We gaan om 10.30 uur naar Sea Point in Kaapstad, waar op zondag een Zuid-Afrikaanse markt is om souvenirs te kopen. Het wordt 22 graden en we hebben een buitje regen onderweg. Maar er is geen markt vandaag, want er is een wielerronde van de Argus. Dan gaan we naar de Waterfront en zien dat het grote parkeerterrein is verdwenen, maar we ontdekken wel een grote parkeergarage, waar nog genoeg plaats is en dan kom je direct in het centrum uit bij Pick n Pay.
We zoeken een ketting van hematite voor onze vriendin Mieke en huisoppas in België, maar er is veel minder keus dan vorige jaren. We vinden er toch eentje.
Dan drinken we koffie met cheesecake bij het Victoria & Alfred hotel en in dat restaurantje is het ook mogelijk om kaas- of vleesfondue te bestellen, hetgeen ik leuk vind om te weten. Dan rijden we op weg naar huis Century City binnen om een buiktasje van leer voor Henk te kopen. We krijgen R30 korting en de prijs is dan R200.
Ik zie nog een ketting van hematite en koop die ook, dan kan Mieke kiezen, wel een verschil in prijs met de andere, maar de Waterfront is altijd duurder vanwege de toeristen. We zijn thuis om 13.30 uur en ik ga verder met mijn verslag en zoek op Internet wat hematite is.
Deze mooie kettingen hebben we niet gezien.
De edelsteen hematiet is een ijzeroxyde, antracietkleurig en soms met een rode of ander vlek. Op het eerst gezicht lijkt hematiet meer op een metaal dan op een steen. De glans is prachtig, het lijkt een spiegeltje. De ouder Egyptenaren hadden ook spiegels van hematiet. Hematiet is een steen die goed is voor mensen die veel geduld moeten hebben, veel geklaag moeten aanhoren. Hij maakt sterk en geduldig. Het is een steen die valt onder de 'rode' stenen, wat ook vergeten wordt. Dat rode betekent dat het een activerende en krachtgevende steen is, maar zonder het 'gevaarlijke' aspect van de helderrode stenen, zoals bijvoorbeeld de granaat en de robijnen dat wel hebben. Hematiet is dus veiliger toe te passen.
Voorbeelden van toepassingen: Helpt bij bloedarmoede en lichamelijke zwakte, vermoeidheid, geeft moed en kracht, tegen kuitkramp, bevordert een rustige slaap (minder woelen) stelpt bloedingen. Ik heb vaak last van kuitkramp, dus zal ook maar iets met hematiet gaan dragen.
Hier zien we de Suikerbroodberg aan de Baia de Guanabara.
Vanmorgen natuurlijk op de VOR site gekeken wie vannacht de finish in Rio de Janeiro heeft gehaald. Zoals verwacht is boot ABN/AMRO ONE als eerste bij de finish om 3.18 GMT en het is 3 uur vroeger in Rio, dus lokale tijd is 0.18 uur. De Pirates moet dan nog 44 mijl afleggen (heeft 12 knopen wind) en dan komt de Brasil met +2 (heeft 13 knopen wind) en de TWO met +7 (heeft 15 knopen wind), dus erg spannend tussen deze 3 boten.
Er zijn veel fans van deze zeilrace aanwezig om de boten te verwelkomen. In het publiek zijn de mensen van ABN/AMRO te herkennen aan hun kleding.
Links de schipper Mike Sanderson (uit Nieuw Zeeland) met zijn team van de ABN/AMRO ONE.
The Pirates of the Caribbean haalt om 4.07 lokale tijd de tweede plaats. Het is erg moeilijk voor alle boten om de laatste mijl zonder wind af te leggen in de Baia de Guanabara. Dan volgt om 4.36 uur ABN/AMRO TWO op de derde plaats tot grote teleurstelling voor de fans van de Brasil1, die als vierde om 4.55 uur de finisch bereikt. Op boot TWO is ook een Braziliaan en hij is dus als eerste in zijn thuisland gearriveerd en het publiek is dan ook erg enthousiast. De BrasilI met de schipper Torben Grael uit Brazilië en olympisch kampioen heeft zelfs nog even aan het einde in 2e positie gelegen en helaas moeten afgeven aan de Pirates en de TWO en het is een mooie prestatie van de TWO om als derde te eindigen in deze leg. 20 mijl voor de finish lag de Brasil nog op de tweede plaats, maar kreeg een probleem met de spinakker en wordt gepasseerd door de Pirates en na 5 mijl ook door de TWO, hetgeen ze niet konden zien door de regenbuien. Pas in de haven zien ze dat de boot van de TWO binnen is en de teleurstelling is groot bij de crew en ook bij het publiek, die hun team graag op het podium bij de eerste 3 zou willen zien.
Ericsson passeert de finish om 17.15 lokale tijd. In de nacht is de mast getroffen door blikseminslag en alle elektronische apparatuur is beschadigd. Het totale klassement is nu als volgt.
ONE 49 punten
TWO35
Pirates30.5
Movistar28
Brasil126.5
Ericsson21
Brunel11.5
Vandaag is het in Bellville 24 graden met een frisse wind en ik ben de hele dag achter de pc voor mijn verslag en kaartjes maken voor verjaardagen van enkele leden van de mailgroep Photoshop.
Het schip zinkt na 11 maanden op 21 november 1915 door de kracht van het ijs en de 3 sloepen zijn nog over. De bemanning heeft een kamp (Ocean kamp en daarna Patience kamp) gemaakt en leven 5 maanden op een drijvende ijsschots.
Ocean Camp op 15 december 1915
De ijskap wil niet smelten ondanks de zomer en Shackleton besluit om de 3 sloepen over het ijs te trekken, maar ze komen slechts 15km vooruit in een week en maken opnieuw een kamp Patience Camp.
in Patience Camp
Links de fotograaf Frank Hurley en rechts de leider van de expeditie Ernest Shackleton.
Ze leven van het vlees van de pinguïns en zeehonden. Wanneer er geen pinguïns meer zijn, worden de sledehonden doodgeschoten en gegeten. Op 30 maart worden de laatste honden doodgeschoten. Op 8 april scheurde het ijs toch en na een verschrikkelijk tocht in de 3 reddingssloepen bereiken ze op 15 april het onherbergzame ElephantIsland. Shackleton besluit op 24 april om met 5 mannen in de grootste sloep, de James Caird, de overtocht van ruim 1000 km over de onstuimige zee te maken naar South Georgia. De windsnelheid op zee is dan 120km per uur en de golven zijn 18 meter hoog. De achtergebleven 22 mannen bouwen een hut van de andere 2 sloepen. Een man heeft bevroren tenen, die geamputeerd moeten worden en de operatie wordt onder narcose door een arts uitgevoerd.
Dit is een tekening van de "snuggery". Van 2 sloepen een hut gemaakt, 18 feet x 9 feet en 5 feet hoog, waarin 22 mannen 4 ½ maand moeten wachten op redding.
tekening van de grootste sloep James Caird in de hoge golven vlak bij het eiland South Georgia.
Deze dappere mannen hebben de overtocht van 800 mijl volbracht, de meest onmogelijk boottocht aller tijden. Helaas komen ze aan land op de verkeerde kant van het eiland. Aan de andere kant is een walvispost, maar dan moeten ze de bergen over. Ook dat is weer een onmogelijke opgave zonder berguitrusting. Ze gebruiken spijkers uit de boten om onder de schoenzolen te doen. Shackleton gaat met 2 mannen een poging doen om de walvispost te bereiken, hetgeen gelukt is en de andere 3 mannen aan de andere kant van het eiland worden gered. Shackelton krijgt een stoomsleepbootje van de Chileense regering om zijn mannen op Elephant eiland te halen. Op 30 augustus 1916 worden ze gered. Alle leden van deze expeditie hebben dit bizarre avontuur overleefd.
De bemanning op Elephant Island in afwachting van hun redding.
De expeditie aan de andere kant bij de Ross Sea met de boot Aurora heeft het ook erg zwaar gehad en daarbij zijn helaas 5 van de 12 bemanningsleden gestorven en het aanleggen van eenvoedsel- en voorraden depot is gelukt, maar nooit bereikt
door het team van de Endurance, dus deze mensen hebben hun leven voor niks gegeven.
Vanmorgen is de maandelijkse meeting van de U3A in de conferentiezaal van het stadhuis van Bellville. Margaret Grodner, een dochter van een deelnemer aan een Zuidpool expeditie van 1914 tot 1916, geeft een lezing met dias van die expeditie. Er zijn diverse films en documentaires gemaakt van deze wereldberoemde expeditie en ook diverse boeken geschreven. De bemanning is door eigen heldendaden gered. Engeland heeft niks ondernomen om de boot op te sporen, want ze hadden het te druk met de Eerste Wereldoorlog. Margaret heeft ook één keer een reis gemaakt naar Antarctica, maar dan in betere omstandigheden en ze vond dit de mooiste reis van haar leven. Het lijkt mij niks al die ijsvlakten te zien en zeeziek te worden.
Doel van de expeditie is om via de Weddell Sea (zwart sterretje rechts van Antarctica) over de Zuidpool de Ross Sea te bereiken (zwart sterretje links). We zien nog 3 continenten, boven Zuid-Amerika, rechts Afrika en links Australië en Nieuw Zeeland.
Dit is nu de derde keer binnen een week, dat ik me verdiep in de Zuidpool, eerst door de Volvo Ocean Race, dan de vakantie van Patricia en nu een lezing over de Enduranceexpeditie van Ernest Shackleton (1874-1922). Ik vind de lezing van Margaret Grodner erg boeiend. Haar vader was als wetenschapper mee op deze expeditie en is de fysicus Jimmy James (1891-1964) uit Engeland. Hierna de URL over Jimmy James.
Hieronder de namen van de 28 mannen aan boord van de Endurance.
Alphabetically - 28 men
Bakewell, William - Able Seaman Blackborrow, Percy - Stowaway (later steward) Cheetham, Alfred - Third Officer Clark, Robert S. - Biologist Crean, Thomas - Second Officer Green, Charles J. - Cook Greenstreet, Lionel - First Officer Holness, Ernest - Fireman/stoker How, Walter E. - Able Seaman Hudson, Hubert T. - Navigator Hurley, James Francis (Frank) - Official Photographer Hussey, Leonard D. A. - Meteorologist James, Reginald W. Physicist Jimmy Kerr, A. J. - Second Engineer
Macklin, Dr. Alexander H. - Surgeon Marston, George E. - Official Artist McCarthy, Timothy - Able Seaman McIlroy, Dr. James A. - Surgeon McLeod, Thomas - Able Seaman McNish, Henry - Carpenter Orde-Lees, Thomas - Motor Expert and Storekeeper Rickinson, Lewis - First Engineer Shackleton, Ernest H. - Expedition Leader Stephenson, William - Fireman/stoker Vincent, John - Able Seaman Wild, Frank - Second in Command Wordie, James M. - Geologist Worsley, Frank - Captain
Het schip de Endurance vertrekt op 8 augustus1914 uit Plymouth in Engeland met 28 man en 68 huskys naar Rio de Janeiro en op 26 oktober naar South Georgia.
Na een maand voor de laatste voorbereidingen vertrekt de boot Endurance op 5 december 1914 voor de Trans-Antarctic expeditie met als doel de zuidpool over een lengte van 2000 km over te steken van de Weddell Sea naar de Ross Sea.
Shackleton zou met twee schepen naar Antarctica varen. De Endurance had de Weddellzee als eindbestemming. Daar zou Shackleton en zijn expeditieleden de oversteek van het continent beginnen. Een ander schip, de Aurora, dat vanuit Tasmanië vertrok, zou naar Cape Royds in de Rosszee varen. Zes man zouden het land in trekken om depots op te slaan en voorraden achter te laten voor de transcontinentale groep van Shackleton die van de andere kant kwam.
Shackleton heeft het depot nooit bereikt, want de Endurance loopt al op 19 januari 1915 vast in het ijs van de Weddel Sea.
De fotograaf Frank Hurley. Gelukkig hebben ze de expeditie overleefd, want anders was dit avontuur met fotos niet na te vertellen.
Het is een stralende dag met temperaturen van boven de 30 graden.
We wonen dus in Bellville en Durbanville vlak bij Cape Town.
Het vissersplaatsje Yzerfontein ligt aan de Westkust, 85km boven Kaapstad.
Vandaag staat mijn laatste uitstap op het programma met de club van U3A naar Yzerfontein aan de Westkust (80km rijden) voor een lunch in een visrestaurant op het strand.
De eigenaar van het restaurant is Natie van der Merwe, een broer van Wilma, die bij ons in Welgedacht woont. Hij huurt dit restaurant sinds 4 jaar. We krijgen een speciale prijs aangeboden van R120 i.p.v. R140 en je mag je eigen wijn meenemen, maar daar heeft niemand aan gedacht.
Er komen in totaal 15 mensen, waarvan 8 van de bridgegroep. Ik mag meerijden met 3 bridgevriendinnen. Henk brengt me weg naar het huis van Ethne, waar we door René om 9.30 uur worden opgehaald en Dalene is al in de auto. Ethne neemt 4 zonnehoeden mee, maar we zullen wel veel in de schaduw van het restaurant blijven. We maken een koffiestop bij de afslag van de West Coast Road R27 naar Yzerfontein bij een Padstal met de naam The Linen Room. Wanneer we uit de auto met airco stappen, valt de hitte op ons. Maar aan het strand zal het hopelijk iets koeler zijn. De koffie, thee, chocola is goed en we nemen er een koeksister bij. Nog enkele kilometers en we rijden kris kras door het vissersplaatsje Yzerfontein om de mooie huizen te bekijken en we kunnen zelfs de Tafelberg zien over een afstand van 85 km.
Foto van Internet. Langs de boulevard staan overal bankjes vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over de diverse rotspartijen waartegen het water hoog kan opspatten.
We worden om 12 uur in het restaurant Strandkombuis verwacht, maar we zijn er al om 11.30 uur.
We moeten een paar trappen op over een laag duin en dan zien we het restaurant aan het strand liggen.
Het is werkelijk een fantastisch breed wit strand van 16 mijl lang en naar links zien we het plaatsje Yzerfontein liggen. We zijn de eersten van de groep en we worden welkom geheten door Marie van der Merwe, de vrouw van de eigenaar, die ons de tafels aanwijst waar we kunnen zitten.
v.l.n.r. Cisca, René, Dalene en Ethne
We laten door haar een foto maken van ons vier met onze hoeden op. We nemen dan de beste plaatsen in met een prachtig uitzicht richting zee. De anderen willen een strandwandeling maken en met hun voeten in de zee lopen en ik besluit bij de spullen te blijven.
Links in de verte zijn de huizen van Yzerfontein te zien. In de zee ligt een groot rotsblok.
Na een half uur komen de dames terug en ze vinden het heerlijk koel langs het strand. We zitten in het restaurant ook goed, want er is een licht briesje dat er doorheen waait en voor wat verkoeling zorgt.
We besluiten met zn vieren te gaan bridgen en intussen zijn de andere mensen van onze groep ook aangekomen.
We hebben flessen droge witte wijn besteld en mijn bijdrage is R35.
Op de laatste site staan ook nog andere interessante dingen over ZA.
Er zijn ook diverse houtovens waarin o.a. brood wordt gebakken. Dus geen probleem als de stroom uitvalt, het koken en bakken gaat gewoon door.
Om 13 uur kunnen we starten met het voorgerecht, dat bestaat uit vers gebakken bruin of wit brood met diverse soorten jam en paté van snoek en een heerlijke vissoep. Ethne staat op de foto bij de grote pan vissoep. Beneden in de boma kan je de diverse bakovens zien en de broden op de ronde tafel.
Hier snijdt Natie van der Merwe een bruin brood en op tafel staan ook een aantal potten met jam. Dan duurt het weer een uur tot het hoofdgerecht klaar is en intussen gaan we verder met bridgen. We zitten aan grote houten tafels met banken en het is wel hard voor onze billen als je lang erop moet zitten, maar er blijken ook kussens te zijn, die worden gebracht op ons verzoek en dat zit een stuk beter.
Het buffet van het hoofdgerecht bestaat uit aardappel, rijst, ratatouille van groenten uit de grote zwarte pot, sla, gerookte snoek, yellowtail, mosselen, garnalen, tartaarsaus en calamari. Ik neem alleen de schaaldieren en sla en groenten. Mosselen worden hier in de baai uit zee gehaald en het strand ligt ook vol met mosselschelpen.
Ik ben 3 jaar geleden één keer in Yzerfontein geweest met Anita en toen hebben we bij vrienden van Anita gegeten, die daar vlakbij een restaurant Kaijaiki hebben met een guesthouse en o.a. Nederlandse gerechten serveren. De eigenaars zijn de Nederlander Rene Bosch en zijn ZA vrouw Mary-Ann. Heel toevallig herken ik Rene, die achter mij staat om zijn bord te vullen bij het buffet en we raken aan de praat.
De bridgegroep, links vooraan Wilma, de zus van de restauranthouder Natie. Rechts Deidi en naast haar een gezellige Duitse dame Hanna, die haar hond heeft meegenomen, een Airdale Terriër. Dan aan het einde van de tafel mijn bridgevriendinnen en Natie valt even voor mij in bij het bridgen. Er hangen aan de balken aparte planten uit de wildernis hier. Ik maak er een close-up van.
Dan weer bridgen tot de koffie/thee met koeksisters, een typisch ZA nagerecht, een koekstengel met veel stroop.
Dan loop ik nog even naar de zee om te voelen hoe koud het water is en maak nog enkele fotos.
Geen wolkje aan de lucht.
Weer terug over het duin naar de parkeerplaats. Vooraan staan Ethne en René en Dalene in het wit loopt de trap af.
We vertrekken om 17 uur en we zijn om 18 uur bij het huis van Ethne, waar ik nog een kopje thee krijg aangeboden, want Henk komt me 15 minuten later ophalen. De bijdrage voor de brandstof van de auto is R30.
Ik heb enorm genoten van deze dag met mijn beste vriendinnen en van de sfeer en het eten in het restaurant.
Vanmorgen heeft de Movistar 3 mijl voorsprong op de ONE. De TWO was laatste, maar ligt nu 2 mijl voor op de Ericsson, die 23 mijl achter de leider ligt.
Vanmiddag ligt de ONE weer 5 mijl voor op de Movistar.Vanavond is het verschil 17 mijl met Movistar, dan de Pirates met 37 mijl en dan komt de Two met 41 mijl, die ook de Brasil heeft ingehaald.
Woensdag 15 februari.
Vanmorgen moet boot ONEnog 123 mijl afleggen naar Wellington. Voorsprong op Movistar is 32 mijl, Pirates 67 mijl, Brasil 105 mijl, TWO 112 mijl, Ericsson 175 mijl.
Zal de ONE in staat zijn de voorsprong op Movistar te behouden in de Cook Strait, waar bijna geen wind is. Bij boot ONE is teveel water aan boord geslagen.
Vanmiddag is de stand als volgt: ONE en Movistar liggen gelijk op 92 mijl afstand van de finish met windkracht 7 knopen, maar de snelheid van ONE is slechts 5,8 knopen en van Movistar 11,2 knopen. Het is nog spannend tussen Brasil en TWO, want het verschil is maar 3 mijl.
Links boven Cape Farewell. Leuk dat ik ook eens met een groepsreis in 2000 de Cook Strait heb overgestoken met een ferry van Wellington naar Picton op het Zuider-Eiland en we verbleven een paar nachten in Nelson.
Inmiddels is Cape Farewell, de kop van het Zuider Eiland gepasseerd.
Drie uur later is de stand gewijzigd: Movistar ligt op kop, nog 69 mijl tot de finish, ONE 1 mijl verschil, Pirates 17, Brasil 31, TWO 40 en Ericsson loopt goed in tot verschil van 69 mijl.
Elke drie uur verschijnt op de site de nieuwe positie van de boten. Bij 49 mijl voor de finish liggen ONE en Movistar nog steeds nek aan nek. Bij de andere boten is niet veel veranderd.
Om 21 uur onze tijd duurt het gevecht nog steeds voort tussen ONE en Movistar. Nog 30 mijl met weinig wind en de snelheid van beide is 6 knopen. Iedereen is verwonderd over het geheim van de ONE om nu ook bij weinig wind de Movistar bij te houden. Er wordt gedacht, dat er iets aan de zeilen is gedaan. In de baai van Wellington is het windstil, dus hoe dat moet aflopen? Om 24 uur is de afstand nog 19 mijl en de strijd is nog niet afgelopen.
Donderdag 16 februari.
Vanmorgen ben ik wakker om 6.30 uur en ik ga snel naar beneden om te weten wie er heeft gewonnen in Wellington. Op GMT tijd 0.10 (bij ons 2.10) heeft Movistargewonnen met slechts 9 seconden verschil op de ABN/AMRO ONE.
Nog 19 mijl tot de finish en Movistar neemt de leiding over van de ONE.
Het was erg spannend tussen deze 2 boten de laatste dag, evenals tussen de laatste 2 boten in de race van ABN/AMRO TWO en Ericson, die de laatste mijlen ook maar 1 mijl verschil hebben. Movistar heeft al bekend gemaakt, dat zij de penalty nemen van 2 uur later starten op zondag voor leg4 om de boot te repareren, die teveel schade heeft opgelopen.
Hier komt boot TWO de bocht om in de haven van Melbourne
ABN/AMRO TWO komt om 6.04 uur GMT over de finish en Ericsson besluit om niet over de finish te gaan. Volgens de regels krijgen ze geen penalty van 2uur wachten bij de start als ze zich voor de finish terugtrekken. Vreemde regel. Ze willen hun boot ook laten repareren zonder penalty. Wellington is een pitstop, a.s. zondag is de start voor leg4.
Het is 29 graden geworden bij ons thuis in Bellville. Ik maak er vandaag een wasdag van. In de avond koelt het goed af met veel wind erbij. Vandaag is de 3e leg van de VOR (Volvo Ocean Race) gestart in Melbourne naar Wellington om 10 uur lokale tijd. De Australische boot van Brunel slaat de leg over, zodat 6 boten aan de start verschijnen in Port Philip Bay.
Donderdag 9 februari heb ik gelezen, dat er een lid van de crewvan Ericsson een shock heeft opgelopen, terwijl hij boven in de mast was en de bliksem insloeg. Verder heeft Ericsson grondige maatregelen genomen voor de problemen van het hydraulische systeem van de kantelkiel. De hydraulische rams van titanium zijn vervangen door roestvrij staal. Ook de Movistar heeft de rams vervangen. Op de Brasil I wordt een bemanningslid vervangen voor de volgende legs door een technische man, die hydraulische problemen onderweg kan repareren. De kielproblemen heeft Brasil I de eerste plaats gekost bij de in-port race in Melbourne. De start van de leg naar Wellington is a.s. zondag om 10 uur locale tijd.
Elke crew bestaat uit 10 man. Bij de bemanning van boot ABN/AMRO zijn 5 mensen uit Nieuw-Zeeland met Mike Sanderson als schipper. Op boot TWO zijn 3 Nederlandse jongens en de schipper is een Fransman. De schipper van Movistar is de Nederlander Douwe Bekking en er is nog een Nederlander Marcel van Triest als navigator op de Brasil1 en Dirk de Ridder als trimmer op de Pirates.
Alle 6 boten bij de startlijn in Melbourne.
Hier de start van ABN/AMRO TWO en Ericsson met de skyline van Melbourne. Deze 2 boten liggen in de race als laatste. De TWO heeft de eerste nacht problemen met zijn grootzeil.
Movistar en de 2 boten van ABN/AMRO
Het onderste eiland is Tasmania.
De zee tussen Australië en Nieuw-Zeeland heet de Tasman Zee.
Na het passeren van de heads van de Port Philip Bay komen de boten in de Bass Strait en worden overvallen door hoge golven.
ABN/AMRO ONE en the Pirates liggen vooraan
De windkracht is 18-22 knopen.
Na 14 uur zeilen neemt de Movistar de leiding gevolgd door ONE en Pirates.
Nog warmer vandaag met 32 graden en geen wind. Een oefening Photoshop gemaakt. Dat is een lesje met veel nieuwe dingen, die ik heb geleerd. Klik op de afbeelding voor vergroting.
Allereerst een kaart gemaakt voor mijn Photoshopvriendin Dansmarieke uit Overpelt. Klik op de afbeelding voor een vergroting. Vanmorgen weer naar de bridgeclub. Ik speel met Deidi en we doen het erg goed samen en we hebben veel plezier. We zijn een beetje te luidruchtig voor de andere tafels.
In de middag doen Henk en ik boodschappen bij Hypermarket, een grote Pick n Pay in Brackenfell voor kalkoenborstfilet en afwassponsjes voor de borstel.
In Tygervalley lukt het al een paar weken niet om kalkoen te kopen en de borsteltjes zijn ook niet meer verkrijgbaar. Tot onze verrassing zijn we voor beide artikelen geslaagd. De sponsjes kosten R30 voor 3 stuks en we hebben 3 pakjes van 3 stuks meegenomen. Er is ook een goedkopere drankenzaak en we halen een fles amarula en een likeur van Eilandzicht. Die likeur heet Van der Hum en is gemaakt van mandarijntjes uit de Kaap. Het lijkt veel op Grand Marnier, maar dat is hier veel duurder dan bij ons. Je kan beter de lokale merken kopen. Vanavond drink een glaasje op de verjaardag van Dansmarieke in Overpelt.
Van Der Hum® liqueur
Van Der Hum is a citrus-flavored South African liqueur made from a five year blend of old potstill brandy, wine distillate, the peel of Cape tangerines, herbs, spices, seeds and barks. It is sweetened with glucose and cane sugar syrup, and has a deep golden amber hue.
Xara van het Chatterras heeft dit op mijn blog gelezen en stuurt me nog het volgende:
Als de schepen op weg naar de Oost met succes Kaap de Goede Hoop hadden gerond, was er alle reden voor een goed humeur, men was zogezegd in zijn hum. De likeur die men dan dronk, was gemaakt op de rederijen van Zuid Afrika waar schepen op de terugweg uit de Oost voor reparatie van averij aanmeerden. Deze schepen leverden de specerijen voor Van der Hum. Het wordt gemaakt van o.a. specerijen, mandarijnen (Zuid-Afrikaans Naartjes) en brandy.
Klik op afbeelding voor vergroting. Ik wil iets meer vertellen over deze prachtige bloem, één van de nationale symbolen van Zuid-Afrika. Ik heb een Url waarop diverse protea's staan. Klik op een bloem en je krijgt nog meer uitleg.
Er drijven vandaag veel wolken over en het wordt 27 graden, dus een stuk koeler. Ik ben druk met mijn verslag van de laatste dagen en lees ook de site van de VOR, die vandaag de inport-race houden in Melbourne.
Vlak voor de start.
Brasil I weet in het begin de koppositie te veroveren op de ABN/AMRO ONE.
De verwachting is, dat er niet veel wind zal zijn en dan is de boot van de Pirates favoriet om te winnen, maar ABN/AMRO heeft andere zeilen gemaakt speciaal voor de inport-race. Alle boten doen mee, ook de Brasil is in een record tempo hersteld. Om 15 uur plaatselijke tijd is de start en helaas hebben ABN/AMRO TWO en Ericsson een valse start en die moeten terugkeren en opnieuw beginnen en liggen dus achter, maar Ericsson komt goed door de race, boot TWO haalt de achterstand niet in. Bij de start is de wind 12 knopen. Het is erg spannend en Brasil ligt heel lang op kop gevolgd door ABN/AMRO ONE en de Pirates. De lengte van de koers is 28 mijl.
Na bijna 2 uur krijgt de Brasil problemen met zijn spinnaker en raakt achterop. ABN/AMRO neemt de leiding en hebben geluk dat de wind ineens toeneemt tot 15-18 knopen en hun voorsprong is gewaarborgd. Het is dan nog spannend tussen de nummers 2, 3 en 4, die zeer dicht bij elkaar liggen.
De eerste 3 op een rijtje, een prachtig gezicht.
ABN/AMRO ONE en de skyline van Melbourne
Dit is de uitslag:
ABN/AMRO ONE, 2. The Pirates, 3. Movistar, 4. Ericsson, 5. Brasil, 6. ABN/AMRO TWO en 7. Brunel. Het team van Brunel slaat een paar legs over en sluit weer aan in Baltimore.
Het is een warme dag bij ons met 28 graden en er is weer eens brand uitgebroken om 16 uur in de buurt van het dalstation van de kabelbaan van de Tafelberg. Deze brand is aangestoken door een 36 jarige Britse toerist, die is opgepakt. Hij gooide een peuk weg. Een Britse vrouw van 65 jaar heeft daarbij wel het leven verloren door de rook. Het is gelukkig 30km bij ons vandaan, maar we kunnen in de verte de rook zien. De volgende avond is het zelfs op het nieuws van BVN. De kabelbaan was al voor het uitbreken van de brand gesloten vanwege de harde wind. Er is 700 hectare natuur verwoest. Er zou anders een grote reddingsoperatie nodig zijn wanneer er 1000 mensen zich op de Tafelberg bevinden, die niet meer met de kabelbaan naar beneden kunnen. Niet iedereen is in staat om 1000 meter langs een vrij steile helling af te dalen. Dan moet je al geschikt schoeisel dragen. En er is boven geen accommodatie om te overnachten en de nachten zijn koud boven.
Op vrijdagmorgen zijn er nog 6 helikopters bezig met blussen gehinderd door slecht zicht en harde wind. De wegen rond de Tafelberg zijn afgezet en zorgen voor de nodige files op andere wegen.
Vandaag weer naar de bridgeclub van U4A. Ik heb geluk, want ik krijg een partner Jean toegewezen, die ook op een club speelt en dus redelijk goed kan bridgen en we spelen ook tegen gevorderden, zodat we leuke spellen hebben gespeeld. Ik heb helaas wel een keer verzaakt, nou ja kan gebeuren. René verzorgt de koffie met iets erbij en ze heeft ook sneetjes stokbrood met kruidenboter.
Ik doe nog wat op de pc en later op de mddag kleed ik me om voor een etentje op Seapoint in Kaapstad van de Ned.Club.
Dat is in het Winchester Mansions, waar elke eerste vrijdag van de maand een Happy Hour van 18-19 uur is van de Ned.Club.
Dat hotel in stijl van Sir Herbert Baker uit 1920 ligt aan de Beach Road nummer 221. Ik ga daar voor de eerste keer naartoe op aandringen van Ingrid Koelma, die ik gisteren op de meeting heb gesproken en die het etentje organiseert. Dat gebeurt voor de eerste keer na afloop van het borreluurtje. Henk wil niet mee, maar ik ontmoet toch 3 echtparen, die ik ken en ook Gret en Cees Noomen zijn er, maar die blijven niet eten. Ik heb een keer eerder in dit chique hotel gegeten met de Sunday Club en we zaten toen buiten op de binnenplaats.
Nu zitten we met een groep van 22 binnen aan een lange tafel, maar de deuren naar het terras staan open. We betalen R100 aan Ingrid en dat is inclusief alles. De Club biedt ook de wijn aan. We gaan om 20 uur aan tafel en er zijn broodjes, die worden genuttigd, want het duurt nog een uur voordat er iets op tafel komt. Ik zit heel prettig bij 2 leuke echtparen en heb me prima geamuseerd. We hebben een vast menu en dat is een biefstuk met groenten en frieten en ijs toe. Rechts van mij zitten Jos en Tineke Bussing, die al ruim 30 jaar in Tamboerskloof op de helling van de Tafelberg wonen. Jos is zeekapitein geweest voor de Nedlloyd en is nu 2 jaar met pensioen en is 60 jaar. Hij heeft nog niet gehoord van de ramp met een ferry in de Rode Zee en we hebben er een aardig gesprek over. Trouwens een vreselijke ramp. Links van mij zitten Ilka en Jan, die in Somerset West vorig jaar een huis hebben gekocht en hier alleen in de wintermaanden zijn zoals wij. Ook daar klikt het leuk mee en we hebben emailadressen uitgewisseld. Het is afgelopen om 22.30 uur en ik ben thuis om 23.10 uur en Henk is erg boos, dat het zo laat is geworden. Hij vindt het onverantwoord om me zo laat nog op weg te laten gaan, nou dan moet ie maar meegaan.
meeting IWC en lezing over the National Trust England
Donderdag 2 februari.
Het blijft warm met 31 graden. Vandaag ga ik voor de eerste keer dit seizoen naar de maandelijkse meeting van de IWC (International Women Club). Dat is in de wijk Rondebosch van Kaapstad in het Baxter theater. Het begint om 10.30 uur, maar vanwege beperkte parkeerruimte zorg ik, dat ik er ruim van te voren ben en drink dan een kopje koffie. Ik ontmoet Patricia van t Hof en Renée Kruisinga. Patricia is jarig vandaag en ik bied de dames koffie aan. In de hal kan je inschrijven op lijsten voor diverse evenementen en ik geef me op bij Wenavoor de lunches van de Sunday Club.
In februari komt al 6 jaar achtereen dezelfde gastspreker Edward Saunders. Ik hoor deze geweldige spreker voor de 4e keer. Ik kan zijn Engels slecht volgen, maar de dias maken veel goed. Het eerste half uur komen er allerlei dienstmededelingen van het bestuur en dan heeft onze gastspreker een uur het woord.
Edward was born in Natal, South Africa, and is a graduate of Rhodes University, Grahamstown and Oxford. He has lived in London for over 35 years and is a freelance lecturer in the history of art and architecture working in the U.K. for such organisations as The National Trust, The National Art Collection Fund, Christies & Swan Hellenic. Edward lectures annually at the University of Cape Town and has undertaken four lecture tours to Australia for ADFAS.
Vandaag gaat het over oude bewaard gebleven Countryhuizen en kastelen in Engeland, die onder het beheer vallen van de National Trust. Ik heb de namen bij de dias niet verstaan en we hebben er veel gezien. Ik heb een website gevonden waar 200 huizen opstaan en heb er maar zelf een selectie van gemaakt. Uit de beelden proef je de rijkdom, die Engeland heeft gekend en ook de Engelse tuinen zijn zeer geliefd. De bouwstijlen staan onder internationale invloed uit Nederland (klok- en trapgevel), Vlaanderen en andere landen in Europa. We krijgen ook uitleg over het interieur, maar daar heb ik geen afbeeldingen van gevonden.
An outstanding example of the English landscape style, this splendid garden was designed by Henry Hoare II and laid out between 1741 and 1780. Classical temples, including the Pantheon and Temple of Apollo, are set around the central lake at the end of a series of vistas, which change as the visitor moves around the paths and through the magnificent mature woodland with its extensive collection of exotic tree
De voorstelling eindigt om 12 uur en ik ben zeer onder de indruk van die countryhuizen en landgoederen. Ik ben alleen in Londen een paar keer geweest en een toertje gemaakt door Schotland. We krijgen na afloop nog een glas wijn van het bestuur aangeboden vanwege het nieuwe jaar. Onderweg naar huis stop ik bij Tygervalley om een portie calamari met frietjes te eten en ik zie nog een lila topje, dat ik heb gekocht.
Klik op de afbeelding voor vergroting. We hebben van de Photoshopgroep een maandthema Valentijn opgekregen en ik heb op Internet een kleurplaat van een krans met hartjes gevonden, die ik voor de helft ga vullen met een patroon van rozen en de andere helft kleuren met rood en een goud randje. Dat is een secuur werkje. Dan heb ik een leuke foto gevonden waarop de krans geplakt wordt. Alle ingezonden werkjes van het maandthema van onze groep zijn te vinden op
