Voor de persberichten en recensies van "Losgeld voor een kind" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met het vierde hoofdstuk van Losgeld voor een kind .

4

26 september, Mechelen.

Raymond Ongena, de tweeënvijftigjarige General Manager van Meubelen Ongena, gevestigd in het Industriepark Noord in Mechelen, zat aan zijn gigantisch antiek eiken bureau. Hij overschouwde de gebouwen van de meubelfabriek die hij zelf had opgericht. ‘In feite heb ik niet slecht geboerd’, sprak hij in zichzelf. Zijn gedachten gingen al naar het weekend. Hij zou zaterdag gaan golfen met de Director van de ING-bank van Lier, zijn woonplaats. Zondag zouden zijn schoonouders op bezoek komen. Niet zo’n prettig vooruitzicht, maar ja. Deze bezoekjes beschouwde hij als verplichtingen zoals hij er wel meerdere had op zijn werk.

Vanmiddag had hij nog een bespreking met zijn financiële manager Michel Bosmans. Bosmans was één van zijn eerste medewerkers en hij had zich opgewerkt tot zijn rechterhand. Nog enkele financiële acties afronden en het weekend kon beginnen.

Het rinkelen van zijn telefoon bracht hem terug in de wereld van vandaag.

“Ongena!”, sprak hij nors in de hoorn van het toestel.

“Raymond, Veerle hier, ons Lotte is al van gisterenavond vermist. Ik kan het niet meer aan. Kan je niet tot hier komen?” vroeg de moeder van Lotte huilend.

“Wat! En dat kom je me nu pas vertellen? Waarom heb je me gisterenavond dan niet gebeld?” bulderde Raymond.

“Omdat je tegenwoordig toch geen tijd meer hebt voor ons”, snikte Veerle.

“Ik kom onmiddellijk.” Hij gooide de hoorn terug op het telefoontoestel, riep naar Michel dat hun meeting naar maandag verplaatst werd en vertrok.

Veerle was een van zijn eerste echte veroveringen geweest tijdens zijn huwelijk met zijn eerste vrouw. Lotte was een ‘ongelukje’ uit die relatie. Toen zijn toenmalige vrouw Marina Van Campenhout hiervan had gehoord, had ze onmiddellijk het ouderlijk dak verlaten met de kinderen, Tom en Sara. Het kostte hem nog altijd maandelijks een bom geld aan alimentatie. Maar dat behoorde tot zijn ‘way of life’, zoals hij dat onbezonnen noemde.

Na twintig minuten stond hij op de stoep bij Veerle in de Hagenbroeksesteenweg.

Veerle legde hem uit dat Lotte al sinds gisterenavond weg was en dat ze nog niets hadden vernomen. Er waren al wel enkele tips binnengekomen maar de onderzoeksrechter had er niet veel hoop op dat er iets ‘bruikbaars’ tussen zou zitten.

“Kan ik dan geen privéopsporingsdienst inschakelen?” vroeg hij.

“Laat de politie en de mensen van Child Focus maar hun werk doen”, antwoordde Veerle.

“En wat gaan die vandaag nog allemaal doen?” wilde Raymond weten.

“Binnen tien minuten is Rudy Mertens terug hier. Hij is naar een vergadering met de onderzoeksrechter”, zuchtte de moeder van Lotte.

Rudy had niet echt nieuwe gegevens bij. Er waren een paar tips binnengekomen maar zoals gewoonlijk dacht iedereen dat ze de gezochte persoon ergens gezien hebben. Er waren er zelfs bij die haar gezien hadden in de Ardennen, vertelde Rudy.

“Maar dat kan toch”, gromde Raymond. “Iemand ontvoert ze en neemt ze mee naar zijn buitenverblijf in de Ardennen.”

“Ja, dat zou kunnen”, antwoordde de consulent van Child Focus. “Maar ze hadden haar gisterenmiddag om vier uur daar gezien en volgens mijn gegevens zat Lotte toen op school.”

Er was niet veel meer te vertellen. Het was nog steeds bang afwachten. Met de tijd verdween ook de hoop op een goede afloop.

24-05-2013 om 10:09 geschreven door Ludo Geluykens