Het is Pasen, drie dagen geen kinesitherapie dus! Dan kan ik de grote luiaard uithangen en mijn lichaam totale rust gunnen. Als het tijd is om een afwasje te doen of om patatten te schillen, zou ik me er gemakkelijk van af kunnen maken en me terugtrekken in mijn veilige bed of zetel. Dit is het grote gevaar bij iemand die meerdere weken en maanden werkongeschikt is. Je krijgt aandacht, veel wordt voor je gedaan, je hoeft geen initiatief te nemen of grote verantwoordelijkheid te dragen, je hebt een inkomen en dan komt de renteneurose om de hoek loeren. Iedere patiënt moet daar voor zichzelf goed over nadenken en duidelijke grenzen stellen aan lijdzaam gedrag, aan ondergaan en aan het ontlopen van verantwoordelijkheid. Om "ziektewinst" of "renteneurose" tegen te gaan, moet je, om te beginnen, een gevulde dagindeling hebben, moet je plannen en initiatieven nemen. Je moet je leven echt organiseren en je nooit nestelen in je veilige en lijdzame rol van patiënt. Ik ga hier nog op terug komen, want dat is iets om echt over na te denken. Af en toe neem ik de kruk onder de arm en beweeg me voort alsof ik nog nooit van Ilizarov gehoord heb. Al snel voel ik dat ik mijn benen wijder moet zetten, omdat de uiteinden van de satéstokjes toch hinderen aan mijn rechterbeen. Maar ik stap, soms met gegrom, gevloek en zweetdruppels. "Kinesiste, ik doe voort, ook al is het Pasen!"
