Het is al lang geleden dat ik nog iets op mijn blog invoerde. Te druk met vakantie-houden, te druk met genieten, te druk met andere activiteiten. Maar van nu af aan, zal ik weer regelmatig present zijn. Ik heb mij laten verleiden om toe te treden tot de nieuw opgerichte partij in Antwerpen : PROTEST. Ik ben van plan mijn wedervaren met de politieke wereld met U te delen, maar eerst natuurlijk moet ik mijn flyer aan U voorstellen.
Ik hoop dat U dit verkiezingspamflet mooi en pakkend vindt en moest U in Antwerpen wonen, U weet het, partij nummer 15 lijsttrekster nummer 1 - Marijcke Cauwe.
Om de zogenaamde "kleine criminaliteit", zoals het stelen van handtassen, portemonnaies, kredietkaarteen, fietsen en andere zaken, een halt toe te roepen, is het noodzakelijk, dat wij, slachtoffers van dergelijke diefstallen, onze krachten samenbundelen. Ik roep hierbij iedereen die ooit slachtoffer is geweest van die zogenaamde "kleine criminaliteit" op, om deze petitielijst te handtekenen. Pas als wij met een overdonderend bewijsmateriaal naar buiten kunnen komen, kunnen de ogen van de overheid geopend worden en kunnen er maatreglen worden genomen om de criminelen op gepaste wijze te straffen, zodat aan deze plaag een einde kan komen. In de eerste plaats moet de wet van de privacy aangepast worden. Heel veel slachtoffers durven zich niet uiten in verband met het feit dat men angst heeft voor represailles. Dit kan en mag niet langer duren. Vertel aan Uw familie, Uw vrienden, kennissen en klanten van dit iniatief. Steun alstublieft deze actie. Leg petitielijsten neer op zoveel mogelijk openbare plaatsen. U kunt deze petitielijst aanvragen per mail: marijcke2@hotmail.com.
WIJ, BURGERS VAN ANTWERPEN WILLEN WEER RUSTIG KUNNEN WINKELEN EN WANDELEN IN ONZE STAD! WIJ, BURGERS VAN ALLE STEDEN EN GEMEENTEN WILLEN WEER RUSTIG KUNNEN WINKELEN EN WANDELEN IN ONZE WOONPLAATSEN!
Beste bloggers, hier probeer ik mijn petitielijst in te voegen....
Mocht U interesse hebben om mee te doen aan dit iniatief, stuur mij dan aub een mailtje en ik stuur U de petitielijst door. Met de mail wil het precies wel lukken, maar hier in de blog zal ik hulp moeten gaan halen.....het lukt niet
Het is al een tijdje geleden dat ik nog iets aan mijn blog heb kunnen toevoegen. Een of ander mysterieus iets belemmerde mijn blog dermate dat ik het niet kon openen. Gelukkig heeft mijn zoon Peter, mij uit de problemen geholpen en kan ik mijn ei hier weer kwijt. En ik zit met een fameus ei. Het gebeuren van mijn zoveelste diefstal kan ik niet goed meer verteren. Ik nam een kloek besluit. "Ik ga er iets aan doen. Als niemand zijn nek durft uitsteken, dan moet ik er zelf maar aan beginnen", zo dacht ik in mijn woede. Na een heleboel "njets" te hebben geincasseerd van de krantenwereld, vond ik uiteindelijk Het Nieuwsblad bereid om mijn artikel te publiceren, gesierd met een foto die hun fotograaf van me maakte tussen de mooie bloemen van "den botanieken hof". In dit artikel zet ik mijn standpunt uiteen: de zogenaamde kleine criminaliteit moet strenger worden aangepakt, zodat aan deze plaag een einde kan worden gemaakt! In deze petitie roep ik alle slachtoffers van de zogenaamde criminaliteit op om hun handtekening op de petitielijst te zetten. Tot nu toe heb ik enkele mensen bereid gevonden mij te helpen in mijn iniatief en heb ik al een aantal handtekeningen verzameld, maar mensen, er moeten veel meer handtekeningen komen! Ook mensen die geen slachtoffer geworden zijn, maar die personen kennen in hun omgeving die beroofd zijn, mogen de petitie natuurlijk ondertekenen. Ik zou zo graag willen dat we weer onbekommerd over de Meir kunnen wandelen en dat alle burgers weer vrij in hun steden en gemeenten kunnen leven. Zoals de recente gebeurtenissen hebben aangetoond, ontaardt "kleine criminaliteit" in GROTE criminaliteit: het vermoorden van onschuldigen mensen.... Eigenlijk zijn we al te laat in gang geschoten met de leiders van dit land, wakker te schudden..., maar ik geloof dat er nog heel hard geschud moet worden alvorens ze ècht wakker worden! Men verwijt de leden van het koninklijk huis dat zij geen benul van het volk hebben, dat ze geen voeling hebben met de realiteit, wel, ik geloof dat heel veel ministers ook in een andere sfeer vertoeven dan wij, de gewone mens in de straat. Ik wil echter wel "kunnen leven" in die straat. Daar betaal ik belasting voor. En U ook! En niet weinig! Sommigen onder ons betalen soms meer dan de helft van hun inkomen aan de belastingen. Heeft men dan niet het recht beschermd te worden door de overheid? De politie van Antwerpen treft geen schuld. Zij doen hun best, maar ze staan met hun rug tegen de muur! Als men de boefjes gewoon weer los moet laten omdat het strafrecht te laks is, staan de mensen van de politie machtenloos.
Ik had onlangs een vreemde, ja, een absurde droom: Antwerpen, mijn geliefde stad aan de stroom, men had me verbannen uit je beschermende schoot! Ik mocht niet meer gaan over je oude vertrouwde Leien, niet meer staan bij je Brabofontein, noch dwalen over je straten en pleinen, zelfs de Grote Markt was verboden terrein!
Oh, hoe miste ik de Meir en de Keyzerlei met zijn winkels, boetieks, een statig warenhuis, en de oeroude straatjes waarin trams gieren en slieren door scherpe bochten, langs vochtige krochten!
Ik miste de put van Quinten Matsijs, het Vrijdagmarktje en Het Steen, waar Lange Wapper dapper met de handen in de zij hooghartig neerkijkt op alle Sinjoren en de talloze toeristen.
In die stad aan de stroom broeien de bordelen en gloeien de huizen van plezier naast het bruisend café met het schuimend bier dat in koele kelders staat te gisten.
In het hart van die stad aan de stroom verrijst het stadhuis met zijn "schoon verdiep" en ergens in de vele huizen sluimert de kamer waarin ik met mijn eerste liefje sliep...
Ik miste het grijze plein dat Groenplaats wordt geheten alwaar Rubens kwistig door de duiven wordt bescheten maar ook de hoge koepel van het Centraal Station, den Beerschot en zijn lelijk stadion, de slanke toren van de kathedraal, de stompe Boerentoren de Oudaan met zijn oubollig politiebureau! Ik miste alles zo!
Ik miste de Jood met zijn hoed en met zijn ongedesemd brood, de Turk in zijn witte jurk, de Marokkaan met zijn leder vestje aan en te veel gel in het zwarte haar. Ik miste de negerin met haar zwaar achterwerk, de mysterieuze Chinees, de zwijgzame Albanees de Rus zonder werk de luidruchtige Arabier al die mensen zonder papier en papperassen al dat volk al die rassen levend hier op een andere manier en die er toch allemaal op een zekere manier bijbehoren!
Maar boven dat al miste ik je haven waarin een man zich diep wil begraven als in de vulva van een vrouw! De haven waarin krachtige kranen kreunen en steunen tijdens het laden en lossen van zeekastelen rukkend aan zware trossen van dikgevlochten touw.
Ik miste de geur van het zilte Scheldewater dat tegen de sluisdeuren kolkt vermengd met het zweet van de zwoegende man, de havenarbeider, de mens die de dokken bevolkt. Een koppige strijder een kranenberijder die er werkt voor zijn dagelijks brood en zijn toekomst van later!
Ik bad tot alle Goden, Godinnen en heiligen die er maar bestaan van Jezus tot Allah van Mohammed tot Khrisna van Minerva tot de heilige Maria die in de harten van alle Sinjoren troont:
"Oh, breng mij terug naar die stad aan de haven, breng mij terug naar die stad aan de stroom, daar wil ik leven daar wil ik gaan tot aan mijn dood!"
En zie, mijn gebed werd, Goddank, verhoord: ik ontwaakte op mijn geliefde bankje aan de Scheldeboord!
Op deze heerlijke lente-avond ben ik niet op de lugubere parking, maar staat de Moby op een idyllisch plekje aan het Albertkanaal bij Grobbendonk geparkeerd. We hebben zojuist de zondsondergang bewonderd en boterhammen met verse aardbeitjes verorberd. De hond ravot heerlijk in het hoge gras en even heeft het leven een paradijselijk tintje. Als een grote oranje bal zonk de zon achter een bosje struiken aan de overkant van het kanaal waardoor het kanaalwater eensklaps bedekt werd door oranje golfjes. Het was stil en vredig en eerlijk gezegd doet zo´n rustige sfeer goed na weer een redelijk turbulente week in Antwerpen. Voor de zoveelste keer was ik weer eens bestolen en voor de zoveelste keer maakte ik de rondgang om mijn identiteitskaart, kredietkaart, Siskaart, rijbewijs enz. weer in orde te krijgen. Het had me behoorlijk nerveus gemaakt dat het me weer was overkomen ondanks mijn voorzorgen. Eén moment van onoplettendheid bij het afstappen van de tram was mij fataal geworden! ´s Avonds in bed herinnerde ik mij ineens dat ik bij het afstappen gehinderd was geweest. Een redelijk zware dame wilde opstappen op het moment dat ik uit dezelfde deuropening naar buiten wilde gaan en waarschijnlijk heeft haar compaan op dat moment van mijn verwarring gebruik gemaakt om mijn geldbeugel uit mijn tas te grissen. Normaal gesproken ga ik bijna niet meer buiten in Antwerpen zonder mij door mijn hond Chiara te laten vergezellen, maar ik ging met een vriendin naar de cinema en ja, daar worden honden helaas niet toegelaten. Ik had in de tram naar mijn 65+ kaart zitten zoeken en uit verstrooidheid mijn portemonnaie niet terug in mijn binnenzak gestoken, maar in mijn tas. Tja, het crimineel gespuis zit wel op de loer om die verstrooidheid direct af te straffen.... Een paar dagen geleden had ik juist naar de politie gebeld om te vragen naar het adres waar de gestolen en teruggevonden fietsen eventueel te vinden zijn, want mijn heerlijk fietsje was ook op een avond foetsie ondanks een stevig slot.... En ook informeerde ik of er eventueel een adres was waar andere gestolen en weer gevonden voorwerpen eventueel te bezien waren, want een gouden horloge en nog wat andere kleine juweeltjes zijn me ook al in de loop van de jaren ontfutseld. Het is ondertussen al een hele waslijst geworden....Ik verwachtte dat de dame die aan de telefoon kwam, wel zou zeggen: "maar mevrouw toch, bent U dat allemaal kwijt? Is dat allemaal van U gestolen?" Maar nee, hoor. Er was geen enkele reactie van enig medeleven. Het scheen de doodgewoonste zaak van de wereld te zijn dat een mens aan de lopende band bestolen wordt. Onlangs las ik in de krant dat het gevoel van onveiligheid in Antwerpen (en andere steden), maar een ´gedacht´was, evenals het idée dat er files in Antwerpen zouden zijn. Tja, ik heb wel eens meer het gevoel dat ik op een andere planeet vertoef dan degenen die onze stad besturen....en toch, het is zo´n mooie stad, dat Antwerpen. Het kan er zo gezellig zijn. Er bestaan van die zalige terrasjes. De Meir kan zo heerlijk vol zijn met keuvelende, winkelende mensen. De kathedraal kan er zo staan schitteren. De Groenplaats kan zo´n oord van vreugde zijn. Ik vind het prachtig hier zo in de natuur te zijn, maar een deel van mijn wezen vindt het heerlijk om in het Antwerpse te zijn. Mijn leven is zo gedraaid dat ik die twee kanten van het bestaan mag en kan combineren. Spijtig dat de vreugde van het in Antwerpen rondwandelen zo getemperd wordt door het onveiligheidsgevoel. En ik ben niet de enige persoon die daar last van heeft! Een vrouwelijke politie-agente vertrouwde me toe dat wanneer ze in burger is, haar identiteitskaart in de linkercup van haar bh steekt en haar geld en kredietkaart in de rechtercup... Wel ja, vanaf nu zal ik haar voorbeeld volgen, dus moest U op de Meir een dame tegenkomen met een nogal vreemdgevormd voorsteven, dan is de kans groot dat ik het ben!
Sereen besloten ze een punt te zetten achter hun 26-jarig huwelijksleven. Hij omdat zijn hormonen een krachtige dans inzetten bij het zien van andere vrouwen, maar in de echtelijke sponde daarentegen, samen met hem in een vredevolle slaap vielen. Zij omdat bij het horen van zijn sleutel in het slot van de voordeur de vlinders in haar buik vleugellam bleven. Sereen verdeelden ze de inboedel. Het huis keek gelaten toe. Al hetgeen het huis jarenlang met zijn warme en hechte muren had beschermd, verdween. De twee dochters staarden verbaasd, verstomd, naar het leger wordende nest. Flarden van herinneringen maakten zich los, losten zich op in de grijze wolkenlucht, zoals vroeger de knetterende houtsblokken in de open haard. De oudste dochter ontfermde zich over de hond. De jongste nam de kat. Aan één van de hoge, van gordijnen ontdane vensters prijkte het bekende schreeuwend rode plakkaat: Huis te koop. De toekomstige eigenaar zou voortaan de rozen moeten snoeien en de haag bijknippen. De nieuwe huisvrouw zou met haar ijver de koperen deurklopper doen glanzen in het zonlicht. Opgetogen en enigszins bedwelmd volgde hij de wervelende dans van zijn hormonen. Er kwam weer kleur in zijn leven en op zijn wangen. Zijn levenslust werkte aanstekelijk en deed zijn carrière pijlsnel omhoog gaan. Een vent die op zijn vijftigste nog de bloemetjes durfde buiten zetten, verdiende promotie.... De cylinderinhoud van zijn wagen verdriedubbelde in snelheid en kracht. De kussens onder zijn zitvlak verdriedubbelde in comfort en zachtheid. En zij, zij schilderde vlinders. Kleine, tere "witjes". Toen "blauwtjes". Daarna grote bontgekleurde vlinders. En ze liet zich schilderen. Door jonge, aankomende artiesten. Dromend lag ze terwijl men haar nog mooie rondingen op het maagdelijk doek trachtte weer te geven. Sommigen onder hen mochten meer. Hun ogen en hun handen bevrijdden haar bevroren vlinders. Eerst de "witjes", dan de "blauwtjes", daarna de grote bontgekleurde. Op een dag werd hij wakker. Hij keek naar de slapende vrouw die zijn bed deelde. Ze was jong en mooi. Met borsten zoals hij ze graag had. Zijn vingers gleden over haar huid. Ze voelde aan zoals hij het graag had. Verbaasd constateerde hij hoe vredevol zijn hormonen zich gedroegen. Eigenlijk was dat al lang zo. Sinds weken? Maanden? Een half jaar? Hij besloot op reis te gaan. Alleen. De behoefte om alleen erop uit te gaan, drong zich aan hem op. Vroeger gingen zijn ex en hij wel eens naar een klein hotelletje aan zee. Op één van die kleine Zeeuwse eilandjes. Eén telefoontje volstond. Kamer 14 was gereserveerd. Op een dag had zij genoeg van de jonge, aankomende artiesten. Ze bedekte haar naaktheid en ging naar haar flatje. Ze zette zich achter haar schildersezel en schilderde haar laatste vlinder al wist ze dat zelf niet. Op het doek danste een grote bontgekleurde vlinder tegen een blauwwitte achtergrond. Het deed haar denken aan de zee. Aan witte wolken boven het Zeeuwse strand. Eén telefoontje volstond. Kamer 15 was gereserveerd. Hij droeg haar koffer naar zijn kamer. Zij schikte zijn toiletgerief. Later zaten ze samen op het terras en keken naar de zee, naar het strand, naar de wolken. Toen het donker werd gingen ze naar bed en vonden elkaar, sereen, zoals het past voor mensen die elkaar al heel lang kennen. Daarna vielen ze in een vredevolle slaap. Hij, zij, de hormonen en de vlinders.
Mijmeringen over kwakzalvers, huichelaars, oplichters, kaartlegsters, astrologen en al die andere charlatans.
Hallo lieve en minder lieve blogsters en bloggers,
Ik heb een weekje in Antwerpen gebivakkeerd en ben nu net weer in mijn Moby beland die nog altijd op de lugubere parking geduldig op beter weer staat te wachten. Ondertussen zijn de muren van de parking met grafittitekeningen opgesmukt. Tja, ieder zijn meug. Echt mooi kan ik het niet vinden, maar kleurrijk is het wel. Ik heb vanmorgen les gegeven aan een paar lieve mensen die zich interesseren in de kaarten van de Tarot. We hebben weer uren lang gefilosofeerd over het leven zoals het is en tja, het is niet altijd even gemakkelijk. Ieder mens krijgt zijn levenslessen voorgeschoteld en of we willen of niet, we moeten het voorgeschotelde voedsel wel verorberen en verteren. Maar, dat is een feit, de één krijgt wel eens meer op zijn bordje dan de andere. Als astrologe en/of kaartlegster hoor je veel verhalen van veel verschillende personen. Van jong tot oud, van rijk tot arm, van ziek tot gezond, van nederig tot belangrijk. Van toiletjuffrouw tot minister. Dat laatste verwondert U zeker?! Maar het zal niet over mijn lippen komen welke personen dat zijn, want dan zou de magie eindigen. En ik wil juist dat de magie zich nog verdiept, dat de deuren tot het mysterie zich nog verder zouden openen en mijn nieuwsgierigheid nog meer bevredigd wordt.... Als kind, als meisje, als jonge vrouw, kortom mijn heel leven heb ik graag met mijn neus in de boeken gezeten. Ik las en ik lees alles, enfin, bijna alles. Alleen stripverhalen kunnen mij niet boeien. Van Kuifje en Jommeke, weet ik zo goed als niets. Soms probeer ik het wel eens, maar ik ben een lettervreter; ik moet kunnen lezen. Het liefst lees ik psychologische getinte romans of ik verdiep mij in esoterisch/astrologisch gerichte boeken. Toen ik op een gegeven moment mensen over de vloer kreeg die hun horoscoop wilde laten uitleggen, begon mijn leesdrift een beetje te verminderen. Want, die mensen brachten allemaal stuk voor stuk een verhaal mee. Hun levensroman en ze lieten mij in die levensroman binnen. Je zult het niet geloven, maar die romans zijn nog spannender dan het meest pakkende boek. Wat mannen en vrouwen allemaal denken en doen en hopen! In het begin kon ik mijn oren nauwelijks geloven. Met rode oortjes luisterde ik naar hun verhalen. Het één nog spannender dan het andere. Er werd tijdens het consult gelachen, gefilosofeerd en er vloeide veel traantjes....Na enige tijd legde ik discreet een zakje met papieren zakdoekjes op de tafel. Die hebben dienst gedaan! Bij mijn eerste consult, waarbij ik echt niet vermoedde wat er zou kunnen gebeuren, ik was zelf even nerveus als de jonge vrouw die voor mij zat, begon ik spontaan mee te huilen. Tja, dat was natuurlijk niet erg professioneel en ik heb mijn emotionele kant nu wel wat beter onder controle, maar nog altijd ben ik onder de indruk van het verdriet en zielepijn die de mensen met zich meedragen. Meestal kon ik ze weer wat opgemonterd terug in hun levensroman sturen, velen werden vrienden, de ene mens kwam wat dichterbij dan de ander, maar ze waren allemaal mensen die even hun hart voor mij openden. Op een keer kwam er een mijnheer binnen die ook uitleg wilde krijgen over zijn horoscoop. Na zijn naam te hebben gemompeld, legde hij een bandrecordertje midden op de tafel en zei: "vertel het me maar eens!" Toch wel een beetje nerveus door zijn kille, zakelijke aanpak van het consult, stak ik van wal en begon aan mijn uitleg. Doorgaans komt er dan een reactie en komt het gesprek op gang. Dan kan de dialoog beginnen. Hier bleef het bij een monoloog van ongeveer een half uur. Af en toe wachtte ik even, hoopte ik op een respons, maar niets van dat alles. Ik werd echt wel een beetje boos door zijn zwijgzaamheid en van zijn toch wel duidelijke sprekende afwerende houding. Ik zweeg uiteindelijk ook. Dit was een hopeloos consult. Verspilling van mijn tijd. Plots sprak hij: "jaja, dat weet ik nu allemaal wel, maar vertel me nu liever iets over mijn kinderen!" In die tijd ging ik er nog helemaal van uit dat alle informatie uit de door mij getekende horoscoop kwam die ik vooraf een paar uur lang had bestudeerd en waaruit ik mijn kennis dacht te putten. Tenslotte vraagt het zeker een jaar of 5 van studie eer een mens iets van een horoscoop kan interpreteren, want dat vergt heus wel wat meer dan enige kennis van de 12 dierenriemtekens. Het is een grote, diepe psychologische studie, die naar men zegt, moeilijker is dan een dokterstudie.... Langzamerhand heb ik begrepen dat er nog "iets" meer bij moet komen, een zekere intuïtie, een zekere helderziendheid, een zekere helderhorendheid. Ik had altijd wel geweten dat er iets "raars" aan me was, maar aan die mogelijkheid had ik echt niet gedacht. Toch werd het die avond wel duidelijk dat behalve de kennis van astrologie er dat "ietsje" meer wel degelijk was. In de horoscoop stond het vijfde gedeelte, het vijfde huis genoemd, leeg, dat wil zeggen, er staan geen planeetkrachten in, geen Zon, geen Maan, geen Venus, niets, leeg. Dan wil dat meestal zeggen dat de horoscoop-eigenaar in dat vijfde huis "niet aan het werk moet", er behoeft op dat levensgebied, weinig of niets meer te geleerd te worden. Maar....astrologie is niet zo simpel, er zijn veel valkuilen, en je moet op zoveel aanwijzingen letten, dat het eigenlijk onmogelijk is, 100% zeker te zijn van een horoscoop-gegeven. Moest dat zo zijn, dan zou ik nu in een (ovaal) kamertje in het Witte Huis zitten! Maar, ik was geïrriteerd en verloor een beetje mijn zelfbeheersing, dus kwaakte ik eruit: "Mijnheer, U hebt geen eens kinderen, wat wilt U dan dat ik U vertel!" Verbouwereerd blikte mijn bezoeker mij aan en ik kwaakte verder: "en U bent nooit getrouwd geweest! Dus! Vanwaar die vraag?" Natuurlijk kun je als mens best kinderen hebben al ben je niet getrouwd, maar ik spreek wel van een jaar of 15 geleden en werd er toen nog iets minder openlijk gesproken. Enfin, het werd nog een heel geanimeerd gesprek, want ik had de nagel op de kop geslagen en hij was overtuigd geworden dat hij wel bij een redelijk goede astrologe terecht gekomen was. Want mensen, lieve en minder lieve bloggers en blogsters, er zijn goede bakkers, heel goede bakkers, excellent goede bakkers en je hebt er die nog geen behoorlijk broodje kunnen bakken en zo zit het met alle beroepen. Overal vind je goede en minder goede stielmannen/vrouwen. Wanneer de loodgieter het huis verlaat en de kraan van de afwasmachine lekt nog even hard alstevoren, dan zegt men: "dat was een slechte loodgieter, ik zoek een betere." Wanneer de astroloog of kaartlegster minder presteert (er zijn inderdaad een heleboel charlatans op de markt!), zegt men: "die mensen zijn bedriegers, oplichters, charlatans; van heel dat gedoe geloof ik geen zier." Gelukkig is hedentendage de brandstapel niet meer "in", maar het liefst zou men dan toch die mens op de brandstapel smijten (met alle serieuze astrologen en kaartlegsters erbij), want het is allemaal ziever! Waarom een loodgieter of bakker wel slecht mag presteren, hij zit dan waarschijnlijk in een verkeerd gekozen beroep, en zal dan op een gegeven moment door gebrek aan opdrachten wel een andere job gaan zoeken, er geen slechte astrologen zouden mogen/kunnen bestaan, die zitten dan ook in het verkeerd gekozen beroep, daar kan ik met mijn petje niet bij! Nee. Dit bijzondere beroep zou moeten worden uitgeroeid! Een beroep dat één van de meest sociale beroepen is, want waar heeft een mens nog een luisterend oor, waar krijgt hij nog eens een schouderklopje, een complimentje? Waar krijgt hij dat duwtje om zich door zijn problemen heen te werken? Waar krijgt hij zicht op het feit dat de problemen misschien bij hemzelf liggen en de hele ellende niet in andermans schoenen moet worden geschoven? Waar krijgt hij inzicht in zijn karakterstructuur? Waar krijgt hij te horen waar zijn sterke punten liggen en waar zijn zwakke? Waar ontmoet hij nog de warmte van een medevoelende en begrijpende mens? Geloof me, ook psychologen, de psychologen met een offiëel diploma, hebben minder inzichten op de psyche van een mens dan een bekwaam astroloog. In het verleden mocht een arts zijn beroep niet uitoefenen zonder enige kennis van de 12 dierenriemtypes..... Maar ja, in deze moderne tijd wordt de oeroude kennis met het badwater weggegooid en ja........het gaat allemaal veel beter. Lees de krant, kijk naar het nieuws, luister naar de mensen om je heen, het gaat inderdaad heeeeeel veeeel beter! Er heerst vrede, rust, en harmonie in ons landje. En over heel de wereld!
Ze zat voor het venster in haar opzichtige, lustopwekkende kledij en keek naar de traag voorbij rijdende auto´s, met daarin mannen die, gedwongen door hun sexuele drift en onvervulde verlangens, haar op hun beurt bekeken. Taxerend, brutaal, hongerig. Ze was eraan gewend. Het deerde haar niet meer. Ze hoopte dat er vlug zo´n getermonteerde man zou binnen komen. Dan kon ze aan het werk. Ze zou haar ogen sluiten en haar benen openen. Ze zou niets voelen, niet in haar hoofd, niet in haar hart, niet in haar onderlichaam. Na afloop zou ze wel het geld voelen en zorgvuldig opbergen. Met dat geld zou ze een gevoel van veiligheid krijgen. De zekerheid dat ze voedsel, kleding en warmte zou hebben. Een zekerheid die ze vroeger als vanzelfsprekendheid had gevonden. Een vlammend houtvuur, een goed gedekte tafel, een warm gezellig, breed bed, met daarin liefhebbende lippen en strelende handen. Het was haar alles ontglipt. In de linnenkast, tegen de achterwand verscholen, bewaarde ze de oude krantenknipsels waarmee haar zekerheden waren verdwenen, die haar leven verwoest hadden. In het begin had ze het niet kunnen geloven dat het haar man was die als opvoeder kleine jongetjes had gemarteld en misbruikt. Ze was in paniek naar haar vriendin gevlucht nadat woedende buren en ouders, stenen, speeksel en scheldwoorden door haar vensters hadden geslingerd. Maar na een paar dagen had ze ook in de ogen van haar vriendin afschuw gevonden. Afschuw die het medelijden met haar en haar gebroken bestaan stilaan oversschaduwde. Hier, in de buurt waar vrouwen het oudste beroep van de wereld uitoefenden, was ze enigszins veilig. Hier had iedere vrouw haar eigen drama, haar vervlogen geluk. Automatisch beantwoordden haar vingers de gebarentaal van een geïnteresseerde klant. Ze schoof de gordijnen voor het venster. Het zachte motorgeronk op de achtergrond stoorde haar niet. De buitenwereld lag altijd op de loer. Ze had ermee leren leven. De klant was mager, proper, goed gekleed, een veertiger. Hij zette zich op de rand van het bed en sloeg zijn ogen naar haar op. Ze had gedacht dat ze niets meer kon voelen dan de zachte ruwheid van een bankbiljet, de koude gladheid van munten. Ze had zich vergist. Een steekvlam, een diepe emotie doorstak haar. Die ogen kende ze. Vroeger hadden ze het helblauw van een wolkenloze hemel weerspiegeld. Nu waren het grauwe wolkenvelden, zwanger van mist en regen. Sprakenloos staarden ze elkaar aan. Dan gleden zijn ogen van haar gezicht zeg, haakten zich vast aan haar lichaam met de opzichtige, ordinaire lingerie om zich tenslotte beschaamd op de grond te richten. De smalle nek diep gebogen. "Koen?", Haar stem zweefde ijl door het schemerdonker van de kamer. "Wat kom je doen? Wat zoek je?" Zijn handen zochten in de binnenzak van zijn regenjas en legde aarzelend, ietwat beverig, een stapeltje bankbiljetten op de tafel naast het bed. "Verdiend en gespaard terwijl ik vast zat. Ik dacht.....Ik......Het spijt me......Misschien kun je het gebruiken?" Zacht en aarzelend was zijn eens zo welluidende stem. Aarzelend waren ook zijn gebaren terwijl hij de deur uitging. En zacht was het geluid waarmee hij de deur achter zich sloot. Ze schoof haar gordijnen niet meer open. Ze had die dag genoeg verdiend.
Ik leg een klacht neer, maar ik weet niet waar ik met mijn klacht naar toe moet gaan ik weet niet waar ik mijn klacht neer moet leggen de klacht komt uit mijn ziel de klacht komt uit mijn hart het is een klacht zonder geluid zij stokt in mij en komt mijn keel niet uit! Het is een klacht zonder klanken ik kan niets meer zeggen.......
Wanneer en waar is het allemaal ontstaan? Deze verwarring, deze toestand, deze razernij van een dolende, gestresseerde maatschappij waarin mensen nauwelijks nog kunnen bestaan en elkaar steeds meer naar het leven staan!
Zeg mij, wie wierp de eerste steen in de visrijke vijver die België heet? De kringen in de vijver worden groter de oever is bereikt.... Wie moet ik haten, wie moet ik bedanken nu leven hier onmogelijk blijkt!
Mijn klacht stijgt op in de stilte en wordt weerkaatst door de kilte die de luidkakelende politici achterlaten! Veel lawaai en weinig wol; iedereen slaat op hol; de één beschuldigt de ander. Hun woordenstroom is als een meander die uitmondt in de vijver waarvan de kringen de oever hebben bereikt!
Mijn klacht blijft hangen in de lucht. De rede is vergangen, gevlucht, vergaan.... Er is geen luisterend oor, noch een aandachtig gehoor.... Iedereen blijft op zijn standpunt staan. In deze doorgedraaide maatschappij is er al lang geen plaats meer voor mij!
Ik pak mijn ziel, mijn hart, mijn moed en mijn klacht tesamen en ik bid: God, help dit arme land. Dit arme Belgenland!
Moeder, ik wil terug in je schoot, in jouw beschermende schoot wil ik huilen en schuilen, want ik ben als de dood voor de wereld om mij heen! In foetushouding wil ik in je zijn met al mijn angsten en mijn pijn. In jouw schoot word ik weer klein, heel klein.... alleen jouw harteklop, jouw stem, jouw adem, jouw ritme, jouw en zitten en jouw staan..... Moeder, ik kan deze wereld niet aan!
In feite wil ik dichten en dromen en denken, maar in volle galop, bereed ik het paard dat "Leven" heet; dat mij genot kon schenken! Tot ik in volle, dolle vaart in een duistere greppel van mijn wezen gleed.... Een bliksemschicht, een flitsend licht, mensen zonder gezicht: ik heb op hen een wapen gericht!
Moeder, ik heb paniek gezaaid, ik heb verwond en gedood, ik heb een kind van haar fietsje gemaaid! Haar kleertjes kleurden langzaam rood.
Haat lees ik in de ogen van de mensen om mij heen. Men grijpt mij vast; zij doen hun werk! Ik houd mij amper op de been! Maar ik houd me groot, ik maak me sterk, ik trek een ijzren pantser aan en zet een stalen masker op zo ziet men niet de angst die door mijn lichaam raast!
Want voor jouw beschermende schoot, Moeder, ben ik, helaas, te groot.
Moederdag is weer voorbij. En ieder jaar is er weer een andere verrassing. Tja, als je 4 kinderen hebt, met (af en toe) evenveel schoonkinderen en 4 kleinkinderen, is er altijd wel iets te beleven! Jaren geleden heb ik aan de kinderen gezegd dat ik liever "moederdag" vier op 15 augustus, op Maria Hemelvaartdag. Niet dat ik nu zo´n Maria-vereerster ben, want ik ben protestant opgevoed en daar komt de hele Maria-verering niet in voor! Maar omdat het op die manier gemakkelijker was om alle partijen tevreden te houden ivm met het obligate bezoekje aan de "(schoon)moeders". Nu kunnen mijn kinderen in Mei naar de eventuele schoonmoeder gaan en in Augustus mij een plezier doen. En.....omdat ik ondertussen wel van de symboliek achter de figuur van Maria ben beginnen te houden. Zij is het voorbeeld van de nederigheid die zo mooi in het dierenriemteken van de Maagd wordt weergegeven. Je dienstbaar opstellen aan de medemens, de wereld zuiveren van alle onreinheden. Vroeger, toen ik nog jong en onwetend was, zei ik altijd: "Die Maria, mensen toch, zo´n slap vrouwmens. Je eigen zoon voor je neus aan het kruis laten nagelen. Ze stond erbij en ze keek ernaar! Moest het mijn zoon geweest zijn "over mijn lijk!". Ondertussen heb ik wel begrepen dat in de symboliek van het Bijbelverhaal, Maria zichzelf wegcijferde voor het welzijn van de gehele wereld. Haar Zoon moest geofferd worden en zij mocht zich niet verzetten. Zij was de dienstmaagd des Heren. Zij was het lichaam dat gediend had om dit speciale Kind te baren en te doen opgroeien. Toen Hij volwassen was ging Hij zijn eigen weg, zoals doorgaans alle kinderen doen....en......dan moeten de moeders een stapje achteruit zetten en toekijken. Een moeilijke opgave. Er zouden heel wat problemen minder in de wereld zijn tussen ouders en kinderen moest daar meer de nadruk opgelegd worden. Zodus, ik probeer een verstandige moeder te zijn en redeneer verstandig.... Een redelijk verstandige redenering, vind ik van mezelf. Maar ja, het verstand is een en de emotie is twee. Soms strijden die energieën in mij om voorrang te hebben. Zo zag ik afgelopen Zondag, in het hartje van Antwerpen wandelend, ja, Chiara, de hond moet zijn wandeling hebben!, heel wat mensen met ruikers door de stad kuieren. Jaloers bekeek ik al die mooie boeketten en ik vond mezelf een dom kalf om me zo verstandig op te stellen. Al die bloemen gingen mijn neus letterlijk voorbij. Ik doe niet mee aan de commerce, hoor!, hield ik mezelf groot en ik probeerde een zo vrolijk mogelijk gezicht te zetten.... Mijn gezicht klaarde helemaal op bij het zien en horen van de musical Mamma Mia waarop ik mezelf en mijn kleindochter Nicky tracteerde. Een nog verlaat verjaardagscadeautje voor haar! Zo is het dus voor mij eerder een grootmoederdag geworden. De blonde "spring-in-`t-veld" , nog juist kind, nog net geen puber, troggelde mij nog een peperduur programma af en een nog duurdere Mamma Mia-cd, maar beloonde mij daarvoor met twee grote stralendblauwe ogen en ik dacht aan het spreekwoord "een kinderhand is rap gevuld"! Jaja. s' Avonds keken we samen een beetje televisie, o.a. naar "Witse" en zo rond 12uur zette het kind zich nog even achter de computer om een spelletje te spelen. Oma viel om van de slaap, maar dat jonge mensenkind was nog springlevend. Op Maandagochtend ging ik terug naar de lugubere parking van het provinciestadje met het grootste marktplein van België en wat vind ik als ik de Moby binnenstap??? Een vaas met rode rozen en een brief met "Leve Mam" erbij! Ik kan mij niet herinneren dat mijn oudste zoon zich ooit met deze soort tierelantijnen heeft bezig gehouden! Tja, een nieuw en lief Lief doet wonderen, hè? De rozen staan hier bij me op dit klein tafeltje in de Moby en ze geuren en kleuren dat het een lieve lust is! Ik geloof dat ze extra hun best doen om mij dat plezier te doen. Moby met mij en de rozen erin staat momenteel ergens in de weilanden. Het waait verschrikkelijk. Moby staat te dansen op haar 6 wielen. Morgen is het hier motorcross en Frank gaat zich dan weer eens uitleven. En ik? Ik lees, ik blog, ik schrijf, ik kook ons potje, ik wandel eens met de hond, ga een keertje naar de start om daar duizend doodsangsten uit te staan als zoonlief temidden dat geweld mee wegscheurt in de eerste bocht en ik geniet van mijn leven in de mobilehome.
Het dagje Antwerpen is na de middag verknoeid geworden door de terreurdaad van een opstandige, doorgedraaide jongere. Met veel misbaar en luid sirenegeschreeuw raasden ambulances en politiewagens door de straat waar ik in mijn klein studioke af en toe een wasje draai, de rekeningen in de brievenbus vind en mijn boeken heb uitgestald. Met mijn verhuis verleden jaar naar de mobilehome moest ik al mijn spullen naar andere bestemmingen zien vertrekken, maar van mijn boeken kon ik geen afscheid nemen. Ze zijn na mijn kinderen en kleinkinderen mijn grootste schat. Ik weet nog dat ik gisteren bij al dat machtsvertoon nog heb gedacht: "amai, er moet ergens een vreselijk verkeersongeval gebeurd zijn!" Een uurtje later, op het terrasje in de zon, hoorde ik het bangelijke nieuws dat als een lopend vuurtje door de Sinjorenstad ging. Er had bloed gevloeid in het hart van Antwerpen. Tja, dat zijn geen leuke dingen en mijn gedachten zwerven dikwijls naar de familieleden van de slachtoffers en van de dader! Wat moeten die verdrietige uren doormaken! Je kunt honderden kaarsjes zetten op de plaats van het gebeuren, dat is wel troostend, maar neemt de pijn niet weg!
Nu was het eindelijk lente geworden. Ook in Antwerpen. De kastanjebomen hebben hun kaarsjes aangestoken, de meidoorn geurt er op los zodat een mens er bijna dronken van wordt en het stadspark ziet er een heel stuk vrolijker en fleuriger uit dan een paar weken geleden. Ik heb geprobeerd de rotzooi uit mijn gezichtsveld te houden en mij geconcentreerd op de dingen die wel mooi waren, zoals o.a. de eenden die parmantig in het weinige water van de vijver spartelden. Eindelijk verlost van hun ophokplicht. En dan gebeurt er dit weer!
Bij het doorbladeren van mijn schrijfsels kwam ik een klein verhaaltje tegen dat ook over Antwerpen gaat en waarin ook de feestvreugde veranderde in leed. Ik zal het apart toevoegen....
Ze hadden vroeg de trein genomen. Vanuit hun klein dorpje in de Westvlaanders. Ze wilden zo lang mogelijk in Antwerpen 1993 kunnen rondwandelen. Zij had haar mooiste kleedje aangetrokken en hij zijn beste pak. Zij had haar haar in de krul gezet en hij had vaders pet geleend. Ze hadden allebei een aanslag op hun spaarvarken gedaan en van tijd tot tijd voelden ze eens in hun tas naar de goedgevulde portemonnaie. Dan keken ze elkaar tevreden aan en af en toe wisselden ze een kusje, want ze waren verliefd en verloofd. Over twee jaar zouden ze trouwen. Ze hadden zich maandenlang verheugd op dit uitstapje en alles werkte mee. De zon scheen en de trein gleed zachtzingend over de rails doorheen glanzendgroene weiden en gouden korenvelden. Het stel was zo gelukkig als een jong, verliefd stel maar gelukkig kan zijn! Even na 10 uur kwamen ze aan in het feestelijk opgetuigde Antwerpen. In de hal van het grote, imposante station bewonderden ze de fris vergulde versieringen waardoor de schoonheid van het gebouw nog eens werd onderstreept. En dan gingen ze de Keyserlei op waar stromen toeristen onder het groen van de jonge lindenbomen kuierden, en waar de terrasjes uitpuilden van dorstige en vermoeide mensen. Waar de warenhuizen hun toelachten met een schat aan verlokkingen. Hand in hand liep het stel door Antwerpen. Op de Groenplaats gekomen waren ze een beetje moe en zochten ze een terrasje op om iets te drinken en te eten. Voldaan en uitgerust bezochten ze daarna de machtige kathedraal. Het zonlicht toverde de oude glasramen om tot sprookjesachtige taferelen waar hij zijn ogen niet van kon afhouden. Zij stak een kaarsje aan bij het Mariabeeld. Ze bad lang en vurig voor hun beider levensgeluk en eventjes bad ze voor alle andere mensen op deze wereld. Ze keek eens speels naar haar verloofde en een warm geluksgevoel doorstroomde haar stevig vrouwenlijf. Omdat ze in de kathedraal was, een heilige plaats,duwde ze haar gevoelens weg en in plaats van haar handen rond zijn nek te leggen, vouwde zij ze devoot in haar schoot en bad nog "een weesgegroetje". Verder ging de ontdekkingsreis en plotseling stonden ze op de Grote Markt. Het was er enorm druk. Evenals alle andere toeristen rekten ze hun halzen en bekeken de eeuwenouden gevels met daarop, hoog tegen de blauwe lucht, kunstwerken zoals een engel, een schip, een paard, een vos, een draak, een ridder. Symbolische figuren, herinnerend aan een roemrijk verleden. Voor het stadshuis was een bloementapijt aangelegd. Ze keken hun ogen uit! Op een gegeven moment gleden zijn ogen weg van de bloemenpracht en vonden aan de overkant van het tapijt een meisjesgezicht met daarin twee grote, blauwe kijkers die hem vrijmoedig bekeken. En onder dat gezichtje zag hij een figuurtje, slank en toch vol rondingen. Een kort rokje liet de lange, bruine benen vrij die koket in hooggehakte schoentjes staken. Hij voelde hoe zijn hart sneller en krachtiger begon te kloppen. Toen het meisje zag dat ze zijn bewondering (en nog veel meer), had verkregen, lachte ze, waardoor parelwitte tandjes zijn opwinding nog verhoogde. Als gefascineerd drong hij zich door het publiek heen. Zijn benen droegen hem naar het lokkende kind. Iets onbekends, diep in hem, bestuurde hem. Hij was zo maar, ineens, in een andere dimensie gekomen, in een andere wereld. Even later stond hij tegenover haar. Als betoverd. Maar toen hij zijn handen hongerend naar haar uitstrekte, draaide ze zich om en liep vlug van hem weg. Versteend staarde hij haar na, sprakeloos, verbijsterd, als verdoofd. Hij kwam weer bij zinnen bij het horen van zijn naam. Het meisje dat hij al vanaf zijn kindsheid kende, waar hij over twee jaar mee zou gaan trouwen, stond naast hem. Keek niet begrijpend naar hem op. Ze voelde zich net zo ellendig en verlaten als hij. Nooit zou hij deze blik vergeten, noch die van het onbekende meisje. Hand in hand liepen ze terug naar het station met zijn imposante hal die nu veel van zijn glans en glorie verloren scheen te hebben. De trein bracht hen weer terug naar hun dorpje in de Westvlaanders. Het werd nooit meer zoals voorheen......
Over een uurtje ga ik naar Antwerpen, mijn geliefde stad aan de stroom. Ik ga dan ook zeker na het afhandelen van mijn verplichte boodschappen, een wandeling doen door het stadspark. De mooie maand Mei maakt (hoop ik), zelfs het stadspark nu mooi met zijn bloeiende bomen en planten. Een dik aantal jaren geleden was het daar een waar paradijsje en kon ik er genieten van de schoonheid en de rust. Maar nu....... Als eerzame burgeres van Antwerpen word ik geacht mij aan de regels te houden die een aangename en propere stad waarborgen, maar dat geldt precies niet voor het stadsbestuur, want wat daar in, rond en aan dat stadspark allemaal mag! Je haren rijzen ten berge als je daar nu rondwandelt. Ik zal proberen een paar foto´s toe te voegen om het U te laten zien. Beelden spreken meer dan woorden! Als ik met mijn hond door Antwerpen dwaal moet ik zijn armzalig drolletje oprapen en een paar kilometers meedragen, (vuilnisbakken zijn in mijn buurt heel schaars en zitten dan meestal nog propvol), maar dat is een ander verhaal, waar ik nog wel eens op terugkom), om onze stad rein te houden. Tja, ik vind het ergens logisch dat hondenbezitters inderdaad al die drolletjes moeten opruimen, maar dat er aan de andere kant zo slordig met het stadspark (en nog heel wat andere openbare plaatsen), mag worden omgegaan, vind ik dus niet samengaan! Als ik mij moet bukken over een hondendrol, vind ik dat het stadsbestuur zich wel eens mag bukken over de reinheid van het stadspark. Dat de vijver van het stadspark zo goed als leeg staat, weet iedere Sinjoor ondertussen, want dat is al jaren.........De fontein, die er eigenlijk nog niet zo lang staat, heb ik misschien een of twee keer zien spuiten. Door de aanhoudende regenval staan er immensgrote plassen, maar ja, als de voetpaden niet onderhouden worden....de armtierige, oude, vermolmde banken staan soms letterlijk met hun poten in het water. Ga daar maar eens op zitten om van het zonnetje te genieten! Je krijgt er een gratis voetbad bij. De vuilbakken zijn uit hun hengsels, hangen zielig met hun kopjes naar beneden. Het oorlogsmonument is omringd door stalen hekken, tralies, betonblokken, vlechtwerk van ijzer, stenen en heel de rattaplan die nodig is om huizen te bouwen, tunnels aan te leggen en straten op te breken en weer aan te leggen en weer af te breken! Kortom, het is één grote bouwwerf. Aan de andere kant van het stadspark zie ik tot mijn afgrijzen dat daar zich hetzelfde tafereel begint af te spelen. Iedere week wordt het grasplein kleiner en de zand-en steenhopen groter. Het skateplein voor de jongeren is in verregaande staat van ontbinding en heel het park is bedekt met afval allerhande. In één woord, het is een schande zoals het stadspark erbij ligt. Wat moeten de toeristen wel van ons denken! Tja, dit moest even van mijn lever alvorens ik de bus of trein neem naar die mooie stad, waar een oudere dame een boete krijgt voor milieuvervuiling wanneer ze vanaf haar balkonnetje de vogeltjes voert met wat broodkruimels (echt gebeurd!), en ik een boete als ik mijn oud papier een dag te vroeg buiten zet omdat ik op de ophaaldag een paar dagen de stad uit ben! Ik begrijp (heel vaak), het leven niet, de mensen niet, de wetgeving niet, kortom, ik begrijp er soms niets van. Maar nu, op naar de stad, waar ik hopenlijk op een terraske de dagelijkse ergenissen kan wegspoelen met een lekkere koffie verkeerd. Dat mag nog....,want eerlijk gezegd, er mag niet veel meer. Veel belasting betalen dat mag, maar wat ze ermee doen?! Er zou een raad van burgers moeten zijn die af en toe eens controle zou moeten kunnen houden over hetgeen er met onze centjes gebeurd. Moest ik in die raad zetelen, amai, amai, amai, ze zouden er niet goed van zijn op "het schoon verdiep".
Ik ben Cauwe Marijcke
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is dichteres, schrijfster, astrologe, medium.
Ik ben geboren op 10/06/1936 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: astrologie beoefenen, met de tarotkaarten bezig zijn, lezen en studeren vooral over de kunst en psychologie, wandelen met de hond, veel in de natuur zijn en natuurlijk....interesse hebben en tijd maken voor mijn 4 kinderen, 4 schoonkinderen en 4 kleinkind.
Ik zou het prettig vinden om met gelijkgestemde zielen in kontakt te komen via dit modern medium.
Verder schrijf ik graag, maak ik af en toe een gedichtje en zou dat graag met mijn toekomstige blogvriendinnen en blogvrienden delen.
Hallo bloggers en blogsters,
Hallo lieve blogsters en bloggers allemaal!
Hallo lieve blogmensen,
Ik ben Cauwe Marijcke
