Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
Ik ben een man en woon in Oostende () en mijn beroep is iedereens meid.
Ik ben geboren op 12/03/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat gemakkelijk is..
Profiteer van het leven, t'is al kort genoeg!!!
Mijn blogdeurtje staat altijd open, voor ieder die me weet te apprecieren, voor WIE ik ben, niet voor WAT ik ben.
15-01-2008
Vrede.
Op een dag zat er een vreemde witte duif voor het hok van de postduif. Hij zag er moe en verfomfaaid uit... "Dag," zei de postduif. "Dag," zei de witte duif. "Wie bent u als ik vragen mag?" "Ik ben de postduif," antwoordde de postduif. "Ik breng de post. Brieven en zo. In witte enveloppen. En wie bent u?" "Ik ben de Vredesduif," zei de witte duif. "Ik breng Vrede." "Vrede?" De Vredesduif knikte. "Is dat moeilijk?" De Vredesduif knikte opnieuw. "Hèèl moeilijk, Vrede kun je namelijk niet zien. Die moet je voelen." "Daar ben ik heel goed in, in voelen," zei de postduif. "Wij postduiven vliegen op ons gevoel moet u weten." "Voel eens dan," zei de Vredesduif... " De postduif deed zijn ogen dicht en voelde. "Ik voel iets zachts," zei hij na een poosje. "Rust, fijns en iets warms. Het doet me denken aan een nest. Een veilig nest, hoog in een boom. En aan maïskorrels en aan verse stukjes brood." "Zou dat Vrede zijn?" "Dat is heel goed mogelijk," knikte de Vredesduif. "Wilt u het hebben?" "Graag," antwoordde de postduif. "Als u het tenminste kunt missen." "Och.. ik heb genoeg," vervolgde de Vredesduif... "Lang niet iedereen wil Vrede. Soms gaat mijn hele bestelling retour afzender." "Onbegrijpelijk," zei de postduif. "Het voelt heerlijk. Ik dank u wel. Wilt u misschien iets eten?" "Nee, dank u," zei de Vredesduif. "Ik moet gaan. Het is een drukke tijd." De postduif knikte... "Praat me er niet van. Tot ziens dan maar. En nogmaals hartelijk dank. Ik wist niet dat Vrede zò goed voelde...."
Ik heb nog es een poging gedaan om een powerpointje in elkaar te boksen, maar wat hierin instaat, daar kan ik alleen maar van dromen, maar mss. worden die dromen es realiteit. Nog een heel fijn dag toegewenst, het gaat juliie goed! Hugo
Op zekere dag ontving ik een brief van mijn vriend die mij uitnodigde voor een vergadering.
Hij was de week ervoor geweest, schreef hij, en raadde mij aan dit ook eens mee te maken. Op de afgesproken dag vertrok ik. Maar groot was mijn verwondering: de plaats van de afspraak was een open veld. Geen huis, geen zaal, geen stoel of bank te zien. Bovendien was ik daar heel alleen. Geen enkele andere luisteraar of zelfs spreker kwam opdagen. Eigenaardig! Had ik mij dan vergist in dag, plaats of uur? Het was nu al voor de derde maal dat ik de uitnodiging woord voor woord herlas. Straat, plaats, dag en uur: alles klopte. Was dit weer één van die eigenaardige bevliegingen van mijn vriend? Ik begreep er niets van. Gelukkig was het een prachtige, warme zomerdag en maakte ik van de nood een deugd. Op mijn rug in het warme gras keek ik naar de schaarse avondwolkjes, die zich schijnbaar haastten om nog voor het donker thuis te zijn. Enkel het geruis van duizenden verse eikebladeren vulde de eeuwenoude stilte die op deze plaats woonde. Het was een stilte die ik nog nooit ervaren had. Je kon haar zien en voelen. Als je luisterde, kon je haar zelfs horen. Hoelang ik daar lag, wist ik niet. In ieder geval was het al donker geworden en zag ik mezelf niet meer. Het was een onbeschrijfelijk gevoel. Ik voelde geen grens meer tussen mezelf en het geraas, tussen mezelf en de nacht. Het was alsof ik zelf dat gras, die warmte, de wind, het leven en de nacht was. Plotseling zag ik alles veel bewuster, ruimer en dieper. En in een fractie van een seconde begreep ik ook de uitnodiging van mijn vriend. De titel van de vergadering was immers: Als de stilte spreekt, weet dan dat je niet alleen bent.
Onderschat niet de kracht van een gedicht Die is soms sterker dan een medicijn De kracht van een goed gedicht Kan soms een grote heler zijn
Je kan er heel goed mee communiceren Of er gewoon van elkaar leren Soms gaat het over pijn en verdriet Dat je dat dan zo herkent , maar in jezelf niet
Of iemand krijgt erdoor weer de kracht Dat er weer moed is en men weer lacht Maar ook valt door een gedicht een traan Men voelt dan wat je moet doorstaan
Kan je het niet zo gewoon zeggen Probeer het dan in een gedicht uit te leggen Dan komt je boodschap echt wel aan En heeft het gedicht zijn werk gedaan...
Coldplay is een Britse band. De leden zijn Chris Martin, Jon Buckland, Will Champion en Guy Berryman. De band lijkt beïnvloed te zijn door Radiohead. Tegenwoordig worden ze ook wel vergeleken met U2. In 1996 is de band opgericht op de universiteit van Londen, wanneer vier studenten besluiten een band op te richten. De band begon onder de naam Starfish maar die naam werd al snel veranderd in Coldplay. De naam Coldplay is overgenomen van Keanes Tim Rice-Oxley die de naam niet geschikt vond voor zijn toenmalige band. De originele band Coldplay had de naam uit de gedichtenbundel "Child's Reflections, Cold Play" van de dichter Philip Horky. Al kort na hun ontmoeting op de Londense universiteit raken de vier studenten bevriend en delen hun passie voor muziek. De band die ontstaat heeft de volgende leden: Chris Martin (tekstschrijver, zang, piano, gitaar), Johnny Buckland (tekstschrijver, leadgitaar), Guy Berryman (basgitaar) en Will Champion (drums, nadat hij de gitaar daarvoor had ingeruild). In 1998 wordt een EP met drie nummers uitgebracht in een oplage van 500 exemplaren. Hierdoor werden ze dat jaar uitgenodigd voor een optreden op het In the city-festival van Manchester. Daar werden ze gescout door een platenmaatschappij die hen vervolgens aanbiedt een single uit te brengen.
Chris MartinDe eerste single van Coldplay is Brothers & Sisters (1999) op het Fierce Panda label. Deze single bereikte nummer 92 in de Engelse hitlijsten. Daarna gaat het hard met de band. Ze worden ontdekt door een grote platenmaatschappij en in 2000 wordt het album Parachutes uitgebracht met onder andere de singles Yellow, Trouble en Don't Panic. In 2002 volgt het album A rush of blood to the head, waarvan de single Clocks uit 2003 de definitieve doorbraak van Coldplay betekent bij het grote publiek. Door hun diepgaande songteksten zoals in "The Scientist", hun melancholische sound en door het emotionele stemgeluid van zanger Chris Martin heeft Coldplay nu veel fans. Door hun uitgebreide steun aan organisaties als Make Trade Fair toont Coldplay hun maatschappelijke betrokkenheid. Op 6 juni 2005 is het nieuwe album van Coldplay verschenen: X&Y, dat direct de eerste plaats in de Nederlandse hitlijsten bezette. Op 7 juli 2005 gaf Coldplay een uitverkocht concert in het Gelredome in Arnhem als onderdeel van hun Twisted Logic tour. Van X&Y zijn de singles Speed of sound (#6), Fix you (tip) , Talk (#1) en Hardest Part (#25) inmiddels verschenen. Inmiddels heeft Coldplay een prijzenkast met 4 Grammy Awards, 6 Brit Awards (Coldplay is de eerste band in de geschiedenis van de BRITs die drie keer de Award voor Beste Britse Album mocht ontvangen), en de nodige gouden en platina albums en singles. De teller voor de wereldwijde verkoop van hun albums staat inmiddels boven de 30 miljoen.
Indien ik je dragen kon over de diepe grachten van je gesukkel en je angsten heen, dan droeg ik je, uren en dagen lang.
Indien ik de woorden kende om antwoord te geven op je duizend vragen over leven, over jezelf, over liefhebben en gelukkig worden, dan praatte ik met je, uren en dagen lang.
Indien ik vrede in je hart kon planten door geduldig te wachten en te hopen tot het zaad van vrede in je openbrak, dan wachtte ik, uren en dagen lang.
Indien ik genezen kon wat er omgaat in je hart aan onmacht, ontevredenheid en onverwerkt verdriet, dan bleef ik naast je staan, uren en dagen lang.
Maar ik ben niet groter, niet sterker dan jij en ik weet niet alles en ik kan niet zoveel, ik ben maar een vriend op je weg, al uren en dagen lang.
En ik kan alleen maar hopen dat je dit weet: je hoeft nooit alleen te vechten of te huilen als je een vriend hebt voor uren en dagen lang.
Je kunt Rita haar blogje bezoeken door op de foto te drukken.
Jonge dame, je kunt nu wel vertellen dat je jarig bent Maar iedereen weet wel beter die jou kent Want je ziet er nog geen dag ouder uit dan vorig jaar Toen vertelde je het ook al; dus is het wel waar? En vorig jaar zag je er ook al uit als het jaar daarvoor Ik heb zo mijn twijfels...... niet dat ik je niet vertrouw, hoor! Maar iemand die zo jong, vlot en jeugdig blijft als jij Daar zit voor ons toch wel een behoorlijk portie twijfel bij We hopen met z'n allen wel, dat je niet veranderen zal En blijft zoals je bent, lief, (collegiaal), vrolijk en jeugdig bovenal Maar het is goed om elk jaar te oefenen, zodat je het niet verleerd Vandaar dat we ook nu weer kunnen zeggen "Van harte gefeliciteerd"
Jon & Vangelis is een samenwerkingsverband tussen Jon Anderson van Yes en Vangelis. Het gerucht gaat dat Vangelis ooit zou toetreden tot Yes om toetsenist Rick Wakeman te vervangen. Hoewel dat nooit gebeurde ontstond wel een samenwerking tussen Vangelis en Jon Anderson. In 1975 zong Jon al mee op Vangelis' album Heaven and Hell en zou dat ook nog op See You Later (1980) doen. Hun grootste hits in Nederland zijn geweest I'll Find My Way Home (1981) en State of Independence (1981). Dit laatste nummer is zo mogelijk nog bekender door de cover van Donna Summer, die er in 1982 wél een nummer 1 positie mee bereikte in de Top-40.
We hebben er terug een jarige bij, hoera ! Als je op de vraagtekens klikt hierboven klikt heeft deze heer een prachtige pps gemaakt over de jarige. Veel kijkplezier, groetjes Hugo! En niet te vergeten, onze Frieda (pps)is vandaag jarig!
Bonnie Tyler, artiestennaam van Gaynor Hopkins (Skewen, Wales, 8 juni 1951) is een Welsh' zangeres. Ze komt uit een gezin van 6 kinderen, haar vader was een mijnwerker, haar moeder, een operafan, deelde haar passie voor muziek met haar kinderen. Janis Joplin en Tina Turner waren haar grote voorbeelden, na in verschillende bands gezeten te hebben en verschillende artiestennamen kwam ze uiteindelijk uit bij Bonnie Tyler. In 1975 nam ze haar eerste liedje op bij een platenmaatschappij, My my honeycomb, de single werd geen succes. Haar tweede single Lost in France toonde meteen haar vocale kwaliteiten en ze haalde er de top 10 mee, later werd het zelfs een Europese hit. Haar eerste album in 1977 had een bescheiden succes, maar toch goed genoeg om door Europa te touren. Net voor het album werd uitgebracht moest ze een knobbeltje op haar stembanden laten wegnemen. Tegen doktersadvies in sprak ze voor ze genezen was, hierdoor kreeg ze een schor geluid in haar keel, ze dacht dat haar zangcarrière over was maar niets was minder waar. Haar volgende single It's a Heartache waar ze met schorre stem zong haalde de top 5 in Engeland, Europa en de Verenigde Staten, waardoor ze daar voor het eerst kon gaan touren.
In 1979 won ze het World Popular Song Festival in Tokio met het lied Sitting on the Edge of the Ocean. Toch bleef groot succes uit na deze overwinning. In 1982 tekende ze een platencontract bij CBS Records en bracht ze het album Faster Than the Speed of Night uit met daarop het lied Total Eclipse of the Heart. Producer van dit album was Jim Steinman, die eerder succes had met Meat Loaf's 'Bat out of Hell'. Zijn combinatie van hardrock en theatrale arrangementen zorgde voor een internationaal succes. In veel landen kwam de single op 1, ook het album schoot in Engeland meteen naar de eerste plaats. Ze was de eerste vrouwelijke artieste die daarin slaagde. Ze won ook twee Grammy's. Twee jaar later had ze opnieuw een groot succes, dit keer met Holding Out for a Hero. In 1991 nam ze het album Bitterblue op dat vierdubbelplatina werd in Noorwegen, platina in Oostenrijk en goud in o.a. Duitsland, Zweden en Zwitserland. Samen met de Franse zangeres Kareen Antonn nam ze Si Demain... (Turn Around) op (de Franse versie van Total Eclipse of the Heart). Hiermee had ze een nummer 1 hit in België, Frankrijk en Polen.
Een nieuw jaar, nog vol van hoop, verlangens en wensen. Voor een betere toekomst voor alle mensen. Waarin we veilig kunnen leven, elkaar het nodige respect kunnen geven. Samen bouwen aan een beter samenleven is de boodschap die ik mee wil geven.
Neem je voor niets voor te nemen, en stap vol vertrouwen in het nieuwe jaar. Maak elke dag een tikkeltje bijzonder en sta iets dichter bij elkaar. Geniet van alle kleine dingen, zie lichtpuntjes in een donkere nacht. Koester de liefde van hen die je omringen, dan wordt het vast een geweldig 2008!
Een grote maand geleden was ik stomverbaasd toen ik op een morgen dit diertje voor mijn deur zag zitten. Helemaal uitgemergeld, vol van de vlooien, kortom totaal verwaarloosd. Het verwonderde mij dat het zo mak en tam was. Ik kon het strelen en nemen. Tuurlijk dat mijn hartje pijn deed. Wat heb ik gedaan, poesje opgepakt, en rechtstreeks naar de dierenarts ermee. De dierenarts constateerde totale ondervoeding, diaree, enz... Ik heb dan de aangepaste voeding gegeven en het resultaat zie je hier op de foto's. Het moet waarschijnlijk uitgezet zijn van één of ander dierenbeul, want het was te tam om het te nemen. Na een paar bezoekjes aan de dierenarts is het al een hele flinke meid geworden, nietwaar? Ze is nu ontwormd, ingeënt, gechipt, en weet ik nog veel meer. Het luistert naar de naam Fientje, Poesie, .... het heeft bij manier van spreken 100den namen. Ze is nu natuurlijk de mascotte van ons team, en ze komt best overeen met Puckytje. Dit zet ik op mijn blogje om te tonen welke mensonwaardige dierenbeulen er nog bestaan. En ik krijg natuurlijk veel liefde terug van onze lieverd!
Barry Ryan (24 oktober 1948) is een Britse zanger. Hij is vooral bekend van zijn nummer 1-hit Eloise uit 1968. Hij werkte veel samen met zijn tweelingbroer Paul Ryan Barry Ryan werd geboren op 24 oktober 1948 in Leeds als Barry Sapherson, Ryan was de achternaam van zijn moeder. Op hun vijftiende begonnen de tweelingbroers Barry en Paul te zingen onder de naam The Ryan Twins en op hun zeventiende kregen ze hun eerste platencontract met een paar bescheiden hitjes als Missy Missy in 1966. Ze hadden acht toptien singles in Engeland. Paul werd zwaar overspannen doordat hij de druk als beroemdheid niet aan kon, waardoor de broers voor een herorganisatie kozen: Paul ging schrijven en Barry ging zingen. In 1968 leidt dit to een wereldhit, Eloise, een melodramatisch en orkestraal nummer. Eloise stond vier weken op nummer één in de Nederlandse top 40 en totaal ging de single meer dan zeven miljoen keer over de toonbank.
In de jaren tachtig besluit Barry een rustperiode te nemen, waarna hij weer in Duitsland gaat optreden. Barry is namelijk erg charismatisch en fotogeniek, samen met zangkwaliteiten ben je dan een ster in Duitsland. Over zijn rustperiode gingen de wildste geruchten, zo zou hij zware brandwonden hebben opgelopen in de studio, zodat hij niet meer publiekelijk wilde optreden. Al deze geruchten bleken echter onjuist. Zijn broer Paul overleed in 1992 aan kanker.
Je bent zo lief zo eindeloos goed je bent de kleurstof in mijn bloed jou blik is dieper dan de zee je loopt in al mijn dromen mee jou trouw is van de beste soort ik weet dat jij mij toebehoort als ik je aanraak word ik stil is of ik dan niets anders wil Als mijn geestkracht soms gaat kwijnen wil ik door jou de zon zien schijnen je bent zo ongeëvenaard je maakt mijn leven levenswaard jou zieltje is aan mij verwant t verschil zit aan de buitenkant door jou voel ik me weer gezond jij bent mijn vriend mijn lieve hond.
Robert (Rob) De Nijs (Amsterdam, 26 december 1942) is een Nederlands zanger en acteur.
Biografie:
De Nijs werd geboren als zoon van een rijschoolhouder. Hij heeft één broer, Bert. Toen hij 6 jaar was, ging hij vanwege zijn astmatische bronchitis naar de openluchtschool in het Oosterpark. Toen hij 8 jaar was, kreeg hij zijn eerste accordeonles. De Nijs won in 1962 op 19-jarige leeftijd een talentenjacht met zijn band Rob de Nijs & The Lords. De eerste prijs was een platencontract. De eerste (De liefste die ik ken) en tweede (Jenny) singles flopten, maar het nummer Ritme van de regen uit 1963 werd een grote hit, waarvan in totaal bijna 100.000 exemplaren verkocht werden. In 1963 deed hij mee aan het songfestival in Knokke. In juni 1963 werd zijn eerste "Rob de Nijs en the Lords fanclub" opgericht. In november 1965 gingen De Nijs en The Lords uit elkaar. Hij ging werken bij Circus Boltini. In juli 1968 trouwde hij met Elly Hesseling, zij was zijn eerste vrouw en dochter van een clubeigenaar in Bergen op Zoom. Hesseling en De Nijs huwden op 30 juli 1968 en scheidden in 1981. Het huwelijk bleef kinderloos. de Nijs ging in 1968 werken in de clubs van haar vader (Jan Hesseling) t.w. "Rob de Nijs" en "Het Wapen Van Engeland" te Bergen op Zoom. Eind '69 kreeg hij een rol in Oebele als Bello Billy Biggelaar. Dat leverde hem in 1971 de rol van Bertram Bierenbroodspot op in de t.v. serie Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer?. Deze serie liep tot 1976. In 1970 deed hij mee aan een musical 'Salvation', en kwam hij in contact met Lennaert Nijgh. Lennaert Nijgh besluit samen met Boudewijn de Groot een aantal nummers voor De Nijs te schrijven, om zo zijn carrière weer op gang te brengen. In mei 1973 kwam de eerste vrucht van deze samenwerking, Jan Klaassen de trompetter, in de Top 40, in september gevolgd door Zuster Ursula. Hierna volgden mindere successen met Miralle en Hé speelman. Hierna komt zijn waarschijnlijk bekendste hit uit: Malle Babbe een nummer dat Boudewijn de Groot ook zelf regelmatig zal spelen tijdens concerten. Na de albums In de uren van de middag en Kijken hoe het morgen wordt, beiden ook geproduceerd door De Groot, beëindigen de twee de samenwerking. Lennaert Nijgh blijft wel betrokken bij de carrière van De Nijs als tekstschrijver. In 1976 werd hij door het NIPO uitgeroepen tot populairste zanger van Nederland. In 1977 kreeg hij zijn eigen special bij de VARA. In 1980 werd hij door de Hitkrant uitgeroepen populairste Nederlandse zanger.
Belinda Meuldijk en Rob De Nijs.
In december 1980 ontmoette hij Belinda Meuldijk die veel teksten voor hem zou gaan schrijven. In juli 1984 (inmiddels gescheiden van Elly) trouwde hij met haar. Dit huwelijk zou, gezien de aard hiervan, de jaren hierna een belangrijke rol gaan spelen in de roddelbladen. In 1985 scoort hij zijn grootste hit tot dan toe. Het vredeslied Laat alles wat ademt, met een tekst van Belinda Meuldijk, stijgt tijdens de kersttijd naar de bovenste regionen, maar door het ontbreken van een Top 40 tussen kerst en nieuwjaar, blijft de plaat officieel steken op de tweede plaats. In 1996 neemt hij revanche en scoorde hij zijn eerste en enige nummer 1 hit met Banger hart, dat enkele weken op de toppositie blijft. In 2001 wordt De Nijs onderscheiden met de Radio 2 Zendtijd Prijs. Deze prijs wordt toegekend door Conamus en Radio 2 aan een uitvoerend artiest die van blijvende betekenis is voor de Nederlandse radio. Diverse artiesten waaronder Boudewijn de Groot, Hans Vermeulen, Frédérique Spigt en Skik brengen daar live een eerbetoon aan De Nijs, door een van zijn nummers te vertolken. Enige smet is er als Freek de Jonge de carrière van De Nijs op de korrel neemt: "Welkom op het 60-jarig artiesten jubileum van Rob de Nijs. Hoewel het kan ook 70 jaar zijn". Op 21 december 2005 werd bekend dat De Nijs en Meuldijk gaan scheiden. Volgens hun advocaat zien de twee geen toegevoegde waarde om deze samenlevingsvorm vanuit een huwelijkse staat voort te zetten. Eind 2005 bereikt Boudewijn de Groot de eerste plaats van Radio 2's Top 2000 met het nummer Avond. Een nummer dat De Nijs in 1973 al opnam op de plaat In de uren van de middag. In 2006 krijgt De Nijs een blessure aan zijn achillespees. Hierdoor is hij zes weken uit de roulatie. De Nijs heeft inmiddels een nieuwe vriendin, zijn persoonlijk assistente Henriette Koetschruiter. In 2007 kondigen zij aan te gaan trouwen. In mei 2007 neemt hij met Julien Clerc een duet op voor zijn nieuwe album Chansons. Dit album met enkel Franse liedjes verschijnt eind augustus in de winkels. De Nijs' repertoire blijkt nog steeds volop gedraaid te worden op de diverse radiozenders getuige het feit dat hij nog steeds in de top 10 staat van meest gedraaide Nederlandstalige artiesten/groepen (8e in 2005).
Trivia:
Op 6 juni 2007 plaatst het roddelblad Privé foto's van de ernstig bevuilde villa van Belinda Meuldijk in Bosch en Duin. Voormalig echtgenoot De Nijs bekent de foto's in augustus 2006 te hebben gemaakt, maar ontkent ten stelligste het beeldmateriaal aan het weekblad te hebben geleverd. Meuldijk spande een kort geding tegen het blad aan. De rechter stelde Meuldijk in het gelijk en bepaalde dat de gegevens van de fotograaf en de verkoper van de onrechtmatig gemaakte fotos bekend gemaakt moesten worden. Meuldijk liet toen weten dat ze die informatie openbaar zou maken. In de uitzending van RTL Boulevard van dinsdag 13 juni 2007 wordt bekend dat belspel presentator Martijn van den Bergh de foto's aan Privé heeft geleverd. Hij bevestigt dat het verspreiden van de foto's mede op initiatief van de zanger is gebeurd. Van den Bergh was voorheen ook werkzaam bij de bladen Privé en Party. Zowel Meuldijk als De Nijs besluiten om juridische stappen tegen Van den Bergh te ondernemen.
Waar liefde is en zorg om elkaar, daar is het goed wonen. Waar gehuild kan worden en gelachen, daar kunnen mensen leven. Waar niets verborgen hoeft te worden, daar kan een mens geborgen zijn. Waar verdriet en pijn worden gedeeld, daar worden mensen een thuis voor elkaar. Waar aandacht is voor ieder, daar kan ieder groeien en open bloeien. Waar mensen elkaar behoeden en verwarmen, daar is men t liefste thuis.
Shania Twain (oorspronkelijke naam Eilleen Regina Edwards, 28 augustus 1965) is een Canadese zangeres.
Biografie:
Twain werd geboren in Windsor als tweede van vijf kinderen. Ze groeide op in Timmins, Ontario. Toen Twain 2 jaar was gingen haar ouders scheiden. Haar moeder hertrouwde met Jerry Twain, een Ojibwa-indiaan. Hij adopteerde Eilleen en voedde haar op. Later nam ze zijn achternaam aan. Toen ze 21 jaar was verloor ze beide ouders door een auto-ongeluk. Ze kreeg een jongere zus en twee jongere broers (13 en 14 jaar) om voor te zorgen. Ze kocht een huis en vervulde haar zuster/moederrol totdat haar broers en zus op eigen benen kwamen te staan.
Jonge jaren:
Shania Twain begon haar carrière als country-zangeres. Shania betekent Ik ben onderweg/op weg in de taal van de Ojibwa-indianen. Ze ging inderdaad al vroeg op weg, want vanaf haar achtste jaar trad ze op in allerlei clubs, gemeenschapshuizen en voor radiostations. Vader en moeder Twain leefden in uiterste armoede en verkeerden niet in de luxe om haar kinderjaren met spelen te vullen. Soms werd ze om 1 uur 's nachts van haar bed gelicht om enkele songs te zingen in één of andere club, want op haar leeftijd mocht ze niet in zo'n club komen. Vanaf 1 uur werd er geen drank meer geschonken. Diezelfde harde jeugd leerde haar ook de houthakkersvaardigheden zoals het omgaan met een bijl en kettingzaag.
Eerste opname:
Door haar manager kwam Shania Twain in contact met Norro Wilson en Buddy Canon van Mercury Records. De door haar opgenomen demo was redelijk overtuigend en leidde rechtstreeks tot de verschijning van haar eerste album in 1993. Haar eerste album kende weinig succes. In datzelfde jaar ontmoette ze Robert John "Mutt" Lange, onder andere de producer van Bryan Adams. Samen met hem schreef ze verschillende nummers voor haar tweede album "The woman in me".
Doorbraak:
Na haar huwelijk met rock-producer Robert John "Mutt" Lange ging ze meer in de richting van de popmuziek. Haar tweede album The woman in me was een schot in de roos (wereldwijd 12 miljoen verkochte exemplaren). Het zorgde voor verschillende nummer 1-hits in de VS en Canada. Ze ontving hiervoor in 1996 een Grammy. Haar derde album Come on over verkocht nog beter (36 miljoen exemplaren) en was dé grote doorbraak in 1997. Het is het vijfde best verkochte album aller tijden. In Nederland stond het album tussen 1998 en 2000 132 weken in de Album Top 100, waarmee het op twee na het langst genoteerde album aller tijden (aan één stuk) in de lijst is. Het was de grote doorbraak met hits als "You're still the one", "That don't impress me much" en "Man! I feel like a woman!". In 2001 schonk ze het leven aan een zoon Eja (spreek uit Asia) en verhuisde ze naar Zwitserland, nabij Montreux. In 2002 kwam ze met een nieuw album (Up), dat in verschillende edities uitgebracht werd. In 2004 werd er een greatest hits-album gelanceerd en heeft Shania Twain samen met haar man een ranch (met schapen) gekocht in Nieuw-Zeeland. De ranch ligt bij Lake Wanaka. Het echtpaar wil hier met name tijdens vakanties verblijven.
Nieuwe plannen:
Eind 2006 heeft Shania haar riante Chateau "de Sully" in La Tour-de-Peilz verkocht. Ze heeft een aantal kilometer verderop in Corseaux (eveneens aan het meer van Genève) een kleiner huis gekocht en blijft met haar man en zoontje Eja in Zwitserland wonen. Als reden voor de verkoop worden rust, privacy en de zo door Shania geliefde paardensport genoemd. Tijdens de Academy of Country Music Awards (mei 2007) in Las Vegas (waar Shania aanwezig was) werd haar gevraagd naar de plannen van een geheel nieuw album. Eerder werd er gemeld dat een nieuwe cd in november 2006 zou uitkomen. Shania zelf kondigde aan dat ze momenteel werkt aan nieuwe nummers, maar dat fans tot begin 2008 geen nieuw materiaal kunnnen verwachten.
Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
