Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
Ik ben een man en woon in Oostende () en mijn beroep is iedereens meid.
Ik ben geboren op 12/03/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat gemakkelijk is..
Profiteer van het leven, t'is al kort genoeg!!!
Mijn blogdeurtje staat altijd open, voor ieder die me weet te apprecieren, voor WIE ik ben, niet voor WAT ik ben.
01-01-2008
Een nieuw jaar, nog vol van hoop, verlangens en wensen. Voor een betere toekomst voor alle mensen. Waarin we veilig kunnen leven, elkaar het nodige respect kunnen geven. Samen bouwen aan een beter samenleven is de boodschap die ik mee wil geven.
Neem je voor niets voor te nemen, en stap vol vertrouwen in het nieuwe jaar. Maak elke dag een tikkeltje bijzonder en sta iets dichter bij elkaar. Geniet van alle kleine dingen, zie lichtpuntjes in een donkere nacht. Koester de liefde van hen die je omringen, dan wordt het vast een geweldig 2008!
Een grote maand geleden was ik stomverbaasd toen ik op een morgen dit diertje voor mijn deur zag zitten. Helemaal uitgemergeld, vol van de vlooien, kortom totaal verwaarloosd. Het verwonderde mij dat het zo mak en tam was. Ik kon het strelen en nemen. Tuurlijk dat mijn hartje pijn deed. Wat heb ik gedaan, poesje opgepakt, en rechtstreeks naar de dierenarts ermee. De dierenarts constateerde totale ondervoeding, diaree, enz... Ik heb dan de aangepaste voeding gegeven en het resultaat zie je hier op de foto's. Het moet waarschijnlijk uitgezet zijn van één of ander dierenbeul, want het was te tam om het te nemen. Na een paar bezoekjes aan de dierenarts is het al een hele flinke meid geworden, nietwaar? Ze is nu ontwormd, ingeënt, gechipt, en weet ik nog veel meer. Het luistert naar de naam Fientje, Poesie, .... het heeft bij manier van spreken 100den namen. Ze is nu natuurlijk de mascotte van ons team, en ze komt best overeen met Puckytje. Dit zet ik op mijn blogje om te tonen welke mensonwaardige dierenbeulen er nog bestaan. En ik krijg natuurlijk veel liefde terug van onze lieverd!
Barry Ryan (24 oktober 1948) is een Britse zanger. Hij is vooral bekend van zijn nummer 1-hit Eloise uit 1968. Hij werkte veel samen met zijn tweelingbroer Paul Ryan Barry Ryan werd geboren op 24 oktober 1948 in Leeds als Barry Sapherson, Ryan was de achternaam van zijn moeder. Op hun vijftiende begonnen de tweelingbroers Barry en Paul te zingen onder de naam The Ryan Twins en op hun zeventiende kregen ze hun eerste platencontract met een paar bescheiden hitjes als Missy Missy in 1966. Ze hadden acht toptien singles in Engeland. Paul werd zwaar overspannen doordat hij de druk als beroemdheid niet aan kon, waardoor de broers voor een herorganisatie kozen: Paul ging schrijven en Barry ging zingen. In 1968 leidt dit to een wereldhit, Eloise, een melodramatisch en orkestraal nummer. Eloise stond vier weken op nummer één in de Nederlandse top 40 en totaal ging de single meer dan zeven miljoen keer over de toonbank.
In de jaren tachtig besluit Barry een rustperiode te nemen, waarna hij weer in Duitsland gaat optreden. Barry is namelijk erg charismatisch en fotogeniek, samen met zangkwaliteiten ben je dan een ster in Duitsland. Over zijn rustperiode gingen de wildste geruchten, zo zou hij zware brandwonden hebben opgelopen in de studio, zodat hij niet meer publiekelijk wilde optreden. Al deze geruchten bleken echter onjuist. Zijn broer Paul overleed in 1992 aan kanker.
Je bent zo lief zo eindeloos goed je bent de kleurstof in mijn bloed jou blik is dieper dan de zee je loopt in al mijn dromen mee jou trouw is van de beste soort ik weet dat jij mij toebehoort als ik je aanraak word ik stil is of ik dan niets anders wil Als mijn geestkracht soms gaat kwijnen wil ik door jou de zon zien schijnen je bent zo ongeëvenaard je maakt mijn leven levenswaard jou zieltje is aan mij verwant t verschil zit aan de buitenkant door jou voel ik me weer gezond jij bent mijn vriend mijn lieve hond.
Robert (Rob) De Nijs (Amsterdam, 26 december 1942) is een Nederlands zanger en acteur.
Biografie:
De Nijs werd geboren als zoon van een rijschoolhouder. Hij heeft één broer, Bert. Toen hij 6 jaar was, ging hij vanwege zijn astmatische bronchitis naar de openluchtschool in het Oosterpark. Toen hij 8 jaar was, kreeg hij zijn eerste accordeonles. De Nijs won in 1962 op 19-jarige leeftijd een talentenjacht met zijn band Rob de Nijs & The Lords. De eerste prijs was een platencontract. De eerste (De liefste die ik ken) en tweede (Jenny) singles flopten, maar het nummer Ritme van de regen uit 1963 werd een grote hit, waarvan in totaal bijna 100.000 exemplaren verkocht werden. In 1963 deed hij mee aan het songfestival in Knokke. In juni 1963 werd zijn eerste "Rob de Nijs en the Lords fanclub" opgericht. In november 1965 gingen De Nijs en The Lords uit elkaar. Hij ging werken bij Circus Boltini. In juli 1968 trouwde hij met Elly Hesseling, zij was zijn eerste vrouw en dochter van een clubeigenaar in Bergen op Zoom. Hesseling en De Nijs huwden op 30 juli 1968 en scheidden in 1981. Het huwelijk bleef kinderloos. de Nijs ging in 1968 werken in de clubs van haar vader (Jan Hesseling) t.w. "Rob de Nijs" en "Het Wapen Van Engeland" te Bergen op Zoom. Eind '69 kreeg hij een rol in Oebele als Bello Billy Biggelaar. Dat leverde hem in 1971 de rol van Bertram Bierenbroodspot op in de t.v. serie Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer?. Deze serie liep tot 1976. In 1970 deed hij mee aan een musical 'Salvation', en kwam hij in contact met Lennaert Nijgh. Lennaert Nijgh besluit samen met Boudewijn de Groot een aantal nummers voor De Nijs te schrijven, om zo zijn carrière weer op gang te brengen. In mei 1973 kwam de eerste vrucht van deze samenwerking, Jan Klaassen de trompetter, in de Top 40, in september gevolgd door Zuster Ursula. Hierna volgden mindere successen met Miralle en Hé speelman. Hierna komt zijn waarschijnlijk bekendste hit uit: Malle Babbe een nummer dat Boudewijn de Groot ook zelf regelmatig zal spelen tijdens concerten. Na de albums In de uren van de middag en Kijken hoe het morgen wordt, beiden ook geproduceerd door De Groot, beëindigen de twee de samenwerking. Lennaert Nijgh blijft wel betrokken bij de carrière van De Nijs als tekstschrijver. In 1976 werd hij door het NIPO uitgeroepen tot populairste zanger van Nederland. In 1977 kreeg hij zijn eigen special bij de VARA. In 1980 werd hij door de Hitkrant uitgeroepen populairste Nederlandse zanger.
Belinda Meuldijk en Rob De Nijs.
In december 1980 ontmoette hij Belinda Meuldijk die veel teksten voor hem zou gaan schrijven. In juli 1984 (inmiddels gescheiden van Elly) trouwde hij met haar. Dit huwelijk zou, gezien de aard hiervan, de jaren hierna een belangrijke rol gaan spelen in de roddelbladen. In 1985 scoort hij zijn grootste hit tot dan toe. Het vredeslied Laat alles wat ademt, met een tekst van Belinda Meuldijk, stijgt tijdens de kersttijd naar de bovenste regionen, maar door het ontbreken van een Top 40 tussen kerst en nieuwjaar, blijft de plaat officieel steken op de tweede plaats. In 1996 neemt hij revanche en scoorde hij zijn eerste en enige nummer 1 hit met Banger hart, dat enkele weken op de toppositie blijft. In 2001 wordt De Nijs onderscheiden met de Radio 2 Zendtijd Prijs. Deze prijs wordt toegekend door Conamus en Radio 2 aan een uitvoerend artiest die van blijvende betekenis is voor de Nederlandse radio. Diverse artiesten waaronder Boudewijn de Groot, Hans Vermeulen, Frédérique Spigt en Skik brengen daar live een eerbetoon aan De Nijs, door een van zijn nummers te vertolken. Enige smet is er als Freek de Jonge de carrière van De Nijs op de korrel neemt: "Welkom op het 60-jarig artiesten jubileum van Rob de Nijs. Hoewel het kan ook 70 jaar zijn". Op 21 december 2005 werd bekend dat De Nijs en Meuldijk gaan scheiden. Volgens hun advocaat zien de twee geen toegevoegde waarde om deze samenlevingsvorm vanuit een huwelijkse staat voort te zetten. Eind 2005 bereikt Boudewijn de Groot de eerste plaats van Radio 2's Top 2000 met het nummer Avond. Een nummer dat De Nijs in 1973 al opnam op de plaat In de uren van de middag. In 2006 krijgt De Nijs een blessure aan zijn achillespees. Hierdoor is hij zes weken uit de roulatie. De Nijs heeft inmiddels een nieuwe vriendin, zijn persoonlijk assistente Henriette Koetschruiter. In 2007 kondigen zij aan te gaan trouwen. In mei 2007 neemt hij met Julien Clerc een duet op voor zijn nieuwe album Chansons. Dit album met enkel Franse liedjes verschijnt eind augustus in de winkels. De Nijs' repertoire blijkt nog steeds volop gedraaid te worden op de diverse radiozenders getuige het feit dat hij nog steeds in de top 10 staat van meest gedraaide Nederlandstalige artiesten/groepen (8e in 2005).
Trivia:
Op 6 juni 2007 plaatst het roddelblad Privé foto's van de ernstig bevuilde villa van Belinda Meuldijk in Bosch en Duin. Voormalig echtgenoot De Nijs bekent de foto's in augustus 2006 te hebben gemaakt, maar ontkent ten stelligste het beeldmateriaal aan het weekblad te hebben geleverd. Meuldijk spande een kort geding tegen het blad aan. De rechter stelde Meuldijk in het gelijk en bepaalde dat de gegevens van de fotograaf en de verkoper van de onrechtmatig gemaakte fotos bekend gemaakt moesten worden. Meuldijk liet toen weten dat ze die informatie openbaar zou maken. In de uitzending van RTL Boulevard van dinsdag 13 juni 2007 wordt bekend dat belspel presentator Martijn van den Bergh de foto's aan Privé heeft geleverd. Hij bevestigt dat het verspreiden van de foto's mede op initiatief van de zanger is gebeurd. Van den Bergh was voorheen ook werkzaam bij de bladen Privé en Party. Zowel Meuldijk als De Nijs besluiten om juridische stappen tegen Van den Bergh te ondernemen.
Waar liefde is en zorg om elkaar, daar is het goed wonen. Waar gehuild kan worden en gelachen, daar kunnen mensen leven. Waar niets verborgen hoeft te worden, daar kan een mens geborgen zijn. Waar verdriet en pijn worden gedeeld, daar worden mensen een thuis voor elkaar. Waar aandacht is voor ieder, daar kan ieder groeien en open bloeien. Waar mensen elkaar behoeden en verwarmen, daar is men t liefste thuis.
Shania Twain (oorspronkelijke naam Eilleen Regina Edwards, 28 augustus 1965) is een Canadese zangeres.
Biografie:
Twain werd geboren in Windsor als tweede van vijf kinderen. Ze groeide op in Timmins, Ontario. Toen Twain 2 jaar was gingen haar ouders scheiden. Haar moeder hertrouwde met Jerry Twain, een Ojibwa-indiaan. Hij adopteerde Eilleen en voedde haar op. Later nam ze zijn achternaam aan. Toen ze 21 jaar was verloor ze beide ouders door een auto-ongeluk. Ze kreeg een jongere zus en twee jongere broers (13 en 14 jaar) om voor te zorgen. Ze kocht een huis en vervulde haar zuster/moederrol totdat haar broers en zus op eigen benen kwamen te staan.
Jonge jaren:
Shania Twain begon haar carrière als country-zangeres. Shania betekent Ik ben onderweg/op weg in de taal van de Ojibwa-indianen. Ze ging inderdaad al vroeg op weg, want vanaf haar achtste jaar trad ze op in allerlei clubs, gemeenschapshuizen en voor radiostations. Vader en moeder Twain leefden in uiterste armoede en verkeerden niet in de luxe om haar kinderjaren met spelen te vullen. Soms werd ze om 1 uur 's nachts van haar bed gelicht om enkele songs te zingen in één of andere club, want op haar leeftijd mocht ze niet in zo'n club komen. Vanaf 1 uur werd er geen drank meer geschonken. Diezelfde harde jeugd leerde haar ook de houthakkersvaardigheden zoals het omgaan met een bijl en kettingzaag.
Eerste opname:
Door haar manager kwam Shania Twain in contact met Norro Wilson en Buddy Canon van Mercury Records. De door haar opgenomen demo was redelijk overtuigend en leidde rechtstreeks tot de verschijning van haar eerste album in 1993. Haar eerste album kende weinig succes. In datzelfde jaar ontmoette ze Robert John "Mutt" Lange, onder andere de producer van Bryan Adams. Samen met hem schreef ze verschillende nummers voor haar tweede album "The woman in me".
Doorbraak:
Na haar huwelijk met rock-producer Robert John "Mutt" Lange ging ze meer in de richting van de popmuziek. Haar tweede album The woman in me was een schot in de roos (wereldwijd 12 miljoen verkochte exemplaren). Het zorgde voor verschillende nummer 1-hits in de VS en Canada. Ze ontving hiervoor in 1996 een Grammy. Haar derde album Come on over verkocht nog beter (36 miljoen exemplaren) en was dé grote doorbraak in 1997. Het is het vijfde best verkochte album aller tijden. In Nederland stond het album tussen 1998 en 2000 132 weken in de Album Top 100, waarmee het op twee na het langst genoteerde album aller tijden (aan één stuk) in de lijst is. Het was de grote doorbraak met hits als "You're still the one", "That don't impress me much" en "Man! I feel like a woman!". In 2001 schonk ze het leven aan een zoon Eja (spreek uit Asia) en verhuisde ze naar Zwitserland, nabij Montreux. In 2002 kwam ze met een nieuw album (Up), dat in verschillende edities uitgebracht werd. In 2004 werd er een greatest hits-album gelanceerd en heeft Shania Twain samen met haar man een ranch (met schapen) gekocht in Nieuw-Zeeland. De ranch ligt bij Lake Wanaka. Het echtpaar wil hier met name tijdens vakanties verblijven.
Nieuwe plannen:
Eind 2006 heeft Shania haar riante Chateau "de Sully" in La Tour-de-Peilz verkocht. Ze heeft een aantal kilometer verderop in Corseaux (eveneens aan het meer van Genève) een kleiner huis gekocht en blijft met haar man en zoontje Eja in Zwitserland wonen. Als reden voor de verkoop worden rust, privacy en de zo door Shania geliefde paardensport genoemd. Tijdens de Academy of Country Music Awards (mei 2007) in Las Vegas (waar Shania aanwezig was) werd haar gevraagd naar de plannen van een geheel nieuw album. Eerder werd er gemeld dat een nieuwe cd in november 2006 zou uitkomen. Shania zelf kondigde aan dat ze momenteel werkt aan nieuwe nummers, maar dat fans tot begin 2008 geen nieuw materiaal kunnnen verwachten.
Ik ging vandaag boodschappen doen in de supermarkt. Bij de boodschappenkarretjes stond een man verkleed als de Kerstman... tenminste dat veronderstelde ik.
Na wat onderzoekende vragen van mijn kant, bleek dat ik stond te praten met de echte Kerstman!
"Kerstman," zei ik, "Realiseer u zich dat er heel wat onechte Kerstmannen rondlopen? Mensen verkleed in Kerstmannenpakken die proberen geld bijeen te krijgen vanwege uw succes? Waar gaat het naar toe in deze wereld?"
De Kerstman lachte en streek over zijn baard. "Ik ben blij als mensen dat doen wegens de juiste redenen. Ik heb begrepen dat tijdens de laatste Kerstmis in Londen 200 mensen zich hadden verkleed als Kerstman. Ik weet zeker dat ze weten wat ze doen."
"Maar ik heb gehoord dat er speciale Kerstmannenscholen zijn waar gewone mensen worden getraind om te zijn zoals u," hield ik vol.
"Ja, daar heb ik over gelezen," zei de Kerstman. Mensen plakken een valse baard aan, verkleden zich in rode kostuums. Stoppen kussens onder hun verkleedpak om ze dikker te doen lijken. Lopen vervolgens rond met een vrolijk gezicht en oefenen het roepen van 'Ho Ho Ho.' Het klinkt als pure pret!"
De Kerstman pauzeerde, keek wat rond, bijna schrikachtig en vervolgde toen met een gedempte stem: "In werkelijkheid, mijn baan is helemaal niet zo leuk. We werken het hele jaar hard om kadootjes te maken voor kleine kinderen om hun Kerstfeest zo blij mogelijk te maken. Ik doe mijn uiterste best om de juiste kadootjes bij de juiste kinderen te krijgen. Maar zij krijgen ze niet altijd. Dat is niet mijn schuld! Het is een grote zorg. Een beetje verwonderd vroeg ik: "Maar kadootjes geven met Kerstmis is toch zeker ontzettend leuk?"
"Het probleem is," legde de Kerstman uit, "veel kinderen wonen niet meer thuis. En in het bijzonder...zij wonen niet meer met hun vaders (moeders) samen. Ik lever de kadootjes af, maar de kinderen zijn er gewoon niet. Elk jaar in januari krijg ik duizenden brieven van kinderen die vragen wat er met hun kadootjes is gebeurd en waarom zij met Kerstmis hun vaders (moeders) niet mochten zien. Het is allemaal erg deprimerend. Je zou mijn baan niet willen hebben, geloof me... Maar het is nu eenmaal de tijd van opgewektheid en vreugde. Hier, neem een lolly."
"Dankjewel Kerstman," zei ik, "Fijne Kerst."
"En een fijne Kerst voor jou ook," zei de Kerstman treurig.
Verbeeldde ik het me of zag ik werkelijk een traan rollen over de wang van de Kerstman, richting zijn baard? Ik wachtte niet af of dat werkelijk zo was. Ik pakte mijn boodschappen en liep richting de auto
Ik vond dat zo zielig dat ik het niet kon laten om dit op mijn blogje te zetten. Groetjes, Hugo.
Elvis Aaron Presley (Tupelo (Mississippi), 8 januari 1935 Memphis (Tennessee), 16 augustus 1977) was een Amerikaans popzanger en acteur. Hij wordt voornamelijk gezien als de pionier van de rock-&-rollmuziek. Hij veranderde het landschap van de populaire muziek door countrymuziek, gospel en rhythm and blues te vermengen. Hij geldt als een van de meest populaire en invloedrijke artiesten van de 20e eeuw. Vele artiesten, zoals Eddie Cochran, Cliff Richard, The Beatles, Bob Dylan, U2 en Bruce Springsteen zijn schatplichtig aan hem. Zijn manager was Colonel Tom Parker, een Nederlander (uit Breda) van geboorte, die eigenlijk Dries van Kuijk heette.
Biografie:
Elvis Aaron Presley, de zoon van Gladys Love Smith en Vernon Elvis Presley, werd op 8 januari 1935 in Tupelo (Mississippi) geboren. Elvis was een deel van een tweeling, maar zijn broer Jesse Garon Presley kwam levenloos ter wereld. Het gezin leefde een zeer armoedig bestaan. De omgeving waarin de Presley's leefden was zeer religieus en was van grote invloed tijdens de opvoeding van Elvis. Meerdere keren per week was het gezin te vinden in de kerkgemeenschap First Assembly of God, daar waar Elvis kennismaakte met de vele spirituals en gospelsongs waarbij de predikanten luidkeels en stampvoetend het woord van God predikten. Elvis krijgt een gitaar als verjaardagscadeau van zijn moeder, maar hij kan niet eens spelen. Uiteindelijk krijgt de jonge Elvis les van zijn oom: uncle Vester, Vernons broer. Nog steeds is de Tupelo Hardware Company waar Gladys (zijn moeder) die gitaar kocht een drukbezochte toeristische trekpleister in Tupelo. Als hij tien is neemt Elvis Presley deel aan de allereerste muziekwedstrijd in z'n leven. Z'n ouders vinden, dat hun jongen een gouden stem heeft, en regelen voor hem een plaatsje op de kandidatenlijst. Ook de jury wordt gecharmeerd door het schuchtere jongetje met z'n veel te grote broek die foutloos het kinderliedje "Old Shep" van Red Foley brengt. Radio WELO is ter plaatse en brengt, toen al, rechtstreeks verslag uit van de zangwedstrijd. De radio-uitzending werd echter niet opgenomen.
Beginperiode:
Elvis werkte na het eind van zijn schooltijd als vrachtwagenchauffeur. In 1953 besloot hij om een plaatje te maken bij de (inmiddels legendarische) Sun Studio, waar iedereen voor een paar dollar een liedje kon laten opnemen. Elvis zong het nummer My Happiness en maakte hiermee zo'n indruk op de studiosecretaresse Marion Keisker, dat die onmiddellijk zijn naam noteerde. Volgens haar had Elvis iets bijzonders. Na veel aandringen van Keisker, besloot Sun Records-eigenaar Sam Phillips Elvis uit te nodigen. In juli 1954 nam Elvis bij Sun Records zijn eerste plaat op. De eerste radio-exposure van zijn eerste single That's all Right Mama had zo'n impact, dat Elvis plaatselijk meteen een groot succes was. Met liveoptredens (in de regio) nam zijn populariteit alleen maar toe. Dit onderkende ook ene Tom Parker, beter bekend als 'The Colonel', die Elvis kon overtuigen om hem als manager te nemen. Het eerste wapenfeit van Elvis' nieuwe manager was om Elvis onder te brengen bij RCA Victor. Elvis ondertekende een platencontract voor $35.000, destijds een recordbedrag, waarmee RCA ook de rechten voor alle Sun-opnamen overnam. In januari 1956 trad hij voor het eerst op in een landelijke televisieshow, de Stage Show van Jimmy en Tommy Dorsey. Elvis zou daarna nog veelvuldig van het medium televisie gebruikmaken om zijn populariteit te behouden. In datzelfde jaar mocht hij zijn eerste gouden plaat in ontvangst nemen voor zijn eerste RCA-plaat, die nr. 1 stond in drie verschillende hitlijsten: Heartbreak Hotel. Nummers als Money Honey en I Got a Woman waren oorspronkelijk van andere zangers, maar de manier waarop Elvis ze uitvoerde sprak de tieners van die tijd aan en werden alle rockklassiekers. Nummers als Love Me Tender, Hound Dog, Don't Be Cruel, All Shook Up, Teddy Bear, Jailhouse Rock waren zeer grote hits. Tot in 1958 nam hij de ene na de nadere plaat op, in totaal 14, die alle ongehoord veel succes hadden. Vooral Elvis' optredens deden veel stof opwaaien. Veel mensen vonden de snelle bekkenbewegingen waarmee hij zijn podiumoptredens begeleidde schandalig en immoreel. Hij werd al gauw 'Elvis the Pelvis' genoemd (pelvis=bekken), een bijnaam die Elvis zelf niet al te leuk vond. Zijn invloedrijke manager wist Elvis op onnavolgbare wijze te vermarkten. Colonel Parker zou later 'ontmaskerd' worden als de illegaal geëmigreerde Nederlander Dries van Kuijk.
Dienstplicht:
Elvis Presley door Carlos BotelhoToen Elvis werd opgeroepen voor de militaire dienst (1958 - 1960) waren veel critici van mening, dat aan de carrière van Elvis nu een eind was gekomen. Elvis maakte het zichzelf niet makkelijk door de gewone dienstplicht als soldaat te doorlopen in plaats van gebruik te maken van zijn populariteit. Hij begon zijn dienstplicht in Fort Hood in Texas. Later zou hij worden uitgezonden naar Duitsland. Hier heeft hij een tijdje gewoond (Bad Nauheim) met zijn familie. In die tijd heeft hij ook o.a. een uitstapje naar Parijs gemaakt. Op de terugvlucht naar Amerika heeft het vliegtuig een tussenlanding in Schotland gemaakt. Dit is de enige keer, dat Elvis in Groot-Brittannië is geweest.
De Europese fans hebben Elvis nooit live mogen zien optreden in Europa. Dit had mogelijkerwijs te maken met Colonel Tom Parker. Doordat deze in het Amerikaanse leger op Hawaï had gediend, was hij zijn Nederlands staatsburgerschap kwijtgeraakt. Parker heeft nooit het Amerikaans staatsburgerschap aangevraagd, en kon bij gebrek aan paspoort dus niet naar het buitenland. Zijn gedachtegang was: zolang ik niet in aanraking kom met justitie, en mijn belastingen betaal, zal er geen haan naar kraaien dat ik illegaal in de VS verblijf. Ook Elvis heeft nooit gepoogd enig belastingvoordeel te behalen, en heeft zijn leven lang het volle pond betaald. Wellicht op aanraden van Parker, om ook indirect niet in diskrediet te geraken met de overheid. Daarnaast heeft Elvis het als 'redblooded American' als zijn plicht gezien iets terug te doen voor zijn land, en ook hierom zal hij zonder morren zijn belasting hebben betaald. Ook om deze reden onderging hij de dienstplicht als enig willekeurige andere dienstplichtige, zonder voorkeursbehandeling.
Acteur:
In 1956 speelde Elvis de hoofdrol in zijn eerste film, Love me Tender. In totaal speelde hij in 33 bioscoopfilms, waaronder ook Jailhouse Rock (1957). Zijn laatste twee bioscoopvoorstellingen stonden in het kader van een documentaire namelijk: Elvis: that's the way it is en Elvis on tour. Dat Elvis over een redelijk acteertalent beschikte, bleek onder andere uit zijn prestaties in de film King Creole uit 1958. Hollywood en zowel de Colonel hadden andere plannen met Elvis' talent en bonden hem vast aan massieve contracten waardoor Elvis jaren aaneen enkel in aanmerking kwam voor jodelende, blije films zonder sterk karakter. Zowel vriend als jaloerse vijand hebben opgemerkt dat Elvis altijd beleefd en professioneel was, en andere acteurs wist te vermaken met zijn spontane gevoel voor humor. De enige actrice van (later) formaat die voor Elvis' charmes viel was de jonge Ann-Margret.
Familie:
In 1967 trouwde hij met Priscilla Ann Beaulieu, die hij in Duitsland had ontmoet tijdens zijn militaire dienst. Begin jaren '60 kwam Priscilla naar Graceland om samen te wonen met Elvis. Dit leidde uiteindelijk tot hun huwelijk. Precies 9 maanden later werd hun enig kind geboren: dochter Lisa Marie. Het huwelijk zou standhouden tot 1973. Het stel groeide uit elkaar door Elvis' vele afwezigheid door het maken van films en later de optredens. Priscilla kreeg een relatie met haar karateleraar. Elvis kon dit zeer moeizaam verwerken. Lisa Marie (geboren op 1 februari 1968), zou later een kortstondig huwelijk hebben met Michael Jackson. De moeder van Priscilla Ann Beaulieu heette Anne Lillian Iversen.
Comeback:
In 1968 maakte hij een televisieshow voor NBC, die met kerst uitgezonden werd, en alle kijkrecords verbrak. Deze show werd vanaf die tijd wel de comebackshow genoemd. Elvis trad er op met zijn oude muzikanten en was voor het grootste deel van de show gekleed in een zwartleren pak. Vanaf 1969 trad hij voornamelijk op in Las Vegas. Hiervan is de documentaire Elvis: that's the way it is (1970) gemaakt. Daarna ging Elvis weer op tournee in de VS. Hiervan wordt een documentaire Elvis on tour (1972) gemaakt. Priscilla maakte aan Elvis kenbaar, dat zij hun relatie wilde beëindigen. Een scheiding was het gevolg. Hierna ging het langzaam bergafwaarts met de King of Rock and Roll. Ongezonde leef- en eetgewoontes, excessief pillengebruik, Elvis was bijzonder goed op de hoogte van de medicatie (uppers en downers), die hij tot zich nam. Hij had te kampen met vele lichamelijke beperkingen, ongemakken, ziektes en afwijkingen (welke mogelijk het gevolg waren van een jarenlange uitputtende levensstijl). De druk van het 'Elvis-zijn' en de stress van het artiestenleven sloopten zijn gezondheid. In 1973 had hij nog één keer een primeur: het eerste live via een satelliet over de hele wereld uitgezonden concert, met de naam Aloha from Hawaii. Met deze show bereikte hij het grootste televisiepubliek die hij ooit had: een tot anderhalf miljard mensen hebben deze show gezien, dat was in 1973 een derde van de wereldbevolking. Elvis' vrouwelijke fans stonden erom bekend niet weg te willen gaan uit de zaal als Elvis zijn optreden had afgerond. De presentatoren zeiden dan "Ladies and gentlemen, Elvis has left the building" (Dames en heren, Elvis heeft het gebouw verlaten) wat tot zijn dood gebruikt werd als standaardzin na optredens, en later uitgroeide tot gezegde om uit te drukken dat iets is afgerond of gestopt is.
Jumpsuits:
Elvis bleef optredens in Las Vegas verzorgen en vloog dwars door de Verenigde Staten, in een hoog tempo met letterlijk honderden concerten per jaar. Tijdens deze concerten (totale carrière ruim 1.100 concerten) droeg hij kostuums, zogenaamde jumpsuits, die waren afgeleid van een karatepak, voorzien van een hoge kraag en vaak een brede riem. Deze jumpsuits waren voorzien van motieven. De meeste kostuums, die overigens maar een- of tweemaal werden gedragen, kregen namen mee als Sundail of Bold Eagle suit.
Concerten:
Zijn optredens kenden hoogte- en dieptepunten, hetgeen bijvoorbeeld het drukke concertjaar 1976 duidelijk aantoonde: de concerten van de zomer van dat jaar getuigen van een weinig alerte Elvis: hij vergat zijn teksten en compenseerde dit met grappige uithalen en opmerkingen. Aan de andere kant worden de eindejaarsconcerten in Dallas en Pittsburgh tot de beste van zijn latere carrière gerekend. Het laatste optreden vond plaats op 26 juni 1977. Elvis werd tijdens de concerten begeleid door een vaste band bestaande uit James Burton (gitaar), John Wilkinson (gitaar), Ronnie Tutt (drums), Glen Hardin (piano), Jerry Scheff (bas) en Charley Hodge (tweede stem), een oude vriend uit zijn diensttijd. Als achtergrondstemmen traden verder op Kathy Westmoreland, the Sweet Inspirations en J.D Sumner Quartet. Aangevuld met het Joe Guercio Orchestra. Een aantal van de bandleden zijn de later de wereld rondgegaan met Elvis The Concert, dat ook een aantal keren in Nederland (2000, 2003 en 2005) met heel veel succes op de planken heeft gestaan. Voor deze concerten waren beelden uit "Elvis on Tour", "That's the way it is" en "Aloha from Hawaii" aan elkaar geplakt tot een concert. Vervolgens was het geluid van de muzikanten verwijderd, zodat alleen de stem van Elvis overbleef. Tijdens Elvis the Concert werden de beelden van Elvis op grote schermen geprojecteerd en speelden de oorspronkelijke muzikanten mee. Tijdens een van deze concerten heeft dochter Lisa Marie Presley samen met haar vader 'Don't Cry Daddy' gezongen.
Het naderende einde:
In een hoog tempo vloog Elvis van staat naar staat en verzorgde tientallen shows per maand. Om zijn dag-nachtritme te controleren gebruikte hij veelvuldig "uppers" en "downers". Hij was volgens velen afhankelijk geworden van medicatie, welke onder meer was voorgeschreven door zijn lijfarts, George Nichopoulos. Vaak sliep hij overdag, nadat hij hiervoor wat had ingenomen. Nadat hij eenmaal was ontwaakt, tegen het avonduur (ook hiervoor had hij diverse medicamenten), gaf Elvis de keuken de opdracht een maaltijd voor hem klaar te maken. Meestal bestonden dergelijke maaltijden uit sterke koffie, toast met gebakken bananen, spek, pindakaas and banana-sandwiches, aansluitend brood met warm vlees, sorbetijs en hij voegde daar soms nog gehaktbrood aan toe. Meestal bestonden de dagen voor Elvis in deze periode uit niet meer dan de gehele ontwaakte tijd in een ochtendjas doorbrengen, zittend op het toilet, lezend in religieuze en diep filosofische boeken, wat televisie kijken en opdrachten geven voor het organiseren van nieuwe optredens, alhoewel dat maar mondjesmaat was, omdat Elvis feitelijk geen echte behoefte meer had om de deur nog uit te gaan. Ging Elvis de deur uit dan was het vooral om op te treden. De kritische uitspraken van Sonny en Red West (Memphis Mafia), de auteurs van het boek "Elvis what happened ?" vormden de nagel aan Elvis' doodskist. Elvis begreep niet, dat zijn (in juli 1976 door zijn vader Vernon) ontslagen personeel hem na al die jaren zo bruut kon afschilderen.
Overlijden:
Elvis overleed op 16 augustus 1977 in Memphis, in de badkamer van zijn huis, officieel door een hartstilstand, maar later zal na autopsie blijken dat zijn lichaam sporen van meerdere soorten pillen (poly-farmacy) bevat. Vermoedelijk is er sprake van een overdosis van door zijn arts voorgeschreven medicijnen.
Na zijn dood
Oorspronkelijk werd Elvis begraven in een familie mausoleum op Forest Hill Cemetery, maar na een kidnappoging werd zijn lichaam, en dat van zijn moeder, verplaatst naar zijn landgoed. Elvis' graf werd al snel een bedevaartsoord voor Elvisfans. In 1982 werd Graceland opengesteld voor publiek. Graceland is het meestbezochte woonhuis dat als museum fungeert in de VS, na het Witte Huis. Per jaar komen er meer dan 600.000 mensen op bezoek. Naast het huis, aan de andere kant van de 'Elvis Presley Boulevard', is een groot complex gebouwd, bestaande uit een hotel (Heartbreak Hotel), het Graceland winkelcentrum, Graceland Plaza met winkels, een bioscoop en diverse tentoonstellingen en Elvis' Automuseum. Bovendien zijn Elvis' privé-vliegtuigen Hound Dog II en Lisa-Marie er te bewonderen. Er ontstond een cultus rond de overleden ster. In 2006 is Graceland door de Amerikaanse overheid benoemd tot National Landmark. Dit gebeurt normaal gesproken alleen met huizen van (ex)presidenten van de VS en overige gebouwen en locaties die een bepaalde culturele betekenis hebben voor de Amerikanen. De benoeming van Graceland is uniek doordat het het eerste private woonhuis is dat op de lijst van National Landmarks is terechtgekomen. 25 jaar na zijn dood was de muziek van Elvis nog steeds in de belangstelling. Het destijds minder bekende nummer A little less conversation kreeg ten behoeve van een reclamespot een remix van Junkie XL (JXL) en in grote delen van de wereld stond dit nummer hoog in de hitlijsten. Een jaar later werd dit succes bevestigd met een bewerking van een ander minder bekend nummer Rubberneckin. Op het moment van overlijden had hij een vermogen van 4,9 miljoen dollar. In 1993 was dat bedrag gegroeid tussen de 50 en 100 miljoen dollar. In 2004 slaagde Elvis erin opnieuw de Britse hitlijsten te veroveren met de heruitgave van 17 hitsingles (aangevuld met de JXL remix) die ook tijdens zijn leven reeds de hoogste plaats in de lijsten verwierven. Elvis bereikte opnieuw meermaals de top van de hitparade. In 2005 werd Elvis door het Amerikaanse volk verkozen tot de top tien van de "Greatest Americans". Hij was de eerste niet-politicus in de rangschikking. Slechts Martin Luther King en zeven Amerikaanse presidenten (waaronder de Founding Fathers en Elvis-fan Bill Clinton) moest hij laten voorgaan.
Records:
Tijdens zijn leven verkocht hij in totaal 500 miljoen platen. In de week na zijn dood kwamen daar nog eens 8 miljoen bij. Hij brak en houdt nog altijd een aantal records in de muziekindustrie:
hij had meer nummers in de hitparades dan enig andere artiest: 149 hij stond langer no. 1 in de hitlijsten dan wie ook: 81 weken hij had de meeste no.1 hits achter elkaar: 10. hij verdiende meer gouden en platina platen dan welke andere artiest ook. hij heeft tot nu toe meer dan een miljard platen wereldwijd verkocht, meer dan welke andere artiest ook. hij heeft het grootste aantal kijkers in de hele televisiegeschiedenis op zijn naam staan. 1 tot 1,5 miljard mensen hebben zijn show "Aloha from Hawaii" in 1973 gezien. hij heeft de 1000ste UK no1 hit gehaald met het nummer "One Night" in 2005
Bandleden:
Bill Black was Elvis' bassist tussen 1954 en 1958. In het bijzonder speelde hij mee in het nummer That's all right Mama en Don't be cruel. De staande bas waarop Bill de legendarische intro van het lied speelt, is inmiddels in bezit van Paul McCartney. In datzelfde nummer deden ook zijn eerste gitarist Scotty Moore en drummer DJ Fontana. Moore bleef aan tot 1968, net als D.J. Fontana. Tot 1958 als onderdeel van Elvis Presley and the Blue Moon boys, daarna als ingehuurde sessiemuzikanten. Scotty Moore speelde met een elektrische jazzgitaar, zijn jazzy rock and roll speelstijl is nog steeds geroemd. Hij leeft nog steeds (2007) en treedt ook nog steeds op
2008,wat ga je ons brengen? Wordt het vreugde of verdriet? Krijgen we oorlog of wordt het vrede? Niemand weet het antwoord,ook ik niet. Mensen staan elkaar soms naar het leven. Denken niet na,krijgen van hun dadenspijt. Maak het goed,het leven gaat verder. Want voor je het weet is het de tijd. Vrede voor alle mensen, dat is toch ieders wens? Blijf toch voor alles een weldenkend mens.
The Archies is een garage band opgericht door Archie Andrews, Reggie Mantle en Jughead Jones. Het was een groep van fictieve tiener karakters uit het "Archie universum", in te context van de tekenfilmreeks The Archie Show uit eind jaren '60 begin jaren '70. In België en Nederland scoorden ze in 1969 een grote hit met het nummer "Sugar, Sugar".
De fictieve groep:
The Archies spelen gewone hendedaagse muziek uit de periode waarin de tekefilmreeks werd uitgezonden op televisie. Ze hebben wel een lichte voorkeur voor rock & roll. Betty Cooper en Veronica Lodge voegden zich later ook bij de groep. Elk lid zong en Jughead deed de bass-stem in enkele nummers. De rollen die de bandleden in de serie spelen zijn:
Archie - hoofdgitaar Reggie - basgitaar Jughead - drums Betty - tambourine/percussie/gitaar Veronica - orgel/toetsen Hot Dog - mascotte The Archies hadden een vreemde manier om hun platen te verspreiden. Hun muziek werd rechtstreeks op de kartonnen doos van ontbijtgranen geperst. De plaat moest dus eerst uitgeknipt worden en kon dan op een gewone platendraaier afgespeeld worden.
De echte groep:
Een groep studiomuzikanten werd samengesteld door Don Kirshner in 1968. Ze namen heel wat song op waarvan "Sugar, Sugar" (geschreven door Jeff Barry en Andy Kim) de bekendste is. Dat nummer werd een wereldhit en stond weken lang op 1 in de Amerikaanse Hot 100, waarvoor ze ook een gouden plaat ontvingen. Andere hits van The Archies zijn "Who's Your Baby?", "Bang-Shang-A-Lang" en "Jingle Jangle". De meeste mannelijke stemmen werden vertolkt door Ron Dante en de vrouwelijke door Toni Wine. Wine werd in 1970 opgevolgd door Donna Marie, die aan het einde op haar beurt vervangen werd door Merle Miller. Het enige nummer waarin Ron Dante niet zingt is het nummer "Love Is Living In You" uit 1971. Volgens bepaalde bronnen werd dat nummer gezongen door Phil Cody. Achtergrondstemmen waren Jeff Barry, Susan Morse, Joey Levine, Maeretha Stewart, Ellie Greenwich, [[Bobby Bloom] en Leslie Miller. Barry zong de basstem (die in de tekenfilm zogezegd die van Jughead was) op onder meer "Jingle Jangle", "Rock 'n' Roll Music" en "You Little Angel, You". Muzikanten waren onder meer gitarist Hugh McCracken, bassisten Chuck Rainey en Joey Macho, toetsenist Ron Frangipane en drummers Buddy Saltzman en Gary Chester. De meeste van de nummers van The Archies werden geproduceerd en geschreven door Jeff Barry.
Dit mag je heus wel weten, wij zijn jou niet vergeten. Al is december soms zo koud, jij bent nog lang niet oud. Dus voor vandaag.. De beste wensen, van twee doodgewone mensen.
The Rolling Stones--------------------Start me up.
Rolling Stones, ook wel bekend als The Rolling Stones, is een invloedrijke Engelse rockgroep, die momenteel bestaat uit Mick Jagger, Keith Richards, Ron Wood en Charlie Watts. De groep is actief sinds 1962. Het logo van The Rolling Stones, Tip of the tonque, is ontworpen door John Pasche. De bandnaam is afkomstig van het lied 'Rollin' Stone' van blueslegende Muddy Waters. In 1962 werden de Stones opgericht als The Rollin´ Stones. Destijds waren de leden Mick Jagger, Brian Jones, Keith Richards en Dick Taylor. Taylor werd al snel vervangen door Bill Wyman, en als drummer kwam Charlie Watts erbij. Ook Ian Stewart kwam bij de band, maar die werd er in 1964 uitgezet, omdat toen manager Andrew Oldham erbij kwam. Hij vond Stewart niet passen bij het ruige karakter van de Stones. Ze hebben zo´n 30 studio-albums uitgebracht, en ook nog heel wat compilaties. Hun laatste album was A Bigger Bang, uit 2005. De grootste hit van de Rolling Stones is (I Can't Get No) Satisfaction, uit Biografie:
Het Begin, het Ontstaan:
Michael Philip Jagger, beter bekend als Mick Jagger, had al bij Keith Richards op de kleuterschool gezeten, toen ze elkaar eind jaren ´50 weer tegenkwamen op een treinperron in Dartford, Kent. Mick en Keith werden goede vrienden en begonnen een bandje, samen met Dick Taylor, die er al snel uitstapte, en Brian Jones. Ze hadden eerst geen platencontract, maar kregen dat wel toen Dick Taylor werd vervangen door Charlie Watts, een jazzdrummer. Als bassist kozen de mannen Bill Wyman. De band ging een beetje rondtoeren in clubs en steden, en in 1963 kwam hun eerste single uit: Come on, een cover van Chuck Berry. Ook kreeg de band een manager: Andrew ´Loog´ Oldham. De band tekende een contract bij het grote Decca Records. In die jaren was na Mick Jagger, Brian Jones eigenlijk het muzikale talent, niet Keith Richards.
De jaren 60, The London Years:
In 1964 werd de single Not Fade Away uitgebracht, die een vrij grote hit werd. En toen kwam hun debuut album, nog in datzelfde jaar: The Rolling Stones. Ook openden The Rolling Stones in dat jaar de eerste uitvoering van Top of the Pops, met de single I wanna Be Your Man. Vervolgens werd het album 12 X 5 uitgebracht, met de hits Time is on my Side, It's al over now en Chuck Berry´s Around & Around. De opvolger van 12 X 5 was The Rolling Stones, Now!. Een succesvol album met de hitsingle Heart of Stone. In 1965 kwam het nieuwe album Out of our Heads uit. De verkoopcijfers vielen eigenlijk wel tegen, voor één van de populairste bands van Engeland, maar het bevatte wel de superhit (I can't get no) Satisfaction. Dit is waarschijnlijk het bekendste nummer van de Stones. Ook werd er in 1965 een tour door Europa gemaakt, waarbij de Rolling Stones voor het eerst in Nederland kwamen. Het volgende album, December´s Children (and everybody´s) werd een klein succes. Het bevatte de hits Get of my Cloud en I´m Free. Ook hadden de Stones voor Marianne Faithfull(destijds Mick Jagger´s vriendin) het nummer As Tears Go By geschreven, waar Faithfull een grote hit mee had. De Stones namen dat nummer op dit album ook zelf op. Toen kwam in 1966 één van de Rolling Stones's meest succesvolle albums ooit uit: Aftermath. Het album bevatte de hits Under My Thumb, Lady Jane, Mother´s Little Helper, Out Of Time en Stupid Girl. Under my Thumb is één van de Rolling Stones's grootste hits geweest. Het nieuwe album Between The Buttons (1967) bevatte de hits Ruby Tuesday en Let´s Spend the Night Together. Het werden grote hits die alle twee in de top 250 allertijden staan. De opvolger van Between the Buttons werd Their Satanic Majesties Request. Uit dit album zijn geen noemenswaardige hits voorgekomen, ook al is tegenwoordig het nummer 2000 light Years from Home wel bekend. In die tijd raakte Keith Richards en Bryan Jones ernstig aan de drugs verslaafd. Met Bryan Jones ging het toen steeds slechter. Aan het nummer Sympathy for the Devil werd heel erg lang gewerkt, en het kwam uit op de plaat Beggars Banquet. Het nummer is één van hun grootste hits. Ook stond hier nog de hit No Expectations op. Met Beggars Banquet sloegen de Stones een andere weg in. Wel ging het steeds slechter met Bryan Jones, die op het album niet veel meer deed. Hij speelde op vrijwel geen enkel nummer nog gitaar. Na de tour van Beggars Benquet werd Bryan Jones door de andere Stones ontslagen. Hij zou een aantal weken daarna dood werden gevonden op de bodem van zijn zwembad. In 2006 werd over zijn dood en de weken daarvoor een film gemaakt: Stoned. Als vervanger werd Mick Taylor aangetrokken, een gitarist met veel talent. Eerst speelden de Stones in concert in Hyde Park (Londen), dat gratis was. Toen werd Let It Bleed(1969) uitgebracht. Op dit album staan onder andere de hits You can´t always get what you want en Let it bleed. Met Mick Taylor erbij brak er voor de Stones een andere tijd aan: de muziek veranderde van Rock & Roll naar echte Rock en Pop. De grootste hits van de Rolling Stones in de jaren ´60:
1. (I can't get no) Satisfaction 2. Paint It, Black 3. Sympathy for the Devil 4. Honkey Tonk Woman 5. Under my Thumb
De jaren ´70:
Het tweede album met de nieuwe gitarist Mick Taylor was Sticky Fingers, uit 1971. Het werd een groot succes met als grote hit Brown Sugar. Andere hits waren Dead Flowers, Wild Horses en Bitch. Ondertussen kreeg Keith Richards een relatie met Bryan Jones' ex-vriendin Anita Pallenberg. Met Exile on Mainstreet 1972 werd weer een succesvol album uitgegeven. Het album bevatte de hits Tumbling Dice en Happy (gezongen door Keith Richards). Het album staat 7e in de top 500 albums aller tijden en er staan naast de hits ook klassiekers op als Rocks Off en Shine a Light. De officiële naam van het album is Exile On Mainst. Op het live album Stripped(1995) stonden vooral nummers van dit album. De opvolger van Exile on Mainst. werd het album Goats Head Soup, die de grote hit Angie bevatte. Het nummer werd een van de grootste successen. Er wordt aangenomen dat het is geschreven voor een vriendin van Mick Jagger, die ook lange tijd een relatie had met David Bowie (een goede vriend van Jagger). Een andere kleine hit van het album was Star Star.
Vertrek van Taylor en Ron Wood erbij:
Als opvolger kwam er nog een album uit, It´s Only Rock and Roll(1974), met de gelijknamige hitsingle. Mick Taylor was destijds ernstig aan de drugs verslaafd en besloot dat het beter was om de Stones na de opnames van het album definitief te verlaten. Er werd aangenomen dat de Stones er op dat moment mee op zouden houden. Richards werd gearresteerd vanwege in het bezit hebben van heroïne. Na een lange rechtzaak werd hij eerst veroordeeld, maar in hoger beroep werd hij vrijgesproken. Iedereen dacht dat de Stones geen albums meer zouden uitbrengen, maar in 1976 werd Black and Blue uitgebracht. Het bevatte maar één single (Fool to Cry). Als vervanger voor Taylor wordt gebruik gemaakt van een aantal verschillende gitaristen, onder andere Ron Wood. Hij werd uiteindelijk gekozen als de nieuwe gitarist. Hij was ex-lid van de Faces, de band van Rod Stewart. Ron Wood.Door de opkomst van de punk nam de populariteit van de Stones af en lange tijd verdwenen zij uit de belangstelling. Om de jaren ´70 af te sluiten werd eind 1978 het album Some Girls uitgegeven. Het bevatte de hits Miss You en Beast of Burden. Met dit album zetten de Stones zich weer helemaal op de kaart. Het klinkt anders dan de voorgaande albums.
De Jaren ´80:
In 1980 kickte Richards definitief af van de drugs, en kon hij zich weer op de muziek gaan richten. Met Emotional Rescue werd een goed album uitgegeven. Het bevatte de hits She´s so Cold en Emotional Rescue. Ook begonnen de Stones nu echte videoclips te maken, in plaats van de gebruikelijke live-opnames. In 1981 kwam het succesvolle Tattoo You uit. Het bevatte de hits Start Me Up en Waiting on a Friend. De opname voor de nummers Tops, Waiting on a Friend en Start Me Up waren gemaakt voor het Goats Head Soup album, maar werden toen niet goed genoeg gevonden. Op die nummers is Mick Taylor dus op de gitaar, niet Ron Wood. Vervolgens kwam Undercover uit, met de kleine hit Undercover of the Night.
Ruzie tussen Jagger en Richards:
Mick Jagger begon een solocarrière, terwijl Richards juist door wilde met de Stones. De twee kregen ruzie, en de Rolling Stones leken nu definitief uit elkaar. Jagger nam voor Live Aid samen met David Bowie het nummer Dancing in the Street op. Het werd een grote hit. Ook Richards en Wood traden op op Live Aid, samen met Bob Dylan. In 1986 werd de ruzie tot ieders verbazing bijgelegd en werd Dirty Work uitgebracht. Het album bevatte geen enkele hit en viel erg tegen bij de Stones. Jagger en Richards leken weer ruzie te hebben en schenen de hoop te hebben opgegeven nog een goed album te maken. Toch besloten de Stones in 1989 weer een album uit te geven. Steel Wheels werd een vrij groot succes. Het album bevatte de hit Mixed Emotions. Ook Sad Sad Sad, Slippin´ Away en Rock and a hard Place werden een succes. Na de tour van Steel Wheels besloot Bill Wyman op te stappen. Hij ging een rustiger leven leiden. Weer gingen de Stones op zoek naar een vervanger, die pas 5 jaar later werd gevonden in de persoon van Darryl Jones. Hij is geen officieel lid, maar doet wel altijd mee.
1990- heden:
Met Darryl Jones werd een nieuw album opgenomen, genaamd Voodoo Lounge. Het werd een succes, met de hits Love is Strong en You got me Rocking. Ook de opvolger Bridges too Babylon(1997) werd een succes. Anybody seen my Baby werd eindelijk weer eens echt een grote hit. Ook Flip The Switch, Saint of Me en Out of Control waren succesvol. In 2002 werd er een compilatie album uitgebracht genaamd 40 Licks. Het bevatte alle hits van de Stones, en er stonden ook nog een aantal nieuwe nummers op. Don´t Stop werd een hit. Ook hier op volgde een tour. Mick JaggerIn 2006 werd er een nieuw studio album uitgebracht: A Bigger Bang. De bijbehorende tour was de langste (2005-2006-2007) en meest lucratieve tour van de Stones ooit. Ze reisden door Europa, Azië en de Verenigde Staten. In 2006 werd er ook nog een gratis concert op Copacabana Beach in Rio de Janeiro gegeven, waarbij naar schatting tussen de anderhalf en twee miljoen toeschouwers aanwezig waren. The Rolling Stones hebben dit jaar (2007) nog een Europese tournee gemaakt, met als grote primeur dat ze de spits afbeten in België op de weide van Werchter op 05 juni 2007.
Grootste Hits:
De 10 grootste hits van The Rolling Stones:
1. (I Can´t Get No) Satisfaction - Out Of Our Heads 2. Angie - Goats Head Soup 3. Paint It, Black - Big Hits, High Tide & Green Grass 4. It´s Only Rock & Roll (But I Like It) - It´s Only Rock & Roll 5. Sympathy for the Devil - Beggar's Banquet 6. Jumping Jack Flash - Single 7. Honky Tonk Woman - Single 8. Brown Sugar - Sticky Fingers 9. You can´t always get what you want - Let it bleed 10. Start Me Up - Tattoo You Naast deze nummers hadden de Stones nog veel meer grote hits, zoals The Last Time, Wild Horses en Miss You.
Bezetting:
Bandleden:
Mick Jagger(1962-heden), zang, mondharmonica, gitaar. Keith Richards (1962-heden), gitaar, zang. Ron Wood (1976-heden), gitaar. Charlie Watts (1962-heden), drums, basdrum. Bill Wyman (1962-1990), bas, basgitaar, basdrum. Ian Stewart (1962-1964), piano Brian Jones (1962-1969), gitaar, piano, mondharmonica, sitar, tamboerijn, trommels. Mick Taylor (1969-1974), gitaar.
Chronologische bezetting in tijdvakken:
1962-1964: Mick Jagger, Keith Richards, Brian Jones, Bill Wyman, Charlie Watts en Ian Stewart 1965-1968: Mick Jagger, Keith Richards, Brian Jones, Bill Wyman en Charlie Watts 1969-1974: Mick Jagger, Keith Richards, Mick Taylor, Bill Wyman en Charlie Watts 1975-1990: Mick Jagger, Keith Richards, Ron Wood, Bill Wyman en Charlie Watts 1990-heden: Mick Jagger, Keith Richards, Ron Wood en Charlie Watts
Trivia over bezetting:
Brian Jones overleed in 1969, maar was kort daarvoor al ontslagen. De omstandigheden rond zijn overlijden zijn nooit opgehelderd, wat aanleiding is voor complottheorieën. Ian Stewart werd weggestuurd door manager Andrew Oldham omdat hij volgens deze niet bij het ruige imago van de groep paste. Hij speelde nog wel mee op de latere albums tot 1985. Daarom wordt hij vaak de the Sixth Stone ('de zesde Stone') genoemd. Mick Taylor, de opvolger van Jones, verliet de band omdat hij het gevoel had dat de andere bandleden hem pestten. The Stones was namelijk een bewegende band, en Taylor stond maar een beetje stil op het podium. In 1975 toerden de Stones tijdelijk met Ron Wood, een goede vriend. Maar uiteindelijk bleef hij. Bill Wyman stapte uit de band vanwege vliegangst. Hij werd opgevolgd door Darryl Jones, maar die is nooit officieel toegetreden tot de Rolling Stones. Bill Wyman´s vervanger was Darryl Jones, maar hij is geen officieel lid van The Stones.
Charlie:
Trivia:
Uit een onderzoek bleek dat The Rolling Stones het meeste verdienen, de band verdiende in 2007 62 miljoen euro. Dat is meer dan de helft meer dan bijvoorbeeld Elton John, 50 Cent en Justin Timberlake. The Rolling Stones kregen in de periode 1986-2006 450 miljoen dollar uitbetaald aan royalties via Nederland, waar de band sinds 1971 zakelijk is gevestigd. Over dit bedrag betaalden ze 7 miljoen dollar belasting (1,6 %).[1] De Rolling Stones treden veel op met andere artiesten. Ze traden al op met onder andere Jimi Hendrix (1969), Muddy Waters (1971), Sheryl Crow (2003), Solomon Burke (2003), Justin Timberlake (2005) en AC/DC (2002). The Rolling Stones brengen graag dvd´s van hun toeren uit. Zo kwam er al een uit van de Forty Licks toer, maar in juni werd ook the Biggest Bang uitgebracht. Hierop staat de meest recente toer van de Stones
Hier nog enkele sfeerbeelden van hun optreden op 5 juni 2007 op de weide in Werchter, waar natuurlijk onze bluesbrother Joeltje ook van de partij was!
The Hollies----------------Long cool woman in a black dress.
The Hollies is een Britse band uit de jaren zestig. Ze behoorden tot de succesvolste bands uit de "Britse invasie"-periode. De band wordt vaak geassocieerd met Manchester, omdat enkele leden van de band uit (de omgeving van) deze stad komen. De band zou vernoemd zijn naar Buddy Holly. Bassist Eric Haydock en zanger Allan Clarke hebben echter in interviews met BBC-radio aangegeven dat zij hun band hadden vernoemd naar de hulst (Engels: holly). De hulst werd gebruikt als kerstversiering in de kleedkamer van de club The Oasis, waar de band in december 1962 hun eerste optreden gaf. The Hollies werd ter plaatse bedacht om te kunnen worden aangekondigd. Het feit dat de groep in de jaren '80 om contractuele verplichtingen een lp uitbracht met louter Buddy Holly-covers versterkt het idee dat er een relatie zou zijn tussen Buddy en The Hollies. The Hollies is te herkennen aan de meerstemmige, harmonieuze zang. De groep was hierin duidelijk geïnspireerd door the Everly Brothers. Veel liedjes uit de begintijd zijn covers van rock-'n-rollhits, maar in de loop der jaren schreven ze vaker hun eigen teksten of werden tekstschrijvers van buitenaf (vooral Graham Gouldman, bekend van 10CC) aangetrokken.
In 1962 werd de groep opgericht door zanger Allan Clarke en gitarist Graham Nash. Andere belangrijke leden uit de beginperiode van de band zijn onder andere Tony Hicks (gitaar), Eric Haydock (basgitaar) en Bobby Elliott (drums). Elliott wordt beschouwd als één van de beste Britse drummers. In 1966 werd Haydock vervangen door Bernie Calvert. In het midden van de jaren zestig scoorde de band een hele reeks aan hits, waaronder "I'm Alive", "Look Through Any Window", "I can't let go", "Bus Stop", "Stop Stop Stop", "Dear Eloise" en "Carrie Anne". In 1968 verliet Graham Nash de groep, om samen met David Crosby (uit the Byrds) en Stephen Stills (uit Buffalo Springfield) Crosby, Stills & Nash op te richten. Nash werd vervangen door Terry Sylvester (ex-Swinging Blue Jeans), en the Hollies scoorde met de nieuwe line-up een grote hit met "Sorry Suzanne". Na een album, gevuld met Bob Dylan-covers, bracht the Hollies "He Ain't Heavy... He's my Brother" uit, één van de grootste internationale hits van de groep. In 1971 verliet Clarke tijdelijk de groep. Hij werd vervangen door de Zweedse zanger Mikael Rickfors, met wie de groep onder andere de hit "The Baby" opnam.
In 1972 keerde Clarke weer terug met "Long Cool Woman (In a Black Dress)", een Creedence Clearwater Revivalachtig rocknummer, waarin nu juist het handelsmerk van de groep, de 3-stemmige samenzang, ontbreekt. In 1973 kwamen de laatste twee grote hits van de groep uit, "The Day that Curly Billy Shot Down Crazy Sam McGee" (nummer één in Nederland) en "The Air That I Breathe". The Hollies brengt sindsdien sporadisch een album uit en geeft nog steeds concerten, met twee leden uit de originele bezetting: gitarist Tony Hicks en drummer Bobby Elliott (tevens elkaars zwager). In 1983 keerde Graham Nash voor één album terug. Allan Clarke stopte in 2000 met zingen, waarna zijn plaats werd overgenomen door Carl Wayne, leadzanger van The Move. In 2004 overleed Wayne echter aan kanker. Nadat in 2005 vanwege zijn succes voor een BBC-tv-productie ook gitarist/high harmonyvocalist Alan Coates de groep verlaat (1983-2005) treden twee nieuwelingen tot de groep toe: Steve Lauri (gitaar/vocals) en Peter Howarth (vocals/gitaar). Laatstgenoemde was voor die tijd een bekend musicalzanger. Onder invloed van beide jongelingen wordt in de loop van 2005 een volledig nieuwe cd opgenomen die onder de titel "Staying Power" vanaf februari 2006 te koop is. The Hollies heeft een uitgebreide eigen website onder www.hollies.co.uk. "Staying power" is het 25e album in de carrière van de groep. De groep treedt gemiddeld 3 avonden per week op, tot ver over de grenzen van Groot-Brittannië.
Het kost niet zoveel, iemand een glimlach te schenken, Of je hand op te steken voor een vriendelijke groet. Zoiets kan opeens de zon laten schijnen, in het hart van de mens, die je zomaar ontmoet.
Het kost niet zoveel een hand uit te steken, Om een ander een beetje behulpzaam te zijn. Een dankbare blik is vaak de beloning, Al was de moeite, voor u slechts klein.
Het kost niet zoveel om je hart wat te openen, Voor de mens om je heen in zijn vreugd en verdriet. Wees blij, dat je zo wat kan doen voor die ander Of is die ander je medemens niet?
Het kost maar weinig, je arm om een schouder. Of alleen maar een zachte druk van een hand. `t Is vaak voor de ander of hij heel even in een klein paradijs is beland.
Het kost zo weinig om een ander te geven, Iets wat je zelf ook zo heel graag ontvangt. Liefde, alleen door dat weg te schenken, Geef je iets waar ieder mens naar verlangt.
Hij is tegelijk de grootste gek en de grootste kluizenaar van het Franse chanson. Na 34jaar (!) kregen onze zuiderburen wat ze nooit meer verwachtten: de comeback van Michel Polnareff (62). Hij wilde ooit met zijn auto de scène van de Parijse concertzaal Olympia op kunnen. Daarvoor moest dan wel een muur afgebroken worden. Toen de baas het weigerde, mocht hij prompt van Michel Polnareff zijn eigen zaal niet meer in. Voor zijn laatste plaat Kama Sutra, in 1990, kreeg de zingende krullenbol van zijn platenfirma 800nachten los in het Parijse hotel Royal Monceau. Hij speelde er in de gangen voetbal met Sting en nam op in de hotelbar na sluitingstijd. En dan is er die concertaffiche die hem in '72 met de billen bloot toonde. Een die Frankrijk zo schokte, dat Polnareff er voor de rechtbank voor veroordeeld werd en er een fikse boete voor moest betalen. Het verhaal van Michel Polnareff zit vol met dit soort anekdotes. Waar of niet, ze dragen alleen bij tot wat de man in Frankrijk geworden is: een absolute legende. Bij zijn comeback in het Parijse Bercy, begin deze maand, omschreef de serieuze krant Libération het zo: 'Serge Gainsbourg en Michel Polnareff zijn de enige twee die kunnen wedijveren om de titel van dé Franse popster van het einde van de twintigste eeuw.' Polnareff was in '66 met zijn eerste single in één klap beroemd. Ook bij ons scoorde hij meteen met La poupée qui fait non, dat hij in Londen opnam, met gitarist Jimmy Page van Led Zeppelin. Al snel was er ook schandaal, met L'amour avec toi, dat pas na tien uur 's avonds op de radio mocht. Er volgden nog veel meer hits, met die typische falsetstem, tot Polnareff opgelicht bleek door zijn manager en in '73 voor de Franse fiscus naar Amerika vluchtte. Het Californische Palm Springs is tot de dag van vandaag zijn woonplaats.
Hij tekende in Amerika een contract met de legendarische Ahmet Ertegun en maakte Jesus for tonite met funkgrootmeester George Clinton. Het plaatje steeg zowaar tot 35 in de Amerikaanse hitparade. In '81 betekende het Franse album Bulles Polnareffs grootste succes: goed voor één miljoen verkochte exemplaren. Ondertussen werd de perfectionist met de zwakke ogen toch ook weer gespot in Frankrijk, wonend in een piepkleine kamer boven een café in een simpel dorpje. Op 23maart '73 stond de Howard Hughes van de Franse pop voor het laatst op een podium in Frankrijk. Op 26oktober '75 trad hij nog een keer op in Vorst Nationaal. Dat hij na 34jaar weer in Parijs zong, komt omdat hij genoeg had van de roddels. ,,Polnareff heeft niets meer te vertellen. Die verhalen raakten me, zelfs op zo'n afstand'', vertrouwde hij Libération toe. En zoals het hoort, verliep de comeback zoals dat alleen in Frankrijk kan. Polnareff stond in bloot bovenlijf met zijn 24-jarige zwarte vriendin Danyellah op de cover van Paris-Match. Er waren geruchten over een zwarte lijst met sterren die niét welkom waren, zoals Pascal Obispo en Thierry Ardisson. Maar Frankrijk ging plat. De 150.000tickets voor de tien avonden in het Parijse Bercy raakten moeiteloos verkocht.
Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
