Justitie en dader naar hof in zaak-Suzanne van onze redactie binnenland ASSEN/VALTHERMOND , Nederlands Dagblad- Het Openbaar Ministerie (OM) in Assen én Henk van D. (46) uit Nieuw-Buinen gaan in beroep tegen het vonnis van de Asser rechtbank. Voor de verkrachting van en moord op Suzanne Wisman (12) uit 2e Exloërmond, in december in Valthermond, kreeg Van D. vorige week 20 jaar cel en TBS met dwangverpleging. Justitie eiste 30 jaar, waarvan Van D. er zeker 20 moest uitzitten, en TBS met dwangverpleging. De rechtbank liet de bepaling achterwege dat hij voorafgaand aan de behandeling twee derde van zijn celstraf moet hebben uitgezeten. Dit betekent dat Van D. al na een derde van zijn straf (krap zeven jaar cel) voor behandeling naar een TBS-kliniek moet.
Het OM vindt de opgelegde straf te laag en acht Van D. ook schuldig aan vrijheidsberoving. De rechtbank sprak hem daarvan vrij omdat nergens uit bleek dat Suzanne werd gedwongen in zijn camper te stappen.
,,Het zwaartepunt moet meer liggen bij beveiliging van de maatschappij en vergelding'', aldus het OM in een verklaring.
Opmerkelijk is dat ook Van D. in hoger beroep gaat. Zijn advocaat Hans Klopstra heeft grote twijfels over de bekentenis die Van D. bij de politie aflegde. ,,Heeft hij verklaard wat er echt is gebeurd of heeft hij achteraf geredeneerd hoe het moet zijn gegaan? Ik denk dat hij, mede door de vragen die de politiemensen stelden, zijn verhaal heeft geconstrueerd. Dan is er geen sprake van voorbedachten rade en dus geen moord, maar doodslag.'
Klopstra wil de verhoren van Van D., die op beeld zijn vastgelegd, laten analyseren door een deskundige. ,,Het is een bekend gegeven in de psychologie dat mensen, vooral als ze in een diep zwart gat zitten, achteraf beredeneren hoe en waarom ze tot hun daden zijn gekomen. Een deskundige moet dat kunnen zien.''
Met het hoger beroep neemt Van D. het risico dat het hof hem zwaarder bestraft dan de rechtbank, erkent Klopstra.
Vader Maasmeisje zwijgt in alle talen ROTTERDAM - António G., de vader van het Maasmeisje Gessica, hield ook gisteren bij de rechtbank in Rotterdam zijn mond. De rechters hadden de verdachte van de moord op zijn dochter een maand geleden gedwongen te komen. Zij wilden zelf van hem horen of en wanneer ze een verklaring van hem konden verwachten. Tot nu toe heeft de Rotterdammer steeds zijn mond gehouden of ontkent hij betrokken te zijn bij de dood van Gessica, het 12-jarige meisje dat vorig jaar zomer in delen werd teruggevonden in de Maas. Volgens zijn advocaat Casper Jongsma is zijn cliënt er psychisch slecht aan toe. G. beseft naar zijn zeggen niet eens dat zijn dochter dood is. ,,Hij is een hele, hele, hele zieke man.''
Sinds een tijdje zit hij daarom in de FOBA (Forensische Observatie en Begeleidings Afdeling) in Amsterdam, waar gedetineerden met een psychiatrische stoornis worden opgevangen. Zo zou hij kwaadaardige stemmen horen en heeft hij last van hallucinaties. Jongsma ziet zijn cliënt steeds verder achteruit gaan.
Hij kan zich niets herinneren van de periode rond het overlijden van zijn dochter. Enkele maanden voor haar verdwijning kreeg G. volgens Jongsma nieuwe medicijnen voorgeschreven, waardoor zijn geestelijke klachten verergerden. De medicijnen die hij nu krijgt, slaan nog niet aan.
De raadsman is bang dat de 47-jarige G. zich opnieuw iets zal aandoen. In januari ondernam hij een zelfmoordpoging door een overdosis medicijnen in te nemen. Hij kan niet voor de gevolgen in staan als de verdachte de gruwelfoto's uit het dossier en de verklaringen van andere mensen onder ogen krijgt. Volgens hem probeert G. het proces niet te frustreren, maar kan hij in zijn huidige toestand niet terechtstaan.
Proceshouding Rechtbankvoorzitter Evert Koning wil dat het proces gewoon doorgaat, mogelijk in een aangepaste vorm. Het stoorde Koning dat G. als een 'standbeeld' voor hem zat. Op geen enkele vraag gaf hij antwoord. ,,Als dit een uiting is van zijn proceshouding, dat is dit iets om rekening mee te houden.'' Zijn zaak komt vermoedelijk halverwege oktober voor.
Voor die tijd moet nog een aantal getuigen en deskundigen worden gehoord. Het dossier is verder af. Over de doodsoorzaak doen deskundigen geen stellige uitspraken.
Justitie en verdediging leggen het sectierapport elk op hun eigen wijze uit. Het meisje is door geweld om het leven gekomen. Het maakt dan niet uit hoe, zegt het OM. De doodsoorzaak is niet duidelijk en wordt ook nooit bekend, concludeert de advocaat. ,,Misschien heeft het meisje te veel medicijnen van haar vader ingenomen of zijn deze verkeerd gevallen. Dat is net zo waarschijnlijk.''
Veel jeugdzorgwerkers houden het geen jaar vol door onze redacteur Hilbert Meijer - Nederlands Dagblad van 12 juli 2007 Eén op de acht jeugdzorgwerkers haakt binnen een jaar af. Ze worden onvoldoende opgeleid en begeleid. ,,Het komt voor dat een 22-jarige die net klaar is met zijn opleiding, gezinsvoogd moet wordt in een multiprobleemgezin. Dat kan niet.''
DEN HAAG - Werkers in de jeugdzorg zijn nauwelijks lid van beroepsverenigingen, er is geen duidelijke beroepscode, een eigen tuchtrecht ontbreekt en de opleidingen maken te weinig uren vrij om hun studenten in te wijden in de complexe problematiek van de gedwongen hulpverlening.
Impliciet levert het gisteren gepresenteerde actieplan om de jeugdzorg te professionaliseren, forse kritiek op de volle breedte van de jeugdzorgsector. De jeugdzorg - variërend van preventieve zorg tot gedwongen hulpverlening - moet professioneler worden, en snel ook, is de teneur van het actieplan, dat door diverse organisaties in de jeugdzorg is opgesteld.
Minister Rouvoet waarschuwde gisteren overigens wel om niet te makkelijk mee te gaan in de slechte beeldvorming rond de jeugdzorg. ,,Na een gezinsdrama komen vaak verbijsterde buren in het Journaal die zeggen: 'Het was een heel normaal gezin'.'' Dat bewijst volgens de minister dat niet alle gezinsdrama's met jeugdzorg te maken hebben. Rouvoet: ,,Mij wordt wel eens gevraagd hoe ik gezinsdrama's ga voorkomen. Maar die vraag is te makkelijk. Er komt geen wettelijk verbod op gezinsdrama's.''
Natuurlijk spelen Savanna, Rowena en het 'Maasmeisje' - de vermoorde kinderen die symbool geworden zijn van een falende jeugdzorg - een rol, erkent Ella Kalsbeek, voorzitter van de stuurgroep die de kwaliteit van de jeugdzorg onder de loep neemt. Maar niet alleen daarom moet de jeugdzorg met spoed professioneler gaan werken. Het is simpelweg een jonge sector, en daardoor nog niet uitontwikkeld. ,,Kinderen die mishandeld worden, zijn er altijd al geweest, maar het is nog niet zo lang dat we dat onacceptabel vinden.'' Zo is het met de hele breedte van de jeugdzorg: kinderen die getuige zijn van huiselijk geweld worden pas sinds een aantal jaren als slachtoffer gezien en het verband tussen kinderen met een stoornis in het autistisch spectrum en hun moeilijke gedrag werd vroeger niet gelegd. Eerst is het onderwijs aan zet: De problemen waar de werkers in de jeugdzorg mee te maken krijgen, worden steeds ingewikkelder, maar met name de hogescholen, die zeker zeventig procent van de werknemers in de jeugdzorg leveren, passen de inhoud van de lessen daar niet voldoende op aan. Gevolg is dat één op de acht mensen die in de jeugdzorg aan de slag gaan, er binnen een jaar weer mee stopt. Kalsbeek snapt dat wel: ,,Het komt voor dat een 22-jarige die net klaar is met zijn opleiding gezinsvoogd moet worden in een multiprobleemgezin. Dat kan niet. Het zou helpen als jonge mensen beter worden toegerust.
Beroepscode Het verbeteren van de opleidingen is de vierde en laatste poot van het actieplan om de jeugdzorg te professionaliseren. Meest in het oog springend zijn echter de plannen voor een beroepscode voor (ethisch) handelen, met daaraan gekoppeld een systeem van verenigingstuchtrecht, zodat de jeugdzorg zelf regels kan opstellen en handhaven. Een commissie beoordeelt of er goed gehandeld is en kan zo nodig waarschuwen, berispen of schorsen. De stuurgroep vindt dit zo dringend, dat zij een Tijdelijk Kwaliteitscollege Tuchtrecht in de Jeugdzorg wil instellen om jurisprudentie op te bouwen. De instelling hiervan moet er toe leiden dat zaken in de jeugdzorg minder snel bij de rechter komen. Een eigen tuchtrecht is mede ingegeven door de vervolging van de voogd van de in 2004 vermoorde peuter Savanna. De voogd moet voor de rechter verschijnen vanwege dood door schuld. ,,Het zal je gebeuren, zegt Kalsbeek, ,,word je opeens voor de strafrechter gedaagd. Dat geeft zoveel onveiligheid en slapeloze nachten. De vraag die een tuchtcollege kan beantwoorden is waar je een professional op kan aanspreken en wat er buiten de reikwijdte van zijn verantwoordelijkheid valt.
Minister Rouvoet van Jeugd en Gezin omarmt de instelling van een tuchtcollege. ,,Natuurlijk heeft het Openbaar Ministerie een eigen rol als het gaat om ernstige fouten, maar justitie moet niet de enige instantie zijn die zich bezighoudt met mogelijk verwijtbare fouten. Het is goed als de jeugdzorg zelfreinigend vermogen krijgt. Een andere doelstelling van Kalsbeeks stuurgroep is om gedegen beroepsverenigingen van jeugdzorgwerkers van de grond te tillen. Op dit moment hebben werkers in de sociaal-agogische sector zich nauwelijks georganiseerd, terwijl een beroepsvereniging volgens Kalsbeek bij uitstek een mogelijkheid is om te professionaliseren. ,,Als je je niet organiseert, heb je ook minder invloed, zegt Kalsbeek. ,,Beroepsverenigingen houden het peil van de beroepsgroep hoog.
Jaarlijks worden minstens 100.000 kinderen mishandeld. Als zij volwassen worden, laat dit vaak sporen na. In vier nieuwe behandelcentra kunnen deze volwassenen nu in therapie.
Ik ben een niemand. Ik ben helemaal niks waard. Ik doe nooit iets goed. De 40-jarige Anna Janssen somt met haar typisch Haags accent, maar zonder zichtbare emotie, het gevoel op dat haar moeder haar als kind gaf.
Ze is destijds mishandeld. Vaak kreeg ik straf, als peuter al, dan werd ik opgesloten, zonder eten, soms 24 uur lang. Ik ben ook langdurig seksueel misbruikt.
Janssen is al tien jaar in therapie bij psychotherapeute Paula de Jong (51) van PsyQ in Den Haag, de vroegere Riagg. Deze instelling opende onlangs een nieuw centrum dat zich alleen nog met patiënten met een vroegkinderlijk trauma bezighoudt.
Het gaat om volwassenen die voor hun achtste jaar langdurig zijn mishandeld, legt De Jong uit. Zij hebben een uitzonderlijk probleem, omdat ze als klein kind geen normale hechtingsrelatie met een verzorger hebben opgebouwd. Gevolg is dat ze helemaal niemand vertrouwen en geen gezonde relaties aan kunnen gaan.
Janssen vertelt wat dit voor haar betekent. Vrienden of vriendinnen heeft ze niet. Haar kinderloos huwelijk eindigde in een scheiding, haar ex-man mishandelde haar.
Als ze op haar werk - ze is administratief medewerkster - geen zicht op de deur heeft, raakt zij in paniek. Ze heeft een eetstoornis, is te dik. Voelt ze zich slecht, dan propt ze zich vol vette happen, dat geeft haar troost.
En toch is er voor mensen als Janssen hoop. Want met de juiste therapie kan hun leven sterk verbeteren, is de ervaring van de geestelijke gezondheidszorg.
Niet alleen in den Haag, maar ook in Drenthe, Brabant en Utrecht zijn daarom dit voorjaar aparte centra geopend waar deze patiënten terecht kunnen.
Jaarlijks vragen naar schatting 3600 patiënten die last hebben van mishandelingen in hun vroege jeugd om hulp, zeggen de instellingen. Met deze centra wordt de kennis over hun behandeling gebundeld. Verder zal er worden onderzocht welke behandelingen goed aanslaan.
Ook volgens Francien Lamers-Winkelman, als onderzoekster verbonden aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, zijn er duizenden en duizenden mensen die problemen hebben vanwege mishandeling in hun jeugd, maar geen goede hulp vinden. Zij verwijst naar recente onderzoeken van de Universiteit van Amsterdam en de Universiteit Leiden waaruit blijkt dat jaarlijks tussen de 100.000 en 160.000 kinderen worden mishandeld.
Lamers-Winkelman: Er is in Nederland allereerst veel te weinig voor kinderen die verwaarloosd, geslagen, misbruikt zijn. Er is maar een hele kleine groep therapeuten in gespecialiseerd.
Als die kinderen volwassen zijn, zijn ze dus niet, of nauwelijks, behandeld. En dus is er een grote groep volwassenen die hiermee rondloopt en gebaat zou zijn bij een veel betere opvang.
Want het trauma zit hen in de weg. Als je nooit geknuffeld bent in je gezin, er altijd tegen je gezegd is: jij bent een klotekind, dan heb je echt een superspecialist nodig om daarover heen te komen. Als een kind ook nog eens seksueel misbruikt is, geldt dat helemaal.
Janssens therapeute Paula de Jong specialiseerde zich al eerder in deze patiënten, voorheen als psychotherapeut bij de Haagse Riagg. Nu is zij manager van het nieuwe centrum. Therapie helpt deze mensen zeker, maar is wel zwaar en langdurig.
De eerste fase van de behandeling bestaat uit het winnen van vertrouwen, vertelt De Jong. Pas als de patiënt zich veilig voelt, dat kan vele maanden van wekelijkse gesprekken duren, komen de klachten aan de beurt.
Depressies, nachtmerries, allerlei angsten en paniekaanvallen zijn bekende symptomen. Je zit in de tram, kijkt in de ogen van zomaar iemand en je denkt de dader te zien. Dan voel je de angst zoals je die vroeger voelde. Gevolg is paniek, je durft je niet meer onder mensen te begeven.
De Jong leert de patiënten vervolgens hier beter mee om te gaan. Op het moment dat je de paniek voelt opkomen, moet je je oriënteren in het hier en nu. Je zegt tegen jezelf: het is 2007, ik zit nu hier in de tram, ik let op mijn ademhaling, ik voel hoe mijn voeten op de grond staan.
Ook kan het helpen bij een aanval van paniek een veilig beeld op te roepen, vertelt haar patiënte Anna Janssen. Ik heb mijn huisje opgeknapt, daar ben ik trots op. Ik neem bij paniek een beeld in mijn hoofd van mezelf met de verfkwast in mijn hand. Daar heb ik een zin bij: wow, ik heb dat te gek gedaan, zeg ik dan. Dat helpt.
In de tweede fase van de behandeling is ze onder hypnose gebracht en geconfronteerd met haar moeder. Je moet enge dingen onder ogen zien. Ik vind jou een trut, heb ik gezegd tegen mijn moeder tijdens de hypnose. Dat was een hele overwinning.
De Jong: In hypnose confronteer je patiënten met de daders, en kunnen zij boosheid en verdriet gaan voelen. Daarmee begint de verwerking, die er uiteindelijk toe leidt dat je verder kunt.
Een illustratie van de moeizame zoektocht naar hulp vormt het verhaal van Sylvia de Vries (37) uit Amsterdam komen de centra te laat, maar dat geeft tegelijk aan dat ze wel hard nodig zijn, vindt ze. Zij heeft lang naar bruikbare hulp gezocht en vond die bij een particuliere psychiater en een internetsite.
De Vries: Als het te erg is wat je overkomt, dan treedt een overlevingsstrategie in werking die zorgt dat je vergeet. Mijn verleden zit vol zwarte vlekken, ik weet van bepaalde dingen gewoon niet meer hoe het gegaan is. Ik heb veel gehad aan een internetsite, www.empty-memories.nl. Die is bedoeld voor de duizenden mensen die hetzelfde hebben.
Haar geschiedenis lijkt op die van Anna Janssen. Als baby ben ik al een paar keer naar het ziekenhuis gebracht door mijn oma, omdat ik ondervoed was, vertelt De Vries. Mijn moeder kon niet voorzien in mijn behoeften. Huilen mocht niet, dan deed ze de deur gewoon dicht. Ik moest lachen en goed zijn, dan voldeed ik. Maar niet altijd, hoor, soms kreeg ik ook dan niks te eten.
Al heel vroeg is ook zij ernstig seksueel misbruikt. Ik werd uitbesteed voor kinderporno. Daarvoor kreeg ik drugs, zo werd ik verdoofd. Doordat zij al heel jong geen normaal eetpatroon kende, lijdt zij aan anorexia. Niet eten, daar had ik tenminste controle over.
Ze liep op haar veertiende weg van huis, leefde op straat. Vaak is ze in behandeling geweest bij de Riagg, maar pas een jaar of zes geleden kwam ze bij een particuliere psychiater aan wie ze wat heeft. Hij hielp haar van haar eetstoornis af.
Ik ga met hem niet mijn verleden weer oproepen. Dat is niet nodig. Hij luistert eigenlijk voornamelijk. Met mij gaat het nu goed, ik heb een eigen woning.
Sinds een jaar is ze moeder. Ik heb lang gewacht met een kind, omdat ik de oude cirkel van misbruik wil doorbreken. Maar nu kan ik het aan. Een relatie met een man is voor mij heel moeilijk. Daarom heb ik een zaaddonor gevonden via internet.
De Vries heeft tegenwoordig wel een vriend en gaat samenwonen. Ze leeft van een uitkering. Mijn eerste taak is nu om dit kleintje op een goede manier groot te brengen.
Ook met Anna Janssen uit Den Haag gaat het beter. Ze zit in de derde en laatste fase van haar therapie. Ze moet nog leren met andere mensen op een gewone manier om te gaan. En ik moet geen terugval meer krijgen.
Janssen: Ik ben er nog niet, maar ik kan wel al erg genieten, van een mooie bloem bijvoorbeeld. Mijn werk kan ik aan, maar relaties, dat wil ik nog niet. Weet je wat ik op mijn verjaardag doe? Dan trakteer ik mezelf op een bezoek aan de dierentuin. Dan heb ik in mijn eentje een heerlijke dag.
De namen van Anna Janssen en Sylvia de Vries zijn om privacy-redenen gefingeerd.
Vrijdag 6 juli 2007 - MIDDELBURG - De 24-jarige Tholenaar zat er gisteren bij de rechtbank in Middelburg wat lacherig bij.
Zijn broer, twee jaar ouder, keek vrijwel constant naar de punten van zijn schoenen en liet bij tijd en wijle zijn tranen de vrije loop. Het duo moest zich verantwoorden omdat zij in de periode 1994 tot en met 2002 hun nichtjes seksueel hadden misbruikt. De vijf nichtjes varieerden destijds in leeftijd van vier tot acht jaar. Er kwam een einde aan de seksuele escapades van beide mannen toen zij achttien werden. Volgens de jongste broer was het allemaal niet zo bijzonder, wat er zich allemaal had afgespeeld. Het gezin waaruit hij kwam, zeventien kinderen, was strikt in de leer en ging zelfs zover, dat uit de postordercatalogus plaatjes werden verwijderd. Geen wonder dat er drang was tot experimenteren. Het was wat hem betrof niet meer dan doktertje spelen geweest.
"Doktertje spelen doe je niet met meisjes die zes jaar jonger zijn," zei officier van justitie Oosterveld. Ze eiste tegen de oudste broer driehonderd uur taakstraf plus een voorwaardelijke gevangenisstraf van zes maanden. Tegen de jongere broer eiste ze eenzelfde voorwaardelijke straf en een taakstraf van 250 uur. Ook eiste ze een schadevergoeding van 5000 euro.
We hadden juist een harde tegenstand vanuit Tessenderlo. Goed dat ik van daar toch ook een positief element ondervind. Andrea De Jong van Moeders tegen Incest
Lees mijn boek : De Perfecte Misdaad, Incest tussen Misvatting en Werkelijkheid, van Andréa De Jong, 197 pagina's ISBN 0090809174002 bij Desk.Nijverdal.nl Men wijt incest met kinderen aan alles behalve aan de dader zelf Bestellen kan ook via auteur Andréa De Jong, storting van 19.50 Euros plus kosten 3,50 Euros rekening 063 4122245-71behalve afhalen op adres Moeders tegen Incest, 5 Prosper Claeysstraat te 9000 Gent
Van 27 februari tot 1 maart 2006 heeft er in Genève een vorming plaats op initiatief van het Institut de Médecine Légale en van het Parket van Genève, met de steun van de Société Suisse de Psychologie Légale onder de titel: Evaluation de la crédibilité du discours des enfants dans le cadre de procédures pénales en matières dabus sexuels of Evaluatie van de Geloofwaardigheid van de Verklaringen van Kinderen in het kader van strafrechtelijke procedures betreffende Seksueel Misbruik. Deze vorming (...)
Kinderen die kinderen misbruiken...is het alleen in Nederland?
In Utrecht hebben Marokkaanse jongeren rond de 12 jaar kinderen van 6 tot 10 in bosjes getrokken om ze seksueel te vernederen, broek afzakken en betasten.
Of het nu Marokkaanse kinderen zijn of niet, heeft niet zoveel belang, het is het lot van kinderen die rondhangen zonder doel en zich dodelijk vervelen. Onverantwoord ouderschap doet zich meer en meer voor...Met andere woorden, men neemt kinderen en kan/wil er niet voor zorgen, maar wil wel de materiële voordelen die aan het hebben van veel kinderen verbonden zijn.
Ook bewijst het dat een verkrachter niet noodzakelijk de slecht uitziende boef van ginderachter is, maar dat ze overal kunnen zitten, want van betastingen en seksuele intimidatie is de stap gauw gezet naar verkrachting van kinderen. Het aanbod op TV en Cinema is ook zeer discriminerend voor vrouwen en meisjes. Meisjes worden er voorgesteld als sekswezens die op elk moment van de dag de wensen van mannen moeten/kunnen vervullen. Helaas werken sommige vrouwen daar aan mee en gaan ze in op verleidelijke aanbiedingen die hen in de kortste keren rijk moeten maken, en daarvoor nemen ze wel een moreel ommetje als het moet
Zes maanden per verkracht en voor het leven beschadigd kind
Tien jaar gevorderd voor misbruik bij onthaalmoeder Deurne(15.6.2007Gaz.v.Antwerpen)
De correctionele rechtbank van Antwerpen kreeg vrijdag een hallucinant dossier over kindermisbruik voorgeschoteld. Het openbaar ministerie vorderde de maximumstraf van tien jaar cel.
De echtgenoot van een onthaalmoeder uit Deurne wordt vervolgd voor het jarenlang seksueel misbruik van twintig kinderen, onder wie ook zijn twee eigen dochters, het toebrengen van slagen en verwondingen en het bezit van kinderporno.
Ook de onthaalmoeder zelf moest voor de rechter verschijnen. Zij wordt vervolgd voor schuldig verzuim en het toebrengen van slagen en verwondingen. Voor haar vorderde het openbaar ministerie twee jaar cel, waarvan een jaar met uitstel. De procureur vraagt ook dat de vrouw nooit meer in de hulpverstrekkende of sociale sector kan werken.
Hij is een psychopaat is min of meer een begrip geworden voor iemand waarvan men vindt dat hij eigenlijk niet meer in de maatschappij thuis hoort omdat zijn gedragingen zo aanstootgevend zijn dat hij langdurig zo niet levenslang opgeborgen zou moeten worden. Daarbij mag echter niet vergeten worden dat, als het werkelijk om psychische aandoening gaat, er sprake is van een zeer ernstige psychische afwijking waar de betrokkene weinig of niets aan kan doen. Wil hiermee gezegd worden dat het daar dan uit voortvloeiende afwijkende gedrag nooit verwijtbaar is? Zeker niet! Zoals iemand niet verweten kan worden dat hij t.b.c heeft, maar wel dat hij bijvoorbeeld anderen aanhoest.
Wat vaak een misverstand is, is dat iemand met psychopathie daar zelf geen last van zou hebben. Dit is wel begrijpelijk omdat hij of zij er vaak weinig blijk van geeft onder deze afwijking te lijden. Toch is dat niet het geval. Een van de kenmerken is dat men, meer onbewust dan bewust, er veel aan zal doen om uit te stralen dat men meer in zijn mars heeft dan feitelijk het geval is (zie ook NPS). Een gedrag dat voor de omgeving als regel moeilijk geaccepteerd wordt en daardoor vaak tot afwijzing leidt, waardoor een grote eenzaamheid ontstaat. Daar komt nog bij dat men wel in de gaten heeft dat men anders is en dat dit tot tal van conflicten kan leiden. Dit ligt echter naar het gevoel zelden of nooit aan de patiënt zelf, maar aan anderen. Dat komt omdat het ziekte-inzicht uiterst beperkt is. Nog los van de complexiteit van deze ziekte maakt juist het ontbreken van ziekte-inzicht het met succes behandelen zo moeilijk.
Met name in de forensische psychiatrie worden criteria gehanteerd die niet overeenkomen met de persoonlijkheidsstoornissen die zijn gedefinieerd in de ICD-10 en het DSM-IV. Een belangrijk doel is het beoordelen van de kans op herhaling.
In 1941 publiceerde Hervey Cleckley het boek The Mask of Sanity, waarin hij 16 criteria voor de psychopatische persoonlijkheid gaf. Op basis hiervan ontwikkelde de Robert Hare zijn Psychopathy Checklist (de huidige versie is de PCL-R). Hiermee wordt de persoonlijkheid beoordeeld aan de hand van agressief narcisme en een sociaal afwijkende levenstijl. Deze laatste groep criteria komt in grote lijnen overeen met anti-sociale persoonlijkheidsstoornis.
door een opvoeding waarin geborgenheid en genegenheid, met name in de eerste levensjaren, onvoldoende aanwezig is kan er een persoonlijkheidsstructuur ontstaan waarin het WIJ-gevoel (socialisatie) onvoldoende is en het IK-gevoel (egocentriciteit) op de voorgrond komt te staan. Deze verstoring en onevenwichtigheid kan later in psychopathisch gedrag zichtbaar worden. Vrijwel altijd is op weg naar de volwassenheid een gedragsstoornis opgetreden (met name CD). In de vroege jeugd kan als gevolg van pathologische zorg reactieve hechtingsstoornis zijn voorgekomen.
Organische oorzaken
hersenontsteking, hersenvliesontsteking en andere ernstige hersenbeschadigingen door ongelukken of vergiftigingen door een verslavingsziekte, kunnen tot een zodanige karakterverandering leiden dat een verpsychopathiseerde persoonlijkheid ontstaat.
Erfelijkheid
in bepaalde situaties kan gedacht worden dat psychopathie mede een erfelijke oorzaak heeft.Welke beschadiging of afwijking in de structuur van hersencellen hierbij een rol speelt is onvoldoende bekend.
Doorgaans is een combinatie van deze factoren aanwezig bij psychopathische personen, het combineren van zulke factoren doet men volgens het biopsychosociaal model.
Door een emotionele verwaarlozing of in die gevallen waar sprake is van een organische oorzaak is er een zo grote gevoelsarmoede en lage gewetensfunctie opgetreden dat men het vermogen mist om zich aan te passen aan de normen en de eisen die een samenleving stelt. Dit wordt vooral zichtbaar in sterk egocentrisch gedrag, waarbij het eigenbelang altijd boven dat van anderen gaat. Dit kan op een duidelijk zichtbare wijze gebeuren, maar het kan ook zo zijn dat men zich schijnbaar aardig en sociaalvoelend voordoet om daarmee te bereiken dat er later rechten of gunsten kunnen worden geëist. Een ander kenmerkend verschijnsel is dat zij zo manipuleren dat de ander dat niet direct in de gaten heeft en zich ongewild voor het karretje laat spannen.
Een heel specifiek verschijnsel bij psychopathie is het ziekelijk liegen. Een psychopaat kan een uitgebreid web van leugens vertellen om daar later zijn voordeel mee te kunnen doen. Hij kan bijvoorbeeld iemand financieel voordeel of romantiek in het vooruitzicht stellen, maar het verantwoordelijkheidsgevoel om aan de geschapen verwachtingen te voldoen, ontbreekt volledig. Het komt voor dat het liegen zodanig een tweede natuur geworden is, dat het ook gebeurt zonder dat de psychopaat er een concreet plan mee heeft. Opvallend is voorts dat zij zich enerzijds gedragen als mensen die in de hoek zitten waar de klappen vallen en anderzijds zich voordoen als iemand die het gemaakt heeft.
Uit de voorgaande beschrijving laat het zich begrijpen dat het leggen en onderhouden van relaties voor iemand met psychopathie erg moeilijk is. Niet alleen omdat hij of zij dat zelf niet kan, maar ook omdat de omgeving dit gedrag begrijpelijkerwijze afwijst. Door deze communicatiestoornis zal het toch al grote isolement nog groter worden wat de egocentriciteit versterkt.
Hoe moeilijk dat ook kan zijn, is het toch van groot belang dat iemand met psychopathie als een zieke gezien blijft worden die hulp nodig heeft. Dat wordt nog moeilijker als zij, wat wel eens gebeurt, hulp afwijzen. Als zij niet als een zieke gezien kunnen worden is goede hulp eigenlijk uitgesloten. Dat wil overigens niet zeggen dat hun gedrag dan geaccepteerd moet worden. Waar het om gaat is dat zij, ondanks hun ongewenste gedrag, zich als mens aanvaard kunnen voelen. Dat zij voelen dat de omgeving belang bij hen heeft en hen niet afschrijft. Als zij dit voelen, wil dat lang niet altijd zeggen dat zij hier over staan te juichen. Het omgekeerde gebeurt ook wel. Dit komt omdat zij door de nabijheid van de ander zich onzeker gaan voelen omdat men daar niet mee om weet te gaan en hun gedrag meer afwijzend wordt. Van groot belang is het dan om dit bespreekbaar te maken. Niet met veel omhaal van woorden, maar door bijvoorbeeld tegen hen te zeggen: Je kan mij wel afwijzen, maar ik doe dat naar jou toe niet. Niet omdat ik je wil plagen, maar omdat ik belang bij je heb. Op die wijze kunnen zij ervaren: Ik hoor er toch bij. Dan is mogelijk een allereerste begin gemaakt om de relatie wat beter te laten worden.
Een vastgesteld dagprogramma is een goed hulpmiddel om te proberen het gedrag te reguleren. Als een dergelijk programma gemaakt wordt, moet dit wederzijds stipt worden nagekomen. Hierdoor geeft men hen houvast en ontneemt men hun de kans gedragingen van anderen tegen elkaar uit te spelen. Als zij op een bepaalde tijd iets moeten doen, bijvoorbeeld huishoudelijke taken, dan mag het niet zo zijn dat de ene hulpverlener hierbij erg streng is en de andere niet. Hen overal hun zin in geven is een schijnbaar gemakkelijke, maar zeker geen doelmatige weg. Nog los van het gegeven dat het gedrag daardoor nog meer egocentrisch wordt, helpt men hen niet echt. Gedrag, en vooral psychopathisch gedrag, begrijpen wil niet zeggen dat dit gedrag niet zou mogen worden gecorrigeerd. Integendeel. Correctie is zeker noodzakelijk maar wel vanuit een instelling dat het een hand is die lief heeft die straft .
De gevoelens die het gedrag van iemand met psychopathie bij de hulpverleners oproepen, zullen regelmatig met elkaar besproken moeten worden. Gevoelens van agressie, onlustgevoelens e.d. worden dan bespreekbaar, hetgeen ertoe kan bijdragen dat de kijk op hen zo objectief mogelijk blijft en de onderlinge relaties tussen de teamleden niet verstoord raken. Evenals bij andere psychische ziekten is er ook bij deze ziekte nog een gezond deel aanwezig. Dat deel kan erg klein zijn, maar het is er wel. De mate waarin iemand met een psychopathie toerekeningsvatbaar is zal bepalend zijn voor een eventuele strafbepaling als zij tot misdadig gedrag komen.
Voor moord( meestal éénmalige misdaad) 30 jaar, voor levenslange geesteijke, emotionele en seksuele verminking enkele maanden...
Tot 2,5 jaar cel voor groepsverkrachting
Mechelen - MECHELEN - Door de correctionele rechtbank van Mechelen zijn vrijdag drie mannen veroordeeld tot effectieve celstraffen tot 2,5 jaar voor de verkrachting van een 14-jarig meisje. Een vierde betrokkene werd ter beschikking gesteld van de jeugdrechter. Een vijfde kreeg de vrijspraak.
De feiten dateren van eind 2004. Het meisje begon uitermate vreemd en onhandelbaar gedrag te vertonen waardoor ze in behandeling ging. Psychologen ontdekken dat de tiener seksueel misbruikt werd.
'Het meisje moest onder dwang seks hebben met een groepje vrienden. Op één van hen was ze verliefd, waardoor ze zich niet durfde te verzetten', sprak procureur Goedele Van den Brande vrijdag.
Volgens het openbaar ministerie werd het meisje regelmatig 's nachts opgebeld. De jongens pikten haar op met de wagen. 'Ze werd gedwongen seksuele betrekkingen met hen allen te hebben in de wagen of op eender welke andere plaats', aldus nog de procureur. 'Eén van hen sloeg haar zelfs. De jongens maakten schaamteloos misbruik van haar zwakheden.'
Enkel de minderjarige betrokkene geeft de feiten toe. De vier anderen beweren dat er nooit iets gebeurd is. De hoofdverdachte werd vrijdag onmiddellijk aangehouden en veroordeeld tot vijf jaar cel, waarvan de helft met uitstel. De tweede en derde veroordeelde kregen respectievelijk een celstraf van vier jaar en achttien maanden, ook telkens voor de helft met uitstel.
Een psychose is een psychiatrisch toestandsbeeld (een syndroom), waarbij de patiënt het normale contact met de - door zijn omgeving ervaren - werkelijkheid kwijt is. Bij een psychose kunnen de volgende symptomen voorkomen:
Wanen - Het koesteren van denkbeelden die niet overeenkomen met algemeen geaccepteerde opvattingen en/of ideeën waarvan de patiënt niet af te brengen is met logisch redeneren. Vaak, maar niet altijd, is er ook sprake van paranoia: achtervolgingswaan, zich inbeelden dat er overal camera's of microfoons verstopt zitten, dat er complotten zijn of dat de persoon in kwestie gezocht wordt door de politie of internationale veiligheidsdiensten.
Hallucinaties - Het waarnemen van zaken die er niet zijn (zoals stemmen in het hoofd, beelden, geuren, of zelfs aanrakingen)
Verward denken - Over en weer begrijpen psychotici en hun omgeving elkaar niet doordat het denkproces veranderd is door de psychose (chaotisch, te langzaam, te snel). Het gedrag van de patiënt is door zijn omgeving vaak niet meer te plaatsen (en vice versa). De gedachtenstop (waarbij de patiënt ervaart dat zijn gedachten plotseling volledig stoppen; "Mijn hoofd is leeg") wordt meestal als een ernstige vorm van een denkstoornis gezien, die op een slechte prognose zou duiden.
Verward spreken en schrijven - Zelfs als de gedachten van de patiënt nog coherent zijn, kan hij problemen hebben deze in taal te uiten. Soms uit zich dit in gehaast spreken, vreemde woordkeuzen of het gebruik van neologismen. Bij grotere verwarring kunnen ook verschijnselen als echolalie, palilalie of glossolalie optreden.
Een psychose wordt over het algemeen niet als een zelfstandige diagnose gesteld. De symptomen van een psychose (vooral de hallucinaties of de wanen) maken in de regel deel uit van schizofrenie en andere psychiatrische ziektebeelden zoals Bipolaire stoornis type I.
Psychosen worden doorgaans behandeld met antipsychotica zoals dopamineblokkers die bekend staan om hinderlijke bijwerkingen die de motoriek storen. Het grootste probleem bij behandeling van een psychose is het gebrek aan medicatietrouw. Anti-psychotica moeten doorgaans lang (jaren) geslikt worden, terwijl de patiënt geen psychose-verschijnselen meer ervaart. Ook is de patiënt doorgaans van mening dat hem/haar niets mankeert; het is de rest van de wereld die raar doet. Zodra de medicatie gestopt wordt komt de psychose terug, en meestal heviger.
Een rechter in Canada sprak een opmerkelijk vonnis uit. Ze verbood de 24-jarige beklaagde Steven Cranley de volgende drie jaar een liefdesrelatie aan te gaan.
Cranley stond terecht voor het aanvallen van zijn ex-vriendin toen ze hun relatie wou verbreken. Hij probeerde te verhinderen dat ze de politie zou bellen door de telefoonlijn door te knippen. Hij sloeg en schopte haar en stak zichzelf neer met een mes toen de politie uiteindelijk arriveerde.
Volgens dokters kan Cranley moeilijk omgaan met afwijzing en loopt hij daardoor een groot risico te hervallen als hij opnieuw een intieme relatie zou aangaan.
''Dit is de enige manier hoe ik de maatschappij kan beschermen tot je de therapie krijgt die je nodig hebt'', aldus de rechter in haar vonnis.
De dader is een advokaat, zijn raadsman ook, en één van de beste...
De dader is een advokaat, zijn raadsman ook, en één van de beste dan nog. Dit is wat deze zaak speciaal maakt, maar niet zo speciaal want we krijgen het bekende scenario: het kind was pas drie, vertelt de details soms onsamenhangend, het is al een hele tijd in therapie en de moeder ook. Dat grijpt de advokaat aan, het zal de moeder wel zijn die uit is op wraak, had zij geen tumultueuze relatie gehad met hem? De Rechter heeft echter een verfrissende kijk : waarom zou een moeder dit zichzelf en haar kind aandoen, waarom zouden ze beiden in therapie zijn en dit nog nodig hebben? De moeder had een beter en meer samenhangend verhaal kunnen vertellen indien ze uit was op wraak... Stop met het slachtoffer en de moeder te blameren luidde het.
De man was in 2005 veroordeeld maar ging in beroep omdat hij niet tevreden was over zijn advocaat. En hij mocht vrij op borg wat zeldzaam is, op 5000 gevallen van seksueel misbruik gebeurde dat maar enkele keren. Nu heeft hij meester Mann befaamd om zijn hulp aan schuldigen. Hij kan 6 tot 30 jaar krijgen. (Star van 6 maart 2005 Illinois, VS))
Miss Joy wil niet langer moslima zijn en behoort sedert 8 jaar tot een kerk niet nader bepaald, en wil zich uitschrijven, wat niet mag van de Shiara rechtbank Ze wordt met de dood bedreigd, veloor haar job, en haar familie brak met haar. Ook haar advokaat ontving doodsbedreigingen. Tot welke kerk of gemeenschap miss Joy nu behoort is niet gezegd. Nochtans waarborgt de grondxet in Maleisie vrijheid van godsdienst maar de Shiara rechtbank ziet dat anders. Miss Joy zegt dat ze niet onder die rechtbank valt aangezien ze geen Moslima meer is.
In Washington wil men de doodstraf invoeren voor verkrachters van kinderen.
Hoe goed ook bedoeld, is dat niet juist. In Washington denkt men hierover...
Sommigen zijn predatoren, anderen slachtoffers uit hun jeugd.
Er moet meer werk worden gemaakt van beschermende ouders die opkomen voor hun kinderen zodat deze niet als leugenaars gebrandmerkt worden en hun kinderen die ze vertrouwden niet moeten meegeven met een dader. Zelfs als die niet veroordeeld werd...De zekerheid moet het kind ten goede komen, niet een volwassene...
ROTTERDAM - Direct toen het Maasmeisje haar naam Géssica terugkreeg, werden vele vragen gesteld.
De herdenkingstocht voor Gessica in Rotterdam. FOTO ANP
Over haar dood, maar ook waarom de Rotterdamse scholiere nooit als vermist werd opgegeven? Waarom grepen de hulpverleners niet in? Het rapport van de vier onafhandelijke inspecties dat morgen uitkomt, zal antwoord geven op een deel van deze vragen.
Het onderzoek spitste zich toe op de hulpverlening rond het Maasmeisje. Het strafrechtelijke onderzoek naar haar vader, verdacht van de moord, loopt nog. Hij ontkent zijn dochter te hebben omgebracht.
De hulpverlening wacht al maanden in spanning op de uitkomsten van het onderzoek van de inspecties. Zijn er fouten gemaakt? Had iemand de dood van Géssica kunnen voorkomen?
,,Zon onderzoek is belangrijk, zegt oud-kamerlid en -staatssecretaris Ella Kalsbeek, die nu werkzaam is in de jeugdzorg. ,,Je kunt er lessen uit leren. Het rapport over Savanna (het meisje dat in Alphen overleed na mishandeling door haar moeder, red.) heeft een enorme impact gehad. Mijn idee is, dat de kritiek ook écht serieus is genomen.
Het verhaal gaat dat Géssicas vader, die eerder zelf hulp zou hebben gezocht, die hulp uiteindelijk afwees. Niemand wil dit bevestigen. Vanaf mei kwam de 12-jarige scholiere in ieder geval niet meer na schooltijd in het Boddaertcentrum. Hiermee zou ze uit beeld zijn verdwenen bij bureau jeugdzorg.
Haar school Het Pluspunt zou na haar verdwijning alle juiste stappen hebben genomen. De ingeschakelde leerplichtambtenaar ontdekte echter niet, dat vader Anton loog toen hij zei dat zijn dochter in Mexico was. De school gaf gisteren een brief mee aan haar leerlingen , om te vertellen dat de dood van Géssica deze week opnieuw veel aandacht zal krijgen in de media. ,,Als er weer zaken naar boven komen, zullen we er met de kinderen over spreken, zegt directeur Bert Hoogwerf.
De Raad voor de Kinderbescherming vond het maanden na Géssicas verdwijning niet nodig een onderzoek in te stellen, toen de smoesjes van Anton argwaan wekten bij bureau Jeugdzorg. Een medewerker van de Kinderbescherming heeft toen gezegd dat vader mag doen wat hij wil. Alleen als er vermoedens zijn dat het meisje op een slechte plek verblijft, zou actie kunnen worden ondernomen. Jeugdzorg kreeg de opdracht dit te onderzoeken.
Uiteindelijk bleek tien dagen later dat Géssica al maanden dood was.
REACTIES Deze discussie is gesloten - het is niet mogelijk om op dit artikel te reageren
ik kende haar ze zat in mn klas R.I.P GESSICA
Rohit .M - rotterdam - 15/05/07 - 19:15:54
Gewoon een drama, zoals zoveel (zorg)instellingen.... Nederland raakt achterop, qua niveau zorg en onderwijs. En niemand (zogenaamd) die dat ziet.....
Rho - Schiedam - 15/05/07 - 09:58:54
Mevr. Kalsbeek, nu werkzaam bij Jeugdzorg, het is nog steeds een bende bij het AMK. Je kunt melden tot je een ons weegt, zelfs een arts, en weet je wat ze dan zeggen? Dat de dossier van een paar jaar terug is gesloten. Terwijl heel duidelijk was en is dat iemand gezag kreeg zonder onderzoek die het volgens BW niet eens mag hebben. Studie:www.rgardner.com/refs/ onder andere.Op een goudschaal.
b k - Hellevoetsluis - 15/05/07 - 09:46:55
Ken een medewerker van de kinderbescherming die zijn eigen kinderen (zwaar) mishandelt. Daar zijn genoeg getuigen van. Aangiften bij de kinderbescherming worden niet in behandeling genomen. Melding bij andere instanties worden afgedaan met de mededeling: als de kinderbescherming het niet nodig vindt actie te ondernemen dan zal het wel meevallen! 4 Kinderen die een miserabel leven hebben dus!
Een pedofiel legt uit hoe zijn verwarde geest werkt
Kinderen leren zichzelf beschermen
"Het is belangrijk te weten dat pedofielen doorgaans niet de stereotiepe vreemdelingen zijn die in het park ronddolen met een lange regenjas en kinderen lokken met snoepjes. Nee, het is je buurman, de pastoor, de leider bij de scouts, de oppas of zelfs een vriend of familielid. Pedofielen bevinden zich in je directe omgeving. Ze hebben een baan, gaan naar de kerk en doen vrijwilligerswerk - waardoor zij gemakkelijk in aanraking kunnen komen met kinderen." (p. 7) Zo begint dr. Amy Hammel-Zabin haar boek waarin pedofiel Alan uitlegt hoe zijn geest werkt. De auteur becommentarieert diens getuigenis en zelfanalyse. Amy werd zelf als kind misbruikt door haar vader en grootvader en behandelde Alan - de pedofiel in het boek - als muziektherapeute..
Met het boek wil Amy Hammel-Zabin ouders en leraren leren hoe ze kinderen kunnen helpen zichzelf te beschermen en wat zij kunnen doen om kinderen daarbij te helpen. Beter voorkomen dan genezen, vindt de therapeute op basis van haar cijfers: 25 tot 38 % van de jonge meisjes en 17 tot 25 % van de jongens in Amerika zijn slachtoffer van seksueel misbruik. Kinderen die misbruikt worden, stemmen vaak in met deze daden, verzwijgen het misbruik en aanvaarden allerlei beloningen die daders hen aanbieden. Om dat te vermijden moeten ouders en opvoeders "kinderen zelfstandig maken, hun gevoel van eigenwaarde en hun persoonlijkheid zodanig versterken dat hetgeen daders hen mogelijk te bieden hebben, hen niet interesseert. (...) Dat is naar mijn mening de enige echte oplossing om misbruik te voorkomen." (p. 12)
Luister naar hun muziek De auteur suggereert een aantal invalshoeken die daartoe kunnen bijdragen. Aan de basis van al die technieken ligt: luisteren - aanvaardend luisteren vanuit open vragen die je aan kinderen stelt. "Ik vroeg Alan ooit naar zijn belangrijkste wapen bij het strikken en misbruiken van honderden kinderen. Het antwoord luidde kort en bondig: 'luisteren'" (p. 174) - "Ik kon zoveel onschuldige kinderen misbruiken omdat ik bereid was te luisteren en om hen mijn onvolkomenheden te laten zien," preciseert pedofiel Alan verder in het boek (p. 179).
Zelf is Amy muziektherapeute en daarom suggereert ze als invalshoek voor het luisteren: met kinderen over hun muziek praten. Vraag waar ze graag naar luisteren, wat die muziek voor hen betekent, wat ze hen vertelt. Daarbij moet de volwassene afstand doen van zijn oordeel over die muziek. Ze raadt de volwassenen aan even terug te denken hoe hun ouders reageerden op de muziek van The Beatles of andere vedetten-van-de-tijd. "Luisteren naar de muziek van je kinderen is hetzelfde als een bezoek brengen aan hun land." (p. 175)
"Alans methoden en die van andere pedofielen met wie ik heb gewerkt, vertonen een paar opvallende overeenkomsten: het talent om kinderen het gevoel te geven dat ze iets waard zijn; de middelen om zichzelf aantrekkelijk te maken; de manier om jongeren zo in misbruik te verstrikken dat ze menen dat er geen uitweg is; en het masker dat ze opzetten om te voorkomen dat andere volwassenen hun gruwelijke geheim ontdekken." (p. 178) Alan verduidelijkt dat: "Ik probeerde een omgeving te creëren waarin ze vrijuit over alles konden praten en niet bang moesten zijn dat ze iets niet wisten of het mis hadden. In die 'cocoon van aanvaarding' voelden ze zich heel speciaal. Tragisch genoeg gebruikte ik deze kennis voor een absoluut zelfzuchtig en vernietigend doel. Maar als ik hun het gevoel kon geven dat ze speciaal waren, waarom zouden anderen dat dan niet kunnen leren en dat in het voordeel van deze kinderen toepassen? Ik ben vooral bang dat als ouders dit niet leren, er steeds meer verdorven geesten als ik zullen zijn die hun kinderen een funest alternatief bieden." (p. 179)
Zelfvertrouwen De auteur concretiseert die gewenste houding in een aantal stappen.
Zelfstandigheid: kinderen die vol zelfvertrouwen 'neen' kunnen zeggen, lopen minder risico. Opvoeders moeten dus werken aan een sterk ego, zodat kinderen anderen respecteren omdat ze zelf respect krijgen. De eerste stap is: kinderen al vroeg duidelijk maken dat hun mening telt. "Laat je kinderen keuzes maken in hun dagelijkse leven: wat willen ze vanavond eten, welke kleren willen ze aan naar school, welke uitstapjes willen ze maken? Dit lijken misschien onbeduidende keuzes, maar ze helpen wel om aan hun eigenwaarde te bouwen." (p. 181)
Geheimhoudingtegenover privacy: "Chronisch misbruik is onmogelijk zonder geheimhouding. Ouders hebben de verantwoordelijkheid om de factor geheimhouding uit hun gezin te weren, zonder de privacy van hun kinderen te schenden. (..) Stel vragen, maar wees ook bereid te vertellen waarom je dingen vraagt." (p. 183) Ook een leraar of opvoeder moet dus voorzichtig zijn met situaties waarin hij - met de beste bedoelingen - kinderen aanzet om een of ander voor hun ouders te verzwijgen.
Voer thuis een opendeurbeleid: zowel voor vrienden van je kinderen als voor eigen vrienden. "Zorg dat je weet met wie je kinderen omgaan. Leer ze beter kennen, die oppas, die scoutingleiders, die dirigent van het kerkkoor. Denk niet dat je kind veilig is omdat er toch volwassenen bij zijn en zorg ervoor dat uitjes en kampeerpartijen in groepsverband gebeuren - deel uitmaken van een groep is in dergelijke scenario's echt veiliger." (p. 184)
Vragen en antwoord krijgen: vertel zelf veel over je vrijetijdsbesteding, moedig kinderen aan vragen te stellen over je werk, die vergadering, die lunch buitenshuis. Dan kun je kinderen ook bevragen over wat ze gedaan hebben en hoe ze zich daarbij voelden. Vermijd ja/nee-vragen en geef de voorkeur aan open "wat" en "waarom" vragen. Let vooral op als de antwoorden onnodig vaag zijn.
Aandacht schenken: "Waarom heeft hij 's zondags voor de mis altijd hoofdpijn? Waarom krijgt zij steevast buikpijn voordat de oppas komt? Laat je niet misleiden door voor de hand liggende verklaringen voor schijnbaar onbeduidende kwaaltjes." (p. 186)
Proberen te begrijpen: "Alan maakte zijn slachtoffers wijs dat hij de enige was die hen begreep. Wij moeten er alles aan doen om te voorkomen dat onze kinderen zich onbegrepen voelen of begrip zoeken bij iemand zoals Alan." (p. 187)
Vertrouwen op je intuïtie: "Laat je kinderen niet alleen met mensen die je een onbehaaglijk gevoel bezorgen, ook al gaat het om familieleden." (p. 188)
De veiligste kinderen "Als [pedofielen] inde gaten krijgen dat kinderen thuis over alles kunnen praten, zullen ze bakzeil halen. Deze kinderen zijn de veiligste kinderen in de wereld. Als jij je kinderen dus echt wilt beschermen, moet je je niet druk maken over bijzaken. Het allerbelangrijkste is dat je met hen praat." (p. 194)
Deze raadgevingen komen uit het laatste deel van het boek. Vooraf brengt dr. Amy Hammel-Zabin het verhaal van haar ervaringen als misbruikt kind en als therapeut van pedofiel Alan. Ze citeert uitgebreid uit de vele brieven die de pedofiel haar vanuit de gevangenis schreef en waarin hij probeert zijn gedrag en dat van andere pedofielen te analyseren. Op deze manier vult dit verhaal de vele boeken aan die handelen over de opvang en behandeling van misbruikte kinderen. Hier gaat het vooral over het voorkomen van misbruik, vanuit het inzicht in wat een pedofiel drijft en hoe hij tewerk gaat. Daaruit leer je dat het een pedofiel niet uitsluitend - zelfs niet in de eerste plaats - om seks gaat, maar om macht en manipulatie.
"Veel kinderen spelen al jong verkennende seksspelletjes, maar ze raken er niet door geobsedeerd. Gezonde kinderen maken die fase gewoon door en zodra hun nieuwsgierigheid is bevredigd, gaan ze snel verder en popelen ze om de rest van de wereld te ontdekken. Potentiële pedofielen bereiken deze fase ook, maar blijven dan steken in hun ontwikkeling. Seksuele prikkeling wordt het brandpunt van hun bestaan; het leven wordt één grote seksuele ervaring." (p. 41)
Volwassen marionetten Alan vertelt hoe hij als puber al leerde om volwassenen te manipuleren: "Ik vertel dit omdat het aangeeft hoe ik al in mijn kinderjaren volwassenen beoordeelde en gebruikte als marionetten die me slachtoffers konden leveren. Op mijn veertiende had ik al door dat manipulatie, planning en geduld veel meer effect sorteerden dan wild op iets afstormen en onnodig risico's nemen. Door me nuttig te maken, kon ik een situatie creëren waarbij het initiatief om veel tijd met een jongetje door te brengen, van de ouders kwam. Het kwam erop neer dat de ouders me het kind aanreikten om aan hun eigen behoeften te kunnen voldoen. Niemand die daar iets achter zocht." (p. 51) Op die manier kon Alan tot zijn 50ste uit de handen van het gerecht blijven en honderden jongeren misbruiken.
De auteur raadt opvoeders aan aandachtig te zijn voor kinderen die meer belangstelling tonen voor jongere kinderen dan voor leeftijdgenoten. Achterdocht is niet nodig, maar waakzaamheid is gepast. De pedofiel getuigt hoe hij de tijd neemt om kinderen in zijn web te vangen. Vaak ging het om een project van twee of meer jaren, waarbij er het eerste halfjaar of langer geen seks aan te pas kwam. De eerste fase was meestal: het vertrouwen van de ouders winnen. Dan pas concentreerde hij zich op het kind. "Ik combineerde de mysterieuze aantrekkingskracht van geheimen met grote porties aandacht om mijn jonge slachtoffers in de val te lokken. Dit was zeker geen snelle methode: heel langzaam zorgde ik ervoor dat kinderen begrepen waarom ze dingen geheim moesten houden. Tegelijkertijd gaf die geheimhouding me de kans deze kinderen het gevoel te geven dat ik de enige in de wereld was die echt iets om hen gaf en voor hen zorgde." (p. 81)
Strategie De pedofiel maakt in zijn verhaal duidelijk dat seks met jongeren op zich niet de hoofdbrok vormt, wel het macht uitoefenen op kinderen: ze door zijn ingenieuze en vooraf tot in de details uitgekiende strategie telkens een stap verder brengen. Onderdeel van die strategie vormde steeds weer de beloning: geld, geschenken, vis- of kampeertochten. Ze steeds weer verleiden om zich aan die bijkomende perversie te begeven. Hij kickte vooral op die 'stratego'.
"Het is voor de meeste mensen gemakkelijk om naar mijn verleden te kijken en aan te nemen dat al die waanzin het gevolg was van mijn zielige pogingen om op een perverse manier seksuele bevrediging te vinden. Maar je krijgt een heel ander beeld als je het proces grondiger ontleedt. Kijk eens naar de methode waarmee ik mijn jonge slachtoffers verstrikte, naar mijn gedrag zodra kinderen weinig of geen weerstand meer boden. Er spelen verschillende factoren in mijn beslissing om tot daden over te gaan, maar mijn onbevredigbare drang naar controle was ongetwijfeld de echte drijfveer achter mijn acties." (p. 98)
"Centraal stond de voortdurende manipulatieve dialoog met mijn slachtoffers. Elke stap in de misbruikcyclus steunde op het gebruik van de juiste woorden om controle over de kinderen te krijgen en te houden. Om controle te krijgen over hun lichaam, moest ik eerst een manier vinden om hun geest te bedwingen en dat kon alleen door constante verbale druk. Seksuele onderworpenheid was nooit het enige doel. Ik orkestreerde een geleidelijk groeiende slaafse gehoorzaamheid die dan resulteerde in de handelingen die ik met hen in gedachten had. En in die climax was elke opeenvolgende stap op zich essentieel, maar ook belangrijk in de dynamiek van het volledige traject." (p. 99)
Dat maakt de begeleiding van kinderen die werden misbruikt, zo moeilijk: ze zijn in hun eigenheid aangetast, ze hebben ervaren hoe een andere mens je zover kan brengen dat je vrijwillig doet wat je in feite niet wil doen, wat je zelf verwerpelijk vindt als je uit de trance ontwaakt. Wie misbruikt werd, moet niet alleen de fysische perversies verwerken, maar ook zelfvertrouwen herwinnen, en vertouwen in de medemens.
In de knop gebroken: een pedofiel legt uit hoe zijn verwrongen geest werkt / Amy Hammel-Zabin. - Antwerpen: Standaard, 2004. - 196 p. - 90 581 4007 5; 16,95 euro
PRINT
STUUR DOOR
REAGEER
