fris, groen kleedje en kunnen we hier en daar al iets moois bewonderen van de bloeiende struiken en planten. Zoals beloofd in een vorige Mijmering, zal ik hier af en toe een astrologische sprokkel laten vallen voor die mensen die dat interessant vinden. Mijn blog is geboren, een tiental dagen geleden, en heeft dus ook een geboorte-horoscoop. Alles en iedereen wat het daglicht ziet, heeft een geboorte-horoscoop, een mens, een ding, een creatie, de start van een relatie, een huwelijk, een zaak, dus ook een blog. Ik had U al verteld dat tijdens de geboorte van mijn blog, de Zon door het dierenriemteken van de immer enthousiaste RAM-energie wandelde. Deze vurige Ram-energie is de kern, het hart van deze blog. Wanneer mensen te weten komen dat is als astrologe werkzaam ben, hoor ik dikwijls :"Awel, ik ben een Ram, of een Kreeft, of een Waterman, en vertel me nou maar eens iets van mijn karakter, mijn levensloop en mijn toekomst!" En dan kijken ze me ofwel heel verwachtingsvol aan, of een beetje triomphantelijk sceptisch, want ze bakt er toch niets van! Ik moet ze dan teleurstellen, want met de stand van de Zon kom ik niet ver. Ik weet dan wel iets te vertellen over de energie van Ram, die ondernemend en enthousiast en redelijk egoïstisch is; over de energie van Kreeft, die emotioneel getint is en sterk aan het familiale gehecht is; over de energie van Waterman die vooruitziend, rebels en excentriek getint is, maar daar houdt het mee op. Om meer over iemand te kunnen vertellen moet je de gehele geboorte-horoscoop kunnen overzien. De stand van de Maan, de andere planeten enz.
Voor ik nu verder ga met uitleggen, ga ik dit epistel eerst "toevoegen". Vannacht had ik ook een heel epistel geschreven, maar er verscheen geen letter op mijn blog. Zeker iets verkeerds gedaan. Ik neem nu het zekere voor het onzekere voor ik de andere helft van deze mijmeringen voortschrijf. Daar gaan we! Hopen op een goede afloop.....
Hoera, het is gelukt! Het is ondertussen beginnen te gieten. Spijtig voor alle mensen die een dagje in de buitenlucht hebben gepland, zoals mijn oudste zoon Frank, die naar de motorcross is gereden, samen met lief nummer één zijn motor, en lief nummer twee die liefdevol straks zijn besmeurde helm en laarzen zal schoonmaken en kreten zal slaken om hem aan te moedigen. Doorgaans ga ik mee, maar om technische redenen ging dat dit week-end niet. Enfin, ik denk dat ik beter af ben met in mijn Moby te zitten werken aan dit blog, dan daar te zijn! Ik ken dat van vorige natte week-ends. Tot in je enkels in de modder! En een parcours waarop de renners zich voortbewegen als gestrande, met olie besmeurde eenden. U zult denken wat hebben die hengsten en merries nu te maken met dit blog. Wel, ik zal het U uitleggen. De energie van het dierenriemteken Ram staat o.a. symbolisch grotendeels in voor het denken, spreken en handelen van de mens. In iedere horopscoop zijn de 12 energieën van de 12 dierenriemtekens aanwezig, dus ook in Uw horoscoop, en in die van mij, en in die van iedere mens. In iedere creatie, in iedere zaak, in iedere gebeurtenis, dus ook in een blog die het daglicht ziet... Als de ZON in het dierenriemteken RAM staat wil dat zeggen dat in die horoscoop de Ram-energie rijkelijk aanwezig is. De 12 dierenriemtekens hebben een vaste volgorde. RAM staat vooraan en trekt alle dierenriemtekens vooruit, zonder zijn inspirerende aanwezigheid zou er niets op aarde gebeuren, bleven we allemaal lam in ons bed liggen en voerden we niets uit. De 12 tekens vormen samen een ketting van energieën die ons het leven laten beleven. Ze vormen een kring, een cirkel, waar geen begin en geen einde aan is. Door de gegevens te kennen van de datum van geboorte, het juiste uur en de plaats op aarde, kan de astroloog deze cirkel invullen. De cirkel wordt verdeeld in 12 parten en ieder part is verbonden met een bepaalde levensuiting. Die parten noemt men huizen. Zo is bijv. het zevende huis verbonden met het begrip relaties, huwelijk, compagnonschap. Het zevende teken van de dierenriem is de WEEGSCHAAL, een voorwerp dat dingen in balans kan/moet brengen. En dat is nu juist zo belangrijk in een relatie, de balans vinden tussen je eigen verlangens en die van je medemens. In een horoscoop staat de invloed van de ZON in voor de handelwijze: 18% bij een man en voor 14% bij een vrouw. Voor het bewust handelen. De planeet Pluto, die het verst verwijderd van onze aarde zijn baantjes trekt, heeft volgens de leer van de astrologie een invloed op ons onderbewustzijn, dus op ons onbewust handelen, en vertegenwoordigd 4%. Dat is niet veel zult U zeggen en dat is waar, maar hoeveel keer in Uw leven hebt U niet moeten zeggen: "ai, dat had ik niet mogen doen" , of "ai, dat had ik niet mogen zeggen". De goede werking van Pluto is er natuurlijk ook, maar daar zijn we ons meestal "niet zo van bewust." Die woorden en daden die we beter niet hadden kunnen doen, (doen, het sleutelwoord van de Ram-energie), worden vergeleken met de wilde hengsten en merries die we op de prairie hebben losgelaten en nooit meer terugkeren naar de stal! Hoe graag we dat ook zouden willen! Ik wens U veel sukses met het beteugelen van deze hengsten en merries. Ik ben er zelf ook nog druk mee bezig!
Nogmaals hartelijk dank voor jullie ondersteuning en lovende woorden voor mijn nieuw en nog in de kinderschoenen staand blogje. Ik sta nog steeds op mijn lugubere parking en ik maak er het beste van. Mijn zoon Frank, mijn chauffeur en stut en steun, is een beetje ziekjes en zoekt op zijn beurt een steun en een stut in de armen van een lieve vrouw en in de armen van Morpheus.....Ik moet dus wachten op zijn beterschap alvorens ik op een mooier en groener plaatsje neergepoot wordt! Intussen breek ik mijn hoofd over de blogmogelijkheden totdat ik er hoofdpijn van kreeg. Op dit moment gaat er niets meer in, in dat koppige hoofd van mij. Daarom maak ik er mij vandaag mee af met een Mijmering in te voegen over de liefde in een besneeuwd Antwerpen....
Het is de eerste zondag van de lentemaand Maart 2006. Van de lente is nog weinig te bespeuren. Integendeel, Antwerpen is bedekt door een laagje witte, vochtige sneeuw. Af en toe breken fijne zonnestralen door de grijze wolkenmassa heen en toveren een prachtig licht over de versgevallen sneeuw, die nog ongerept voor mij ligt. Geroepen door de zon, door het gebeier van de kerkklokken en min of meer gedwongen door de smekende ogen van mijn labrador, dwaal ik op deze ijle zondagmorgen door de nog halfslapende straten. Een vroege tram sliert door de rails en een enkele auto rijdt voorzichtig over het gladde wegdek. Er hangt een serene sfeer in het anders zo drukke stadscentrum. Brabo, eveneens bedekt door een wit laagje, wordt bewonderd door een kleine groep kwetterende Japanners, en het stadhuis met zijn nu stilhangende vlaggen, nat en zwaar van de sneeuw, kijkt roerloos toe. De personen die gewoonlijk "het schoon verdiep" bevolken, zijn thuisgebleven en genieten waarschijnlijk van lekker lang uitslapen en van het smullen van de verse pistolets. Als vanzelfsprekend voeren mijn voeten mij naar de Schelde. De stroom ligt er verlaten en grauw bij, maar toch boeit ze mij, zoals altijd. De speciale geur van het water dat stil tegen de kademuur klotst, het geschreeuw van de enkele meeuwen, een aak die zachtjes ronkend voorbijglijdt, ze maken deel uit van het schilderij, nu een winterlandschap, dat Antwerpen, stad aan de stroom, zo uniek maakt. Voorbij de bocht, daar waar het Sint Annekensstrand begint, hangen verschrikkelijk zware wolken die dreigend op me afkomen. Op de Vaartplaats staan een paar kraampjes met moedige marktkramers die tegen beter weten in, hun waar te koop stellen. Troosteloos liggen oude boeken uitgestald, naast antieke zilveren lepeltjes en een morsige lampetkan. Een marktkramer blaast in zijn handen die blauw van de kou zien, maar hij knipoogt naar me en zegt: "Awel, madammeke, dat is speciaal voor U hè, dat ik hier ben. Zo´n beetje sneeuw houdt mij niet tegen." Ik glimlach terug, maar ik ben niet in de stemming om tussen oude boeken te snollen of er iets van mijn gading tussen zit. De periode in mijn leven dat ik er plezier in had om zilveren lepeltjes te verzamelen en te poetsen, ligt al ver in het verleden. Vorig jaar heb ik mijn huis en have van de hand gedaan. Ik had er ineens genoeg van. Ik wilde de laatste periode van mijn leven niet doorbrengen met het poetsen van een huis en voorwerpen die je toch niet mee kunt nemen naar die andere wereld. Een mens komt naakt en zonder bezit op de wereld. Als oudere mens verlaat je die wereld weer, en, zoals de volksmond zegt, "in een doodshemd zitten geen zakken." Ik beklim de trappen naar het Zuiderterras en ik geniet van de stilte die er heerst. Alleen de trippelende pootjes van de Klaartje verbreken de stilte, maar het klinkt me als muziek in de oren. Op een bankje zit, jawel, zelfs op deze koude ochtend, een koppeltje te vrijen. Opgeschrikt door het gesnuffel van de hond, kijken ze wat schuldbewust, maar ook ietwat verstoord naar de vrouw die met haar hond, hun romantisch moment komt verstoren. Ik zeg : "Doe maar voort, kinderen, geniet er van...", en ik denk aan mijn tijd van vroeger. De eerste kus, de eerste streling, de eerste liefdesverklaring, ach, dat zijn toch momenten die je nooit meer vergeet. Het is grappig dat in deze veranderende wereld, er toch altijd één ding onveranderd blijft. De liefde duikt nog altijd op, tussen alle bedrijvigheid heen. De liefde vangt mensen en laat ze hun lot volgen. Door die vreemde emotie die de mens "liefde" noemt, komen mannen en vrouwen in situaties terecht die ze niet hadden kunnen voorzien! Op deze vredige, besneeuwde zondagmorgen bekijk ik het stukje Antwerpen dat aan mijn voeten ligt. Ik bewonder de zachtronde contouren van de Sint Andrieskerk die zich tegen de grijze wolkenlucht aftekenen. Waarschijnlijk wordt daar straks een mis opgedragen voor de luttele gelovigen die ´s Zondags nog ter kerke gaan..... Ik beleef mijn mis hier, buiten, in de bijtende kou, en ik verklaar mijn liefde aan deze stad. Een liefde, die net zoals de liefde tussen twee mensen, niet te verklaren is!
Gedichtje dat ontstond na een ontmoeting met personen die volgens mij op een andere planeet wonen dan ik!
Mijn ziel.
O, zeg mij, mijn ziel, waarom ik anders ben dan anderen en waarom anderen mij willen veranderen tot ik gelijk ben aan hen!
Het is zo goed om weg te glijden op de kleur van ranke regenbogen in ´t dansend water van fonteinen.... Het is zo goed om weg te dromen in de geur van magnoliabomen waarvan de bloesems in het zonlicht deinen.
O, zeg mij, mijn ziel, waarom mijn oog, mijn oor, mijn denken, steeds naar het ijle zwenken waarin ik vind de kleur van bonte bloementooi waarin ik vind de geur van ´t versgemaaide hooi waarin ik vind zoveel geschenken!
Het is zo goed te gaan in goudenregenregen over witbewolkte wandelwegen langs lege droomkastelen voorbij de hoge horizon waar elfen en kabouters spelen waar eens Doornroosje aan haar spinwiel spon waar feeën wuivend wenken.
O, zeg mij, mijn ziel, waarom ik wil plukken het fonkelend kristal uit de bevroren waterval. Waarom ik mij zo diep wil bukken voor de stille sterren van ´t heelal. Waarom ik steeds mijn vleugels moet verbranden in mijn zoektocht naar verborgen landen ver voorbij de zilv´ren maan en gouden zon. Waarom mijn lippen dorsten naar een bron vol diamantbezette dauw waarom mijn blik zich vastzuigt aan het blauw van een baltende pauw. Waarom ik wil rusten op vogelvleugels in volle vlucht waarin een zucht van de wind is gevangen en mijn vragend verlangen strandt op ongrijpbare kusten!
Ach, mijn ziel, laat al die vragen maar vervagen tot louter stof in zonneschijn. Ik zou toch geen ander willen zijn!
Ik begin deze mijmeringen met gemengde gevoelens. Enerzijds ben ik ontroerd en getroffen door het warme onthaal dat ik gekregen heb. Ik heb zo´n idée dat mensen die met een blog bezig zijn, interessante, creatieve, maar vooral hartelijke personen zijn. Heel veel dank voor de bloemen, de wensen voor sukses, de proficiats en de grappige, leerrijke en verrassende voorstelllingen van jullie bloggende aanwezigheid. Anderzijds zie ik groen van jaloezie van wat jullie allemaal kunnen doen op dat blog van jullie! Ik besef dat ik nog heel veel moet leren alvorens ik ook zo´n smaakvolle blog kan presenteren. Enfin, ik doe mijn best om de technische kantjes onder de knie te krijgen en hier en daar wil er al iets lukken. Ik heb mij de laatste 30 jaar met heel andere dingen bezig gehouden, o.a. met te leren hoe je een horoscoop moet berekenen, tekenen en interpreteren. In het begin moest ik een avond spenderen aan de berekeningen; de avond daaropvolgend kon ik de horoscoop dan beginnen uit te tekenen en de derde avond kon ik dan eindelijk beginnen met het denkwerk. Overdag was ik druk bezig met het opvoeden van mijn 4 kinderen, met het huishouden doen en af en toe met een parttime-job om een beetje meer centjes in de huishoudpot te krijgen. Natturlijk begint het denkwerk al met het tekenen, maar dan kun je nog niet alle elementen op een rijtje zetten.... Toen ik een èchte kei geworden was in dat berekenen en tekenen, kwam de computer om de hoek kijken en hop....die klaarde de klus binnen de 3 minuten. Om de wabbel van te krijgen! Maar nu ben ik er wel blij om, hoor! De computer kan een heleboel, maar wat een astrologisch computerprogramma eruit braakt als uitleg van een horoscoop, is om luid gillend weg te lopen. ´t Is technisch bekeken wel gemakkelijker geworden, maar combineren en voelen en een zekere intuïtie ontwikkelen, daar kunnen de "hersenen" van een computer niet bij. Gelukkig maar, anders kon ik m`n boeltje wel pakken en had ik 30 jaar voor niets gestudeerd.... Aan de andere kant wordt er zo veel astrologische onzin op papier gezet, dat mijn haren soms rechtop gaan staan! Niet alleen door de computers maar ook door mensen die denken dat ze astrologisch geschoold zijn! Gedurende al die leerzame jaren begon ik ook steeds meer interesse te krijgen voor de Tarotkaarten en langzamerhand ontdekte ik dat ik altijd bij dezelfde uitslag kom, of ik nu de horoscoop bestudeer of de kaarten raadpleeg. Het blijken 2 verschillende wegen zijn die ongeveer hetzelfde doel bereiken. Als ik een consult heb met een persoon die uitleg wil hebben over zijn of haar horoscoop, dan leg ik tot besluit de kaarten en ja, hetgene dat gevonden is, wordt in grote trekken bevestigd. Doordat ik een dik jaar geleden resoluut het roer heb omgedraaid naar een totaal ander leven, ben ik er nu minder mee bezig. Maar mijn oudste zoon neemt stillekens aan de fakkel over. Leuk! We kunnen samen urenlang, oeverloos zwammen over al die zaken en ik denk dat hij er nog dieper in verzeild is dan ik, want ik sta soms verbaasd van zijn kennis en inzichten. Deze blog is geboren om middernacht. Niet toevallig, hoor! In het holst van de nacht, kun je het best mijmeren. De zon staat dan aan de andere kant van de aarde en hier bij ons heerst er dan een zekere mate van rust en stilte. De Maan, bron van alle inspiratie, beschijnt onze contreien. Bovendien heeft mijn blog als zonnestand : ZON in RAM. Ram is het eerste dierenriemteken. De energie die in het teken Ram huist, is zowat de locomotief van de andere elf dierenriemtekens. Hij trekt of duwt ze voort. Maar genoeg voor vandaag over mijn hobby. Ik hoop dat ik jullie nieuwsgierigheid gewekt heb en als er vragen zijn, vuur ze maar af!
De eenzame nacht op de lugubere parking in het hartje van een rustig provinciestad is goed verlopen. En nu, op het einde van een eenzame zondag, schrijf ik nog even in mijn nieuwe blog. Veel byzonders is er vandaag niet gebeurd. Een grote wandeling gemaakt met Klaartje, op zoek naar lekkere, verse broodjes, maar dat was tegen de kin geklopt. De schaarse bakkerswinkels die ik vond terwijl ik door de natte en verlaten straten wandelde, waren allemaal gesloten. Tja, ik woon gedeeltelijk in mijn mobilehome en gedeeltelijk in een piepklein studioke in het centrum van Antwerpen en daar word je ´s zondagsmorgens wakker door de geur van versgebakken pistolets die vrolijk binnendringt. En die geur van verse pistolekes wordt vergezeld door de geur van gebakken vis, gebakken kip en van allerlei andere lekkernijen die op de Vogelmarkt verkocht worden. Toch nog altijd leuk die Vogelmarktsfeer. De markt wordt nog altijd druk bezocht en veel kraampjes zien eruit als schilderijen met het rood van de appelen en de tomaten en het groen van de kroppen malse sla. Mensen van alle nationaliteiten verdringen zich voor al dat uitgestalde lekkers en de marktkramers roepen zich schor met hun waren aan te prijzen. Maar veel vogeltjes zitten er niet meer op de Vogelmarkt. De angst voor de vogelgriep slaat om zich heen. Een paar angstige kippen zitten nat en verkleumd zachtjes te kakelen en hier en daar probeert een kanari de stemming erin te brengen door met veel flair een liedje te fluiten. Dat doet me denken aan mijn laatste wandeling in de buurt van Herenthout. Je hebt daar de Kruiskensberg, een ydillisch maar enigszins verlaten en verwaarloosd bedevaartsoord. De natuur is daar prachtig. Bos, heide, velden, een oneindig zicht op de blauwe of grijze hemel aan de rand van het bos en even verder slingert het riviertje de Nete zich door het landschap. Ook daar is een grote parking, ja, ik moet het hebben van de parkings, hè? Mijn mobilehome staat daar dan gelukkig niet zo eenzaam, want veel wandelaars parkeren daar hun auto om eens een fikse wandeling te maken. Ook voor Klaartje is het daar interessant, want bijna al die wandelaars hebben een hond mee.... Midden in het bos ligt een klein ven verborgen. In het ven is een eilandje. Het is daar een ècht paradijs. Enfin, het was een paradijs, want de grootste charme van het ven, de aanwezigheid van een kolonie witte ganzen, van bontgekleurde eenden, van hoogpotige reigers en andere gevederde vrienden, was er niet meer. Stil en leeg was het nu daar. Triestig waggelde nog een tamme, witte gans rond het meer, achtervolgd, weggejaagd door een koppel knobbelganzen die het rijk voor hen alleen wilde hebben. Verboden te voederen, hing er op bordjes aan de bomen. Het dier werd letterlijk uitgehongerd. Ik heb het stiekem toch gedaan...., maar de volgende dag was hij verdwenen. Waarschijnlijk ook opgehokt.... Ik kreeg een telefoontje van een vriendin. Haar relatie met haar vriend is verbroken, vertelde ze, en nu ben ik veel thuis, ik heb ook ophokplicht gekregen. Ik moest er wel om lachen.... Maar hebben wij allemaal, als mens, geen ophokplicht gekregen? Er moet zo veel en er mag nog zo weinig in deze gestresseerde samenleving; Het is dan ook daarom dat ik mijn leven verleden jaar resoluut heb omgegegooid. Ik voel me een vrije vogel...
Hallo lievemensen, Met mijn blog te personaliseren, wat een prachtig woord trouwens " personaliseren" !, (ik voel me er heel gewichtig bij), gebeurden er vreemde zaken. Men zegt dat niets toevallig gebeurt, iets valt je toe, op het juiste op tijdstip, wel, dan zal ik de vreemde gebeurtenissen dan ook maar met de nodige humor bekijken. Ik geef netjes antwoord op de gestelde vragen en juist als we bij mijn geboortedatum zijn aangeland, begint het computerwezen te sputteren. Zodoende ben ik nu geboren op een zeer vreemde datum en ben ik 2006 jaar oud. Nou, misschien is dat wel waar. Ik geloof bij tijd en wijle in reïncarnatie, (bij tijd en wijle wil ik er ook wel eens aan twijfelen, men blijft een twijfelende mens, hè?), en als de alwetende computer zegt dat ik zo oud ben, dan is dat maar zo! De twee foto´s van mijn meer dan 2000 jaar oud persoontje zijn nog niet zo lang geleden gemaakt en zoals ik beschreven heb in "iets over mezelf", laten ze perfect de twee facetten van mijn wezen zien, één temidden van mijn boeken en één in de natuur. Mijn woonplaats van "overal en nergens" klopt ook, want ik woon in een mobilehome en sta met dit rijdend huisje op de meest verscheidene plekken. Het is nacht en ik sta helemaal alleen op een zeer lugubere, eenzame plaats. Ik zal er eens een foto van maken en ze op deze blogproberen te zetten. Ik sta op een soort "parking" die zo groot is als een voetbalveld tussen allemaal verlaten fabrieken en afgebroken gebouwen. In één fabriek wordt ´s nachts gewerkt en dan tekenen de verlichte raampjes zich heel kunstzinnig af tegen de donkere, nachtelijke hemel. ´t Is een foto waard! Gelukkig is mijn trouwe labrador bij mij. Zij luistert naar de naam Klaartje en sinds enkele weken luistert ze ook naar wat ik van haar verlang, namelijk lief en rustig en gehoorzaam zijn. Dat valt niet mee voor een jonge, levenslustige pup. We hebben afgezien met ons tweeën! Met elkaar....Een paar weken geleden trok ze zo hard aan haar riem dat ik languit op de straat kwakte. Ik had me behoorlijk pijn gedaan en liet dat dan ook horen met gejammer en gevloek. Ik weet het, een dame mag niet vloeken, maar als je als een deerne over straat gesleurd wordt.....Klaartje was geschrokken en lekte mij en mijn besmeurde kledij onstuimig af. Ze was vrij en ongebonden op dat moment. Ze had het hazenpad kunnen kiezen, maar ze verkoos om mij te troosten en te reinigen. Met mijn knie is het nog niet helemaal ok, maar Klaartje is sindsdien een modelhond. Ze ligt opgerold aan mijn voeten en slaapt als een roos. Wel, ik ga haar voorbeeld volgen. Ik kruip in mijn beddeke, ik zal mijn ogen toedoen en vergeten dat ik op een heel lugubere plek sta. Tenslotte ben ikal meer dan 2000 jaar oud, dan behoor je niet meer bang te zijn, alleen in het donker.....Tot de volgende keer!
Het wil maar niet lukken met die nieuwe lente. Maar toch komt af en toe al het zonnetje schijnen en die warmte dringt dan diep door tot in mijn koude winterbotten. Heerlijk! Ik zag vandaag de eerste, schuchtere madeliefjes en tijdens het week-end zag ik tijdens de rit in mijn mobilehome, rijen paarse krokusjes die de hollandse wegen opfleurden. Tja, Holland is nu eenmaal het bloembollenand en ze springen er dan ook kwistig mee om... Sinds een jaar woon/leef ik in een rijdend huisje. Ik heb (bijna) alle materie uit mijn leven gesmeten en ik probeer te leven in het werkwoord "zijn" in plaats van met het werkwoord "hebben". Dit leven bevalt me prima, maar ja, soms moet een mens even uit zijn paradijs nederdalen om zich in het gewemel van gestresseerde mensen begeven.....
Ik was laatsleden zaterdag uitgenodigd om een gouden huwelijksjubuleum mee te vieren. Het feest vond plaats op een varend restaurant. In Spijkenisse gingen we aan boord en we maakten een mooie boottocht over de Maas tot diep in Rotterdam. Een imponerende stad dat Rotterdam. Een geweldige concurrent voor Antwerpen. We bewonderden o.a. de nieuwe brug over de Maas die in de volksmond "de Zwaan" genoemd wordt vanwege zijn vleugelvorm. Men zegt dat wanneer het hard waait, wanneer de wind door de stalen kabels giert, de brug "zingt". Als het maar geen "zwanezang" is...... Ik ben benieuwd of de nieuwe brug, "de Wapper", die in Antwerpen gaat komen, ooit zal "wapperen in de wind"....hopenlijk van niet.... Een gouden huwelijksjubuleum lijkt mij anders ook een groot architectonisch kunstwerk en ook daar sta ik met veel bewondering naar te kijken! Hoe krijgen ze het voor elkaar? Vijftig jaar lief en leed delen, dat is niet niks! Ik stel mij ook veel vragen, zoals : kun je wel groeien als mens wanneer je zo beschermd door het leven mag/kunt gaan? Is het niet veel verrijkender en gezonder om af en toe een paar jaar als single door te brengen? Of om af en toe eens een totaal andere partner te ontmoeten met heel ander levensgewoonten, met andere hebbelijkheden en onhebbelijkheden? Tijdens mijn gesprekken met het gouden bruidspaar, nu, en in het verleden gevoerd, kom ik iedere keer tot de slotsom dat zij en ik in totaal verschillende werelden leven. En toch bestaat er maar één planeet.....en op die ene planeet, op mijn stekje, op mijn plekje, heb ik vandaag de lente gevoeld, geroken.....Ik verwelkom deze nieuwe lente met veel vreugde en ik verwelkom ook U, lezer of lezeres van deze Mijmering, met veel vreugde. Een nieuwe lente, een nieuw begin, een nieuwe blog, mensen toch, wat een vreugde! Welkom! Welkom!
Ik ben Cauwe Marijcke
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is dichteres, schrijfster, astrologe, medium.
Ik ben geboren op 10/06/1936 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: astrologie beoefenen, met de tarotkaarten bezig zijn, lezen en studeren vooral over de kunst en psychologie, wandelen met de hond, veel in de natuur zijn en natuurlijk....interesse hebben en tijd maken voor mijn 4 kinderen, 4 schoonkinderen en 4 kleinkind.
Ik zou het prettig vinden om met gelijkgestemde zielen in kontakt te komen via dit modern medium.
Verder schrijf ik graag, maak ik af en toe een gedichtje en zou dat graag met mijn toekomstige blogvriendinnen en blogvrienden delen.
Hallo Bloggers, Tja, het Paasfeest is al weer bijna voorbij. Het is de tweede Paasdag en ik heb tijd en zin om een mijmering te schrijven. Het zijn voor mij eigenaardige, maar rustige Paasdagen. Ik zit heel alleen in mijn mobilehome en sta nog steeds op de lugubere parking. Het waterzonnetje dat af en toe doorbreekt belicht flauwtjes de grafitti-tekeningen op de muren rondom de parking. Op mijn piepklein tafeltje staan natuurlijk gele narcissen die een paastintje aan mijn mobilehome-interieur geven. Hoe anders waren de Paasdagen in de tijd van toen....het gezin, de kinderen, het paaseierengedoe, de paasrapporten, de vriendjes en vriendinnetjes, de familie die langskwam, en ik, moeder en huisvrouw en niet vergeten "echtgenote", het stralende middelpunt van heel dat drukke gedoe! Op die dagen, en in die jaren, weet een mens eigenlijk niet hoe gelukkig hij is met al die handen vol werk. Pas wanneer de stilte valt, weet je hoe mooi alles is geweest, ook al waren er soms onweders aan de huwelijkshemel en vroeg het moederschap soms (te) veel inspanningen. De kinderen groeiden voorspoedig op, trouwden en zitten nu zelf in die drukke periode van hun leven. De vaderfiguur verlangde naar een ander leven en vertrok en met dat vertrek viel ook de bodem uit het gezinsleven. Als verweesd bleef het gezin achter en moedig probeerden we de brokken te lijmen waar het ook maar mogelijk was..... Ik heb de stilte leren waarderen, ik heb ze lief gekregen en als de kosmos deze levensles voor mij in petto had, nu ja, dan is dat maar zo! Ik las zojuist in de digitale krant dat er een nieuwe stelling is geboren rond de figuur van Judas, de apostel die zo´n tweeduizend jaar geleden Jezus heeft verraden, en die, volgens de laatste opzoekingen, dit verraad gepleegd zou hebben omdat Jezus er zelf om verzocht had. Zonder dit verraad, zouden wij nu niet het Paasgebeuren kunnen beleven, de heropstanding na de kruisdood.... Ik bezie het gebeuren, het verhaal van de verrijzenis, door een astrologisch getinte bril. De 12 dierenriemtekens hebben allemaal een doel, een inhoud, een energie. De samenbundeling van die energieën laat de mens groeien tot een beter mens, een bewuster levend mens, een mens met meer liefde voor zijn medeschepselen, voor de mensen, de dieren, de natuur. Het kan natuurlijk ook de verkeerde kant opgaan.....de mens kan zich in verbittering hullen en zich afwenden van het positieve. Dat is dan een persoon die het Paasgebeuren voorbij laat gaan, uit zijn hart en handen laat glippen. Judas is verbonden aan het astrologische teken van de intens levende en emotioneelvolle SCHORPIOEN. Dit dierenriemteken is één van de meest geheimzinnige tekens van de dierenriem, ook wel zodiac genoemd. Personen die het teken SCHORPIOEN benadrukt hebben in hun persoonlijke geboorte-horoscoop, hebben tot taak het verkeerde handelen en denken van de mensen uit te roeien. Daarvoor heb je moed nodig en SCHORPIOEN-getinte mensen hebben veel moed. Onder negatieve omstandigheden lijden deze mensen heel diep, zo diep dat zij zichzelf en hun medemensen kunnen pijnigen met woorden en/of daden. Als de emotionele of lichamelijke pijn van het leven ondraaglijk wordt, kunnen zij zichzelf en anderen dodelijk verwonden.... Maar.....de mens moet door de pijn van het leven gaan, door de emotionele pijn vooral, je kunt die wel even verdoven door slaap, drugs, sex, en iedere verslaving die er maar bestaat, uiteindelijk MOET je door de pijn om be-vrij-ding te krijgen. Vrij te worden van emoties die je leven vergallen....zoals jalouzie, afgunst, boosheid, wraak, verdriet, spijt en schuldgevoelens enz. We kunnen de figuur van Judas bezien als het stukje SCHORPIOEN in ons allen. Wanneer we "onze Judas" eerlijk en oprecht in het gezicht durven kijken, kruisigen we onszelf, het doet pijn te ontdekken dat er jalouzie/afgunst en angst in ons hart wonen en intense emoties die onze gemoedsrust verstoren. En kijk, na de confrontatie, na de kruisging van ons diepste zelf, komt er de klaarte, de verrijzenis, een bevrijding, een stukje Pasen!
Hallo bloggers,
De eenzame nacht op de lugubere parking in het hartje van een rustig provinciestad is goed verlopen.
Hallo lievemensen, 
Een nieuwe lente, een nieuw begin?
Ik ben Cauwe Marijcke
