VERSLAG MELI MELO TUSSEN HEIRNIS EN HORIZON 15/3/2017
15-03-2017
Pc. HEIRNIS – Pc. HORIZON
Het is niet omdat de competitie is afgelopen dat wij, SnoekstraatBasterds, onze ballen aan de haak hangen ! Niets is minder waar en daarom regelden wij met onze ‘vaste sparringpartner ‘ – de petanqueclub van het dienstencentrum De Horizon – een meli melo op woensdag 15 maart jongstleden. Met twaalf enthousiaste deelnemers kunnen we van een succes spreken ! De after party was een nog groter succes … jammer genoeg zijn daar geen foto’s beschikbaar van…. (censuur ?) Volgende week, 22 maart, doen we het nog een keer over en ik voel het aan mijn cochonnetje dat het weer een leuke petanquenamiddag zal worden !!! Tot dan !!!
HET LAATSTE VERSLAG DERDE AFDELING PCsCHORPIOEN - PC HEIRNIS 8/3/2017
18.08.03.17.
KPc. Schorpioen E - Pc. Heirnis
Het doek is gevallen over de competitie 50 plus en in de 4de reeks speelden wij onze laatste wedstrijd tegen de Schorpioenen E-klasse. Voor de Schorpioenen D-klasse – uit diezelfde vierde klasse - stond er heel wat meer op het spel dan voor hun broers en zussen; zij konden immers de kampioenstitel binnen halen op voorwaarde dat ze konden winnen van Actief- Beveren. Aangezien beide schorpioenenploegen thuis speelden, had geen mens dan ook oog voor onze wedstrijd die volgens het - voor ons - klassieke scenario verliep : 2 – 1 achter komen, gelijk komen tot 3 – 3 en dan met de nodige pech de boot in gaan met 5 – 4 ! Ik wou het even nakijken de hoeveelste keer dit is …best spannend ! Op het vlak van 4 – 5 en 5 -4 uitslagen hebben we alleszins héél regelmatig gespeeld ! In de heenronde mocht ik vier keer een verslag maken waarbij de uitslag deze twee getallen bevatte en…in de terugronde liefst zes keer !!! Qua winst en verlies betekent dit: zeven keer verlies met 5 – 4 en drie keer winst. Mocht dame Fortuna ons beter gezind geweest zijn, we hadden beslist een rol van betekenis kunnen spelen in deze reeks !!! We eindigen de competitie op plaats negen met 6 punten: Schorpioen D speelt kampioen met14 punten…mochten we meer ‘chance’ gehad hebben en minder zieken waardoor we onze ploegen steeds weer moesten herschikken, dan waren die zeven 4 – 5 nederlagen misschien wel zeven overwinningen geworden ! Gedane zaken nemen geen keer en ‘moest’ en ‘zou’ zijn twee woorden waarmee je heel wat wensen in onrealistische vervulling kunt laten gaan … Mocht ik een analfabeet zijn, hadden jullie geen enkel verslag kunnen lezen … misschien hebben jullie nu ook geen enkel verslag van mij gelezen … gewoonweg omdat het jullie niet interesseerde, maar dat is mijn probleem niet. Pc; Heirnis gaat de komende maanden in conclaaf om zich te beraadslagen over de nabije toekomst…daarover krijgen jullie géén verslag…we gaan onze geheimen niet zo maar te grabbel gooien. Ik zelf overweeg om een ontwenningskuur ‘ 4 - 5 – verslagen’ te volgen … daartoe heb ik een rustige plek nodig…misschien kan ik de bescheiden woning van de heer Verofstadt daarvoor gebruiken, hij is hier toch nooit… dus dat stulpje kraken is volgens mij een simpele én ideale oplossing ! Tot slot nog een woordje van dank aan alle Snoekstraatbasterds die zich gedurende dit seizoen ingezet hebben voor onze club … we zijn geen grote club maar we zijn – en dat is belangrijk – een club van vrienden ! Tot eind september voor een nieuwe verslagenmarathon ? Ik durf het hopen !
Als je de kampioen van je reeks op bezoek krijgt, moet je hem met de nodige egards ontvangen … We hadden dan ook aan het stadsbestuur gevraagd om een rode loper, maar die kon op een zondag niet uitgeleend worden en op onze vraag om er dan maar een te komen schilderen, kregen we een negatief antwoord: “ We hebben veel te veel werk én te weinig rode verf om alle rode lopers tijdig te kunnen verven tegen de dag dat het mobiliteitsplan wordt uitgerold !”. Géén rode loper dus maar wel kaarsjes op alle tafels, kwestie van de kampioenen een verlichte indruk te geven maar eigenlijk bedoeld om een kaars te branden voor ons eigen petanque-heil ! Dat de kampioenen rond kwart voor twee in de Snoekstraat landden, zullen ze in de ruime omgeving geweten hebben want de bende die onze club binnenkwam had blijkbaar de stembanden duchtig gesmeerd en een pleiade aan onverstaanbare klanken (‘chansons’ genoemd in het Frans) rolde als een mini tsunami door de club. De Henegouwers lieten uit heel hun houding en gedragingen duidelijk blijken dat ze naar Gent gekomen waren om de SnoekstraatBasterds met huid en haar te komen op vreten. Daartoe hadden ze een serie bonte figuren uitgekozen: een speler die ze ooit aan de lopende meter gekocht hadden, eentje die ze uit handen van de Syrische Alqaida gered hadden, eentje die ooit met zijn rechterarm in de kleurenprinter was blijven hangen, één die voetbal had proberen te spelen met petanqueballen en bijgevolg met krukken liep (de krukken waren trouwens gemaakt van het beste kreupelhout ), één die blijkbaar géén hoge pet op had van ons en dat duidelijk liet blijken … enfin qua typetjes mochten ze er allemaal zijn net zoals de drie charmante dames die veel goedmaakten. Met enige vertraging begonnen we aan onze laatste competitiezondag van het seizoen 2016 – 2017. Zonder dat iemand er weet van had, waren alle Heirnis petanqueballen vóór de wedstrijd en in alle stilte onderworpen geweest aan een M.C.A.- behandeling. Deze iet-wat controversiële bedoening komt erop neer dat op de tonen van YMCA – gezangen de ballen bevolen wordt om het Minderwaardigheids Complex Af te leggen. Een Bachelor in de M.C.A. had dit voor ons - aan een vriendenprijsje – de nacht van zaterdag op zondag in orde gebracht. Misschien vragen jullie zich wel af: “ Waarom dat hele gedoe ?” Het moest eindelijk eens gedaan zijn met dat minderwaardigheidscomplex van ons. Met veel goede moed en enthousiasme stappen wij altijd op het veld en we komen er na een uur of vier verbitterd, verpletterd en gebroken weer af. We zijn er dagen ziek van, we hebben dagen nodig om ons te verzoenen met de idee dat wij helemaal – in de ogen van de tegenstrevers – niets kunnen maar dat het allemaal de schuld is van Fee Fortuna die ons uit haar favorietenlijst geschrapt heeft. Geen enkele club doet nog ernstige transfervoorstellen naar onze spelers, de sportleiders menen onmiddellijk te zien welk petanquevlees ze in de kuip hebben … maar toch durf ik zeggen: ze vergissen zich ! Wij zijn gedreven spelers, wiens droom het elk jaar weer opnieuw is om te schitteren en om andere clubs met een superieure blik te mogen ontvangen en hen met magistrale pointages en knallende schoten in het zand en de kiezelsteentjes te laten bijten. Dank zij het M.C.A. ritueel zou dit nu niet gebeuren ! We zouden nu eens een partij petanque spelen … niet zo maar een partij … neen, de laatste wedstrijd van de wintercompetitie en dan nog tegen een niet – uit – de - regio- komende - en – anders – sprekende – groep – ballen – leggers – en - werpers die daarboven op ook nog een zeer hoog eigenwaarde probeerde uit te stralen zou helemaal anders worden. De Moeskroeners wisten niet goed waar ze het hadden … van die 0 – 9 zou al vast niets in huis komen want na de eerste ronde wezen de bordjes op een 2 – 1 voorsprong voor de Snoekstraters … hanglippen en kommerrimpels bij de tegenstrevers. In de tweede ronde waren sommige van onze ballen, waarschijnlijk door het vele Henegouwse schietgeweld en de daarbij opgelopen schade, wat van hun M.C.A. kwijt en de terug luidruchtige wordende tegenstrevers slaagden er in om het petanquelaken naar zich toe te trekken en de tweede ronde met 1 – 2 winst af te sluiten. Een simpel rekensommetje leerde ons dat de stand 3 – 3 was en … dat alles nog mogelijk was. Er volgde een stevige beraadslaging bij de tegenstrever. Listig als ze zijn, deden ze het aan de inkompoort en trokken daarbij ook nog een rookgordijn op opdat we toch maar niets van hun snode plannen te weten zouden komen. Toen de boterhammen op waren, wisten we meteen wat ze zinnens waren: vervangingen doorvoeren. Het was overduidelijk dat ze gebrand waren op een 3 – 6 overwinning … De ballen van onze Fr.E.Pa. triplette waren volledig de kluts kwijt en van het M.C.A. effect was niet veel meer over, eigenlijk niets, géén bal meer ! Ze gingen dan ook ten onder ! Maar géén nood! Onze dames slaagden er op schitterende wijze in om de petanquebalans terug in evenwicht te brengen: 4 – 4. Op terrein 1 vochten R.A.M. de beslissende match uit. Het zag er nooit slecht uit en de hoop op een echte stunt groeide in de Snoekstraat. Bij een 8 – 8 stand stokte de Heirnismachine plots en Pc Moeskroen bouwde een 2 punten voorsprong op die ze niet meer loslieten. Eindstand: 4 – 5 en dat voor de zoveelste keer dit seizoen !!! Het doek is nu gevallen over de competitie. Moeskroen is kampioen en wij zijn de pechkampioenen op een 8ste plaats. Voor volgend seizoen hebben wij alvast heel wat geleerd, wat dat juist is, vertel ik jullie niet… Wie het wil weten, hoeft alleen maar mijn verslagen te herlezen en dan best tussen de regels. Tot slot wil ik jullie allemaal bedanken om elke week weer mijn eigenzinnige verslagen te willen lezen . Ik durf hopen dat jullie er van genoten hebben !!!
Het Mistral petanquelokaal lag er wat desolaat en verlaten bij … wij hadden gehoopt dat er een massa volk zou komen opdagen voor de ‘clash - van - de onderaan – geklasseerden’ maar niets was minder waar. Een viertal ‘die-hards’ van de thuisploeg en één zwaargewicht supporter van onze club, de bar dame en de voorzitter van Pc.Mistral, zij vormden het decorum van deze match. De open haard lag er eerst on-gestookt bij en het was dan ook niks te warm te meer daar er, telkens de buitendeur openging, een heuse mistralwind kwam binnengewaaid. Uiteindelijk werd er dan toch een poging gedaan om de vlam in de pijp (lees: open haard ) te krijgen, maar het was duidelijk dat de professionele haard – aansteker niet aanwezig was en dat het er in de eerste plaats om te doen was om een vuurtje te stoken om de ballen op te warmen …wat wel lukte maar bijna voor ‘gebarbecuede’ exemplaren zorgde ! De SnoekstraatBasterds hadden zich voorgenomen om tegen de laatste van het klassement zeker niet met de billen bloot te gaan en daarom hadden zij een gewaagd tactisch plan opgesteld. “ Geef de tegenstrever in de eerste ronde een superioriteitsgevoel en grijp hem daarna bij de keel om hem langzaam maar zeker te wurgen! “ In de eerste ronde had de Pa.Fr.E. triplette géén moeite om dat tactisch plan minutieus op te volgen, temeer daar de ‘schut-ster’ van Mistral blijkbaar niet één maar een hele collectie konijnenpoten in haar broek had zitten. De Heirnissers zagen het met lede ogen aan, maar zorgden er wel voor om géén afspraak te maken met madame Fanny. Ze slaagden dus in hun opzet: ze scoorden geen ronde – punt maar wel een tactisch punt ! Ook de Gi.Ru.Mi. formatie kweet zich voortreffelijk van haar tactische opdracht en liet de Heusdenaars de eer van een 13 – 5 overwinning. Onze drie dames schenen er ook goed in te zullen slagen om ons plan helemaal te doen slagen want het stond al vlug 12 – 4 … Maar toen moet er een mysterieuze kracht neergedaald zijn in de ‘zwartbroeken’ want puntje voor puntje vochten zij terug om uiteindelijk – na anderhalf uur wedstrijd – de overwinning aan de tegenpartij te laten. Het eerste luik van ons plan was geslaagd en zonder het eigenlijk te willen hadden onze championettes er nog wat ingrediënten bij gevoegd: de tegenstrever afmatten ! Deel twee van ons ambitieus plan werd op een sublieme manier tot een goed einde gebracht en met uitslagen van 6 – 13, 11 – 13 en 12 – 13 hingen de bordjes boven de boterhammen netjes in evenwicht 3 – 3 ! Het laatste stuk van ons plan was uiteraard het moeilijkst om tot een goed einde te brengen… ”Bij een 3 – 3 stand geef je de tegenstrever de illusie dat hij het zal halen, dat hij superieur is …en je laat hem met 4 – 3 op voorsprong komen !” Onze Gi.Ru.Mi. stuntmannen lieten zich, zonder dat iemand er ook maar iets kon achter zoeken, netjes inpakken met 13 – 4 … Stand 4 – 3. Onze drie Heirnis schoonheden namen de taak op zich om de balans weer in evenwicht te brengen en ze veegden met een echte zandstorm de tegenstrevers van het veld met 2 – 13. De bordjes hingen alweer gelijk 4 – 4 en we zaten volledig volgens plan op schema ! De laatste wedstrijd zou dus beslissen over winst of verlies. De triplette van onze voorzitter had zich terdege op deze zware taak voorbereid ! Fr.E.Pa. hadden een ganse week ascetisch geleefd en waren een toonbeeld van een geoliede petanque-machine die de twee-dames-en- één- heer formatie op een gegeven moment tot bijna-wanhoop bracht. Het was zo erg dat de schutter de taak van eerste pointeur op zich ging nemen én dan ook nog als schutter -weliswaar met nog maar één bal – fungeerde. Heel even bracht deze onvoorziene en gewaagde stunt onze drie Snoekstraters wat in de war maar -mentaal sterk als ze waren- vonden ze al vlug een antwoord op deze list en … jawel met 9 -13 klaarden zij de klus ! Deze 4 – 5 overwinning, dank zij ons tactisch masterplan, komt misschien wat te laat op het seizoen maar…ze is er en dankzij deze zege zullen we alleszins niet als laatste eindigen in 4de klasse 50-plus . We hebben nog één match te spelen: op het veld van de schorpioenen nemen we het op woensdag 5 maart op tegen hun E-formatie die niets meer te winnen noch te verliezen heeft, dit in tegenstelling tot hun D - broeder- en zusterformatie die momenteel bovenaan het klassement staat en bij winst zich kampioen kroont. Wij broeden intussen al een nieuw tactische stunt uit, kwestie van de honderden toeschouwers die er ongetwijfeld zullen zijn, te tonen dat wij niet op de juiste plaats in het klassement staan…maar…dat is een ander verhaal ! Proficiat Heirnissers voor het opvolgen van de tactische regels ! Het is nu bewezen: wij hebben een uitdaging nodig om optimaal te kunnen presteren !!!
Wie zich geroepen voelt om sportleider te worden van een petanqueclub moet niet alleen alles van ballen afweten – er geen bal van kennen, zou belachelijk zijn – maar bovendien ook een uitstekend ‘bricoleur’ zijn, kwestie van te kunnen timmeren en solderen aan de ploegen. Voor de zoveelste keer dit seizoen moest er immers weer aan onze ploegen gesleuteld worden wegens ziekte van enkele titularissen én van reserven en zo gebeurde het dat het voor één reservespeler zijn ‘maiden-match’ werd als reserve van een reserve ! Opmerkelijk feit: we hadden nu een ploeg met twee volle – baard – mannen en we verkrachtten in een bui van zinsverbijstering het lied ‘Al die willen te kaap’ren varen’ tot ‘ Al die willen petanque spelen, moeten mannen met baarden zijn ‘ Dit in de hoop dat Baard en Kale zich aan dit strijdlied zouden kunnen optrekken en vol voor de winst gaan. Twaalf noest uitziende én zeer luidruchtige Henegouwers palmden onze club in zo rond twintig over één. Buren van onze club meenden dat er een Waals stakingspiket had plaats genomen vóór de poort en ze stelden zich dan ook terecht vragen. We konden hen geruststellen en hen overtuigen van de zachte inborst van de Moeskroeners. Bij aanvang van de match zou al vlug blijken dat die inborst toch niet zo zacht was en twee Moeskroense dames murmelden met angst in de stem : “ ça va se terminer en bagarre…? “ Gelukkig lieten onze SnoekstraatBasterds zich niet vangen aan de belachelijke opmerkingen en bedenkingen en concentreerden zij zich ten volle op de wedstrijd. Resultaat: twee keer winst ! Onze zonder - ondertiteling – sprekende - sportgenoten namen meteen drastische maatregelen en ze wisselden ‘sans pardon et sans gêne’ (sans gaine zou wat anders geweest zijn (sic) drie spelers in de hoop het tij te doen keren. Toch draaide het niet helemaal uit zoals die snoodaards gewenst hadden, want de ploeg met twee ‘remplaçants’ kreeg direct ‘madame Fanny’ op bezoek met de ‘compliments’ van de nieuw samengestelde E.Ru.Pa.-triplette. In onze gezellige petanque cocon zijn er nooit zoveel onwelriekende, naar fecaliën stinkende woorden uit de monden van de tegenstrevers gerold … tja, vloeken in het Frans is geen goddelijke aangelegenheid ! De twee overige partijen eindigden in het voordeel van de tegenstrevers, zodat het scorebord bij de boterhammenrust 3 - 3 aanwees. We hadden er goeie hoop op en we zouden ons Vlaams vel duur verkopen !!! Onze meest harige ploeg ( twee baard-mannen en één snor-mens ) kon geruime tijd gelijke tred houden maar moest uiteindelijk – ook alweer door een dosis ‘mal-chance’ – het onderspit delven met 10 – 13. Onze succesrijke E.Ru.Pa. ploeg had zich voorgenomen om drie keer als overwinnaar uit de petanque arena te stappen maar … tegen het enorm goed rollend-pointeer-geweld van twee dames aangevuld door het holder-de-bolder-schieten van de echtgenoot van één van de dames, was géén kruid gewassen en ze moesten in de Moeskroeners hun meerdere erkennen. Meteen was ook de matchoverwinning niet meer haalbaar en erger nog … het zag er naar uit dat de bezoekers – die nota bene alsmaar beter gingen spelen naarmate ze meer en meer dronken – met 3 – 6 victorie aan de haal zouden gaan. Eén ding hadden ze niet ingecalculeerd: de enorme wilskracht en nooit aflatende strijdlust van onze drie championettes… bij een 7 – 12 stand leken ze een vogel voor de kat ! Het ongelooflijke gebeurde echter: in één mène scoorden ze een ‘full house’ en met 13 – 12 wonnen ze de partij en werd het slechts 4 – 5 voor de zichtbaar teleurgestelde Henegouwers… Voor onze Heirnissers had er ontegensprekelijk méér in gezeten maar ‘ les excuses sont faites pour s’en servir ‘ en we zullen dat dan ook maar – in alle stilte – doen. Nog twee wedstrijden te gaan in de 50-plus afdeling en het zijn twee uit-wedstrijden. Volgende week op Mistral en begin maart naar de Botestraat, thuisbasis van Schorpioen E. Hopelijk kunnen we uit die twee matchen toch nog één puntje, maar liefst twee punten, puren… we kunnen zo’n late opsteker best gebruiken.
Op de vooravond van onze woensdag - uit - trip herlas ik nog een keer ‘ De fabel van de schorpioen en de vis ‘. Deze fabel, geschreven door Jean Bred de la Fontaine in de 17de eeuw, vertelt het verhaal van negen schorpioenen en negen vissen die in een grote stad vreedzaam en niet zo heel ver van mekaar leefden, maar die ook twee keer per jaar een bloeddorstige confrontatie aangingen … een gevecht met ballen op leven en dood ! De schorpioenen leefden niet in een tropisch, subtropisch of woestijnachtig gebied maar in het Bote – gebied in een koude, kil aanvoelende hal waarin zij hun territorium hadden afgebakend in zand en kiezelsteentjes. De vissen kwamen uit een kleine gezellige houten aquarium waar het warm toeven was. De giftige kannibalistische schorpioenen, die uitgesproken carnivoor zijn, trainden zich meerdere keren per week de ballen van het lijf in het leren eten én verteren van vis want zij wilden kost wat kost de confrontatie met de vissen tot een goed einde brengen. De dartele vissen zwommen én gaven rustig hun gebruikelijke rondjes in hun aquarium en oefenden zich onbekommerd in het relativeren van de strijd met geoefende dieren uit de orde der geleedpotigen en de klasse der spinachtigen. Ik ga jullie de hele fabel niet vertellen, maar ik maakte me wel de bedenking dat er sedert de 17de eeuw toch best wat veranderd mocht zijn in de afloop van de fabel. De woensdagnamiddag zou het ons leren. En helaas de fabel scheen zich helemaal te herhalen …. De vissen hadden om te beginnen af te rekenen met een aantal zieke exemplaren en ze waren met hun gedachten meer bij een collega die was opgenomen op de intensieve afdeling van het Universitair Ziekenhuis dan bij het spel. Bovendien bleek al vlug dat de schorpioenen er alles aan gedaan hadden om het onze vissen zo moeilijk mogelijk te maken. Aan de rand van de zand – kiezel – vlakte hadden zij raadgevers geplaatst die – ongeoorloofd – raadgevingen spuiden. Onder de kiezels hadden ze ingenieuze hindernissen verstopt die ervoor zorgden dat de ballen van de vissen de meest rare capriolen maakten en dat hun eigen ballen mooi in lijn bleven. De vissen voelden zich echt niet als een vis in het water maar met een enorme wilskracht wisten zij toch één punt uit de woestijn te redden. In de tweede ronde kregen de vissen de indruk dat zij in troebel water moesten zwemmen en enkele van hen moesten echt naar adem happen. De schorpioenen hadden bovendien nog meer mysterieuze trucjes verstopt onder de bodem waarop het ballengeweld werd uitgevochten met het gevolg dat de vissen een langzame maar giftige dood stierven… Na de verplichte voederbeurt hadden de kannibalistische carnivoren ook nog lady Fanny uitgenodigd om ons een bezoek te brengen en, sympathiek als we zijn, hebben wij haar met de nodige egards ontvangen. Eindstand van deze confrontatie 7 – 2 met daarbij de bedenking dat de vissen genoeg verontschuldigingen kunnen aanhalen om dit zware verlies te rechtvaardigen…. Maar, dat doen zij niet ! Ze beraden zich nu al om uit te vissen hoe ze binnen enkele weken een andere wending kunnen geven aan de fabel van de schorpioen en de vissen want dan staat er een nieuw duel op de agenda …met E – schorpioenen. Zand over deze ontmoeting en op naar onze volgende wedstrijd: een thuismatch tegen de mannen en vrouwen van het Henegouwse Moeskroen.
%
%
