Hoe het Lammie en Willy vergaat in Spanje en Portugal
24-02-2012
verkoeling zoeken
Het moet niet gekker worden; we gaan verkoeling zoeken! Een temperatuurmeter onderweg geeft 28 graden aan. Het raam van de auto is geopend de verwarming staat op 0. Het blijft voor ons een verademing om in februari zulk mooi weer mee te maken. Dus op naar een plek waar het koel is; grutas de mira de aire. De grotten zijn ontdekt in 1947. Wat zou Willy daar graag bij geweest zijn. Wat een avontuur. Oude zwart-wit beelden laten beelden van touwklimmende mannen zien die steeds dieper de grotten betreden. Wij gaan nu over riante betonnen treden in een feeëriek verlichte grot. Lammie was er van overtuigd dat de temperatuur ijskoud moest zijn, maar de jassen konden al snel uit. Ook binnen was het 18 graden .Net als in Lourdes, Fatima en andere bezienswaardigheden, een heleboel merchandising om dit fenomeen. Voor 5 euro op de foto, edelgesteente (niet eens afkomstig uit de grot of Portugal) voor veel geld, knullige souvenirs; we houden het maar bij een dikke Magnum voor weinig geld.
Ja, als de gasfles leeg is pak je de kruiwagen en haal je aan het begin van het straatje een volle gasfles bij Cilla en Arminda. Het bleek dat ze op de traditionele wijze aan het broodbakken waren. Nog gauw even een paar shotjes genomen. Vanmiddag zien we het resultaat als Arminda een brood langsbrengt.
TOMAR met kloostercomplex,
Deze stad ligt in het dal van de Rio Nabão, een zijrivier van de Taag in het district Santarém. De naam Tomar is afgeleid van het Arabische woord voor rivier. Tomar wordt omringd door heuvels, maisvelden, dennenbossen, olijf- en eucalyptusbomen. Al van veraf is duidelijk te zien welke cultuurhistorische betekenis Tomar heeft. Net als andere stadjes in Portugal -Alcobaça, Mafra en Batalha- wordt deze bepaald door één bouwwerk, in dit geval een klooster annex burcht op een heuvel. Deze burcht was nu eens niet het gevolg van het nakomen van een gelofte of ontstaan in opdracht van een koning, maar op instigatie van twee elkaar opvolgende ridderorden. Dit waren religieus-militaire verenigingen van ridders, die zich tot taak hadden gesteld het Heilige Graf in Jeruzalem en de pelgrims op hun tocht daarheen te beschermen. De combinatie van monnik en ridder was in de Middeleeuwen een normaal en geaccepteerd verschijnsel.
Orde van de Tempeliers
Voor Tomar was in eerste instantie de in 1119 in Jeruzalem opgerichte orde der tempeliers belangrijk. Deze orde had zijn hoofdzetel in een deel van een paleis in Jeruzalem, dat stond op een plein, waar vroeger de tempel van Salomo gestaan had, vandaar zijn naam. De leden van de orde waren te herkennen aan een witte mantel met een achtpuntig rood kruis op de borst. Aan het hoofd van de orde stond een grootmeester. De Portugese tak, de 'Ordem da Cavalaria do Templo' , kortweg Templários, had zijn zetel in Tomar. Behalve bij de Kruistochten naar het Heilige Land waren zij tevens nauw betrokken bij de strijd tegen de Moren op het Iberisch Schiereiland. Zo hadden zij een belangrijk aandeel in de verovering van Santarem en Lissabon in 1147. Voor zijn daden werd de orde beloond met burchten en landgoederen. Dit was niet alleen in Portugal, maar ook elders het geval. In Europa ontstonden zo rijke, machtige regionale orden, waarbij de 'Ordre du Temple' in Parijs de machtigste werd. Wereldlijke leiders moesten rekening houden met deze machtsfactor. Filips IV de Schone, koning van Frankrijk, was dit gegeven een doorn in het oog. Hij klaagde de tempeliers aan wegens zedeloosheid, verwereldlijking en machtsmisbruik. Hij wenste geen staat binnen de staat. Het bezit van de orde in Frankrijk werd geconfisqueerd en de onder druk geplaatste paus Clemens V, in ballingschap in Avignon, ontbond in 1312 de gehele orde. In Spanje en Portugal stuitte dit op groot verzet. Paus Johannes XXII, Clemens' opvolger, schonk daarop de Iberische vorsten het recht nieuwe orden te stichten en deze toegankelijk te maken voor de vroegere tempeliers.
Orde Christusridders
In 1319 stichtte koning Dinis hierop de orde der Christusridders, Ordem da Cavalaria de Nosso Senhor Jesus Cristo, die in 1350 door paus Julius III verbonden werd met de Portugese kroon. Een aantal jaren was Castro Marim in de Algarve het hoofdkwartier van de orde, maar in 1356 vestigden de ridders zich in Tomar. De orde kon zodoende de materiële welstand der tempeliers verder uitbreiden. Alleen de naam was veranderd, verder bleef alles bij het oude. Na de definitieve verdrijving van de Moren kreeg de orde een nieuwe opdracht: de vergroting van de Portugese koninklijke macht. Hendrik de Zeevaarder en Manuel I werden grootmeesters en konden zo de orde gebruiken voor hun idealen. De orde financierde de ontdekkingsreizen en verzorgde de bekering tot het christendom van de 'ongelovigen'. Hun symbool het achthoekige, rode kruis, overgenomen van de tempeliers, werd een begrip. Het was onderdeel van het wapen van Manuel I en het sierde elk zeil van de karvelen van de ontdekkingsreizigers. Na deze roemruchte periode werd hun macht echter beperkt, doordat Joáo III in 1523 bepaalde dat het religieuze aspect weer de boventoon moest gaan voeren. De orde werd weer een zuivere monniksorde.
In 1789 volgde de secularisatie en bij de val van de monarchie in 1910 werd de orde opgeheven.
Welnu, rond de genoemde 1523, vonden veel verbouwingen aan de nog bestaande burcht/klooster/kerk plaats. Beroemde bouwmeesters wedijverden in de pracht en praal van het toen ontstane complex. Wij hebben ons echt vergaapt aan sommige fragmenten in dit Unesco-erfstuk complex. De fotos spreken voor zichzelf.
Vergeten we bijna Rio Maior te noemen. Rio Maior is een vrij modern stadje op een afstand van ongeveer 12 km van ons huis. Het is een middelgrote stad met grote supermarkten zoals Inter Marche en Lidl, voor ons ideaal dus. Echte bezienswaardigheden, behalve de zoutmijnen, hebben we niet gevonden, een wandeling door de stad is wel de moeite waard. We slaan het eten in de middag steeds vaker over, aangezien ons spijsverteringssysteem toch wel moeite heeft met de omschakeling van een bakje kwark in Nederland naar een volle Portugese maaltijd. Maar ja, kom hier om 18.00 uur maar eens om een warme hap. Een soepje op het terras in de middag gaat nog wel, s avonds redden we ons zelf al dan niet met behulp van de barbecue. Rio Maior heeft leuke winkelstraatjes en het dient nog eens gezegd te worden, de Portugezen blijven aardig en heel voorkomend. We hebben nog niet één knorrige Portugees gezien. De droogte slaat nu wel toe, de citroenboom achter het huis heeft het inmiddels begeven. Sorry Cas en Martha, we hebben er nog wel mee gepraat, gepapt en natgehouden, maar waarschijnlijk te laat. Rondom zien we op de erven gerooide of afgezaagde citroenbomen die helemaal dood zijn. De eerste sinaasappelbomen leggen ook al het loodje. Jammer. De wandelingen in de omgeving van Ourero da Corticada, zijn ook mooi. Zo nu en dan scoort Willy een mooi stuk worteltak waar hij wel figuren in ziet. Hij gaat ze meenemen naar huis om ze daar te bewerken. Ondertussen hebben we al zoveel spullen die we mee willen meenemen, dat we moeten oppassen dat we niet te veel aanschaffen. Bij het loshalen van een van de worteltakken is hij van een steile helling gemietert, hij heeft duidelijk gymnastiek te kort gehad. Dat wordt dus inhalen in het krachthonk als hij terug komt. We hebben het Portugese kookboek in de kast in de kamer van ons huis ontdekt. Gerechten als sopa de Pedra, kabeljouwbeignets etc, in ieder geval de gerechten die we in de restaurants zo lekker vinden, staan hierin. Lammie is helemaal verslingerd geraakt aan het toetje Arroz Doce, een zoet rijstdessert met veel room. Onze kleinzoon Stijn zou dit recept onmiddellijk opnemen in de receptuur voor zijn op te richten dessertfabriek waar hij later directeur van wil worden. Alle recepten hebben we inmiddels op de laptop gezet, zodat we er straks mee uit de voeten kunnen.
Sintra is een toeristische laats; je moet het gezien hebben. Met bussen vol worden de toeristen aangevoerd. De attracties zoals paleis en kasteel liggen een eind buiten het oude stadje. Het stadje zelf heeft een historisch centrum bestaande uit nauwe straatjes met vele souvenirwinkeltjes waar je de bekende zooi kunt kopen. Willy vond het maar zozo vanwege de vele kassas en gezagdragers waarvan er één hem zelfs in de nek sprong toen hij in het paleis waagde een foto te nemen. De eerste knorrige Portugees hebben we dus ontmoet. Het kasteel was een oud Moors kasteel, waarvan alleen nog de muren omhoog stonden, Met zijn oneindig vele hobbelige trappen was het een uitdaging voor Lammies heup-inmplataten en Willys etalagebenen om onbeschadigd een rondje te maken. Het was voor ons niet te doen, dus halverwege hebben we gauw de uitgang maar weer opgezocht. Het dient gezegd te worden dat de Moren een prachtige strategische plek hadden uitgezocht, Met een beetje geluk kun je tot aan Lissabon kijken. De oceaan kun je kilometers ver opkijken en dat was het wel. Het paleis was ook een aaneenschakeling van kassas waar je kaartjes voor paleis, park en nog wat gebouwen kon kopen, Reken er maar niet op dat je ergens voor niks een kijkje kunt nemen, integendeel zelfs een treintje richting het paleis moest betaald worden, terwijl je juist al een fortuin aan de kassa had betaald. Na de rondgang door het paleis kwam je midden in het restaurant uit. Commercieel goed doordacht! Maar . De dag nam toch een verrassende wending. Genietend van een kop koffie met gebak op het terras (boven op de berg), verschijnt er ineens een vogeltje op de muur, op een afstand van ongeveer 2 meter van ons. Willy zijn klus valt open en stamelt dat hij dit vogeltje nog nooit eerder gezien heeft. Hij herkende onmiddellijk het postuur van een heggemus, maar dat was het niet. Veel kleuriger met 2 vleugelstrepen. Verrek, daar was er nog één en ze schooierden om kruimels van ons gebak, dat ze dan ook met smaak opaten. Het toppunt was tot nu toe om patat schooierende geelgorzen in Zweden en brood stelende blauwe eksters in Spanje. De alpenheggemus, dat was het namelijk, liet zich uitgebreid van dichtbij bewonderen. Met onze low budget camera hebben we ze uitgebreid op de foto gezet. In Nederland ondernemen vogelaars hele reizen om zon vogeltje te zien en wij zien ze hier schooierend om ons gebak. Lammie vond Sintra wel wat hebben, Willy had heimwee naar Batalha of Tomar, waar je nog kunt wegdromen en je je niet tussen de vele tientallen fotograverende toeristen moet bewegen. Paul, onze VVV-expert annex bakker, vertelde gortdroog dat we beter op internet een paar fotos van Sintra hadden kunnen bekijken inplaats van zon reis te ondernemen en veel geld uit te geven. Tegelijk overhandigde hij ons met een vette knipoog een folder van het culinair festijn in Rio Maior waar we volgens hem wel heen moesten gaan. We laten het u weten hoe het ons daar vergaan is.
Omdat onze hoofden even niet meer zo vol met dromen en fantasieën zitten hebben we vandaag de tuin van de vrede, de Buddhaeden in Carvalhal in de buurt van Bombarral bezocht. Een kunstenaar Jose Berardo is met de bouw van dit park begonnen als reactie op de vernieling van de Bamyan Boeddhas in Afganistan, de taliban was zo vriendelijk om toen de beide monumenten op te blazen. In ieder geval heeft de realisatie van dit park een grote vlucht genomen, een gedeelte stond nog op de kop maar was bijna klaar. De entree was 2.50, waarbij verontschuldigend werd gezegd dat bij inlevering bij het verlaten van het park een fles wijn klaarstond. Nou, als je van beelden en sculpturen houdt moet je dit echt wel gezien hebben. We hebben een paar fotos weten te schieten, totdat het toestel zo vriendelijk was om uit de hand te schieten en op de stenen te belanden. Hartstikke kapot dus. Het was een low budget camera (de goedkoopste bij Media markt en ook nog in de aanbieding) maar fotos maken als de beste. De menuknop hebben we bijna nooit gebruikt, gewoon richten en knippen maar. We hebben er drie jaar veel plezier mee gehad, in tegen stelling tot de veel duurdere exemplaren die we eerder hadden en zonder waarschuwing stopten met datgene wat ze moesten doen. En altijd na precies een jaar, als de garantie is verlopen, vis je bij de leverancier achter het net We zoeken hier wel weer een Media Markt of soortgelijk winkeltje voor een toestelletje. In dit park was alles bij de hand. Super blinkende wcs, restaurant, picknickplekken, wijnproeverij en bij het weggaan kregen we beiden inderdaad een mooie fles wijn mee. Het moet hier een goede wijnstreek zijn want er stonden Bacalhôa wijnen van wel 225,- De gratis flessen van ons zullen vast een fractie minder gekost hebben. Lammie scoorde nog een mooie muscatel voor een paar euro. Het moet ons van het hart dat het verkeer in tegenstelling tot 10 jaar geleden, toen we noord Portugal bezochten, veel rustiger is geworden. Natuurlijk is hier niet zo veel verkeer als op de Zuiderval in Enschede, maar toch, het gehaaste gejakker zien we niet meer. We sjokken hier dan ook van plaats naar plaats, spiedend naar wat moois. Zo zagen we op de terugreis nog een gebouwtje met de tekst Museu er op. Het hoorde bij een kerk van Carvalhalo. Het museumpje kon je zo inlopen, geen personeel of toezicht. Prachtig!! Oude meuk in zwart-wit, als Willy dat in musea tegenkomt loopt zijn hoofd weer helemaal vol met fantasieën over vervlogen tijden. Gelukkig heeft hij een behoorlijk groot hoofd! Tegenover de kerk was een tegeltableau in het blauw wit, zo mooi, bijna te mooi om zo verloren langs de straat te staan. Maar ja, het kaduke fototoestel he?
Hoe krijg je een dinosaurus in je hoofd? Miljoenen jaren geleden hebben die beesten, waar we nu staan, rondgelopen, De afdrukken van hun poten staan haarscherp afgedrukt in het graniet, waardoor we opnieuw constateren dat de natuur en de tijd de beste kunstenaars zijn. Een uur lang lekker wegdromen in een voormalige steengroef in de buurt van Fatima. In het park is het zelfs mogelijk om je eigen voetstap in zon afdruk te zetten. s Nachts kun je dan lekker wegdromen in een prehistorische droom, het is een keer wat anders. O ja, we waren nog het wassenbeelden museum in Fatima vergeten. Daar ook nog even snel aangewipt. Nou ja, snel, het was een hartstikke modern museum waar echt aandacht aan besteed was. Erg mooi om daar een uurtje rond te dwalen. Volgden elkaar in de tijdlijn mooi op; de dinosaurussen en het verhaal uit de beide testamenten..
Shit, in de buurt van Peniche horen we een oorverdovend geratel ter hoogte van het rechtervoorwiel van onze auto. Willy heeft het voertuig onmiddellijk bedreigd met adoptie door een louche autosloper, maar helaas het geratel bleef. Op een verlaten landweg het bewuste voorwiel ter plekke maar eens verwijderd en het reservewiel er op gezet. Waarom we dat deden wisten we nog niet. Niet geschoten is altijd mis. En tata, alles functioneerde weer. Het geratel was weg en bleef weg. Thuis gekomen, hebben we het bewuste wiel er weer op gezet en de auto likep weer als een zonnetje. Waarschijnlijk een steentje tussen de remschijf en beschermplaat. Poeh dat was een opluchting. We hadden al visioenen van notas van 1500 en meer. (ondervinding) Hebt u dus ooit eens pech met de auto: eerst bedreigen en dan wiel wisselen. Gaat ook op ook voor kapotte radio, tomtom of gewoon reisziekte.
Helaas, hier eindigt de blog. Gezondheidsprobleempjes nopen ons iets eerder op te breken. Doktoren in Nederland zitten klaar om ons te ontvangen. Men zegt wel eens dat je het feest op het hoogtepunt moet verlaten, voor ons geldt dat zeker. Ontbijten in de zon, bruinen in de middag, wandelen bij zonsondergang en zelfs het meemaken van een heuse zonsopgang (met dikke jas aan hoor) zijn dingen die we in Nederland niet vaak doen.
Wat vinden wij van Portugal
Het midden van Portugal kent nog geen overmatige toerisme.
Soms kun je heel veel geluk hebben met het mooie weer. (zoals wij)
Hier ligt zoveel historie, te veel om te bekijken.
De natuur ligt aan je voeten, open je ogen en je ziet het.
Voor 2 euro kun je een hele middag in de grotere steden parkeren.
De vrouwen kleden zich niet modieus, alsof kleuren besmettelijk zijn (zegt Willy)
De mannen kleden zich niet modieus (zegt Lammie)
Portugezen blijven altijd hoffelijk.
Toeristen moeten geen woordenboek-Portugees proberen te spreken, liever een gulle lach en een klap op de schouder bij het observeren van de non-verbale mimiek. Als je wilt kom je er altijd uit.
In restaurants houden ze niet van een klein beetje.
In restaurants houden ze niet van hoge rekeningen.
Portugese wijn wordt dag en nacht gedronken en een aantal liters past altijd wel in een Nederlandse kofferbak.
Bacalhau is slecht voor Willy´ hartritmestoornissen. Vermoedelijk wordt er te veel histamine vrijgemaakt door de gefermenteerde vis.
Binnendoor rijden betekent altijd een eindeloze reeks bochten en dorpen met daartussen verrassende panoramas.
Sila en Arminda zijn moordvrouwen maar ze moeten wel meer liefde aan het kettinghondje achter in de tuin geven.
Met tio (oom) Raoul konden we geen woord wisselen toch raakte hij ontroerd toen we weggingen. Hij nam nog gauw de kans om Lammie een klapzoen te geven. De charmeur.
Zo zijn er nog vele dingen om over te schrijven maar we laten het hierbij. Een speciale dank gaat naar bakker Paul die iedere morgen als een echter reisleider wel een toeristische verrassing had. (en niet te vergeten zijn heerlijk Portugees brood). Cas en Martha bedanken we voor de gastvrijheid in hun huis. Als we nog een keer naar Portugal willen komen we zeker weer terug. Allemaal bedankt!
Onze terugreis zullen we nog apart verslaan.
Onze reis terug
Ochtends om 6 uur zijn we uit Outero vertrokken. We hebben afgesproken dat dit de laatste keer is geweest dat we zo vroeg op een dag vertrekken. Daarover later meer. Tsja de Portugese tolwegen zijn in de ochtendspits erg leeg. Met één vinger aan het stuur kun je nog van de laatste panoramas genieten. Langzaam glijd je Spanje binnen, waar de snelwegen door Gallicie bijna nog leger zijn. Links en rechts doemen woestijn panoramas op. Het wegrestaurant is s morgens om 10 uur ook erg leeg. Voordat je het weet ben je aan de grens met Frankrijk. Het is dan net alsof je weer de beschaafdewereld betreed. Bij de tolpoort mag je je gepaste muntgeld in een bakje gooien waarna de slagboom opengaat. 2.60 in het bakje gegooid maar geen slagboom die open gaat. 1 euro ongeldig zegt het display. Nog een euro er in, maar helaas nog geen toegang tot Frankrijk. Gelukkig was er een knop voor assistentie. Het ding er bijna uitgedrukt maar een antwoord liet wel heeeeel lang op zich wachten. Terug dan maar want we zullen toch Frankrijk door moeten. Achter ons staat een Franse automobiliste die ons opsluit terwijl alle andere poortjes vrij zijn. Nadat we die aan het verstand hadden gebracht dat het ding niet deed, zien we haar met tegenzin een ander poortje opzoeken. Naast onspoortje was gelukkig een poortje waar een tante in een hokje zat, die je dan handmatig kunt betalen om doorgelaten te worden. Deze tante had onze escapades lijdzaam aangezien, een half woord zou dus voldoende moeten zijn. Nou we kunnen u verzekeren dat we nog nooit een dame ze schaapachtig naar buiten hebben zien kijken met opgehouden hand waar je nog een keer het geld in mag leggen. Met een paar Hollandse verwensingen hebben we ons gemoed nog kunnen luchten. Onze Tomtom bracht ons vervolgens naar de overnachtingplaats die we gereserveerd hadden, althans dat dachten we, Na Bordeaux gingen we de A10, richting Parijs, op, waar we dachten dat we de A89 (rechts van Bordeaux) op zouden gaan. Ja, er bleken dus wel 3 of 4 Rouffinacs in Frankrijk te zijn, waarvan we de verkeerde uitgekozen hebben. De reservering hebben we maar weer afgebeld en vervolgens aan de A10 een keurig hotel gevonden. We hebben voor ons de afspraak gemaakt nooit meer iets te reserveren maar op het moment dat we het reizen zat zijn, gewoon een hostal, pension of hotel op te zoeken en daar kwartier te zoeken. We hebben er op gelet, ieder half uur is er wel een mogelijkheid om een overnachtingsplek te vinden. In de wintertijd zijn de prijzen redelijk en de service hoog.
De volgende dag zijn we België binnen gereden. We wilden over Luik en dan via het Ruhrgebied naar Enschede. De wegen in België zijn aan onderhoud toe. Zo nu en dan zie je wegversmallingen op de autowegen waar je met pionnen van 3 naar 2 rijstroken wordt gedwongen met borden filegevaaren wegopbreking. Rijd je uiteindelijk op 2 rijbanen dan volgt er niets. Geen pion, geen asfaltmachine geen emmertje kalk, helemaal niets. Iedereen vliegt onmiddellijk weer naar de 3e rijbaan waardoor je weer in de oude situatie terecht komt. Dit overkwam ons twee keer, het zal wel bij het land horen. Tankten we in Spanje voor 1.43 per liter, in Nederland betaalden we precies 40 cent per liter meer. Welkom thuis. Op de grens met Duitsland hebben we in een wegrestaurant warm gegeten. Natuurlijk bezoek je dan ook even het toilet, waar we door een zeer norse, argwanende wc-wacht werden opgewacht. Een kwinkslag kon hij niet waarderen en dat liet hij blijken door te blaffen dat we 50 cent per persoon moesten betalen. Wilkommen in Deutschland. Het laatste stuk naar huis hadden we last van rukwinden. Aan 2 rode lampjes konden we zien dat dat Duitse autos moesten zijn die met geschat wel 200 km per uur hun nationale hobby uitoefenden. Verder ging alles van een leien dakje en zijn we weer thuis. We hebben maar een paar uurtjes nodig om alles weer op zijn plek te zetten en genieten van alle mooie herinneringen aan dat mooie land Portugal.
Iedereen die de moeite genomen heeft om onze blog te lezen, wensen wij het allerbeste toe.
