Bij de laatste operatie van 2 augustus 2009 werd het metalen frame verwijderd. Ik ben naar huis gekomen met een been vol compressen en een verbanddoek. De verpleegster moest nu enkel nog zorg besteden aan de genezing, het dichtgroeien van de pingaten. En dat dichtgroeien ging heel snel. Na zowat een week hield de tweedagelijkse verzorging op. Ik onthoud voor de rest van mijn leven dat de thuisverpleegster met veel geduld, concentratie en toewijding om de twee dagen een vol uur bezig was met mijn been: ontsmetten, vervangen van compressen, nazicht op ontstekingen, huid in orde en soepel houden.
Medio september 2009 kon de kinesitherapie ook afgesloten worden. Ik kon voldoende stappen, mijn evenwicht terugvinden en uithoudingsvermogen opbouwen. Tussen de zittingen kinesitherapie kon ik veel oefenen al wandelend en fietsend, zeker tot midden augustus. Vanaf half augustus begon ik terug te werken en ik ondervond al gauw dat ik uiteraard minder tijd had voor mijn revalidatie. Echter, revalidatie is een project van lange termijn en het houdt niet op met te gaan werken. Het is niet omdat je niet "uitgerevalideerd" bent, dat je verder arbeidsongeschikt moet blijven. Misschien is dit een misverstand, dat bij velen aanwezig is.
Maar op een bepaald moment hield de intense en onmisbare begeleiding van de kinesiste op. Dit is ook niet meer dan logisch. Letterlijk moest ik op mijn eigen benen leren staan. De kinesiste heeft me terug leren lopen, evenwicht vinden en heeft me zelfvertrouwen aangebracht. Ik was klaar om alleen verder te doen. Het overwinnen van deze psychologische drempel vergde veel inspanning van mij. Een bijzonder groot vertrouwen in mijn therapeut is blijven bestaan, en ik begon de vele momenten te missen van succeservaringen en het praten over revalidatie en winst in het gebruik van mijn nieuw been. Ik houd een enorm respect en bewondering over aan mijn kinesiste, mijn leven lang.
Het is nu bijna een jaar geleden dat ik een weekje mocht verblijven in Pellenberg voor de plaatsing van mijn Ilizarov van zes ringen. Ondertussen is er heel wat gebeurd. Ik ga proberen in een paar berichten te noteren wat ik ondertussen allemaal doorgemaakt heb. Natuurlijk noteer ik alleen wat de lezer kan en mag interesseren. Ik heb ook bijzondere momenten gekend van emotie, die ik niet zomaar onder de vorm van een kort bericht kan weergeven.
Op 18 mei 2009 werd mijn grote Ilizarov met zes ringen omgewisseld voor een lichter exemplaar, een monofix. Er was minder metaal aan, de kleine nijdige pinnen waren weg en ik kon mijn knie terug volledig plooien. De kinesiste leerde me behoorlijk stappen en zij deed me met de fiets naar de consultaties komen. Starten met de fiets ging redelijk vlot, alhoewel mijn been over zadel en buis zwaaien een hele inspanning was. Stoppen was moeilijker. En zo heb ik in de loop van de mooie zomer van 2009 menig fietstochtje gemaakt met mijn kleine ili, mijn monofix. Ik herinner me dat ik met mijn schoondochterje Sofie een dagje naar Antwerpen gereden ben.
Na verder zetting van wondverzorging en kine naderden we augustus 2009. Op 2 augustus werd mijn ijzerwerk volledig weggenomen en kreeg ik een brace om nog wat te wennen aan het stappen zonder metalen frame. Vanaf nu was het oefenen en nog eens oefenen. Bijna dagelijks deed ik wandelingen, uiteraard zonder krukken, maar af en toe met een wandelstok zoals de gewone wandelaars. De brace gaf meer stevigheid. De brace was ook een middeltje om meer aandacht te krijgen, om niet in de rij te moeten staan wachten en om een vlot gesprek te kunnen starten. Een leuk ding, zo'n brace. En ik had er nu twee, want deze van vorig jaar was er ook nog.
Medio september 2009 kon de kinesitherapie ook afgesloten worden. Ik kon voldoende stappen, mijn evenwicht terugvinden en uithoudingsvermogen opbouwen. Tussen de zittingen kinesitherapie kon ik veel oefenen al wandelend en fietsend, zeker tot midden augustus. Vanaf half augustus begon ik terug te werken en ik ondervond al gauw dat ik uiteraard minder tijd had voor mijn revalidatie. Echter, revalidatie is een project van lange termijn en het houdt niet op met te gaan werken. Het is niet omdat je niet "uitgerevalideerd" bent, dat je verder arbeidsongeschikt moet blijven. Misschien is dit een misverstand, dat bij velen aanwezig is.
