De stokjes

Ja ,heb van Musje een stokje doorgekregen , moest zeggen wat ik nog graag zou doen voor de man met de zeis komt. Las al eens bij de anderen wat zij allemaal wilden . Is niet zo gemakkelijk om daar op te antwoorden maar zal toch maar eens proberen.

* geld maakt niet gelukkig(zeggen ze) maar het is toch gemakkelijk als je een beetje extra hebt, dus wil ik ook eens met de lotto winnen met een 5 ben ik al content.

* met dat geld zou ik dan graag ergens in de Provence een klein huisje kopen en daar leven zoals “God in Frankrijk”

*Ik zou graag al was het maar één dag nog eens kunnen lopen, springen en dansen zoals voordien.

* ik zou eerst nog een groot feest willen geven met al de mensen die ik graag zie ook diegene die ik uit het oog verloren ben om ze nog een keer allemaal samen te zien.

*ik zou willen sterven in m’n slaap zonder pijn zo zachtjes wegglijden en dan efkes terugkomen om te vertellen hoe het daar ginderachter is.

Zo dat was het ,nu geef ik de stokjes door aan Elou, Sjoeke en Viviane.

"Grauwe dagen hebben zo hun charme
  Maar vandaag heb ik
  Meer behoefte aan een warme zon!"

De grauwe dagen zij eindelijk voorbij ,de diagnose in ziekenhuis was bevredigend, nog maar eens andere medicatie er zijn ergere dingen hé. Dus ik ben er weer helemaal klaar voor en kan terug in m'n pen kruipen om aan m'n blogje te werken en ook voor jullie blogjes te bezoeken. Een fijne zondag voor jullie allemaal en bedankt voor al de lieve reakties !!

De Fixkes een groepje uit Stabroek (Antwerpen) die een liedje maakten waarmee ze wéken nummer 1 stonden ,  vind de tekst gewoon super! Schitterende nostalgische tekst waar iedere 30-jarige zichzelf volledig in terugvindt. De Fixkes, de ontdekking van het jaar.Een fijn weekend allemaal!!!!

                                                 
"Niet te moeilijk. Wat melancholisch. Wat hiphop, wat singer-songwriterpop. En zware macho-songs als 'kvraagetaan', 'pistoleke' of 'seuzeke'. Antwerps met een beetje Stabroeks haar op. Of andersom, daar gaan we niet echt moeilijk over doen. En bezig sinds november 2005. Dat is Fixkes.

We hebben het warm water niet uitgevonden, we willen gewoon een plonske doen in een badje van pakweg Jack Johnson, G.Love, Everlast en Flip Kowlier. En hopen dat er zoveel mogelijk volk mee komt zwemmen.

En de naam Fixkes? Dat zit zo: in de goeien ouwen tijd was er in Stabroek (tussen Antwerpen en Holland) ene Victor Valkenborgh, aka Vic van Meneerkes. Dat laatste is een totaal overbodig detail, maar we geven het maar effe mee omdat het te schoon is om te laten liggen. Victor zijn vader had namelijk mee aan den Eiffeltoren gewerkt, vandaar de titel 'Meneerke'. Maar goed: Victor dus. Die had op zijn beurt ook een zoon. Frans. Frans van Vicskes. Of fonetisch: Frans van Fikskes. Frans kreeg één zoon, Herman, en twee kleinzonen, Sam en Jan. De eerste werd in zijn puberjaren Fixkes gedoopt, de tweede Sjakie. De eerste schrijft alle teksten en muziek, de tweede zit met zijn lui gat op zijn drummersstoeltje. En dus mocht de eerste de groepsnaam kiezen.

Geen Sjakie en de Neukteugels, geen Ruddy Bich and the big baby"

(commentaar van de Fixkes)

Songtekst
________

Een duifje vrijgelaten,
vliegt blij de wereld in,
want altijd in dat korfje,
is niet naar 't duifjes zin.

Eens vlieg ook jij de wereld in,
de wereld die je nog niet kent,
maar vergeet dan nooit dat korfje,
waar jij ooit uitgevlogen bent !!!

Nu we vlak voor de verkiezingen staan , hoor ik bijna elke dag op radio of tv het woord “vergrijzing” vallen. Waarom is die leeftijd (de onze 50-plussers) ineens zo’n groot onderwerp ? Is dat altijd zo geweest of zie ik het nu pas. De 50-plussers zijn vandaag de dag een probleem. Iedere dag worden we doodgemept met de term” de vergrijzing”. Altijd maar hoor je politici dezelfde “mantra” herhalen, te veel oude mensen, dat kost te veel aan de sociale zekerheid. Verhofstadt herhaalt het zo dikwijls dat hij het volgens mij zelf nog zegt in zijn slaap, je weet wel zo een beetje sissend tussen z’n tandjes ! Onder tussen zijn hij en zijn collega’s zelfs een heel eind over de 50, maar over hun eigen bijdrage hoor je ze natuurlijk niet zeuren. Ze hebben het al zo dikwijls herhaald dat ze het nu ook zelf geloven. De vergrijzing is voor de regering wat de vreemdelingen voor het Vlaams blok zijn, een excuus om alles op af te schuiven. Ik begin me zo langzamerhand een deel te voelen van een bedreigde soort.
Vergrijzing , wie heeft dat woord nu weer uitgevonden ? Vergrijzing is een fenomeen van deze tijd. Dat zeggen ze toch, precies of er waren vroeger geen oude mensen! Hebt gij nooit oude mensen gekend- vroeger-voor de politieke correcte tijd - was het dan geen fenomeen de bejaarden. Het was een groep mensen die samen kwamen op een pleintje, ze liepen rond op straat, ze zaten op een bankje, ze speelden een beetje met de kaarten. Waar zitten die nu ? Nu zie je geen oude mensen meer op straat, je ziet bijna niemand meer op straat. Iedereen voelt zich onveilig. Terwijl er altijd maar meer politie op straat rondloopt. Vroeger deden de mensen nog eens een klapke met elkaar en wisten ze wat hier en daar aan de hand was. Nu spreken ze niet meer tegen elkaar en als ze een geluid horen bij de buren bellen ze direct naar de politie. Mensen moeten wat meer op straat komen. Tegenwoordig zijn de straten gemaakt om te lijken op die maquettes die ze maken ; alles heeft een plaats, alles wordt veilig opgeborgen. De bedrijven in industriezones , de mensen in woonzones, de baby’s in de crèches, de bejaarden in tehuizen. Allemaal schoon hé, maar het ademt geen leven meer uit. Het is een proper beeld maar geen levend beeld.

Een 82-jarige Duitse is gescheiden om na 60 jaar alsnog met haar jeugdliefde, een Russische soldaat die ze ontmoette in 1945, te trouwen.

Elisabeth Waldhelm en Ivan Biwschich kusten elkaar deze week weer voor het eerst in zestig jaar. In de zomer van 1945 werd zuster Elisabeth tot over haar oren verliefd op de Rus. In die dagen was dat onder Duitsers een groot schandaal. Iwan, die commandant was van een eenheid, werd na een jaar overgeplaatst. Hij gaf haar een pasfoto met de tekst ‘Lisa vergeet me nooit’ en beloofde dat ze ooit zouden trouwen.


Maar ook onder Stalin vielen zijn plannen om met een Duitse in het huwelijk te treden slecht: Ivan kreeg zes jaar werkkamp omdat hij het maar durfde een huwelijk aan te vragen. Na jaren verdriet schreef hij zijn hele liefdesgeschiedenis van zich af in een boek. Elisabeth trouwde, maar werd nooit gelukkig. "Ik moest altijd aan Ivan denken", zegt ze tegen Bild.


In 2005 vond ze een brief uit Siberië. Ivan schreef: "Na 60 jaar zit je nog steeds in mijn hart". Russische studenten van Ivan hadden het adres in Duitsland gevonden. Kort daarop reisde ze naar Moskou en de liefde bloeide weer op. Het huwelijk wordt voltrokken in Siberië. Zij zegt tegen Bild: "Ik ben verdrietig dat het zo lang heeft moeten duren. We hadden zo'n mooi leven samen kunnen hebben."

"Oude liefde roest niet " zo zeggen ze dat toch hé.

Een punker stapt de kapperszaak binnen en zet zich naast een nonneke.
Hij bekijkt haar eens goed en vraagt haar: "wil je met mij eens neuken?"
Erg verontwaardigd verlaat het nonneke de zaak.
Jean, de coiffeur die getuige is van het voorval zegt tegen de punker:
Als ge echt met haar wil neuken ken ik een manier waarop het zeker zal lukken.
Ga om middernacht naar het kerkhof,doe alsof je God bent en ze zal je niet kunnen weerstaan."
De punker begeeft zich stipt om middernacht naar het kerhof en inderdaad het nonneke is er ook.
De punker, verkleed als God in een wit laken en een opgekleefde baard,springt tevoorschijn en roept:
”Ik ben God. Als ge wilt dat uw gebeden verhoord worden zult gij nu met mij de liefde bedrijven!"
Na een momentje denken antwoordt het nonneke: " akkoord, maar neem me langs achter..."
De punker aarzelt geen moment en bespringt de non langs achter.
Fier op zijn stoere daad ontdoet hij zich van zijn vermomming en roept:
"Ahah.....koekoek...ik ben God niet,ik ben de punker!"
Het nonneken antwoordt : "Ahah! Koekoek.....ik ben het nonneken
niet... . Ik ben Jean, de coiffeur !!