Waarschijnlijk nog nooit opgemerkt: vijf verpleegsters staan vol aandacht en toewijding aan mijn ziekbed. Zoals vroeger bij de gemeente, is er één aan het werk en zijn er vier aan het observeren. Het lijkt wel alsof er een bijscholingscursus voor verpleegkundigen plaats vindt. Ikzelf vond deze mis-en-scène niet erg, want zolang ik als patiënt centraal sta en in de belangstelling blijf, kan mijn dag niet meer stuk. Ik probeer nu twee of drie stappen te zetten gelijk een echte vent: neus in de wind en voeten gelijk zetten. Later vandaag ga ik misschien nog een plateau in de hand nemen en boeken op mijn kop zetten.