29-04-2005, 00:00 Geschreven door Willy
Reageren (13)

Het Fauvisme is een picturale beweging , vooral
in Frankrijk ontstaan , waarin de schilders zuivere
kleuren gebruiken , rechtstreeks uit de tube .
Deze beweging heeft het modernisme ingeluid ,
in het begin van de 20-igste eeuw .

Men situeert het Fauvisme tussen 1905 en 1908 .
Het volgt op het impressionisme van bijvoorbeeld rond 1894 ,
en is gevolgd door het kubisme van 1908 en de volgende jaren .

Fauvisme is een vernieuwende stijl die wil breken met de te
volgen klassiek-academische regels van schilderen . De artisten
schilderen hetgeen ze te zien krijgen niet noodzakelijk met de
kleuren van die voorstelling ,maar met hun eigen kleuren ,
teneinde er een persoonlijk tintje aan te geven . Zo schildert
de Vlaminck bijvoorbeeld met paars , roze en groen , in
vroeger weinig voorkomende kombinaties .

Het fauvisme is afgeleid van het post-impressionisme ,maar
het is primitiever en minder natuurlijk dan vorige stromingen ,
eenvoudiger van vorm , door het anders weergeven van modellen .
Men wil als het ware , de schilderkunst opnieuw uitvinden en
schilders uit de volgende periode hebben die trend voortgezet met Mondriaan ,Kardinsky ,Malevitch , Munch ,Kupka ,Kirchner.
Men zou kunnen stellen dat bijvoorbeeld Kardinskiy en Kirchner ,
na 1907 , het fauvisme verder gezet hebben , dan vooral in Duitsland.

Alhoewel het de bedoeling was , op een gevoelige manier , geluk voor te stellen in tal van afbeeldingen , kwam de nieuwe stijl door dat kleurengebruik nogal provocerend over ,vandaar dat een franse journalist sprak over een ‘wilde’ introductie van die stijl , vandaar het woord ‘fauve’ dat daaraan gekoppeld is gebleven . Deze term duidt op intense , heftige , emotionele voorstellingen , zo aangevoeld door het specifiek kleurgebruik .

De Fauvisten schilderden ,met de voorbeelden van de post-impressionisten Van Gogh en Paul Gaugain in het achterhoofd op een manier die vereenvoudigingen inhield , vooral vereenvoudiging van compositie en van de oorspronkelijke tekening van het te schilderen tafereel .Gaugain had gezegd dat hij niet noodzakelijk de natuur wilde nabootsen , maar dat hij zijn eigen natuur wilde schilderen , zoals hij die zag .

Vereenvoudigingen werden in het Fauvisme toegepast op voorwerpen , landschappen , naakten , portretten , die nochtans figuratief blijven , dus niet abstract . Sommigen zijn wel gaan neigen naar het abstracte zoals de Nederlander Piet Mondriaan , maar dan spreekt men niet meer over Fauvisme , maar over Pointillisme .

Het Fauvistisch schilderij is vrij vlak , er zit praktisch geen diepte in , geen perspektief en geen volume . De natuur wordt gefilterd weergegeven door de eigen zienswijze van de artist.

Henri Matisse (1869-1954) wordt beschouwd als de leider van de beweging .

George Rouault (1871-1958) ontmoet Matisse en Marquet in het atelier van zijn leermeester Gustave Moreau . Hij schildert met weinig kleuren , de menselijke miserie.

Henri Charles Manguin (1874-1949) schildert een ingehouden fauvisme .

Maurice de Vlaminck (1876-1958) wordt in het jaar 1900 , door Derain aangezet om fauvistisch te beginnen schilderen ,en de Vlaminck gebruikt zijn produkties als uitlaatklep voor zijn afschuw tegen alles wat conformistisch is .

Raoul Dufy (1877-1953) werkt met Marquet samen aan de Normandische kust .Hij gebruikt helle kleuren .

Kees Van Dongen (1877-1968) schildert op een manier die dichtbij het expressionisme staat en hij exposeert zijn werken op de tentoonstelling van ‘die Brucke’ in Dresden , in 1908 .

Charles Camoin (1879 -1964) werkt in Saint-Tropez samen met Manguin en Marquet .

Georges Braque (1882-1963) is de laatste die de groep vervoegt in 1906 , en hij schildert weloverwogen ,wat vormen en kleuren betreft .

André Derain (1880-1963) schildert met grote borstelstreken , een lyrisch coloriet .

André Derain is geboren in Chatou en gestorven in Chambourcy .Hij is één der voortrekkers van het fauvisme . Hij schilderde ook in Gothische stijl tussen 1910 en 1918 en was niet alleen aktief als schilder , maar ook als decor ontwerper voor toneel en ontwerper van kledij voor ballet-dansers . Tegen de wil in van zijn welgestelde ouders ,volgde hij vanaf 1899 lessen aan een schilder-academie in het gezelschap van de Vlaminck , met wie hij een atelier deelde dichtbij de brug van Chatou . Tijdens die periode , ontmoet hij Matisse , met wie hij samen gaat schilderen in Collioure in 1905 .In dat jaar exposeert hij zijn schilderijen op een salon , samen met andere Fauvisten en het is daar dat een Parijse kunsthandelaar ,Ambroise Vollard , heel zijn kollektie schilderijen opkoopt , net zoals deze van de Vlaminck .

De Fauvisten treden niet bepaald op als een homogene groep , maar veeleer als schilders , die dezelfde behoefte voelen om de realiteit voor te stellen zoals zij die zagen , en niet noodzakelijk zoals ze werkelijk was. Het zijn coloristen , die een academisch opgelegde manier van schilderen , weigeren te volgen .

De franse Valtat was nog een schilder die tot deze beweging behoorde , en in zijn schilderijen alle regels van perspectief wegliet . Dit is misschien een te sterke vereenvoudiging volgens de geldende normen ,maar andere Fauvisten deden dit ook .De geschilderde ruimte wordt daardoor vlakker en bijna zonder schaduwen . Valtat schilderde reeds in 1895 , landschappen in Arachon met de vermelde kenmerken.

Matisse stichtte de beweging reeds in 1896 als voorloper , die zich vrijelijk wilde uiten . Henri Matisse en Derain behoren tot de best gekende schilders van deze strekking ,samen met Van Dongen .
Zowel Derain,Matisse als de Vlaminck , bezochten alle drie de Van Gogh tentoonstelling in 1901 te Parijs , blijkbaar om daarvan ook inspiratie op te doen .
de Vlaminck was een autodidact , een self-made man , een soort anarchist die niet aarzelde met energie , zeer heftige kleuren te schilderen .Derain zal eerst aan de zijde van de Vlaminck schilderen , en later in Collioure , samen met Matisse . Raoul Dufy , die een opleiding kreeg aan de academie van Chatou , studeerde samen met Braque en Friesz ook nog aan de academie te le Havre , waar ze talrijke fauvistische landschappen schilderden .Braque was als fauvist vooral aktief tussen 1906 en 1907 , want vanaf 1908 zal hij samen met Picasso een der voortrekkers worden van het kubisme .Van de fauvisten Manguin ,Marquet ,Valtat , Camoin , kan men zeggen dat ze nog onder de invloed stonden van het werk van Cézanne . Alle fauvisten hebben ook aan de Azuren kust in het zuiden van Frankrijk geschilderd .

Van Dongen neemt een bijzondere plaats in onder de fauvisten , omdat hij vooral geboeid is door het vrouwenlichaam. Hij schilderde weinig landschappen . Hij schildert de vrouw zo mooi mogelijk , met veel waardering.Van Dongen is van alle schilders , het langst ‘fauvist'gebleven, en wel tot in 1920 .

Ook Matisse heeft vrouwen geschilderd , bijvoorbeeld ‘de vrouw met de hoed ‘, die zijn eigen echtgenote is , geschilderd in 1904 , olie op doek van 81 cm x 65 cm .

Charles Camoin (1879-1965)

Andre Derain (1880-1954) 

Raoul Dufy (1877-1953) 

Henri Manguin (1874-1949)

Albert Marquet (1875-1947)

Henri Matisse (1869-1954)

Kees van Dongen (1877-1968)

Maurice de Vlaminck (1876-1958)

P.S.
wanneer U op de volgende Link klikt , kunt U nog 22 andere fauvistische schilderijen bekijken, met mogelijkheid om het beeld tevergroten .
In het rechtse rechthoekje dat naast het schilderij verschijnt , klikt U
daarvoor op : "view photos larger "  :
http://www.photoworks.com/share/shareLanding.jsp?shareCode=AB2EB42BCA7&cb=PW

29-04-2005, 00:00 Geschreven door Willy
Reageren (15)

Klik op de linksstaande foto van de crematorium-
ovens om tientallen foto's uit de Nazi-tijd te bekijken .

De bedoeling van de beelden in deze folder , is niet
een overzicht te geven van de geschiedenis van het
nazisme en van Hitler zelf.
Daar zijn voldoende encyclopedieen mee geillustreerd ,
boeken over Hitler zelf en over de tweede wereldoorlog ,
over het boek " Mein Kampf" dat hijzelf schreef in de
gevangenis van Munchen ,met de hulp van Rudolf Hess ,
die samen met hem opgesloten zat , en de vele video films
die over Hitler en wereldoorlog II gemaakt zijn.
Ikzelf heb mij indertijd een ganse verzameling van deze films 
aangeschaft , en ze staan hier thuis , per reeksen gerangschikt .

De bedoeling van de fotoreeks is veeleer , een licht te werpen op
de propaganda-machine , die indertijd geleid werd door Goebbels ,
die zelf een Jood was ,met een horzelvoet, maar die meegeholpen heeft ,
miljoenen Joden uit te roeien . U zult er heel wat posters in aantreffen
uit die tijd ,1940 en  vroeger, tot 1945 .

Er staan weinig foto's in over de wreedheden in de concentratiekampen .
Die vindt U wel in de Link , helemaal onderaan deze bladzijde .
Ik heb zelf een groot aantal  concentratiekampen  in Europa bezocht ,
samen met een groot aantal buitenlandse studenten van de Universiteit Antwerpen (80 nationaliteiten ) vanwie ik de democratisch verkozen afgevaardigde en vertegenwoordiger was,en dat kunt U beter ook doen ,wanneer U een beter beeld wilt krijgen over de begane  gruwelijkheden. U zoudt kunnen beginnen met 
  Polen , Checoslowakije en Oost-Duitsland , alhoewel er natuurlijk ook bij ons zijn zoals Breendonk en in Nederland , enz. Wanneer U de volledige lijst van alle concentratie-kampen in alle landen wilt bekijken , kunt U met de muis klikken op :

http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/Holocaust/cclist.html

Mijn vader zat vier jaar in duitse gevangenschap , en het is een wonder dat
hij levend teruggekeerd is . " Hij " , dat is veelgezegd , want wij ,kinderen ,
die vier jaar lang zonder vader en zonder geldelijke inkomsten ( dop bestond
niet) in de grootste miserie met ons moeder geleefd hadden tijdens die vier
jaren , zagen een wandelend geraamte binnen sukkelen , beenderen met een
vel over , waardoorheen een skelet doorschemerde . Mijn vader was uitgeput
en kapot . Tijdens zijn afwezigheid had mijn moeder alles moeten verkopen ,
tot de stoof toe , tafels ,kasten ,enz. om nog in leven te kunnen blijven.We
hadden nog nauwelijks een stoel om op te zitten . Het weinige dat we nog
bezaten , werd toen ook nog gestolen , toen we tijdens de bombardementen
het huis uitvluchtten tot in het veld , om daar in een greppel naast een schuur
in het water te springen , waar we in het begin van de oorlog nog beschoten
werden door de duitse stuka's die loodrecht naar ons naar beneden doken ,
terwijl ze hun sirenes deden loeien . Ook V1 vliegende bommen kwamen
met het schril lawaai dat hun turbine-motoren maakten over ons hoofd
gevlogen ,en vielen toen plots stil . We wisten dat de bom dan naar
beneden ging duiken en dood en vernieling ging zaaien . Meestal vlogen
ze echter door tot in Londen , alhoewel dat er in Antwerpen ook gevallen
zijn , evenals later de V2 's .

Onze buren van links hadden een engelse parachutist waarvan het
vliegtuig neergehaald was , verborgen op zolder , maar iemand was
dat gaan verraden ,en we hebben deze brave buren zien doodschieten
door de duitsers . Eerst moesten ze toekijken hoe hun zestienjarige
zoon tegen de muur werd gesteld , en doorzeefd met kogels .

Wij zagen alles van achter de gordijnen van het venster , maar toen mijn   grootvader ,Victor , naar buiten ging om te vragen , de buren  te sparen, zijn de duitsers op hem beginnen schieten . Met schotwonden , is hij er toch nog levend vanaf gekomen .

s' Nachts luisterden we wel naar de BBC , want ons ma had wel een oude
radio behouden , een van de weinige stukken die we nog in huis hadden.
De uitzending begon steeds met het geklop uit de vijfde symphonie van
Beethoven , pam-pam-pam-pa....,maar ze werd steeds sterk gestoord door het wawawa -geluid door de duitsers . Ondanks dat ,konden we het engels verstaan , dat  soms in code werd gesproken , bijvoorbeeld " de melkboer komt morgen " ,   (er waren ook uitzendingen in het Nederlands ) hetgeen betekende dat er in een of ander bezet gebied  een parachutist zou gedropt worden in de buurt van partizanen , die deze code kenden .

Ik heb zware tanks zien voorbijrijden met groot gedaver , pantzerfausten
zien gooien op Polen en Russen die ons kwamen bevrijden , en ze in de
riolen waarin ze zich ingegraven hadden , zien verkolen met vlammen-werpers .
De Russen hadden nog nooit een uurwerk gezien , en bij gebrek aan Wodka
dronken ze methyl-alcohol (giftig) want er was nergens gewone ethyl-alcohol
waaruit de geestrijke dranken vervaardigd worden , te vinden .

Wanneer een engels vliegtuig (spitfire) of een duitse stuka was neergestort ,
haalden wij daar als kinderen stukken doorzichtig plastiek uit van de voorruit,
en grote kogels van de mitrailleurs en andere bruikbare voorwerpen.Van de
plastiek vijlden we ringen . 
Als herinnering aan dit alles , hebben we na de oorlog nog alle gekende
" Amerikaanse stocks " bezocht om er al het mogelijke en onmogelijke te
kopen , bijvoorbeeld zeer goede papierlijm , gramofoonplaten aan 5 frank
van Ella Fitzgerald , Benny Goodmann , Frank Sinatra , Satchmo ,
Gerry Mulligan , Glenn Miller , enz . We kochten ook voor een appel en een
ei , radio-ontvangers en radio-zenders van het amerikaans en het duits leger,
de zogenaamde "surplus ", en het is door deze stimulatie , dat ik dan radio-
zend-amateur geworden ben , ON4AW , en daar in 1954 een officieel
eksamen voor afgelegd heb bij de RTT in Brussel , in de paleizenstraat ,
en daar ook in slaagde .

We leefden konstant in de aardappelkelder van het huis , en dat is ons geluk geweest , want op een nacht viel er een  bom op het huis van onze rechter-
buurman .

Als de Amerikaanse bommenwerpers in groten getale overvlogen ,stonden
we te kijken en we zagen dat ze honderden zilverpapiertjes uitwierpen om
eventuele radar-detectie te voorkomen , radar die normaal aan luchtafweer gekoppeld is om juister te kunnen schieten . De Engelsen hadden al van bij
de aanvang van de oorlog radar-systemen ontwikkeld , maar we weten niet
of de duitsers die technologie ook al hadden . Ik heb de duitsers 's nachts,
kijkend vanachter het gordijn van het venster in de slaapkamer boven ,
wel een reusachtige lichtbundel naar boven zien richten waar we het
typisch gebrom van de B52 bommenwerpers hoorden .Die lichtstraal
was afkomstig van een schijnwerper , vergelijkbaar met een slagwerk-
pauk uit een  muziek-instrumenten-collectie , een grote koperen kuip
met ingebouwde spiegel , en bovenaan een convergerende lens van
een meter diameter ,  richtbaar in verschillende standen.

Soms kwam er een duitser een fiets pakken van onszelf of van een buurman .
Ik herinner mij nog , dat ene , om zijn eis kracht bij te zetten , in onze keuken
was binnengedrongen en zijn revolver , een geladen Luger , op tafel legde .
Hij eiste ook ' drank'.

We kregen in die tijd winterhulp-soep die in de gemeenteschool werd
uitgedeeld ( we woonden toen aan de wal , het schip lag aan de ketting ),
alsook levertraan-pillen , in een bruine plastieken capsule die verschrikkelijk
slecht smaakte,maar dit bleek nodig om in leven te blijven , temeer daar
al het eten gerantsoeneerd was , dus op de bon . Iedereen moest staan aanschuiven bij de bakker en de kruidenier , en had slechts recht op een
beperkt aantal broden,melk , vlees bij de beenhouwer , enz. Dat ging met
 ' zegeltjes ' . Op het einde van de oorlog , sloegen de duitsers hun Mauser-geweren kapot ,en wij hebben er als kinderen dan nog een aantal van de
straat opgeraapt .

Duitse soldaten die niet meer wilden vechten tegen geallieerde soldaten
die het kanaal overstaken in rubberen boten,werden door hun eigen
officieren doodgeschoten . Ik heb drie duitsers zien ophangen aan bomen
om dezelfde reden . Het ophangen was een klassieke techniek van de
Waffen-SS , wel niet frekwent toegepast op de eigen duitse soldaten ,
maar op de Russen , die beschouwd werden als " het bolsjevistisch of
communistisch gevaar " , " diese UnterMenschen " .

Toen de engelsen en de amerikanen met boten door het kanaal begonnen
te varen ,smeten ze pakken sigaretten ,pakken bruine zeep en ' chiclets'
naar ons aan de wal , de hemel op aarde , want dat alles had men in geen
jaren meer gezien .    Alhoewel ik geen roker ben , heb ik in die tijd
hun 'Players'  gerookt , een heerlijk geparfumeerde sigaret , en we waren
weken aan een stuk aan het ' sjieken' op de gekregen  ' chiclets ' .

Toen de oorlog juist gedaan was , keerde Alfred Pirets , de zoon van onze tweede buurman van links , terug uit militaire dienst . Zijn vader , de oude Pirets , die ik altijd gezien heb met een reusachtige snor , was hoefsmid , en ik heb hem jarenlang paarden zien beslaan met hoefijzers die hij gloeiend maakte in een vuur met blaasbalg , waarna hij grote nagels dreef in de poten van de paarden . Maar hij had ook een winkel , waarin hij niet alleen tangen , hamers , nagels en ijzerwaren verkocht , maar ook vuurwapens : revolvers en geweren . Hij en zijn echtgenote hadden meegeheuld met de duitsers , waarschijnlijk om hun winkel te redden ,maar de bevolking heeft dat niet in dank afgenomen . Op het ogenblik dat  hun zoon Alfred uit de trein stapte , werd hij opgewacht door een groot aantal samengetroepte personen  aan het station.Joost moge weten , hoe men vernomen had , dat deze 28-jarige zoon op dat ogenblik zou terugkomen . Hij werd omringd door een woedende menigte , die zijn klein valies met hemden , kousen , wat geld en briefpapier openbrak , op de grond strooide en vertrappelde . Verder werd hij voortdurend geslagen met de blote vuisten en met stokken tot hij weinige straten verder het ouderlijk huis bereikte . Hij zat van onder tot boven onder het bloed , en mijn moeder die de joelende menigte hoorde komen , liep naar buiten , en zag daar een Christus , struikelend en vallend lopen , op weg naar Golgotha . Ze liep de menigte tegemoet , schreeuwend : " laat dat kind gerust , hij heeft niets misdaan "  , maar ze werd toen zelf geslagen . Ik ben aan het  schreien , terwijl ik deze regels schrijf , want deze rotte oorlog heeft zoveel onrechtvaardigheden en lijden aan alle kanten veroorzaakt  , dat ook na meer dan 50 jaar , de indrukken zo sterk gebleven zijn , dat ze bijna niet draaglijk zijn .  Meisjes , van ouders die meegedaan hadden met de duitsers , werden uit de woning gesleurd , ontkleed , op de vensterbank van een huis gezet , hun blote billen met geweld wijd opengetrokken , en op straat verkracht en gevogeld . Ook dat heb ik met eigen ogen gezien . Mensen kunnen door wraakgevoelens getransformeerd worden tot beesten .

Nu een speciale opmerking , ook in verband met oorlog :
In het jaar 1900 bestonden er geen auto's , geen radio , geen televisie ,
geen computers , en geen audio-visuele middelen zoals geluidsversterkers ,
film en  fotografie , want deze laatste was pas uitgevonden door de
gebroeders Lumiére in Frankrijk en was nog niet operationeel op de markt.
Daarom ook heb ik op deze site  zoveel hoofdstukken met duizenden
schilderijen kunnen zetten omdat schilders geen concurrentie hadden en
schilderen vóór het jaar 1900 de enige mogelijkheid was ,samen met beeldhouwen,smeden ,houtsnijwerk en ceramiek , om iets of iemand
af te beelden .
Er was ook nog geen elektriciteit . De alternator was nog maar juist
uitgevonden op het einde van de jaren 1800 ,om wisselstroom te
produceren , en de eerste gloeilampen en motoren werkten op de
gelijkspanning van accu's en van de pas uitgevonden dynamo.
Tussen 1900  en 2000 zijn dan al de nieuwe ontwikkelingen
er gekomen.Ieder van ons die dit leest , heeft dus de grootste pioniertijd
in de ganse wereld-geschiedenis van 4 miljard jaren tijd meegemaakt .
Maar op die slechts 100 jaar is de mensheid en vooral de moderne mens
er ook in geslaagd bijna alles uit te putten ,wat in die 4 miljard jaar opgebouwd
was beneden de aardkorst ,en ook gedeeltelijk erboven door de uitroeiing van prachtige diersoorten,vissen ,vogels , planten en bomen . In Zuid-Amerika
en Afrika heb ik de apen uit de bomen zien schieten en vierkante kilometers
sequoia bossen zien omzagen zodat alle vogels en dieren die daarin leefden
binnen de week dood waren , niet alleen apen maar ook prachtige luipaarden
die op de takken sliepen en pas uitgebroede vogels en kapot gemaakte vogel-
eieren , pas geboren dieren. Dit gebeurde meestal door Japanners , die op die
gebieden een "concessie" genomen en verkregen hadden , door veel geld te
betalen aan de corrupte overheden .Als de mens geen oorlog voert , vernietigt
hij de natuur .Er blijft dus niet veel meer over voor de toekomstige generaties .

Er zijn bijna geen steenkolen meer , de Chinezen hebben door hun nu door-
brekend gebruik van auto's de olieprijs omhoog gedreven tot 60 dollar per vat
en binnen hoogstens 10 jaar is er dan ook geen petroleum meer , dus alles zal
moeten rijden op waterstof , de enige onuitputtelijke brandstof -bron in de zee
en in het heelal .
Tijdens de oorlog was er ook geen benzine of andere brandstof beschikbaar
voor de weinige auto's die toen reden. Dan heb ik gezien hoe dat opgelost
werd , door op koolmonoxide te rijden , gas dat geproduceerd werd door de onvolledige verbranding van hout , dat gestookt werd in een vertikale 
cilindrische ketel  1,5 meter hoog en met 40 centimeter diameter , die achteraan
opzij rechts van de auto gemonteerd was . Die tijd komt zeker terug , zij het
dan misschien met een iets esthetischer uitzicht , met gasflessen in de koffer
van de auto , waar sommigen nu ook al mee rijden , maar de zotten die nu om
militaire en commerciele redenen ,super-vliegtuigen bouwen en straaljagers ,
die 100 liter brandstof per minuut verbruiken , zullen deze monsters niet lang
meer  kunnen laten vliegen.

Ziedaar enkele herinneringen , die niet volledig kunnen zijn ,evenmin als
de 273 foto's en posters , die U in de bijgaande folder kunt bekijken.

Indien U nog 138 foto's wilt bekijken , de meeste in zwart-wit , en
de meeste over de concentratie-kampen , dan kunt U met de muis klikken op:
share.shutterfly.com/action/welcome?sid=8AbOWjVm4cOH9w
Soms verschijnt er een afbeelding met 'join',maar dan klikt U gewoon
onderaan links op "view pictures ".
-----------------------------------------------------------------------------------------

P,S.1   
Als eerbetoon aan de Russen , waarvan velen het leven gelaten hebben 
in gruwelijke oorlogsomstandigheden , om ons te helpen bevrijden , heb
ik na de tweede wereldoorlog nog Russisch gestudeerd , met boeken en
gramofoonplaten , die ik hier nog liggen heb . Ook in het Ministerie van Landsverdediging op de Dailly Plaats te Brussel , waar ik een gedeelte
van mijn militaire dienst volbracht heb . Samen met kolonel De Groote ,
Majoor Verguyse en Kapitein Dequin , luisterden we naar radio Moskou :
" Gavaritje Moskva ...Panjimajitji pa Ruskji .... Dazidanija .... " .
Dat Russisch is mij nog goed van pas gekomen , toen ik de Russische grens bezocht in Turkije , en later toen ik in Cuba woonde .   Het is een mooie , zangerige taal , maar  met wel een moeilijk cyrillisch geschrift . En de Russen hadden de voorbije eeuwen interessante schrijvers  zoals Dostojevski en interessante  musici-componisten zoals Tsjaikovski.


P.S.2             Mensaje a las Cubanas y a  todas las Sur-Americanas :

Cara ,

Te invito a trasmitir a  personas en tus
alrededores,amigas , familia ,…,el adjunto con este mensaje.

Son fotos que testimonian de la crualdad de los hombres sobre
diversos regimenes de tiranos ,despotas,dictadores en diferentes países
y continentes ,frente a ,no solamente hombres , sino también para con las
mujeres .

Mujeres inocentes , que están ejecutados Son hechos históricos que todo
el mundo debe saber , y aunque me riendo cuenta de la dureza de tal
imagenes , y te pido perdon por eso , especialmente en este periodo  del año ,
con la comprehension , suavidad y ternura, creo que es mi deber de propagar
y mostrar estas fotos ,que tomé ayer tarde ,con mi pequeña camera digital
en una exposición de conmemoración de victimas de guerras ,revoluciones
y luchas por mas igualdad , y por más derechos humanos

.Para cumplir mi deber moral , pintaré al menos dos de los imagenes , y
mostraré estas pinturas al publico durante una de mis proximas exposiciones
de pinturas en  castellos  en los alrededores de Amberes .

Es la unica vez que te enviaré fotos tan mostruosas , te prometo .

Con abrazo / Willy Acke

28-04-2005, 00:00 Geschreven door Willy
Reageren (7)

P.S. Minder gekende Rococo-schilders zijn :   ( van deze kunstenaars hebben we hieronder toch enkele schilderijen afgebeeld ) .

Amigoni, Jacopo - 1685 - 1752                            Boucher, Francois - 1703 - 1770                             
Clodion, - 1738 - 1814
Cressent, Charles - 1685 - 1768
Falconet, Etienne-Maurice - 1716 - 1791
Feuchtmayer, Joseph Anton - 1696 - 1770           Fragonard, Jean-Honore - 1732 - 1806
Gainsborough, Thomas - 1727 - 1788
Greuze, Jean-Baptiste - 1725 - 1805
Gunther, Franz Ignaz - 1725 - 1775
Huet, Christophe - 1700 - 1759
Huet, Jean-Baptiste - 1745 - 1811
La Tour, Maurice-Quentin de - 1704 - 1788
Lamerie, Paul de - 1688 - 1751
Largilliere, Nicolas de - 1656 - 1746
Le Moyne, Francois - 1688 - 1737
Longhi, Pietro - 1701 - 1785
Natoire, Charles-Joseph - 1700 - 1777
Nattier, Jean-Marc - 1685 - 1766
Pater, Jean-Baptiste Joseph - 1695 - 1736
Pellegrini, Giovanni Antonio - 1675 - 1741
Perroneau, Jean-Baptiste - 1715 - 1783
Piazzetta, Giovanni Battista - 1683 - 1754
Pigalle, Jean-Baptiste - 1714 - 1785
Pittoni, Giovanni Battista - 1687 - 1767
Ricci, Sebastiano - 1659 - 1734
Rocca, Michele - 1666 - 1751
Roubiliac, Louis-Francois - 1702 - 1762
Serpotta, Giacomo - 1656 - 1732
Subleyras, Pierre - 1699 - 1749
Tiepolo, Giovanni Battista - 1696 - 1770
Tiepolo, Giovanni Domenico - 1727 - 1804
Tour, Maurice Quentin de La - 1704 - 1788
Trevisani, Francesco - 1656 - 1746

Klik op de volgende Link om enkele schilderijen van enkele van deze kunstenaars te bekijken:

http://www.flickr.com/photos/88317826@N00/sets/434218/

27-04-2005, 06:59 Geschreven door Willy
Reageren (4)

http://www.pi6ats.nl/U kunt reeds 173  foto's bekijken door op
de  afbeelding  hiernaast te klikken . Er zullen
misschien dubbels bijzitten ,dat zal weldra nog
uitgezocht worden .U kunt dezelfde foto's ook
bekijken door te klikken op :
http://www.shutterfly.com/share/shareLanding.jsp?shareCode=A6A4C03BCB0&cb=PW
Via de link onderaan deze tekst , kunt U nog 150 andere foto's
bekijken  ,maar teneinde beter te begrijpen waarover het gaat , is
het aan te raden , eerst de volgende tekst tot het einde te lezen :

Radio Amateurs , ook "Hams " genoemd .

De radio amateurs vormen een groep , waarover buitenstaanders meestal niet veel weten of er een verkeerd beeld over hebben . Wanneer ze een eigen radio-zender hebben ,want dat is een van hun voornaamste kenmerken , worden ze er vaak van beschuldigd storingen te veroorzaken in televisie-ontvangers , audio-systemen en telefoon-communicaties , tot en met in laagfrekwent versterkers ,pace-makers voor hart-patienten en garagedeur-openers . De Amerikaanse FCC ( Federale Communicatie Commissie) die zendvergunningen verleent aan de radio-amateurs die daarom vragen ,(na een bekwaamheids-eksamen te hebben afgelegd over de kennis van de radio-techniek en van de reglementen van de telecommunicaties ), heeft na een grondig onderzoek over een groot aantal klachten in die zin , vastgesteld dat minder dan twee procent daarvan werkelijk gefundeerd waren en echt toe te schrijven waren aan de radio-amateurs , die aldus in meer dan 98 procent van de gevallen onterecht als zondebok met de vinger gewezen werden. De echte fout van de gemelde storingen lag bij de fabrikanten van radio’s , televisietoestellen , laagfrekwent versterkers , elektronische apparatuur en andere , die te weinig filters ingebouwd hadden tegen allerlei normaal in een drukke buurt voorkomende storingsbronnen , meestal hoogfrekwente . Deze zogenaamde RFI = radio frekwente- interferentie kan gemakkelijk vermeden worden , door in de vermelde apparaten enkele bijna niets kostende filterkomponenten in te bouwen , die bovendien storingen zullen opheffen veroorzaakt door elektrische lasapparaten , de ontstekingskaarsen van voorbijrijdende auto’s , X-stralen apparatuur van hospitalen en klinieken , de thyristor-voedingen van grote fabrieken , van commerciele onderzoeks-laboratoria , enz. De filters worden meestal geplaatst in de ingangs-ketens van de te beschermen radio’s , TV’s ,enz . De plaats waar daarna dergelijke toestellen opgesteld worden , speelt ook een rol .

Wat doen Hams ?

Radio amateurs zijn echte wereld-burgers . Met hun licentie of vergunning om te mogen uitzenden en ontvangen op bepaalde internationaal toegekende frekwenties of golflengten van het radio-of televisie-spektrum , communiceren ze met andere radio-amateurs die verspreid zijn over alle landen van de wereld . Dit zijn niet alleen mannen ,maar ook een groot aantal vrouwen , die "operator "zijn van een zend-ontvangst station , vroeger meestal zelf vervaardigd ,waarvoor men wat technische kennis moest bezitten , vooral over elektronika ,en met een soldeerbout moest kunnen omgaan , de voorbije jaren meestal gekocht in speciaal-zaken .
De dames , die radio -amateur zijn ,deelt men in twee kategorieen in , de YL's = Young Ladies , en de XYL's = gehuwde dames .In Rusland bijvoorbeeld zijn er zo'n 55000 vrouwelijke radio-amateurs en in  Amerika onder de
830492 gelicencieerde amateurs , nog meer , om slechts twee landen te noemen . Klik op de volgende Link om meer dan 460 QSL kaarten te bekijken  :
 of typ deze regel in de adreslijn van Uw browser:

http://www.drivehq.com/folder/p33356.aspx

http://www.drivehq.com/file/df.aspx/publish/ackewilly/radio-amateur

In Belgie zijn er 4000 radio-amateurs waarvan 5 procent vrouwen ,60000 in Engeland,70000 in Duitsland,5000 in Noorwegen ,57000 in Canada , om maar enkele voorbeelden te noemen . Dat tienduizenden vrouwen over de gehele wereld ( met meer dan 3 miljoen gelicencieerde radio-mateurs) , verslaafd zijn aan het radio-amateurisme , zal   blijken , wanneer U onder meer klikt op de volgende Link :(wanneerU hierop een foutmelding zoudt krijgen,kopieer de URL dan in de adresregel van Uw browser,want er is geen fout)
http://www.geocities.com/capecanaveral/lab/3376/ylgroups.html Om nog meer YL's te vinden , typ in de zoeklijn van Google : ring=ylring  , klik op Google zoeken.  Kies de eerste lijn die U ziet verschijnen :  WebRing : hub  , daar zijn er nog meer YL's .
Daardoor kunnen ze met duizenden andere vrouwen spreken ( natuurlijk ook met mannen) , meedoen aan de zogenaamde Field-day's , dat zijn radio-amateur aktiviteiten te velde , in de open lucht , en ook mee-en rondreizen naar ver afgelegen bestemmingen zoals tropische eilanden , om daar tijdens een vakantie samen met andere plaatselijke amateurs ( con amor+pasión+entusiasmo ) ,op een gezellige manier aktief radio-zenders-ontvangers te bedienen en verbindingen te maken met de gehele wereld .
Dat zijn dan de zogenaamde  " DX - expedities".

Het radio-amateurisme is een wereldwijde beweging , in de aard van de scouts , de NGO’s of Niet Goevernementele Organisaties die iedereen helpen , of het Rode Kruis . Dat wil zeggen dat de radio-amateur getuigt van veel goede intenties , en vriend(in)  wil zijn van iedereen . Hij/zij zal daarbij in noodgevallen van brand , ongevallen , ernstige gepleegde feiten , steeds ter hulp snellen en ten dienste staan van noodlijdenden en getroffenen. Daar bestaan voorbeelden genoeg van tijdens katastrofen zoals aardbevingen , overstromingen , wervelstormen ,instortingen ,calamiteiten of nood-situaties allerhande ....

De laatste jaren spelen ook satelliet-communicaties daarbij een rol .
Nog iets speciaals : voor degenen die een radio-telescoop willen bouwen , volgt hier een Link :

http://my.integritynet.com.au/purdic/radio-telescope.htm

De ARRL:

Het ontstaan van het radio-amateurisme , heeft net zoals de uitvinding van de eerste gloeilamp door Thomas Alva Edison rond 1890, en de eerste radiolamp door Lee de Forest rond 1905 ,zijn basis in de Verenigde Staten .

De Amateur Radio Relay League (ARRL) werd in 1914 opgericht door een kleine groep vroege radio-amateurs ( de eerste radio-zender in Europa stond op de Eiffel toren in Parijs in 1908 en de tweede in Berlin Lichterfelde in 1910 in Duitsland ) in Connecticut , teneinde het radio-amateurisme over heel de wereld te bevorderen . Vandaag is dit aantal uitgegroeid tot vele honderdduizenden aktieve "Hams ", verspreid over heel de wereld.Aan elke gelicencieerde Ham wordt er een 'roep-teken' toegekend , een zogezegde call ,
die steeds toelaat  het land te herkennen , waar het radio -
station gelegen is . Alle landen zijn geordend volgens hun 'prefixen ' , dit zijn de beginletters van elke call , in de zoge-naamde DXCC-lijst van de ARRL , waarvan de URL is :http://www.qrz.co.il/handbook.php?pid=142

De volgende Link verwijst naar een bijzonder mooie wereldkaart waarop de prefixen van alle landen aangeduid zijn. Bij het aanklikken zal U gevraagd worden , een taalpakket te installeren  (Japanse site) , maar wanneer U enkel de kaart en de prefixen wilt bekijken , is dat niet nodig.Dan vallen enkel de opmerkingen in de rechtse kolom weg.
http://www4.plala.or.jp/nomrax/DXCC.htm

Zoekt U zelf naar de oorspronkelijke ARRL dxcc lijst door in de zoekbalk van google te typen : dxcc list_1a0    en klik op Google zoeken . Het eerst gevonden item , " DXCC entities list " , is een schot in de roos .

De roeptekens zijn op een overzichtelijke manier afgebeeld 
op afzonderlijke landkaarten,te bekijken op  volgende URL:
http://www.dxzone.com/cgi-bin/dir/jump2.cgi?ID=1989

Er is ook de zogezegde "grote cirkelkaart ", waarop U een  berekening kunt uitvoeren vanaf de locatie waar Uw shack staat tot een andere locatie : http://members.chello.nl/a.wolters11/zendamateur/qra-wereld.htm
De ARRL is een vereniging zonder winstoogmerken , die werkt met vrijwilligers ,maar toch een invloed heeft op goevernementele beslissingen inzake radio-communicaties en radio-uitrustingen.

In Genéve , Zwitserland , bestaat de ITU (Internationale Telecommunicatie Unie ) , die ook rekening houdt met de inbreng en de wensen van de ARRL , dus van de zendamateurs , voor zover dit mogelijk is .

HAM SATELLIETEN .

OSCAR 1 was de eerste van meer dan twee dozijn satellieten , ontworpen , gefinancierd en gebouwd door radio-amateurs , en gelanceerd (op 12 december 1961) in het kader van het OSCAR -programma . OSCAR is de afkorting van "Orbiting Satellite Carrying Amateur Radio." Sommige OSCAR’s werden gebouwd door studenten , bijvoorbeeld werd OSCAR 5 gekonstrueerd en gelanceerd door studenten van de Melbourne University in Australie. OSCAR 8 kwam tot stand door een gezamenlijke inspanning van amateurs uit de Verenigde Staten, Japan, Duitsland en Canada. O-8 werd gelanceerd op 5 maart 1978. Op deze wijze hebben Hams ook bijgedragen tot de ontwikkeling van de elektronika , door eksperimenten en het uitproberen van nieuwe ontwerp-methoden

Wie zijn de Hams?

We weten al dat elk land radio-amateurs telt . Er zijn er tienduizenden ,afhankelijk van de grootte van het land en de bevolkingsdichtheid , in de gewone huizen van de bevolking , in hogere technische scholen en in de universiteiten ,aan boord van schepen , vliegtuigen, auto’s ,brandweer , politie . Veel auto’s ,zowel auto’s van de gewone burger als van de politie , zijn uitgerust met kleine zenders-ontvangers , bijvoorbeeld van het merk Motorola of Philips , waarmee men kan zenden op frekwenties tussen de 144 MHz en de 470 MHz . Hiervoor heeft men slechts een korte antenne nodig , want een antenne is er steeds nodig voor een goede ontvangst en een goede uitzend-kwaliteit in gunstige technische omstandigheden . Veel gekende figuren uit de politieke en de handels-wereld zijn Hams . De overleden koning Hussein van Jordanie was ook een Ham . ( persoonlijke noot : ik heb nog een radio-verbinding met hem gemaakt en daarover van hem een ‘QSL-kaart ‘ontvangen , dit is een ontvangstbevestiging van de verwezenlijkte communicatie ; er zijn echte verzamelaars van zeldzame QSL-kaarten : dit is een hobby zoals het verzamelen van postzegels ). Klikt U op volgende URL:

http://users.skynet.be/on1cau/k_hussein.htm

Bekijkt U nog enkele illustere figuren , die ook zend-amateur zijn;klikt  U   daarvoor op de URL :

http://digilander.libero.it/mondoradiomania/VIP/vip.htm   (Gaat U naar helemaal onderaan de bladzijde voor foto's.) alsook    http://digilander.libero.it/i2mov/page17.htm

en voor nog meer beroemdheden , typt U "vcoletti famous" in de Google zoeklijn , en klikt op "zoeken". De eerste lijn die verschijnt "Famous Radio Amateurs "
geeft een mooi overzicht . 

Klik op de volgende Link om 200 QSL-kaarten te bekijken:  http://www.flickr.com/photos/33555620@N00/
en nog eens 170 andere  , gevolgd door nog 200 ,127,en 100 andere :
http://public.fotki.com/radioamateur/radio/
http://www.drivehq.com/file/ShowFolder.aspx?isGallery=true&share=true&parentID=33356
http://willyacke.myphotoalbum.com/view_album.php?set_albumName=album03

http://www.imagestation.com/album/pictures.html?id=2124229271&code=16982041&mode=invite&DCMP=isc-email-AlbumInvite

Er bestaat in feite geen kategorie mensen , waar geen Hams onder zitten . In de streek van Gent zijn er bijvoorbeeld pastoors die radio-amateur zijn , en om maar één voorbeeld te noemen : ON4LM . Een aantal filmsterren , waren Ham ,chauffeurs van camions, leraars ,vissers , en ga zo maar door . Waarom ? Omdat dit een van de vriendelijkste en fijnste vrije-tijdsbestedingen is , die men zich kan indenken . Ook U , die dit leest , kunt radio-amateur worden , en daar is geen leeftijd aan gekoppeld . Er zijn radio-amateurs vanaf 8 jaar tot 98 jaar , en men hoeft daarvoor ook geen ingenieur te zijn . Een beenhouwer , een bakker , een drukker van visite-kaartjes , of een uitbater van een friet-kot , of wie dan ook , kan het worden .

Wat alle radio-amateurs gemeenschappelijk hebben , is de ambitie van vriendelijke omgang met de medemens , tijdens gezellige club-vergaderingen , want meestal organiseert men zich in clubs per gemeente , stad , provincie of land . In Belgie vindt men overkoepelend bijvoorbeeld de verenigingen UBA (Unie der Belgische Amateur-zenders) en de VRA (Vereniging van de Vlaamse Radio Amateurs ) , en de bereidheid om bij te leren op allerlei gebieden , niet alleen door menselijke en sociale omgang , maar ook voor het verwerven van technische vaardigheden . Dit betreft onder meer het opdoen van meer kennis over elektronika en bijvoorbeeld het leren werken met een radio-ontvangst-en-zend-station en het leren telegraferen met morse-tekens , een techniek die niet alleen nog gebruikt wordt aan boord van schepen , denken we aan het fameuze S.O.S = dididi dadada dididi , dus drie keren kort , of punten geseind , drie keren lang of strepen geseind , en daarna terug drie keren kort . Ook in sommige postkantoren over heel de wereld , gebruikt men voor het verzenden van telegrammen , nog telegrafie , omdat telegrafie-tekens nog goed hoorbaar en verstaanbaar of leesbaar zijn op het ogenblik dat spraak van de menselijke stem in die mate gestoord wordt door allerlei interferenties , bijvoorbeeld door onweders , dat daar niets meer van te maken is . De computer heeft ook zijn intrede gedaan in de Ham wereld en er bestaan een ganse reeks zeer goede computer-programma’s , waarmee men op de PC , morse kan leren , zowel door te luisteren als door zelf te seinen .
Op de volgende Link vindt U enkele morse-programma's:
http://www.ac6v.com/morseprograms.htm   alsook op :
http://ac6v.com/morseaids.htm#INT
Een student(e) die radio-amateur wordt , heeft een veel grotere kans om met grote onderscheiding te slagen in de studies die hij/zij op dat ogenblik onderneemt , omdat het radio-amateurisme een breed georienteerde beweging en denktank is .

Q-codes , zijn codes ,gebruikt tijdens telegrafie-uitzendingen in  Morse-code :

QSL :  Ik zal U een bevestiging sturen over deze verbinding ,dit 
             gesprek tussen ons  , onder de vorm v.e.QSL-kaart
QTH : Mijn locatie is ... , de plaats vanwaar ik uitzend is ...
QRS : Wil ik trager seinen , of ... kunt U wat trager seinen ...
QRU  : Ik heb op het ogenblik geen berichten voor U .
              QRU? : heeft U berichten voor mij ?
QRT  : Ik stop er mee , ik schakel de zender uit en ga uit de lucht .
73       : Beste groeten
ANT..... Antenne
WX ...... Weer ( goed of slecht )
OM......  Old Man :vriendelijke familiaire uitdrukking om iemand aan te  
               spreken, geldt voor alle leeftijden
YL......    Young lady : jonge dame , juffrouw
XYL.....  Gehuwde vrouw , Mevrouw
TNX.....  Dank U.
 BK......  Break (dah dit dit dit dah dit dah)  =  onderbreking
 K.......    (dah dit dah ) = Over , dit wil zeggen , het is nu aan U om uit
te zenden door voor de microfoon te spreken of de         
               seinsleutel te bedienen in telegrafie .

Hoe begint men er dan aan ?

In elke gemeente of stad zijn er een of meerdere radio-amateur -groeperingen of clubs , waarbij men aansluiting kan zoeken . Men neemt kontakt op , en woont een vergadering bij .Men zal steeds met open armen ontvangen worden en verbaasd staan over de diversiteit van de mensen die men daar aantreft : alle mogelijke soorten met alle achtergronden , beroepen en leeftijden . Daar kan men ook gratis lessen volgen om het licentie-eksamen voor te bereiden , want men kan slechts een radio ontvangst-en zendstation uitbaten als men een eksamen heeft afgelegd bij de RTT . Dit betreft zowel een technische kennis , als een kennis van de morse-kode voor sommige,niet alle , zendvergunningen . De kennis van de morse-kode of CW = continuous wave , lijkt ons nog steeds een pluspunt voor de ontvangst van gestoorde uitzendingen .

Men kan natuurlijk ook gewoon naar uitzendingen op de korte golf luisteren , (dan is men " luister-amateur ") , want daar speelt heel het gebeuren zich af , in vastgelegde amateur-banden die wereldwijd ,voor alle landen ongeveer dezelfde zijn ( bepaald door de hierboven vermelde I.T.U . = U.I.T.= Union Internationale des Telecommunications ) ,maar het is natuurlijk veel prettiger en interessanter via een microfoon met alle landen van de ganse wereld , of zelfs lokaal met vrienden uit eigen land of eigen omgeving te kunnen spreken en informatie uit te wisselen . Het grote verschil met het ‘chatten " op een PC , is dat men hier echt de stem van de korrespondent(e) hoort , en veel meer informatie in veel kortere tijd kan uitwisselen dan met een PC . Een dergelijk gesprek , waarbij de ene na de andere de microfoon neemt , is ook veel persoonlijker en aangenamer , dan bij een PC chat . Men kan zelfs zijn korrespondent(e) zien , als men doet aan ATV = amateur televisie , waarbij men beelden uitwisselt in de zogenaamde slow-scan techniek . Gewone bewegende beelden in fast scan uitzenden en ontvangen , dus niet in slow-scan techniek gaat ook , en meer informatie kan men daarover krijgen bij PI6ATS , door te klikken op de volgende URL of wanneer U een 'error'-melding krijgt,kopieert U de URL in de adreslijn van Uw browser en klik op OK:

http://www.pi6ats.nl

Bekijk ook  
http://www.pe1dwa.bravehost.com/index.htm

dit is de Link naar PE1DWA ,
alsook ON0TV :http://www.ovrc.net/atv/atv_start.html

Bij slechte voortplantingsomstandigheden van de radiogolven in de ruimte boven ons , de stratosfeer en de ionosfeer , neemt men best zijn toevlucht tot het telegraferen met de seinsleutel ,in morse-code . Dan geraakt men er nog door , als een stem-of gesproken verbinding niet meer lukt .

Eens dat men geslaagd is in het eksamen , kan men zich een zogenaamde transceiver aanschaffen , dit is een zender-ontvanger , die men ook zelf zou kunnen bouwen als men daarvoor voldoende technisch en elektronisch onderlegd is , maar die anders aan vrij gunstige prijzen aangeboden wordt door allerlei amateurs die naar een recenter versie willen overschakelen . Wenst men enkel plaatselijk uit te zenden en te ontvangen , dan kan men zich ook een zogezegde 2-meter transceiver aanschaffen , die men niet alleen thuis maar ook in de auto kan gebruiken . We spreken in heel dit verhaal niet over de zogenaamde "Citizen-Band transceivers ", die door camionneurs in hun auto gebruikt worden om er maar op los te palaberen over alles en nog wat , om de tijd tijdens de lange grensoverschrijdende ritten , niet in te eentonige en eenzame omstandigheden , te moeten doorbrengen . Voor Citizen-Band hoeft men geen eksamen af te leggen , maar in die beweging zit geen organisatie , geen sociaal netwerk , geen leden-verenigingen, en is dus niet erg interessant.

Echte radio-amateur verenigingen , organisaties en clubs,vindt U  op de volgende URL :
http://www.rac.ca/intersoc.htm  en http://www.dxzone.com/catalog/Ham_Radio/Clubs/Societies/
http://users.otenet.gr/~sv1cns/societes.htm
Om meer over het echte radio-amateurisme , wereldwijd te vernemen , kan men zich ook het " ARRL Handboek voor Radio Amateurs " aanschaffen , of zich via de inschrijving in een club abonneren op het club-tijdschrift . Wat de technische kant betreft , die men in het ARRL handboek aantreft , zal men een overgang vinden van het gebruik van radiobuizen in de amateur-apparatuur , naar transistoren en integrated circuits . Vandaag bevatten transceivers ook microprocessoren die diverse bewerkingen sturen en regelen.Dat betekent niet dat de radiobuis daarom afgedaan heeft . Wanneer men wil uitzenden met grote vermogens , voor zover dit toegelaten is door de wet , kan men nog steeds beter radiobuizen dan transistoren gebruiken , en dit is geen nostalgisch teruggrijpen naar het verleden , maar heeft te maken met de gemakkelijker koeling van de radiobuizen , de betere prestaties op de zeer hoge frekwenties , het groter rendement ,alhoewel de enige nadelen van de radiobuis zijn grote afmeting is en de veel hogere spanning t.o.v. solid-state bekabeling , om haar te doen werken in een schakeling . Het verschil met de radio-amateurs van 20 jaar en langer geleden , is , dat de huidige generaties van vooral de jongere radio-amateurs meer geinteresseerd zijn in het werken met de PC , en daardoor veel minder technisch goed onderlegd zijn . Dit heeft veel te maken met het feit dat men het de voorbije 20 jaar gemakkelijk gemaakt werd, door de aankoop van de zogezegde "plug-and-play "-apparatuur , waarbij men zelf niet veel meer moet nadenken ,of een eigen inbreng leveren met technische bekwaamheid , om een klus af te ronden . Het wordt allemaal op een presenteerblaadje aangeboden , en men heeft hoogstens nog een schroevendraaier nodig , om apparatuur wat bij te regelen .

Klikt U op de volgende Link om nog 150 foto's van radio-amateur
shacks en van QSL-kaarten te bekijken ,een aantal daarvan gericht aan een DF1.. duits radio-amateur-station :
http://www.care2.com/c2c/photos/view.html/view/232/321432856/Ham_Radio/

Het bandplan , d.w.z. de frekwenties ,die de amateurs mogen
gebruiken ,zijn in lijstvorm hieronder gegeven .Dit is een tabel
voor de USA .
Bij ons zijn er kleine verschillen , bijvoorbeeld de 40 meter band loopt
niet van  7 tot 7,3 MHz , maar van 7 tot 7,1 MHz  en de 80 meter band
van 3,5 tot 3,8 MHz . (een uitgebreider band-plan , kunt U bekijken
door te klikken op:
http://www.ncdxf.org/Beacon/bandplan.html en op http://solair.eunet.yu/~yu1arl/bp-hf.htm

 . Medium Frequency (MF) (300 kHz to 3 MHz)

• 160 meters (1.8 - 2.0 MHz)

27-04-2005, 00:00 Geschreven door Willy
Reageren (6)

 In deze folder zitten er enkele tientallen posters van films ,
startend vanaf ongeveer 1930 .De "stomme" zwart-wit -
films die rond 1920 en later gedraaid werden ,hebben we 
er niet bijgevoegd.

Op het ogenblik kunt U meer dan 600 affiches bekijken .

 Klikt U ook op de volgende URL :
http://www.drivehq.com/folder/p2470718.aspx

Het is duidelijk dat de gekozen voorbeelden onvolledig zijn ,         gezien het groot aantal films dat in de loop der decennia , gedraaid is . Ook zitten hier voor het ogenblik vooral Amerikaanse films in.

 Ik zal deze leegte proberen op te vullen, door een scanning te maken van enkele honderden postkaarten over filmsterren van alle nationaliteiten , die ik in mijn jeugd verzamelde , en die ik hier bij mij  staan heb in een kartonnen doos .

Wanneer U de affiches bekijkt , zult U hier en daar wel een film herkennen , die U indertijd gezien heeft , of die U bekend voorkomt . Het kan zijn , dat U daarover een zekere nostalgie of melancholie voelt , dat is meer dan normaal . Zo'n film kan jeugdherinneringen oproepen , ook aan vrienden  of vriendinnen  die toen samen met U in de zaal zaten te kijken naar het  grote scherm .
 
          Als  inspiratie van ontwerpers , tekenaars en schilders , zit er in deze voorstellingen natuurlijk ook stof genoeg ,want dit is zonder meer ook kunst .

Er zitten ook een paar foto's bij , die ik genomen heb in een verbruikzaal van een cafe-restaurant , vlak bij de Metropolis in Antwerpen . Ik herinner mij de naam niet meer van de verbruikzaal , maar door daar beneden aan de voet van de Metropolis eventjes rond te lopen , en naar binnen te kijken in de diverse drink-en eet-ruimten , vindt U wel snel de muur-schilderingen , die ik bedoel .
Groot en knap gemaakt ,  veelkleurig en kunstig  geschilderd .

Klik op deze link om 148 posters te bekijken :

Klik ook op de volgende Link om nog 250  andere posters te bekijken :

http://www.drivehq.com/file/df.aspx/publish/willyacke/cinema3

en op de volgende Link om nog 94 andere te bekijken :http://public.fotki.com/art1/movieposters/     ofwel :
http://willyacke.myphotoalbum.com/view_album.php?set_albumName=album05

27-04-2005, 00:00 Geschreven door Willy
Reageren (2)

26-04-2005, 19:11 Geschreven door Willy
Reageren (2)

In de hierbijgaande folder , die U kunt bekijken door met de
muis op de afbeelding te klikken , staan er 90 afbeeldingen ,
schilderijen en ook enkele foto's van tango-dansen .
Deze dans ,waarvan men enkele tijd geleden zei ,dat hij
enkel bedoeld was voor "ouderen", wint duidelijk ook de
voorkeur van de jonge mensen . Men ziet dit als men
danskursussen volgt bij de dansschool Marc Spillemaeckers
in Brasschaat , of als men elke laatste zondag van de maand gaat
dansen bij Pol Van Assche ,om 15 uur in het kultureel centrum :De Luchtbal .

Andere mogelijkheden zijn , de Luna ,in Berchem , niet van van
het station , als men naast het groot postgebouw de brug over de
autoweg overrijdt , dan de eerste straat onmiddellijk links ,
enkele huizen verder. Men kan ook tango dansen in het Oude Badhuis ,
niet ver van het Stuyvenbergplein in Stuyvenberg ,elke derde zondag
van de maand om 15 uur , of  aan de  Kattendijksluis,meestal op
een dinsdag , bij Tango aan de Stroom . Dit , om er maar enkele te
noemen . Waarom is tango zo populair ? Ten eerste is het nog een dans ,
waar men met een partner van het andere geslacht danst , dat is bij de
moderne dansen een uitzondering geworden . Ten tweede is het een
passionele dans , op zeer mooie muziek , meestal in het latijns-
amerikaans-spaans gezongen , met onder meer de veel terugkerende
termen corazón (hart) , estar enamorado (verliefd zijn ) , amor ,
tristeza ( treurnis , triestigheid ) , enz . Aanvankelijk werd de tango
gespeeld door kleine groepen , zoals een trio met een viool , een
dwarsfluit en een guitaar .  Achteraf is daar zang bijgekomen , die
bijvoorbeeld kan begeleid worden  door guitaar ,piano en bandoneon .
Dit laatste instrument is een soort verkleinde accordeon . De oorzaak
ligt daar , dat de tango ontstaan is in Argentina , een Latijns -Amerikaans
land dat na de "conquista " van Zuid-Amerika , vooral groeide door
inwijkelingen, en wat de tango-makers betreft , vooral Fransen , Polen
en Duitsers.( niet de duitse nazi's die na de tweede wereldoorlog naar
Argentina gevlucht zijn , we spreken wel over eeuwen geleden ) .
Het bandoneon is vrij laat ontstaan , rond de beginjaren 1900 ,en is 
duidelijk een afgeleide van de franse accordeon .  Nu vandaag nog ,
spelen de Fransen in  Frankrijk ,maar ook muzikanten ,accordeon-
spelers bij ons ,daar hun musettes op , en hun tango's .
Ook in Nederland had de tango navolging met het orkest van Malando,
een echte Hollander, die onder meer "la comparsita" , componeerde of
verwerkte .

Hier ter plaatse , kunnen wij zowel de Europese tango met zes passen
leren dansen ,als de Argentijnse tango met 8 passen , en een variante
op deze laatste is de Milonga . Tal van danskoppels ,meestal jonge mensen
uit diverse landen , (en als kers op de taart ,natuurlijk uit Argentina ),
geven op tal van plaatsen waar tango gedanst wordt , demonstraties
en uiting van hun kunnen , prachtig om aan te zien , temeer daar ze
meestal in zeer mooie klederdrachten optreden .

Bent Uzelf nog geen tango-danser ? Probeert U het eens , het is niet zo
moeilijk en het verplaatst U in een andere kunst-en -ontspannings-wereld .

Om de tango schilderijen nog eens anders te bekijken ,klik op :
http://willyacke.myphotoalbum.com/view_album.php?set_albumName=album04

-------------------------------------------------------------------------------

El tango : :"La vida es un tango y hay que saberla bailar. El tango es parte
de nuestra identidad "

El tango como baile ha sido determinado por la conjunción de tres elementos:
un componente musical negro, la milonga y la habanera, que asume un rol catalizador. La guajira flamenca aportó su melodía para la formación de la
milonga. La habanera, su ritmo. El tango negro, la danza. Luego esa milonga ya transformada por su triple influencia, pasa a denominarse tango por efecto del
tango negro y del tango andaluz. Para ese entonces el tango andaluz aporta al
nuevo tango en Buenos Aires, melodía y música.

 Las danzas sociales surgen de una profunda necesidad física de crear un
 lenguaje a través del cual la gente pueda comunicarse con el otro sin palabras.
El tango es la danza de la carne, del deseo, de los cuerpos entrelazados. Es un diálogo nuevo, la seducción hecha movimiento, el ir y venir, encuentro de dos mundos. Es un baile exhibicionista, estéticamente bello, y ronda sin temores el universo de lo lúdico.
La pareja de baile roza sus zapatos entre sensuales caricias mientras el atónito espectador ocasional, eterno voyeur, se fascina y deslumbra con el ardor del
tácito romance entre los bailarines de turno.
La primera expresión precursora de lo que sería luego el tango fue,
para muchos,la incorporación en los bailes de la pareja enlazada y
figuras coreográficas propias de los bailes de los negros.

de alma, de alma y de corazón

26-04-2005, 00:00 Geschreven door Willy
Reageren (15)

26-04-2005, 00:00 Geschreven door Willy
Reageren (2)

Kubisme

Het kubisme begint in 1906-1907 met als pioniers Picasso
en Braque .De vijandigheid die het kubisme wekte , is al
een voldoende bewijs dat het hier om een revolutie in de
kunst ging.Deze manier van schilderen werd in twijfel
getrokken als ' misleidend '.

Cezanne (een vriend van Renoir) wou de natuur bekijken in de vorm
van cilinders , bollen en kegels , alles in het juiste perspectief ...
Zijn waardering van ruimte,kleur en licht bij de heftige primitieve
expressie in zijn werken,maakt indruk .Braque en Picasso onderzoeken dit Cezanisme en vernieuwen het .In 1906 vervangt Picasso een gezicht door
een masker ,nadat hij Afrikaanse kunst had bekeken op een tentoonstelling.
In 1907 schildert hij " les demoiselles d' Avignon (in feite ' tippelende '
meisjes die hij in Barcelona heeft gezien), en hij drukt zijn bewondering
uit voor ' het blauwe naakt ' van Matisse met zijn verwrongen lijnen en
felle kleuren roze en blauw.Hij begint na Derain's werk te hebben bekeken
aan een geometrische vlakindeling in een streven "helemaal opnieuw te beginnen ,waarbij men wel zal begrijpen wat ik bedoelde bij het schilderen".
Zijn roze periode vloeit over in de beeldtaal van de " neger-maskers" die hij
zelf  'een vorm van exorcisme ' noemt .Hij verlaat zijn levensgezellin ,de
mooie Fernande Olivier,die hij verschillende keren schilderde,maar die niet
 in staat schijnt te zijn hem een kind te schenken.Picasso schildert nu
 ' 3 vrouwen ' en ' 5 vrouwen ' in waterverf en gouache op hout ,dus
gemengde techniek in kleuren van oker tot bruin en groen tot blauw .
Hij begint ook te beeldhouwen en etsen te maken . Braque,Picasso en Derain ,hebben elkaar vaak ontmoet.

115              116               117               118                119

Terwijl Braque analytisch,methodisch ,constructivistisch werkt ,blijft
Picasso gehecht aan primitivisme met sterke kontrasten.Hij begint nu ook landschappen te schilderen met simpele geometrische vormen , maar niet zo
 " gevuld met kubussen " (-> kubisme) ,driedimensionaal, als sommige werken
van Braque ,die zich begint te concentreren op stillevens , "die hij in hun ruimte
kan voelen " ,en ook op landschappen.Aangetrokken door muziek ,schildert hij
' hommage aan Johan Sebastian Bach','de klarinet ' ,' de vrouw met de guitaar (1913) ' , en ' de viool (1914)' .Tussen 1912 en 1924 leggen Picasso en Braque
zich ook toe op het maken van collages van stillevens met onder meer stukjes behangpapier en lamellen hout , kranten-knipsels,stukjes spiegel ,die op een ondergrond geplakt werden, bijvoorbeeld in 'de guitaar en de klarinet ' uit 1918
(als kubistische montage) .

120        121        122          123          124         125      126     127      128

In 1911 exposeert Picasso 83 tekeningen en aquarellen in een galerij in New
York,voor het eerst zo ver in het buitenland ,terwijl hijzelf samen met Braque,
de zomer doorbrengt in Céret .Hij wordt in New York als leider van de kubisten aanzien,met een intuitieve,spontane uitdrukkingswijze, ,meer dan Delaunay ,
Léger(1881-1955), Juan Gris (1887-1927) ,en de reeds hierboven vernoemden ,
en volgelingen die ' krachteloze imitaties voortbrengen ' in tegenstelling tot ' de kreatieve spanning die met intensiteit de nieuwe ruimte op doek materialiseert'.

Picasso keert na Céret ,terug naar Parijs en leert er Eva Gouel kennen,die hij prompt schildert ,een felle , betoverende verschijning ,geheel anders dan de evenwichtige Fernande die uit zijn leven verdwijnt , en na publicatie van haar memoires over haarzelf en Picasso ,sterft in 1966. Picasso zal na haar nog 6
andere minnaressen als model kennen , tot op een hoge leeftijd .

----------------------------------------------------------------------------
Naschrift :
Pablo Picasso's Love: La Femme-Fleur .

      As originally published in
      The Atlantic Monthly
      August 1964
      Pablo Picasso's Love: La Femme-Fleur
      The love affair between Pablo Picasso, aged 61, and Françoise Gilot, 21,
      began in Paris in the spring of 1943 during the German occupation of
      France. She was a student of art, the only child of a domineering father
      who brought her up as if she had been his son. In her mood of rebellion
      she found in Picasso a gentleness and depth of understanding she had not
      known in any other man. They were to live together for the next ten years;
      she was to bear him two children. Their relationship forms the substance
      of a new book, LIFE WITH PICASSO, to be published this winter by
      McGraw-Hill. This excerpt is taken from the opening part.

      by Françoise Gilot and Carlton Lake

      I met Pablo Picasso in May, 1943, during the German occupation of France.
      I was twenty-one, and I felt already that painting was my whole life. At
      that time I had as houseguest an old school friend named Geneviève, who
      had come up from her home near Montpellier, in the south of France, to
      spend a month with me. With her and the actor Alain Cuny, I went to have
      dinner one Wednesday at a small restaurant then much frequented by
      painters and writers. It was called Le Catalan and was in the Rue des
      Grands-Augustins on the Left Bank, near Notre Dame.
      Return to Flashback: Portraits of Picasso When we got there that evening
      and were seated, I saw Picasso for the first time. He was at the next
      table with a group of friends: a man, whom I didn't recognize, and two
      women. One of the women I knew to be Marie-Laure, Vicomtesse de
      Noailles, the owner of an important collection of paintings, who is
       now   something of  a painter herself. At that time, though she had
       not yet taken up painting -- at least publicly -- but she had written a
       poetic little book called  The Tower of Babel.
       She had a long, narrow, somewhat decadent-looking face
      framed by an ornate coiffure that reminded me of Rigaud's portrait of
      Louis XIV in the Louvre.
      The other woman, Alain Cuny whispered to me, was Dora Maar, a Yugoslav
      photographer and painter, who, as everyone knew, had been Picasso's
      companion since 1936. Even without his help I would have had no trouble
      identifying her, because I knew Picasso's work well enough to recognize
      that this was the woman who was shown in the Portrait of D . . . M . . .
      in its many forms and variants. She had a beautiful oval face but a heavy
      jaw, which is a characteristic trait of almost all the portraits Picasso
      has made of her. Her hair was black and pulled back in a severe, starkly
      dramatic coiffure. I noticed her intense bronze-green eyes, and her
      slender hands with their long, tapering fingers. The most remarkable thing
      about her was her extraordinary immobility. She talked little, made no
      gestures at all, and there was something in her bearing that was more than
      dignity -- a certain rigidity. There is a French expression that is very
      apt: she carried herself like the holy sacrament.
      I was a little surprised at Picasso's appearance. My impression of what he
      ought to look like had been founded on the photograph by Man Ray in the
      special Picasso number of the art review Cahiers d'Art published in 1936:
      dark hair, bright, flashing eyes, very squarely built, rugged -- a
      handsome animal. When I saw him now, with his hair graying to white,
      and with an absent look -- either distracted or bored -- he had a withdrawn,
      oriental appearance that reminded me of the statue of the Egyptian scribe
      in the Louvre. There was nothing sculptural or fixed in his manner of
      moving, however; he gesticulated, he twisted and turned, he got up, he
      moved rapidly back and forth.
      As the meal went on I noticed Picasso watching us, and from time to time
      acting a bit for our benefit. It was evident that he recognized Cuny, and
      he made remarks that we were obviously supposed to overhear. Whenever
      he said something particularly amusing, he smiled at us rather than just at
      his dinner companions. Finally he got up and came over to our table. He
      brought with him a bowl of cherries and offered some to all of us, in his
      strong Spanish accent calling them cerisses, with a soft, double-s sound.
      Geneviève was a very beautiful girl, of French Catalan ancestry but a
      Grecian type, with a nose that was a direct prolongation of her forehead.
      It was a head, Picasso later told me, that he felt he had already painted
      in his work of the Ingresque or Roman period. She often accentuated that
      Grecian quality, as she did that evening, by wearing a flowing, pleated
      dress.
      "Well, Cuny," Picasso said. "Are you going to introduce me to your
      friends?" Cuny introduced us and then said, "Françoise is the intelligent
      one." Pointing to Geneviève, he said, "She's the beautiful one. Isn't she
      just like an Attic marble?"
      Picasso shrugged. "You talk like an actor," he said. "How would you
      characterize the intelligent one?"
      That evening I was wearing a green and brown turban that covered much of
      my brow and my cheeks. Geneviève answered his question.
      "Françoise is a Florentine virgin," she said.
      "But not the usual kind," Cuny said. "A secularized virgin." Everybody
      laughed.
      "All the more interesting if she's not the ordinary kind," Picasso said.
      "But what do they do, your two refugees from the history of art?"
      "We're painters," Geneviève answered.
      Picasso burst out laughing. "That's the funniest thing I've heard all day.
      Girls who look like that can't be painters." I told him that Geneviève was
      only on holiday in Paris and that she was a pupil of Maillol in Banyuls,
      and that although I wasn't anybody's pupil, I was very much a painter. In
      fact, I said, we were having a joint exhibition of paintings and drawings
      right at the moment in a gallery in the Rue Boissy d'Anglas, behind the
      Place de la Concorde.
      Picasso looked down at us in mock surprise. "Well, I'm a painter, too," he
      said. "You must come to my studio and see some of my paintings."
      "When?" I asked him.
      "Tomorrow. The next day. When you want to."
      Geneviève and I compared notes. We told him we'd come not tomorrow, not
      the next day, but perhaps the first of the next week. Picasso bowed. "As
      you wish," he said. He shook hands all around, picked up his bowl of
      cherries, and went back to his table.

      THE following Monday morning, about eleven o'clock, Geneviève and I
      climbed a dark, narrow, winding staircase hidden away in a corner of the
      cobblestone courtyard at 7 Rue des Grands Augustins and knocked on the
      door of Picasso's apartment. After a long wait it was opened about three
      or four inches, and the pointed nose of his secretary, Jaime Sabartés,
      came through. We had never seen him before, but we knew who he was.
      We had seen reproductions of drawings Picasso had made of him, and
      Cuny had told us that Sabartés would be the one who received us. He
       looked at us  rather  suspiciously and asked, "Do you have an appoint-
       ment?" I said we did. He  let us in. He looked anxious as he peered  
       out from behind his thick-lensed glasses.
      We entered an anteroom where there were many plants and birds: turtle-
      doves and a number of exotic species in wicker cages. The plants were not
      pretty; they were the spiky green ones you see frequently in copper pots
      in a concierge's loge. Here they were arranged more appealingly, though,
      and in front of the high open window they made a rather pleasing effect. I
      had seen one of those plants a month before in a recent portrait of Dora
      Maar that was hung -- in spite of the Nazi ban on Picasso's work -- in an
      out-of-the-way alcove of the Louise Leiris gallery in the Rue d'Astorg. It
      was a magnificent portrait, in pink and gray. In the background of the
      picture there was a framework of panels like the panes of the large
      antique window I now saw, a cage of birds, and one of those spiky plants.
      From that room we followed Sabartés into a second one, which was very
      long. I saw several old Louis XIII sofas and chairs and, spread out on
      them, guitars, mandolins, and other musical instruments which, I supposed,
      Picasso must have used in his painting during the Cubist period. He later
      told me that he had bought them after he painted the pictures, not before,
      and kept them there now as a kind of remembrance of his Cubist days. The
      room had noble proportions, but everything was at sixes and sevens. The
      long table that stretched out before us and two long carpenter's tables,
      one after the other against the right-hand wall, were covered with an
      accumulation of book, magazines, newspapers, photographs, hats, and
      miscellaneous clutter. On top of one of these tables was a rough piece of
      amethyst crystal, about the size of a human head. In the center of it was
      a small, totally enclosed cavity filled with what appeared to be water. On
      a shelf underneath it I saw several men's suits folded up and three or
      four pairs of old shoes.
      As we walked past the long table in the center of the room, I noticed that
      Sabartés moved out around a dull brownish object lying on the floor, near
      the door that led into the next room. When I came closer to it, I saw that
      it was a sculpture of a skull cast in bronze.
      The next room we went into was a studio almost entirely filled with
      sculptures. I saw The Man With the Sheep, now cast in bronze and standing
      in the square at Vallauris, but at that time simply in plaster. Then there
      were a number of large heads of women that Picasso had done at Boisgeloup
      in 1932. There was a wild disorder of bicycle handlebars, rolls of canvas,
      a fifteenth-century Spanish polychromed wooden Christ, and a weird and
      spindly sculpture of a woman holding an apple in one hand and what looked
      like a hot-water bottle in the other arm.
      What hit me hardest, though, was a glowing canvas by Matisse, a still life
      of 1912, with a bowl of oranges on a pink tablecloth against a light
      ultramarine and brighter pink background. I remember also a Vuillard, a
      Douanier Rousseau, and a Modigliani, but above all, in that shadowy
      studio, the glow of color of the Matisse was particularly striking among
      the sculptures. I couldn't prevent myself from saying, "Oh, what a
      beautiful Matisse." Sabartés turned around and said austerely, "Here there
      is only Picasso."

      BY ANOTHER little winding staircase, on the far side of the room, we
      climbed to the second floor of Picasso's apartments. Upstairs the ceiling
      was much lower. We passed into a large studio. On the other side of the
      room I saw Picasso, surrounded by a group of six or eight. He was dressed
      in an old pair of trousers that hung loosely from his hips, and a
      blue-striped sailor's jersey. When he saw us, his face lighted up in a
      pleasant smile. He left the group and came over to us. Sabartés muttered
      something about our having an appointment and then went downstairs.
      "Would you like me to show you around?" Picasso asked. We said we would
      indeed. We hoped he would show us some of his paintings, but we didn't
      dare ask. He took us back downstairs into the sculpture studio.
      "Before I came here," he said, "this lower floor was used as a workshop by
      a weaver, and the upper floor was an actor's studio -- Jean-Louis
      Barrault's. It was here, in this very room, that I painted Guernica." He
      settled back onto one of the Louis XIII tables in front of a pair of
      windows that looked out onto an interior courtyard. "Other than that,
      though, I hardly ever work in this room. I did L'Homme au Mouton here,"
      he said, pointing to the large plaster sculpture of the man holding the sheep
      in his arms, "but I do my painting upstairs, and I generally work on my
      sculpture in another studio I have a little way up the street.
      "That covered spiral stairway you walked up to get here," he said, "is the
      one the young painter in Balzac's Le Chef-d'oeuvre inconnu climbed when he
      came to see old Pourbus, the friend of Poussin who painted pictures nobody
      understood. Oh, the whole place is full of historical and literary ghosts.
      Well, let's get back upstairs," he said. He slid off the table, and we
      followed him up the winding staircase. He took us through the big studio,
      around the group of people, none of whom looked up at us as we passed
      through, and into a small room in the far corner.
      "This is where I do my engraving," he said. "And look here." He walked
      over to a sink and turned on a faucet. After a while the water became
      steamy. "Isn't it marvelous," he said. "In spite of the war, I have hot
      water. In fact," he added, "you could come here and have a hot bath any
      time you liked."
      About one o'clock the group around us broke up, and everyone started to
      leave. The thing that struck me as most curious that first day was the
      fact that Sabartés was obviously a kind of monk of the Picasso religion,
      and all the people who were there had the air of being completely immersed
      in that religion except the one to whom it was addressed. He seemed to be
      taking it all for granted but not attaching any importance to it, as if he
      were trying to show us that he didn't have any desire to be the central
      figure in a cult.
      As we turned to go, Picasso said, "If you want to come back again, by all
      means come. But if you do come, don't come like pilgrims to Mecca. Come
      because you like me, because you find my company interesting, and because
      you want to have a simple, direct relationship with me. If you only want
      to see my paintings, you'd better go to a museum."
      I didn't take that remark of his too seriously. In the first place, there
      were almost no paintings of his to be seen in any of the Paris museums at
      that time. Then, too, since he was on the Nazi list of proscribed
      painters, no private gallery was able to show his work openly or in
      quantity. And looking at another painter's work in a book of reproductions
      is no satisfaction for a painter. So if anyone wanted to see more of his
      work -- as I did -- there was almost nowhere to go except 7 Rue des
      Grands-Augustins.
      A few days after that first visit I dropped in at the gallery where
      Geneviève and I were having our exhibition. The woman who ran it told me
      excitedly that a little earlier a short man with piercing dark eyes,
      wearing a blue-and-white-striped sailor's jersey, had come in. She had
      realized, after the first shock, that he was Picasso. He had studied the
      paintings intently and then walked out without saying anything, she told
      me. When I got home, I told Geneviève about his visit. I said he had
      probably gone to see how bad our paintings were and prove to himself the
      truth of what he had said when he met us at Le Catalan: "Girls who look
      like that can't be painters."
      Geneviève took a more idealistic view of it. "I think it's a nice human
      touch," she said. "It shows he takes a real interest in young artists'
      work."
      I wasn't convinced. At best it was curiosity, I felt. "He just wanted to
      see what we had inside -- if anything."
      "Oh, you're so cynical," she said. "He seemed to me very kind,
      open-minded, and simple."
      I told her I thought he perhaps wanted to appear simple, but I had looked
      into those eyes of his and seen something quite different. It hadn't
      frightened me, though. In fact it made me want to go back. I temporized
      for about another week and then, one morning, with Geneviève in tow,
      returned to the Rue des Grands-Augustins. It was Sabartés, of course, who
      opened the door for us again, sticking his head outside like a little sand
      fox. This time he admitted us without comment.
      Remembering from our first visit the very pleasant entrance with its many
      plants and exotic birds in wicker cages lighted by the high window, we had
      decided to add a little color to the greenery, and so we arrived carrying
      a pot of cineraria. When Picasso saw us he laughed.
      "Nobody brings flowers to an old gent," he said. Then he noticed that my
      dress was the same color as the blossoms, or vice versa. "You think of
      everything, I can see that," he said. I pushed Geneviève in front of me.
      "Here's beauty, followed by intelligence," I reminded him.
      He looked us over carefully, then said, "That remains to be seen. What I
      see now are simply two very different types of beauty: archaic Greece and
      Jean Goujon."
      On our first visit he had shown us only a few pictures. This time he made
      up for it. He piled them up almost like a scaffolding. There was a
      painting on the easel; he stuck another on top of that, one on each side,
      piled others on top of those, until it seemed like a highly skilled
      balancing act of the human-pyramid kind. As I found out later, he used to
      arrange them that way almost every day. They always held together by some
      kind of miracle, but as soon as anyone else touched them, they came
      tumbling down. That morning there were cocks, a buffet of Le Catalan with
      cherries against a background of brown, black, and white: small still
      lifes, some with lemon and many with glasses, a cup, and a coffeepot, or
      with fruit, against a checked tablecloth. He seemed to be playing with
      colors as he sorted them out and tossed them up onto the scaffolding.
      There was a large nude, a three-quarter rear view that one saw at the same
      time front view, in earth tones, very close to the palette of the Cubist
      period. There were also scenes of the Vert Galant, that little tip of the
      Ile de la Cite on the other side of the Pont Neuf. In these paintings
      there were trees on which each branch was made out of separate spots of
      paint, much in the manner of Van Gogh. There were several showing mothers
      with enormous children whose heads, reached the very top of the canvas,
      somewhat in the spirit of the Catalan primitives.
      Many of the paintings he showed us that morning had a culinary basis:
      skinned rabbits, or pigeons with peas, a kind of reflection of the hard
      time most people were having to get food. There were others almost like
      papiers collés, with a sausage stuck onto an otherwise carefully composed
      background; or portraits of women wearing hats topped with forks or fishes
      and other kinds of food. Finally he showed us a group of portraits of Dora
      Maar, very tortured in form, which he had painted over the past two years.
      They are among the finest paintings he has ever done, I believe.
      Suddenly he decided he had shown us enough He walked away from his
      pyramid. "I saw your exhibition," he said, looking at me. I didn't have
      the courage to ask him what he thought of it, so I just looked surprised.
      "You're very gifted for drawing," he went on. "I think you should keep on
      working -- hard -- every day. I'll be curious to see how your work
      develops. I hope you'll show me other things from time to time." Then he
      added, to Geneviève, "I think you've found the right teacher in Maillol.
      One good Catalan deserves another."
      Little else he said that morning registered very deeply with me. I left
      the Rue des Grands-Augustin feeling very buoyant, impatient to get back to
      my studio and go to work.

      SOON after that second visit, Geneviève went back to the Midi. I wanted to
      return to the Rue des Grands-Augustins by myself, but I felt it was a
      little early to show Picasso any new work, even though he had been more
      than cordial in his invitation to come see him as often as I wanted to. I
      wondered more than once whether, if he had met me alone, he would even
      have noticed me. Meeting me with Geneviève, he saw a theme that runs
      through his entire work and was particularly marked during the 1930s: two
      women together, one fair and the other dark, the one all curves and the
      other externalizing her internal conflicts, with a personality that goes
      beyond the pictorial; one, the kind of woman who has a purely aesthetic
      and plastic life with him; the other, the type whose nature is reflected
      in dramatic expression. When he saw the two of us that morning, he saw in
      Geneviève a version of formal perfection, and in me, who lacked that
      formal perfection, a quality of unquiet which was actually an echo of his
      own nature. That created an image for him, I'm sure. He even said, "I'm
      meeting beings I painted twenty years ago." It was certainly one of the
      original causes of the interest he showed.
      When I did go back to see him, it wasn't long before he began to make very
      clear another side of the nature of his interest in me.
      There were always quite a few people waiting to see him, some in the long
      room on the lower floor, where Sabartés held forth, others in the large
      painting atelier on the floor above. Picasso, I soon noticed, was always
      looking for some excuse to get me off into another room where he could be
      alone with me for a few minutes. The first time, I remember, the pretext
      was some tubes of paint he wanted to give me. Having an idea that there
      was more involved than just paints, I asked him why he didn't bring them
      to me. Sabartés, never very far away, said, "Yes, Pablo, you should bring
      them to her."
      "Why?" Picasso asked. "If I'm going to give her a gift, the least she can
      do is make the effort to go after it."
      Another morning, I had gone there on my bicycle, since that was the only
      way one could get around conveniently at that period. En route it had
      started to rain, and my hair was soaking wet. "Just look at the poor
      girl," Picasso said to Sabartés. "We can't leave her in that state." He
      took me by the arm. "You come with me into the bathroom and let me dry
      your hair," he said .
      "Look, Pablo," Sabartés said, "perhaps I should get Inès to do it. She'll
      do it better."
      "You leave Inès where she is," Picasso said. "She's got her own work to
      do." He guided me into the bathroom and carefully dried my hair for me.
      Of course, Picasso didn't have a situation like that handed to him every
      time. He had to manufacture his own. And so the next time it might be some
      special drawing paper he had uncovered in one of the countless dusty
      corners of the atelier. But whatever the pretext, it was quite clear that
      he was trying to discover to what degree I might be receptive to his
      attentions. I had no desire to give him grounds to make up his mind, one
      way or the other. I was having too much fun watching him to figure it all
      out.
      One day he said to me, "I want to show you my museum." He took me into
      a  small room adjoining the sculpture studio. Against the left-hand wall was
      a glass case about seven feet high, five feet wide, and a foot deep. It
      had four or five shelves and held many different kinds of art objects.
      "These are my treasures," he said. He led me over to the center of the
      vitrine and pointed to a very striking wooden foot on one of the shelves.
      "That's Old Kingdom," he said. "There's all of Egypt in that foot. With a
      fragment like that, I don't need the rest of the statue."
      Ranged across the top shelf were about ten very slender sculptures of
      women, from a foot to a foot and a half high, cast in bronze. "Those I
      carved in wood in 1931," he said. "And look over here." He pushed me
       very gently toward the end of the case and tapped on the glass in front of a
      group of small stones incised with female profiles, the head of a bull and
      of a faun. "I did those with this," he said, and fished out of his pocket
      a small jackknife, labeled "Opinel," with a single folding blade. On
      another shelf, and next to a wooden hand and forearm that were
      recognizably Easter Island, I noticed a small flat piece of bone about
      three inches long. On its long sides were painted parallel lines imitating
      the teeth of a comb. In the center, between the two strips of "teeth," was
      a cartouche showing two bugs meeting in head-on combat, one about to
      swallow up the other. I asked Picasso what that was. "That's a comb for
      lice," he said. "I'd give it to you but I don't imagine you'd have any use
      for it." He ran his fingers through my hair and parted it at the roots
      here and there. "No," he said, "you seem to be all right in that
      department."
      I moved back to the center of the vitrine. There was a cast of his
      sculpture A Glass of Absinthe, about nine inches high, with a hole cut
      into the front of the glass and a real spoon on top, bearing a simulated
      lump of sugar. "I did that long before you were born," he said. "Back in
      1914. I modeled it in wax and added a real spoon and had six of them cast
      in bronze, then painted each one differently. Here, this will amuse you."
      He put his arm around me and sidled over to another part of the case,
      drawing me along with him. I saw a small matchbox on which he had
       painted the head of a woman in a post-Cubist manner. I asked him
       when he had done that.
      "Oh, two or three years ago," he said. "These, too." He pointed to a group
      of cigarette boxes on which he had painted women seated in armchairs.
      Three of them, I noticed, were dated 1940. "You see, I built them up in
      relief by pasting other bits of cardboard in various places," he said. He
      pointed to the one in the center. "For that one, I sewed on the panel that
      makes the central part of the torso. Notice the hair. It's pretty close to
      being hair -- it's string. These things are midway between sculpture and
      painting, I suppose."
      On the opposite side of the room from the vitrine was a table covered with
      tools. I walked over to it. Picasso followed me. "These I use in finishing
      my sculpture," he said. He picked up a file. "This is something I use all
      the time." He tossed it back and picked up another. "This one is for finer
      surfaces." One after another he handled a plane, pincers, nails of all
      kinds -- "for engraving on plaster" -- a hammer, and with each one he came
      closer to me. When he dropped the last piece back onto the table he turned
      abruptly and kissed me, full on the mouth. I let him. He looked at me in
      surprise.
      "You don't mind?" he asked. I said no -- should I? He seemed shocked.
      "That's disgusting," he said. "At least you could have pushed me away.
      Otherwise I might get the idea I could do anything I wanted to." I smiled
      and told him to go ahead. By now he was thrown completely off the track.
      I  knew very well he didn't know what he wanted to do, or even whether,
      and I had an idea that by saying, placidly, yes, I would discourage him from
      doing anything at all, so I said, "I'm at your disposition." He looked at
      me cautiously, then asked, "Are you in love with me?" I said I couldn't
      guarantee that, but at least I liked him and I felt very much at ease with
      him, and I saw no reason for setting up in advance any limits to our
      relationship. Again he said, "That's disgusting. How do you expect me to
      seduce anyone under conditions like that? If you're not going to resist --
      well, then it's out of the question. I'll have to think it over." And he
      walked back into the sculpture studio to join the others.

      A FEW days later he brought up the question in a similar manner. I told
      him I could promise him nothing in advance, but he could always try and
      see for himself. That nettled him. "In spite of your youth," he said, "I
      get the impression that you've had a lot of experience in that sort of
      thing." I said no, not really. "Well, then, I don't understand you," he
      said. "It doesn't make sense, the way you act." I said I couldn't help
      that. That's the way it was, sense or nonsense. Besides, I wasn't afraid
      of him, so I couldn't very well act as though I were. "You're too
      complicated for me," he said. That slowed him down for a while longer.
      A week or so later, I went to see him. Using the by now familiar
      technique, he managed to maneuver me into his bedroom. He picked up
      a book  from a pile on a chair near his bed. "Have you read the 
      Marquis de Sade?"  he asked me. I told him no. "Aha! I shock you,
      don't I?" he said, looking  very proud of himself. I said no. I told
      him that although I hadn't read  Sade, I had no objection to it.
      And I had read Choderlos de Laclos and  Restif de Bretonne.
      As for Sade, I could make out without it but perhaps  he couldn't,
       I suggested. In any case, I told him, the principle of the victim
       and the executioner didn't interest me. I didn't think either one
      of those roles suited me very well.
      "No, no, I didn't mean that," he said. "I just wondered if that might
      shock you." He seemed a little disappointed. "You're more English than
      French, I think," he told me. "You've got the English kind of reserve."
      After that his campaign slacked off. He was less friendly whenever I
      dropped in mornings, but since I hadn't encouraged his early approaches,
       I was clearly hesitant about attempting further advances. I was just as well
       pleased.
      One morning toward the end of June, he told me he wanted to show me the
      view from the "forest." In French that word is used to refer to the
      framework of beams that come together to form the support for the roof.
      He  took me into the hallway outside his painting studio on the upper floor.
      There, at an angle against the wall, was a miller's ladder leading up to a
      small door about three feet above our heads. He bowed gallantly. "You go
      first, he said. I had some qualms about it, but it seemed awkward to argue
      the point, so I climbed the ladder and he followed right behind. At the
      top I pushed open the door and stepped into a small room, about twelve
      feet by twenty, under the eaves. On the other side of the room was a small
      open window, almost to the floor. I walked over to it and looked out on a
      kind of Cubist pattern formed by the roofs and chimney pots of the Left
      Bank. Picasso came up behind me and put his arms around me. "I'd better
      hold onto you," he said. "I wouldn't like to have you fall out and give
      the house a bad name." It had grown warmer in the last few days, and he
      was wearing what seemed to be his usual warm-weather outfit for receiving
      his friends in the morning: a pair of white shorts and his slippers.
      "That's nice, the roofs of Paris," he said. "One could make paintings of
      that." I continued to look out the window. Opposite us, a little to the
      right across a courtyard, an empty building was being remodeled. On one of
      the outside walls, a workman had drawn in whitewash an enormous phallus,
      about seven feet long, with very baroque subsidiary decoration. Picasso
      went on talking about the view and the handsome old roofs against light
      gray-blue of the sky. He moved his hands up and lightly cupped them over
      my breasts. I didn't move. Finally, a bit too innocently I thought, he
      said, "Tiens! That drawing in whitewash on the wall over there -- what do
      you suppose that represents?" Trying to sound as offhand as he had, I said
      I didn't know. It didn't seem to me to be at all figurative, I told him.

      Portraits of Picasso.

      Copyright © 1964 by Françoise Gilot and Carlton Lake. All rights reserved.
      Originally published in The Atlantic Monthly, August 1964. Volume 214, no.
      2 (pages 79 - 84).
      Permission to post granted by Watkins/Loomis agency, 1996.

26-04-2005, 00:00 Geschreven door Willy
Reageren (0)

25-04-2005, 10:07 Geschreven door Willy
Reageren (0)

Bij de afbeeldingen in deze folder , is er bij de molens ,
slechts 1 watermolen , alhoewel er daarvan in de loop
van de kunstgeschiedenis , heel wat mooie geschilderd zijn .
We zullen er nog bijvoegen . Wie de gelegenheid had ,
een windmolen van binnen te bezoeken en te bekijken ,
heeft niet alleen het groot molenwiel gezien , om het
graan te malen ,maar ook het overbrengingsmechanisme
tussen de as waar de wieken opzitten en de maalsteen .
Daar zijn heel mooie uitvoeringen bij van conische
tandwielen ,echte kunstwerken ,gemaakt in hard hout ,
met grote tanden die in elkaar grijpen .

Wat de vuurtorens betreft , staan deze ofwel op een pier , zoals
in Nieuwpoort , of op een soort eilandje in de zee , om minder obstakels
voor zich te hebben bij het draaiend licht . Dat licht kan een booglamp zijn ,
vroeger met twee koolstaven , waarvan de punten op een zekere afstand
geregeld werden zodat er een onderhouden , zeer helle elektrische boog
kon overslaan . Achter de lichtbron zit er een of andere vorm van parabolische reflector , soms in delen gemaakt , soms uit een enkel stuk .

De vuurtoren is "het licht in de duisternis " , en in sommige gevallen
de redder in nood , door de zeelui te orienteren naar de juiste richting.

De meeste muziek-theaters , de arena’s ,in de oudheid , waren gebouwd
in de vorm van een parabool, omdat wanneer een orkest speelt , of een
zanger zingt in het brandpunt van de parabool , iedere persoon die in het amphitheater zit , het geluid , de klank , even sterk hoort , hetgeen de hoofd-eigenschap van de parabool is , ook toegepast in auto-phares . De lamp ,de
lichtbron , in de autolamp , is opgesteld in het brandpunt , en de parabolische reflector maakt dat de lichtstralen er horizontaal ,evenwijdig met het wegdek , uitkomen .

Parabolische reflectoren vindt men ook in radar-antennen van schepen ,vliegtuigen en afweergeschut in legerapparatuur , alsook in de satellietantenne , die de meesten onder ons geinstalleerd hebben , en in radiotelescopen , waarmee men zeer verre sterrenstelsels kan bestuderen , verder dan het geval is met de gewone telescopen,
nog uitgerust met lenzen en spiegels .

Wanneer U voor deze laatste materie belangstelling zoudt hebben , dan kunt U de beschouwingen in de volgende paragraaf misschien verder lezen :

Over het ontstaan van de aarde en van het leven op aarde .

Tijdens mijn 21 maanden durende militaire dienst , was ik radar-specialist . Ik werkte dus met apparatuur met klystrons , magnetrons , en draaiende antennen , waarachter een parabolische metalen reflector stond , die dus meedraaide zoals aan boord van schepen .
In die tijd was ik geabonneerd op Philips Technisch tijdschrift , waarvan ir. Gradstein in
Eindhoven , de hoofd-redacteur was . Na mijn legerdienst , ben ik , samen met een groep entoesiasten , een tijdschrift beginnen uitgeven over het zelf uitzenden van televisiebeelden,
ATA (Amateur Televisie Associatie) genoemd . Daaraan deden onder andere mee :
Eric Platteeuw uit Gent , Van Maercke uit Zottegem ,Willy Everaert uit Merelbeke ,
Maurice (met zijn baard ) uit Sint Maertens Lathem ,enz. Via dit tijdschrift kwam ik
in aanraking met ir.Gradstein , omdat ik hem gevraagd had zekere Philips artikels over
televisie , in ons tijdschrift te mogen opnemen. Ik stuurde hem telkens de publicaties ,
en van dan af ,nodigde hij mij regelmatig uit naar Eindhoven .
Zelf heb ik trouwens nog gewerkt voor Philips op de Haarmanweg in Terneuzen , Zeeuws Vlaanderen , en ook voor de kleurentelevisie-fabrikant Barco in Kortrijk . Toen ir. Gradstein
met pensioen ging , nodigde hij mij uit , om zelf hoofd-redacteur van Philips Technisch
Tijdschrift te worden . Ik zei dat de verhuis naar Eindhoven mij te zwaar viel en hij was
daarover zeer teleurgesteld . Van die weigering heb ik nog steeds spijt . Het tijdschrift is
samen met ir.Gradstein verdwenen en heeft opgehouden te bestaan .
Ik kende ook ir.Valeton, de baas van de Philips fabriek die microfoons en luidsprekers
maakte in Breda , en de Philipsfabriek op de ring in Leuven ,waar ik na studies ( in de
ingenieurs-wetenschappen ) aan de universiteiten te Gent en te Leuven , een tijdlang
 lesgegeven heb.

Ik reed met camions van Philips Leuven ( nu verdwenen) naar hogescholen in Vlaanderen , waar ik aan de studenten in de elektronika , Philips- komponenten zoals transistoren , weerstanden , kondensatoren , printplaten , transformatoren , en dergelijke , gratis uitdeelde . In die tijd gaf ik ook les aan de Jules Jourdainschool in een straat recht tegenover de beurs in Brussel , de Rijke Klarenstraat , in het kader van een door Philips -Evere , georganiseerde cyclus over kleuren-televisie en digitale technieken . Daar kwamen ook werkkrachten van MBLE in de statiestraat te Anderlecht naar luisteren , een fabriek die samenwerkte met Philips . Bij MBLE-Philips had ik zelf ook nog kursussen gevolgd , en ik had ook goede kontakten met ingenieur Boes van CBRT op de industrieweg te Brugge ,nog een ander bedrijf dat samenwerkte met Philips , zoals de lampenfabriek van Philips in Turnhout.

In Eindhoven kende ik in het Natlab op Strijp II , doctor Tan , die zich bezighield met de ontwikkeling van onderwater-kleuren-camera’s , en toen reeds van glasvezel -communicatie , en beeld-telefonie , dus zoveel jaren geleden , ver vooruit op hun tijd . Bij Philips in Eindhoven , werkte ook doctor Vanderpol , een geleerde van wereldformaat , die zich ook bezighield met ultra-hoge-frekwentie-technieken en parabool-antennen . Een eminente Nederlandse sterrekundige , professor Van Oordt had via radiotelescopen , ( zoals deze die in Engeland staat in Rodrell-bank , maar de Hollanders hebben ook een reeks radiotelescopen , zoals deze die in Chile op de hoogvlakte staan ,waar de hemel altijd onbewolkt is) , het firmament met zijn miljoenen sterrenstelsels ,gedurende jaren bestudeerd , en hij kwam tot het besluit ,dat de oorzaak van alles wat er bestaat in het heelal , een reusachtige waterstofgenerator is , die kontinu en onophoudelijk , waterstof in de ruimte spuwt , waaruit alle sterren,planeten en sterrenstelsels ,samen met steengruis en stof in de ruimte , door samentrekking , ontstaan zijn .Met gewone telescopen en vooral met radio-telescopen , neemt men ook waar , dat 99,99 procent , van alles wat er bestaat , waterstof is . Waterstof zendt een straling uit op een golflengte van 21 centimeters , dus op een ultra-hoge frekwentie , maar men heeft nog steeds de boodschap niet kunnen ontcijferen , die daarin vervat zit.

Door zelfontbranding ontstaan er zonnen , zoals onze zon , en professor van Oordt (nu overleden) zei dat hij al minstens 3000 zonnestelsels gevonden had door zijn waarnemingen , met er ronddraaiende planeten , waarop leven heerste , zoals het onze op aarde .

Ook eenvoudige statistiek bevestigt dit , dat wij niet de enigen zijn , die leven in dit heelal.
In de miljoenen sterrenstelsels met triljoenen sterren , kan het niet anders , of er zijn duizenden planeten zoals de aarde , om niet te zeggen honderdduizenden , waar leven op heerst .
Het enige wat ons scheidt , zijn de kolossale afstanden , waarbij bijvoorbeeld het licht van verafgelegen sterren ons slechts na honderdduizend jaar bereikt . Als men dan nog eens
nagaat dat het licht zich  voortplant met een snelheid van 300000 kilometers per sekonde,
realizeren we ons met grote moeite de kolossale uitgestrektheid van het heelal en van de ruimte rondom ons . 
Geleerden vragen zich af , waar het heelal eindigt , en of het wel eindigt ,ofwel , of het  
helemaal geen grenzen heeft ? Waar ligt dan de verklaring van die toestand ?
 De afstanden , in lichtjaren uitgedrukt , tussen de sterrenstelsels en de planeten waar leven
op is , is zo groot , dat we elkaar nooit zullen kunnen bereiken of ontmoeten .

Leven onststaat door zonnestraling die water treft en beroert . Plaatsen we een kom water
buiten , dan zitten er na enkele weken microscopisch kleine diertjes is , algen , en als men
 voldoende lang wacht , kleine waterdieren.Hetzelfde met kunstmatige meren , waar bijna onmiddellijk vissen ,waterplanten en waterlelies en watervogels en trekvogels in verschijnen .
 De zon is onze levensschepper en onze   levens-in-stand-houder.

Wanneer de zon 14 dagen zou uitdoven , en dat staat ons na enkele honderden miljoenen jaren onomstootbaar te wachten , dan sterft alle leven op aarde , omdat er geen zuurstof meer geproduceerd wordt door de bomen . Alle leven in de zee vervriest , omdat buiten het
water ,de aarde afkoelt tot min 273 graden Celsius .Geen enkele zonnestraal dringt nog
door .Het is pikdonker ,want ook de maan krijgt geen licht meer van de gedoofde zon.
De Indianen in Amerika hadden dus de enige juiste godsdienst : ze aanbaden de zon , en als een familielid stierf , werd het op een draagberrie , op vier houten palen , met het gezicht naar de zon gelegd . Ook 1 enkele Farao in Egypte ,heeft alle goden afgeschaft en de zon tot enige juiste god verheven .

De aarde is een uitgestoten stuk van de zon , volgens de opzoekingen in "Scientific American " ,waar men spreekt over "the big cigar " , dit wil zeggen een grote uitstoot van zonneplasma in de vorm van een soort grote sigaar , die zich dan opgerold heeft tot een bol met een straal van 6300 kilometer , onze huidige aarde . Dit was een gloeiende massa , die men nu nog terugvindt in de kern van de aarde , met gloeiend ijzer , dat door de rotatie van de aarde,zelf wentelend om de zon , gevangen door de aantrekkingskracht van de zon , het magnetisch veld van de aarde opwekt . Rond de gloeiende kern zit er nog een laag van de oorspronkelijke waterstof .
De zon zelf staat ook niet stil ,maar beweegt zich op een spiraalvormige baan naar het
centrum of de kern van het melkwegstelsel , dit is een verzameling van miljoenen sterren .
De zon bevat miljoenen tonnen waterstof die opbranden onder meer tot helium , maar bevat verder allemaal dezelfde 111 elementen als de aarde , die we vinden in de tabel van Mendeliev . Of juister uitgedrukt , de aarde bevat juist dezelfde elementen als haar moeder , de zon , hetgeen zeer eenvoudig door spectroscopisch onderzoek kan aangetoond worden . De aarde is dan gedurende miljoenen jaren niet alleen afgekoeld ,maar het heeft honderdduizenden jaren onophoudelijk geregend om de aarde voor twee derden te bedekken met oceanen . Hoe die regen ,( dus dat water H2O , een verbinding van waterstof met zuurstof) ,in die tijd is ontstaan , daar is men nog niet helemaal uit ,want vanwaar kwamen de kolossale hoeveelheden zuurstof , die zich door blikseminslagen verbonden met de kolossale hoeveelheden waterstof . Tenslotte is er aan de oppervlakte van de aarde een gestolde korst gevormd uit silicium-dioxide .
Een echte zuurstof-atmosfeer waarin men zou kunnen ademen en leven , was er toen
nog niet ,want er waren nog geen bomen die door zonnestraling zuurstof en chlorofil
konden produceren .De laag gas rond de aardbol bestond uit moerasgas of methaan ,
CH4 . Daaruit blijkt dat koolstof ( C ) ook aanwezig was en een belangrijke rol
gespeeld heeft.

De eerste dieren die in de zee ontstonden , naast de amino-zuren en de micro-organismen , waren de sponsen en de kwallen .Dus vrij elementaire strukturen . Ze zijn ontworpen , zoals alle verder leven op aarde en in het heelal ,door de intelligentie die zit in de quarks , in elk waterstof-atoom , dat bovendien bestaat uit een negatief geladen elektron , de vrouw , draaiend rond een positief geladen proton , de man . De schepping is dus het resultaat van een man-vrouw kombinatie ,zoals die ook in veel sterrengroepen voorkomt onder de vorm van een "dipool " .

De scheppings-intelligentie , is dan gaandeweg ,steeds gecompliceerder modellen gaan ontwerpen , ontwikkelen en opbouwen , volgens de geleerden , "basis-pakketten " , waaruit door kleine veranderingen in de genen-struktuur , andere soorten ontstonden , dus verschillende soorten vlinders (want insecten waren ook bij de eerst ontwikkelde ) , vissen , later vogels , enz . Alles wat toen tot stand gebracht is , plantte zich nog voort via eieren , noch zo’n fantastische uitvinding . En alles ontstond in de zee , ook bij het later ontwerpen van de zoogdieren en 63 miljoen jaren geleden de eerste mens , sommigen zeggen slechts 3 miljoen jaar geleden , met in de baarmoeder van de vrouw ,de nabootsing van de zee , door het vochtwater waarin elke baby zich ontwikkelt . We zijn dus nog steeds allen , van de eerste tot de laatste , in de zee geboren .

Nabootsing ,dit  heet ook simulatie ,  is een techniek die door wetenschappers en ingenieurs , gebruikt wordt om bijvoorbeeld een nieuw model van motor uit te denken , zoals de wankelmotor , die , vooraleer hij gebouwd wordt , eerst grondig theoretisch getest wordt op computers , zoals een toekomstige piloot eerst leert vliegen op een vliegtuigsimulator op de grond . In het museum van Bernissart , kan men de skeletten van Iguanodons bekijken , die 20 meter lang waren , en 7 meter hoog . De handen aan hun voorpoten , zien er precies dezelfde uit als de onze , met dezelfde kootjes-struktuur , behalve dat ze 1,5 meter lang zijn .Het is duidelijk dat de reusachtige Iguanodons , de mammoet’s , de vogels met een vleugelslag van 12 meters , allen voorbeelden zijn van eerst gesimuleerde modellen ,waarop de creator de goede werking getest en gekontroleerd heeft , steeds verbeteringen aanbrengend , in 600 miljoen jaar tijd ,(waterstof vergaat niet en heeft het eeuwig leven ) tot de werking voldoende goed was , om tot het ontwerp en de bouw van kleinere modellen over te gaan . Dat is misschien , hetgeen Mandel ,en Charles Darwin , "de natuurlijke evolutie "
van alle wezens genoemd heeft , maar er is helemaal geen natuurlijke evolutie , maar wel
steeds verbeteringen aangebracht met ontwerp-technieken , door het super-genie , de
intelligentie in waterstof , die trouwens in gebonden toestand (elke mens bestaat voor 80
procent uit water ) , in elk van ons aanwezig is en in elk ander levend wezen . Dit is de
vorm die "monitoring " van op afstand toelaat , door modulatie van de zonnestralen ,
over hetgeen de mens allemaal doet in zijn leven , om daaruit te leren .

Het verschil tussen dier en mens , is dat het dier kolossaal geprogrammeerd is ,
om bepaalde taken tijdsgebonden uit te voeren , terwijl de mens veel meer
 "vrijheidsgraden " heeft , waardoor hij/zij bijvoorbeeld de buurman om het leven
 kan brengen. Een wild dier doet dat enkel om aan eten te geraken , en een
roofvogel om dezelfde reden , of helemaal niet ,zoals de gewone vogels ..
.paarden ...koeien ...ga zo maar door .

Van spontane aanpassingen en veranderingen kan er helemaal geen sprake zijn . Elk van onze ogen bijvoorbeeld , bestaat uit 60 miljoen kegeltjes en staafjes , met minuscule zenuwdraden verbonden met onze hersenen , om zowel gevoelig te zijn voor lichtintensiteit als voor kleur .Het is dus een minutieus ontwerp dat minstens 1 miljard jaar in beslag genomen heeft , om dat op punt te stellen .
De Chinese doctor-doctor in de dierengeneeskunde ,Mei Wu , zei mij dat onze huid ,van een hand bijvoorbeeld , bestaat uit 4 goed bij-elkaar passende boven elkaar gestapelde lagen . Dit is allemaal minutieus uitgedacht en getest ,en helemaal niet tot stand gekomen door "evolutie ".   Ik heb trouwens veel geleerd van Mei Wu .
De grootste humoristen , zijn degenen ,die indertijd beweerd hebben , dat alles ontstaan
was door "toeval ".

Het mensdom is , zoals men vooral in Afrika kan zien , aan het uitsterven door Aids.
Dat is geen toeval .Naar onze mening is er reeds een  ontwerp-pakket klaar, dat
de mens zal vervangen , een volgende intelligenter soort mens ,die niet meer
driedimensionaal , maar vier-dimensionaal zal kunnen waarnemen  ,met een baby-
draagtijd van 18 maanden in plaats van 9 maanden , om niet terug het fenomeen
te moeten meemaken van de huidige overbevolking van de wereld .
In de middeleeuwen , waren er nog maar 500 miljoen mensen op aarde .

Alles is bovendien aan de tijd gebonden , door de rotatie van de aarde om de zon .
Het is deze omwenteling , die het begrip "tijd " voortbrengt , en het scheppend element
in waterstof , heeft alles aan de tijd gekoppeld . Denken we ook aan de waterstof-atoom-
klok , die de meest preciese tijdbepaler is , die we kennen op aarde . Als ik in de
Caraibische zee rondzwem , bij een water- temperatuur van 32 graden Celsius , dan zie ik
niet alleen witte haaien en prachtige grote gele vissen met blauwe strepen , ( U kunt gratis
tropische vissen bekomen in de universiteit van Leiden , Nederland , waar men ze kweekt
en op overschot heeft ) , maar ook koralen ,als ik diep genoeg duik . Bij bijvoorbeeld
koralen , komt de tijd-programmering op een fantastische manier tot uiting . Over een
afstand van 5000 kilometer , langs de oceaan-kusten , worden er op hetzelfde ogenblik ,
tot op de sekonde na , duizenden kilo’s eieren uitgestoten , en tegelijkertijd duizenden kilo’s
zaad of sperma ,dat deze eieren bevrucht .Ook alle mogelijke soorten bloemen gaan op
hetzelfde ogenblik open .

Tijd-programmering speelt dus een kolossale rol , in het leven van alle dieren , en ook de
 temperatuur binnen de eieren . Men heeft door telemetrie , dat is meting op afstand ,
vastgesteld , dat de temperatuur binnen de eieren van de Adelaide Penguin , konstant
op 27 graden behouden lijft , wanneer de vrouwelijke Penguin , afgelost door de mannelijke ,
daarop zit te broeden . Deze soort onderzoekingen past in het kader van de "Cybernetica ".
De winterslaap van de beer is nog zo’n fenomeen .

De dieren en insecten hebben een ingebouwde klok , kijk naar het ontstaan van de vlinders
met de prachtige motieven op hun vleugels .Want dat moet ook gezegd worden , de creator,
het scheppend element , is een echte kunstenaar-kunstenares , met een fantastisch oog voor
mooie motieven en kleuren , bijna steeds symmetrisch , zoals het systeem van de celdeling
om tot een lichaam te komen , dat ook binair of twee-tallig is . Ook onze twee ogen , twee
oren , twee handen ,enz. getuigen van dit symmetrie-concept , nogmaals een bewijs dat de
creator , die bestaat uit een dipool , dus een twee-systeem , zichzelf hier heeft nagebootst .
.
Omdat het water , dus de gebonden waterstof , na onze dood , ook nog aanwezig is in de
beenderen van de gestorven mens , is het aan te raden , deze niet te cremeren of op te
branden , want dan is het scheppend element voorgoed uit ons verdwenen .Wat de
duitsers in de concentratie-kampen deden in de verbrandings-ovens , was dus het
totaal voor eeuwig wegwissen van de mens .
Daarom ook balsemden de Egyptenaren hum mummies om ze toch een vleugje hoop
op een "eeuwig leven" te geven .
 
Op sterk-water of in de formol , heb ik een groot aantal foetussen gezien aan de Penna
University in Philadelphia , toen ik daar een zomer-kursus  "solid state physics" volgde .
Daar heeft men ook aangetoond , (en dat stemt overeen met de hierboven aangehaalde
ontworpen pakketten , waar slechts weinig hoefde aan veranderd te worden om een nieuw
wezen te vormen ) dat in het beginstadium van de groei , een groot aantal wezens ,
bijvoorbeeld de eerste zes weken in de baarmoeder , volkomen identiek zijn .
Men ziet bijvoorbeeld geen verschil tussen een mens , een aap en een varken .
Het is trouwens geweten van dokter Barnhard ,de zuid-Afrikaan ,die hart -
transplantaties deed , dat het hart van een varken , precies hetzelfde is ,als dat van
een mens . Het is pas na de groei in de tijd , weeral de tijd die daaraan gekoppeld is ,
dat de verschillen tot uiting komen .
                 Terloops : aan de Penna univ. hadden ze ook een echte Egyptische mummie .
Vandaag , in 2005 , doet een groep astronomie aan diezelfde universiteit opzoekingen
omtrent het gedrag van "zwarte gaten", dat zijn speciale sterren , die over duizenden
jaren, miljoenen sterren opslorpen en daardoor een zodanig grote energie verwerven
dat ze aan beide zijden van hun massa een sterk gebundelde energiestraal beginnen
uit te zenden , een soort licht dat miljoenen kilometers ver in het heelal reikt , en nieuwe
sterren doet ontstaan.

Ziedaar , geachte lezer(es) , stof om over na te denken .

25-04-2005, 00:00 Geschreven door Willy
Reageren (17)

Bloemen schilderen , is vooral een onderwerp , dat
vrouwen aantrekt .Dit ziet men niet alleen vandaag
gebeuren in de diverse verenigingen en clubs van
schilders en tekenaars , maar ook in de loop van
alle voorgaande eeuwen .

Bloemen worden ofwel geschilderd in verband met een
stilleven , ofwel in de natuur als deel van een groter schilderij ,
ofwel fragmentarisch ,met uittreksels en close-ups gecentreerd
op enkele bloemen , of op details van bloemen , takken ,
struiken en bladeren .

Ook in de geneeskunde en in de wereld van de apothekers , de
drogisten en de plantkundigen , werden natuurlijk hele collecties
van bloemen aangelegd en getekend met uitgebreide referenties
en catalogen ernaar.

Vergeten we niet dat er een bloementuin is , verbonden aan de
universiteit te Gent , een botanique te Brussel , een bloementuin
in de koninklijke serres te Laken , en  nog een grote bloemenverzameling dichtbij Brussel , ik meen te Wemmel .

En klikt U eens op de link  http://www.natuurlijkerwijs.com/tuinen.htm
om een groot aanbod van bloementuinen te zien in Vlaanderen en Nederland.
In Nederland bewonderen we de vele tulpen en andere bloemen in Kruidhof.
Een andere volgt nu , en wanneer die niet in het groen zou oplichten,dan kunt U hem kopieren in de adreslijn van Uw browser en op OK klikken :
http://share.shutterfly.com/action/welcome?sid=8AbOWjVm4cOGEq
Verder , zijn hier in Vlaanderen vele tuinliefhebbers , die bv.
in Kalmthout hun inkopen doen , in het arboretum , waar
 ook heel wat te zien en te beleven is .

24-04-2005, 00:00 Geschreven door Willy
Reageren (16)

In de hierbijgaande folder , staan er meer dan 
860 schilderijen , vooral in olieverf-en aquarel
 -uitvoeringen .Door elkaar , zonder echte ordening,
 staan schilderijen over landschappen-allerhande ,
vermengd met maritieme afbeeldingen , d.w.z. veel
schepen , havens ,en afbeeldingen , die ook zouden
kunnen geklasseerd worden bij de rubriek "17  boten
en schepen", die U eveneens in de linker kolom van deze bladzijde vindt .

De schilderijen kunnen zonder twijfel dienen als inspiratie voor landschap -schilders  en voor degenen die , zonder zich naar de haven  te begeven ,
thuis of in een atelier , ook al eens een schip of boot op canvas of op papier willen zetten . 

Men kan schilderen op papier of op doek (canvas ) .Niet alleen voor aquarel bestaan er speciale papiersoorten , maar er zijn er ook die geprepareerd werden om er met olieverf of met acryl op te  schilderen , bijvoorbeeld van het merk  Schoellershammer . 

24-04-2005, 00:00 Geschreven door Willy
Reageren (2)

In de hierbijgaande folder zijn stillevens afgebeeld , die zowel geschilderd zijn in olieverf als in aquarel .Wanneer U ze zult bekeken hebben , zult U het mij eens zijn , dat dit prachtige voorbeelden zijn , om ons aan te zetten ook eens een stilleven te schilderen , het mag ook in acryl zijn , of met pastelkrijtjes getekend en afgewerkt .

In dit laatste geval is het best  ,  over het afgewerkt stuk , een
kleurloze vernis te spuiten , bijvoorbeeld uit een metalen haarlak-      bus of een andere goede-kwaliteit spray , die de kleuren niet dof maakt .

Uit de schilderijen kunnen we leren , hoe we voor-en -achtergronden kunnen voorstellen , en met welke kleuren . Vaak is het ook niet gemakkelijk een  tafelkleed voor te stellen met al zijn plooien en vouwen , met de juiste licht-en donker schakeringen .

Sommige  schilderijen uit de folder gaan ver terug in de tijd , andere zijn van recenter datum . We hopen dat U de handtekeningen of de namen van de  schilders kunt lezen .

Bekijkt U ook  deze schilderijen op de volgende URL :
http://share.shutterfly.com/action/welcome?sid=8AbOWjVm4cOGEI
Indien deze URL niet oplicht in het groen onderstreept, kopieert U
hem dan in de ledige adreslijn van Uw browser , en klik OK

24-04-2005, 00:00 Geschreven door Willy
Reageren (4)

23-04-2005, 16:12 Geschreven door Willy
Reageren (2)

In de hierbijgaande folder , staan geen schilderijen , enkel foto's . Ik heb ze genomen in een tentoonstellingszaal in een straat achter de Arenbergschouwburg , waarschijnlijk in 2002.Noch van de straat ,noch van de tentoonstel-lingsruimte , herinner ik mij de naam..

Schelpen, kristallen en fossielen verzamelen is zonder twijfel een boeiende
hobby . Men vindt er ook talloze boeken over , met boeiende beschrijvingen
en prachtige kleurenfoto's , onder meer in de bibliotheek van het kultureel
centrum De Luchtbal , in het Antwerpse.

Vroeger was er een gebouw dichtbij het kasteel van Schoten , met een
werkruimte , waar men kon leren kristallen te herkennen en te polijsten .
Ik heb er onder meer prachtige blauwe robijnen gezien .Spijtig genoeg
ging men dat gebouw verlaten omdat de gemeente er een andere be-
stemming wou aan geven , en sedertdien ben ik deze vereniging ,die
ook een tijdschrift uitgaf ,uit het oog verloren.

Ook in Wallonie zijn er jaarlijks tentoonstellingen van schelpen , kristallen
en fossielen . Men moet echter normaal gezien , zo ver niet lopen , om
ook zeer merkwaardige fossielen uit lang vervlogen tijden te bekijken .
Op de hierbovenvermelde tentoonstelling heb ik zowel vissen als vogels
in steen afgedrukt gezien , alsook de voorloper van een trilobiet van
55000 jaar geleden ,zo'n 40 centimeter lang , en met evenveel poten als de
trilobiet kevers van vandaag , 1 centimeter groot , die we onder hout in onze
tuinen aantreffen. Spijtig genoeg zetten ze alle hout om tot houtpulver , en
zijn dus even schadelijk als houtmijten . Het zijn " opruimers " in de natuur ,
en dat is niet zo prettig als men bedenkt dat er ook zulke opruimers zijn van kadavers van dieren , vogels en van gestorven  menselijke lichamen .

In de Vlaamse Jeugdherberg , dichtbij het Bouwcentrum in Antwerpen ,en
naast de autoweg gelegen , waren er vroeger bijna wekelijkse bijeenkomsten
van clubleden die schelpen en kristallen verzamelden , alsook kleine fossielen.

Dergelijke clubs bestaan er ook van vlinderverzamelaars , noch zo'n interes-
sante hobby , met vlinders in houten kastjes achter glas , waar men niet uitge-
keken geraakt op de prachtige kleuren van de motieven op hun vleugels .

De prijzen van schelpen en kristallen varieren vanaf 20 franken tot enkele
honderden euro 's . Natuurlijk kan men zelf proberen vlinders te vangen ,
schelpen en kristallen te zoeken , vooral wanneer men in het buitenland
op reis is . Kristallen vindt men bijvoorbeeld  in rivieren in Brazilie .
Maar het kan natuurlijk ook dichter bij huis , aan de Belgische kust of
in het Nederlandse  Kadzand of Scheveningen ........

23-04-2005, 00:00 Geschreven door Willy
Reageren (20)

In deze folder komen achthonderd (800) geschilderde portretten voor , geschilderd door verschillende artisten in verschillende perioden . Ze kunnen dienen als voorbeeld en inspiratie , voor degenen onder ons die zich voor dit luik van de  schilderkunst interesseren , en graag zelf een of meerdere portretten schilderen . En waarom geen zelfportret ? Als voorbeeld kunnen we Rembrandt nemen , die 83 zelfportretten schilderde en etste .

P.S.  On nog iets meer portretten te  bekijken , klik dan op :
http://www.photoworks.com/share/shareLanding.jsp?shareCode=A453332BCA8&cb=PW
alsook
 http://paintinghistory.gfoto.com

http://www.flickr.com/photos/88317826@N00/sets/434298/
en ook op de volgende URL
http://www.mijnalbum.nl/Album=ESHXB7NI

22-04-2005, 00:00 Geschreven door Willy
Reageren (5)

22-04-2005, 00:00 Geschreven door Willy
Reageren (11)

Jugendstil ,ontmoeten we als kunststijl in de jaren tussen 1880 en 1914 , niet alleen in de schilderkunst ,maar ook in de architectuur , bouwstijlen en dagelijks leven , bv. in gebruiksvoorwerpen voor binnenhuisinrichting

De Jugendstil of Art nouveau is een kunststroming die tussen 1880 en 1914 op verschillende plaatsen in Europa opkwam, na ,of parallel met het impressionisme. De beweging stond onder verschillende andere namen bekend: de Franse variant als art nouveau van Alphonse Mucha, de Oostenrijkse als Sezession van Gustav Klimt, of de Engelse modern style. Gemeen hebben ze de golvende  lijnen, veelal in de vorm van gestyleerde planten.

In januari 1896 gaf Georg Hirth, in München, het satirische weekblad Jugend uit. Al in het eerste editoriaal brak Hirth een lans voor de kunstvernieuwing. De term Jugendstil verscheen in een tekst van de revue Insel van Rudolf Schröder, in hetzelfde jaar. In de volksmond werd Jugendstil ook spaghettistijl of style nouille (vanwege de lijnen) of nog style Horta (naar de Belgische architect) genoemd. In 1894 al maakte de style Mucha ophef, naar aanleiding van de expositie van zijn Sarah Bernhardt-affiches, in Parijs.In datzelfde 1896 opende Siegfried Bing zijn Parijse galerij L'Art Nouveau, in de Rue de Provence. De stroming is in Frankrijk ,naar zijn galerie genoemd.

In 1897 werd Gustav Klimt de eerste voorzitter van de pas te Wenen gestichte Sezession.

Ondanks de opvallende regionale verschillen zijn er een aantal kenmerken die deze stromingen verenigen: een optimistisch wereldbeeld en geloof in de toekomst, een voorliefde voor het gebruik van nieuwe, moderne technieken (in de architectuur bijvoorbeeld grote glasoppervlakken), een afkeer van symmetrie , en een voorkeur voor bloem- en vogelmotieven .

De stroming kende een korte maar hevige bloeitijd. In West-Europa was de stijl ruim voor 1910 al verleden tijd, in het Oosten kon ze wat langer overleven.

De Jugendstil manifesteerde zich vooral in gebruiksvoorwerpen : glaskunst, sieraden, meubels , architectuur en de schilderkunst.

Wenen, Praag, Brussel en Riga mogen de hoofdsteden van de Jugendstil worden genoemd.

Schilderkunst

Schilders die zich lieten inspireren door de Jugendstil waren:

21-04-2005, 00:00 Geschreven door Willy
Reageren (4)