|
In Memoriam
Denis Van Snick
"Mens sana in corpore sano"
Een gezonde geest in een gezond lichaam.
Het ideaal bij de Oude Grieken en Romeinen.
Ook het streefdoel van onze betreurde Denis.
Maar zoals we bovenaan de rouwbrief lezen
is er een geest die sterk is en een lichaam dat anders is.
"Denis zijn geest bleef vechten tot het laatst aan toe,
alleen zijn lichaam, dat werd moe"
Dierbare familie in diepe rouw,
Evervrienden en andere vrienden,
Welkom op de uitvaartliturgie van mijn tweelingbroer.
Dank voor hem vaarwel te komen zeggen.
Na de eucharistieviering is er gelegenheid om hem
achteraan in de kerk een laatste groet te brengen.
Op Driekoningen 2006 vond in deze Sint-Mariekerk
de begrafenis plaats van ons ma.
Niemand had zich toen kunnen of durven inbeelden
dat we hier amper 6 jaar later terug zouden zijn
om ditmaal één van haar tweelingzonen
"rust voor altijd in vrede" te komen wensen.
De geboorte van een tweeling, 70 jaar geleden,
was misschien wel het mooiste moment
uit het huwelijksleven van onze ouders.
Denis was een bezorgde, overbezorgde echtgenoot en vader,
altijd bekommerd om het welzijn van vrouw Jeannine
en kinderen Annemie en Cindy.
Zelfs als het stervensuur naderde,
bleef hij uiting geven aan die bezorgdheid.
Bovendien was hij een noeste werker.
Ook na zijn dagtaak. Ook in het weekend.
Het grootste deel van zijn leven woonde hij in Galmaarden,
in de omgeving van de jaarlijkse Pauwelfeesten.
Hij stond er goed aangeschreven bij de buren
en bouwde er een vriendenkring op.
Maar diep in zijn hartje bleef hij zich innig verbonden voelen
met zijn geliefd Everbeek,
alwaar hij zijn jeugd doorbracht en zijn grote liefde ontdekte.
Dit verklaart de reden waarom het zijn wilsbeschikking was
bij voorkeur in Everbeek-Beneden voorgoed afscheid te nemen,
ook al omdat de kerk van Galmaarden een tijdje geleden afbrandde
en hij zijn uitvaart niet wilde verplaatsen
naar een naburige parochie in Tollembeek of Herne.
Dan toch liever een afscheid in deze Sint-Mariekerk
waar Denis en Marcel het doopsel ontvingen
en waar zij ooit misdienaar waren.
Ook de kerk waarin ze samen hun eerste en plechtige communie deden.
Er is echter nog een andere, minstens even belangrijke reden,
waarom deze uitvaart in Everbeek plaatsvindt.
Denis wilde tot het laatste moment
bij de "Evervrienden" zijn,
waarvan een delegatie hem nog de dag voor zijn overlijden
een ziekenbezoek bracht.
Toffe mensen, vrienden van Everbeek,
in een toffe groep met een toffe sfeer.
20 jaar geleden had hij plots die toffe sfeer weten op te snuiven
en van dan af kon hij niet meer wijken
van die sympathieke, voor hem unieke wielertoeristenclub,
waarvan hij een aantal jaren bestuurslid was.
De jongste jaren was hij de koning te rijk
in het aangenaam gezelschapvan de mountainbikers.
Een bijzonder mooie periode uit zijn leven.
Op de lijkkist van Denis ligt er geen vlag maar een trui
waarop hij zeer trots was, de trui van zijn sportclub.
Voor mijn tweelingbroer betekende die trui evenveel
als het dragen van de gele of regenboogtrui.
Het verwondert dan ook niet dat
zijn toffe vrienden hier opvallend zijn vertegenwoordigd
en hun rouwbeklag als volgt hebben betuigd:
"Woorden schieten te kort.
Moge de steun van de Evervrienden troost bieden
en de kracht bezorgen
om het verdriet en de pijn te verwerken"
20 jaar geleden vierden wij onze 50ste tweelingenverjaardag
De plannen voor de viering van onze 70ste verjaardag
moesten helaas worden afgelast.
Denis had zo graag nog een decennium blijven leven
om te genieten van de zogenaamde rustige oude dag
en zich te kunnen ontfermen over zijn oogappels
Vikter en Maxxim.
Hij keek al met verlangen uit naar zijn
Gouden Huwelijksjubileum in 2015
Het noodlot heeft er anders over beslist.
De rustige oude dag maakte plaats voor een fatale ziekte.
Hoop doet leven.
Denis had eerder al eens de dood overwonnen
en dacht, hoopte aanvankelijk
dat het hem een tweede keer zou lukken.
"Zijn geest bleef vechten tot het laatst aan toe,
maar zijn lichaam dat werd moe, steeds meer moe"
Zoals dochter Cindy het verwoordt op het rouwprentje:
"De manier waarop papa gevochten heeft
tot zijn laatste dag,
is bijna bovenmenselijk en dwingt bewondering af"
Leven, denken lijden.
Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.
Waarom ik en niet jij? Waarom Denis en niet Marcel?
Levensvragen waarop we nooit een antwoord krijgen.
Het was voor mijn onvergetelijke tweelingbroer
een zwaar kruis om dragen,
zowel psychisch als fysisch een lange lijdensweg.
Maar ook zijn vrouw en dochters
werden getekend door het lijden.
Mijn schoonzus Jeannine
die als een Simon van Cyrene het kruis hielp dragen
en dochters Annemie en Cindy die de calavarietocht meemaakten
Moge Denis nu de eeuwige rust genieten.
Hij blijft in onze herinneringen voortleven!
(Tweelingbroer Marcel)
30-03-2012 om 12:28
geschreven door Zilveren Schepen
|
