Je kan niet te pas en te onpas beroep doen op mantelzorg. Aangezien Bea zich niet buitenshuis kan verplaatsen, probeer ik met mijn rolstoel de meest essentiële boodschappen te doen. De dichtste supermarkt is op 1,5 kilometer, dus moet ik hiervoor twee tot drie uur voorzien, en dan mag het hoegenaamd niet gaan regenen. En moet ik er redelijk fit bij zijn, want dat vraagt toch wel een grote inspanning. Vorige week hadden we mooi weer, maar nu is het minder; mijn Ilizarov en mijn been mag niet nat worden. Het wordt dus goed plannen en nadenken. Op zo'n momenten is men toch erg afhankelijk van het weer, van je eigen mogelijkheden en van de mantelzorg. Typisch aan mantelzorg is dat het aanbod in het begin groot is, maar niet altijd nodig, want je hebt je voorzieningen al getroffen. Na een aantal maanden slinken de voorraden. Het is normaal dat het entousiasme van mantelzorgers vermindert, omdat het urgente in het ganse verhaal verdwijnt. Men verwacht dat je een gewoonte aankweekt bij de organisatie van je dagelijks leven. En dat is ook zo, mits grote beperkingen. Het leuke eraan is dat je werkelijk moet gaan plannen op halflange termijn, noteren wat je kan meenemen in een klein boodschappentasje en prioriteiten kan maken zonder rekening te houden met kortingen of speciale aanbiedingen. Vele mensen winkelen en zien wel wat ze kunnen gebruiken wanneer ze langs de rekken passeren. Ik denk dat we hierdoor ook een pak uitgaven besparen, dank zij Ilizarov.
