Hier een foto van de metalen mergnagel. Niet te geloven dat er zo een kanjer van een spil in je been zit! Drie maanden niet steunen op je been staat gelijk met leven binnenshuis in je bed en af en toe aan tafel. Na drie maanden kreeg ik een Sarmiento-brace: een kunststof mof met velcro aan het onderbeen. Maar de RX-foto's gaven een vreemd beeld: er was nog geen hechting tussen de twee beenderstukken. Vanaf nu mocht ik steunen en autorijden. Vermits we een nieuwe auto Kia Sorento en een nieuwe caravan Fendt Bianco Classico gekocht hadden, konden Bea en ik uitrusten aan de Somme, in Picardië, in Frankrijk. Dat was een verademing, maar afstanden meer dan 400 meter waren voor mij niet te doen, want dan begonnen mijn polsen en schouders pijn te doen. Thuisblijven hoefde niet meer: ik kon met beperkingen, met krukken, vanaf 22 juli gaan werken. Ik doe bureelwerk: veel heffen en stappen hoef ik niet te doen. Het beeld van de RX was echter nog steeds niet veel gewijzigd: er was bijna geen kalkvorming te bespeuren. En zo konden wij september met vakantie naar Zaragoza, Spanje. Bea had zich geëngageerd als vrijwilliger in het Belgisch paviljoen van de wereldtentoonstelling met haar kantkussen. Zij zat op de expo en ik kon rustig wat keuvelen met de Spanjaarden. Zo kon ik ook nog mijn kennis testen na twee schooljaren avondschool Spaans. De reis naar Spanje verliep héél rustig: één week heenreis en tien dagen terugreis via Frans Baskenland. Ik moest goed rekening houden met mijn motorische beperkingen. Terug thuis is terug gaan werken, weer met beperkingen. Meestal waren de dagen erg vermoeiend en er was nog steeds geen heling van mijn onderbeen. Het dagelijks leven gaat ook moeilijk, omdat ik bijna nergens kan parkeren of ik moet te grote afstanden met mijn krukken afleggen. Ik heb immers geen recht op een parkeerkaart voor mindervaliden, omdat mijn handicap niet blijvend is. Ofwel is het afzien en pijn afbijten met de krukken, ofwel is het onverrichterzake naar huis rijden. Maar er zijn ook prettige momenten in overvloed. Half oktober is onze oudste zoon Francis gehuwd met Sofie: een prachtig feest! En ik heb een schoondochtertje nu. Francis en Sofie zullen het goed maken. En nog goed nieuws: onze jongste zoon Stefan is vader geworden van Pepijn. Nu ben ik opa en Bea oma. Stefan en Britt mogen fier zijn op de jongste telg van de familie. Eind november besluit mijn orthopeed-chirurg mij door te verwijzen naar de orthopedische kliniek te Pellenberg, Leuven, naar de dienst Ilizarov van prof.dr. Lammens. Er is nog steeds geen hechting van de twee beenderhelften. Dit komt omdat de breuk op de meest delicate plek is in het menselijk lichaam. Het team van dr. Lammens in Pellenberg onderzoekt mij en ik mag in januari 2009 komen voor een opname en met een operatie zal er een Ilizarov-fixator geplaatst worden. Vanaf nu bereid ik mij voor op een nieuwe reeks maanden arbeidsongeschiktheid, thuiszitten en afhankelijk zijn van anderen. Er liggen al een hoop boeken klaar om te lezen. We gaan voldoende inkopen doen en alles in huis halen wat niet kan bederven. Want ik ga weer drie of vier maanden niet kunnen autorijden en Bea kan dit ook niet. We hebben weer geluk dat buren en vrienden bereid zijn om bij te springen.
