Na het draaien van vijzen en klikkers aan mijn Ilizarov-fixator volgen er meestal vrij stevige momenten van besef dat je een piercing aan je been hebt. Gelukkig dat er pijnstillers bestaan, om de levenskwaliteit aanvaardbaar te houden. Ik slaap zelden door 's nachts en het onderscheid tussen dag en nacht is gering. Dit komt ook omdat ik niet buiten kom. Zo ontstaan er intense momenten van inkeer en bezinning en kan ik creatief nadenken over een eigentijdse Christelijke Mutualiteit. Er zijn ook nog andere dingen, waarvan ik droom, zoals Frankrijk en kamperen. Nogal wat mensen gaan er van uit dat ik na mijn tuimelpartij in 2007 eindelijk het kampeerleven afgezworen zou hebben en dat ik nooit nog een voet (of been) in Frankrijk zou zetten. Geheel mis, want Bea en ik hebben nu reeds plannen om al onze recreatieve momenten te besteden aan het reizen met caravan in het vakantieland Frankrijk, nog meer dan vroeger. Nog even wachten tot mijn grote Ilizarov ontmanteld wordt en tot vakantie ons te beurt valt!
