Het is nu bijna een jaar geleden dat ik een weekje mocht verblijven in Pellenberg voor de plaatsing van mijn Ilizarov van zes ringen. Ondertussen is er heel wat gebeurd. Ik ga proberen in een paar berichten te noteren wat ik ondertussen allemaal doorgemaakt heb. Natuurlijk noteer ik alleen wat de lezer kan en mag interesseren. Ik heb ook bijzondere momenten gekend van emotie, die ik niet zomaar onder de vorm van een kort bericht kan weergeven.
Op 18 mei 2009 werd mijn grote Ilizarov met zes ringen omgewisseld voor een lichter exemplaar, een monofix. Er was minder metaal aan, de kleine nijdige pinnen waren weg en ik kon mijn knie terug volledig plooien. De kinesiste leerde me behoorlijk stappen en zij deed me met de fiets naar de consultaties komen. Starten met de fiets ging redelijk vlot, alhoewel mijn been over zadel en buis zwaaien een hele inspanning was. Stoppen was moeilijker. En zo heb ik in de loop van de mooie zomer van 2009 menig fietstochtje gemaakt met mijn kleine ili, mijn monofix. Ik herinner me dat ik met mijn schoondochterje Sofie een dagje naar Antwerpen gereden ben.
Na verder zetting van wondverzorging en kine naderden we augustus 2009. Op 2 augustus werd mijn ijzerwerk volledig weggenomen en kreeg ik een brace om nog wat te wennen aan het stappen zonder metalen frame. Vanaf nu was het oefenen en nog eens oefenen. Bijna dagelijks deed ik wandelingen, uiteraard zonder krukken, maar af en toe met een wandelstok zoals de gewone wandelaars. De brace gaf meer stevigheid. De brace was ook een middeltje om meer aandacht te krijgen, om niet in de rij te moeten staan wachten en om een vlot gesprek te kunnen starten. Een leuk ding, zo'n brace. En ik had er nu twee, want deze van vorig jaar was er ook nog.
