Op 19 november 2006 waren de letsers van de westhoek op
tocht door Poperinge.De vereniging is letterlijk een groepsdynamisch project om
het netwerk van relaties te ondersteunen. Hun adagium "êj' jê kartje
tied?" Ze hadden meer dan een kwartje tijd vandaag. Op de foto boven : Dat waren de starters. Ze kozen om te
beginnen de kant van 'Oud Vlaanderen' en keken vol bewondering naar 'het
belfort'. Les 1: Poperinge is historisch een kwetsbare 'stad'. Wie vroeg daar
weer of Poperinge een stad was? Kwestbaar, zonder vesting, en toch . Een "kei". Een kei is "niet te vlaân".
Een "kei" daar kan geen schil van af. Een stad met een verleden van
wol en hop, van abten en proosten, maar ook van ruimtevaarders en geuzen Een ontzettend rijk verleden. Ja, letsers, zijn geen 'kletsers'. Ze zijn actief,
interactief, kom jij bij mij hout zagen dan kom ik je zolder een beurt geven,
ga jij voor mij de PC even 'schonen' dan kom ik je teksten Frans doornemen dat
is letsen, daarvoor hebben ze voor elkaar een "kartje tied". Daarom stonden ze ook stil voor de woning van schrijver
pastoor Opdedrinck. Ja, af en toe willen ze wel ook eens hun cultuur een beetje
opkrikken. Vandaag 19 november 2006 was het Marc Dequeker die "de
soep" (niet de lakens) uitdeelde. De kok van dienst had
"gourchette-soep" gemaakt. Hij had echt op alles gedacht. De
serviettes bewezen dat de meerderheid van onze letsers de ontvoogding van de
vrouw onderschrijven. Al was het Lucienne die erop gedacht had snoep uit te
delen. Het namiddagprogramma bracht een keuze tussen het
Talbotmuseum en het religieuze erfgoed van ONZEN HEERTJE. Onze kerken van
Poperinge staan vol van subliem houtsnijwerk, en een keur aan schilderijen.
Vooral de preekstoel van Sint Bertinus en het houtsnijwerk van het koor van
Onze Lieve Vrouw kerk trof ieders verbazing. Wat het bezoek aan Onzen Heertje betreft was er een zin die
de uitbaters al zo vaak hoorden en die heel typisch doorkwam. "Waar zetten
jullie wat je nu nog bijkrijgt?". De overvloed aan nu al strikt
geselecteerd materiaal komt er spijtig maar half tot zijn recht. De mensen van de vzw. werken op de akker van 'Onzen Heere'. Een ding
hopen ze dat ze de oogst niet zullen moeten 'delocaliseren'.
We kunnen niet klagen van het weder in Belgenland. De
nationale feestdag bracht ons echter nog meer zonnige tijdingen.
De persoon die hier blijkbaar met onverholen
'contentement' voor de foto poseert is Eric Claeys. Hij is van het verre
Leuven naar het provinciestadje afgezakt en niet voor niets
Na een 'paternoster' verbazing zette hij zich op een derde
van de tocht aan tafel. Het zou teveel geweest zijn om nog wat er boven staat
en wat er in de loods staat meteen te schouwen.
Onze inspanningen worden beloond. We hebben een twintigtal
commissieleden kunnen over de meet halen en de vrouwen en mannen van de
cerafoundation hebben ons unaniem uitverkozen als begunstigden.
Het was al een tijdje dat we alle heiligen mobiliseerden om
een deeltje van ons ruimteprobleem te neutraliseren. In de tijd hadden we de
koning en koningin, minister Vandelanotte en de Nationale Loterij bij de mouw
genomen. Daar plukten we de vruchten van onder de subsidiering van onze folder
en een pronkstuk van een vitrinekast (2002). Waar ons erfgoed ook naartoe gaat
deze duurzame schenking zal genaamtekend blijven.
Maar nu een beetje een late Sint Maarten kunnen we ons
infotainment nog wat zij het in eerste instantie partieel beter onderbouwen.
Een podiumzaal konden we sowieso niet krijgen. Trouwens onze sector zal altijd
met minder tevreden zijn..
We kregen van de charmante heer te horen dat we voor de
ontsluiting van onze medailles een klein netwerk zullen kunnen installeren. Ze
komen voor 5/6 tussen in de kosten. Je zou voor minder door te knieën gaan. We
hebben bij wijze van spreken compleet assortie met onze omgevinghet geschenk uit de hemel 'bejubeld'. Onzen
Heertje, dank!
De vzw moet het nog altijd doen met de werkmanswoning waar
vijf onbezoldigde full-timers bijna niets anders te doen hebben dan te zoeken
waar ze dat nu weer zullen plaatsen om een beetje presentabel te organiseren.
Maar we prijzen ons zonder ophouden gelukkig om de vele gulle mensen die ons
iedere keer weer verrassen met schenkingen. Deze schenking zal dan ook dubbel
aangenaam zijn: én als compensatie voor de verweesde locale situatie én als
uiterst welkome remedie voor het plaatsgebrek.
We plannen om op de erfgoeddag van volgend jaar op PC de
unieke verzameling medailles vergroot te kunnen tonen. Aanvankelijk wilden
we dat in onze 'doening' opdat iedereen zou zien waarom we zo naar een
grotere ruimte verlangen maar het zal wellicht echt niet kunnen. We voorzien
dat we weer asiel zullen moeten vragen in de Onze Vrouwe kerk.
Op de foto zie je op voorgrond onze Chinese medaille. Vrouwen en mannen van de cera foundation, merci.
Op de foto ook de afbeelding van onze chinese
"medaille". De verzameling bevat 1500 verschillende 'penningen'. O,
ja niet alle 'penningen' zijn "medailles".
De pastoor zal zoals zijn collega's van de twee andere
beurten voorbereid hebben. We vermoeden dat hij met de blaadjes in de hand de
schaarse uurtjes die hij nog vrij had heeft doorgemaakt in "zijn"
kerk: stressbestendig en sportief-vlot, gezien zijn gevorderde leeftijd, toch
niet zo vanzelfsprekend.
Gedurende de hele sessie ondervonden we dat we met een heel
eigen gedegen aanpak te maken hadden: een duidelijk bijbelse vrijmoedigheid.
Hij bekeek het allemaal nog eens voor we de drie uur
rondgang hadden te doorstaan. De instrumenten in het koor zijn te talrijk om ze
allemaal te benoemen. Trouwenswat er
allemaal in de hemel- dat is de het
totaalconcept van het koor Gods lof prijst.. ook de vreemdste diertjes. En ja
in de Onze Lieve Vrouwekerk moet je het koorgestoelte en bijhorend heg aan
weerskanten bekijken.
Inderdaad zo begon het; een dertigtal leergierigen waren ze
erop afgekomen. De Onze Lieve Vrouwekerk trok blijkbaar ook weer enkele nieuwe
gezichten.
Rond de kerk was er tot 1735 een kerkhof. Het was niet het
grootste. In de rondgang werd duidelijk hoeveel figuurtjes (boven de honderd
aldus onze gids) er de bogen afsluiten. We kwamen voorbij de "porte du
paradis" en moesten het weerbarstige verhaal horen van de apostelen die er
niet konden komen in de blinde nissen aan het portaal.
Een Onze Lieve Vrouwekerk heeft uiteraard het accent op het
Onze Lieve Vrouwe beeld. Spijts de uren concentratie en de aangehouden drukke
verhalenovervloed van de gids konden we niet bij alle beelden blijven
stilstaan. O.-L.-Vrouw van de rozenkrans die haar mooiste versierselen haast
niet meer mag tonen omwille van de diefstal kreeg een deel van de aandacht,
terwijl de kostbare beelden in de nissen in de boiserie moesten wachten tot een
volgende beurt.
De hoofdbrok waren de schilderijen. We zouden inderdaad een
boek kunnen maken met de bespreking van die kunstwerken.
Neem nu maar Meneer Pastoor's mooiste. De psycholoog met de
hoogste onderscheiding moet toegeven. Het verhaal van Thomas is een
karakterstudie waard. Exegetisch is er geen speld tussen te krijgen. Thomas was
'gelovig',Petrus wil de reactie van
Jezus' gezicht aflezen. Thomas was de moedigste geweest. Hij was op pad gegaan
en . De aandacht was compleet.
Bepaalde toehoorders voelden zich weer op de
schoolbanken..kunstgeschiedenis? Neen
onze gids had het door zelfstudie. Het bekijken van de kunstige oude
schilderijen de collega-kerken van de stad hebben ook schilderijen, maar ze
zijn niet verlicht. Alsof dat beetje licht het doet. Hier voelden we meer. De
schilderijen kregen een andere naam. De doodstrijd van Christus werd een
schilderij over de beekring. Wie zal het niet onthouden. Zie je de slechte
moordenaar in zijn poging zich los te wringen van zijn kruis .
Er is zoveel te zien in de Onze Vrouwekerk. En als je het
dan hoort van de man die er alle dagen uren in vertoeft. We konden ons van de
indruk niet ontdoen dat deze pastoor in de bloeiende wijngaar in zijn
schilderijen zijn brevier leest. Overal ligt de bijbel open in de taferelen van
de kerkschilderijen. De Samaritaanse met de multipele relaties, David met zijn
tien ontsporingen.. maar ook het apocrief verhaal van het bloed uit de wonde
van Christus die de blindheid genas en Paulus die de mantel bewaakte van degene
die Stefanus stenigden.
De gids kon niet bij alles blijven stilstaan. Maar dat we
een heuristisch geschoolde en degelijk gecounterde begeleider hadden konden we
vaststellen wanneer hij de haast academische scriptie resumeerde hoe het nu met
die vier symbolen van de evangelisten niet was. Door de details heen konden we
achterhalen dat het een verwijzing was via Ezechiël en het voertuig van Jahwe
in de apocalyps van het eerste verbond naar de bijpassende traditie in de Openbaringen
en zo in bijgewerkte vorm in onze hedendaagse iconografische probeersels.
Bij het slavetje werd ook het inspirerende verhaal uit de
kerkgeschiedenis opgehaald van de orde van de Trinitariërs waar de kerk meedeed
om slaven, ook moslim, vrij te kopen. Arme Paus dat hij dat voorbeeld uit de
geschiedenis niet gebruikte toe hij het had over de Islam.
Er is natuurlijk teveel om het allemaal te commentariëren.
We dachten toen we halt hielden dat we ons uurwerk niet juist hadden
geprogrammeerd deze morgen.
De orde van de vrijkoop bestaat niet meer in de Onze Lieve
Vrouwe kerk. De pastoor aanvaard geen bezoldiging voor de gidsbeurt. We hebben
dan ook maar gezocht om iets aan te bieden dat hij eventueel kon nuttig
aanwenden in een van zijn parochieactiviteiten. Hij kreeg zoals ook de gidsen
van de andere beurten onze CD-rom van de Poperingse kapelletjes. De goeie man
had die al gekocht Hij zal wel een
oplossing vinden.
De zoetgevooisde en ervaren gids bracht ons in een
hoegenaamd niet-storende drop aan de voet van de toren. Hij gewapend met de
deskundigheid van een aspirant-architect, wij met de regenscherm.
De calvarie met Onze Lieve Vrouw en Johannes (die andere
Johannes: de evangelist) boden een beeld van wat er in de winterkapel hangt.
Daar moesten we dan op wachten tot op het einde van de 'ommegang'.
Er was weer heel wat publiek op af gekomen. We parkeerden
geregeld. Binnen in de kerk zittend buiten precies lang genoeg om weer zin te
krijgen eens de benen te strekken. Maar zoals je ziet vervelend was het niet.
De onderwijzer stamde als het ware uit de tijd van Conscience die zijn volk
leerde lezen, als een tiptop onderwijzer vertelde de soaps uit de "gewijde
geschiedenis". En we leerden heel veel bij.
We zagen het gebouw in de geschiedenis groeien. We hoorden
hoe Romaans, Gotisch, Frans Vlaams, abdijbakstenen groeiend structuur gaven
aan een bouwwerk dat zonder detailplannen maar met een berg aan wijsheid werd
opgetrokken. Ja, en met niet eens de technische mogelijkheden van nu. En.. met
wijsheden waar men nu aan voorbijgaat: wateraders, enz..
De kerk is een droom aan kleur. De lage bouw, de geringe
oppervlakte aan klaar glas maken er een devotie ruimte van. Het mirakel
ondersteunt die hyperdevotionele inslag.
De ommegang duurde voor de aanwezigen 2u30. Maar geen één
die naar zijn uurwerk keek. Het boeide. Wat hadden die mensen aan beeldcultuur.
De video in kleur stond niet stil. Ook niet onder de goddelijke diensten.
Terwijl de wierook tegen de aroma van de rijke
in-de-muur-begraven-parochianen ten hemel steeg en de heiligen in het koor
allerlei muziekinstrumenten hanteerden droomde de gelovigen weg in hemelse
sferen "God lovende met de engelen in de hemel". Ze zagen bv. de
processie
Of de kroning van Onze Lieve Vrouw in 1909.
Of ze konden langs de vrouwenkant de heilsgeschiedenis
doorlopen en denken op Esther die de dolk hanteerde of de Makkabese vrouw die
ook in de toptien stond van de sterke vrouwen..
Aan de mannenkant hadden ze er evenzoveel typologiën van de
Heer. Van Abel naar de graatmagere Job, van Izaak naar Jozua, van David met de
Lier naar Samson, die de leuwenkaak opentrok We zijn er zeker de mensen van
die tijd zouden in de quiz op tv zeker gekozen hebben voor de bijbel. In de
kerk daar was wat te leren. En wij hebben van gids Jan (hij was in zijn domein
Jan/Jan Baptist )- 't kon niet op ontzettend bijgeleerd. Soms moet je op je
stappen eens terugkeren bv. om naar de zon te gaan kijken en zo te herkennen
waarover het verhaal weer ging.
We zouden in geen Poperings cultuuroord zijn als er geen
spoor van Poperingse kunstenaars zou te zien zijn Costenobel, Emmanuel Wallyn..
maar ook de Gheus met zijn visie op het doopsel van de Heer door Jan Baptist.
Als afsluiter kregen een proevertje naar de volgende gidsbeurt in de
Onze Lieve Vrouwekerk volgende zondag met dit detail uit de communiebank van
St.-Jan. Onze eerlijke gids gaf ruiterlijk toe dat de beste wijn behouden was
voor de laatste 'gang'. Het koor van de Onze Lieve Vrouwe kerk met de
instrumenten uit de hemelse en apocalyptische context overtreft het snijwerk
van het koor van de St.-Janskerk. Het snijwerk van de communiebank in St.-Jan
is een voorsmaakje: Hier de ark van het verbond. Allemaal symboliek die met de
eucharistie te maken heeft. Hoe zo? Via de aanwezigheid van Jahwe tussen de
vleugels van de cherubijnen op de ark.
Spijts een bescheiden respons van de pers op de aankondiging
Kerk en Leven uitgezonderd - druppelden er toch een dertigtal zeer
geïnteresseerde mensen de Sint Bertinuskerk binnen. Roger Benauwt, onze ervaren
gids, vond het belangrijk genoeg om ons een leerrijke gidsbeurt te serveren.
Gratis voor de vzw. Onzen Heertje.
We werden onthaalt aan de katafalk op de achtergrond
brandden de zondige zieltjes. De borden van de confrerie leerden ons hoe de
heilseconomie in mekaar zit zielen die in het vagevuur zaten konden door de
verzamelde genade van de broederschap postuum ontsnappen aan het vuur ..
Wij wilden niet ontsnappen. Het boeide ons. De start met het
verhaal van het Vroonhof, de Catharinakapel en de ijzerzandstenen die hergebruikt
werden voor de Romaanse en later de hallekerk .hielden ons even buiten de muren
Aan het standbeeld van Ghybe moest het ons duidelijk worden GHYBE
is geen familienaam.. De keikoppen zijn de Poperingenaars .. Weroegen ons af of het de gevolgen zijn van onze
status, beheerd zijn door proost en kapittel, baljuws en het college in een
open stad, dat we zo koppig zijn?
Het spreekt vanzelf dat we op een gidsbeurt in de dekanale
kerk heel wat keren geconfronteerd worden met de heilige met het schuitje: de
H. Bertnus de eerste abt van Sitthiu of later St.-Omer.
Aan de kerkdeur zagen we 't weer. In Poperinge heeft het een
eigen betekenis als men zegt dat je "uithangt".
Het moet gezegd.. "Onzen Heertje", het gehele
bestuur, glunderde. Zo attent dat er zelf waren die bleven rechtstaan. Devoot-aandachtig
gemakkelijk gemaakt door de zithaltes was de gehele groep voor alles en nog te
bekoren. We zagen er allemaal uit als toeristen: toeristen in eigen stad:
inderdaad!
De preekstoel was een openbaring. Zelfs de Heer deken zat
luisterend aan de voet van al die kerkleraren. Gids Roger schilderde ze
allemaal uit alsof hij ze zelf gekend had.
Wie het verhaaltje niet kent van H. Bertinus die moet maar
even de retabel bestuderen. We kunnen meewarig de laatmiddeleeuwse mens
beklagen: geen tv, geen video, geen clips en geen dvd, maar visueel hadden ze
toch meer dan we ons doorgaans voorstellen.Ook de brandramen openen onze ogen voor dit verhaal.
Op het onderstuk van het Onze Lieve Vrouwealtaar is zelfs de
besnijdenis van Christus uitgebeeld. Verguld. De priester heeft het authentieke
hoofddeksel aan en het offer van de arme, het koppeltje tortelduifjes
vervolledigen het bijbels verhaal. Zouden onze kinderen de verhalen nu nog
kunnen vertellen zoals de mensen van toen ze spontaan opnamen ..
Hoog boven het Onze Lieve Vrouwe altaar zien we Onze Lieve
Vrouw ten hemel 'varen' We moeten heus niet naar Frans Vlaanderen om mooie
retabels te bezichtigen.
Het baldakijn dat achter het glas staat mochten we voor de
gelegenheid van heel dicht bekijken. De naam Tyteca is een streeknaam. We horen
de gids nog zeggen niet alles is van de Predikheren, zoals de prachtige
preekstoel de miniatuurbeeldjes van paus, bisschop, enz behoren zeker toch
het keur van het religieus erfgoed .
En om er helemaal iets Poperings van te maken wees men er ons op dat de
beeldhouwer ook de hop de plaats had gegeven heeft die ze toekomt. Ook in de
glasramen speelde de kunstenaar met hopmotieven. We werden weer geconfronteerd
met de uitdaging zijn het nu hoppebladen of bladeren van de druivestok.
Het sprookje blijft duren. Met de verkiezingen KAN alles veranderen... Roodkapje was al eens op bezoek bij grootmoeder.
Grootmoeder 'erfgoed' ziet de winter naderen. Het is koud alleen in het bos. De winterdagen zijn kort en er is zoveel te doen..... Er moet zoveel binnen en grootmoeders stulpje is zo klein. Wij hopen dat de jager grootmoeder weet wonen.....
Ondertussen plant de erfgoedvereniging een feestje in het dorp. We nodigden excellente gidsen uit om de drie grote kerken in de stad te gidsen. De affiche vermeldt zaterdag 21 oktober (St.-Bertinuskerk), zondag 22 oktober (St.-Janskerk) en zondag 29 oktober 2006 (O.-L.-Vrouwekerk). De gidsbeurt is 's zaterdags om 14u00 en 's zondags om 14u3O.
De kas van de vzw wordt gespijzigd met 2 per beurt en Als je de drie kerken bezoekt betaal je 5 . Wedden dat je nog nooit zo'n toeristische attractie meemaakte.
Je leert altijd iets, als je niet denkt teveel te weten
Je leert dus altijd iets bij
We trokken woensdag 4 oktober 2006 naar de infodag voor de
erfgoeddag 2007. 22 april 2007 doen we weer mee maar dat wisten onze
sympathisanten al.
Te koop?We zetten
als het niet regent het een en het ander op straat. Om te verkopen? Wat dacht
je? Geen haar op ons hoofd denkt daarop! Wat we hebben is onbetaalbaar.Onbetaalbaar is ook de locatie waar dat allemaal wordt
'gestockeerd'.
Het samenzijn in Kortrijk heeft ons nog meer ervan overtuigd
dat we een uniek ploeg hebben. Stadsarchivarissen, universiteits-bonzen, educatieve
medewerkers, vrijgestelden, coördinatoren ..die functies werken bij achter de schermen Onze 5 full-timers presteren het onbezoldigd.Ook de twee vertegenwoordigers op de sessie hadden geen
enkele 'prestatie in functie'. Daarom hebben ze niet minder 'bonificatie' opgedaan bij die gelegenheid
.
De eerste vrucht van de intro was de hints naar volgende
jaren toe. In de andere locaties is de stad de motor en blijkt ook vaak de
bibliotheek een pleisterplaats met verlenging en uitbreiding van de
publiekswerking. Daaruit ontpoppen zich in de toekomst wel nog wat ideeën.
Een andere noemenswaardige dwarsverbinding was de ontmoeting
met collega Claude Boeckaert van de Vrienden van het Begijnhof Kortrijk. Zij
organiseren een tentoonstelling 'paternosters en rituele'. We waren spontaan
oude bekenden. Zeker willen we hun activiteit hier ook promoten van 21 oktober
tot 12 november stellen ze tentoon in de sint Annazaal en de sint Mattheuskerk
begijnhof Kortrijk.Telkens van 14uur tot 17uur uitgenomen de maandag.
Al hebben ze de paaltjes verdonkermaand toch is er weer
heel wat beweging in DE stad. Zaterdagavond 16 september 2006 was de opening van wat al
enkele dagen druk begonnen was. Enkele trouwe medewerkers zetten zich telkenjare in om er
een eenvoudige novenweek van te maken. Was er op de kermis een nieuwe attractie
en deinde de politiek wereld zijn eigen gang in de kerk was het weer die
ouderwetse NOVEEN.
Het aloude Mariabeeld zag met genoegen op de rijen nieuwe stoelen
en toch behoorlijk wat publiek. Aandachtig werd geluisterd naar een kritische noot. Heiligen
zijn geen pleisteren of stenen fetisjen. Heiligen hebben een legende, aldus
de deskundige uit Ionzen Heertje ergoedverenging vzw. Poperinge.
Antonius met zijn zwijntje. Het verhaal van de varkens die
door iedereen gevoed en overal mochten rondlopen omdat ze vlees betekende voor
de arme: een revoltionnaire Heilige.Hij staat er naast het oudere beeldje van Onze Lieve Vrouw
van Mesen.Er staan meer dan 100 beelden, groot en klein, hemels naast
elkaar.
Ere wie ere toekomt maar Hans Colson heeft meer dan twintig
exemplaren geplaatst en niet zonder legende.Het hoofd van Johannes de Doper is uit Onzen Heertje,
erfgoedvereniging, Trommelaarstraat 15, Poperinge (waarvan 25 beelden) naar de
tentoonstelling van Mesen werden gebracht.
Voor degene die nog de krypte in Mesen even bezoeken willen
de medewerking van de deskundigen. In de crypte staat ook weer zon vreemde
heilige - zie bovenaan deze tekst.We weten niet of we hem Sint Quinten van St. Quentin mogen
nomen. Je mag ons contacteren op 057 335610 we durven zeggen dat er misschien
mensne zijn die er meer van weten.
De kerkjes in vakwerk van de Champagnestreek zijn een
unicum. Onze penningmeester liet de kas thuis en maakte een studiereis naar de
Champagne. We haasten ons om de goe gemeente ervan in te lichten dat
het een dubbele studiereis was. Magda van Erics spaart de capsules van de
champagneflessen.
De toeristische routevan de kerken met houten vakken en loodglas uit de 16e eeuw
was weer een oefening voor Eric om de beelden te decoderen. Wij weten hoe
actief hij de kerken Frans-Vlaanderen bestudeerde. Het parcours begint bij
Montier-en-Der, waar de kloosterkerk naast de nationale stoeterij staat. De huizen en kerkjes onderweg vertonen
verschillende bouwstijlen. De stenen
kerken met schitterende, gebrandschilderde vensters afkomstig uit het naburige Troyes worden afgewisseld door
een voor Frankrijk unieke reeks kerken in vakwerkbouw, waarbij hout overheerst. De uitzonderlijke architecturale
elementen van elk bouwwerk worden extra in de verf gezet door de informatieborden.
Op het punt waar de Aube,
Marne en Haute-Marne samenvloeien
ontdekt de bezoeker een religieus erfgoed dat opvalt door zijn originaliteit. Gebouwd met de materialen
die rijkelijk in de streek aanwezig waren, eik ("dervos die Der
opleverde, betekent eik in het
Keltisch) en klei vormen deze kerken die gebouwd werden in de XVIde en XVIlde eeuw een uniek geheel in Frankrijk. De toeristische ontwikkeling
van het Lac du Der droeg natuurlijk
ook bij tot de herwonnen belangstelling
voor dit religieuze patrimonium dat vandaag gerestaureerd is en zijn oorspronkelijke waarde
terugkreeg.
Gidsenbeurten St.-Bertinus-, St.-Jans- en O.-L.-Vrouwekerk
De vakantie is nog net niet voorbij
We zijn misschien ver op reis geweest. Uiteindelijk houden we van onze stad. We zagen wellicht de zeven weeldwon,deren. Toch duimen we voor onze stad.
Wij, Onzen heertje, bewaren voor de toekomst van onze stad. We zijn daarin solidair. Dat heb je in onze vorige spot kunnen
waarnemen.
We plannen voor october een gidsenbeurt in de drie
monumenten van onze eigen stad. Monumenten die door de bevolking van onze stad bewaard worden: onze drie grote kerken
van Poperinge.
Op de affiche kun je de drie beurten aangekondigd zien
21-22-29/10/2006 in de namiddag tonen ons ervaren gidsen de
rijke schat in onze stad.
Monumentenstrijd is een initiatief van de VRT met als doel een restauratie- of herstelproject te verkiezen dat nadien op een belangrijke financiering mag rekenen. Bewaar de hommelketen! Red de hopcultuur! Steun het erfgoedproject van 'De KETENIERS'- Poperinge - de 'Monumentenstrijd' winnen om een deel van ons hoperfgoed te kunnen bewaren. - 22 hopasten van de sloop redden en herstellen. - een aantal herinrichten om zodoende de evolutie van de hopasten 'bewaren'. - een 'openlucht hopmuseum' inrichten. Je kunt hieraan bijdragen door te stemmen van 22 augustus tot en met 17 september 2006, en dit op 3 manieren: - per GSM: sms 'STEM 30' naar 3470 - 0,50 cent per bericht. - telefonisch: bel naar 0905 - 56 3 30 - 0,50 cent per oproep. - via de website van www.monumentenstrijd.be Stem 3 keer voor ons project: per GSM, per tel. en via de website! Alle verdere informatie te vinden op onze website: www.deketeniers.be <http://www.deketeniers.be/> Inlichtingen bij Annemie Declerck - e-mail: annemie.declerck@telenet.be - GSM. 0479 65 48 16 Wil jer er eerst iets meer over weten kijk dan naar - 'Vlaanderen Vakantieland' op een, op zat. 9 september om 18.10u en op zondag 10 september 2006.
En toch. We hadden heel weinig regen.
De organiserende instantie had een jonge dame afgevaardigd die maar
liefst eerst een 15 km. door de regen heeft gefiets om onze
kapelletjestocht te doen slagen.
We vermoeden dat het H. Treesje jaloers zal zijn geweest op de 'verdienstelijkheid" van deze 'lieve vrouw'...
Wie een verslag en fotos van de tocht wil doornemen suf naar httt://www.westhoek.be/ rubriek:je was erbij..
Foto niet voor gevoelige kijkers.
Sint Jozef is bedreigd... van de klimop. Wat hebben ze tegen de edelmoedige 'voedstervader'?
Op zondag 30
juli 2006 om 14u00 starten we op de markt van Roesbrugge, om
samen met Henri Vandenberghe langs de Roesbrugse veldkapelltjes te
fietsen. Onzen Heertje, erfgoedvereniging vzw. heeft aanvaard enkele
echte pareltjes toe te lichten. We brengen een deel van het verhaal. Volgend
jaar geven we dan de CD-rom uit met de kapelletjes van Haringe-Roesbrugge.
Heel wat
symboliek is niet meer zo bekend. We proberen de eigenheid van de kapelletjes te
doorgronden.
Neem je fiets
mee want we maken een paar lussen en doen 75 % van de kapelletjes aan.
Eigen fiets meebrengen!
Deze fietstocht is een organisatie van
het Regionaal Landschap West-Vlaamse Heuvels 057-23 08 57 ann.vansteenhuyse@rlwh.be
Voor dit jaar zijn onze kwartaalschriften de volgende
Verschijningstijd telkens per trimester: maart, juni; september, december
1. Jean François Millet, n.a.v. de schilderij van 'het Angelus'.
2. Bezoek aan de Onze Lieve Vrouwekerk te Poperinge o.l.v. pastoor Roger Lambert
3. De ommegang 2006, fotoreportage
4. De lkapelletjes van Haringe-Roesbrugge, b.a.v. evenement ingericht door Reg. Landschappen Westhoek, einde juli.
De paternosters in alle grondstoffen en formaten hebben dat
voordeel dat ze snel kunne getransporteerd worden. Zondag 25 juli 2006 trokken
we naar Izegem. Het kapelletje was, zoals al het bij ons klassiek is, te klein.
Maar voor Onzen Heertje lukt het wel. Onze baas had oorspronkelijk ook maar een
kleine kribbe.
De gelegenheid is dankbaar meegenomen. Voor de plaatselijke
vrienden van Lourdes was het gesneden brood om in de kapel een tentoonstelling
op te zetten met onze unieke verzameling.
De klusjesmannen hadden er op het laatste moment nog twee
borden voor bijgemaakt, want onze verzameling groeit als maar door verder aan.
Foto boven: kapel Izegem: locatie van de tentoonstelling
In de rand vindt je een beeld van de verzameling.
Onzen Heertje vzw erfgoedvereniging. Erfgoedverenigingen
zijn doorgaans geen musea. Nochtans zou museum hier in veel gevallen niet
misstaan.
Waarom Museum? Omdat hier heel wat moois te bewonderen
valt? Misschien wel.
Maar vooral omdat alles wat hier bewaard wordt een waardevol
verleden heeft. Stuk voor stuk vertellen beelden, bidprentjes, paternosters,
fotos, afbeeldingen en ander devotionele voorwerpen elk hun eigen
geschiedenis, hun eigen verhaal.
Keer op keer komen bij de bezoekers tal van vragen over de
lippen bij het bewonderen van deze uitgebreide collectie. Waarom is dit toen
destijds gemaakt geweest? Wanneer werd dit gemaakt? Wie heeft dat gemaakt? Hoe
en waarom werd dit gebruikt? Hoe heeft dit alles de jaren doorstaan? Waarom en
hoe komt dit hier terecht?
Sommige van die verhalen spreken voor zich. Voor de meeste
verhalen en vooral voor de geschiedenis ervan moet je al een beetje vertrouwd
zijn met de christelijke gewoonten en gebruiken in lang vervlogen dagen. Veel
van de ons toevertrouwde zaken geven pas hun geheim prijs na grondig
opzoekingwerk. Maar ieder stuk op zich is waardevol tot zeer waardevol.
Daarom is het noodzakelijk dat alles in goede staat wordt
bewaard. In goede staat houdt heel wat meer in dan het catalogeren,
digitaliseren en inventariseren. Je moet er heel wat ruimte voor ter
beschikking hebben. Je moet permanent kunnen zorgen dat er een perfect klimaat
heerst. De prentjes moet je bvb kunnen bewaren in zuurvrije omslagen. De boeken
stapel je niet zomaar gewoon op of naast elkaar. En dit is dan nog maar en
peulschilletje van de zorg die aan dit alles dient besteed te worden. Vocht en
stof bijvoorbeeld versnellen heel vlug de aftakeling van deze voor het
nageslacht zo kostbare voorwerpen. Met elk voorwerp dat stuk gaat, verdwijnt
een uniek stukje geschiedenis.Gelukkig zijn er nog steeds mensen die zich, beroepsmatig
maar vooral als vrijwilliger, bekommeren om het in standhouden en het
onderhouden van hetzij, christelijk erfgoed, hetzij industrieel erfgoed,
cultureel erfgoed, maritiem erfgoed En denk maar niet dat je dit alles zo
maar onderhoudt, zoals je thuis je boekenkast of in je keuken de kasserollen
onderhoudt.
De VZW erfgoedvereniging Onzen Heertje, heeft een unieke
verzameling aan religieuze voorwerpen.Heel wat mensen kennen al de weg om kostbare en minder kostbare stukken
aan ons over te maken. Maar de minder kostbare zijn hier soms de meest
waardevolle. Zelfs familiestukken van drie vier generaties ver komen bij de vzw
terecht omdat men weet dat hier alles wordt bewaard voor het nageslacht en
vooral omdat men weet en dat is ook het uithangbord van Onzen Heertje dat
hier NIETS WORDT VERKOCHT. Er wordt hier ook niets gekocht. Mensen komen in
vertrouwen omdat ze weten dat het doel van de vzw niets anders is dan ALLES TE
BEWAREN VOOR HET NAGESLACHT. Hoe dikwijls wordt hier gezegd: Wij zijn daar
niet zo echt in geïnteresseerd om dat bij ons te bewaren. Het komt nog wel van
mijn overgrootouders maar ik zou niet graag hebben dat dit verdwijnt. Als ik
het hier kom brengen blijft het ten minste in goede handen
Is dit niet sprekend? Is dit niet voldoende om verder te
vechten om uiteindelijk de volle medewerking te kunnen verkrijgen van hogere
instanties en hier uiteindelijk een museum te kunnen uitbouwen, desnoods met
afstand te doen van alles, onder voorwaarde dat de overheid met de middelen die
tot haar beschikking staan er verder over waakt dat dit alles in stand wordt
gehouden.
Onderhouden en bewaren is een opdracht zonder einde. Maar
het is vooral een mensenwerk. Wij hopen dat Onzen Heertje - in West-Vlaanderen
enig in zijn soort met dit rijke erfgoed in de best mogelijke omstandigheden bewaard blijft en dat de huidige
vrijwilligers ooit eens het geluk mogen smaken dat de overheid zich hier ten
volle achter zet en daadwerkelijk plannen maakt voor de uitbouw van een waardig
museum tot spijt van wie het benijdt.
F.D.
Wie al eens naar het Frans-Vlaamse plaatsje geweest is die
herkent het wel. Met twee ervaren reisgidsen via een onvergelijkbare
toeristisch kader zeilden we veilig tot aan het hybride kerkje. Uitzicht
De ijzerzandsteen brengt ons al onmiddellijk bij het kleine
Romaanse begin.Lieflijk droomverloren zou Stijn Streuvels ons dit Vlaams
erfgoed litterair presenteren.Aan de stenen te zien kunnen we al de bouwgeschiedenis
decoderen. Dat waren we al van de vorige retabelbezoeken gewoon. De gelovigen
van het dorp hebben gaandeweg hun cultusplaats geupdated.
Spontaan denken we op het torentje van de kerk van Watou.
Als we iets verder op afstand van op het voetpad de kerk bekijken dan zien we
hoe ze het dak hebben doorgetrokken over de zijbeuken en het kleine lieflijke
torentje tot zijn recht laten komen.
De blauwe schaliën zo horen we van onze gids hebben wel
betekenis. De oude naam van het dorp verwees naar dat blauw. Pas later werd
door de Heer van het dorp de naam gewijzigd. Hij bekostigde hun heiligdom en in
ruil werd het dorp WEMAERS - KAPPEL genoemd. Seigneur Wemaer is de bewuste
naam die de geschiedenis haalde.
Aan de zijbeuk zie dat deze beuk later is bijgebouwd. Het
raampje opzij werd gedeeltelijk gepasseerd.
Omdat we wat tijd hadden vooraf hebben we het niet kunnen
laten ons eigen chauvinisme te voldoen door het lezen van de vele Vlaamse, ja
Poperingse, namen op het kerkhof
Ook het specifieke kerkhof-erfgoed trok onze aandacht. Zo
viel ons de medaillon op voor la fille regrettée. De oudere Franse formule
voor fille bien-aimée.
Zoals je dat bij iedere toeristische uitstap hebt moet er
wel ergens een snob meelopen die te pas en te onpas fotos neemt. Deze keer
deed ik dat. Ik zag dat er naast de biechtstoel misschien een restant van een
gerestitueerd voorwerp een raderwerk. We waren niet zo onbeleefd om aan
onze gids te vragen wat het was. Wellicht een getuigeheuvel van het klokwerk
van het kerkje.
Meteen hebben we ook de verwarmingsinstallatie kunnen situeren.
Daar waren we niet voor gekomen. We lieten dus alle
opmerkingen opzij om ons te verdiepen in het wetenschappelijk verhaal van de
historische context van het meubilair.
Buiten was ons al uitgelegd dat aan de ene kant van de kerk
zich de porte du paradis bevindt. We konden vaststellen dat dit ook hier
effectief zon uitgang was. De lage toegemetselde uitgang waar nu een
calvariekruis aan hangt was eertijds de deur via dewelke de overledene de
dodenakker opging. En.. als hij goed had geleefd de hemel betrad.
Aan de andere kant was de deur via de welke de boreling ten
doop werd gedragen. Dat is in meerdere kerken nog te zien. Hier was dit niet
het geval. De historische context die vastligt in het meubilair tekent
zich af in het wijwatervat, de biechtstoel, de preekstoel, de situatie van het
altaar (richting oost en vooraan). De gelovige moest mis horen[1],
de priester stond vooraan en functioneerde als middelaar. Trente
Het Concilie van Trente moest ter sprake komen. Roger
Blondeau ten spijt was voor de lieve dame de geuzenopstand begonnen in
Steenvoorde en de bisschop die de Roomse Contrareformatie stuurde was Carolus
Borromeus van Antwerpen. We dachten spontaan aan de gevelsteen in de
Ieperstraat met een afbeelding van de Carolus Boromeuskerk. Voor de trouwens
excellente gids waren de geuzen synoniem met vernielers en branden ze heel
wat kerken uit. We zouden hier wat kanttekeningen moeten bij maken, maar na
alles heeft ze een punt. Inderdaad de kerken werden door de contrareformatie
architecturaal plaatsing van het altaar en qua meubilair zeker
gestroomlijnd en geconcipieerd zoals ze er lang hebben uitgezien
Een snuggere leergierige onder ons vergeleek onmiddellijk
met wat er niet allemaal door het Vaticaanse Concilie in onze kerken
veranderde. Inderdaad een zelfde fenomeen. Het altaar kwam in het midden en de
heiligen verdwenen geruisloos - zonder beeldenstorm. Nog altijd leven en varen
wij er wel mee dat de heiligen naar beschermende depot verhuizen. Beelden
De verering van de heiligen is zoals de Onze Lieve
Vrouwverering is wel heel vroeg begonnen, maar is slechts geleidelijk gegroeid.
In de eerste tijden van het christendom dacht men dat Christus spoedig zou
terugkeren. Men had dus geen behoefte aan tussenpersonen en de theologische
spinsels van latere datum.
In de tijd van de martelaren groeide het besef dat zon
mensen toch wel een voetje voor moesten hebben bij de Hemelse Vader. Men kon er
dus beroep op doen, enz..
De Tridentijnse tijd heeft de heiligenverering polemisch met
de visie van de nieuwgezinden onderlijnd. In de kerk van Wemaerskapppel staan
heel wat van beelden: de H. Martinus, de patroonheilige van de kerk, Paulus met
het zwaard en Petrus met de sleutels aan het hoofdaltaar Retabels
Heel de studiereis was in het licht van de retabels. Een
retabel is een wand achter een altaar. Het bestaat uit drie delen: het
altaarpaneel, de zuilengang en de bovenste boog.
Deze retabel is een toonbeeld van barok. Barok is speels.
Barok accentueert de beweging (getorste zuilen). Barok heeft kleur. Barok is
rijk verguld. Aanvankelijk was er slechts een opgaande zuilengang. Hier zien we
al de ontwikkeling naar de zijgangen, waar Paulus (rechts) en Petrus (links)
hun plaats hebben gekregen. Een ingenieus samenspel van het licht vanuit de
sacristie door de glazen wanden tussen de zuilen in de nis helpen mee om de het
perspectief van de nis aan te vullen. Hoofdaltaar
Het altaar is uitgegroeid tot de offertafel. Zoals in de
tijd, na de thuismaaltijden, in de vervolging het breken van het brood werd
gevierd op de graven van de martelaren, worden altaren voorzien van een
reliekenhouder. Meestal is dat een steen waarin relieken[2]
rusten.
Dit altaar heeft de vorm van een sarcofaag. Deze
voorstelling is ook terug te vinden op de bidprentjes van de19e eeuw. De filosofie
hierachter is dat de dood, het graf van Christus, onze verrijzenis, onze
redding uit de zonde is.
Zo is Christus het Lam Gods[3],
dat de zonden van de wereld wegneemt.
In de periode na Trente was het accent dat door de retabel
werd benadrukt wel meer de tegenwoordigheid van Christus. In de tabernakel werd
die tegenwoordigheid geaccentueerd door de godslamp (hier niet gezien) en de
draaiende tentoonstellingstafel[4].
Hier is dit draaiend tonnetje in drie standen te draaien. Zeer functioneel
wellicht in de liturgische kleuren: rood (Pinksteren), enz
De afbeelding van het boek, het Lam en de zeven zegels komt
inderdaad uit het boek Apocalyps of Openbaring[5].
Als echte vlamingen kennen we het doek van het Lam Gods en het bloed dat
opgevangen wordt van het Lam[6]. Het zijaltaar links
Zoals onze gedocumenteerde gids ons in het begin duidelijk
maakte: de theologie van Trente druipt eraf in die kerkjes. Op het zijaltaar
links doorgaans een altaar voor Onze Lieve Vrouw prijkt God de Vader.
Majestueus prijkt Hij bovenaan. Hij kijkt ons toe vanuit de wolken
Notre Dame, Reine des cieux, Onze Lieve Vrouw, koningin van
hemel is haar scepter kwijt. Trouwens haar gebuur Catherina van Alexandrië is
ook de attributen kwijt. Barbara darentegen is geen enkele teken van waardigheid
kwijt. Ze heeft een opvallende spits aan de toren, die ze gewoon is mee te
dragen. De maansikkel troont bovenop de drie-ramen-toren[7].
Alle patroonschappen werden vernoemd. Opvallend is het feit
dat hier drie heiligen prijken die worden aanroepen voor de goede dood.
Ook hier valt de gouden biezen-barok op. Onder de
hoofdfiguren prijkt nog Jozef met de lelie. Blijkbaar wordt de Heilige Jozef in
het Noorden van Frankrijk niet direct aanzien als de patroon van de goede dood[8].
Onze gidse replikeerde niet op de opmerking zond de drie
patronen van de goede dood.
De gekroonde Onze Lieve Vrouw is in de barokke trant
beweeglijk en volop begeesterd. De Heilige geest zweeft boven de beeltenis.
Terloops willen meegeven dat alle vormgeving imitatie is en
uit aangepast geschilderd hout bestaat. Restauratie
De Franse staat subsidieert voorbeeldig het restaureren en
conserveren van dit prachtig erfgoed. De nieuw vergulde retabel van het
hoofdaltaar blinkt alsof het echt goud is. Schijn bedriegt.
Dit bedrog is trouwens ook waar in de tegenovergestelde zin.
De gids vertelde van een kleurig stuk waar de restaurateur van bewees door
een eenvoudige aanraking dat het de verf was die het geheel samenhield. De
retabels zijn aan herstel toe. Het hout dat vaak is vastgemaakt met ijzeren
hulpstukken, die roesten, werd aangetast. De worm en de schimmel hebben vaker
al aardig huisgehouden in de het vermolmde hout. De assocociation des retables
du Nord heeft pionierswerk verricht door deze aftakeling aan te kaarten en toch
voor wat we daar zagen met succes.
Met nauwelijks verholen fierheid vertelt onze vrouwelijke
gidse dat de Heilige Catherina van Alexandrië een heel slimme vrouw was en
extremement belle en jolie. Vertederd dachten we - alle drie wellicht daar
mag de worm en de schimmel toch niet aankomen.
De mooie dame kreeg van de hemel te horen dat ze niet mooi
was. Moraal van het verhaal ze was innerlijk niet mooi. Als ze zich bekeerde
dan zou ze inderdaad bruid van God kunnen zijn.
In het voorbijgaan lopen we nog voor moeder Anna en de
preekstoel. Moeder Anna leert Maria de Hebreeuwse letters.
Op de preekstoel prijken de kerkvaders, de H. Ambrosius met
de bijenkorf, Augustinus en Hieronimus met de leeuw en de bijbel. Altaar drie
Het derde altaar is duidelijk toegewijd aan de meer
populaire heiligen. Opnieuw een altaar dat naar het graf verwijst, hier
duidelijk de graflegging van Christus.
Het verhaal over de noodzaak aan restauratie komt hier
spontaan van de bezoekende ploeg. Bepaalde figuren zijn al de extremiteiten
kwijt. We kunnen het weer niet laten om de vergelijking te maken met onze
streek. Bovenaan prijkt hier de H. Antonius. De H. Antonius met zijn zwijntje,
Antonius abt of Antonius de eremijt. In ons Vlaamse land hebben we meer de
verering van Antonius met zijn kindje. Je weet wel de patroon van d everloren
voorwerpen.
De H. Blasius wijst fier met de roskam in de handen naar de
acte aan de muur. Het document geeft uitleg over de vergulde graat. Deze reliek
is zowaar een restant van het wonder dat Blasius presteerde. De patroon van de
wind en .. windjes zal hier vele mensen hebben verhoord. En wie zou het niet
hebben geloofd met zon authentieke acte aan de muur.
Sint Niklaas en Sint Elooi, de typische, ook Vlaamse
heiligen hebben hier de eeuwen getrotseerd.
IHS is het universele stempel ihsous cristos swthr Jezus
Christus Redder legt de link naar de hemel waar niet de heiligen de
belangrijkste zijn, maar wel de Vader die door de Heer Jezus, die ons naar Hem,
verwijst, en door alle engelen en heiligen. wordt geëerd.
[1] Dit is nu
eucharistie vieren. Het accent was toen offer, terwijl men nu meer het
accent legt op tafelen, gemeenschap, de tafel van het woord: de lezingen,
de tafel van brood en wijn.
[2] Relieken
zijn voorwerpen of restanten die herinneren of direct in verband zijn met
heiligen. Dit kunnen zowel stoffelijke resten zijn, als stukken stof van de
kledij, iets uit de kamer waarde heilige vertoefde, enz.
[4] Die was in
gebruik voor de uitstelling van het Allerheiligste sacrament, het lof met
Tantum Ergo.
[5] Openbaringen
6:1: Toen zag ik dit: het lam verbrak een van de zeven zegels
en ik hoorde een van de vier wezens roepen met een geluid als een donderslag:
Kom!
[6] Openbaringen
6:1 Ik bleef toekijken. Toen het lam het eerste van de zeven zegels verbrak,
hoorde ik het eerste van de vier dieren roepen als met de stem van de donder:..
[8] In
Vlaanderen wordt hij wel in die zin vereerd omdat men ervan uitgaat dat Jozef
een goede dood moet gestorven zijn aangezien hij volgens de apocriefe boeken
stierf voor dat Christus zelf is gestorven. Jezus zal dus in die redenering bij
het sterfbed van Jozef aanwezig geweest zijn.
Wie beelden bij deze tekst wil zien die klikt surft naar http://users.skynet.be/600743
De getrouwe bezoekers weten wat er allemaal in Onzen Heertje
toekwam in de enkele jaren van zijn bestaan. Een rijkdom
onbeschrijfelijk. Te koop? Het ware om te besterven. En toch?
Te koop?
Gelukkig met een vraagteken. De speling van de culturele
spiraal tegen geweld en gestroomlijnd door restanten van bijbelse
behoedzaamheid en behoud van de schepping verzet zich tegen de economische
druk.
En toch?
Het thema van de erfgoeddag 2007 luidt: TE KOOP?
Het vraagteken wijst erop dat we voortdurend heen en weer
worden geslingerd. KOSTbaar erfgoed, relieken van DUURbare
traditie, affectief geladen WAARDEvolle stukken ons depot staat er vol
van. En toch ze hebben ons vaak geen cent gekost. De liefde waarmee ze gegeven
zijn staat recht evenredig met het zorgniveau van de schenker. De rijkdom van
het gemoed van de schenker maakt dat ons erfgoed met geen geld te koop is.
Wat denk je?
Heb je er wel al eens over nagedacht?
De homo economicus prijst de goederen. Daar zou je
heel wat voor moeten betalen. Telkens weer brengen die woorden ons op de grens
van de hilariteit. Mens! Dat hebben we gekregen.
De bedachtzame mens berekent niet, hij heeft geen
kwantitatieve normen voor de kwaliteit van ons erfgoed.
En jij?
Wat denk jij?
Ben je er nog niet van overtuigd dat onze rijkdom, ons
onbetaalbaar erfgoed, niet verkocht mag worden. Wij, de erfgoedvereniging
zijn er alvast van doordrongen. We gaan door tot het uiterste
Het zal echter van U allen afhangen. Poperingenaars als je
met zo veel mogelijk mensen het beleid onder druk zet dan kunnen we uitbouwen
en toegankelijk maken in eigen streek.
O ja. Wat er te koop is dat is onze mening: wat wij denken.
Ons gedacht.
We dromen ervan uit te groeien tot een uniek centrum in
West-Vlaanderen, gespecialiseerd in én achtergronden, én be-roerende
getuigenissen van de devotie van onze voorouders. We zinnen niet op een
koopje waardoor we de autentieke ont- en beroering van onze streekgenoten
besmetten en beroezen met glitter en show. We duimen voor realisme waar de
koopkracht van de gemeenschap niet wordt verkracht. We staan niet te koop,
ook niet in de verkiezingstijd, maar we durven hopen dat we niet tot liquidatie
worden gedoemd.
Er was heel wat te doen in Poperinge. Blijkbaar zijn alle
agendas ten spijt soms alle evenementen op hetzelfde moment. De erfgoeddag is
nationaal geregeld dus we sloten aan op de precieze datum. De weergoden waren
het met de heiligen eens en de massa sancti konden zich jeunen in een
kabbelende doortocht van toeschouwers.
Onzen Heertje erfgoedvereniging vzw was voor de vijfde keer
van de partij. Zon 250 bezoeker konden van de zeven mensen van onze werkkring
de nodige uitleg krijgen. Vuistheiligen, reiskapelletjes, relikwieën, .. het
Kindje Jezus van Praag, de advensonze-Lieve-Vrouw we kunnen er blz.-en mee
doorgaan.
Alles kaderde naadloos in het interieur van de
Onze-Lieve-Vrouwekerk in Poperinge. We moeten de pastoor ontzettend dankbaar
zijn voor de ruime en bijzonder nette locatie. De 52 beelden van de eigen kerk
kregen voor de gelegenheid niet alleen een wasbeurt van de ijverige
onderhoudsploeg, Ze werden ook digitaal vastgelegd in een handig pakketje. Wie
de kas wil spijzigen een tip: alle beelden van de O;-L.-Vrouwkerk van Poperinge
op glanzend papier + tekstboekje (mvchvdb@skynet.be).
De erfgoedsector vierde een hoogdag. We konden het niet
laten en vieren door. Maandag en dinsdag voormiddag blijft de tentoonstelling
toegankelijk. Spijtig dat de pers de verspreidde gegevens verkeerd heeft
geplaatst in de plaatselijke pers. Maar de mond aan mond reclame die zal ons
wel helpen. Uit de ervaring in de sector weten we dat het papier van nu niet de
kwaliteit meer heeft van toen. We zijn zelfs van oordeel dat er wel eens teveel
papier en te weinig aandacht is bij het middenveld. De mensen in het veld
waarom alvast weer van de partij.
