De hoofdcommissaris wist niet wat eerst aanpakken. Hij besloot eerst en vooral te zorgen dat de scheidsrechter en de grensrechters veilig in de kleedkamers geraakten.

Dat lukte maar net.

De spelers van Antwerp wilden hen niet naar binnen laten gaan, maar met tien politiemannen kregen ze de arbiters in de kleedkamers.

Ondertussen werden de bezoekers er, via de luidsprekers van het stadion, op gewezen dat ze nog even in hun vak moesten blijven. De politie verzamelde voldoende manschappen om iedereen veilig door de Pannenhuisstraat, via de Hagenbroeksesteenweg, naar de Ring te krijgen waar de autobussen klaar stonden.

De Liersespelers begroetten ondertussen hun supporters en de stemming was daar natuurlijk opperbest. Na een tiental minuten verlieten de voetballers het veld en konden de fans de overwinning gaan vieren.

De titel was bijna binnen, een klein feestje kon al wel, vonden ze.

Na een kwartier was de weg naar de uitgang vrij en konden de liefhebbers van de verliezende ploeg hun weg naar de autobussen aanvangen.

Dat dit niet zonder slag of stoot zou gebeuren, had Sus al aan zijn manschappen uitgelegd.  Hij had hen opgelegd om ten allen tijde rustig te blijven om escalatie te voorkomen. Er sneuvelden enkele bloembakken en een paar autoruiten. Negen heethoofden werden opgepakt.

De autobussen vertrokken naar Antwerpen, onder begeleiding.

In de kleedkamer van de scheidsrechters was het de eerste ogenblikken heel stil. Bart vroeg aan de grensrechter, die aangaf dat de bal bij het tweede Liersedoelpunt over de lijn was, of hij zeker was van zijn beslissing.  De man antwoordde: “Bart, ik ben er rotsvast van overtuigd dat de bal over de lijn was, de beelden gaan ons gelijk geven”. Nu was Bart bijna zeker, maar hij wilde toch eerst de televisiereportage zien. Nadat ze een douche hadden genomen, alle verplichte formulieren invulden en aftekenden was het al tweeëntwintig uur dertig geworden. De bankdirecteur stelde voor om, voordat ze naar de receptie gingen, toch eerst naar de Nationale Omroep te kijken. Hij wou bevestiging van hun ver dragende beslissing.

Je kon zonder overdrijven stellen, dat deze beoordeling het kampioenschap in de tweede afdeling besliste.

Bart vroeg aan een clubafgevaardigde of ze ergens ongehinderd naar de TV konden kijken en ze werden meegenomen naar een aparte ruimte. Het bleek het bureau van de voorzitter te zijn. Hier konden ze met zijn vieren, Bart, zijn twee lijnrechters en de vierde scheidsrechter, ongestoord kijken.

Nadat eerst de beelden van eerste klasse werden gegeven kwam het grote moment. De beelden van de topper in tweede klasse tussen SK Lierse en Antwerp FC werden aangekondigd.

-       Op het eerste doelpunt viel niets aan te merken. De penalty was ook juist, dit wil zeggen, de speler van de bezoekers was binnen de rechthoek toen hij werd neergelegd.

-       Het eerste doelpunt van Lierse was een zuiver doelpunt, niets op aan te merken.

-       Dan kwam de betwistte fase. Iedereen keek gespannen toe. Nadat ze een eerste keer hadden gekeken, was Bart er niet van overtuigd dat de bal over de lijn was geweest.  Het was echter een beeld vanuit het midden van het veld en op gewone snelheid.  Bij de vertraagde beelden, opgenomen met een camera van op de zijlijn, was het duidelijk. De bal was over de doellijn.  Om dit te bevestigen werd het beeld ook nog eens stil gezet, juist op het moment dat de bal duidelijk helemaal over de streep was.

Het was of er een last van hun schouders viel.

Er werd een collectieve “yes“ geroepen en Bart wenste zijn team proficiat met de, achteraf bekeken, perfecte wedstrijd. Nu konden ze zelfzeker naar de receptie gaan en zowel de spelers van Antwerp als deze van Lierse recht in de ogen kijken.

Hun beslissingen waren de juiste geweest.

31-12-2010 om 12:08 geschreven door Ludo Geluykens