Mijn baasjes zijn zich echt op mijn komst aan het verheugen. Ze hebben al een bandje gekocht zodat ik kan gaan wandelen. Mijn kleur is groen! Die kleur hadden ze nog niet he, ah nee want Benji had rood en Fako blauw en ik krijg groen. En mijn miesteske heeft ook al mijn gordel gekocht voor in de auto. Ze zou me overal willen meenemen! Het nadeel is natuurlijk dat ik dan zal moeten bewijzen dat ik me ook goed kan gedragen Ach, als ik me nu gewoon zo nu en dan eens goed gedraag en de andere keren trek ik een Droopy-snoetje zoals Fako me leert en de volgende keren lach ik eens superlief zoals Benneke me leert. Dan is mijn miesteske wel snel al mijn kattenkwaad vergeten en mag ik toch terug mee!
Benji en Fako gingen ook altijd graag mee. Alleen gedroegen zij zich niet al te flink op zon uitstap. Fako was wel erg braaf in de auto, die ging op de vloer liggen en bleef daar stilletjes liggen. Maar dan wel enkel zolang miesteske bleef rijden! Als de auto te vaak stopte of draaide dan ging hij onophoudelijk blaffen hihi. En Benji was hyperactief als hij mee mocht. Geen twee minuten bleef hij zitten in de auto.
Het is echt zo hoor! Ik probeer niet om het erger te maken zodat ik de liefste hond zou worden. Het is echt allemaal zo want Benji en Fako hebben het me zelf verteld.
Schuif maar aan, zoek maar een plaatsje. We wachten nog even op Benji en Fako en dan begint mijn toespraak.
"Hallow Ben en Fako, ik heb hier vooraan twee VID (very important dog) plaatsjes voorbehouden. Neem maar rustig een glaasje en wat markiesjes en dan beginnen we.
Dames en heren,
Benji, Fako
Mijn baasjes hebben me laten weten hoe ik zal heten. Persoonlijk vind ik het een erg originele naam en ben ik dolgelukkig dat ze Benji en Fako erbij betrekken. Ze houden echt nog steeds enorm veel van jullie, waffers. Oke, genoeg sentimenteel gedoe, ik zal zometeen officiëel het doek weghalen van mijn naambordje.
Trommelaars, laat de trommels roffelen. Dames, heren, zet jullie schrap op het puntje van jullie stoel. Benji, Fako, mag ik jullie naar voor roepen om me de schaar aan te geven zodat ik het lint rond het doek kan doorknippen.
El Arco Iris
Zo! Ja, zo zal ik heten. El Arco Iris betekent regenboog. De regenboog, waar Benji en Fako nu wonen en spelen en gelukkig zijn.
El Arco Iris is mijn officiële naam. Mijn baasjes zijn helaas zo slim om te weten dat dit een veel te lange naam is. Helaas ja! Als ze niet zo slim waren, kon ik uitsteken wat ik maar wil, dan zou het toch elke keer zijn: "el arc, ach laat zitten met zo een lange naam". Of dan had ik al lang iets uitgestoken nog voor ze eindelijk mijn naam hadden uitgesproken hihi.
Dus helaas waren mijn baasjes zo slim om naast mijn officiële naam me ook een roepnaam te geven. Officieel zal ik dan El Arco Iris heten, maar ik zal luisteren (of juist niet haha) naar de afgeleide naam Larco.
Santé iedereen! Op mij, op Benji en op Fako! Dat onze baasjes heel veel van ons 3 zullen houden!
Ik ga nu feesten met Ben en Fako. Veel pootjes voor jullie
Maar kijk, kijk daar bij onze baasjes. Die staan bij iets wit pluizigs, kijk dan!
Aaaaaahhh wasmeda?!? Het is wel heel erg klein, waarschijnlijk zal het onze baasjes niet opeten. Maar wat zou dat toch zijn? Een albinovleermuis? Nee een witte rat! Nee ook niet. Kom Fako we gaan eens piepen.
Hee psstt wit pluizenbolleke, wat ben jij?
Hallo, ik ben een pasgeboren puppy.
Ow, en wat doe je nu?
Sttt stil, ik doe heel hard mijn best om braaf te zijn. Zie je die grote mensen daar? Die komen mij of mijn broertje of zusje kiezen om mee te nemen als we peuter zijn.
Echt? Wow leuk man, wij kennen die mensen. Dat zijn ook onze baasjes en geloof me, het zijn de allerbesten. Als ik jou was, zou ik heel erg braaf zijn maar ook een beetje gek en schattig doen want dan tover je een mooie lach op hun gezicht.
Aha, dat kan ik als de besten. Oei pas op, ze komen echt kiezen nu.
Hahaha papa Benji ik kom niet meer bij van het lachen. Kijk die witte pluizenbol nu toch eens doen. Lekker dicht tegen mama aan om te drinken, gek bekje trekken als hij opgetild wordt om eens goed te laten kijken. Ik denk dat onze baasjes hem zullen kiezen, wat denk jij papa?
Ik denk het ook Fakootje. En stiekem hoop ik het zelfs. Ik weet zeker dat dit wit pluizenbolleke onze baasjes weer kan laten lachen. Ze zijn nog steeds zo verdrietig om ons
Ja, ze vergeten ons niet he papa. Maar toch zou het leuk zijn als er terug een hondje rondloopt in onze tuin en ons huis. Hihi dan zullen wij ook wel weer enorm hard lachen. Elke keer die kleine witte pluizenbol voor onze baasjes hun voeten loopt, zijn speelgoedje voor de 125ste keer onder de kast duwt, hij in het gras gaat rollebollen maar zich wel in de zetel gaat uitschudden. Haha dat wordt geweldig.
Heeee hondjes, ze hebben mij gekozen!!
Hondjes, hondjes? Ik ben Fako en hij is Benji hoor. Weet je al hoe jij zou willen heten kleine witte pluizenbol?
Nee niet echt, maar ik wil wel dat mijn naam ook naar jullie verwijst. Jullie zijn zo mooi en lief. Als ik later groot ben, wil ik net als jullie worden, en als mijn mama en papa. Allemaal één grote familie.
Droom daar dan nu maar eens over jongen. Je bent een beetje moe. Ga maar lekker dromen bij je mama en papa en dan spreken we elkaar volgende keer terug.
Ja dag kleine witte pluizenbol Dag Benji, dag Fako
Jah, het is wel weer lang geleden, maar je moet begrijpen dat het voor iedereen een moeilijke tijd was en nog is. Mijn papa en ik plots zonder onze baasjes aan de andere kant van de regenboogbrug, en andersom, onze baasjes die zonder ons verder moeten. We missen elkaar wel, maar het is toch fijn te weten dat we elkaar nog steeds niet vergeten zijn en dat de liefde even groot blijft.
Onze baasjes huilen nog steeds regelmatig. Ze vinden het niet eerlijk dat ze voor Benji nog zo lang kunnen zorgen hebben en voor mij niet. Ze vergeten dat de beste zorg voor mij gewoon was, om me zo snel mogelijk naar mijn papa te laten gaan!
Ik had teveel pijn want ik had kanker. Een ongeneeslijke en bovendien agressieve kanker. Dat wisten we al een paar maanden hoor, maar toch had niemand er rekening mee gehouden dat het zo snel zou gaan.
In juni was mijn megagroot gezwel nog succesvol verwijderd! De randen van het gezwel waren kankervrij, dus het was echt helemaal weg. Dag na dag, en eerst nog ongerust, was mijn kanker terug wat op de achtergrond geraakt. Niemand vergat het helemaal, maar toch waren we allemaal zo dapper om te besluiten dat we nog gezellig en vol warmte verder wilden, in plaats van vol medelijden en overbezorgd. Zelfs met mijn kanker leefden we voluit zoals altijd verder. Supertof dat mijn baasjes, mijn papa en ik dat konden hoor!
Nooit klaagde ik, nooit was ik slecht gehumeurd. Dus, toen ik op een vrijdag een heel klein beetje mankte, rinkelden er 1.000 alarmbelletjes tegelijk bij mijn baasjes. Het was te laat om nog naar de dierenarts te gaan maar, heee seg ik ben wel een heel flinke jongen he en ik heb dapper tot dinsdag gewacht.
Dinsdag kon de dierenarts niet zoveel voor me doen. Mijn pootje deed al wel meer pijn en ik mankte al zichtbaarder, dus wou de dierenarts een foto maken van mijn pootje. Hahaha een foto is oke, maar dan toch niet stilletjes poseren zeker! Neeje, maak maar een hele fotoreportage van elke beweging die ik maar kan maken, of dacht je nu écht dat ik voor één keer braafjes ging blijven liggen? Helaas kreeg ik mijn zin niet en besloot de dierenarts dat ik vrijdag moest terugkomen om fotos te maken onder verdoving.
Vrijdag was de pijn echt al hevig geworden. Snel liet de dierenarts me slapen om een foto te maken. Ze trok maar een heel klein beetje aan mijn pootje omdat ze hem in gestrekte houding wou, maar aaaauuuwww wat deed dat pijn. Mijn baasje en de dierenarts schrokken zich werkelijk een bult, ze leken wel op Quasimodo, maar ik had teveel pijn om met dat idee te lachen. We snapten er niets meer van, de dierenarts gaf me nog een beetje slaapmiddel bij maar meer kon ze echt niet geven. Ik had een dosis slaapmiddel gekregen zoals bij een operatie, maar als ze aan mijn pootje trok, werd ik toch wakker en bleef ik huilen en tegenstribbelen van de pijn. Mijn klein miesteske troostte me gelukkig wel altijd en het was zo heerlijk om, als de pijn wat was weggeëbd, mijn oogjes te kunnen sluiten en gewoon naar haar stem te luisteren en haar hand op mijn hoofdje en rugje te voelen, me alles wat ze zei in te beelden.
Uit de foto bleek dat mijn heupje gebroken was. Mijn heupje past in een kommetje zodanig dat alles mooi kan bewegen, maar dat kommetje was gebroken en daardoor had ik zo waanzinnig veel pijn. De dierenarts ging me helpen en overleggen wat ze kon doen. In afwachting vroeg mijn klein miesteske zwaardere pijnstillers voor mij.
Het weekend ging door. De pijn was nog veel erger geworden. Pijnstillers deden een uurtje goed, maar daarna ging ik weer janken van de pijn. Ik kon er niet op lopen, niet op staan, niet op zitten, niet op liggen, dat pootje deed écht pijn. Mijn klein miesteske besloot vrij te nemen van haar werk en bij mij te blijven. Opnieuw belde ze naar de dierenarts kan je wat spoed zetten om te overleggen, Fako heeft echt enorm veel pijn, hij jankt nu ook als je niet aan zijn pootje komt. Klein miesteske vloog meteen naar haar auto want de dierenarts had gezegd dat ze zwaardere pijnstillers mocht gaan halen.
Morfine die laatste dag kreeg ik morfine. Op die week tijd was dat het enige wat nog hielp tegen de pijn. Mijn klein miesteske knuffelde me en ze huilde.
Hee miesteske, wat scheelt er meisje, waarom ben jij zo verdrietig?
De dierenarts had haar verteld dat mijn breuk een gevolg van mijn kanker is.
Mijn kanker was uitgezaaid. De uitzaaiingen zijn mijn bot beginnen opvreten en daardoor zat ik met die breuk.
Samen met mijn miesteske overlegden ze hoe ze me konden helpen.
Operatief die breuk laten repareren met plaatjes en schroefjes enzo, met alle risicos voor mijn hartje want het is een bijzonder zware operatie
Mijn pootje volledig amputeren
Morfine blijven nemen.
Ja heee hallo, zoveel pijn en zoveel ellende en uiteindelijk komt de kanker toch terug. Neen, ik ben blij dat mijn baasjes mij naar mijn papa konden laten gaan. Nu heb ik geen pijn meer, heb ik toch geen zware pijnlijke operatie gehad en speel ik weer zo gek als altijd met mijn al even gekke papa Benji.
Dank u wel baasjes. Ik weet dat jullie je schuldig voelen, de machteloosheid en eenzaamheid niet minderen, maar neem van mij aan dat ik voor één keer serieus ben als ik zeg: dank je, dat jullie me op de beste manier die er was, geholpen hebben.
Hallo Lilu, Da vinden wij tof zie, dat jij nog even ons gastenboekje vol modderpoten kwam zetten hahaha.
Euh.... die modderpootjes? Pfffff, je miesteske zal wel doen alsof ze boos is zeker. Maar trek je dat niet aan hoor. Ze is nog zo blij en gelukkig dat jij haar af en toe helpt met de tuin om te spitten en het onkruid uit te graven. Dan moet ze er die modderpootjes maar bijnemen hé, en ze zal dat wel met alle plezier doen.
Weet je, mijn klein miesteske is met haar vriendje vorige week met vakantie geweest naar de Waddeneilanden. Euh.... of was't nu 'Watteneilanden'? Da zou ook kunnen hoor, want mijn klein miesteske wordt graag in de watten gelegd. Ze telefoneerde alle dagen naar ons groot miesteske, en wist te vertellen dat zij daar regelmatig een regenboog gezien heeft. Ja natuurlijk was er een regenboog, want wij waren in gedachten met hen mee hoor.
In elk geval, we vonden het heel fijn dat jij aan ons nog eens dacht. Zo weten wij tenminste, dat wij steeds in jullie herinnering blijven.
Dikke likjes en pootjes van ons tweetjes Benji en Fako
Gewoon aan deze kant van de hemel, is er een plek die de "Regenboogbrug" wordt genoemd. Als een diertje sterft, dat heel dierbaar is voor iemand hier, dan gaat dit naar de Regenboogbrug. Daar zijn grasvelden en heuvels, voor al onze speciale vriendjes, zodat ze samen kunnen rennen en spelen. Daar is genoeg eten, water en zonneschijn, en onze vriendjes hebben het er warm en comfortabel. Alle dieren die ziek of oud waren, zijn daar weer gezond en vol energie. Degene die gewond of verminkt waren, zijn weer gaaf en sterk. Precies zoals wij ze ons herinneren in onze dromen, hoe het ooit eens geweest was. De dieren zijn blij en tevreden, er is alleen één minpuntje: ze missen allemaal die ene speciale persoon die achter is gebleven. Ze rennen en spelen samen, maar er komt een dag dat er plotseling één stopt.... en in de verte staart. Zijn heldere ogen staan gespannen, zijn lichaam beeft. Plotseling begint hij weg te rennen van de groep, Vliegt over het groene gras, steeds gaan zijn pootjes sneller en sneller en sneller. Jij bent gezien, en als je eindelijk je speciale vriend treft, klampen jullie je aan elkaar vast in een vreugdevolle hereniging, om elkaar nooit meer los te laten. Een blije kusjesregen over je gezicht, je handen aaien die zo geliefde kop weer, en jij kijkt opnieuw in die zo vertrouwde oogjes. Zo lang weggeweest uit je leven, maar nooit uit je hart. Samen steken jullie de Regenboogbrug over.
Fako, mijn speels lief beestje, Elke dag met hem was een feestje. De stilte valt nu nog meer op, zorgt in mijn keel voor een krop.
Geen beertjes meer door het hele huis, leeg plekje bij de verwarmingsbuis. Geen gek gedoe waar je je toch aan verwacht, geen geblaf of gegrom vannacht.
Leegte en kilte wegen nog harder door, maar ook met Fako hadden we het beste voor. Ongeneeslijke kanker en onverdraagbare pijn, of hem bij zijn papa laten zijn.
Het idee dat Benji en Fako terug samen zijn, dat voelt voor ons toch fijn. Het idee dat ze samen gelukkig blijven, dat zal ons verdriet wel verdrijven.
Vergeten zullen we ze nooit, Misschien zien we ze terug..... ooit.
Op dinsdag 12 september 2006 hebben mijn baasjes mij geholpen om daar aan die andere kant van de "regenboogbrug" te geraken. Daar waar mijn papa me opwachtte.
'... Hey papa, ik had net als jij een koningenleventje bij onze baasjes, jij gedurende bijna 15 jaar, ik gedurende bijna 11 jaar. Nu ben ik gelukkig dat ik terug kort bij jou ben, zonder pijn...'
Ook ik krijg mijn plaatsje in de woonkamer, kort bij mijn papa, kort bij mijn baasjes, zodat ik me lekker veilig voel.
Ik ben braaf hé??? Weten jullie waarom?? Ik ben aandachtig aan het luisteren naar mijn klein miesteske. Net zoals bij mijn papa Benji, heeft mijn klein miesteske ook voor mij een hele mooie tekst voorgelezen. Zo weet ik dat mijn baasjes mij helpen om aan de andere kant van de "regenboogbrug" te geraken, op weg naar mijn papa. Ik weet net zoals mijn papa, dat mijn baasjes van mij zullen blijven houden. Pootje van Fako.
Het verdriet om jou Fakootje, hoe kunnen we het beschrijven? Nu zijn we allemaal "Droopy", we zijn niet klaar om jou ook te missen.
Jouw pijn is veel onmenselijker, daarom laten we je toch bij Benji gaan. Het eeuwige gespeel en geravot, dat blijft een leuke herinnering.
Na 11 jaar heb je nog die dikke schattige puppy-pootjes. Onze "bébé-foc" met zijn zotte spelekop, het huis op stelten zettend.
Geef je pijn maar hier. Ga maar naar je papa. Wij komen er wel door, omdat we blijven van je houden.
Hang maar goed het varkentje uit met je papa, Fakobeestje.
Ik ben maar een beetje stilletjes maar ik wou toch even een dank-je-wel-pootje komen geven. Dank je wel voor alle reacties van steun en begrip. Dat doet mij en mijn baasjes heel erg goed.
We missen mijn papa allemaal heel erg. Daarom ben ik ook stilletjes. Ik speel wel hoor, maar alleen als mijn baasjes me eerst aanmoedigen en zot krijgen. Ik heb gisteren van mijn miesteske en mijn klein miesteske een nieuwe knuffelbeer gekregen! Ik speel heel graag met knuffelberen. Deze is wel heel erg groot! Ja, 't is een leuke knuffelbeer maar ik wou dat mijn papa kon meespelen.
Mijn baasjes geven me heel veel aandacht. Mijn miesteske blijft speciaal voor mij thuis, mijn klein miesteske probeert ook zoveel mogelijk vakantie te nemen en als ze toch gaat werken komt ze altijd zo snel mogelijk naar huis. De collega's van mijn klein miesteske hebben zelfs gezegd dat ik mee naar haar werk mag als ik niet graag alleen thuis blijf! Lief he?
Eerst moet ik weer fit worden. Dinsdag ga ik naar de dierenarts want mijn pootje doet pijn. Ik heb altijd wel een slecht heupje gehad hoor maar mijn baasjes willen alleen het beste voor me en daarom gaan we er toch maar even mee naar de dierenarts. Dan krijg ik misschien wel medicijntjes en dan weten we ook helemaal zeker dat het weer mijn heupje is en niet weer zo een eng gezwel.
Ik ga nog wat slapen en van mijn papa dromen. Denken jullie echt dat hij gelukkig is in de hondenhemel? Ik hoop maar dat hij nog evenveel van ons houdt en aan ons denkt als wij aan hem.
Ik voel me gelukkig aan de andere kant van de regenboogbrug
Op vrijdag 25 augustus 2006 is mijn hartje, na bijna 15 jaar, gestopt met kloppen.
Mijn baasjes hebben mij nu een plaatsje gegeven in de woonkamer, zodat ik toch nog altijd een beetje thuis ben en dat ik mijn zoontje een beetje kan in het oog houden.
Deze tekst heeft mijn klein miesteske mij voorgelezen juist voor ik vertrok naar de andere kant van de regenboogbrug, op weg naar de hondenhemel. Maar zelfs zonder mij dit te vertellen, weet ik dat mijn baasjes en mijn zoontje Fako steeds van mij zullen blijven houden.
Pootje van Benji
Er zullen zó wel traantjes komen Ben,
zie ze maar als traantjes van geluk.
Geluk omdat we jou mochten kennen,
geluk omdat we zon mooie jaren hadden samen.
Je likte onze traantjes weg,
wij troostten jouw angst en verdriet.
Je mooie lach en glinsterende deugnietoogjes,
we beantwoordden ze maar al te graag.
We speelden samen voetbal,
gingen naar zee, wandelen.
Je deed ons zo hard lachen,
we vertelden je hele verhalen.
Fakootje zal je overal zoeken,
ook hij zal je vriendschap en warmte missen.
Maar Benneke, aan onze lach zal je zien
dat we je niet vergeten.
Je zal horen, dat we aan je blijven denken,
je zal voelen dat we van je blijven houden.
Doe nog maar eens een schoonheidsslaapje lieve jongen.
Denken jullie allemaal aan ons? Ik ben een beetje alleen zonder mijn papa.
Het is leuk om nog over hem te praten, alsof hij er nog steeds is. Hij is er nog steeds, in onze gedachten, in ons gevoel. Iemand van wie je echt houdt, gaat nooit echt weg.
Mijn papa is echt ongelooflijk gelukkig geweest. Hij zei zo vaak tegen me: hee fako, neem die bal dan voetballen onze baasjes met ons. Of als ik huilde omdat ik in bad moest, dan zei mijn papa altijd dat dat eigenlijk erg leuk is en vertelde hij me over zwembadjes. Weet je dat ons miesteske speciaal voor Benneke zo een klein opblaasbaar zwembadje heeft gekocht? Benji was er zo gek van.
Maar opeens was mijn papa moe en uitgevochten. Heee waag het niet te denken dat hij snel opgegeven heeft hoor!! Mijn papa heeft jaren en jaren gevochten. Zon zes jaar geleden kreeg hij op een weekske tijd twee hersenbloedingen, de dierenarts zei dan nog dat zijn hartje ziek en versleten was en dat we hem best gewoon konden laten inslapen. Was me dat even buiten het geduld en de liefde van onze baasjes gerekend! Op een paar maandjes tijd was mijn papa weer de oude! Geen gevolgen meer van de hersenbloeding en met medicatie hield zijn hartje het prima uit! Hij had dan ook een hart van goud en goud kan tegen een stootje he.
Nee mijn papa gaf niet zomaar op. Ongeveer zes jaar heeft hij altijd gevochten om er elke keer weer bovenop te komen. Maar zo midden augustus ging het plots niet meer. Hij verzwakte en verzwakte. Onze baasjes huilden vaak, gaven hem extra liefde en starten een kuur met zware medicatie. Helaas mocht die kuur deze keer niet meer helpen. Mijn papa was na al die jaren moegevochten. De zware medicatie hielp enkel genoeg om hem wat rustig te houden, maar hij bleef achteruit gaan.
Het was voor iedereen heel erg moeilijk maar na die kuur van ongeveer een week, moesten we besluiten dat we Benji moesten helpen. De beste maar de allermoeilijkste hulp.
Die dagen is Benji nog veel meer verwend geweest. En op donderdag is hij nog met me gaan wandelen. Benneke ging ongelooflijk graag wandelen en mijn klein miesteske wou hem dat nog een keer gunnen. Ze heeft hem wel eerst moeten dragen hoor maar na een klein kilometertje begon mijn papa opeens te spartelen, moest hij op de grond, wou hij zelf lopen. Het was erg vermoeiend voor hem, het ging aan een slakkentempootje maar reken maar dat hij genoten heeft.
s Avonds dan nog onze lievelingsmaaltijd: spaghetti!!!!
Seg mensen, als jullie het goed vinden, ga ik even het varkentje uithangen. Mijn klein miesteske huilt een beetje. Benji troostte haar dan altijd maar ik ben op mijn manier lief en dus ga ik het varkentje uithangen zodat ze snel weer kan lachen.
Tot later, weet zeker dat ik van Benji ook een pootje en een likje mag geven.
De familiereunie was wel eens gezellig. Zondag zaten mijn ander zoontje Diesel en mijn kleinzoontje Turbo (ja echt waar!!! Turbo en Diesel!) bij onze buren. Fako had zijn broertje en neefje het eerst opgemerkt en is mij en ons klein miesteske komen halen. Het baasje van Diesel en Turbo hield hun beurtelings over de afsluiting en ons klein miesteske hield ons beurtelings over de afsluiting.
Snuffel snuffel
* "Heeeee zoon, hoe ist jong?!"
° "Papa papa, alles goed hoor, wat leuk dat jij zo blijft doorvechten papa"!
* "Ach jongen, ze zijn zo lief voor me".
° "Jij bent ook lief papa. Hee Turbo, kom je grootvader eens een pootje geven".
°° "Dag opa, wat zie jij er nog goed uit voor je leeftijd".
We hebben nog heel de avond met z'n vieren aan de draad gezeten om lekker lawaaierig bij te blaffen. Lekker in het avondzonnetje, jammer dat we geen cocktail kregen ;-) Het was zo gezellig dat we het jammer vonden toen onze miesteskes ons binnenriepen omdat ze wilden gaan slapen.
Ik ben enorm blij dat ik mijn zoontje en kleinzoontje nog eens gezien heb
Zonnige pootjes en hou die staartjes koel bij deze hittegolf!
* We hebben jullie wel wat gemist hoor. We hebben het gewoon zo druk! De zon schijnt altijd en wij voelen ons niet zo ziek dus wij spelen en zagen en bedelen en eisen aandacht.
- Spelen? Spelen?? ....... Ja kom papa, wij gaan spelen!! * Fakootje, nu even niet jongen. Nu moet je je even gedragen hoor.
- Toe papa, spelen. Alsjebliiiieeeftt?
- Vooruit ga al maar spelen. Ik kom wel als ons klein miesteske alles keurig opgeschreven heeft voor ons.
Wij spelen en blaffen weer. Leuk he? Onze baasjes vinden het super. Een paar weken was ik zo stilletjes en nu blaf ik en ik loop veel buiten en af en toe speel ik. Mijn baasjes vinden het hilarisch Ik speel zelfs met mijn zoontje. We nemen een beertje en we trekken er alletwee aan. Hihi we gedragen ons graag als kleine kindjes, we willen altijd allebei hetzelfde speeltje. Laatst stond ik zelfs te blaffen omdat ik wou dat mijn baasjes nog eens met me voetbalden. Maar dat mocht ik niet van mijn klein miesteske. Ze is een beetje bang dat dat te vermoeiend voor me zou zijn. En deze morgen kreeg ik zo een lieve knuffel. Wil je weten waarom? Mijn miesteske en klein miesteske waren zo blij omdat ik nog eens lachte
- Papaaaa, kom je nog? * Ja Fakootje, minuutje.
Tja meisjes en jongens. Het kriebelt bij mij toch ook wel om lekker in het gras te gaan ravotten met mijn zoontje. Ga allemaal ook lekker buiten in de zon zitten en misschien horen jullie ons dan wel lachen en plezier maken!
Dag allemaaaaaaal! Het zonneke is de schuldige! Het zonneke heeft ervoor gezorgd dat jullie zo lang op onze pootjes en likjes moesten wachten. Zowel het zonneke buiten als het zonneke in huis! Snappen jullie er geen snars van? Ach, ik had niets anders verwachts oeps gnagna
Als onze baasjes thuis waren en ze samen met mij en Fako binnen schuilden voor de warmte, dan waren wij juist de zonnetjes in huis! Ik begin te vermoeden dat ik op zonne-energie leef. Het is nu toch al een week dat ik weer veel beter ben! Eerst begonnen mijn baasjes te juichen en te kirren alsof ik een baby was die voor het eerst "mama" zei, maar eigenlijk heb ik gewoon voor het eerst in 2 maanden nog eens geblaft. Ondertussen moeten mijn baasjes soms al eens zeggen "Benneke, zwijg, nu is het genoeg" maar daar veeg ik nu eens duchtig mijn pootjes aan! Ik heb lang genoeg niet geblaft, nu moet ik mijn schade inhalen.
Samen met het blaffen, ging ik plots ook weer rondhuppelen in plaats van slenteren aan mijn oude-woefjes-tempo! En alsof dat nog niet genoeg was, gaf ik steeds meer aanwijzingen dat ik wou spelen. Mijn baasjes vertrouwden het niet echt maar ondertussen speel ik al net zo zot als vroeger! Ik heb zelfs al met mijn zoontje gespeeld. Lekker trekken en sleuren aan hetzelfde beertje! Alleen ben ik wel snel moe. Ach ja, al speel ik maar 5 minuutjes he, mijn baasjes vinden het superfantastisch.
Dit was weer eens leuk nieuws he? Ah ja, mijn zoontje heeft het te druk met spelen en het varken uithangen maar ik moest zeggen dat hij zich ook prima voelt en dat zijn mooie smile naar onze baasjes daar het beste bewijs van is.
Fakootje is toch wel echt ziek dus dacht ik "oke, vertel jij maar eerst wat onze baasjes moeten schrijven" maar nu is het toch echt wel mijn beurt hoor.
Zou je niet zeggen dat ik een mooie jongen ben? Ik ben wel net een beetje gewassen hoor! Mijn baasjes stoppen me niet meer in bad want daar ben ik te oud voor. Ik wind me dan zo op en dat water voelt zo koud en de laatste keer dachten mijn baasjes dat ik het niet zou halen omdat ik veel te veel moeite had om te recupereren en mezelf warm te bibberen. Dus nu hield mijn klein miesteske me rustig vast, ze hield geen twee minuten haar snater "benjike mooie jongen, benjike lief, oh gaat benneke bijten". Je houdt het niet voor mogelijk wat dat klein miesteske allemaal ratelt. En ondertussen was mijn miesteske me dus wat aan het wassen. Een washandje met heerlijk lauw water en dan rustig over me wrijven, net alsof ik geaaid word. Dat deed echt deugd hoor maar langer dan 5 minuten hou ik iets niet vol ;-) Dus bijt ik in het washandje om te laten verstaan "ik ben het beeeuuu" en weet je wat dat klein miesteske dan weer uitvindt? Zij zei "ah gaat benneke zijn tandjes poetsen ook". Neeeee klein miesteske, niks tandjes poetsen, ik bijt, ik ben boos, ik ben het beu!
Ik voel me wel redelijk goed hoor. Mijn klein miesteske heeft me weer 2 dagen cortizone gegeven. Dat helpt me altijd om minder onrustig te zijn en minder last te hebben van beginnende dementie. Ik geniet van alle aandacht en extraatjes die ik krijg als ik ook maar een heel klein beetje zielig ben Opeens mag ik mee naar de oprit, gewoon zomaar hoor, even mijn pootjes strekken en wat rondneuzen. Dat mocht ik vroeger niet altijd want dan ging ik er toch maar als een hazewind vandoor hihi. Maar nu zijn mijn pootjes al wat versleten en ben ik toch niet meer zo snel. Ik weet het al goed hoor: als mijn klein miesteske me opeens in haar armen neemt en dan de deur naar de gang open doet dan mag ik mee naar buiten en mijn zoontje lekker niet! gnagna ;-) En als het mij te lang duurt eer mijn klein miesteske me nog eens meeneemt, dan zet ik me gewoon neer voor de deur en ik ga er niet weg vooraleer ze me verstaan hebben en ik heel even op de oprit mocht lopen.
En al die spaghetti die ik mag eten! Lang leve de dierenarts! Zij moest maar één keer zeggen "geef hem voortaan maar kip en spaghetti" Het klonk als muziek in mijn oren en nu is het een feest voor mijn maag. Ik sta dan ook regelmatig zielig in de keuken hihi. Mijn baasjes kunnen onmogelijk aan me weerstaan als ik daar sta te huilen en ik krijg gegarandeerd een stukje kip dan. Oke oke, twee stukjes of drie of vier haha want zolang ik vraag, krijg ik toch! En af en toe vraagt mijn zoontje dan een markiesje en dan krijg ik ook weer wat haha. Markiesjes eet ik niet meer, behalve wanneer mijn baasjes ze eerst in stukjes breken maar dan is het nog redelijk hard voor mijn tandjes. Geef mij maar lekker kleuterkoekjes! De vorm van een beertje, niet te groot, niet te dik en ze smaken heeeeerlijk naar vanille ;-) Pure verwennerij hoor zo op mijn oude dag. Beter dan rijstpap met een gouden lepeltje, daarom blijf ik ook al zo lang doorvechten he.
Oh la la la wat voel ik hier nu weer? Dat zijn mijn pootjes! Ze vragen om in actie te komen. 's Avonds loop ik altijd een marathon; kwestie van een beetje fit te blijven. Ik trippel van de keuken naar de eetkamer, onder de tafel door, rondje draaien en terug naar de keuken. Hee en ik ben nog fit hoor want ik kan dit best volhouden tot mijn baasjes gaan slapen! Zo hou ik mijn spiertjes in beweging en voorkom ik dat ze stram of slap worden en kan ik dus nog heeeeeeeel lang fit blijven rondhuppelen.
Ik heb alleen één probleem als ik mijn marathon loop: mijn koppigheid!! Als ik mijn ronde bepaald heb, komt niks of niemand daar nog tussen! Het gebeurt dan wel dat ik een rondje loop en opeens een been van een baasje tegenkom. Dan loop ik verder tot mijn neusje tegen het been van een baasje botst en daar blijf ik staan. Bewegingsloos, neusje tegen het been gedrukt en als ze me negeren dan ga ik nog janken ook. Ik win het altijd hihi. Zij moeten hun been opzij zetten of opheffen of het maakt mij niet uit wat en ik kan dan gewoon doorlopen! Goed gezien he? En als ik mijn rondje gelopen heb en opnieuw tegen datzelfde been bots, dan blijf ik toch gewoon opnieuw stokstijf staan tot ze zich wegtrekken!
Mijn zoontje komt me zeggen dat het al lang markiesjestijd geweest is en dat ze ons vergeten zijn. Ik zal mijn zoontje maar eens gaan steunen he en zijn markiesjeseis
Dag allemaal, braaf zijn voor jullie baasjes en geniet van elk moment Pootje en honderdduizend likjes van mij
Ja sorry, onze baasjes hadden een beetje verdriet en daarom heb ik ze maar een paar dagjes met rust gelaten. Maar nu gaan ze weer voor ons schrijven.
Vrijdag ben ik op controle geweest bij de dierenarts. Mijn baasjes waren nog steeds heel bezorgd om me want ik liep nog maar weinig op mijn pootje. Maar wat ik niet kon, heeft de dierenarts wel kunnen doen! Ze zei dat het normaal is dat ik nog niet veel speelde en niet altijd op mijn pootje wilde lopen, want het was echt een megagroot gezwel hoor dat ze uit mijn klein pootje hebben gehaald. Daarom had ik ook nog wel wat pijn van al dat gesnij en gesleur om het gezwel eruit te krijgen en dan zaten daar ook nog zo van die enge stekelige draadjes in mijn poot. En de dierenarts heeft hun ook uitgelegd dat er nu ook nog een hele tijd heel wat gekietel en gekriebel in mijn pootje zit. Ah ja, want die pees is doorgesneden en daardoor zit dat uiteinde altijd maar tegen mijn zenuwtjes te duwen. Ik verzeker je, dat prikkelt heuse kietelaanvallen op! En als je een tintelende kramp voelt, sta je toch ook niet op je poot?
Enfin, mijn baasjes waren gerustgesteld en opgelucht. Alles komt in orde, het heeft alleen tijd nodig. Hoopvol vraagt ons klein miesteske dan naar het resultaat. Resultaat van de biopsie dus he. Amaai, zo een moeilijk woordje "biopsie" maar ik heb het toch goed onthouden he ;-)
Maar de papierenmolen was voor één keer heel snel en daardoor hadden mijn baasjes al de rekening van het labo gekregen, nog vóór het resultaat naar mijn dokter was doorgestuurd!
Ik kwam springlevend en zo zot als een achterdeur bij de dierenarts buiten. Ik was gewoon zo blij dat ze zei dat ik goed genezen was, dat die enge stekelige draadjes weggehaald waren, in het kort: ik voelde me als herboren. Mijn baasjes waren opgelucht, iedereen blij en vrolijk. Ik kreeg markiesjes à volonté want ik ben toch wel een hele flinke jongen geweest vonden mijn baasjes. Als ik altijd zo extra verwend word en nog meer markiesjes en lieve woordjes krijg, wil ik best wel vaker geopereerd worden hoor
Maar soms moet je opletten met wat je denkt of zegt. Niet alles van wat mijn baasjes jullie moeten vertellen, is goed nieuws.
Maandag heeft mijn klein miesteske dapper teruggebeld naar mijn dokter. Nog eens horen of het resultaat er dan wel al was. En ja het was er, maar neen, het was niet goed. Ik heb een fibrosarcoma. Nog zo een moeilijk woordje en alweer goed onthouden! Ik word nog slim, wijsheid komt blijkbaar echt met de jaren ;-)
Een fibrosarcoma is een kwaadaardige en agressieve kanker. Ik zal nooit meer genezen. Hee niet huilen, dat doe ik ook niet! Ik heb dan wel kanker maar ik ben nog steeds zo gek als een achterdeur, ik speel en ik flater en ik bedel en ik eis markiesjes en als mijn baasjes mijn eis negeren, dan laat ik me wel wat harder horen! Het klopt dat je er niet omheen kan dat ik niet meer beter word, maar probeer het nu toch eens even op een rijtje te zetten.
Het gezwel in mijn pootje is helemaal weg. Dat weten we want de labomannekes en vrouwkes hebben gezien dat de randjes van mijn gezwel helemaal kankervrij en gezond zijn! Goed he? Ik ben blij dat mijn dierenarts het zo goed heeft weggehaald hoor. Als er geen uitzaaiingen zijn, kan ik best zonder pijn verder leven. Het enige nadeel is dat we niet weten of er uitzaaiingen zijn of niet, maar mijn klein miesteske betast en bepoteld mij constant om te voelen of er ergens iets verdachts valt op te merken. Ja, ik ben hier in goede veilige handen. Chemo gaan mijn baasjes me gelukkig niet aandoen! Van chemo word je pas "zo ziek als een hond" en daar voelen we allemaal maar weinig voor. Niet dat mijn baasjes me niet de moeite waard vinden hoor, bijlange niet! Ze willen me gewoon niet onnodig laten afzien want chemo zou misschien wel de uitzaaiingen doden of toch op z'n minst afremmen maar ik kan nooit helemaal genezen, want zelfs als alles weg is, nu al omdat er geen uitzaaiingen zijn of dankzij chemo, dan nog zal de kanker terugkomen.
Zit je nu nog altijd met traantjes in de ogen? Maar allez toch, ik huil toch ook niet! Allez vooruit, ik zal eens zeggen wat mijn baasjes dan wel gaan doen. Mijn baasjes gaan me zo goed verzorgen dan ze voor mijn papa doen. Ze zullen me verwennen en vertroetelen en in de gaten houden en als ze iets verdachts opmerken dan sleuren ze me in volle speed naar de dierenarts en kan ik misschien opnieuw geholpen worden met een operatie. Tja, mijn baasjes geven enorm veel om mij en mijn papa, ze zouden echt alles doen wat ze kunnen doen om ons te helpen. Al kost het hun een fortuin!
Laten we positief eindigen. Heb je je al de bemerking gemaakt dat de kans dat er geen uitzaaiingen zijn even groot is dan de kans dat die er wel zijn?! Ah das een goeie he ;-) Als je er van uit gaat dat de kanker nu helemaal weg is en het zelfs een paar jaar kan duren eer hij nog eens terugkomt.... tegen dan ben ik ook al lang hoogbejaard hoor!
Zijn de oogjes dan nu weer droog? Je krijgt nog een zakdoekje van mij en dan ga ik weer spelen hoor. Ik heb vandaag al met mijn miesteske gespeeld en geravot met mijn klein miesteske en mijn bazeke moest mij per se ook weer plagen maar ik heb dapper teruggeplaagd hoor. En ik ben al buiten van mijn oren gaan maken. Ja seeeegg die buren maken altijd zo veel lawaai en dan ga ik even blaffen dat het daar wat kalmer aan moet
Allez mensenvolkje, de groeten aan jullie beestenboel en ga nu ook maar wat spelen of je laten knuffelen. Dat ga ik ook doen nu
Pootjes en likjes en blijf van mijn markiesjes af hoor hihi
Zoals jullie zien, zijn we weer heeeeeel braaf vandaag. De dierenarts was dinsdag geweest, en zij wist te vertellen dat ik, Benji, een darmontsteking heb. Dus, spuit in mijn billetje, en anti-biotica nemen. Nu weet ik niet of het aan die medicatie ligt, maar nu krijg ik vanmorgen opnieuw een epilepsie-aanval. Hoe kan dat nu, dat is ongeveer 2 jaar geleden dat ik dat nog gehad heb, dank zij mijn medicamentjes. Misschien moet de dosis verhoogd worden, omdat ik er aan gewend geraakt ben. Straks zal één van mijn baasjes eens naar de dierenarts bellen om te weten wat er voor mij kan gedaan worden. En mijn zoontje, die ligt de ganse dag, zalig te slapen in de zetel. Enfin, slapen???? Met zijn ogen open, ha ja... hij mag toch niets missen hé. Ik denk dat zijn pootje nog erg pijn doet, want zelfs als er vogeltjes of poezen in de tuin zitten, zelfs daar loopt hij niet achter. Dus dat zegt genoeg. Maar laat hem nog maar een beetje rusten, dan geneest zijn pootje misschien beter hé. Voor iedereen een dikke lik en een knuf van ons.
Ik zou het tof vinden als je een pootje achter liet in mijn gastenboekje. Klik je even op onderstaande knop? Je komt in mijn gastenboek terecht. Bedankt.
Jah, het is wel weer lang geleden, maar je moet begrijpen dat het voor iedereen een moeilijke tijd was en nog is. Mijn papa en ik plots zonder onze baasjes aan de andere kant van de regenboogbrug, en andersom, onze baasjes die zonder ons verder moeten. We missen elkaar wel, maar het is toch fijn te weten dat we elkaar nog steeds niet vergeten zijn en dat de liefde even groot blijft.
Op dinsdag 12 september 2006 hebben mijn baasjes mij geholpen om daar aan die andere kant van de "regenboogbrug" te geraken. Daar waar mijn papa me opwachtte. 
Ik ben braaf hé??? Weten jullie waarom??
