Lezing 1 : ”Mensen aanzetten tot lezen + het ontstaan van een boek” Tijdens de lezing maken we kennis met de schrijver en zien we hoe een boek ontstaat, van in het hoofd van de schrijver tot wanneer de lezer het in zijn/haar handen heeft. We leggen ook uit wat de taken zijn van de verschillende personages, zoals de onderzoeksrechter, de commissaris, de procureur en de wetsdokter. We zien ook dat lezen en omgaan met taal aangenaam kan zijn door gebruik van komische woordspelingen. We doorlopen de boeken aan de hand van beelden/plaatsen waar de verhalen zich afspelen. We lezen ook enkele fragmenten uit mijn boeken voor en tenslotte is er aandacht/tijd voor vragen en discussie. De lezing duurt ongeveer 1,5 uur. Het is de bedoeling om dit te doen voor kleine groepen ( +/- 20 a 40 personen) (kan natuurlijk ook voor meer aanwezigen)
Lezing 2 : “Plezante gezegden en spreekwoorden”:
Tijdens deze lezing hebben we vooral aandacht voor komische/grappige gezegden, spreekwoorden en uitdrukkingen. We bekijken ook kort de inhoud van mijn boeken. En tenslotte is er aandacht/tijd voor vragen en discussie. De lezing duurt ongeveer 60 a 75 minuten. Het is de bedoeling om dit te doen voor kleine groepen ( +/- 20 a 40 personen) (kan natuurlijk ook voor meer aanwezigen)
Blog van schrijver Ludo Geluykens. Hier kan je ook kennismaken met mijn nieuwe politiethriller 'AFPERSING' Kijk ook eens op www.ludogeluykens.be (zie favorieten rechts)
27-04-2012
Een drug te ver 3
Voor de persberichten en
recensies van "Een drug te ver" zie bij mijn favorieten.
Voor het aankopen van
boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.
We gaan verder met de derde
bladzijde .
Om half zes stond hij al op zijn
boot. Hij had hem gisteren kunnen aanmeren op de laatste ligplaats richting
Lier. Hij had nu dus een perfect zicht op de Kleine Nete en op het
naastliggende fietspad dat Sabine gebruikte voor haar loopsessies. Als alles normaal
verliep zou ze dus iets na zes uur passeren. De FN 5.7 was er helemaal klaar
voor, inclusief geluidsdemper natuurlijk. Met dit wapen, dat je in België niet
kon kopen, kon je door een kogelvrije vest schieten. Zo krachtig was het. Het
was ook een echt pareltje voor een scherpschutter, die Hans dus was. Je kon
namelijk feilloos je doelwit raken van op honderdvijftig meter afstand. En dat
was precies wat hij wilde doen, knallen van op ongeveer honderdvijftig meter
afstand.
Hans opende het zijraampje van zijn
stuurhut. Van hieruit zag hij op het looppad. Hij nam zijn verrekijker en
stelde die af op de brug. Daar liep het pad met een bocht onderdoor. Van daar
zou hij Sabine kunnen volgen.
Na tien minuten was het zover.
Hij had zijn slachtoffer in beeld. De afstand was nog iets te ver. Hij liet
haar nog een beetje verder komen en legde dan aan. Hij richtte op haar hoofd.
Plof
Sabine zeeg neer.
Hans pakte alles weer rustig in,
sloot zijn boot af en keerde terug naar huis. Hij ging bewust niet langs het looppad.
Via het kleine toegangsstraatje tot de haven kwam hij direct op de Lispersteenweg,
waar hij woonde. Hij moest nog tweehonderd meter overbruggen.
Toen hij thuis kwam legde hij eerst zijn pistool terug in de
kluis op de zolder, nam een douche en ging naar zijn werk.
Hans was dispatcher bij GELUD-koerier. Deze binnenlandse
koeriersdienst was gevestigd aan de ring van Lier. Zijn taak bestond erin om de
pakjes te verdelen onder de chauffeurs.
Als baas van deze chauffeurs had
hij het zo aangelegd dat hij met één bepaalde chauffeur een heel goede relatie
had. Deze chauffeur was Ronny Martens. Ronny was de persoonlijke leverancier
van cocaïne aan zijn drie klanten in de omgeving van Lier. Zo bleef hij zelf
uit beeld. In ruil zorgde hij ervoor dat Ronny, die in zijn vrije tijd ook nog
DJ was, geregeld contacten voor optredens kreeg van zijn vrienden.
Het systeem werkte als volgt:
-Hans
voer met zijn boot vanuit Emblem naar Antwerpen.
-Daar
lag de boot van de leverancier van de cocaïne.
-Na
de overhandiging van de drugs keerde hij terug naar Emblem.
-Hans
verdeelde de drugs in drie kleine kluisdoosjes die werden afgesloten met een
cijfercode. Op elk doosje stond de naam van de klant. Deze drie doosjes gingen
dan in een hardboard malet zoals elke manager er één heeft.
-Hij
overhandigde deze dan de volgende morgen aan Ronny.
-Deze
wist waar hij de doosjes moest leveren.
-De
klant nam het doosje aan, pakte de drugs eruit en stopte het overeengekomen
geld erin. Cash, geen opspoorbare elektronische sporen.
-Ronny
gaf ´s avonds de malet terug aan Hans.
Deze cyclus herhaalde zich
gemiddeld om de twee weken, naargelang de behoefte van de klanten.
Vandaag was het een gewone dag, geen drugsleveringen voor
Ronny.
Voor Hans was het dus ook een
gewone dag zoals alle andere.
Hij parkeerde zijn BMW 550i op
de parking voor het bureaugedeelte van het bedrijf. Hij hield zijn badge tegen
de badgelezer, waarna de deur opende en hij binnen ging. Op de dispatch waren
zijn medewerkers al druk bezig met het verdelen van de papieren. Hij ging in
het magazijn en begroette daar zijn chauffeurs. Ook Ronny was al aan de slag.
Morgen Ronny, alles kits
makker?
Alles in orde, Hans.
Hoe gaat het met de optredens?
Dat gaat, ik mag niet klagen.
Volgend weekend mag ik weer twee keer spelen. Vrijdag in Den Bengel in Lier en
zaterdag in Café Rock-´n-Roll in Koningshooikt.
Allee, dan gaan de zaken goed.
Zoveel te beter.
Den Bengel en de Rock-´n-Roll
waren twee van de drie cafés waar Ronny de coke van Hans leverde. De derde was
taverne Den Johnny op het Zimmerplein in Lier.
Hans deed de ganse toer van het
magazijn en ging dan terug in zijn kantoor zitten. Hij startte zijn computer op
en begon met het doornemen van zijn mail.
Niks gebeurd. Het leven ging gewoon door, voorlopig toch.