Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
Ik ben een man en woon in Oostende () en mijn beroep is iedereens meid.
Ik ben geboren op 12/03/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat gemakkelijk is..
Profiteer van het leven, t'is al kort genoeg!!!
Mijn blogdeurtje staat altijd open, voor ieder die me weet te apprecieren, voor WIE ik ben, niet voor WAT ik ben.
14-12-2007
Proficiat onze blogvriend Rudy is 71 jaar!!!
Dit mag je heus wel weten, wij zijn jou niet vergeten. Al is december soms zo koud, jij bent nog lang niet oud. Dus voor vandaag.. De beste wensen, van twee doodgewone mensen.
The Rolling Stones--------------------Start me up.
Rolling Stones, ook wel bekend als The Rolling Stones, is een invloedrijke Engelse rockgroep, die momenteel bestaat uit Mick Jagger, Keith Richards, Ron Wood en Charlie Watts. De groep is actief sinds 1962. Het logo van The Rolling Stones, Tip of the tonque, is ontworpen door John Pasche. De bandnaam is afkomstig van het lied 'Rollin' Stone' van blueslegende Muddy Waters. In 1962 werden de Stones opgericht als The Rollin´ Stones. Destijds waren de leden Mick Jagger, Brian Jones, Keith Richards en Dick Taylor. Taylor werd al snel vervangen door Bill Wyman, en als drummer kwam Charlie Watts erbij. Ook Ian Stewart kwam bij de band, maar die werd er in 1964 uitgezet, omdat toen manager Andrew Oldham erbij kwam. Hij vond Stewart niet passen bij het ruige karakter van de Stones. Ze hebben zo´n 30 studio-albums uitgebracht, en ook nog heel wat compilaties. Hun laatste album was A Bigger Bang, uit 2005. De grootste hit van de Rolling Stones is (I Can't Get No) Satisfaction, uit Biografie:
Het Begin, het Ontstaan:
Michael Philip Jagger, beter bekend als Mick Jagger, had al bij Keith Richards op de kleuterschool gezeten, toen ze elkaar eind jaren ´50 weer tegenkwamen op een treinperron in Dartford, Kent. Mick en Keith werden goede vrienden en begonnen een bandje, samen met Dick Taylor, die er al snel uitstapte, en Brian Jones. Ze hadden eerst geen platencontract, maar kregen dat wel toen Dick Taylor werd vervangen door Charlie Watts, een jazzdrummer. Als bassist kozen de mannen Bill Wyman. De band ging een beetje rondtoeren in clubs en steden, en in 1963 kwam hun eerste single uit: Come on, een cover van Chuck Berry. Ook kreeg de band een manager: Andrew ´Loog´ Oldham. De band tekende een contract bij het grote Decca Records. In die jaren was na Mick Jagger, Brian Jones eigenlijk het muzikale talent, niet Keith Richards.
De jaren 60, The London Years:
In 1964 werd de single Not Fade Away uitgebracht, die een vrij grote hit werd. En toen kwam hun debuut album, nog in datzelfde jaar: The Rolling Stones. Ook openden The Rolling Stones in dat jaar de eerste uitvoering van Top of the Pops, met de single I wanna Be Your Man. Vervolgens werd het album 12 X 5 uitgebracht, met de hits Time is on my Side, It's al over now en Chuck Berry´s Around & Around. De opvolger van 12 X 5 was The Rolling Stones, Now!. Een succesvol album met de hitsingle Heart of Stone. In 1965 kwam het nieuwe album Out of our Heads uit. De verkoopcijfers vielen eigenlijk wel tegen, voor één van de populairste bands van Engeland, maar het bevatte wel de superhit (I can't get no) Satisfaction. Dit is waarschijnlijk het bekendste nummer van de Stones. Ook werd er in 1965 een tour door Europa gemaakt, waarbij de Rolling Stones voor het eerst in Nederland kwamen. Het volgende album, December´s Children (and everybody´s) werd een klein succes. Het bevatte de hits Get of my Cloud en I´m Free. Ook hadden de Stones voor Marianne Faithfull(destijds Mick Jagger´s vriendin) het nummer As Tears Go By geschreven, waar Faithfull een grote hit mee had. De Stones namen dat nummer op dit album ook zelf op. Toen kwam in 1966 één van de Rolling Stones's meest succesvolle albums ooit uit: Aftermath. Het album bevatte de hits Under My Thumb, Lady Jane, Mother´s Little Helper, Out Of Time en Stupid Girl. Under my Thumb is één van de Rolling Stones's grootste hits geweest. Het nieuwe album Between The Buttons (1967) bevatte de hits Ruby Tuesday en Let´s Spend the Night Together. Het werden grote hits die alle twee in de top 250 allertijden staan. De opvolger van Between the Buttons werd Their Satanic Majesties Request. Uit dit album zijn geen noemenswaardige hits voorgekomen, ook al is tegenwoordig het nummer 2000 light Years from Home wel bekend. In die tijd raakte Keith Richards en Bryan Jones ernstig aan de drugs verslaafd. Met Bryan Jones ging het toen steeds slechter. Aan het nummer Sympathy for the Devil werd heel erg lang gewerkt, en het kwam uit op de plaat Beggars Banquet. Het nummer is één van hun grootste hits. Ook stond hier nog de hit No Expectations op. Met Beggars Banquet sloegen de Stones een andere weg in. Wel ging het steeds slechter met Bryan Jones, die op het album niet veel meer deed. Hij speelde op vrijwel geen enkel nummer nog gitaar. Na de tour van Beggars Benquet werd Bryan Jones door de andere Stones ontslagen. Hij zou een aantal weken daarna dood werden gevonden op de bodem van zijn zwembad. In 2006 werd over zijn dood en de weken daarvoor een film gemaakt: Stoned. Als vervanger werd Mick Taylor aangetrokken, een gitarist met veel talent. Eerst speelden de Stones in concert in Hyde Park (Londen), dat gratis was. Toen werd Let It Bleed(1969) uitgebracht. Op dit album staan onder andere de hits You can´t always get what you want en Let it bleed. Met Mick Taylor erbij brak er voor de Stones een andere tijd aan: de muziek veranderde van Rock & Roll naar echte Rock en Pop. De grootste hits van de Rolling Stones in de jaren ´60:
1. (I can't get no) Satisfaction 2. Paint It, Black 3. Sympathy for the Devil 4. Honkey Tonk Woman 5. Under my Thumb
De jaren ´70:
Het tweede album met de nieuwe gitarist Mick Taylor was Sticky Fingers, uit 1971. Het werd een groot succes met als grote hit Brown Sugar. Andere hits waren Dead Flowers, Wild Horses en Bitch. Ondertussen kreeg Keith Richards een relatie met Bryan Jones' ex-vriendin Anita Pallenberg. Met Exile on Mainstreet 1972 werd weer een succesvol album uitgegeven. Het album bevatte de hits Tumbling Dice en Happy (gezongen door Keith Richards). Het album staat 7e in de top 500 albums aller tijden en er staan naast de hits ook klassiekers op als Rocks Off en Shine a Light. De officiële naam van het album is Exile On Mainst. Op het live album Stripped(1995) stonden vooral nummers van dit album. De opvolger van Exile on Mainst. werd het album Goats Head Soup, die de grote hit Angie bevatte. Het nummer werd een van de grootste successen. Er wordt aangenomen dat het is geschreven voor een vriendin van Mick Jagger, die ook lange tijd een relatie had met David Bowie (een goede vriend van Jagger). Een andere kleine hit van het album was Star Star.
Vertrek van Taylor en Ron Wood erbij:
Als opvolger kwam er nog een album uit, It´s Only Rock and Roll(1974), met de gelijknamige hitsingle. Mick Taylor was destijds ernstig aan de drugs verslaafd en besloot dat het beter was om de Stones na de opnames van het album definitief te verlaten. Er werd aangenomen dat de Stones er op dat moment mee op zouden houden. Richards werd gearresteerd vanwege in het bezit hebben van heroïne. Na een lange rechtzaak werd hij eerst veroordeeld, maar in hoger beroep werd hij vrijgesproken. Iedereen dacht dat de Stones geen albums meer zouden uitbrengen, maar in 1976 werd Black and Blue uitgebracht. Het bevatte maar één single (Fool to Cry). Als vervanger voor Taylor wordt gebruik gemaakt van een aantal verschillende gitaristen, onder andere Ron Wood. Hij werd uiteindelijk gekozen als de nieuwe gitarist. Hij was ex-lid van de Faces, de band van Rod Stewart. Ron Wood.Door de opkomst van de punk nam de populariteit van de Stones af en lange tijd verdwenen zij uit de belangstelling. Om de jaren ´70 af te sluiten werd eind 1978 het album Some Girls uitgegeven. Het bevatte de hits Miss You en Beast of Burden. Met dit album zetten de Stones zich weer helemaal op de kaart. Het klinkt anders dan de voorgaande albums.
De Jaren ´80:
In 1980 kickte Richards definitief af van de drugs, en kon hij zich weer op de muziek gaan richten. Met Emotional Rescue werd een goed album uitgegeven. Het bevatte de hits She´s so Cold en Emotional Rescue. Ook begonnen de Stones nu echte videoclips te maken, in plaats van de gebruikelijke live-opnames. In 1981 kwam het succesvolle Tattoo You uit. Het bevatte de hits Start Me Up en Waiting on a Friend. De opname voor de nummers Tops, Waiting on a Friend en Start Me Up waren gemaakt voor het Goats Head Soup album, maar werden toen niet goed genoeg gevonden. Op die nummers is Mick Taylor dus op de gitaar, niet Ron Wood. Vervolgens kwam Undercover uit, met de kleine hit Undercover of the Night.
Ruzie tussen Jagger en Richards:
Mick Jagger begon een solocarrière, terwijl Richards juist door wilde met de Stones. De twee kregen ruzie, en de Rolling Stones leken nu definitief uit elkaar. Jagger nam voor Live Aid samen met David Bowie het nummer Dancing in the Street op. Het werd een grote hit. Ook Richards en Wood traden op op Live Aid, samen met Bob Dylan. In 1986 werd de ruzie tot ieders verbazing bijgelegd en werd Dirty Work uitgebracht. Het album bevatte geen enkele hit en viel erg tegen bij de Stones. Jagger en Richards leken weer ruzie te hebben en schenen de hoop te hebben opgegeven nog een goed album te maken. Toch besloten de Stones in 1989 weer een album uit te geven. Steel Wheels werd een vrij groot succes. Het album bevatte de hit Mixed Emotions. Ook Sad Sad Sad, Slippin´ Away en Rock and a hard Place werden een succes. Na de tour van Steel Wheels besloot Bill Wyman op te stappen. Hij ging een rustiger leven leiden. Weer gingen de Stones op zoek naar een vervanger, die pas 5 jaar later werd gevonden in de persoon van Darryl Jones. Hij is geen officieel lid, maar doet wel altijd mee.
1990- heden:
Met Darryl Jones werd een nieuw album opgenomen, genaamd Voodoo Lounge. Het werd een succes, met de hits Love is Strong en You got me Rocking. Ook de opvolger Bridges too Babylon(1997) werd een succes. Anybody seen my Baby werd eindelijk weer eens echt een grote hit. Ook Flip The Switch, Saint of Me en Out of Control waren succesvol. In 2002 werd er een compilatie album uitgebracht genaamd 40 Licks. Het bevatte alle hits van de Stones, en er stonden ook nog een aantal nieuwe nummers op. Don´t Stop werd een hit. Ook hier op volgde een tour. Mick JaggerIn 2006 werd er een nieuw studio album uitgebracht: A Bigger Bang. De bijbehorende tour was de langste (2005-2006-2007) en meest lucratieve tour van de Stones ooit. Ze reisden door Europa, Azië en de Verenigde Staten. In 2006 werd er ook nog een gratis concert op Copacabana Beach in Rio de Janeiro gegeven, waarbij naar schatting tussen de anderhalf en twee miljoen toeschouwers aanwezig waren. The Rolling Stones hebben dit jaar (2007) nog een Europese tournee gemaakt, met als grote primeur dat ze de spits afbeten in België op de weide van Werchter op 05 juni 2007.
Grootste Hits:
De 10 grootste hits van The Rolling Stones:
1. (I Can´t Get No) Satisfaction - Out Of Our Heads 2. Angie - Goats Head Soup 3. Paint It, Black - Big Hits, High Tide & Green Grass 4. It´s Only Rock & Roll (But I Like It) - It´s Only Rock & Roll 5. Sympathy for the Devil - Beggar's Banquet 6. Jumping Jack Flash - Single 7. Honky Tonk Woman - Single 8. Brown Sugar - Sticky Fingers 9. You can´t always get what you want - Let it bleed 10. Start Me Up - Tattoo You Naast deze nummers hadden de Stones nog veel meer grote hits, zoals The Last Time, Wild Horses en Miss You.
Bezetting:
Bandleden:
Mick Jagger(1962-heden), zang, mondharmonica, gitaar. Keith Richards (1962-heden), gitaar, zang. Ron Wood (1976-heden), gitaar. Charlie Watts (1962-heden), drums, basdrum. Bill Wyman (1962-1990), bas, basgitaar, basdrum. Ian Stewart (1962-1964), piano Brian Jones (1962-1969), gitaar, piano, mondharmonica, sitar, tamboerijn, trommels. Mick Taylor (1969-1974), gitaar.
Chronologische bezetting in tijdvakken:
1962-1964: Mick Jagger, Keith Richards, Brian Jones, Bill Wyman, Charlie Watts en Ian Stewart 1965-1968: Mick Jagger, Keith Richards, Brian Jones, Bill Wyman en Charlie Watts 1969-1974: Mick Jagger, Keith Richards, Mick Taylor, Bill Wyman en Charlie Watts 1975-1990: Mick Jagger, Keith Richards, Ron Wood, Bill Wyman en Charlie Watts 1990-heden: Mick Jagger, Keith Richards, Ron Wood en Charlie Watts
Trivia over bezetting:
Brian Jones overleed in 1969, maar was kort daarvoor al ontslagen. De omstandigheden rond zijn overlijden zijn nooit opgehelderd, wat aanleiding is voor complottheorieën. Ian Stewart werd weggestuurd door manager Andrew Oldham omdat hij volgens deze niet bij het ruige imago van de groep paste. Hij speelde nog wel mee op de latere albums tot 1985. Daarom wordt hij vaak de the Sixth Stone ('de zesde Stone') genoemd. Mick Taylor, de opvolger van Jones, verliet de band omdat hij het gevoel had dat de andere bandleden hem pestten. The Stones was namelijk een bewegende band, en Taylor stond maar een beetje stil op het podium. In 1975 toerden de Stones tijdelijk met Ron Wood, een goede vriend. Maar uiteindelijk bleef hij. Bill Wyman stapte uit de band vanwege vliegangst. Hij werd opgevolgd door Darryl Jones, maar die is nooit officieel toegetreden tot de Rolling Stones. Bill Wyman´s vervanger was Darryl Jones, maar hij is geen officieel lid van The Stones.
Charlie:
Trivia:
Uit een onderzoek bleek dat The Rolling Stones het meeste verdienen, de band verdiende in 2007 62 miljoen euro. Dat is meer dan de helft meer dan bijvoorbeeld Elton John, 50 Cent en Justin Timberlake. The Rolling Stones kregen in de periode 1986-2006 450 miljoen dollar uitbetaald aan royalties via Nederland, waar de band sinds 1971 zakelijk is gevestigd. Over dit bedrag betaalden ze 7 miljoen dollar belasting (1,6 %).[1] De Rolling Stones treden veel op met andere artiesten. Ze traden al op met onder andere Jimi Hendrix (1969), Muddy Waters (1971), Sheryl Crow (2003), Solomon Burke (2003), Justin Timberlake (2005) en AC/DC (2002). The Rolling Stones brengen graag dvd´s van hun toeren uit. Zo kwam er al een uit van de Forty Licks toer, maar in juni werd ook the Biggest Bang uitgebracht. Hierop staat de meest recente toer van de Stones
Hier nog enkele sfeerbeelden van hun optreden op 5 juni 2007 op de weide in Werchter, waar natuurlijk onze bluesbrother Joeltje ook van de partij was!
The Hollies----------------Long cool woman in a black dress.
The Hollies is een Britse band uit de jaren zestig. Ze behoorden tot de succesvolste bands uit de "Britse invasie"-periode. De band wordt vaak geassocieerd met Manchester, omdat enkele leden van de band uit (de omgeving van) deze stad komen. De band zou vernoemd zijn naar Buddy Holly. Bassist Eric Haydock en zanger Allan Clarke hebben echter in interviews met BBC-radio aangegeven dat zij hun band hadden vernoemd naar de hulst (Engels: holly). De hulst werd gebruikt als kerstversiering in de kleedkamer van de club The Oasis, waar de band in december 1962 hun eerste optreden gaf. The Hollies werd ter plaatse bedacht om te kunnen worden aangekondigd. Het feit dat de groep in de jaren '80 om contractuele verplichtingen een lp uitbracht met louter Buddy Holly-covers versterkt het idee dat er een relatie zou zijn tussen Buddy en The Hollies. The Hollies is te herkennen aan de meerstemmige, harmonieuze zang. De groep was hierin duidelijk geïnspireerd door the Everly Brothers. Veel liedjes uit de begintijd zijn covers van rock-'n-rollhits, maar in de loop der jaren schreven ze vaker hun eigen teksten of werden tekstschrijvers van buitenaf (vooral Graham Gouldman, bekend van 10CC) aangetrokken.
In 1962 werd de groep opgericht door zanger Allan Clarke en gitarist Graham Nash. Andere belangrijke leden uit de beginperiode van de band zijn onder andere Tony Hicks (gitaar), Eric Haydock (basgitaar) en Bobby Elliott (drums). Elliott wordt beschouwd als één van de beste Britse drummers. In 1966 werd Haydock vervangen door Bernie Calvert. In het midden van de jaren zestig scoorde de band een hele reeks aan hits, waaronder "I'm Alive", "Look Through Any Window", "I can't let go", "Bus Stop", "Stop Stop Stop", "Dear Eloise" en "Carrie Anne". In 1968 verliet Graham Nash de groep, om samen met David Crosby (uit the Byrds) en Stephen Stills (uit Buffalo Springfield) Crosby, Stills & Nash op te richten. Nash werd vervangen door Terry Sylvester (ex-Swinging Blue Jeans), en the Hollies scoorde met de nieuwe line-up een grote hit met "Sorry Suzanne". Na een album, gevuld met Bob Dylan-covers, bracht the Hollies "He Ain't Heavy... He's my Brother" uit, één van de grootste internationale hits van de groep. In 1971 verliet Clarke tijdelijk de groep. Hij werd vervangen door de Zweedse zanger Mikael Rickfors, met wie de groep onder andere de hit "The Baby" opnam.
In 1972 keerde Clarke weer terug met "Long Cool Woman (In a Black Dress)", een Creedence Clearwater Revivalachtig rocknummer, waarin nu juist het handelsmerk van de groep, de 3-stemmige samenzang, ontbreekt. In 1973 kwamen de laatste twee grote hits van de groep uit, "The Day that Curly Billy Shot Down Crazy Sam McGee" (nummer één in Nederland) en "The Air That I Breathe". The Hollies brengt sindsdien sporadisch een album uit en geeft nog steeds concerten, met twee leden uit de originele bezetting: gitarist Tony Hicks en drummer Bobby Elliott (tevens elkaars zwager). In 1983 keerde Graham Nash voor één album terug. Allan Clarke stopte in 2000 met zingen, waarna zijn plaats werd overgenomen door Carl Wayne, leadzanger van The Move. In 2004 overleed Wayne echter aan kanker. Nadat in 2005 vanwege zijn succes voor een BBC-tv-productie ook gitarist/high harmonyvocalist Alan Coates de groep verlaat (1983-2005) treden twee nieuwelingen tot de groep toe: Steve Lauri (gitaar/vocals) en Peter Howarth (vocals/gitaar). Laatstgenoemde was voor die tijd een bekend musicalzanger. Onder invloed van beide jongelingen wordt in de loop van 2005 een volledig nieuwe cd opgenomen die onder de titel "Staying Power" vanaf februari 2006 te koop is. The Hollies heeft een uitgebreide eigen website onder www.hollies.co.uk. "Staying power" is het 25e album in de carrière van de groep. De groep treedt gemiddeld 3 avonden per week op, tot ver over de grenzen van Groot-Brittannië.
Het kost niet zoveel, iemand een glimlach te schenken, Of je hand op te steken voor een vriendelijke groet. Zoiets kan opeens de zon laten schijnen, in het hart van de mens, die je zomaar ontmoet.
Het kost niet zoveel een hand uit te steken, Om een ander een beetje behulpzaam te zijn. Een dankbare blik is vaak de beloning, Al was de moeite, voor u slechts klein.
Het kost niet zoveel om je hart wat te openen, Voor de mens om je heen in zijn vreugd en verdriet. Wees blij, dat je zo wat kan doen voor die ander Of is die ander je medemens niet?
Het kost maar weinig, je arm om een schouder. Of alleen maar een zachte druk van een hand. `t Is vaak voor de ander of hij heel even in een klein paradijs is beland.
Het kost zo weinig om een ander te geven, Iets wat je zelf ook zo heel graag ontvangt. Liefde, alleen door dat weg te schenken, Geef je iets waar ieder mens naar verlangt.
Hij is tegelijk de grootste gek en de grootste kluizenaar van het Franse chanson. Na 34jaar (!) kregen onze zuiderburen wat ze nooit meer verwachtten: de comeback van Michel Polnareff (62). Hij wilde ooit met zijn auto de scène van de Parijse concertzaal Olympia op kunnen. Daarvoor moest dan wel een muur afgebroken worden. Toen de baas het weigerde, mocht hij prompt van Michel Polnareff zijn eigen zaal niet meer in. Voor zijn laatste plaat Kama Sutra, in 1990, kreeg de zingende krullenbol van zijn platenfirma 800nachten los in het Parijse hotel Royal Monceau. Hij speelde er in de gangen voetbal met Sting en nam op in de hotelbar na sluitingstijd. En dan is er die concertaffiche die hem in '72 met de billen bloot toonde. Een die Frankrijk zo schokte, dat Polnareff er voor de rechtbank voor veroordeeld werd en er een fikse boete voor moest betalen. Het verhaal van Michel Polnareff zit vol met dit soort anekdotes. Waar of niet, ze dragen alleen bij tot wat de man in Frankrijk geworden is: een absolute legende. Bij zijn comeback in het Parijse Bercy, begin deze maand, omschreef de serieuze krant Libération het zo: 'Serge Gainsbourg en Michel Polnareff zijn de enige twee die kunnen wedijveren om de titel van dé Franse popster van het einde van de twintigste eeuw.' Polnareff was in '66 met zijn eerste single in één klap beroemd. Ook bij ons scoorde hij meteen met La poupée qui fait non, dat hij in Londen opnam, met gitarist Jimmy Page van Led Zeppelin. Al snel was er ook schandaal, met L'amour avec toi, dat pas na tien uur 's avonds op de radio mocht. Er volgden nog veel meer hits, met die typische falsetstem, tot Polnareff opgelicht bleek door zijn manager en in '73 voor de Franse fiscus naar Amerika vluchtte. Het Californische Palm Springs is tot de dag van vandaag zijn woonplaats.
Hij tekende in Amerika een contract met de legendarische Ahmet Ertegun en maakte Jesus for tonite met funkgrootmeester George Clinton. Het plaatje steeg zowaar tot 35 in de Amerikaanse hitparade. In '81 betekende het Franse album Bulles Polnareffs grootste succes: goed voor één miljoen verkochte exemplaren. Ondertussen werd de perfectionist met de zwakke ogen toch ook weer gespot in Frankrijk, wonend in een piepkleine kamer boven een café in een simpel dorpje. Op 23maart '73 stond de Howard Hughes van de Franse pop voor het laatst op een podium in Frankrijk. Op 26oktober '75 trad hij nog een keer op in Vorst Nationaal. Dat hij na 34jaar weer in Parijs zong, komt omdat hij genoeg had van de roddels. ,,Polnareff heeft niets meer te vertellen. Die verhalen raakten me, zelfs op zo'n afstand'', vertrouwde hij Libération toe. En zoals het hoort, verliep de comeback zoals dat alleen in Frankrijk kan. Polnareff stond in bloot bovenlijf met zijn 24-jarige zwarte vriendin Danyellah op de cover van Paris-Match. Er waren geruchten over een zwarte lijst met sterren die niét welkom waren, zoals Pascal Obispo en Thierry Ardisson. Maar Frankrijk ging plat. De 150.000tickets voor de tien avonden in het Parijse Bercy raakten moeiteloos verkocht.
Roots was een Amerikaanse televisieserie uit 1977 naar het boek Roots: Wij zwarten van Alex Haley
Kunta Kinte:
De Mandinka Kunta Kinte wordt vlak bij zijn dorp Juffure in Gambia door slavendrijvers gevangen, en naar Baltimore, Maryland verscheept om daar als slaaf te worden verkocht. Zijn slavennaam wordt Toby. Nadat hij meermalen is weggelopen en weer is opgespoord, wordt tijdens zijn laatste vluchtpoging zijn voet afgehakt door de slavenjagers. In eerste instantie wil hij niets te maken hebben met de ongeletterde, en op de plantage geboren andere slaven. Kunta is een ontwikkeld mens, die vloeiend Arabisch spreekt, en kan lezen en schrijven. Pas na 7 jaar durft hij huishoudster Bell ten huwelijk te vragen.
Kizzy:
Kunta en Bell krijgen een dochter, Kizzy, en Kunta probeert haar zo goed en kwaad als het gaat bekend te maken met haar Afrikaanse afkomst. Kizzy wordt vanaf haar kleuterleeftijd ingepalmd door Missy, het dochtertje van de plantageeigenaar, zeer tegen de zin van Bell en Kunta. Missy leert haar lezen en schrijven, alhoewel dat aan slaven niet is toegestaan. Als Kizzy tien jaar later verliefd wordt op een andere slaaf, en voor hem een pasje schrijft zodat hij kan ontsnappen is dat haar ondergang. De dag na de vlucht van haar vriend wordt hij gepakt, en Kizzy wordt ter plekke afgevoerd naar een slavenveiling. Kizzy wordt verkocht aan Tom Lea, en zij wordt meermalen door haar 'eigenaar' verkracht. Zij wordt zwanger, en bevalt van een zoon die George wordt genoemd.
Chicken George:
George wordt door massa Tom Lea op de plantage te werk gesteld, zodra hij er oud genoeg voor is. In zijn vrije tijd hangt George rond bij de kippenrennen, waar Oom Mingo verantwoordelijk is voor de hanen die in hanengevechten worden gebruikt. Na verloop van tijd wordt George het hulpje van Mingo bij het verzorgen van de hanen, en gaat met Tom Lea mee naar hanengevechten als trainer. Al snel wordt hij Chicken George genoemd. Omdat George een goed trainer blijkt te zijn lopen de verdiensten voor Tom Lea op. Het wordt George toegestaan om met een paar afgedankte hanen deel te nemen aan gevechten in achterafsteegjes, en ook daar slaagt hij er in te winnen. Het geld dat hij daarmee verdient mag hij houden, en George gaat onmiddellijk sparen om zichzelf en zijn familie vrij te kunnen kopen. George mag trouwen met de slavin Matilda, en zij krijgen acht kinderen. Als massa Tom Lea alles wat hij bezit verliest in een hanengevecht met een Engelsman, wordt George als compensatie naar Engeland gestuurd. Tom Lea belooft George dat hij vrij zal zijn zodra hij weer terug komt. Als George terug komt eist hij zijn vrijheid op, en weet de dronken Tom Lea de vrijheidsbrief te ontfutselen. Matilde en de kinderen zijn echter verkocht, en George moet naar ze op zoek.
Tom:
Oudste zoon Tom is smid geworden, en is getrouwd met de half Indiaanse slavin Irene. Ook zij krijgen acht kinderen. Na de Amerikaanse burgeroorlog wordt slavernij afgeschaft, en vertrekt de hele familie. Oudste dochter Cynthia wordt de grootmoeder van schrijver Alex Haley.
John werd geboren op 31 december 1943 in New Mexico en overleed op 12 oktober 1997 door een vliegtuigongeluk
John Denver (Roswell (New Mexico), 31 december 1943 Monterey Bay (Californië), 12 oktober 1997) is het pseudoniem van Henry John Deutschendorf. Hij was een Amerikaanse countryzanger, songwriter, musicus, aikidoka en (enkele malen) acteur. In 1994 schreef hij zijn autobiografie getiteld Take me Home.Biografie
Zanger:
John Denver werd geboren in Roswell, New Mexico. Het grootste deel van zijn leven woonde hij in Aspen, Colorado. In de jaren '60 begon hij zijn zangcarrière bij The Mitchell Trio, een folkgroep die zich vooral richtte op politieke en sociale satire. Na een wijziging in de samenstelling ging de groep nog korte tijd door het leven als Denver, Boise & Johnson. In 1969 begon John Denver zijn solocarrière. Zijn nummer Leaving, on a Jetplane werd een no. 1 hit voor Peter, Paul and Mary. Enkele jaren later kwam voor John Denver zelf de grote doorbraak, eerst met Take Me Home, Country Roads en een jaar later met Rocky Mountain High. In 1985 verscheen hij op een hoorzitting van de Amerikaanse Senaat, die werd gehouden op aandringen van het Parents Music Resource Center (PMRC). Deze actiegroep, mede opgericht door Tipper Gore, wilde met wetgeving de vermeende verderfelijke invloed van popmuziek op Amerikaanse jongeren terugdringen. Evenals Dee Snider en Frank Zappa verklaarde John Denver zich tegen deze plannen. Op 12 oktober 1997 stierf Denver voor de kust van Monterey (Californië) toen het vliegtuig dat hij bestuurde, een Rutan Long-EZ die hij kort daarvoor had gekocht, neerstortte. Naar men vermoedt was onervarenheid met het toestel de oorzaak van het ongeval. Anderen denken zelfs dat het om zelfmoord ging. In 2007 nam de Nederlandse zanger Jan Smit postuum een duet met Denver op. De vocalen van Smit werden in het nummer Calypso verwerkt en werd voor Denver alsnog zijn eerste nummer 1-hit in Nederland.
Acteur:
Als acteur speelde John Denver onder meer in de film Oh, God! uit 1977 met George Burns. Na een gastoptreden in de Muppet Show speelde hij tweemaal met de Muppets in een speciale televisie show: John Denver and the Muppets: A Christmas Together (1979) en John Denver and the Muppets: Rocky Mountain Holiday (1982). In 1987 nam hij in Salzburg (Oostenrijk) een Kerstspecial op met Julie Andrews en Placido Domingo. Een speciaal project waarbij hij bekende klassieke muziek zingt. Vaak in duet met Placido of Andrews.
Goede doelen:
John Denver zette zich gedurende zijn leven veelvuldig in voor het goede doel. Hij bezocht enkele malen Afrika om bij te dragen aan het bestrijden van de hongersnood. Daarnaast werkte hij voor het natuurbehoud, onder meer in Alaska.
Almost heaven West Virginia Blue Ridge Mountain Shenandoah River Life is old there Older than the trees Younger than the mountains Growing like a breeze
Country roads, take me home To the place I belong West Virginia Mountain Mama Take me home, country roads
All my memories Gather round her Miners' Lady Stranger to blue water Dark and dusty Painted on the sky Misty taste of moonshine Teardrop in my eye
Country roads, take me home To the place I belong West Virginia Mountain Mama Take me home, country roads
I hear her voice in the morning hours She calls me The radio reminds me of my home far away And driving down the road I get a feeling That I should have been home Yesterday, yesterday
Country roads, take me home To the place I belong West Virginia Mountain Mama Take me home, country roads
Zit je in een dip en je ziet het niet meer zitten? Geeft het leven jou stompen, lomp hard in je ribben? Incasseer, maar vecht terug naar de betere tijden. Want je hebt die kracht gekregen, om daartegen te strijden.
De kracht zit in je wil en in je capaciteit. Wat iedereen bezit, overal, wereldwijd. Haal de hoofden omhoog en laat je niet kennen. want voor je het weet loop je weer vrolijk rond te rennen.
Morris Albert is geboren in Brazilië op 9 juli 1951. Hij registreerde zijn eerste album in 1974. Een van zijn grootste hits uit de jaren '70 ( en nog altijd populair de dag vandaag ) is het lied "Feelings". Dit werd onmiddellijk een nummer 1 hit in Brazilië, waar het 6 maanden bleef staan in de hitlijsten. In 1976 ontving Morris Albert 4 Grammy Awards. Hij is een auteur, componist en vertolker van liederen en instrumentale thema's, die een onderdeel zijn van meer dan 100 films, series en reclames. Hij verkocht wereldwijd meer dan 150 miljoen platen in meer dan 50 landen. De dag vandaag blijft hij componeren en uitvoeren.
Feelings, nothing more than feelings,
trying to forget my feelings of love.
Teardrops rolling down on my face,
trying to forget my feelings of love.
Feelings, for all my life I'll feel it.
I wish I've never met you girl, you'll never come again.
Feelings, wo-o-o feelings,
wo-o-o, feel you again in my arms.
Feelings, feelings like I've never lost you
and feelings like I've never have you again in my life.
Een kindsoldaat is een kind dat dienst doet in een regeringsleger of in een georganiseerde gewapende politieke groep. Het gaat hierbij niet alleen om betrokkenheid bij gevechten, maar ook dienst doen als kok, drager of boodschapper. Meisjes die misbruikt worden als seksslavinnen of gedwongen worden tot een huwelijk worden doorgaans ook kindsoldaat genoemd. Het Verdrag inzake de Rechten van het Kind schrijft voor dat kinderen onder de 15 jaar niet ingezet mogen worden bij gewapende conflicten. De Verenigde Naties hebben in 2000 een optioneel protocol bij het Verdrag inzake de Rechten van het Kind uitgebracht, waarmee een minimale leeftijd van 18 jaar wordt ingesteld voor deelname aan gewapende conflicten. Ook gedwongen rekrutering is daarmee pas vanaf 18 jaar mogelijk. Dit nieuwe protocol is door België en Nederland niet geratificeerd.
Achtergrond:
Wereldwijd zijn meer dan een half miljoen kinderen onder de achttien jaar ingelijfd in legers in meer dan 85 landen. Driehonderdduizend (300.000) van hen vechten op dit moment daadwerkelijk mee in oorlogen. Sommigen zijn maar zeven jaar oud. Kindsoldaten worden vooral gebruikt door rebellenlegers, maar ook regeringslegers rekruteren en gebruiken minderjarigen als soldaten. Ruim zestig landen rekruteren jongeren onder de achttien jaar voor hun strijdkrachten. In Nederland kunnen jongeren vanaf zeventien jaar BBT'er worden: beroepsmilitair voor bepaalde tijd. De technologische vooruitgang in wapentuig en de enorme verspreiding van kleine wapens hebben bijgedragen tot het toenemend gebruik van kindsoldaten. Er zijn momenteel 500 miljoen kleine wapens in circulatie wereldwijd. Lichte automatische machinegeweren zijn gemakkelijk te gebruiken, ook voor kinderen, en gemakkelijk verkrijgbaar. In sommige Afrikaanse landen zijn geweren te koop voor 6 euro. Kinderen zijn een gemakkelijke prooi voor militaire rekrutering. Ze zijn gemakkelijk te manipuleren en te jong om te weerstaan aan het geweld waarin ze worden meegesleurd, of dat zelfs maar te begrijpen. Een deel van de 300.000 kindsoldaten heeft zich door de omstandigheden aangesloten bij een leger. Vaak gaat het om weeskinderen, vluchtelingenkinderen of kinderen uit extreem arme of gebroken families. In het leger hebben zij onderdak, bescherming en voedsel, of tenminste een geweer waarmee zij hun voedsel kunnen stelen. Sommige kinderen ook hebben zich aangesloten bij een van de strijdende partijen om de dood van een van hun familieleden te wreken. Tienduizenden kinderen worden echter onder dwang gerekruteerd en ontvoerd door gewapende groepen. In Sierra Leone werden naar schatting twintigduizend kinderen ontvoerd door de rebellen van het Revolutionary United Front. In Oeganda zijn meer dan dertigduizend kinderen ontvoerd door het Lords Resistance Army. In Congo worden kinderen door alle strijdende partijen onder dwang gerekruteerd.
Waar gebruikt men kindsoldaten:
Afrika heeft het grootste aantal kindsoldaten, waarschijnlijk 100.000, die direct in gewapende conflicten ingezet worden. Kindsoldaten worden gebruikt in Burundi, Ivoorkust, Congo, Rwanda, Somalië, Soedan en Oeganda. In Azië werken er duizenden kinderen in het leger bij conflicten en wapenstilstand; omdat de regeringen mensen niet toelaat in de conflictgebieden, kunnen we het aantal niet inschatten. Birma is uniek in de regio, het is het enige land waar de regering kinderen rekruteert tussen 12 en 18 jaar. Er zijn ook kindsoldaten in Afghanistan, India, Indonesië, Laos en de Filipijnen, waar ze meestal deelnemen aan verzetsgroepen, die horen bij clans of religieuze of etnische minderheden. In Sri Lanka zijn er honderden kinderen die in de leiding zitten van het belangrijkste oppositieleger. Gedwongen rekrutering van minderjarigen is ook in 2004 doorgegaan. In het Midden Oosten worden kindsoldaten gebruikt in Iran, Irak, Israël en de bezette Palestijnse gebieden. Er zijn kindsoldaten actief in stammenstrijd in Jemen. In Latijns Amerika zijn circa 14.000 kinderen onder de wapenen bij gewapende politieke groeperingen een paramilitaire eenheden in Colombia. In Europa zijn minderjarigen in het leger in de Tsjechië en Rusland. Het is onmogelijk aantallen te noemen omdat de media niet vrij zijn en internationale mensenrechtengroepen niet in de regio kunnen werken.
Waarom gebruikt men kindsoldaten?:
Kinderen zijn de beste soldaten. Ze zijn klein en kunnen relatief onzichtbaar door het struikgewas lopen. Ze zijn snel, behendig, gemakkelijk manipuleerbaar en zeer gehoorzaam. Doordat ze geen benul hebben van de dood, zijn ze dapper en onversaagd. Ze zijn vooral goedkoop: ze hoeven geen soldij en hebben minder voedsel nodig dan volwassen soldaten. Zowel jongens als meisjes worden gebruikt als kindsoldaten. In landen als El Salvador, Ethiopië en Oeganda bestaat een derde van de kindsoldaten uit meisjes. Naast soldaten worden ze ook gebruikt als seksslavinnen voor de commandanten in landen als Angola, Sierra Leone en Oeganda. Kindsoldaten voeren allerlei opdrachten uit in het leger. Ze doen dienst als boodschappers, spionnen, kampbewakers of koks. Ze worden gebruikt als dragers van wapens, munitie en proviand. Velen ook worden ingezet in de strijd, waarbij ze als voorhoede of mijnenvegers kunnen worden uitgestuurd. Sommige kinderen worden gebruikt voor zelfmoordmissies. Door hun onvolwassenheid, onbesuisdheid en gebrek aan ervaring worden kindsoldaten gemakkelijker gewond en gedood op het strijdveld dan volwassen soldaten. Velen zijn ledematen kwijt en voor het leven gehandicapt.
Slachtoffers en daders tegelijk:
Soms worden kinderen gedwongen wreedheden uit te voeren tegenover hun eigen familie, buren of dorpsgenoten. Dit soort praktijken is bedoeld om hen te stigmatiseren, de band met de achterban te doorbreken en hen voorgoed te binden aan het leger. De kinderen zijn ervan overtuigd dat ze nooit meer terug kunnen naar huis. Kindsoldaten ontvoerd door rebellengroepen in Sierra Leone, Liberia, Congo en Oeganda waren getuige van, en moesten deelnemen aan, extreme wreedheden tegen de burgerbevolking, waaronder onthoofdingen, amputaties, verkrachtingen en het levend verbranden van mensen. In Liberia en Sierra Leone kregen kinderen drugs om hun angst en aarzeling te overwinnen. Veel kinderen kunnen niet meer weg uit het leger. Als zij deserteren of ontsnappen, wordt wraak genomen op hun families. Soms wordt het hele dorp uitgemoord, als straf of om te voorkomen dat vitale informatie wordt doorgespeeld aan de vijand.
Internationale regelgeving:
Maar weinig vredesakkoorden erkennen het bestaan van kindsoldaten of voorzien in hun herstel en herintegratie in de samenleving. Na de oorlog blijven veel kindsoldaten verweesd achter, psychologisch getraumatiseerd, moreel ontspoord en zonder opleiding of diploma. Bijgevolg eindigen velen van hen op straat, waar ze betrokken raken bij misdaad en geweld, of gemakkelijk te rekruteren zijn voor een nieuw conflict. Enkele NGOs trachten die vicieuze cirkel te doorbreken en ex-kindsoldaten een alternatief en een toekomst te geven. Pas in het jaar 2000 kwam er een internationaal verdrag tegen het gebruik van kindsoldaten. Het nieuwe Kindsoldaten Protocol legt de minimumleeftijd voor verplichte rekrutering en rechtstreekse deelname aan vijandelijkheden vast op achttien jaar. Het is een optioneel protocol bij de Conventie van de Rechten van het Kind over de betrokkenheid van kinderen bij gewapende conflicten, dat geratificeerd is door alle regeringen in de wereld behalve Somalië en de Verenigde Staten. Volgens het VN-Verdrag inzake de Rechten van het Kind kunnen kinderen onder de 15 jaar niet ingezet worden bij gewapende conflicten, zelfs niet wanneer het gaat om vrijwillige deelname.
Wat zou het fijn zijn als we elkaar namen zoals we zijn. Elkaar in onze waarden laten, respecteren en accepteren. Te vaak doen mensen elkaar onnodig pijn, wat dat betreft hebben we elkaar heel veel te leren. Of we nu blank zijn of gekleurd, we zijn op de eerste plaats mensen. Een liefdevolle wereld waar niets naars gebeurd, Dat is één van mijn grote wensen.
U2----------------------------With or without you.
Bono
U2 is een Ierse rockband met Bono (Paul David Hewson), zang en gitaar, The Edge (David Howell Evans) op gitaar, piano, zang en soms de bas, Adam Clayton op bas en soms gitaar, en Larry Mullen jr op drums. Deze bezetting is van het begin af altijd ongewijzigd gebleven, wat een unicum is in de popgeschiedenis. Zelfs de entourage van de groep -van manager en geluidstechnicus tot roadie en art directors- is in de loop der jaren bij U2 grotendeels hetzelfde gebleven. De band is politiek actief voor de mensenrechten en steunt vele goede doelen, onder andere door benefietconcerten en inzamelingsacties. Het benefietconcert Live Aid, op 13 juli 1985, vormde de definitieve doorbraak van de groep. In september 1997 speelde de band in het kader van de Popmart-toer in Sarajevo. Dit had een samenbindend effect op de diverse etnische bevolkingsgroepen in Bosnië en Herzegovina. U2 is een collectief, voor alle producties en composities geldt: Credits U2 U2 begon in oktober 1976 op de Mount Temple Comprehensive School in Dublin onder de naam Feedback. Larry Mullen jr had een blaadje opgehangen in de schoolkantine waarop je je kon aanmelden voor de band. Bono reageerde, waarbij hij zei dat hij kon gitaarspelen en zingen, wat hij allebei (zoals hij in een interview later zei) niet kon. Ook The Edge reageerde. Adam Clayton zou er - volgens een interview - bijgevraagd zijn; "Hij zag er zo stoer uit, als hij bij de band zou komen, zouden we vast populair worden". De toen gevormde band bestond nog uit vijf leden; naast de uiteindelijke U2-bezetting was dat Dik Evans (de broer van The Edge) op gitaar. Begin 1978 veranderde de band zijn naam in The Hype. In die periode verliet Dik Evans de band. Vrijwel tegelijkertijd wijzigt de band op advies van de Ierse zanger en reclameman Steve Averill zijn naam in U2 (de naam van het in 1960 boven Rusland neergehaalde Amerikaanse spionagevliegtuig, met aan boord Gary Powers).
U2 werd, evenals bijvoorbeeld de Schotse band Simple Minds, veelal tot de stroming new wave gerekend. De band ontwikkelde op de eerste albums, Boy (1980) en October (1981), evenwel een eigen en duidelijk herkenbare stijl. Vooral in de beginjaren heeft het christelijke geloof een sterke invloed op de songteksten van U2, wat m.n. te merken is aan nummers als "I will Follow", "Gloria" en "With a Shout (Jerusalem)". Na een korte stilte rondom de band werd in 1983 het album War uitgebracht. Twee nummers van dit album werden hits over de hele wereld: New Year's Day en het krachtige Sunday Bloody Sunday, dat teruggrijpt op het bloedbad van zondag 30 januari 1972 (Bloody Sunday), waarbij dertien doden vielen tussen demonstranten en het Britse leger in County Londonderry, Noord-Ierland. Na het album The Unforgettable Fire (1984) werd The Joshua Tree (1987) uitgebracht, door velen beschouwd als het hoogtepunt in het oeuvre van U2. Het album bereikte zowel in het Verenigd Koninkrijk als in de Verenigde Staten de eerste plaats in de hitlijsten en er werden wereldwijd meer dan 25 miljoen exemplaren van verkocht. U2 hield zich hierna bezig met het album Rattle and Hum (1988) en de gelijknamige documentaire over de band. Rattle and Hum trekt niet de lijn door van de vorige albums, maar is een hommage aan Amerikaanse muziek. Het is een mengelmoes van covers en eigen nummers, zowel in studio's als bij concerten opgenomen. Onder meer B.B. King werkte mee aan dit album. De band was op dat moment zo in de belangstelling dat de over-exposure bijna het einde betekende van U2. De bandleden trokken zich terug en sloegen, mede door een lang verblijf in Berlijn, een nieuwe weg in. Het resultaat van het verblijf in Berlijn, het album Achtung Baby (1991), was veel experimenteler dan de vorige albums. De band zocht een nieuwe stijl: De Zoo TV-tour en het album Zooropa (1993) hadden als thema een parodie op de amusementsindustrie. Dit thema werd verder voortgezet met het album Pop (1997) en de daarop volgende groots opgezette Popmart-tour. De Elevation-tour, volgend op het album All That You Can't Leave Behind (2000), was veel kleinschaliger. Dit album was wel weer ouderwets succesvol. Er gingen bijna 12 miljoen exemplaren van over de toonbank. In Nederland scoorde U2 voor het eerst een nummer één hit. Sterker nog, ze scoorden er twee (Beautiful Day en Elevation).
Na Elevation werd het stil rond de band. Bono besteedde ondertussen veel tijd aan zijn nieuwe organisatie DATA (Debt-AIDS-Trade-Africa), die onder meer streeft naar vermindering van de schuldenlast in Afrika. Op 22 november 2004 verscheen het volgende album van de band: How to Dismantle an Atomic Bomb. De eerste single hiervan, Vertigo, was vanaf 24 september 2004 op de Nederlandse radio te horen en was beschikbaar in de Nederlandse winkel vanaf 8 november 2004. De tweede single "Sometimes you can't make it on your own" heeft Bono geschreven ten tijde dat zijn vader Bob Hewson stervende was aan de gevolgen van kanker. Dit nummer heeft Bono ook gezongen tijdens de begrafenis van zijn vader. Van HTDAAB zijn tot op vandaag wereldwijd 12 miljoen exemplaren verkocht. Officieel is U2 tegenwoordig een Nederlandse band. Hun belangrijkste onderneming U2 Limited is vanwege het gunstige belastingklimaat sinds 2006 gevestigd in Amsterdam op de Herengracht 566, hetzelfde pand als waar jaren geleden om dezelfde reden ook al The Rolling Stones hun onderneming hebben gevestigd. U2 deed een keer mee in the Simpsons. Tevens is er in Southpark een parodie over Bono gemaakt.
Joe Cocker---------------------With a little help from my friends.
Joe Cocker (Sheffield, 20 mei 1944) is een Engels popzanger. Zijn eigenlijke naam luidt: John Robert Cocker. Hij is zijn leven lang al bezig met muziek, en zat al in kleine bands in zijn geboortestad Sheffield toen hij 15 jaar oud was. Hij was voor het eerst op de Amerikaanse televisie in 1969, in de Ed Sullivan Show. Zijn eerste grote hit was het lied With a little help from my friends, een cover van de Beatles song. In hetzelfde jaar verscheen hij op het Woodstock Music and Art Festival. Andere vroege hits zijn Cry me a river en Feelin' alright. Aan het begin van de zeventiger jaren had hij problemen met drugs en alcohol, maar hij maakte een comeback in de jaren 80. Hij had grote hits met You are so beautiful, Up where we belong en Unchain my heart, waardoor hij een nieuw publiek aan zich bond.
WHAT WOULD YOU DO IF I SANG OUT OF TUNE WOULD YOU STAND UP AND WALK OUT ON ME LEND ME YOUR EARS AND I'LL SING YOU A SONG I WILL TRY NOT TO SING OUT OF KEY
I GET BY WITH A LITTLE HELP FROM MY FRIENDS I JUST KEEP TRYING WITH A LITTLE HELP FROM MY FRIENDS I WANT TO GET HIGH WITH MY FRIENDS I JUST HOLD ON WITH MY FRIENDS
WHAT DO I DO WHEN MY LOVE IS AWAY (DOES IT WORRY YOU TO BE ALL ALONE) HOW DO I FEEL BY THE END OF THE DAY (ARE YOU SAD BECAUSE YOUR ON YOUR OWN)
CHORUS
(DO YOU NEED ANY BODY) I NEED SOME BODY TO LOVE (DO YOU NEED ANY BODY) ALL I NEED IS SOMEONE TO LOVE
CHORUS
(WOULD YOU BELIEVE IN A LOVE AT FIRST SIGHT) I'M CERTAIN IT HAPPENS ALL THE TIME, YEAH (WHAT DO YOU SEE WHEN YOU TURN OFF THE LIGHTS) I CANT TELL YOU , BUT IT SURE FEELS LIKE MINE
CHORUS
(DO YOU NEED ANYBODY) AAAHHHHH, LOVE YEAH) ALL I NEED IS SOMEONE, AAAHHHH, LOVING
Dido Florian Cloud De Bounevialle Armstrong (Londen, 25 december 1971) is een Britse zangeres. Ze staat bekend onder haar artiestennaam Dido (door haarzelf uitgesproken als Daaide). Dido begon haar muziekcarrière toen ze 5 was met het stelen van een blokfluit van school. Een jaar later werd ze toegelaten tot de Guildhall School of Music in Londen. Toen ze 10 was speelde ze naast blokfluit ook al piano en viool. Haar tienerjaren waren een mix van het stelen van haar broers platen en het toeren door de UK met haar klassieke muziek-gezelschap. Toen ze 16 was was ze helemaal gek van Ella Fitzgerald. Ze begon in verschillende bands in en rondom Londen te zingen, ondanks dat haar broer Rollo (DJ en producer bij de succesvolle groep Faithless) haar zei niet haar dagelijkse baan op te geven, en was te horen op het debuutalbum van Faithless in 1995. De volgende 2 jaar toerde Dido met Faithless, en elke keer als ze terug in Londen was, nam ze ook demo's van haar eigen liedjes op. Zo begon de opname van haar debuutalbum No angel. De combinatie van Dido's liefde voor warme akoestische klanken en haar broers fascinatie voor beats en alles wat elektronisch is maakt het album zowel nieuw als klassiek tegelijk. De grote doorbraak bereikte ze toen Eminem een gedeelte van haar nummer Thank you gebruikte voor zijn hit Stan. Hierna bereikten ook enkele singles van No angel de hitparades. Haar nummer Here with me werd gebruikt als themamuziek voor de televisieserie Roswell High. In 2003 kwam Dido terug met haar album Life for rent. Dit album werd nog succesvoller dan het vorige en ging wereldwijd miljoenen malen over de toonbank. De eerste singles White flag en Life for rent werden grote hits. Ook de singles Don't leave home en Sand in my shoes kwamen van dit album, maar werden minder grote hits. In 2004 maakte Dido bekend dat ze in 2005 een jaar rust zou nemen, maar ze was toch weer te zien op het Live 8-festival. Dido is al een tijd in Los Angeles bezig met de opnames en het schrijven van nummers voor haar derde album. Op Dido's officiële site vertelt ze dat dit album in 2008 uit zal komen.
Dolly Rebecca Parton (Sevierville, Tennessee, 19 januari 1946) is een Amerikaanse countryzangeres, tekstschrijfster en actrice.
Gezin:
Parton werd als vierde geboren in een gezin met twaalf kinderen. Haar ouders zijn Robert Lee Parton en Avie Lee Owens. Haar elf broers en zussen zijn Willadeene (dichter), David, Denver, Bobby, Stella (zangeres), Cassie, Larry (kort na de geboorte overleden), Randy (zanger), de tweeling Floyd (songwriter) en Freida (zangeres), en Rachel (actrice, getrouwd met Richard Dennison). Ze groeide op in een arme familie op de tabaksboerderij van haar vader in de Great Smoky Mountains, bij Locust Ridge, Tennessee. Op twaalfjarige leeftijd verscheen ze op televisie in Knoxville en een jaar later nam ze haar eerste album op bij Gold Band Records (een klein lokaal platenlabel). Ook trad ze op in "The Grand Ole Opry". De dag nadat ze in 1964 haar school had afgerond vertrok ze naar Nashville. Op 30 mei 1966 is zij in Ringgold (Georgia) getrouwd met Carl Dean (met wie ze nog steeds samen is) die een asfalteringsbedrijf leidde. Het paar heeft geen kinderen. Samen met haar man heeft zij vijf van haar jongste broers en zussen opgevoed.
Muziek:
Zij startte haar carrière als zangeres bij een lokaal radio- en televisiestation in het oosten van Tennessee. Ze verhuisde naar Nashville in het midden van de jaren '60. In 1967 trokken haar zangkunsten de aandacht van Porter Wagoner, die haar vroeg om bij hem in de Porter Wagoner Show te komen. Hier bleef ze zeven jaar, en hun duetten werden beroemd. Begin jaren '70 overschaduwde zij Porter en in 1974 vertrok ze om zich volledig op haar solocarrière te richten. Over haar vertrek schreef ze toen "I Will Always Love You", dat een van haar grootste hits werd en later werd gecovered door Whitney Houston. Parton vergaarde grote populariteit als zangeres en componist en won talrijke Country Music Awards in 1968, 1970, 1971, 1975 en 1976. In 1977 won ze haar eerste Grammy Award, in de categorie beste vrouwelijke country performance met haar nummer "Here You Come Again." In 1980 won ze haar volgende twee Grammy's in de categorieën beste country nummer en beste vrouwelijke country performance. 8 Jaar later volgde nummer 4, in de categorie beste country performance in een duo of groep met het album Trio, dat ze in 1987 samen met Linda Ronstadt en Emmylou Harris heeft opgenomen. In 2000 won ze haar 5de Grammy, in de categorie beste samenwerking country met vocals met het nummer "After the Gold Rush" van het album "Trio II" dat ze (net als Trio) heeft opgenomen met Linda Ronstadt en Emmylou Harris. Op 18 maart 2007 gaf Parton voor het eerst in 30 jaar een optreden in Nederland (in de IJsselhallen in Zwolle). Alle kaarten waren binnen een dag verkocht.
Film en tv:
Midden jaren '70 was Parton een veel geziene gast in tv-specials en talkshows. In 1976 kreeg ze haar eigen country show met de titel Dolly. Deze show verdween echter na één jaar weer van de buis. In 1980 maakte zij haar filmdebuut naast Jane Fonda en Lily Tomlin in de film Nine to Five. De door haar geschreven en gecomponeerde titelsong "9 to 5" leverde haar een Academy Award nominatie op in de categorie beste originele lied. Verder kreeg ze twee Golden Globe nominaties voor beste filmactrice in de categorie musical/komedie en beste nieuwkomer van het jaar in een film - dames. Andere films waar Parton in meespeelde zijn onder andere The Best Little Whorehouse in Texas (1982), die haar haar tweede Golden Globe nominatie opleverde als actrice, Rhinestone (1984) en Steel Magnolias (1989).
Zakelijk:
Parton staat bekend om haar zakelijke instinct. Zij heeft een groot deel van haar inkomen geïnvesteerd in het themapark Dollywood in Pigeon Forge (Tennessee), waardoor het toerisme in Tennessee, Kentucky en Ohio groeide. Ook is Parton directrice van Dolly Parton Enterprise, een mediabedrijf met een waarde van $100 miljoen
Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
.gif)
