Na zes dagen ziekenhuis te Auxerre (Frankrijk) mocht ik met liggend vervoer naar huis dank zij de diensten en voordelen van de Christelijke Mutualiteit, reisbijstand via Eurocross. De voorbereidingen hiertoe waren niet vlot verlopen, omdat er een communicatieprobleem was tussen Eurocross, de verzekering van de auto en caravan (deze moesten naar huis met een chauffeur) en het ziekenhuis. Eenmaal thuis zette ik mijn kinesitherapie verder door o.a. duchtig te stappen met krukken. Onthutsend was de eerste raadpleging bij mijn belgische chirurg-orthopedist. Deze bekeek de radiografieën en stelde vast dat er geen "vijzen" ter vergrendeling van mijn been aangebracht waren. Ondertussen stelden wij vast dat mijn voet "naar buiten" stond. In medische termen heet dat exorotatie. De ijzeren spil is inderdaad niet voldoende om alles op zijn plaats te houden, er moeten twee bouten door het bot om afwijkingen in stand en as tegen te gaan. Enfin, ik mocht hoegenaamd niet meer steunen op mijn been en vanaf nu zat ik met een groot probleem. Sommige dokters dachten dat er geen correctie nodig was, want het corrigeren van een reeds aangegroeid bot is niet eenvoudig. Ik zou wel waggelend kunnen stappen en met wat kinesitherapie zou ik al voortkunnen. Andere dokters en kinesisten wezen mij op het effect van exorotatie: gewrichtsproblemen, slechte heup en rug en uiteindelijk niet echt goed kunnen stappen. Ik ben een wandelaar. Mijn chirurg-orthopedist heeft me dan de verlossende beslissing aangeboden: een osteotomie: het bot doorzagen en het been rechtzetten met behulp van een plaat en vijzen. Zo onderging ik op 16 januari 2008 opnieuw een operatie en werd mijn tibia doorgezaagd en werden er vijzen en een plaat aangebracht. Ik mocht gedurende drie maanden niet steunen op mijn linkerbeen.
De eerste dag vakantie met de caravan brachten we door op de camping municipal te Tonnerre, Bourgondië, Frankrijk. We waren net vertrokken voor vier weken Zuid-Frankrijk. Ik ging de ochtend voor het vertrek uit Tonnerre nog even een wandelingetje maken rond de camping. Ik gleed uit in de modder en mijn linkervoet bleef in de klei steken. De rest van mijn lichaam maakte een torsiebeweging en na mijn valpartij zag ik mijn linkerbeen in een haak liggen. Al kruipend en strompelend begaf ik me naar de parking en riep om hulp. De "sapeurs pompiers" waren er snel met hun ziekenwagen. Zij pakten mijn been in een speciaal toestel en reden met mij naar het ziekenhuis te Auxerre, hoofdstad van het departement Yonne op een afstand van zowat 40 kilometer. Daar aangekomen werd alles in gereedheid gebracht voor een operatie: RX-foto, gesprekken met vele zorgverstrekkers. Gelukkig dat ik redelijk frans versta en spreek, want hoe kon ik anders mee beslissen over een halve of volledige verdoving? Na de operatie vertelde de dienstdoende arts mij dat er een mergnagel "Grosse & Kempf" in mijn scheenbeen (tibia) geplaatst is en dat zowel tibia als "péroné" (kuitbeen) gebroken waren op moeilijk te herstellen plaatsen. Na twee dagen moest ik onder begeleiding van de kinesist terug leren lopen. Wat een ervaring! De verzorging was prima en de maaltijden waren feesten, maar de pijn en de last was groot.
De eerste dag vakantie met de caravan brachten we door op de camping municipal te Tonnerre, Bourgondië, Frankrijk. We waren net vertrokken voor vier weken Zuid-Frankrijk. Ik ging de ochtend voor het vertrek uit Tonnerre nog even een wandelingetje maken rond de camping. Ik gleed uit in de modder en mijn linkervoet bleef in de klei steken. De rest van mijn lichaam maakte een torsiebeweging en na mijn valpartij zag ik mijn linkerbeen in een haak liggen. Al kruipend en strompelend begaf ik me naar de parking en riep om hulp. De "sapeurs pompiers" waren er snel met hun ziekenwagen. Zij pakten mijn been in een speciaal toestel en reden met mij naar het ziekenhuis te Auxerre, hoofdstad van het departement Yonne op een afstand van zowat 40 kilometer. Daar aangekomen werd alles in gereedheid gebracht voor een operatie: RX-foto, gesprekken met vele zorgverstrekkers. Gelukkig dat ik redelijk frans versta en spreek, want hoe kon ik anders mee beslissen over een halve of volledige verdoving? 
