Medio september 2009 kon de kinesitherapie ook afgesloten worden. Ik kon voldoende stappen, mijn evenwicht terugvinden en uithoudingsvermogen opbouwen. Tussen de zittingen kinesitherapie kon ik veel oefenen al wandelend en fietsend, zeker tot midden augustus. Vanaf half augustus begon ik terug te werken en ik ondervond al gauw dat ik uiteraard minder tijd had voor mijn revalidatie. Echter, revalidatie is een project van lange termijn en het houdt niet op met te gaan werken. Het is niet omdat je niet "uitgerevalideerd" bent, dat je verder arbeidsongeschikt moet blijven. Misschien is dit een misverstand, dat bij velen aanwezig is.
Maar op een bepaald moment hield de intense en onmisbare begeleiding van de kinesiste op. Dit is ook niet meer dan logisch. Letterlijk moest ik op mijn eigen benen leren staan. De kinesiste heeft me terug leren lopen, evenwicht vinden en heeft me zelfvertrouwen aangebracht. Ik was klaar om alleen verder te doen. Het overwinnen van deze psychologische drempel vergde veel inspanning van mij. Een bijzonder groot vertrouwen in mijn therapeut is blijven bestaan, en ik begon de vele momenten te missen van succeservaringen en het praten over revalidatie en winst in het gebruik van mijn nieuw been. Ik houd een enorm respect en bewondering over aan mijn kinesiste, mijn leven lang.
