Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
Ik ben een man en woon in Oostende () en mijn beroep is iedereens meid.
Ik ben geboren op 12/03/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat gemakkelijk is..
Profiteer van het leven, t'is al kort genoeg!!!
Mijn blogdeurtje staat altijd open, voor ieder die me weet te apprecieren, voor WIE ik ben, niet voor WAT ik ben.
28-11-2007
Dido---------------------------Life for rent.
Dido Florian Cloud De Bounevialle Armstrong (Londen, 25 december 1971) is een Britse zangeres. Ze staat bekend onder haar artiestennaam Dido (door haarzelf uitgesproken als Daaide). Dido begon haar muziekcarrière toen ze 5 was met het stelen van een blokfluit van school. Een jaar later werd ze toegelaten tot de Guildhall School of Music in Londen. Toen ze 10 was speelde ze naast blokfluit ook al piano en viool. Haar tienerjaren waren een mix van het stelen van haar broers platen en het toeren door de UK met haar klassieke muziek-gezelschap. Toen ze 16 was was ze helemaal gek van Ella Fitzgerald. Ze begon in verschillende bands in en rondom Londen te zingen, ondanks dat haar broer Rollo (DJ en producer bij de succesvolle groep Faithless) haar zei niet haar dagelijkse baan op te geven, en was te horen op het debuutalbum van Faithless in 1995. De volgende 2 jaar toerde Dido met Faithless, en elke keer als ze terug in Londen was, nam ze ook demo's van haar eigen liedjes op. Zo begon de opname van haar debuutalbum No angel. De combinatie van Dido's liefde voor warme akoestische klanken en haar broers fascinatie voor beats en alles wat elektronisch is maakt het album zowel nieuw als klassiek tegelijk. De grote doorbraak bereikte ze toen Eminem een gedeelte van haar nummer Thank you gebruikte voor zijn hit Stan. Hierna bereikten ook enkele singles van No angel de hitparades. Haar nummer Here with me werd gebruikt als themamuziek voor de televisieserie Roswell High. In 2003 kwam Dido terug met haar album Life for rent. Dit album werd nog succesvoller dan het vorige en ging wereldwijd miljoenen malen over de toonbank. De eerste singles White flag en Life for rent werden grote hits. Ook de singles Don't leave home en Sand in my shoes kwamen van dit album, maar werden minder grote hits. In 2004 maakte Dido bekend dat ze in 2005 een jaar rust zou nemen, maar ze was toch weer te zien op het Live 8-festival. Dido is al een tijd in Los Angeles bezig met de opnames en het schrijven van nummers voor haar derde album. Op Dido's officiële site vertelt ze dat dit album in 2008 uit zal komen.
Dolly Rebecca Parton (Sevierville, Tennessee, 19 januari 1946) is een Amerikaanse countryzangeres, tekstschrijfster en actrice.
Gezin:
Parton werd als vierde geboren in een gezin met twaalf kinderen. Haar ouders zijn Robert Lee Parton en Avie Lee Owens. Haar elf broers en zussen zijn Willadeene (dichter), David, Denver, Bobby, Stella (zangeres), Cassie, Larry (kort na de geboorte overleden), Randy (zanger), de tweeling Floyd (songwriter) en Freida (zangeres), en Rachel (actrice, getrouwd met Richard Dennison). Ze groeide op in een arme familie op de tabaksboerderij van haar vader in de Great Smoky Mountains, bij Locust Ridge, Tennessee. Op twaalfjarige leeftijd verscheen ze op televisie in Knoxville en een jaar later nam ze haar eerste album op bij Gold Band Records (een klein lokaal platenlabel). Ook trad ze op in "The Grand Ole Opry". De dag nadat ze in 1964 haar school had afgerond vertrok ze naar Nashville. Op 30 mei 1966 is zij in Ringgold (Georgia) getrouwd met Carl Dean (met wie ze nog steeds samen is) die een asfalteringsbedrijf leidde. Het paar heeft geen kinderen. Samen met haar man heeft zij vijf van haar jongste broers en zussen opgevoed.
Muziek:
Zij startte haar carrière als zangeres bij een lokaal radio- en televisiestation in het oosten van Tennessee. Ze verhuisde naar Nashville in het midden van de jaren '60. In 1967 trokken haar zangkunsten de aandacht van Porter Wagoner, die haar vroeg om bij hem in de Porter Wagoner Show te komen. Hier bleef ze zeven jaar, en hun duetten werden beroemd. Begin jaren '70 overschaduwde zij Porter en in 1974 vertrok ze om zich volledig op haar solocarrière te richten. Over haar vertrek schreef ze toen "I Will Always Love You", dat een van haar grootste hits werd en later werd gecovered door Whitney Houston. Parton vergaarde grote populariteit als zangeres en componist en won talrijke Country Music Awards in 1968, 1970, 1971, 1975 en 1976. In 1977 won ze haar eerste Grammy Award, in de categorie beste vrouwelijke country performance met haar nummer "Here You Come Again." In 1980 won ze haar volgende twee Grammy's in de categorieën beste country nummer en beste vrouwelijke country performance. 8 Jaar later volgde nummer 4, in de categorie beste country performance in een duo of groep met het album Trio, dat ze in 1987 samen met Linda Ronstadt en Emmylou Harris heeft opgenomen. In 2000 won ze haar 5de Grammy, in de categorie beste samenwerking country met vocals met het nummer "After the Gold Rush" van het album "Trio II" dat ze (net als Trio) heeft opgenomen met Linda Ronstadt en Emmylou Harris. Op 18 maart 2007 gaf Parton voor het eerst in 30 jaar een optreden in Nederland (in de IJsselhallen in Zwolle). Alle kaarten waren binnen een dag verkocht.
Film en tv:
Midden jaren '70 was Parton een veel geziene gast in tv-specials en talkshows. In 1976 kreeg ze haar eigen country show met de titel Dolly. Deze show verdween echter na één jaar weer van de buis. In 1980 maakte zij haar filmdebuut naast Jane Fonda en Lily Tomlin in de film Nine to Five. De door haar geschreven en gecomponeerde titelsong "9 to 5" leverde haar een Academy Award nominatie op in de categorie beste originele lied. Verder kreeg ze twee Golden Globe nominaties voor beste filmactrice in de categorie musical/komedie en beste nieuwkomer van het jaar in een film - dames. Andere films waar Parton in meespeelde zijn onder andere The Best Little Whorehouse in Texas (1982), die haar haar tweede Golden Globe nominatie opleverde als actrice, Rhinestone (1984) en Steel Magnolias (1989).
Zakelijk:
Parton staat bekend om haar zakelijke instinct. Zij heeft een groot deel van haar inkomen geïnvesteerd in het themapark Dollywood in Pigeon Forge (Tennessee), waardoor het toerisme in Tennessee, Kentucky en Ohio groeide. Ook is Parton directrice van Dolly Parton Enterprise, een mediabedrijf met een waarde van $100 miljoen
is een popzanger die op 7 juni 1940 te Pontypridd in Wales geboren werd als Thomas Jones Woodward. Vooral in de jaren zestig en zeventig was Tom Jones een wereldster en een sekssymbool. Hij scoorde vanaf 1965 verschillende hits zoals: It's not unusual, Delilah, The Green Green Grass of Home en She's a Lady. Vanaf 1970 was hij een graag geziene gast in Las Vegas. Daar trad hij op naast andere wereldvedetten als Elvis Presley en Frank Sinatra. Eind jaren 90 kende hij een revival met het album Reload. Daarop staat onder andere de hit Sex Bomb. Op 29 maart 2006 werd Jones geridderd
Weemoedig loop ik door mijn huis, de stilte overvalt me kil Stille uren die maar duren en ik weet niet wat ik wil of zoek, verwacht Denk aan toen, aan drukke tijden, een kinderstem die lacht Wat gaat het leven snel, kinderen zijn uitgevlogen, even moet ik tranen drogen Mooie tijden, maar die zijn gebleven, alleen verandert door de jaren, de inhoud van het leven Schudt mijn hoofd, verzet mijn zinnen Tweede jeugd... opnieuw beginnen...
Meatloaf----------------------Paradise by the dashboard light.
Meatloaf tijdens een concert in New York in 2004.
Meat Loaf, geboren Marvin Lee Aday (Dallas, 27 september 1947), is een Rock and Roll-zanger en acteur. Hij werd vooral bekend door zijn rockhit Paradise By The Dashboard Light van zijn album Bat Out Of Hell (1977), die hij zong met Ellen Foley. De teksten en muziek zijn van Jim Steinman. Meat Loaf had een rol als Eddie in The Rocky Horror Picture Show (1975), en als Robert Paulson in Fight Club (1999). Ook speelde hij "The Lizzard" in The 51st State (2001). In 1992 speelde Meat Loaf de rol van Hoover in Leap of Faith, met Steve Martin in de hoofdrol. Meat Loaf speelt de muzikaal leider van een rondtrekkende kerk. Leuk detail: Wanneer hij de radio in zijn truck aanzet komt "Paradise By The Dashboard Light" uit de speakers. In 1997 speelde hij de rol van buschauffeur Dennis in Spice World. In 2006 brengt hij een album uit, het derde deel van "Bat Out of Hell", genaamd "The Monster Is Loose". In 2006 speelde hij in de rockfilm Tenacious D: The Pick of Destiny de vader van JB (Jack Black). Op 27 juni 2007 gaf Meat Loaf een concert in een uitverkochte Heineken Music Hall. Dit concert maakte deel uit van de 'Seize the Night Tour'. Op 20 november 2007 keerde de zanger terug naar Nederland voor een concert in Ahoy in Rotterdam. Dit als onderdeel van zijn nieuwe 'Three Bats Tour'. (Deze tour is helaas afgelast I.V.M. een cyste op de stembanden van meat loaf)
Meat Loaf is geen gewone zanger, hij voert theatrale acts op. In een interview in de Volkskrant in 2003 zei hij: "De meeste rockbands denken dat het voldoende is gewoon hun liedjes te spelen. Ik niet. Mensen moeten meegesleept worden in een drama. Ieder hoekje van het podium moet worden benut.... Een beetje op en neer springen is niet genoeg. Je moet alles uit de kast halen en je inleven in een rol, elke dag weer."
Willem Vermandere (Lauwe, 9 februari 1940) is een Vlaams kleinkunstenaar, schrijver, dichter, beeldhouwer, levensfilosoof, zanger en schilder. Willem Vermandere werd geboren in 1940 in Lauwe, een deelgemeente van Menen. Hij groeide op in muzikale sferen tussen moeders keuken en de werkbank van vader-wagenmaker-klarinettist. Hij stapte zelf al heel vroeg mee in de dorpsharmonie Sint-Cecilia. Willem leerde Grieks en Latijn, maar was meer geboeid door de gitaar. Ook tekende hij zijn kladschriften vol ventjes en karikaturen van zijn leraars. Later begon hij melodietjes te componeren en zette gedichtjes op muziek. Op latere leeftijd studeerde Willem godsdienstwetenschappen te Gent en hij gaf 3 jaar les in Nieuwpoort. Hij beschouwt zichzelf wel eerder als beeldend kunstenaar dan als muzikant. In 2000 werd hij omwille van zijn diverse kunstactiviteiten ereburger van Veurne; hij woont er in de deelgemeente Steenkerke. In de jaren 60 werd Vermandere vooral bekend door zijn kleinkunstliedjes in het West-Vlaams over de dagelijkse dingen, zijn Westhoek en de verschrikkingen van de Grote Oorlog. Zijn optredens worden afgewisseld met luchtige en doodernstige, droevige en levenslustige liedjes en muziek en zijn typische spitse 'vertelelementen'. Hij maakte acht langspeelplaten en even zoveel cd's en hij doet nog altijd voort. Zijn vaste kompanen zijn Freddy Desmedt (fluiten en klarinet) en Pol Depoorter (gitaren en mandoline). Zijn bekendste nummers zijn Lat mie mor lopen, Als ik zing, Blanche en zijn peird, Bange blanke man, Duizend soldaten, Ik plantte ne keer patatten,Piere de beeste,...
Indien je nog meer wenst te weten over onze Willem, surf gerust naar :
De mens beroept zich graag op statistieken heeft 't lef niet om gewoon zijn kans te gaan het antwoord moet er voor de vraag al staan de molen draait alleen op eigen wieken
De rijken dumpen armen in stinkende fabrieken bieden de derde wereld hoofs de kruimels aan zelf zullen ze schrokkend aan het feesten slaan de maatschappij is hol en blijft verzieken
Er ligt voor velen een toekomst in 't verschiet die ondanks weten en vergaren zal bedroeven zolang men zijn weelde in de medemens niet ziet
Ik eet de wereld niet maar wil slechts proeven ik heb alleen maar nodig dat wat jij me biedt mijn rijkdom is een leven lang bij jou vertoeven.
Conny Froboes-------------------Zwei Kleine Italiener.
Cornelia Froboess (Wriezen, 28 oktober 1943), aan het begin van haar carrière allereerst ook bekend als Die kleine Cornelia en later als Conny, is een Duitse actrice en tieneridool uit de jaren '50 en '60. Pack die Badehose ein was haar eerste hit in 1951 op 8-jarige leeftijd. Het was een liedje geschreven door haar vader. In 1962 vertegenwoordigde ze Duitsland op het songfestival. Ze werd er zesde met Zwei kleine Italiener, maar het lied werd wel een hit in heel Europa en een eurovisie-evergreen. In haar latere carrière werd Froboess een gevierd actrice.
Eindelijk, na weken zwoegen ( zo dom ben ik ), en met de inmenselijke inspanning van mijn goede blogvriend Rudy ( http://blog.seniorennet.be/rudolf ), heb ik dit eerste pps'je kunnen maken. Het is héél eenvoudig, maar het verwijst naar de titel van mijn blog, "Eenvoud siert". Dank je wel Rudy, je bent een vriend naar mijn hart!!!
Shocking Blue was een Nederlandse rockband uit Den Haag die in de jaren '60 en '70 succesvol was. De groep, in 1967 opgericht, ging in 1975 uit elkaar, kwam in 1980 voor een jaar of twee bijeen, en herrees in een nieuwe samenstelling in 1993. Deze formatie bleef optreden tot aan het overlijden van Mariska Veres in december 2006.
Mariska Veres
De groep had een wereldwijde hit met "Venus", een lied gebaseerd op The Banjo Song uit 1963 van The Big 3. De single behaalde in Nederland twee keer de Nederlandse Top 40, maar wist niet hoger te komen dan #3. "Venus" bereikte in de Verenigde Staten echter de #1-positie, net als in veel andere landen in de wereld. Het nummer is inmiddels een evergreen, en staat ook jaarlijks in de Top 2000 van Radio 2. Bovendien is het talloze keren gecoverd: als intro van Stars On 45, wat ook een #1-positie in Amerika behaalde en een versie van de meidengroep Bananarama behaalde in 1986 tevens de #1-positie in AmerikaIn 1970 worden de bandleden naar aanleiding van het Amerikaanse succes van Venus benoemd tot ereburgers van Den Haag. Ze krijgen een eremedaille. De fans kunnen een erepenning kopen die door sommigen ook nu nog gekoesterd wordt. In 1971 werd Shocking Blue tijdens de tweede editie van Pinkpop het spelen nagenoeg onmogelijk gemaakt. De bezoekers vonden Shocking Blue maar een kapitalistisch hitgroepje dat niet paste op het hippe en progressieve Pinkpop. Fluitconcerten en "een regen van rot fruit" (zoals te lezen in een verslag over het festival) waren Shocking Blue's deel, en Robbie, Henk, Cor en Mariska konden niet veel anders doen dan vertrekken. In 1972 wordt de groep tijdens een uitgebreide tournee door diverse landen gevolgd door een filmploeg van Cinecentrum. Resultaat is de special "Around the world" die in oktober door de AVRO op TV wordt uitgezonden. Te horen zijn stukken uit de albums "Inkpot" en "Attila". De special verschijnt in 2003 op de DVD van Shocking Blue. Tot die tijd zijn vele fans in de veronderstelling dat van de special niet veel meer bewaard is gebleven dan een slechte trillende kopie met jankend geluid op een huiskamer-videosysteem.....
In 1973 speelde Shocking Blue op het Haagse Malieveld tijdens de 18-aprildemonstratie van Radio Veronica. Ze zijn de eerste act. Om de vele demonstranten niet te lang in de regen te laten wachten begint Shocking Blue wat eerder dan gepland aan het optreden. Ook The Cats, Mouth and MacNeal en de George Baker Selection hoorden tot de grote groep artiesten die Radio Veronica een warm hart toedroegen Na een reeks succesvolle singles en albums krijgt Robbie van Leeuwen in 1973 geelzucht en besluit zich als actief lid uit Shocking Blue terug te trekken. Zijn plaats op het podium wordt ingenomen door Martin van Wijk. De band heeft nog een album opgenomen in deze samenstelling: "Good Times", maar Mariska Veres is op een gegeven moment niet gelukkig met het (wan)gedrag van sommige bandleden en besluit te stoppen met Shocking Blue. Op 1 juni 1974 kondigt de band aan te stoppen, maar door contractuele verplichtingen om platen uit te brengen komt er in 1975 nog een laatste single uit van Shocking Blue: "Gonna sing my song". De plaat blijft hangen in de Tipparade. Mariska start een solocarrière en heeft daar vooral in Duitsland succes mee. Maar daar zij een 'band-mens' is en (toen) het solo-optreden niet zag zitten, besloot ze ook daar een punt achter te zetten. Omdat er toch brood op de plank moet komen gaat ze een poosje werken als diskjockey in een Haagse club. Ook maakt Mariska een tijdje deel uit van Robbies nieuwe groep Mistral. In 1979 komt de band heel even in originele samenstelling bij elkaar en er wordt zelfs een comeback-single opgenomen: "Louise". Maar het blijft allemaal steken in goede bedoelingen en het nummer wordt niet uitgebracht. Een jaar later is de originele Shocking Blue dé sensatie van de Haagse Beat Nach in de Houtrusthallen. Toch gaat Shocking Blue op den duur weer ter ziele. In 1986 is er weer een opleving met de single "The jury and the judge", maar als de plaat niets doet houdt Robbie het verder voor gezien, onder andere door het feit dat het geld weer binnenstroomde door het succes van de Britse meidengroep Bananarama.
In 1993 krijgt Mariska van Robbie speciale toestemming om de naam Shocking Blue te gebruiken voor haar nieuwe groep, waarvan zij het enige originele lid is. De anderen zijn nieuw, maar weten zich de muziek van Shocking Blue verrassend goed eigen te maken. Ook Mariska's levenspartner André van Geldorp speelt mee in het nieuwe Shocking Blue. De groep brengt in 1994 een single uit: "Body and soul", maar die gaat nagenoeg geruisloos aan het publiek voorbij. Mariska blijft echter ook solo en met andere ensembles actief: zo treedt ze op met The Clarks, met big bands, het Mariska Veres Shocking Jazz Quintet (album "Shocking You" - 1993), haar eigen rockband Veres en in 2003 maakt ze met Andrei Serban ook een zigeuner-cd ("Gipsy Heart"), waarmee ze terugkeert naar haar zigeunerroots. Het definitieve einde voor Shocking Blue komt op 2 december 2006: Mariska Veres overlijdt aan kanker; de ziekte was kort daarvoor bij haar vastgesteld. Het nummer "Love buzz" werd gecoverd door Nirvana. Deze versie staat op hun debuutalbum Bleach uit 1989. Sinds juli 2007 is er (op initiatief van Huub Koch) een speciale Shocking Blue Memorial Website. Het is een trefpunt voor fans, die hier hun herinneringen aan de band kunnen delen, foto's plaatsen, video's bekijken en contact met elkaar kunnen maken.
In mijn gedachten denk ik aan wat er nog allemaal komen gaat, wat of wie ik ben, en waar het leven voor staat. het leven, soms diepe dalen, maar ook vaak héél mooi. Als ik daaraan denk, is het alsof ik ontdooi... Het heeft geen zin om teveel te treuren, want er zijn nog véél juiste deuren....
Earth and Fire was een Haagse popgroep met boegbeeld Jerney Kaagman (zang) en de tweelingbroers Gerard (keyboards) en Chris Koerts (gitaar). De overige bandleden wisselden in de loop van de tijd. Drummer op de eerste twee hits was Cees Kalis (overleden 2006), die daarna koos voor een baan in het onderwijs. Ze werden bekend met de single Seasons (1970) geschreven door Golden Earring-gitarist en -zanger George Kooymans. In hetzelfde jaar maakte Earth & Fire hitsingles als Ruby Is The One en Wild And Exciting. Vanaf 1971 verlegde Earth & Fire de muzikale koers naar symfonische rock. Gerard Koerts introduceerde de mellotron in de Nederlandse popmuziek, die jarenlang typerend bleef voor de sound van de band.
De eerste nummer één hit in Nederland was Memories (1972). In 1978 werd Frits Hirschland manager, en in 1979 scoorde Earth & Fire een grote internationale hit met Weekend. De groep viel uit elkaar in 1983. In 1987 maakte de groep een come-backtour in een nieuwe bezetting met daarin onder andere Ton Scherpenzeel. Jerney Kaagman maakte vanaf 2003 deel uit van de jury van het TV-programma Idols. In 2006 verscheen een groepsbiografie, geschreven door Fred en Dick Hermsen. In deze biografie is te lezen hoe de band omging met onderlinge spanningen, muzikale ambities, de druk van de media en platenmaatschappijen, met alcohol en liefde, met beroemd-zijn en anonimiteit. In 2003 gebruikte de Duitse band Scooter het refrein voor hun nummer weekend. Ook dit werd een grote hit en stond wel 10 weken in de top 40.
In Flanders Fields is een gedicht van de Canadese militaire arts en dichter John McCrae (30 november 1872 28 januari 1918). De definitieve versie schreef hij op 8 december 1915. McCrae stierf toen hij nog tijdens de oorlog in een veldhospitaal werkte, aan longontsteking en hersenvliesontsteking. Hij werd 45 jaar oud. De wapenstilstand werd getekend in een treinwagon in Compiegne op 11/11/1918.
In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.
Vertaling door Tom Lanoye in 2000.
In Vlaamse velden klappen rozen open
Tussen witte kruisjes, rij op rij,
Die onze plaats hier merken, wijl in 't zwerk
De leeuweriken fluitend werken, onverhoord
Verstomd door het gebulder op de grond.
Wij zijn de doden. Zo-even leefden wij.
Wij dronken dauw. De zon zagen wij zakken.
Wij kusten en werden gekust. Nu rusten wij
In Vlaamse velden voor de Vlaamse kust.
Toe: trekt gij ons krakeel aan met de vijand.
Aan u passeren wij, met zwakke hand, de fakkel.
Houd hem hoog. Weest gij de helden. Laat de doden
Die wij zijn niet stikken of wij vinden slaap noch
Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
