Gisteren is ons kleinkind Pepijn nog langs geweest. Zijn ouders waren er ook bij en moesten naar een feestje. Pepijn reageerde gelaten en heel sereen, toen ik hem het verschil uitlegde tussen de grote Ilizarov en de monofix. Vormingswerk is mijn job. Pepijn woont in de buurt van Pellenberg en is daarom al een en ander gewoon. Mijn krukken en mijn rugzakje met alle noodzakelijke gerief voor één nachtje Pellenberg staan klaar. Straks komt de verpleegster mijn pingaten en mijn been nog eens schoon maken. Deze namiddag vertrek ik en kom morgen hopelijk in een andere gedaante terug. Een rups wordt vlinder.
Ik heb een brief van U.Z.Leuven, Campus Pellenberg, ontvangen, waarin staat dat ik een week vroeger verwacht word voor ziekenhuisopname dan voorzien. Ik bereid me mentaal voor op twee toestanden. Ofwel kom ik maandagavond 18 mei naar huis met een gewone broek en een monofix aan mijn been. Ofwel zal blijken dat de callusvorming nog niet voldoende was voor een overschakeling van grote Ilizarov naar monofix. In ieder geval vertrek ik zondagnamiddag welgezind naar Pellenberg en ga er een nachtje doorbrengen in het gastenkwartier. Dat is beter dan maandagmorgen files te moeten trotseren en het risico lopen te laat te komen in het operatiekwartier. De vorige keer heb ik dat ook gedaan, maar toen was het putje winter. Nu is het heerlijk toeven in de tuinen van Pellenberg in een boslucht die tien keer gezonder is dan de industrie- en varkenslucht van Beveren.
Zij die zullen sterven, groeten u! Gisteren was het bezoek aan de tandarts gepland. Met mijn rolstoel is dat bijna een uurtje hoepels draaien. Ik heb het eigenlijk niet zo voor tandartskabinetten. Er hangt een geurtje, je ziet allerlei instrumenten liggen die niets aangenaams voorspellen, en je wordt dan in een vreemde zetel geplant, terwijl allerlei vreemde geluiden op je afkomen. Toen ik aanbelde, werd ik begroet door een allerliefste dame: de tandarts. De stress viel van mijn Ilizarov. Ze zei me dat ze niets kon doen, omdat er een elektrisch defect was in haar kabinet, misschien een zekering gesprongen. Ik kon natuurlijk zelf even kijken wat er aan de hand was, maar zeg nu zelf: heeft er ooit een terdoodveroordeelde de valbijl van zijn guillotine zelf afgesteld? Goed, na een leuk gesprek over antibiotica, anesthesie en ontstekingen en na het beleggen van een nieuwe afspraak kon ik tevreden terug naar huis peddelen.
